o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
29-11-2016
Eva Mouton
STREETART IN OOSTENDE. WIJ HIELDEN VOORAL VAN DE TEKENINGEN VAN EVA MOUTON OP WINKELRAMEN...
'De volgende dag (op mijn échte verjaardagsdag) vertrokken we naar zee. Daar konden we rusten! Daar konden we doodgaan! Maar eerst nog een aperitiefje...'
Jammer, heb geen tijd meer om uitgebreide geschreven berichten te posten. De notities voor deze post dateren al van een maand geleden. Mijn werk (secretariaat en boekhouding) voor de Vereniging van Vlaamse Letterkundigen slorpt mij geheel op! Maar ik wil ook werken aan eigen teksten en gedichten. Vind ik nog belangrijker dan reportertje te spelen. Misschien wordt het volgend jaar anders, heb ik meer tijd. Wat volgt zijn kleine fotoreportages van tentoonstellingen en events die ik bijwoonde. Ook goed!
Mijn vriendin Anne en ik brachten op 18 september 2016 een bezoek aan Kunst in het Dorp, uitgave 2016. Van hun website neem ik deze aankondiging over:
'Kunst in het Dorp wordt voor de vijftiende keer georganiseerd.
Deze multidisciplinaire tentoonstelling wordt georganiseerd in het ontmoetingscentrum Ter Loo in Bellingen. Uit meer dan 50 inzendingen werden 39 kunstenaars geselecteerd die elk een locatie op de site of in het gebouw aangewezen kregen. De kunstenaars integreren hun werken in de verschillende ruimtes en in de tuin van dit voormalige kasteel-klooster. Naast kunstvormen zoals keramiek, schilder- en tekenkunst, beeldhouwkunst, glaskunst, fotografie, poëzie, audiovisuele kunst en muziek wordt er ook aandacht besteed aan installatiekunst.'
Vanuit het raam: de tuin van Ter Loo, met vlag en wimpel.
Anne met belichting
De plafonds in het kasteel: verrukkelijk om naar te kijken!
... en zien we daar niet een erotisch tefereel aan het plafond hangen?
'BELLINGEN – In de eetzaal van de zusters van het klooster in Bellingen hangen er twee erotische taferelen aan het plafond. Die zijn recent ontdekt nadat er een afschermende laag plaaster was weg gehaald. Vermoedelijk werden de liefkozende zeemeerminnen voor de blikken van de zusters afgeschermd toe ze in 1920 hun intrek namen in het klooster dat voordien een kasteel was...'
Potsculpturen van Leen Cools uit Itterbeek
David Deweerdt
Tout le poids du monde
Het personage draagt al het lijden van de wereld, een wereld waar geweld dagelijks is geworden
Koraalriffen en zwammen van Ireen Van Praet, Mechelen
DEZE KUNSTENARES HAD HAAR WERKEN IN DE DOUCHE GEINSTALLEERD.
ZE OPENDE EEN PARAPLU, DRAAIDE DE KNOPPEN VAN DE DOUCHE OPEN EN DAAR WERDEN HAAR KUNSTWERKEN GLINSTERENDE DIEPZEEKORALEN...
Dit was een supergrappig moment!
Portemonnees en sjacochen in glas, van Gaby Berger
Juwelen van Wilfrieda Van De Velde
De naam en de auteur van deze installatie ontsnapt mij.
Ik weet nog dat dit een spelletje was: wij moesten de sinnasappels plaatsen op ons lievelingsportret!
Afgelopen weekend speelden de laatstejaars van de afdeling woord van de Servaisacademie in Halle een spetterend toneelstuk in het zaaltje van de Oude Post. Het beste wat ik dit seizoen heb gezien in Halle, want bijvoorbeeld de vorige toneelvoorstelling in CC 't Vondel (Liefde, van NT Gent, met Els Dottermans en Ann Miller) was een regelrechte flop.
Wij zijn trouwe bezoekers van het CC 't Vondel - hebben een abo - maar volgend jaar zal ik beter uitkijken als ik mijn keuzes bepaal.
DANK JE VOOR DIT OGENBLIK (Merci pour ce moment) is een toneelstuk gebaseerd op de bestseller van Valérie Trierweiler, ex-partner van de Franse President François Hollande en vertelt het verhaal van hun breuk.
In regie en bewerking van Willem Carpentier, met Cynthia Brees, Marc Vandersmissen en Natasja Van Overstraeten. Ze werden begeleid door het gloednieuwe cello-ensemble van de academie!
Hieronder enige stills uit de try-out, vrijdagavond.
in de grappige openingsscène vertelt N. aan het publiek hoe intelligent zij wel is, haha!
Marc en Natasja in de rol van psychiatrische verplegers. Cynthia (Valérie) is ingestiort en moet naar de kliniek.
Marc is hier Hollande. Hij is pas verkozen als president en is niet te houden van vreugde en arrogantie.
Een still van de opvoering zelf. De acteurs zijn duidelijk deftiger gekleed dan op de try-out.
Het cello-ensemble van de Servaisacademie, onder leiding van Ann Van Hecke
De actrices kregen een mooe rozentuil, die prijkt nu in onze woonkamer...
Ach, ach, verleden weekend moest ik op zaterdag voor CC 't Vondel suppoosten voor een kleine tentoonstelling over dans. Na mijn badje rustte ik even op mijn bed (tot mijn haar droog was!) en ik greep met wild gebaar naar De Morgen magazine, het weekendkatern dat naast mij op de grond lag. Ik zwaaide er tamelijk wild mee in de lucht (zie je de berweging?) en daar viel een promotiekaartje van Hello Fresh uit het magazine, met de punt naar beneden, recht in mijn linkeroog!
Pijn dat dit deed... eerst een gevoel alsof mijn oog doorspiest werd, daarna een furieus brandend gevoel en daarna een irritante opeenvolging van prikkels. Mijn oog was in een oogwenk (passende uitdrukking!) doorlopen van rode adertjes en ik werd enorm kwaad: waarom moest zoiets stoms mij nu overkomen, ik had geen tijd om naar de apotheker te rennen voor een flesje OCAL, want ik moest in het cultuurcentrum zijn en ben dan maar vertrokken, zonder lenzen en met een kloppend gevoel in mijn oog. De rode adertjes waren gelukkig al vlug foetsjie, maar de pijn bleef de hele tijd. Ik moest daar gelukkig in het halfdonker zitten, want er speelden videofilmkes (met een beamer) en zo kalmeerde ik toch een beetje.
Maar mijn collega A. maakte mij bang: zij had een identieke ervaring gehad met de punt van een bloemblad (jeweetwel, zo'n lang lintvormig blad van een dahlia met heel scherpe punt) toen zij een ruiker wou maken en de bloemen lossneed in haar tuin. Oeps! Zij was direct naar de spoed vertrokken, want zij was ogenblikkelijk blind van die punt. Zij is een week lang als een zeerover door het leven gegaan, met een ooglap op en elke dag een nieuw verband. Nu zou alles genezen zijn, maar zij kan niet in de zon lopen want dan prikt haar oog. A. denkt dat die punt haar oog heeft geperforeerd en ze een gaatje in haar oog heeft. Haha, zoals je ziet was dit een verhaal over (bijna) aliens, wezens met geperforeerde ogen... Dus: laten we het gewone leven omarmen, gewoon is al ingewikkeld genoeg!
Bovenstaand fragment komt uit een lange mail naar een vriendin (die net een oogoperatie had ondergaan!) en ja, Nicolleke was weer in een ingewikkelde toestand terechtgekomen, haha! Maar naast dit creepy verhaal wil ik toch enige foto's tonen van de tentoonstelling. Ik zat in de zaaltjes waar het over danskostuums en de architectuur van de dans ging. Caroline Wittemans is de ontwerpster van dit megagroot hemd waar drie dansers tegelijk inkunnen (hoe ze worstelen met elkaar en rekening moeten houden met elkaars volume ziet u ook op de foto) en in de jas zitten repen rek om de beweging te vergemakkelijken...
