|
|
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
10-10-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
| 06-10-2012 | |
 retrospectieve willie cools (vrouwen met hoofd, mannen zonder hoofd)) |
|
|
ik nam een reeks foto's van de schilderijen in de beethovenzaal. ik beperkte mij tot de doeken met rood als hoofdkleur. want, dames en heren, het evenement speelde zich af in een stralend decor, nl temidden van de schilderijen van willie! eerst toon ik de dames zonder hoofd (dus zonder hoofdpijn?)    dit horizontale schilderij was opgehangen aan de trap. heel mooi vind ik de donkerroze spatten verf op het lichaam van de damsfiguur. de vrouwen van willie cools hebben wel geen hoofd, maar des te meer armen en benen! maar onderstaande dames hebben een hoofd en volgens hugo, ook geen hoofdpijn. een kwinkslag aan het adres van de geëmancipeerde dames, die ook willen meetellen. maar elke vrouw ervaart nog dagelijks hoe moeilijk het is om in een mannenwereld het hoofdje erbij te houden... daaom vind ik - en dit is een kleine afwijking in mijn bericht - de naakte hompen mannenvlees zonder hoofd van kunstenares berlinde de bruyckere ook een echt statement!  Installation view, Mysterium Leib. Berlinde De Bruyckere im Dialog mit Cranach und Pasolini, Kunstmuseum, Bern, 2011 (ik heb altijd gezegd, dames, als het jullie teveel wordt, schrijf en schilder erover en maak een eigen kunstwerk!) . terug naar willie's verrukkelijke vurighheid. dames (met een hoofd) en heren (zonder hoofd).... kijk en geniet!     een toemaatje: het laatste schilderij dat ik publi is een doek uit de prille beginperiode. jo beweerde dat zijn vader zeker niet zou hebben gewild dat dit getoond werd tijdens deze retrospectieve, want helemaal niet zijn stijl. maar ik vind het een juweeltje, u niet????  06-10-2012 om 07:30
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| retrospectieve willie cools (inleiding) |
|
|
oeps! de laatste tijd dwarrel ik van de ene
tentoonstelling naar de andere. ik verdrink bijna in mijn notities! vandaag wil ik toch onderstaand bericht afwerken, het stond sinds eind september in de startblokken: de retrospectieve tentoonstelling omtrent willie cools in duffel. duffel, zegt u, nooit van gehoord, nooit geweest? wel, wel, ik ook niet, tot die bewuste 21 september! hoe klein en bescheiden dit stadje ook is, het bezit een schitterende kunstkring: de pelicaen, onder kundige leiding van dhr. hugo van vlaslaer, die zijn loopbaan als leraar fysica vaarwel zei om zich prompt te wijden aan literatuur en kunst. sinds ik het kunstwereldje onveilig maak, ben ik zelden getuige geweest van zo'n feilloos georkestreerde presentatie van een artistiek evenement! hugo schreef een schitterende speech, die om beurten door mevrouw lili stevens, schepen van cultuur, hugo himself en woordkunstenares christa met veel panache werd gebracht. de samenwerking verliep op rolletjes. mevrouw de schepen had haar rol tot in de puntjes voorbereid, hugo zei zijn tekst met een ondertoon van humor en christa las met verve de teksten en gedichten voor! daarna konden we naar hartelust rondsurfen (om een modern woord te gebruiken), niet alleen op de receptie maar ook op de tentoonstelling. op de benedenverdieping werd trouwens ook interessant werk van willie cools getoond, uit vroegere en andere reeksen. op deze foto jo cools (zoon van), schepen lili stevens, hugo van vlaslaer en woordkunstenares christa vluymans:   dit is christa, die met gevoel voor nuances
voorlas. na de receptie vergezelde ze mijn vriendin betsy en ik naar het
station en bleef zelfs wachten tot de trein kwam. hoe attent! onderweg vertelde
ze dat in duffel vroeger een stevige wollen stof werd geweven, die dan naar
engeland werd verscheept om duffel-coats van te maken.in duffel worden trouwens
verrukkelijke pralientjes verkocht in de vorm van kleine duffel-coats.
