o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
19-01-2015
cacao bleu
elk jaar in de winter verrast cc 't vondel de halse bevolking met tentoonstellingen, installaties, workshops enz...
in de galerie de oude post: een speciaal D3D event voor kids met de unieke naam cacao bleu.
ik publi hier enkele filmpjes, te zien in de kijkdozen.
op de website van 't vondel staat enige uitleg...
D3D staat voor 'Dans 3 Dimensies' en laat het publiek zowel actief als reflectief kennis maken met wat hedendaagse dans kan zijn. Het parcours bestaat uit 7 kijkkasten en een projectie van een fragment uit een dansfilm, waarin je telkens een danser die op een bijzondere manier beweegt ziet, hoort of voelt. Tijdens het bezoek ontpopt deze expositie zich tot een doe-plek waar je kan experimenteren met beweging.
Kind & ouder worden ondergedompeld in een bad van beweging, waarbij je onder professionele begeleiding ontdekt dat ieder van hen een potentiële danser kan zijn!
Jong en oud worden uitgedaagd om zelf aan de slag te gaan in de bijhorende installatie.
Deze installatie is open voor een vrij bezoek op zaterdag 10, zaterdag 17 en zondag 18 januari
still uit de film wintersleep van de turkse regisseur nuri bilge ceylan (palme d’or festival van cannes 2014)
werd zo meegezogen in de witheid de woestheid van de setting dat ik het zelf koud kreeg me een beetje verwilderd voelde net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huis zonder verwarming in cappadocië bevond net alsof ik in de film meespeelde mijn voeten klompjes ijs mijn gedachten drie uur lang op oneindig toen ik de cinemazaal verliet had ik zin in een kopje warme troostende chocolademelk weer doemden beelden op van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten wij kregen het door en door koud de bus kwam niet opdagen we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid - mijn vader zijn eerste liefde anna jacobi ontmoette
.
woeffff! daarnet nota's verwerkt tot bovenstaande tekst, die ik dan uitvulde (je kunt gewoon uitvullen, gemiddeld, laag en hoog, wist ik niet). terwijl ik daarmee bezig was bedacht ik: vandaag begin ik aan mijn winterslaap. afgelopen weken bijna 200 gedichten gelezen, ze van commentaar voorzien in drie recensies, een verslag geschreven en op speurtocht gegaan naar literaire berichtjes en wetenswaardigeheden in halle en het pajottenlad (de oogst bijzonder schraal!).
ook de 672 pagina's tellende kortverhalenbundel liefdesdood in kamara en andere japanse verhalen (vertaald door luk van haute uitg. atlas contact, amsterdam. 672 blz. € 45) gelezen, plus een psychologische thriller van fred vargas (de verdwijningen) en daar een leuk gedicht over geschreven...
omen opgedragen aan de steentjesgooiende oude heks
binnensmonds mompelend terwijl het regent in mijn hoofd plooi ik onhandig de gele verpakking van mijn lievelingskaasje bouquet des moines val dieu anno 1216 met het rode lipje dicht maar val dieu glijdt uit mijn hand rolt pardoes op de grond oeps een voorteken een omen zeg ik straks horen de trollen me of de plaaggeest kludde of nog erger de wraakengelen van het woeste leger van ordebec in normandië
ik moet stoppen met mopperen mijn vriendinnen stom mijn collega’s onnozel bart de wever ongelofelijke zever tegen de elegante heer die condoleancekaartjes verkoopt ter nagedachtenis aan zijn vrouw zeg ik val dood in de marge vreemd telkens ik iemand verwens verplaatsen voorwerpen zich in mijn omgeving of ik word zelf verplaatst ik val ik struikel krijg een klap van een deur die ik niet zorgvuldig had gesloten
envoy: val dieu vraag ik nu dringend om een spreuk zodat mogelijke ongelukjes die mij in de toekomst zouden kunnen overkomen worden afgewend
woensdag 5 november 2014
In de psychoologische thriller De verdwijningen van Fred Vargas worden volgens een legende in het Normandische Ordebec mensen met een misdadig verleden door Het Woeste Leger, een soort troep van middeleeuwse wraakengelen, meegesleept om niet lang daarna dood teruggevonden te worden.
.
de boeken waar ik mee bezig was zwaar verwaarloosd, maar vannacht dan toch weer een eind verder geraakt in:
'Er was nu stroming in het water. Takken, daken, huisraad, alles dreef ons voorbij, alleen of in donkere klompen onder water, of er met een hand, een voet of een twijg bovenuit stekend. Tegelijk met het opkomen van de maan kwam er een stilstand, zo volledig, dat het water niet rimpelde.' (p.78)
'De lach, de glimlach trok zich terug in haar lichaam, ze tilde de schouders op, trok de buik in, trok haar ovale schoot bijeen, en verontschuldigde zich in haar mimieke exoplosies: intieme bijeengaring van vIngertoppen, knieën, voeten in elegante schoenen, in de bogen van de wimpers, omgekeerde glimlachjes, maar zwarte glimlachjes desalniettemin, nogmaals de opgeheven schoudertjes, puntig van kom en klein, onmogelijk klein, gele woltrui om de schouders en lijfje, zwarte rok in nylon waaronder de aders, rimpelend onder vingertoppen die de zwart rimpelende onzichtbarte mazen bevoelen om huid te voelen en aders onder kous en de huid te vinden.' (p. ?; heb het boek al moeten binnenbrengen in de bib!)
'Van buitenaf lijkt schrijven misschien op praten. Maar van binnen is het een kwestie van alleen-zijn. Geschreven zinnen verhouden zich tot meegemaakte feiten als zwijgen tot praten.' (p 88)
dit bericht zal dus het laatste zijn van dit jaar 2014! wil mij met dagelijkse dingen bezighouden, o.a. het herinrichten van mijn keukenrekken, want pipo mijn katertje was een tijdje geleden behekst en maakte gekke sprongetjes, zodat het grote rode metalen rek omviel en wij een nieuw rek hebben moeten kopen, een houten eco-rek dit keer, lichter, beter voor het milieu, beter passend bij het andere keukenrek, haha!