Ook heb ik leuke kiekjes gemaakt van het bezoek van mijn vriendin Lieve in het zaaltje dat omgetoverd was in een disco. Op een fotooke dans ik de twist! Argh! mijn dochter vond dat wij ons gedroegen als aliens...
Ik wil Lieve Thiebauts verzen op me laten afkomen en de gevoelens, associaties en gedachten die ze in mij opwekken neerpennen. Dit is geen echt wetenschappelijke werkwijze en het gevaar bestaat dat ik onbedoelde betekenissen vind. Toch verkies ik een intuïtieve lezing van de poëzie van Lieve Thiebaut. Ik noteer bij voorkeur het volledige gedicht: citaten vernietigen dikwijls de organische structuur van een tekst en doen afbreuk aan de bedoeling van de auteur.
In de dichtbundel Nacza, die eigenlijk een weerslag zou moeten zijn van een reis naar Zuid-Amerika en bol zou moeten staan van verwijzingen naar bijvoorbeeld de schitterende Inca- en Maya-cultuur, vind ik in het gedicht maar naar Nazca keer ik eens terug (p. 22) sporen terug, die ontegensprekelijk wijzen op …. een oosterse ingesteldheid. De openingszin van The Narrow Road to the Deep North luidt als volgt (fragment): Days and months are travellers of eternity. So are the years that pass by... I myself have been tempted for a long time by the cloud-moving wind - filled with a strong desire to wander.* Vrij vertaald klinkt dit zo: Dagen en maanden zijn reizigers in de eeuwigheid. Zo ook de jaren die voorbijgaan... Ik heb me lange tijd laten leiden door de wolkenwind, vol van de begeerte om te zwerven. Lieve Thiebaut schrijft:
maar naar Nazca keer ik eens terug alleen en zonder haast de vlakte zien waar ooit een God (om welke reden ook) de sporen van mijn herkomst liet mij uitzond met amper een herinnering
zelf weert hij jaren en getijden, raakt in zijn hunker soms mijn ziel maar laat mij - waarom die twijfel? - wijl ik mij opmaak in zijn spiegeling
in lijnen, cirkels en gesteenten wisselen tijden zonder haast zo laat mij wanneer ik zonder zichtbaar teken de weg naar Nazca nemen ga
Lieve Thiebaut verlangt naar tijden zonder haast. Deze instelling is wellicht een voorformulering van ons modern begrip onthaasten. Zij wil de vlakte zien waar ooit een God de sporen van mijn herkomst liet en de weg naar Nacza nemen, wat duidt op een behoefte aan ruimte, aan zwerven, een verlangen en zoeken naar; zij wil een reis ondernemen … om zo inzicht te verwerven in zichzelf en tegelijk te ontdekken hoe de mens in de kosmos functioneert.
Allene vogels
Lieve Thiebaut vindt duidelijk haar inspiratie in de natuur. Veel van haar gedichten beginnen met een natuurbeeld en deinen verder uit naar melancholische notities over vergankelijkheid, eenzaamheid, stilte en het terugplooien op zichzelf. Opvallend is dat zij het in de bundel Nazca meerdere malen over vogels heeft, symbolen bij uitstek van vrijheid, vluchten, ruimte, reizen, een nest bouwen, de dood.
De dichteres is blijkbaar bang voor vogels, bang om de vlucht in de ruimte, want de vlucht, zowel als het leven, is een droom. Alles eindigt in stilte, weemoed en eenzaamheid:
en altijd zijn er de vogels buiten de kruimeldieven waarop de stilte wacht de zwermen die ons ’s avonds overvliegen onzeker beeld wanneer de stad mee donkeren gaat de spreeuwen in verhaaste golven op een vermoeden vluchten gaan
en ik weet niet waarheen
sinds de herfst heeft zich de stilte ingekleed wijl niets herneemt maar even dromeloos verderdrijft
vlucht ik de plaats die zo verlaten lijkt?
Een van de mooiste gedichten uit de bundel is tegelijk het meest weemoedige:
in dit huis van stilte troon ik als het geluidloos licht al wat ik raak hertekent zich neemt vorm en aangezicht in mijn gebaar
en toch hoe donker is het hart dat zoveel weemoed schiep
Gisterochtend tot mijn verbazing een mooie reactie gekregen op mijn vorig blogbericht. Een mysterieuze lezer, genaamd Retro stuurde mij, tegelijk met zijn (of haar) appreciatie, een link naar een video met schitterende muziek van Jocelyn Pook, een Engelse 'film music composer who also writes for television, theatre, dance & the concert platform'. Zij maakte oa de filmmuziek bij The Merchant of Venice, uitgebracht in 2004 door Michael Radford....met Al Pacino, Jeremy Irons, Joseph Fiennes en Lynn Collins.
Tegelijk kon je op het UTube-filmpje een slideshow bewonderen, waarbij portretten van dames, geschilderd door niet minder dan Leonardo da Vinci door elkaar vloeiden, met als resultaat een amalgaam van een schitterende song, op tekst van William Shakespeare en een unieke beeldervaring van een reeks gracieuze dameskopjes uit de 15de eeuw!
Dit is de link: https://youtu.be/KxGVZ5xiqNs
En dit zijn de lyrics:
"How sweet the moonlight sleeps upon this bank. Here will we sit and let the sounds of music creep in our ears. Soft stillness and the night become the touches of sweet harmony, sweet harmony. Sweet harmony."
Sung by Andreas Scholl Lyrics by William Shakespeare, 1598 Music adaption by Jocelyn Pook
Category Music License Standard YouTube License
Ik zocht ook de originele tekst van William Shakespeare op:
(Act 5, scene 1, page 4)
How sweet the moonlight sleeps upon this bank! Here will we sit and let the sounds of music Creep in our ears. Soft stillness and the night Become the touches of sweet harmony. Sit, Jessica. Look how the floor of heaven Is thick inlaid with patens of bright gold. There’s not the smallest orb which thou behold’st But in his motion like an angel sings, Still choiring to the young-eyed cherubins. Such harmony is in immortal souls, But whilst this muddy vesture of decay Doth grossly close it in, we cannot hear it.
Wow! ik speelde dit fimlpje verscheidene malen af en opende ook andere UTube filmpjes van Jocelyn. Betoverend mooi vond ik dit allemaal! Zo vroeg in de stille ochtend, met een kopje koffie op mijn desk en dan die tsunami van schoonheid... Mijn dag kon niet meer stuk!
Tenslotte, beste lezer, laat ik U nog deze portrettengalerij bewonderen, die ik met toch wel ingespannen research heb verzameld. Mijn bedoeling is U te laten meegenieten van mijn verrukkelijke schoonheidservaring, ik hoop dat ik hiermee uw dag ook een beetje sweeter heb gemaakt.
Een prettig eindejaar...
Female head (The Lady of the Dishevelled Hair) (or La Scapigliata) Painted by: Leonardo Da Vinci Location: Galleria Nazionale, Parma, Italy
Detail of the Angel, from The Virgin of the Rocks (The Virgin with the Infant St. John adoring the Infant Christ accompanied by an Angel), c.1508 (oil on panel), Vinci, Leonardo da (1452-1519) / National Gallery, London, UK / The Bridgeman Art Library
Head of a Young Woman Painted by: Leonardo Da Vinci
Woman's Head Painted by: Leonardo Da Vinci Location: Galleria Degli Uffizi, Florence, Italy
Head of Leda Painted by: Leonardo Da Vinci Location: Royal Library, Windsor Castle, London, England
ik stuurde mijn gedicht naar een rits vriendinnen.
ik kreeg enige hartverwarmedne reacties... zie bijlage!
Enkele dicheressen (want zo noemen ze zich toch) reageerden niet, of een beetje lacherig.