schattigf!  Lili: Willie was een fervent tegenstander van de conceptuele kunst. In de uiterste vorm is dat rommel van je zolder halen, die naast elkaar schikken zodat er toch iets van uitgaat en dan plaats je dat rommelensemble in een museum voor hedendaagse kunst. Het is door de kunstenaar bedacht, is een schepping en het kan liefhebbers van het genre treffen. Maar je moet voor dat soort beeldende kunst niet kunnen, niet kunnen schilderen, beeldhouwen, etsen of wat dan ook .Willie was overtuigd dat beeldende kunst zonder kunnen niet kon. Hij heeft zelfs een manifest tegen de conceptuele kunst uitgedeeld in Antwerpen aan het museum.' Hugo: Hij schilderde zelfs vrouwen zonder hoofd... Maar enkele dames op een vernissage in een galerie vroegen hem: Waarom schilder jij vrouwen zonder hoofd? Wil jij zeggen dat wij geen hoofd hebben, niet kunnen denken? En de WW, welwillende Willie schonk de Willie-vrouwen daarna steeds een hoofd met verstand en zonder hoofdpijn.' jo cools luisterde bedachtzaam naar de sprekers. aan het eind nam hij zelf het woord en plaatste het werk van zijn vader in een tijdskader. alhoewel willie op de academie les kreeg van 'impressionistische' leraars, evolueerde hij al vlug naar een vorm van neo-expressionisme, een richting in de schilderkunst met als ijkpunten karel appel en cobra. tegelijk ontwikkelde hij een eigen stijl en experimenteerde met allerlei technieken. 06-10-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| 29-09-2012 | |
| van la nature tot witte neger (2) |
|
|
(vervolg vorig bericht)
voor ik verder vertel over deze tentoonstelling, toch even een duiding omtrent de titel: la nature was de bijnaam van louis thevenet, de mensen noemden hem zo, misschien omdat hij nogal lyrisch deed over de natuur, vooral als hij een glaasje faro te veel had gedronken, ahum... en de witte neger is het koloniale beeld in het halse stadspark van beeldhouwer dolf ledel (schaarbeek 1893- etterbeek 1976), vrijdenker en humanist. ... ja, de molenborre is een pittoresk plekje en menig kunstenaar liet zich door deze spot inspireren! jef colruyt schreef overigens over robert honings (halle 1908- 1967): zijn manier van schilderen trof mij: argeloosheid, een ietwat naïeve oprechtheid, eenvoud, spontane expressie. j. p. laus zegt dit zo: de onomzeilbare, dwangmatige manier waarop hij zijn landschappen en stadszichten neerzette. en: robert honings schilderde zijn olieverfschilderijen als een aquarel, waarbij het wit van het papier een belangrijke rol speelt. honings werkte op een goudgele achtergrond die hij liet meespelen, wat zijn schilderijen een zekere blijdschap gaf. hij bracht licht in zijn onderwerpen door overschildering met witte toetsen. op p. 89 van de publicatie staat nog een afbeelding van een ander schilderij van honings, grootheide 1936; jammer genoeg heb ik geen foto van dit verrukkelijk werk. argh! de naam honings associeer ik nog altijd aan een halse tapijtenwinkel, maar nu ik het werk van robert honings heb leren kennen, weet ik wel beter! en heel gek: ik spreek die naam nog altijd uit als rwobert honey en dan denk ik aan hollywood...  vaartkant, jules devedeleer jules devedeleer (dworp 1989- halle 1981), vader van, was in halle gekend als bohémien-schilder en zou zelfs enige tijd in een woonwagen hebben gewoond. hij was leerling van paul craps. dit stukje landschap langs de vaartkant is nog altijd herkenbaar en ik denk dat, als je beusingestretchje doorloopt en links langs de vaartkant wandelt, je dit plekje nog tegenkomt.