Marie Peyrat werd markiezin van Gaasbeek. Zij huwde in 1873 Gianmartino Arconati Visconti, zoon van. Als hij in 1876 overlijdt, erft zij zijn fortuin en bezittingen. Zij was een geëmancipeerde en onconventionele vrouw. Samen met haar geliefde Raoul Deseigneur legt ze een aanzienlijke kunstcollectie aan in het kasteel. Vanaf 1887 laat ze het kasteel restaureren en creëert een gebouw zoals wij dat nu kennen: een schijnbaar middeleeuwse burcht aan de buitenkant, een neorenaissance sprookjeskasteel aan de binnenkant. In dit filmpje maakt u kennis met deze fantastische dame...
http://www.youtube.com/watch?v=Pcn-MAukG0c
Deze installatie, waarbij een grote lap stof uit een schilderij waaiert, is ook van Tim. Eigenlijk is dit een gedrapeerde jurk, ontworpen voor de wereldpremière van Romeo & Julia (2014) van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen...
Ik kon het niet laten een foto te nemen van deze drie dametjes, in een achterafzaaltje, tijdens onze tocht langs de fluistermuren van dit sprookjeskasteel, met de verrukkelijke muziek van Jeroen d'Hoe op de achtergrond.
De intieme vertrekken van Marie...
lieten me weer een ogenblikje mediteren, starend door het raam...
Dit kostuum draagt weer de signatuur van Tim Van Steenbergen: opera- en theatervoorstelling Macbeth!
In 1913 verlaat Marie Gaasbeek, zonder te weten dat ze niet zou terugkeren. Een jaar later breekt de oorlog uit en vlucht ze samen met Duseigneur uit Parijs om in een hotel in Angers te gaanwonen. Duseigneur wordt ziek en sterft in datzelfde jaar. Aangezien de markiezin geen kinderen had, wil ze haar fortuin goed besteden. Ze bereidt zich voor op haar dood door al haar bezittingen weg te schenken.
Marie sterft in 1323 in Parijs. Deze laatste installatie is sprookjesachtig mooi. Op de achtergrond van dit witte rozendoodsbed worden beelden en filmpjes geprojecteerd uit het leven van deze bijzondere dame..
Een tweede belangrijke figuur in deze tentoonstelling is Paul Arconati Visconti, steenrijke erfgenaam van de Italiaanse familie Arconati Visconti en eerste markies van Gaasbeek, en ZEKER een bijzonder man. Hij reist naar verre landen, tot in Lapland en de Noordkaap toe. Na een bezoek aan Turkije kleedt hij zich graag als een Ottomaans edelman, compleet met tulband en kromzwaard.
In dit bericht publi ik vooral foto's omtrent de droomwereld van deze merkwaardige man. Hij was een utopisch denker en wou de wereldvrede bewerkstelligen. Hij stichtte een school voor weeskinderen en leerde hen het belang van schrijven: het legt vast wat anders onbenullig wordt en dreigt weg te drijven. Hij praat met engelen die hem recepten dicteren tegen ziekte, verdriet, verslavingen en ook... een recept voor macaroni met tomatensaus. Aan het eind van zijn leven is hij een beetje gek geworden, denk ik...
Tim Van Steenbergen, bekende Antwerpse designer, ontwerpt kostuums voor opera en ballet. Zijn inbreng in deze tentoonstelling is subliem. Op deze foto ziet u een weird figuur gehuld in een vreemd gewaad, die van boven op de ballustrade de bezoekers in het oog houdt.
Dit ontwerp heet: utopische dromen.. Op de spiraal staan teksten van Paul...
Op dit bed liggen oude landkaarten. Om bij weg te dromen...
Dit bed zweeft door de lucht..
Het alziend oog en nogmaals teksten van Paul, geprojecteerd op een soort laken... Men noemt zo'n installatie een licht- en schaduwspel. En de bijhorende geluiden zijn soundscapes!
In de zaal van Europa mochten we puzzelen. Ik had graag mijn puzzel afgemaakt, maar had niet genoeg tijd...
want we moesten ook de prachtige kostuums van Tim bewonderen...
Deze en volgende toneeljurken van Tim Van Steenbergen komen uit The house of the Sleeping Beauties (2009), opera in samenwerking met LOD, Toneelhuis en de Munt, Kris Defoort en Guy Cassiers.
-
Met spijt in het hart verlieten we deze zaal, met nog een laatste blik op de puzzeltafel, die uitnodigend was opgemaakt, met een soort kartonnen stapeltaart in het midden en geheimzinnige afgedekte schotels, net of we op een eetfestijn waren uitgenodigd...
In de keuken van het kasteel geurt het ALTIJD naar kruiden. Boven de schoorsteen deze spreuk. En of we daarmee akkoord waren!
Deze plek was natuurlijk ideaal om de recepten van Paul te presenteren...
Een middel tegen vampieren... wat dacht u... look natuurlijk!
Als je door deze spiegel kijkt, vind je je verloren dromen...
Een middel tegen tabaksverslaving: stop je pijpjes in een bokaal!
Once upon a Caste is een wondermooie tentoonstelling, die dit seizoen het Kasteel van Gaasbeek en zijn voormalige bewoners op een betoverende manier weer tot leven brengt. Het kasteel wordt, in handen van het Britse theatergezelschap en kunstenaarscollectief WildWorks een levend en mysterieus personage dat zijn eeuwenoude herinneringen op ons loslaat. Dramatische en intieme momenten wisselen elkaar af in een labyrint dat speelt met ‘tijdslagen’, historische gebeurtenissen en emoties. Performance, installaties, soundscapes, licht- en schaduwspel heffen daarbij de grenzen tussen erfgoed en kunst, tussen geschiedenis en fictie op.