Toegegeven: dit is een eenvoudig gedicht, zeker niet beantwoordend aan de huidige trends van krullen en woordcabriolen met ultra verdichting als effect. Maar hoe spreek je tegen een kleuter, toch niet zoooo!
Had ook veel schroom bij het het schrijven van de verzen: wou abslouut neit de indruk wekkern dit item te gebruiken voor eigen glorie.
De letterkundige elite had nochtans ook al commentaren geplaatst in kranten en magazines, op facebook... Peter Verhelst, Mark Eyskens, (Zie bijlage in vorig bericht) Dimitri Verhulst, Monika van Paemel en natuurlijk in eerste instantie Ilja Leonard, die met zijn column in NCR Handelsblad al enige tijd de angsthazerige reacties van de goegemeente bekritiseert. Mooi zo! Toch vind ik weer: mannen pronken met hun politieke, intellectuele en maatschappelijke connotaties, dames schrijven warmer, concreter en emotioneler...
Ach, er is een kind verdronken, binnen enkele weken een fait-divers.
Jullie zien mij hier (een beetje uitgeput) genieten van een Koninckske op het terras van Blue Note in Halle. Was net terug van een optreden in DEN HOPSACK, een artiestenkroeg in de Grote Pieter Potstraat in Antwerpen, op 30 augustus 2015.
Poëzie. De Vereniging van Vlaamse Letterkundigen (VVL) organiseert de literaire voordrachten ‘Publiek Geheim’ in Den Hopsack. Tijdens de Cultuurmarkt staan VVL-leden op het podium: o.a. Ferre Denis, Pierre Magis, Tony Rombouts, ann van dessel en Nicole Van Overstaeten dragen voor uit eigen werk.
www.letterkundigen-vvl.be
Het was een snikhete dag, niet bepaald mijn weertje! Bij thuiskomst ontdekte ik trouwens drie reuzenblaren op mijn voetjes, oei, oei, pijnlijk! Stom van me dat ik mijn nieuwe rode Van's had aangetrokken, maar ze pasten bij mijn rode kleedje, vandaar...
De heren (Ferre Denis, Pierre Magis, Tony Rombouts) waren als steeds voortreffelijk. Maar toch wil ik in deze post de dames in de bloemetjes zetten, want zowel ann van dessel als Annmarie Sauer lazen sublieme teksten voor. ann van dessel (jaja, met kleine letter) was de enige die het aandurfde een geëngageerd gedicht voor te dragen over het vluchtelingenvraagstuk en de negatieve informatie die op de mensen wordt afgevuurd door de angsthazen... en zij deed dat met een super-élan. Annmarie Sauer las een gedicht voor waarin als experiment het woord ik was weggelaten (!) en zelf droeg ik een gedicht voor uit mijn collectie Vijftig tinten aubergine.
Een beetje om te lachen, ik slamde de song I just wanna make love to you van Etta James en had binnenpretjes...
Ik voeg het gedicht van ann van dessel aan deze post toe, de andere gedichten kunt u lezen in de bijlagen!
Zelfs
Dat er voor hen wordt gezorgd. Zelfs een huis krijgen ze. Terwijl wij. En dat ze wél allemaal een iPad hebben om de weg te weten. Die moet toch opladen,’s nachts,
ergens? Dat ze dus geld hebben, wil ik zeggen. Veel geld. Wat denk je dat zo’n oversteek kost? Dàt kunnen ze wel allemaal betalen. En wij maar werken.
‘Eenenzeventig lichamen gevonden in vrachtwagen, smokkelaars opgepakt. De vluchtelingen werden dood aangetroffen in een oplegger van een koelwagen die geparkeerd was op de pechstrook aan de autosnelweg A4
in de Oostenrijkse deelstaat Burgenland. De weg ligt niet ver van de grenzen met Slovakije en Hongarije, waarlangs duizenden vluchtelingen de laatste dagen Europa binnen proberen te geraken.’
Verleden woensdag de laatste uitstap van de maand augustus: de tentoonstelling Faciing Timein het Waalse stadje Namur.
Félicien Rops (Namen, 7 juli 1833 - Essonnes, 23 augustus 1898) in schitterende symbiose met onze Vlaamse Jan Fabre.
Rops was, volgens wiki, een Belgisch graficus, schilder en karikaturist. Zijn werk is veelal satanistisch en licht pornografisch getint. De vrouwenfiguren, die de verleiding en het Kwaad personifiëren, zijn doorgaans gemodelleerd naar de Vlaamse meisjes waar Rops zo verzot op was. Jan Fabre is een vernieuwende beeldend kunstenaar, theatermaker en auteur die al meer dan 35 jaar aanzien geniet in de internationale kunstwereld. In een artikel van 2011 vertelt hij dat als hij één kunstwerk uit een museum mocht stelen, het Pornocratès van Félicien Rops zou zijn.
'Vandaag nodigt Rops Fabre postuum uit voor een ontmoeting in alle hoeken van zijn stad, Namen. Een ongezien parcours langs musea en in de open lucht voert u mee op ontdekking in de stoutmoedige en beroerende werelden van deze twee Belgische kunstenaars. In het Museum Félicien Rops en het Maison de la Culture: tentoonstellingen van werken die de twee kunstenaars nauw met elkaar verbinden, tussen levenskracht en doodsdrift. In de Citadel en het stadcentrum: sculpturen in de open lucht.'
We hadden honger toen we van de trein stapten en onze uitstap begon met een lekkere lunch bij La mère Céleste in de rue du Président, hartje Namur, in de oude stad. Ik genoot van een lekkere boekweitpannekoek, Lieve koos voor een Salade Niçoise. Het interieur van deze bistro was zeer oud, met een authentieke, ruwe plankenvloer.
De strotjes in deze wijk: met resto's, terrasjes en leuke winkeltjes. Ik ontdekte bij Marie Chat handgehaakte broches in de vorm van bloemen, in mauve lila purper rose rood en kobaltblauw. Super!
En op de pleintjes verrassingen, zoals deze kleurige muurschildering.
'L'ancienne église Saint-Ignace des jésuites à Namur, actuellement église Saint-Loup, est considérée comme un des plus beaux édifices baroques du XVIIe siècle en Belgique.'
Op weg naar de rue Fumal, waar het Ropsmuseum zich bevindt.
Deze Pantin van Jan Fabre verwelkomde ons bij de ingang van het museum.
Rops inspireerde zich op de ideologieën van de Fin de Siècle waar de geest van de decadentie aanwezig is en weerspiegeld wordt in de kunst en de literatuur. Rops illustreerde dichtbundels van Mallarmé, Baudelaire, Verlaine. Erotiek, prostitutie en satanisme zijn niet ver af.
In dit schilderij amuseert deze schaars geklede dame zich met een deftige heer.
Van Fabre!
Tot mijn grote verbazing tekende Rops ook modeplaatjes. Ik vond ze zo schattig, dat ik bijna de hele reeks fotografeerde.
Deze heer in stofjas met zijn neus in het schilderij is Jan Fabre. Oh! oh! Hij bloedt dood!
Tot slot dit heerlijke schilderij van de Belgische badplaats Heyst. Nu Knokke-Heist, vermoed ik. Een bewijs dat Félicien Rops ook gewoon schilder was.
Ach, eigenlijk prefereerden wij Rops boven Fabre. Ondanks Fabres fantasie, originaliteit, fabuleuze energie en technische vaardigheden voor het concipiëren van installaties... niets gaat boven de verfijnde tekenkunst van Rops, zijn liefde en interesse voor vrouwen zijn een balsem op mijn vrouwelijke ziel.
Maar toch bleef ik bijna een half uur lang kijken naar een filmpje van Fabre, getiteld Lanceloot, waarin hij gesticuleert als een echte middeleeuwe ridder, met harnas en zwaard, hijgend als een bronstige beer. Ik bekeek het filmpje telkens weer, het was een magische act...