zo de vader, zo de zoon: dit had evengoed een schattig werkje van rené kunnen zijn!  de laatste kunstenaar die ik in dit blogbericht wil belichten is armand moussiaux (halle 1899- halle 1978), die op dertienjarige leeftijd in het kleermakersatelier van zijn oom zijn eerste schilderijtje maakte. hij won in 1935 een nationale affiche-wedstrijd georganiseerd door de belgische spoorwegen en werd daar aangeworven als publiciteitstekenaar.
deze zennemeander vind ik typisch een schilderijtje uit de eerste helft van de 20ste eeuw, het soort prent dat bij mijn bobonne in tijdschriften als le soir illustré en le patriote illustré kon worden bewonderd. het doet zelfs een beetje art-deco of jugendstil aan, zo met die gestileerde natuur en die kleuren... armand moussiaux deed zijn ideeën op tijdens wandelingen en schilderde ze in zijn atelier op eigenzinnige manier, waarbij hij soms elementen toevoegde die niet vanuit het waarneembare maar vanuit zijn brein ontstonden, zegt j. p. laus.  over die laatste stelling denkt mijn vriendin lieve diep na: in de liggende vitrine hoogstwaarschijnlijk een tekening of afficheontwerp, aan de muur nog een schilderij van moussiaux. de grillige purperen schaduw bevond zich dus eerst in het brein van armand en werd daarna overgeheveld naar het schilderij, tiens tiens....
 de tentoonstellingszaal was eigenlijk iets te klein om het overweldigend aanbod aan illustratie- en documentatiemateriaal tot zijn recht te laten komen, maar veel werd goedgemaakt door het zachte licht dat van bovenaf door deze mooie glasramen naar binnen vloeide...
 een samenscholing van kunstenaars! links lieve bollaert en echtgenoot patrick, die net het project verankerd hadden afgesloten, rechts j. p. laus. gedurende de zomermaanden liep j. p. glunderend door door de straten van halle, men zag werkelijk dat hij gepassioneerd bezig was met een plan.
en wat voor een! hij verzamelde werk van meer dan vijftig kunstenaars voor deze tentoonstelling (50!) en betrok intens familieleden, vrienden en eigenaars van schilderijen en artefacten betreffende deze kunstenaars bij dit project. een titanenwerk! daarbij bleef hij bescheiden op het achterplan; in zijn publicatie vind ik trouwens bij de lijst kunstenaars zijn naam niet terug, wel van collega-kunstenaars die actief waren toen zijn eigen carrière in de startblokken stond. zo'n houding is natuurlijk super. ik kan niet anders dan j. p. laus hartelijk gelukwensen voor deze geslaagde onderneming, voor dit verrukkelijke evenement! en niet te vergeten: een 10/10 voor zijn publicatie, een aanrader voor iedereen die geïntereseerd is in de kunstgeschiedenis van halle, of liever: voor elkeen die graag prentjes kijkt en boekjes leest... * Jean-Pierre Laus, Van La Nature tot Witte Neger, Beeldende kunstenaars in Halle 1912-1958, publicatie ter gelegenheid van Open Monumentendag Halle 2012. 29-09-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| 25-09-2012 | |||||||||
| van la nature tot witte neger (1) |
|||||||||
|
als kind deed ik niets liever dan boekjes lezen en prentjes (billekes, zeiden wij toen in het dialect) bekijken. ik las alles wat kwam aangewaaid, van het leven van de heilige theresia van avila tot de leeuw van vlaanderen en de feuilletons in het gazetteke van halle. blijkbaar is niets veranderd: boekjes lezen en prentjes bekijken behoren nog altijd tot mijn favoriete bezigheden. verleden zondag trok ik dus naar de tentoonstelling van la nature tot witte neger, beeldende kunstenaars in halle 1912-1958, in de kapel van de zusters