Zo veelbelovend klonk het commentaar op de website van het kasteel van Gaasbeek, dat mijn vriendin L. en ik een bezoekje meer dan noodzakelijk achtten. Vrijdag 3 oktober was het zover! Het weer was heerlijk. Verwachtingsvol tuften we door het Pajottenlnd, benieuwd naar zoveel schoonheid...
Ik heb moeite gedaan om een beetje resaerch te verrichten: het kasteel van Gaasbeek kende een bewogen geschiedenis!(zie bijlagen).
Bovenstaande foto's, daterend van 2012, had ik nog in mijn mapje zitten. De fazanten zijn er nog, en het uitzicht van op het binnenplein (links) is nog altijd even adembenemend.
De grote open haard bij de ingang vind ik iedere keer weer schitterend. Bovenaan (onzichtbaar op de foto) bevinden zich koperen handvatten, waaraan de knechten zich vasthielden om hun benen en voeten te kunnen strekken naar het haardvuur en het zo warm te krijgen in de koude winters. Maar nu lagen er koperen potten in de haard. De kleine steelpannetjes vond ik superschattig!
De tentoonstelling was interactief. Overal konden wij boodschappen spotten. In een glazen kom een prachttekst op doorzichtige velletjes. Het kasteel zelf aan het woord: de getijden van de geschiedenis overspoelden mijn voorname oude lijf.... help me op weg door de architectuur van mijn herinnering. want ik ben oud en soms vergeet ik dingen.
Spreuken op muren, op tegels, spiegels, tapijtjes..
In de eerste zaal (de galerij van tijdsverschuiving) kijken wij verbaasd naar een vreemd bouwsel, een soort reuzenmobiel met spiegeltjes, lichtjes, sferen, pijltjes en geometrische vormen...
We traden Het huis van Egmond binnen...
O wee! Direct daarna kwamen wij in een sinistere kamer, de Kapel van het Noodlot, waar de executie van de graven Egmond en Hoorn wordt uitgebeeld. Deze gevallen engel is onthoofd, het beeld ligt in de sneeuw...
In de rouwkapel een interpretatie van het prachtig schilderij: De laatste eerbewijzen aan de graven Egmond en Hoorn van Louis Gallait.in deze tentoonstelling veel gedroogde bloemen - deze rode roosjes waren verrukkelijk!
Als je op het bankje knielde, hoorde je een prachtig afscheidsgebed van de Graaf van Egmond.
Tja, ik moest er toch even gaan bij zitten om het plan en de boodschappen in de grote envelop, waarop uitnodigend Open mij geschreven stond, nog eens te bestuderen..
Op een andere vensterbank een kussentje met een boodschap en een variante op een geplooide kraag, een molensteenkraag, ook pijpkraag, plooikraag of lubbenkraag genaamd. Deze ronde kraag van geplooid fijn linnen batist werd later versierd met kant. Het dragen van deze kraag was in de 16e eeuw mode aan het Spaanse hof. Deze mode werd in de Nederlanden, die onder sterke Spaanse invloed stonden, overgenomen.
wij hadden kaartjes voor een filmvoorstelling/concertje genaamd jeruzalem, in het koninklijk atheneum in oostende. de film was opgenomen vÓÓr de recente gebeurtenissen in gaza, dus eigenlijk niet meer actueel. er waren 3 schermen: in het midden werden beelden geprojecteerd van de stad jeruzalem, aan de zijkanten deden de inwoners hun zegje. wij vonden de commentaren eenzijdig en onjuist.
veel meer plezier hadden we toen we het huis henri serruys binnenliepen. daar hield alexandra verhaest een mini-tentoonstelling. haar beelden lijken wel verstilde scènes, een beetje zoals bij een tableau vivant. maar er is iets mysterieus aan de hand met deze lichtbeelden...
uit de commentaren:
Temps Mort/Idle Times is het resultaat van Alexandra Verhaests jarenlange fascinatie voor kunst uit de late middeleeuwen en de vroege renaissance, voor de symboliek, het kleurgebruik, de bevreemdende personages. Deze fascinatie vertaalt zich op een intrigerende manier in haar werk Temps Mort, waarbinnen ze een familiedrama vertelt gebruikmakend van die vormelijke referenties
de dame links vooraan knippert voortdurend met haar ogen...
de vlinder in dit stilleven beweegt echt!
een beetje afschuwelijk waren de beelden van alexandra. ook hier, op dit karkas, wonderlijk fladderende vlinders...
je ziet het hier niet, maar op het tafelkleed zwermen vieze mieren...
deze dame rimpelt voortdurend haar voorhoofd en weent dikke tranen...
deze serieuze man integendeel vertrekt geen spier...
ook deze dame lijkt in kramp...
in het leopoldpark sporen van protest voor de 373 dode kinderen in gaza, om het leven gekomen in de periode tssn 8 juli en 3 augustus 2014
Leopoldpark, Oostende
Het Leopoldpark in Oostende werd tussen 1861 en 1870 aangelegd, gedeeltelijk over de oude stadswallen van Oostende. Het park werd ontworpen door tuinarchitect Louis Fuchs (1818-1904) naar het model van een Engels park, met bruggetjes, wandelwegen en bloemperken. De fraaie muziekkiosk werd in 1885 ingehuldigd. Sinds 1963 vindt ook het wereldberoemde bloemenuurwerk er haar vaste stek. In 2006 werd het Leopoldpark beschermd als monument.
en vreemde in het water drijvende hoofden....