'Op 21, 22 en 23 augustus 2015 organiseren CC ’t Vondel, de stad Halle en Futurn van 11 tot 18 uur op de oude leegstaande site van het bedrijf RAP, F. Roggemanskaai 17, een uniek kunstevent ‘Kunst Kraakt Fabriek’. Vier dagen lang geven meer dan 20 kunstenaars het beste van zichzelf: van graffiti kunstwerken, dansperformance, schilder- en installatiekunsten, videokunst tot monumentale werken.
Na het event wordt het oude pand afgebroken en wordt er ruimte gecreëerd voor het nieuwe bedrijvenpark KAAI 17, die plaats zal bieden voor meer dan 20 bedrijven. De ontwikkelaar van dit project is Futurn.Aangezien de ruimte binnenkort wordt afgebroken is het nu nog het moment om de lokale kunstenaars de kans te bieden hun werken tentoon te stellen aan de bevolking uit Groot-Halle.
Kunstenaars: Veerle Verheylewegen I Eric Van Uytven I Patrick Jules Mathieu I Jo Decoster I Jos Dedecker I Roland Lefevre I Marie-Claude Cloutier I Lucien Vanhorenbeke I Tone Bert I Myriam Paridaens I Katleen Wellemans I Geert Van Kelecom I Jonas Hollevoet I Edith Verthé I Mattew Decuyper I Lieve Bollaert I Floris Vanseveren I Lore Mechelaere I Evy Locqueneux I Céline Zaman I Koen Deweerdt.'
Bovenstaand bericht stond te lezen op de website van de stad Halle. Het evenement was een publiekstrekker: honderden mensen kwamen te voet, met de bus, met de wagen, met de fiets afgezakt naar de leegstaande fabriek aan de Roggemanskaai. In dit bericht publi ik een vijftal foto's met commentaren...
Een jong stel voerde een soort huiselijke scène op, in een decor van lege bierflessen.
(Jo Decoster)
Deze prachtige muurschildering van Lieve Bollaert stelt de arbeiders van de fabriek voor, die de fabriek verlaten voor een nog blauwere toekomst.
Wat natuurlijk in deze multidisciplinaire tentoonstelling ontbrak: poëzie!
Eigenlijk was deze tentoonstelling heel poëtisch, juist omdat poëzie niet mocht meedoen.
Wat afwezig is, wordt juist opgemerkt.
Het gemis.
Toch ontdekte ik een sprankel poëzie in de collagereeks van Jos Dedecker: mooi handgeschreven gedicht, met doorhalingen en correcties.
Jos las, speciaal voor mij, zijn gedicht voor. Ik zei dat dit een typîsch mannelijk gedicht was, met abstracties als 'de tijd' en 'het niets'.
ik zei hem dat ik zo'n soort poëzie nooit schrijf.
ik schrijf concreet.
'Vrouwen schrijven organische poëzie,' zei Jos daarop.
1. Elke dag zeg ik tegen mezelf: wat een rotzooi is facebook toch! Zonde van mijn kostbare tijd, dat gewrijf en gewriemel op mijn smartphone.. Die ultra gepolariseerde, hilarische en soms ronduit belachelijke berichten die ik voortdurend op facebook te lezen krijg: mijn zogenaamde 'vrienden' gaan een wandelingetje maken, verkopen hun huisje, ruimen hun zolder op, kokkerellen, spelen met hun kids, geven hun konijn te eten... help! Moet ik dat allemaal weten, heb ik daar een boodschap aan? Dikwijls moet ik daar een negatief antwoord op geven. Sommige van mijn 'vrienden' ken ik persoonlijk en dan kan ik er nog 'inkomen' dat zij mij hun intimiteiten vertellen, maar andere 'vrienden' ken ik niet, zal ik nooit kennen en sorry, eigenlijk zou ik ze van mijn pagina moeten verwijderen...
Maar op mijn link met Ilja Leonard Pfeijffer ben ik bijvoorbeeld erg trots: fantastische man, sublieme dichter. Ik beperk mij in de toekomst zeker tot mijn literaire vrienden. Als zij onnozel doen, wel dan wrijf ik na de eerste woordjes luchtig over mijn schermpje en lees een volgend bericht.
2. Maar gisteren nog, in een telefonisch gesprek omtrent Julian Barnes' nieuwste essays over (vooral Franse) kunst, In ogenschouw, kreeg ik van een goede vriend een tip: mijn smartphone gebruiken om, met behulp van mijn browser, terwijl ik lees, de schilderijen te ontdekken die door Barnes worden besproken maar ontbreken in zijn boek. Er zijn maar enkele schaarse illustraties opgenomen. Maar van schilders die, mede door Barnes' commentaren, mijn interesse wekken, wil ik meer weten.
Zo bijvoorbeeld Odillon Redon, een Franse schilder die leefde in de 19de-20ste eeuw.
Op wiki vond ik:
Odilon Redon (Bordeaux, 20 april 1840 – Parijs, 6 juli 1916) was een Franse kunstschilder die tot het symbolisme wordt gerekend. Het werk van Redon lijkt een droomwereld te verbeelden, die bevolkt is door feeën, monsters, geesten en andere fantasiefiguren.
Redon bleef lang vrij onbekend bij het publiek, tot de publicatie van het beroemde boek van de Franse schrijver Joris-Karl Huysmans, A Rebours, in 1884. De held van het boek, een pervers levende aristocraat, verzamelde tekeningen van Redon, en door zijn vermelding in dit klassieke boek van het decadentisme, werd hij voortaan met deze beweging in verband gebracht. Redon illustreerde o.m. de boeken van Gustave Flaubert, Edgar Allan Poe, Iwan Gilkin, Jules Destrée, Edmond Picard en Emile Verhaeren.
De opstellen zijn niet chronologisch gerangschikt op publicatiedatum – wat jammer is, want dat maakt het moeilijk om eventuele evoluties in de zienswijze van Barnes binnen vijfentwintig jaar op te merken –, maar min of meer op geboortedatum van de besproken kunstenaars (vrijwel allemaal schilders), van Géricault (1791-1824) tot de met de auteur bevriende Howard Hodgkin (1932). Dat wekt de indruk van een doorlopende, samenhangende kunsthistorische ontwikkeling, terwijl er daartoe simpelweg veel te veel ontbreekt: er staat geen woord in dit boek over vroegmoderne en laatmoderne abstractie, over het Duitse expressionisme, het futurisme, enzovoort.
Maar toch vind ik dit boek denderend, super-interessant, erudiet maar toch onderhoudend - en ....grappig!
Dit is Odillon.
Een van zijn beroemdste schilderijen is De Cycloop. Eigenlijk zou dit werk kunnen behoren tot de reeks Les Noirs, heel vreemde, fantastische en soms huiveringwekkende houtskooltekeningen uit zijn vroegste periode.
Een Christuskop
Head-on-a-stem
Spirit of the forest, 1890
Vision
Boat in the moonlight
Flower Clouds, 1903
Dit is al wat minder akelig. een dromerig schilderij waarop een zeiboot en veelkleirige wolken!
In zijn latere periode maakte Odillon kleurige, flamboyante schilderijen en vrouwenportretten.... met bloemen in de hoofdrol!
Lady of the flowers
Het bloemenmotief is ook te zien in de jurk!
Violette Heyman, 1910
Barones Robert de Domecy, 1900
Bomen, 1890
Maar toch denk ik dat de mysterieuze Noirs mij het meest raken. Wat zal ik binnen 5 jaar nog zeggen over Odillon? Oh ja, hij tekende vreemde mannekes en bomen in een geheimzinnig bos...
Elk jaar, aan het einde van de winter, werk ik als vrijwilligster in de Galerie de Oude Post. Iedere keer loopt daar een tentoonstelling omtrent design. Dit jaar heette de tentoonstelling ReMADE en deze expo liep van 28.02.2015 tot 29.03.2015.