sacramentinen, c. verhaevertstraat 172 in halle. op de laatse dag van de tentoonstelling, die liep van 8 tot 23 september! ik beklaag me nu al dat ik niet meerdere malen naar de expositie ben gaan kijken. want, dames en heren, er was heel wat te beleven! in kleinere steden gebeurt blijkbaar af en toe ook iets interessants; daarbij is kleinschaligheid dikwijls een troef, want urenlang aanschuiven om binnen te raken bij grootse gemediatiseerde tentoonstellingen in metropolen, daaraan krijg ik stilaan een hartgrondige hekel. deze tentoonstelling intrigeerde mij, want ook werken van louis thevenet, de halse schilder over wie ik een cyclus van zeven gedichten schreef in de tuinen van thevenet, zouden worden getoond. als ik naar schilderijen van thevenet kijk, word ik teruggeflitst naar mijn vroege jeugd. geen enkele andere schilder weet zoveel gevoelens van nostalgie in mij los te weken. dit klinkt natuurlijk sentimenteel, maar de leuvense stoof, de meubeltjes, de snuisterijen, het behangpapier, de vloerbekleding, de glazen stolpen met mariabeelden: het is alsof ik opnieuw ronddrentel in het huisje van mijn bobonne in de meiboom, in de onmiddellijke omgeving van de academie. in dit blogbericht een klein verslag van deze verrukkelijke tentoonstelling. ik wil hierbij benadrukken dat ik geen profie ben, noch wat journalistieke stukjes betreft, noch als fotografe. daarbij was op zeker ogenblik de batterij van mijn digitaal cameraatje leeg, zodat ik mij heb moeten beperken. ik had bv. ook graag een alinea aan de familie colruyt gewijd, maar door het ontbreken van fotomateriaal kom ik hier niet aan toe. het schrijven van dit blogbericht was dus real fun...  neen, dit is geen thevenet, maar een leuk portret van louis thevenet, geschilderd door jef borremans (halle 1896-1972). let a.u.b. op de stoof met de rakel, de stomende waterketel of moor, zoals wij zeiden toen, de kat en de kolenbak, de petroleumlamp op de schoorsteen, de glazen stolp met het mariabeeld, het kaderke met de zeilboot, het stenen pijpje van thevenet (van het soort waarmee wij indertijd bellen blaasden, of liever: bliezen, want dat is de juiste vervoeging) en het deurmatje.
de verhoudingen en het perspectief zitten niet helemaal goed: de gestalte van thevenet is te groot t.o. de leuvense stoof en zijn hoofd is eigenlijk te dik. maar het geheel is een naief-grappig kleurig schilderij.waarop veel te zien is. de blauwgroene scheve deur vind ik super!  een echte thevenet, l'église de hal, geschilderd in 1917! een zicht op de mariakapel, gespot van uit de kooromgang, met rechts de ingang van de sacristie. deze beschrijving citeer ik rechtstreeks uit de hoogst interessante publicatie* (p. 38), uitgegeven ter gelegenheid van open monumentendag 2012, gesigneerd jean-pierre laus. deze kunstschilder is de grote motor achter en hoogstwaarschijnlijk ook de bedenker van de tentoonstelling.
ik vond mijn foto nogal donker uitgevallen, maar de foto van het schilderij in de publicatie is even duister. in de diepte is er licht, dat door de glaramen naar binnen valt op de bidstoeltjes. leuk dat thevenet een oud vrouwtje schildert, dat devoot aan het bidden is op de voorste rij..  thevenet schilderde niet alleen kerkinterieurs, maar ook schattige burgerkamertjes. dit plekje vind ik lieflijk en doet me denken aan een poppenhuisje. gewoon een salonafeltje met twee stoeltjes, een koffiekan uit porselein en dito kopjes en twee bloemenvaasjes aan het raam. de kamer is niet groot, hoogstwaarschijnlijk het mooiste kamertje in een eenvoudige (arbeiders)woning.