"Allegorische koppen", bronzen drijvende installatie daterend van 1998 naar ontwerp van de Gentse kunstenaar Leo Copers (° 1947), en gelegen in de vijver (zuidzijde) van het Leopoldpark. De kunstenaar had deze beelden aangetroffen op een Frans gemeentelijk openluchtdepot, waar ze oorspronkelijk deel uitmaakten van een monument voor de advocatuur. Geeft de koppen een nieuwe rol in zijn kunstwerk. "Rechtspraak", "Welsprekendheid", "Rechtvaardigheid" en "Geschiedenis" kijken elk een andere kant op; het water reikt hen tot aan de lippen en belet hen te spreken. Bronzen hoofden (afm. 54 x 38 x 34 cm) gemonteerd op vier vlottende elementen.
niet het onweer en de hagelbuien, maar poetry international 2014!
ik hou volgende dagen vrij om de esbattementen te volgen op livestream.
toch in meander reeds een voorproefje ontdekt:
Antoine de Kom Dichter en forensisch psychiater Antoine de Kom (Den Haag, 1956) begon in de jaren negentig met het publiceren van poëzie. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel ‘Tropen’, later volgden de bundels ‘De kilte in Brasilia’, ‘Zebrahoeven’, ‘Chocoladetranen’ en ‘De lieve geur van zijn of haar’. Antoine de Kom is van Surinaams-Nederlandse afkomst en bracht een groot deel van zijn jeugd in Suriname door. Zijn gemengde afkomst en de ervaringen uit zijn jeugd hebben in belangrijke mate zijn poëzie bepaald. Met zijn zesde bundel ‘Ritmisch zonder string’ won hij de VSB poëzieprijs in januari van dit jaar. Op 10, 13 en 14 juni aanstaande zal de dichter optreden in Rotterdam tijdens het Poetry International Festival.
wat ik vooral mis? het licht dat op een zwarte ouderwetse lincolnjas te warm is van zichzelf te heet voor de tijd van het jaar: in elke hoek van de zachtgele kamer heb ik een ventilator die me de wenkbrauwen doet fronsen, een knagend schuldgevoel iets dat opwindt in de stilte rond rotan het kraken van stoelen terwijl in de tuin de kleuren eindelijk tot bedaren zijn gekomen.
ik ben de vliegen hier in dit huis. en met de spiegels ben ik één. al ontbonden een voetstap het knielen de kus op de grond dierbaar ten teken van wat groen groen doet lijken.
we zullen allemaal een voor een op onze eigen dag in zwarte warme duisternis verdwijnen. je mag dan wel tien instrumenten om je nek bespelen – when the saints go marching in. de heilige theresia van lisieux stelt me voor raadselen. ergens in de filipijnen vroeg iemand waarom het rozen regent als bruine tantes ritmisch dansend zonder string en in hun handen klappend op het altaar goddelijk genot in goddelijk genot veranderen. rozen die zwaar geuren en zwoel de naaktheid van hun dans bloter maken dan bloot dalen op ons neer.
Kopters zijn dieren bijzonder bedreven in het ontkurken van de grote stilte. zij bewegen fluisterend en beloven nooit. rond het middaguur werpen zij lange overlijdensadvertenties af. opdat men zich berge en verblind door hun lichten geen palm meer ziet. aan de sushibar probeerde ik weer de onvindbare vis terwijl een begeerlijke chinese zich gelukkig achter haar haren verborg. ik at inktsoep. zei iets. eigenlijk gaat dit gedicht over de noordzee waar als booreiland zich een designer toont en hij ontwierp in hun volle omvang de berghellingen van de vijzelstraat. daar ging een man overboord die vertelde dat de zee bij lihue heden ten dage volstrekt onbegaanbaar is. in haar parkje ontmoette ik de koningin die niet meer was. zij stond waardig maar wenend tussen haar rozen. op het bordes een vonkend dovende diamant. dichten is zulk doven. zij nam potlood en peillood. keek met aarzelende ogen naar een man die haar (onder ons gezegd) net iets te vaak bedankte. bedanken is wel hoffelijk maar vooral voor de vaak zei ze en een verkoolde steen rustte in de palm van haar hand. nergens is het beter dichten dan op aanrollende golven. men neme een stevige regel en houde zich daaraan vast. de golven breken op. de regel wordt schuimend gedicht en als de golf op het punt van omslaan komt is de bladzij altijd sneller. dichten is zulk omslaan golven zijn al brekend en ontrollen dan pas echt hun poezie. bij een eiland hoort een witte broek. de blote voeten in het zand zeggen dat zon en lichte afzondering het bestaan draaglijker maken. voeten in zand. handen in ontroostbaar water.
voor de rest: een getroebleerde periode achter de rug. mijn waterkoker slaat voortdurend aan, zonder dat wij hem aanzetten, mijn horlogebandje kapot (zweette ik zo erg?), mensen vertellen weer hun afschuwelijke verhalen (ik wil altijd zeggen: kijk, mensen, naar de wereld, hoe mooi!), mijn pc wordt overrompeld door rare popups (eergisteren begon een meisje zomaar een liedje te zingen!), a. heeft kletterende ruzie met zijn zus en soms kraakt mijn rechteroor. maar een lieve dame stuurde me al twee keer een mail: wil je artisjokken?
voorts ontwikkelde ik de laatste dagen de vreemde gewoonte om thee op te eten ipv te zetten, en finaal maakte ik gisteren deze rozenkiekjes in coloma. mijn batterijen waren zowat leeg, dus ik moest me beperken tot enige fotookes, anders was dit een afzonderlijke reportage geworden...
de foto is een beetje wazig, naar daarom niet minder mysterieus!
al een maand deze blog niet aangevuld. ziek geweest (griep, hoofdverkoudheid, vervelende oorontsteking...). me bijna 3 weken mottig gevoeld. kamerarrest. als het winderig was of regende, mocht ik niet naar buiten. het was ALTIJD WINDERIG EN REGENACHTIG IN DE VOORBIJE WINTER. van de gelegenheid gebruik gemaakt om te rommelen in mijn kamer/werkkamer (of liever: alles zogezegd te ordenen en tot de ontdekking komen dat ik altijd te weinig plaats heb, teveel boeken...).
toch ook zo moedig geweest in de weekends vrijwillig te werken in de oude post, als suppoost en gids. fijn!
op dit ogenblik de derde van een reeks tentoonstellingen omtrent de duisternis en het licht.... net nu is het tweede luik van no lights on bezig: (zie ook deze link: http://www.ringtv.be/videos/zina-20-februari).
licht!
ach, mijn relatie met licht is bizar. eigenlijk wil ik me al jaren verbergen in de schaduw. ik ben eenschaduwvrouw. eigenlijk ben ik bang van licht.
maar sinds verleden jaar zoek ik het licht.
eens kijken: maar in twee van mijn gedichten heb ik het duidelijk over geen licht/licht:
licht, verblindend wit licht. laat me niet alleen in dit licht.