'ReMADE is opgebouwd rond het thema ‘maken’ en ‘hermaken’.De kunstenaars werden samengebracht door Hugo Meert en Geert Van Doorsselaere in samenspraak met CC ‘t Vondel te Halle. Deze tentoonstelling toont een uiteenlopende mix uit het boeiend en elkaar bestuivend grensgebied van kunst/design/ambacht/architectuur… onder de vorm van sculptuur, installatie, object… ReMADE focust op het maken en op het hermaken van het kunstwerk. Het ‘maken’ van het kunstwerk is een stap in het ontstaansproces van een kunstwerk die vooral voor de kunstenaar zelf van belang is. Hoe verhoudt dit ontstaansproces zich tot het uiteindelijke resultaat? Waarom herwerken of hernemen kunstenaars bestaande (eigen) werken? Waarom proberen kunstenaars iets aan bestaande werken toe te voegen?'
zie http://designvlaanderen.be/en/agenda/remade
Mijn vriendin Anne de Cremer, een knappe amateurfotografe, maakte deze fotoreeks omtrent de installatie van het architectenbureau de vylder vinck taillieu uit Gent. Oeps! Ondanks het feit dat ik een nachtje niet geslapen had, niet naar de kapper was geweest enz... moest ik plots figureren als bezoekster, die verwonderd kijkt naar de spiegeleffecten geinstalleerd achter de houten schotten gemaakt van recupmateriaal. Tegelijk was daar een fotograaf aanwezig, die een promofilmpje draaide voor het architectenbureau (zie tweede foto). Anne en ik werden prompt bevorderd tot actrice! Wij amuseerden ons rot!
Dit bestaat hier nog niet in Vlaanderen: een LETTERKUNDIG MUSEUM. Maar in Den Haag wel! Dicht bij het Centraal Station, op nr 5 in de Prins Willem-Alexanderhof!
'Van liefdesbrieven tot manuscripten, van schrijversportretten tot kinderboekenillustraties: alles wat te maken heeft met het werk en persoonlijke leven van schrijvers vindt u in de collectie van het Letterkundig Museum. Het museum is hét instituut op het gebied van het literaire erfgoed en heeft de grootste en belangrijkste collectie schrijversdocumenten van Nederland'.
In de nationale portrettengalerij zijn alfabetisch, op schrijversnaam, meer dan 500 weird geschilderde portretten te zien. Brutaal, vitaal en onconventioneel. Haha. Wij vonden het denderend en grappig tegelijk, al die portretjes. Door de manier van rangschikken werd het een prettige hutsekluts. Geen rekening werd gehouden met literaire genres, periodes of manieren van presentatie! Karikatuur of levensecht, surrealistische voorstellingen naast bijna impressionistisch geborstelde schetsen: alles bij en door elkaar.. vonden wij juist tof!
HIERONDER EEN HANDVOL VAN DEZE SNOEPJES:
Neeltje Maria Min
Familie berichten 1 (Mijn moeder is mijn naam vergeten)
Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
(Uit De Gedichten, Bert Bakker, 1989)
Johanna Kruit
Melancholie
Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen.
Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag
bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet ik je gelaten , haast blij dat ik je zie. Ik dek de tafel, hier de wijn. Denk niet
dat ik vergat hoe 't hoort : melancholie kom naast me zitten, praat, laat je verstaan. Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan.
Johanna Kruit
Gedicht uit de bundel " Omtrent het Getij " Uitgeverij Rap - Amsterdam
Vrouwkje Tuinman
Maandagochtend
Aan de koelkast hangen alle dingen die niet mogen.
Wie heeft mij in elkaar gezet: een man met om zijn nek drie brillen en een vrouw die ziek wordt van een glaasje melk.
Nu zwem ik nog voor vijfenzeventig procent. Mijn status laat me met de lift naar boven.
Omdat ik rechts niet breken wilde heb ik links verbogen.
Uit: Wees niet wreed - Gedichten voor Elvis Presley (2008), uitgeverij Nijgh & Van Ditmar
Charlotte Mutsaers
'Twee mannen naast elkaar in bed in een ijsnacht ergens in Europa. Twee mannen in nachtjaponnen. Maar Jezus, dat was Moby Dick! Ik bevond me in mijn meest favoriete passage uit de wereldliteratuur. Ik doorleefde het! Minus de nachtjaponnen zat ik er middenin! Was ik daar nu reality-schrijver voor geworden, om me door mijn verbeelding in de luren te laten leggen? Vanaf dat moment heb ik me afgevraagd of het niet zo gesteld is met onze waardering van literatuur -en ik heb het dan niet over academische waardering maar over de puur zintuiglijke van binnenuit -dat we een passage uit een boek pas in ons hart kunnen sluiten, werkelijk in ons hart sluiten zonder reserve, als we hem hebben herkend. Maar hoe zou je iets kunnen herkennen wat je op geen enkele wijze als déjà vu of déjà vécu ervaart? Hoe zou je dat kunnen beleven als iets eigens? Daar is maar één antwoord op: je hebt het herkend als iets wat qua vorm en inhoud in je eigen toekomst hoort. Het klinkt als abracadabra maar ik heb er geen andere verklaring voor en ben ervan overtuigd.' (Koetsier Herfst, 154-155)
Diana Ozon
O louterend water Mijn mooi molecule...
Jij stijgt tot de lippen en slaat op de klippen. Bron van alle leven en kosmisch gegeven. Helder van kleur en reukloos van geur...
Voor meer dan tachtig procent weet ik dat jij mij bent. Je was in de moederbuik en staat onder 't kelderluik. Je valt uit de hemel en rijst uit de Aarde.
Gerry van der Linden
kijk! poëzie zit op een stoel aan een tafel onder een lamp poëzie is een kruisverhoor. (Wat een geluk, p.61)
Gerry van der Linden, Wat een geluk, Nieuw Amsterdam Uitgevers.
Jacques Perk
Iris
Der eerwaarde jonkvrouwe Joanna C. B.
`Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. -
Connie Palmen
'Stel dat het de mensen vergaat zoals het de dingen vergaat, dat de mensen op zichzelf ook niets zijn, maar dan ook helemaal niets. Gruwelijke gedachte en dus waarschijnlijk waar. Dan zijn de mensen onderling net zo afhankelijk van elkaar als de dingen het van ons zijn, dan kunnen wij zelf alleen zijn wat een ander van ons maakt. Dan kunnen we alleen iets betekenen wanneer anderen de bereidheid hebben, de liefde, om ons betekenis te geven in hun verhaal. Dan zijn wij noodgedwongen personages in het verhaal van iemand anders en voor de rest in onze eenzaamheid stellen we niks voor.'
Ilja Leonard Pfeijffer
“De oude bijnaam van Genua is La Superba,” schrijft Pfeijffer: “Die naam kun je op twee manieren interpreteren (...). Zij is mooi en hardvochtig. Zij is als een hoer die lonkt, maar die je nooit de jouwe zult kunnen maken. Zij is aanlokkelijk en overmoedig. Zij verleidt en verdelgt.”
La superba - Ilja Leonard Pfeijffer, Simon Horsten op Cobra.be
Links: Anneke Brassinga
Sneeuw
Is geluk blijvend: wij staan al zolang stil bij wat komt aangevlogen -
landschap, vogels, broden. Raken onze ogen dan nooit vol rollen wij niet bergaf, een zon
die zich begraaft in dikke wolken sneeuw, zegen eeuwig vallend voor ons?
Anneke Brassinga Uit: Aurora De Bezige Bij 1987
Remco Campert
‘[...] alsof het dichten een carrière was waar je bundeltje na bundeltje gestaag aan voortbouwde. En wat was dat voor carrière? Een prijsje zus, een redactietje zo, een verzamelbundel, als je het trof de P.C. Hooftprijs, misschien een gasthoogleraarschap, een lintje als je niet uitkeek, een huldiging en dan het graf in; wat had dat nog met de poëzie te maken?’ (Ohi, hoho, bang, bang, of het lied van de vrijheid, 1995).