goed nieuws: de stad halle kreeg van mevrouw jeanne langhendries dit schilderij cadeau! 'hij maakte er heel wat schilderijen van het mooie interieur, aldus jeanne langhendries. ook het tafeltje en het servies hield ze steeds bij en ze maken ook deel uit van de schenking aan de stad. het kunstwerk krijgt een plaats in het zuidwest-brabants museum.  detail uit dit schilderij. hoe luchtig is het licht! de stijl doet me een beetje aan het impressionisme denken. met kleine toetsen tovert thevenet lichtvlekjes met zijn penseel, het geheel zindert als een zomerdag.
ik zou wat graag in dit schilderijtje kruipen en een kopje koffie drinken uit het blauw-wit porseleinen kopje. ineens denk ik zo: was het licht vroeger, ik spreek over vijftig jaar geleden, anders dan nu? intenser, luchtiger, speelser, fragieler? vreemde vraag toch, die zomaar bij mij opkomt... -  pure vintage!  deze vaasjes doen een beetje chinees aan. misschien moet ik op ontdekkingstocht om de oorsprong van deze vaasjes te achterhalen!
 en attendant la procession, louis thevenet, 1924 louis thevenet was een grote bewonderaar van james ensor die hij in oostende had leren kennen. dit schilderij doet natuurlijk denken aan de intrede van christus in brussel in 1889. maar thevenet maakt van de personages vage schimmen, terwijl bij ensor elke figuur gepersonaliseerd is. thevenet schildert met aandacht ... de paraplu's, die een plastisch gegeven zijn en een centraal perspectief vormen. er is ook veel licht: de opklarende lucht en opvallend gekleurde vlaggen redden de regenachtige namiddag.
ik citeer hier opnieuw j. p. laus, die in zijn publicatie professionele uitleg geeft bij elk schilderij. een opsteker voor de kunstliefhebber!  dit duistere schilderij heet remparts en is van pol craps (ukkel 1887, drogenbos 1939), een vriend van thevenet. dit zou een van mijn nachtmerries kunnen zijn, want ik droom dikwijls van huizen en gebouwen, die dan in het donker gehuld zijn. maar in mijn dromen loop ik rond in steden met kathedralen en torentjes en reusachtige, onoverkomelijke huizenblokken. dit is een landelijke baan met een witte boerderij.
 winterzicht, guillaume leunens 1959 als ik me niet vergis moet dit de plek zijn waar nu ongeveer
friture eugène is neergestreken, al jaren eigenlijk. want volgens j.p.
laus is dit het geboortehuis van guillaume leunens, op de hoek van de arkenvest en de bergense steenweg. op het ogenblik dat hij dit schilderij maakte, vertoefde leunens in parijs. dit straatbeeld met witte, blauwe en rode toetsen schilderde hij dus vanuit zijn herinnering. ik hou erg veel van dit schilderij, zo blauw.
 molenborre, robert honings (halle 1908- 1967) rené devedeleer, een kunstschilder die een paar jaar geleden is overleden, is de zoon van jules (naar beneden scrollen, dames en heren!) en schilderde indertijd ook een zicht op de molenborre. ik schreef daar een gedicht bij:
MOLENBORRE
trompe loeil of vreemdgaan van ogen niet de zwarte madonna blikt meedogend over dit galactisch wit. aan de linkerkant gloeit een lantaarn, alsof deze muren licht verlangen, alsof dit wit zijn niet genoeg heeft aan sneeuw.
de oude huizen kijken koud en slaperig naar niets. als reuzen van sneeuw leunen zij zacht tegen elkaar, tijdeloos en teder, zij knuffelen en zoenen zich scheef. temidden van dit koele knetterwit, het frisse grijs van ijs. een muur
staat haaks op dit sprookje van blauw. daar waar eens de rivier zich verloor tussen modder en goor, dekt smetteloze sneeuw de opening, de bron. maar of deze tekst ook past bij het schilderij van robert honings weet ik niet zo zeker... een
stralende zaterdag 11 augustus. afspraak aan het museum m.* in leuven. schitterend museum, sinds 2004 helemaal vernieuwd. had ik nog nooit bezocht! 