(vlier, uit de bundel sapkracht, 1999)
ben tussen haakjes, schaduwvrouw met gradaties. want er is
schaduw en schaduw. spetterschaduw, donkere schaduw. chillen toch, die schaduw. maar niets - zeg het nu zelf – is aangenamer dan halfschaduw. eigen schaduw benadert kernschaduw. aan buitenste begrenzing dringen eindelijk lichtstralen door. onvermijdelijke bijschaduw, op de grens van, onder open kroon bijvoorbeeld. ach mijn liefste, koester mij, koester mij! fluisterzon op aangezicht, nekje in het duister. no more light, no more light!
(schaduwvrouw, chlorofyl 2, uit de bundel de tuinen van thevenet, 2012)
jaja, licht is soms beangstigend. soms ook fantastisch. sinds enige dagen zit ik in de zon in mijn tuintje. heb al een knalgeel boterbloemeke ontdekt en de bloempjes van de forsythia bloeien schroomvallig open.
daar is de lente, de zon!
daar is het licht!
ik publi hier een kleine fotoreportage, gerealiseerd door mijn vriendin anne de cremer. zij heeft een naturel oog voor composite, lichtinval, ritme. sommige foto's zijn bijna professioneel. soms overstijgen ze de mainstream-fotografie en bekomt ze een supertake. een publicatie in een glossy magazine waardig!
veiled lady lamp van damien gernay.
een authentiek mijnlampje, omgetoverd tot een kunstobject door jos devriendt. de petroleum is vervangen door een led-lampje!
dit is echt een goede foto.
lichtvlek op het schilderij van wannes lecompte wordt als het ware herhaald en ondersteund door de zonnevlek op de fotolijst van jan marechal.
knappe compositie, dynamisch, ritmisch...
ook hier kondigt de spinachtige move op het schilderij van wannes lecompte de designlamp van nathalie dewez aan.
ja, dames en heren, er is zonlicht, daglicht, neonlicht, spotlicht, eeeuh.... kaarslicht, gloeilamplicht, hallogeenlamplicht, spaarlamplicht, ledlicht ....
niet gemerkt dat een bezoekster zo'n mooie sjaal aanhad...
dit zijn realisaties van de brusselse nathalie dewez: de standing moon-lamp en de spinachtige staande lamp, heel stijlvol en elegant!
het licht in de de spinlamp kun je dimmen!
de installatie van franziz denyz wekte heel wat vragen en reacties op. een enigmatisch kunstwerk!
de kunstenaar liep stage in japan, daarom deze materialen: papier(karton), hout, steen...
de lampion bestaat uit een stapel vierkante kartonnen lijstjes, geel geschilderd en samengehecht met kopspeldjes. de stenen vond franziz in een veld in de rupelstreek. het zijn bakstenen die te lang in de oven hebben gelegen en dus mislukt zijn. de lamp is een luxueus designermodel, genaamd tolomeo, van de italiaanse designer michele de lucchi en geproduceerd door artemide.
tja, het was een hele discussie omtrent deze installatie. hoe kun je het commentaar van franziz deniz interpreteren:
beter eerst een italiaanse designlamp ontwerpen, voor je je waagt aan een japanse lampion...
tot slot: nog even mijn administratie in orde brengen en de visitekaartjes nalezen...
nu werd ik overrompeld met taalpareltjes uit, vermoed ik, het verzekeringswezen.
nog nooit zo gelachen.
Uw computer heeft mij een kind toebedeeld. Maar ik heb zover ik weet helemaal geen kind. En al helemaal niet van Uw computer waar ik niets mee had. Want die snertjongen was overal en nergens op de straat. Ik moest meerdere scherpe bochten nemen voor ik hem goed raakte.
Wie mijn portemonnee gestolen heeft kan ik niet zeggen, aangezien er van mijn familie niemand in de buurt was. Zelfs mijn eigen man niet. Laat dat duidelijk zijn.
Uw argumenten zijn werkelijk zwak. Voor zulke lelijke uitvluchten moet u toch echt een dommer iemand zoeken maar die zult u bijna niet kunnen vinden. Ik heb het daar met mijn overbuurvrouw over gehad. Die begreep het ook al niet.
Meteen na de dood van mijn man ben ik helemaal weduwe geworden. Het is maar dat u het weet en dat u dat onthoud want ik word al behoorlijk vergeetachtig.
Ik had de hele dag planten ingekocht. Toen ik de kruising naderde, groeide er plotseling een flinke struik in mijn gezicht en ik kon het andere voertuig totaal niet meer zien.
Mijn fiets kwam van het voetpad af, raakte een Porsche en reed zonder mij verder.
Salon op zondag; bij Lieve Bollaert Tentoonstelling, Meerdere kunstvormen Lieve Bollaert nodigt drie hedendaagse kunstenaars uit om werk tentoon te stellen in haar atelier: Patrick Keulemans, Jan Locus en Liesbeth Marit.Iedereen met interesse voor cultuur kan hierover van gedachten komen wisselen. De werken van de kunstenaars dienen als katalysator.Het wordt een informeel gebeuren. Iedereen is welkom en brengt een stukje taart of gebak mee. Lieve zorgt voor koffie!