Emma Crebolder en Louis Couperus
Hoe bevallig het uitzicht op wit-/ verpakte tuinen. Tussen oevers ligt/ het water vastgeklonken, valwind/ bouwt er spelonken van sneeuw./ Wij worden na zestig jaar, weer zesjarig,/ geparachuteerd in dezelfde sloot./ Onze tongval kleeft aan ons/ als mos. Het roepen vergaat./ Wij zijn op de Noordpool geraakt/ zagen wij in plaatjesboeken.
Vallen, Emma Crebolder, Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2012, ISBN 978 9046 812 2211
- Ik ben tòch een oude vrouw.
- Maar je hebt nog een heel zacht velletje...
Mama Ottilie glimlachte en Lot stond op.
- Kom, zeide hij; geef me een zoen. Wil je niet? Moet ik je een zoen geven? Kleine, booze moesje... En waarom? Om niets. Ik weet het ten minste niet meer, waarom. Ik zoû het niet meer kunnen analyzeeren. Ja, zoo gaat het... Hoe ben ik toch zoo kalm, met zoo een kleine furie van een mama.
- Als je denkt, dat je vader kalm was...!
Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...
Louis Couperus
editie Karel Reijnders, Ernst Braches, Jan Fontijn, Marijke Stapert-Eggen, H.T.M. van Vliet en Oege Dijkstra, Utrecht / Antwerpen 1988.
'We kunnen het niet horen, maar wie weet met welke kreet een blad onwillig loslaat en neerdwarrelt. Ik huiver bij de gedachte en dank mijn doofheid.' (Hafid Bouazza, Een beer in bontjas, blz. 5)
Jan Cremer
'Het is allemaal rotzooi, estetika', stelde de achttienjarige barbarist. 'Ik sodemieter verf op een doek, ik druip, spat, sla, schop, ik vecht met verf en soms win ik.'
Anna Enquist
Ineens
Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood.
Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk. Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand.
Anna Enquist, Uit: Klaarlichte dag De Arbeiderspers 1996
Marion Bloem
'Onze moeder deed haar best om alles te vergeten. Ze sprak niet over de pap van stijfsel. Hoe ze hun leven waagden door de fotoalbums in het vrouwenkamp stiekem te bewaren. Telkens op een andere plek. Ze vergat de angst van haar oudste zus. Veertien. Gedwongen tot plezier. Hoe ze halsstarrig weigerde, ook toen ze dreigden haar familie kwaad te doen. De mannen bedienen met sterke drank zonder zelf te drinken. Dorst. Andere meisjes die zich gewillig lieten pakken zeiden dat zij het ook moest doen want zo erg was het niet. Zo erg nog niet. De handen van de vijand op hun borsten en hun billen. Hoe ze alleen maar kon denken aan vluchten maar niet wist waar naar toe. Bij de deur stond een bewaker. En hoe ze toch ontkwam. Waar onze oma over zweeg. Behalve dat een sterke wil wint.'
Marion Bloem, 29 Juni 2009 t.g.v. de 15 augustus herdenking
Hella S. Haasse
De waarheid zet uit naarmate wij zelf groeien. Nooit achterhalen wij haar. (Hella S. Haasse)
Jaja, een bezoek aan het Mauritshuis konden we niet laten... want daar bevond zich het wereldberoemde schilderij
HET MEISJE MET DE PAREL!
Info uit wiki:
'Het Mauritshuis huisvest het Koninklijk Kabinet van schilderijen en is een museum in Den Haag met voornamelijk schilderijen uit de Gouden Eeuw. Er hangen ook enkele topwerken uit de 18e eeuw.'
Haha, wij zijn eerder (N. vooral) fan van moderne kunst - maar dit avontuur wilden wij voor geen geld missen! Dit gebouw beschikte, net zoals overal in Den Haag, over een comfortabele infrastructuur met liften. Ook een mooie shop en daarenboven nog een hip museumrestaurant.
We hadden tickets online besteld voor de tentoonstelling
The Frick Collection - Kunstschatten uit New York (5 februari - 10 mei 2015).
'The Frick Collection leende voor deze periode een groot deel van haar wereldberoemde verzameling uit: maar liefst 36 meesterwerken zijn te zien in het Mauritshuis. De tentoonstelling bevatte werk van kunstenaars die niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn in Nederlandse museale collecties, zoals Cimabue, Van Eyck, Gainsborough, Constable en Ingres.'
De eerste keer dat we dit prachtige gebouw wilden bezoeken, leek de file ellenlang. Het was op een zaterdag! Bij de tweede poging meldde ik de bewaker dat we reeds tickets hadden. We mochten met het eertstvolgende groepje van 10 binnen. Oef! Ook de vaste collectie kreeg onze aandacht... Ik maakte honderden kiekjes, maar onderstaande fotookes wil ik zeker delen.
Peter Paul Rubens, Oude vrouw en jongen met kaarsen, c. 1616 - 1617
Het oordeel van Paris
De wolken van Constable
Rembrandt van Rijn, De anatomische les van Dr Nicolaes Tulp, 1632
Rembrandt, Andromeda, 1630 (Een verhaal om duimen en vingers bij af te likken!)
Uit wiki :
4In de Griekse mythologie werd Andromeda door de held Perseus gered van een zeemonster, waaraan zij werd geofferd. Haar moeder had beweerd dat ze mooier was dan de dochters van Nereus, de Nereïden. Als straf voor die hybris zond Poseidon het zeemonster Ceto, dat dagelijks de zeeën teisterde. Het orakel had Cepheus echter verteld dat het monster zou verdwijnen als ze hem Andromeda zouden offeren. Perseus had net Medusa verslagen en vloog met zijn gevleugelde paard Pegasus langs Ethiopië toen hij Andromeda aan de rots geketend zag met enkel sieraden als kleding. Hij werd op slag verliefd en bood de jammerende Cassiopeia en Cepheus aan hun dochter te redden en het monster te verslaan. In ruil zou hij met haar huwen. De ouders stemden ermee in en Perseus doodde het monster. Andromeda was echter al uitgehuwelijkt aan de broer van Cepheus, Phineus, die haar op de bruiloft van Perseus en Andromeda kwam opeisen. Toen Cepheus en Cassiopeia hun belofte aan Perseus braken en de zijde van Phineus kozen, brak er een gevecht uit. Perseus nam het afgehakte hoofd van Medusa ter hand en versteende daarmee al zijn vijanden.
Andromeda stond aan de zijde van Perseus en schonk hem later vele kinderen. Als ode aan haar trouw werd ze door Zeus aan de hemel geplaatst. Het sterrenbeeld Andromeda is dus naar haar genoemd. Ook de andere hoofdrolspelers kregen een plek, waarbij opgemerkt mag worden dat Cassiopeia, vanwege haar ijdelheid ondersteboven werd geplaatst.'
Dit schattige mollige kleine meisje is van Govert Flinck, Meisje bij een kinderstoel 1640
Dit is ze: Het meisje met de parel van Johannes Vermeer, circa 1665-1667
En dit meisje doet zich tegoed aan een boterham met oude Rijnlandse kaas, met een sausje van mango!
En nog een ander meisje leest, tijdens de dagelijkse kroegentocht, de Volkskrant!
Om van kroegen te spreken: is dit geen perfect behang voor een literair café?
Een uitstapje naar zee stond natuurlijk op het programma! We moesten de tram nemen aan de halte in de Javastraat, niet ver van onze woning. Na 20 minuutjes waren we reeds in Scheveningen. De zon scheen fel: het was alsof we werden ondergedompeld in witwitwitwit licht! Ik zat voor het eerst dit jaar enkele minuutjes in volle zon. Super!