ik
voelde me bij het betreden van die zalen vol heftigheid helemaal opgewonden,
wist niet of ik dit nu goed vond of niet. oeps! in recordtempo liep ik door de
ruimtes, helemaal overdonderd. ik snapte er niets van... argh! ZOVEEL BLAUWBLAUW EN ROODROOD EN GEELGEEL kwam op me af, kurieuzeneus als ik was wou ik er meer van weten!  ZOVEEL BLAUWBLAUW EN ROODROOD EN GEELGEEL....  haha, beste lezers, natuurlijk moeten jullie de tentoonstelling zien, maar hieronder toch een poging tot summiere duiding: * sol le witt gaat systematisch uit van de vier primaire kleuren, zwart, geel, rood en blauw. de rechte lijn vormt de eerste basis, en komt aanvankelijk voor in vier absolute richtingen: verticaal, horizontaal en 45°diagonaal van links naar rechts en 45°diagonaal van rechts naar links. * op progressieve wijze worden deze vier lijnrichtingen en kleuren in lagen op elkaar gebracht en resulteren in alle mogelijke combinaties van kleuren en richtingen. * door
het gebruik van divisionistische technieken brengt hij ook kleuren
naast elkaar aan, zodat secundaire kleuren op het netvlies
van de kijker ontstaan. een strook opgebouwd uit een combinatie van zwart, geel
en rood ervaar je zo als oranje.
 wall drawing 449 doet denken aan egyptische piramides, de subtiele kleuren die als het ware in de muur verzonken lijken roepen associaties op met italiaanse renaissance fresco's op muren van kapellen en kerken. tussen haakjes: wat doet die lieve schooljuf tussen de piramides? zij doet alsof ze streng is, maar haar leerlingen hebben veel plezier...  deze dame is zo onder de indruk dat zij bijna automatisch een fiere houding aanneemt. misschien beeldt zij zich in dat zij tussen al die kleuren en vormen een reis maakt naar het oude egypte... is zij misschien de reïncarnatie van hatsjepsoet, de eerste vrouw van farao thoetmosis II en zelf een farao van de 18de dynastie van hetoude egypte?
 waaaaw!  argh! 
stulpt de kleine kubus nu naar buiten of naar binnen? gezichtsbedrog!  dit lijken wel wapenschilden of hekkens van een ranch of een manège...  kurieuzeneuzemosterdpot  tenslotte: als kers op de taart deze schitterende foto van het dakterras van museum m. heel surrealistisch en zo wit! naar het schijnt dacht de schooljuf dat dit een speelplein was, want ze begon te rollen met de bollen.... * museum m.: Het prille begin van M ligt in het stadhuis van Leuven. Daar groeit een 18e-eeuws rariteitenkabinet vanaf 1823 - en over een periode van bijna 200 jaar - uit tot een stedelijk museum. De idee van 'kunst als ambiente', kunst als deel van het leven en de maatschappij, sluit goed aan bij de diversiteit van het museum en is de basis voor een nieuw museumconcept. Dat wordt in 2003 vertaald naar een architecturaal behoefteplan. Stéphane Beel Architecten wordt eind 2004 aangesteld als ontwerper van een nieuw museumcomplex. Beel spreidt zes bouwlagen over twee bestaande (het voormalige academiegebouw en de woning Vander Kelen-Mertens) en twee nieuwe panden. * foto's van nvo en adc! * http://www.mleuven.be/hedendaagse-kunst/sol-lewitt/ 15-08-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|||||||||
|
|||||||||
|
| 06-08-2012 | |
| connie palmen |
|