Wanneer zo 10/11/13 van 14:00 tot 18:00 zo 17/11/13 van 14:00 tot 18:00 zo 24/11/13 van 14:00 tot 18:00 Waar Atelier van Lieve Bollaert Vestingstraat 48, 1500 Halle
dit bericht heb ik krek overgenomen van uit in vlaanderen. het evenement is al een weekje achter de rug. vanochtend (om 4 uur, in bed) besliste ik dit bericht af te werken, want een volgend bericht stuwt mijn tokkeldrang reeds in het honderd. de lectuur vannacht van het boekje bonsai, van de chileense auteur alejandro andrés zambra infantas bracht mij terug naar het verleden. ik kreeg een visioen (neen, niet van zwemmende herten of wadende paarden), maar van een hotelkamer in parijs, waar ik met mijn toenmalige geliefde rond sluimertijd dazai osamu las en yukio mishima, en onmiddellijk herinnerde ik me ook een gesprek op de parijse metro met een prachtige peruaanse jongen, die me vertelde dat hij nederlands studeerde, want hij had gezien dat ik een boekje bijhad, geleend van de bibliotheek van de belgische ambassade: herman teirlinck. de jongen leek op zambra.
terug naar de vestingstraat in halle. kunstenares lieve bollaert verrast iedereen met nieuwe initiatieven, projecten, tentoonstellingen. een unicum hier in halle, waar tot nu toe heren kunstenaars de plak zwaaiden. ik stelde haar deze pertinente vraag: of zij zichzelf zag als een vrolijke kunstenares. na enige momenten van aarzeling vertelde ze me, dat zij wou uitdrukken hoe een vrouw zich voelt in deze samenleving. net wat ik enkele jaren geleden zelf ook zou hebben gezegd. alhoewel ik nu in woestijnmeisje, zelfbedacht runenspel beweer:
ach liefje, luister niet naar zijn gefluister. je alfabet, je namen, het is niets. je liefdes, het is niets. je schaamte, je bedrog, je verraad, het is niets.
sweetheart, it’s nothing....
ik kom dus in opstand, schud het juk van me af, op weg naar de vrijheid, het licht...
dichteres annemarie estor, winnares van de herman de coninckprijs 2013 voor haar bundel de oksels van de bok* worstelt blijkbaar met hetzelfde gedachtengoed: het leven van de vrouw is een nachtmerrie-achtig avontuur, de man (die symbool staat voor de samenleving), laat haar voelen dat hij haar nekje ook kan doen knakken:
Soms sprak hij of hij messen klemde met zijn tanden. Dan legde hij zijn spieren op mijn appel, liet hij voelen dat mijn nek ook knakken kon
maar annemarie kiest voor de overgave. zij wil opgaan in iets groters, iets goddelijks. zij kruipt door de modder omdat ze dat zelf wil en incasseert de blutsen en de builen. zij denkt, voelt en handelt zonder gêne*.
lieve bollaert handelt ook zonder gêne, maar is een dame die het emancipatie-gedachtengoed omzet in daden. geen gezwets over overgave, vrijheid, het licht enz... daarbij geeft zij ook andere kunstenaars een plek in haar atelier... waw!
dit schilderij is van liesbet marit. een extra-large rode short opgehangen aan een wasdraad? rood, nachtblauw, zwart...
is liesbet ook een lady sans-gêne, loopt zij te koop met dit supersexy kledingstuk of wil zij iets anders uitdrukken? de short lijkt gedragen, beetje rafelig. ben je dat als vrouw ook na een tijdje: extra-large, versleten, rafelig...?
dit is een mooie foto van het atelier van lieve. op de achtergrond links foto's van jan locus, uit zijn project devoted.
hier demostreert lieve bollaert de installatie oefentafeltjes voor kwispelstaartletters van patrick keulemans. vond ik superleuk! kijk naar de paardenstaart aan de zijkant van de lessenaartjes!
patrick keulemans maakte ook deze werken van barmhartiigheid. alsof zij op een straatnaambord of een reclamebord prijken. de werken, bedoel ik.
de volgende studies van gezichtsuitdrukkingen, vrouwentorso's en dansende moves zijn natuurlijk van lieve zelf. indrukwekkend, krachtig en soft-rauw, zou ik zeggen....
ik maakte ook een foto van de potjes...
een leuk toemaatje: ik werd geinterviewd door ring tv! klik op deze link, sesam zal openen...
Het moet je maar overkomen, dat je grootvader Lieven Colardyn heette. Dat deze man, een architect, in het interbellum een excentrieke kubistische villa ontwierp, een der stoutmoedigste bouwkundige kunstenaarsidealen in België.
Het moet je maar overkomen, dat je grootvader stierf enkele maanden vóór je geboorte.
Het moet je maar overkomen, dat je zussen voor je vijftigste verjaardag in datzelfde huis in Tiegem een feestje organiseerden, waarbij je schliderijen en beeldhouwwerken zouden worden tentoongesteld naast kunstwerken van je grootvader. Dat je daar gedichten zou voordragen en je oudste zus de gedichten van Lieven Colardyn…
Het moet je maar overkomen, dat het op die bewuste dag, 13 oktober 2013, pijpenstelen regende. Dat het stormde. Bomen en struiken zwiepten gevaarljk van links naar rechts, bladeren en takken zwabberden door de lucht, de tuin van Villa Zonnekracht* was gevaarlijk gebied...
*
Toch reisde ik stoutmoedig naar Tiegem, want het hele verhaal rond de familie van kunstenaar Hans Claus intrigeerde me en de affiche op de uitnodiging (ontworpen door Ilse Kerkove) prikkelde mijn verbeelding...