Veel wind, bijna niemand op de dijk...
Ook leuk!
Op de achtergrond het beroemde Kurhaus Hotel van Scheveningen...
Ons eerste terrasje in de zon!We moesten onze oogjes dichtknijpen, zo'n fel licht...
We besloten het Museum Beelden aan Zee te bezoeken, dat zich helemaal aan het eind van de dijk, verscholen in de duinen, bevond. In dit museum liep een tentoonstelling hedendaagse beeldhouwkunst. Tof!
Maar op een steenworp afstand van de ingang van het museum botsten wij zomaar op een wonderlijke beeldengroep: 23 cartooneske beelden van de Amerikaanse bereldhouwer Tom Otterness, die zich liet inspireren door wereldberoemde sprookjes en zeelegendes. Sommige wereldwijd bekend (Hans en Grietje), andere hadden betrekking op de omgeving van Scheveningen (De Haringeter).
Mama is boos/ Angry Momma. Wellicht naar de speelfilm Mama is boos uit 1986 van Ruud van Hemert.
Dit is De Haringeter/ Herring Eater, het grootste beeld van de groep (12 meter hoog)
Geïnspireerd door Scheveningen zelf als centrum van haringhandel. De beide voeten van de haringeter rusten op twee andere beelden, de rechtervoet staat in het bootje van kapitein Ahab die op Moby Dick jaagt, de linkervoet staat bovenop het paviljoen van Wied.
Moby Dick komt boven water met op zijn rug de harpoenier Fedallah verward in harpoentouwen.
(Uit Moby-Dick van Herman Melville)
Ahab gaat in een kleine boot de zee op om Moby Dick te harpoeneren.
De Huilende Reus/ Crying Giant: modern sprookje over een reus die huilt na de terroristische aanslag op het World Trade Center in New York, 11 september 2001.
Terug in Den Haag centrum kwamen we terecht midden in de de viering van het Chinees Nieuwjaar...Deze schattige draak zou de kwade geesten verdrijven!
Chinese confetti! Hebben zij dat ook uitgevonden?
Het jaar 2015 staat in het teken van de geit. Maar ik liet me fotograferen bij dit lieve muizeke!
Jaja, mijn mooie sjaal werd bijna weggeblazen, niet door de draak of de leeuw, maar door Heer Wind!
Oef! We waren wel moe van deze uitstapjes. Terwijl N. spaghetti bereidde, rustte ik even uit.
Dit mooie kiekje van het RK kerkje Heilige Jacobus De Meerdere, 71 Parkstraat (Den Haag, Zuid-Holland) nam ik door het zolderraam...
We reisden naar Den Haag, met de intercity tot het station Hollands Spoor. op deze luchtfoto (geleend van een toeristische site) zie je dit stationnetje en de tram die je moet nemen om naar het centrum te gaan. een poppenhuis en de tram een speelgoedtram.
Den Haag is een coole stad, in alle opzichten. Het was koel, want een frisse zeewind waaide. Hoge gebouwen, wolkenkrabbers, futuristische design. Op sommige plekken waande ik me in manhattan. Blauwe wolkenluchten. Roltrappen en liften overal. Supervriendelijke mensen. Trams en fietsers in het straatbeeld. In het begin was ik wel een beetje bang van die fietsers, want zij reden zo nonchalant tussen de voetgangers. maar zij zijn dit gewoon, rijden heel beheerst.
Omdat we de sleutel van ons logeeradres maar pas na zessen konden krijgen, zetten we onze bagage in een locker en stapten gezwind naar het centrum. te voet! een heel eind! oef! oef! oef! .... oeps! Heb het gevoel dat ik een schoolopstelletje schrijf. Maar alla, in mijn schooltijd beschikte ik nog niet over een smartphone: onderstaande fotoreeks maakte ik met mijn Huawei smartphone, mijn speeltje waar ik nu al kwaad op ben!
We liepen langs de Stationstraat Chinatown binnen, de vroegere Haagse Jodenbuurt. Nu een wijk met veel Chinese winkels en restaurants. Na de tweede wereldoorlog stond de wijk grotendeels leeg en verpauperde. In de jaren zeventig van de 20ste eeuw besloot de gemeente de wijk op te knappen, vanaf dat moment vestigden zich meer en meer Chinezen in deze buurt. In 2008 kreeg Chinatown twee reusachtige Chinese poorten. Cool! Deze poort staat in het begin van Chinatown, de tweede ongeveer ter hoogte van de bijenkorf.
Op het Spui moest ik even uitblazen. ik zag reusachtige banken met gaatjes. Met mijn rode jas op oranje achtergrond lijk ik wel een echt Hollands dametje...
En dit is de prachtige bibliotheek, grenzend aan het gemeentehuis. Hier kun je niet alleen boeken lezen en ontlenen, maar ook surfen op internet, prutsen met je smartphone, proeven van heerlijke drankjes (koffie, theetjes, vitaminedrankjes) en lekkere stukjes taart en diverse andere zoetigheden. Als ik hagenaar was, zou ik hier alle dagen vertoeven!
We wandelden ook noordwaarts, naar het Hofkwartier, dat is de buurt rond het paleis Noordeinde. Hier een fotooke van de achterzijde, in een straat met identieke naam: Noordeinde.
Bij aanvang van deze straat een imposant beeld van Willem 1 (of is het Willem 2 ? )
Het publiek mocht wandelen in de paleistuin, waar weirde installaties te bezichtigen waren..
De tweede dag in Den Haag. Ik wou dit beeld absoluut: een grachtje, het zonneke, een versierde fiets, een oranje dame... zijn we hier in Holland of niet?
Men had ons gezegd dat we in een van de kronkelstraatjes in het oude stadsgedeelte Vlaamse frieten konden krijgen... het was een leuk plekje, dat kleinste winkeltje, maar de frietjes waren te hard gebakken en te zoutig. bah!
Maar koffie kunnen ze in Den Haag zetten als de beste. Hier bevind ik me op een van de leuke terrasjes op een van de leuke pleintjes, die namen dragen als Het Plein!
Zelfs mijn dochter zei na een paar dagen altijd maar: leuk, leuk!
Hier (het was, denk ik, reeds de dag daarna) proeven we van een Hollandse lunch in 't ogenblik, een leuk restooke in de Molenstraat. N. proefde van een slaatje, ik (naar beneden strollen) bestelde een oerhollandse snert: dikke erwtensoep met rookworst en roggebrood en gebakken spek. Zalig, als het koud is buiten, zo'n hete snertsoep!
Daarna nog even wegdromen bij langoureuze jazzmuziek... Dit fotooke heb ik met mijn smartphone bewerkt: er zijn diverse mogelijkheden. Je kunt extra belichten, je kunt tikken op estheet of op latte of je foto blauw maken om toffe effecten te bekomen.
Laatste kiekjes van deze reportage. Een paar straten verder dan waar wij woonden bevond zich een kapper... met een gedicht op het uitstalraam! Het was een natuurkapper, er werd alleen met natuurlijke producten gewerkt. Om je haar te laten wassen en kleuren moest je languit gaan liggen op een tafel. Cool, toch?
oeps! moet eerlijk bekennen: mede door de komst van mijn smartphone, de tsunami aan versnipperde info veroorzaakt door facebook en mijn onverwachte trip naar nederland (pas terug op 27 februari) is mijn leven danig overhoop gehaald. had een heleboel foto's op mijn blog geplaatst, maar de posts waren in kladversie gebleven. soms denk ik: deze blog is niet meer nodig, want zit nu op facebook. soms vind ik facebook leuk, soms onnozel. heb er zelfs al aan gedacht mijn facebook-account te sluiten, want met dat tikken en wrijven en lezen verlies ik uuuuuurrrrren..
vanmorgen besloten mijn blogberichten te updaten!
mijn vriendin colette was laureate van de eerste internationale prijs voor gravure rené carcan, georganiseerd door de koning boudewijnstichting.heb zelf een kleine fotoreportage gemaakt, maar neem aub ook een kijkje op de officiële website! (zie http://www.kbs-frb.be/pressitem.aspx?id=315270&langtype=2067)
'Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan
Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan Op 5 februari 2015 had in het BELvue museum de uitreiking plaats van de Internationale Prijs voor Gravure René Carcan (1925-1993). Een initiatief van het Fonds René Carcan, dat beheerd wordt door de Koning Boudewijnstichting.