 '- Op 1 oktober organiseren we in plaats van de geplande eerste bespreking van dit seizoen een Leeskringbijeenkomst op verplaatsing! Afspraak om 19u stipt in het Kasteel van Gaasbeek waar we vooraf onder leiding van een gids een rondleiding krijgen op de tentoonstelling Sehnsucht. Aansluitend bespreken we, rond 20.30u, daar dan het laatste boek van Connie Palmen, Logboek van een onbarmhartig jaar. Dit gebeurt uiteraard onder begeleiding van leeskringbegeleidster Ilse. "Maar wat u in de war brengt, is nu juist de aard van mijn spel" "Ik vind het leven onder de mensen zwaar", zegt ze. Een familietrek: "Wij in het gezin Palmen zijn allemaal zo snel verzadigd van mensen. Naar buiten gaan is een rol spelen. Dat komt omdat ik voorkomend met mensen omga," zegt ze, "ik heb een hekel aan het adagium van lekker jezelf zijn. Dus ik hou mijn humeuren voor mezelf of voor intimi." en deze citaten komen helemaal overeen met mijn huidig levensgevoel! ik moet echt moeite doen om met 'mainstream mensen' te converseren, hoe lief en vriendelijk ze ook zijn. heel vlug verveel ik mij.... wat nu? * Connie Palmen, Logboek van een onbarmhartig jaar, Prometheus, Amsterdam, 2011 06-08-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| 04-08-2012 | |
| verjaardag |
|
|
verjaardagen duren bij mij wekenlang. op 30 juni werd ik 66. nog vier jaar te doen en ik ben 70. volgende week is me nog een cadeautje beloofd, maar ik laat mijn vrienden breeddenkend toe nog tot einde 2012 cadeautjes te verzinnen! tijd voor mij om
onwaardig ouder te worden. jaja, bij het schrijven
voel ik me schuimig, een fee, een feeks, een canaille. zoals de dichteres in volgend gedicht (een verjaardagscadeau van mijn beste vriend jaak!)... PULP
De stadsdichteres viert een feestje. Lampionnetjes lichtelieren in haar tuin. Haar troon is een ebbenhouten zetel, Op de rugleuning brullen ivoren leeuwtjes.
Vanavond draagt ze een leuk violet hoedje Met kleine zilveren draakjes. Om haar hals en schouders een donkerrode stola, Gemaakt uit echte struisvogelveren.
Haar knalrode mond vormt een kusje Dat ze achteloos naar mij toewerpt, Als ik hartelijk gefeliciteerd zeg. Met een mauve oogopslag kijkt ze door mij heen.
Uit haar zwembad, donkerblauw verlicht, Duikt, als de Aphrodite van Botticelli In een schelp op schuimend zilt, Een roodblonde jongeman op met een waterdicht horloge.
Dat is mijn waterzoetje, lacht ze, Als hij druipend nat voorbijgaat, Will jij misschien wat drinken en eten? Ik heb kippenvlees en rijst met aardbeitjes.
Antonio, haar kantige lijfwacht, grijnst onder zijn snor, De olijfkleurige held uit het zuiden, Rolt zijn harde spierballen onder het nauwe shirtje. Zn Smith & Wesson maakt een bobbel in zijn broek.
Ik schenk haar rozen voor haar tuin En een stapel papier met een verhaal van mij, Dat ze misschien zou willen lezen Wanneer ze eens heel veel tijd heeft.
Haar mening is gevraagd, haar taalmes vlijmscherp. Ze noemt zich de Schaduwvrouw, Maar vindt het leuk om af en toe Een Lief Okerkleurig Scharminkel te kunnen zijn.
Ze is de Patti Smith van deze stad, lalt een stomdronken blondine, een beetje jaloers dat zij mijn verhaal heeft genomen en onder extra kaarslicht begint te lezen.
Nu eerst ontdek ik Macuto uit Congo. Hij staat in een donker hoekje van de tuin. Zwart in zwart, met een grote waaier uit satijn Verwent hij zijn Dame met frisse lucht.
Daar komt Isabelle, die zo lekker kookt, En mij op de wenk van de dichteres Een tropisch drankje brengt. Haar mooie borsten ruisen aan mij voorbij.