De Tiegemberg in Tiegem, waar Villa Zonnekracht werd gebouwd, is bijna de Vlaamse Ardennen, op de grens tussen Oost- en Westvlaanderen. ik slaagde erin door het grote raam toch een foto van de tuin te nemen, met een doorkijkje: een glooiende heuvel, een stormhemel die geen spatje zon toeliet, de einders mistig. Toch een mooi fotooke, vind ik.
Dit is de vreemd kubistische (?) ingangsdeur van de villa. Deze foto leende ik van de nieuwssite van Anzegem.*
Alsook deze foto. Villa Zonnekracht is nu een permanent museum, waar schilderijen en beeldhouwwerken van Lieven Colardyn worden tentoongesteld. Eigenlijk had ik graag een foto van de villa zelf gepu, maar de enige foto die ik heb gevonden op internet is beschermd.
Een eigen foto. Beelden van Hans Claus vormden een mini-zuilengang aan het begin.
Soms was het moeilijk het onderscheid te malen tussen de kunstwerken van Hans en de kunstwerken van Lieven. Maar dit is duidelijk geen schilderij van Hans. Oeps! koestert deze mooie dame met het lange haar daadwerkelijk een doodskop?
In een apart zaaltje hingen 'politieke kunstwerken', waaronder een dubbelportret van Osama Bin Laden. Mooie baard!
Aan de muur een monumentaal wandtapijt waarop een massa donker gekleurde mensen in de rij staan, hoogstwaarschijnlijk bij een voedselbedeling. Opeengepakt als sardienen in een blikje. Een aanklacht.
Detail.
Hans Claus heeft 4 zussen. Hij is de jongste (niet van de zussen, wel van het gezin). Deze leuke zus (in zwart en rood) zong een liedje van George Brassens, Elle est à toi cette chanson...
En deze dame droeg krachtig gedichten voor van haar grootvader Lieven Colardyn. Ik was helemaal weg van haar cognackleurige ribfluwelen pantalon!
Het koor met de mooie naam Acantus fleurde het (natte) gezelschap op met een keur aan Vlaamse, Italiaanse en Engelse liedjes. De jongeman in het midden en de jongedame aan de piano zongen samen If I needed you, een track uit de film The broken circle breakdown. Zo mooi, ik kreeg er zowaar kippenvel van.
Lieven Colardyn maakte dit beeld en droeg het op aan Vlaanderen, dat in zijn tijd nog worstelde met zijn 'profilering'. Een mooie vrouw als symbool voor Vlaanderen... Tof! Ineens moest ik denken aan het schilderij De Vrijheid leidt het volk (La Liberté guidant le peuple) van de Franse schilder Eugène Delacroix, waarbij ook een naakte dame symbool staat voor heropstanding. Maar de Française is wel wat dynamischer....
Nog een prachtig beeld en een mooie foto, al zeg ik het zelf. Dit lijkt me dan weer Egyptisch, zo mysterieus en statig. Alhoewel Egyptische beelden in de verte staren en niet naar de hemel.
Dit is Hans Claus, de feesteling. Hans publiceerde reeds 7 dichtbundels. Het supersterkgedichtWolf hieronder komt uit de bundel Overwicht, opgedragen aan zijn moeder.
Wolf
Op het einde lacht een wolf je toe. En heel het bos krijgt rillingen omwille van het sprookje dat verstilt.
Dat het van harige monsters zou afhangen dat de wereld moegedraaid een laatste wending neemt, zo van ik om jou en jij om mij, wie had dat gedacht?
Och, het draait op het einde hoe dan ook om een vruchteloze poging lief te hebben, grootmoeder zijn voor een gulzig beest dat loert naar alles wat in ons aan liefs beweegt, het is een beeld
goed aan mij besteed. Met klasse, in een laatste blijk van eerbied voor het leven lach ik, wolf geworden grootmoeder zijnde, de jager in the face
Tegelijk wil ik hier ook vermelden dat Hans zich engageert voor het lot van de gevangenen. Hij is directeur van de gevangenis van Oudenaarde en wil het gevangeniswezen hervormen naar Scandinaafs model. Bewonderenswaardig!
* Een vriendelijke meneer gaf ons achteraf een lift naar Oudenaarde. Hij bleek een operazanger te zijn. Hij vertelde ons over een operazanger die oefende in kopstand: kwestie van zijn hele lichaam te betrekken in de muziek!
Leuk verhaal.
Nog een kiekje van het prachtige Gothische stadhuis....
En met deze foto wil ik dit bericht afsluiten. In Oudenaarde helpen ze de mensen zo een gasboete te ontwijken...
* Deze villa, Tiegemberg 56, werd ontworpen in enge samenspraak tussen bouwheer Lieven Colardyn (1894-1962) maar ook beeldhouwer en kunstschilder én de jonge architect Lucien De Munnynck. De werken duurden, in twee bouwfases, toch vijf jaar. In de villa, die nu onbewoond is, zijn veel beeldhouwwerken en schilderijen tentoongesteld van Colardyn. Een enig museum !
je zou het niet zeggen: al meer dan 15 dagen herfst! in mijn tuin bloeit (nog steeds) een crèmekleurige met zachtroze-hartjes hibiscus, struiken en bomen beginnen nu maar pas te verkleuren. ondanks mistige ochtenden en avondkilte loop ik in zomerkleren rond. zwarte winterjassen en dikke pulls, bweeeeeek! moet er niet aan denken! ik wil kleur, kleur en nog eens kleur!
omdat het zo fijn nazomert, wandelen we graag in parken en tuinen. eeuwigdurend vakantiegevoel, heerlijk! en een weelde aan plantjes en bloemen om te ontdekken...
deze boom heeft toch al een kleurig randje....
maar het schattig ezeltje in de wei trekt er zich niks van aan en graast onverstoorbaar verder...
deze zachtglooiende plek is pas gemaaid...
dit lijken wel krokusjes! maar ik vrees dat dit de uiterst giftige herfsttijlloos is.
de herfsttijloos bevat op basis van drooggewicht zowel in de knol als in de bloemen en zaden 0,3-1,2 % colchicine, een sterk vergif.
op wikipedia vind ik dit:
'Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral door de natuur werd
aangereikt. In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden.