Van de 80 kandidaten uit de hele wereld werden er 22 beoordeeld door een internationale jury onder het voorzitterschap van de Belgische graveur Maurice Pasternak. De jury kende de volgende prijzen toe: - de Grote Internationale Prijs René Carcan (€ 5.000) aan Masaharu Imamiya, een Japanse kunstenaar en graveur; - de Tweede Internationale Prijs René Carcan (€ 3.000) aan Colette Cleeren, een Belgische schilderes en graveerster; - een erevermelding aan Thierry Mortiaux, een Belgische aquarelschilder. Sam Kerson, een Canadese graveur en schilder, won de Publieksprijs René Carcan (€ 2.000) dankzij de internetstemmers.'
vooraf een koffietje drinken in de tearoom op de kunstberg... en dan naar het museum belvue. neen, dit is niet mijn vriendin colette, maar betsy, die graag meekwam naar de vernissage!
en hier zijn ze dan, de twee laureaten: masaharu imamiya, japanse kunstenaar en graveur en colette cleeren uit antwerpen
foto genomen door het raam van het belvue museum, dat uitgeeft op de koninklijke plaats
gold on gold: hiermee won colette haar prijs:
'In this series of engravings I explore how we find our identity in the eyes of the other; both fhysically and culturally. We discover ourselves through others and in them we seek what we have in common, and thus how we differ.'
Techniques: zinc, acid, chine collé on cigarette paper, zerkall 340gr Afmetingen 26.7cm x 48,8cm - papersize 49.8cm x 67.5cm Oplage 6 Technieken Kopergravure
met onomatopée I, won de jonge japanse etser masaharu imamiyade hoofdprijs:
'How can I visualize the sound that I've never heard of? How can I visualize the sound of enjoyment? How can I visualize the sound of predicament? How can I visualize the sound of love? How can I visualize the sound of hate? How can I visualize the sound of past? How can I visualize the sound of present? How can I visualize the sound of future? How can I visualize everything simultaneously? Evocative rather than definitive.'
Dimensions 56cm x 76cm Tirages 3 Technique Taille douce
mooi, mooi, maar ik hield heel veel van de etser die de troostprijs kreeg (eervolle vermelding) thierry mortiaux, een belgische aquarelschilder.
noces orientales
la doudou
we vonden de tentoonstelling fantastisch... en de vernissage verrukkelijk!
1. nieuwsflits: heb nu een smartphone, voor 1 euro gekocht bij telenet! kan ook googelen, facebooken enz... zit alles uit te proberen.
mijn profielfoto, genomen in december 2014 in resto prego in de mausstraat in brussel, werd onmiddellijk geliked.
maar mijn quote uit le vrai lieu van annie ernaux, daar besteedde niemand aandacht aan...
Cela dit, la différence qui joue dans l’écriture est davantage, selon moi, de nature sociale que sexuelle. Qu’on soit homme ou femme, c’est l’origine sociale qui détermine. On n’écrit pas de la même manière quand on est issu s’un milieu populaire ou, au contraire, privilégié. Cela reste sans doute une des plus fortes composantes de l’écriture.
Annie Ernaux, LE VRAI LIEU, entretiens avec Michelle Porte
vind 90% van mijn eigen ervaringen en ideeën in annie ernaux terug. maar ach, progressief en links zijn is tegenwoordig not done: de overwinning van syriza in griekenland werd door de noordelijke rijke landen met argusogen bekeken. ik wens tsipras alle geluk!
2. heb gisteren een antwoordgedicht geschreven bij de dichter is een koe van gerrit achterberg.ernaux en maitland helemaal uitgelezen. ben blij dat maud de publieksprijs kreeg (Herman De Coninck-prijs 2015), had toevallig net de bundel wij zijn evenwijdig ontleend aan de bib...
ben ook blij voor peter verhelst, wil ook het boekenweekgeschenk van pfeijffer bemachtigen!
en, verneemik daarnet, hester knibbe wint de VSB Poëzieprijs 2015!
3. jaja, vrij zijn om te schrijven, een droom... maar dikwijls schrijf ik dan toch poëzie omgeven door hels lawaai (in vgl met maitlands stilte!) en zo tussen de optredens van mijn huisgenoten door...
4. ben wakker om 4 uur in de ochtend en slaap in de namiddag, maar dan droom ik onmiddellijk,...
Droom nummer 63
Weer bevond ik me in een zoete winkel. Ik moest voorraad verzamelen, want ik was op reis. Ik zwierf van het ene adres naar het andere, wou mijn koffers pakken, mijn gebakjes, pralines en fruitbonbons inpakken. Maar de straten waren eindeloos verlaten. Ik verdwaalde, vond mijn reisgenoten noch mijn vrienden, noch mijn huisgenoten terug.
Droom nummer 64
Grafic novel
Een wezen opende zich volkomen, spreidde zich breed in de oneindigheid, het werd een gekrulde omgekeerde boog, met zwarte rafelflitsen, zoals in een grafic novel.
In de boog nestelden wezens van ander allooi, van vlees en bloed.
Droom nr 65
Mijn moeder, mijn vader en mijn zus beletten mij te ontbijten. Mijn pa plaatste altijd maar speelgoedkopjes naast mijn bord, mijn ma schoof mijn pannenkoek op mijn bord heen en weer. En mijn zus ging pardoes bovenop mijn pannenkoek zitten.
Droom nummer 66
Lange slanke modellen, dat waren mijn vrienden. Daartussen evolueerde ik. Een meisje liet haar ellenlange knalrode haren (middenstreepkapsel) golven in de wind. Het waren allemaal skeletten…
Nog niet zo lang geleden een leuke cultuurplek ontdekt in hartje Brussel: HUIS DE BUREN (deBuren, Leopoldstraat 6, 1000 Brussel). tal van events, tentoonstellingen, lezingen, debatten en zelfs interactieve projecten waarbij het publiek kan meedoen enz... worden daar georganiseerd. heb me onmiddellijk ingeschreven op de nieuwsbrief. ook meegedaan aan het project faceless, een fototentoonstelling die plaatsgrijpt in de markten. mijn faceless foto prijkt tussen vele andere schitterende zonder gezichten, haha, leuk spelletje.. doen, doen, vond ik!
FACELESS DO 22.01.15 > ZO 08.02.15 | 12:00 > 18:00
De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel
Vernissage: WO 21.01 I 18:30 > 20:30 www.facelessexhibition.com
Gratis
Sinds 11 september 2001 leidt de angst voor het verhulde gezicht tot meer surveillance en het bevragen van wat privacy ons waard is. Het verhulde gezicht neemt een steeds grotere rol in in de mainstream beeld- en popcultuur. Kunstenaars, mode-ontwerpers en fotografen reageren op deze beelden en onderzoeken op hun manier wat het betekent om gezichtsloos te zijn. Na Wenen en Amsterdam komt een selectie uit de tentoonstelling FACELESS naar Brussel. Curatoren: Bogomir Doringer en Brigitte Felderer.
Organisatie: Privacy Salon vzw en Restart vzw. Partners: deBuren, LSTS-Vrije Universiteit Brussel, De Markten, IAPP (International Association for Privacy Professionals) en freiraum quartier21 INTERNATIONAL / MuseumsQuartier Vienna. In het kader van CPDP
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