Prachtig, zeg ik, en bedoel de kleur van het drankje Isabelle masseert mijn nek En wast mijn handen en gezicht Met vochtige, jasmijngeurende doekjes.
Ik ben benieuwd wat je hier hebt geschreven. De Schaduwvrouw leest en zal erover zuchten: Ook op mijn verjaardag moet ik werken. De literatuur gaat altijd voor.
De kaarsen zijn tenslotte opgebrand, De muziek wordt rustiger En eerste gasten gaan terug naar huis. Een jong paar kruipt onder een struik vandaan.
Soms lacht ze, de Schaduwvrouw, Met haar potlood krabbelt ze kleine woordjes: Minder kommas, kortere zinnen. En lekker veel schrappen. Elke bladzij die ze heeft gelezen, Houdt ze in de lucht, om te laten vallen, En weggewaaierd van Macuto Krijgt ieder blad haar stille zegen.
Ze zweven in de tuin als witte platvogels. Gasten vangen hen en maken er papiervliegers van. De blonde griet springt ermee in het bassin, Ze kan alleen maar bootjes vouwen.
Na een Bacardi, diverse wijnen en een cognac Heeft ze nog éen bladzijde in haar hand en zegt: Mijn chauffeur brengt jou even naar huis. Ze beweren dat hij een Bulgaar zonder rijbewijs is.
Ik vind het een grote eer Dat ze zich zo om mij heeft erbarmd. Als ik ga, moet ze het nog even kwijt: Zeg eens, uit haar spreekt Waarheid, jij schrijft wel PULP.
Jak Otterspeer 1.07.2012 04-08-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| 02-08-2012 | |
| hibiscus |
|
|
argh! na 4 maanden bezinning en twijfelen en treuzelen besloten mijn blog opnieuw op te starten. een verrukkelijke nieuwe start, al zeg ik het zelf!      
02-08-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
| 06-04-2012 | |
| schrijf eens een gedicht |
|
|
Schrijf eens een gedicht Poëzieworkshop 19 maart 2012 Lyceum Martha Somers Brussel
Docente: Nicole Van Overstraeten
Ja, dames en heren, ondergetekende gaf onlangs een poëzieles aan een
groepje anderstalige Brusselse jongeren, leerlingen van een Nederlandstalige
school. De uiteindelijke opdracht was een sms-gedicht te schrijven, een
dichtvorm bedacht door de Italiaans-Nederlandse Sofie Cerutti. Kijk maar naar onderstaand filmpje, en naar de resultaten in bijlage:
Bijlagen: 06-04-2012 om 00:00
geschreven door nicole2 |
|
|
|
|
||
 |
||
|
 |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Archief per week | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
| E-mail mij |
|
|
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen. |
|
|
|
|
| Zoeken met Google |
|
|
|
|
| Startpagina ! |
|
|
|
|
||||||
| Mijn favorieten | ||||||
|
||||||
|
||||||
|
||||||
|
|
|
|
| Laatste commentaren |
|
|
op Copulation in English op De bus nemen in Amman. op De bus nemen in Amman. op CATACOMBEN op REKTO VERSO op REKTO VERSO op Japanse schrijfsters op Japanse schrijfsters op Japanse schrijfsters op Japanse schrijfsters op Pudding en poezen op CATACOMBEN op Coloma 2017 op zodra het vrouwelijke ontspoort begint de wereld te wankelen op 2016-2017 op Eva Mouton op Kunst in het dorp op niet de minste wolk op niet de minste wolk op De poëziebus! |
|
|
| Categorieën |
|
|
|
|
||||||||||||||||
| Mijn favorieten 2 | ||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
|
|
| Blog als favoriet ! |
|
|
|
|
 |
|
|
 |
|
|
 |
|
|
 |
|
|
| Willekeurig SeniorenNet Blogs |
|
|
| aanpak_slapeloosheid blog.seniorennet.be/aanpak_ |
|
|
 |
|
|
 |
|
|
 |
|
 |
 |
 |
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