Kinderen plukten deze zaaddozen wel. Het werd dan een levensgevaarlijk
rammelaartje. Sommige kinderen aten de zaden en overschreden de
dodelijke dosis colchicine. De dodelijke dosis wordt geschat op circa
20mg.Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine.'
toch een supermooi bloemke...
kamperfoelie wordt ook wel 'geitenblad' genoemd. dat komt overeen met het franse 'chèvre-feuille', het duitse 'geißblatt' en het italiaanse 'caprifoglio'. de bloemen hebben vooral 's avonds een sterke zoete geur.
en dit is waarempel het bergamotkruid, het plantje wiens etherische olie aan earl grey tea zijn typische smaak geeft.
we vonden ook chocoreiplantjes...
en de warmgele goudsbloem, een wondehelend en ontstekingsremmend kruid.
tja, het is dan toch herfst. we struikelden bijna over de stekelige bolsters van de paardekastanje!
zo. dus toch weer herbegonnen met bloggen.
dit is een vrolijk bericht, want na deze prachtzomer wil ik de hele winter opgewekt zijn.
alsof ik in het zonnetje loop, op de kade van een kleine vissershaven aan de adriatische rivièra...
in de provence worden voornamen altijd gevolgd door van (de) en dan de naam van de moeder. het toneelstuk manon en jean van florette, van de franse auteur en filmregisseur marcel pagnol (1895-1974) was een van de belangrijkste producties van theater aan zee 2013 in oostende. compagnie marius, gespecialiseerd in openluchtvoorstellingen, speelt de toneelstukken van marcel pagnol op onnavolgbare wijze. het was een ware verrukking ze bezig te zien in het maria-hendrikapark in oostende. gelukkig was het die dag (3 augustus) niet snikheet. de voorstellingen duurden in het geheel wel lang (van 11u tot halfvier in de namiddag). de banken van de tribune zaten te hard voor onze zachte damesbilletjes, maar gelukkig was er middenin de voorstelling een pauze, zodat we onze benen konden strekken en ons hetkonijn met pruimen (!) met een glaasje rode wijn lieten welgevallen in de reusachtige serres van het park.
even het verhaal van wikipedia downloaden:
Jean de Florette, een gebochelde onderwijzer uit de
grote stad komt, samen met zijn vrouw en jong dochtertje, naar de Provence om zijn geluk te beproeven als boer. Hij heeft moderne ideeën over de
landbouw en een stapel boeken bij zich. Doordat de Soubeyrans, een rijke
herenboer en zijn lichtelijk achtergebleven neef Ugolin, stiekem de waterbron hebben dichtgemetseld mislukt
zijn plan op dramatische wijze.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn
oom César Papet Soubeyrans. De bron die ze voor Jean
verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon, de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge
vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol.
Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood
heeft geleid.
helemaal bovenaan ziet u de trailers van de films, gemaakt door claude berri, met yves montand, daniel auteuil, de jonge gerard depardieu en emmanuelle béjart in de hoofdrollen. hieronder ziet u foto's van de voorstelling in oostende. de franse versies bekoren door het sappig taaltje en de zuiderse teneur, maar de voorstelling van compagnie marius was ook niet mis. episch, grappig en speels, sterk geacteerd (de spelers wisselden om de haverklap van rol!) en met net dat vleugje schuim er bovenop om het drama te milderen en bij het publiek het nodige mededogen op te wekken. want de geest is sterk, de mens zwak...
dit is koen van impe, in de rol van de rijke papet
kris van trier speelde verrukkelijk: hij was ugolin, de neef
délie, de kuisvrouw, werd gespeeld door yves degryse, die ook de bloemenverkoper, ange de timmerman, de werkman, de dokter, de kledingverkoper en de priester voor zijn rekening nam. een huzarenstukje!
de kweekkonijnen van jean zijn in kartonnen pakjes toegekomen, wat een geharrewar!
in het tweede deel (manon) gniffelen papet en ugolin omdat de zaken goed gaan, dank zij de opnieuw blootgelegde bron. ugolin kweekt anjers oftewel genoffels
de konijnen waren eigenlijk knuffels...
hier zijn we warempel getuige van een dansje....
maar de burgemeester, gespeeld door de sublieme waas gramser, wil de zaak van de dichtgemetselde bron uitgeklaren!
ook de rol van de ingenieur neemt waas voor haar rekening
de pastoor op zijn kansel
en tenslotte zien we hier ook maaike neuville, in de rol van manon, naast de leraar, gespeeld door frank dierens, die ook jean speelde in het eerste stuk
een droomzomer is een zomer van parken en tuinen. alhoewel ik dol ben op de natuur, zal ik mij nog zelden laten verleiden door een tocht in bijvoorbeeld 'wilde' natuurreservaten. heeft hoogstwaarschijnljk te maken met mijn leeftijd - en mijn daarbijhorende behoefte aan comfort.
ik was al vijftig toen ik op school werd uitgenodigd de leerlingen te begeleiden op bosklassen. zeven jaar lang hopte ik 1x maal per jaar gedurende een week op hobbelige bosgrond - zodanig dat ik, toen ik op 'de begane' grond terugkeerde nog altijd de neiging had mijn knieën bij iedere stap meters de lucht in te gooien, zo gewoon was ik aan paden met obstakels... dat nooit meer!
leve een mooi aangelegde wandeldreef, zoals in het park coloma in sint-pieters-leeuw!
in dit schattig gebouwtje, een apart staand, gerestaureerd torentje daterend uit de 19de
eeuw is het rozenmuseum ondergebracht. een wit
kronkelpad tussen statige stamrozen brengt ons er naartoe.
natuurlijk bezochten we de vermaarde rozentuin. hij was op zijn mooist. overal hing een heerlijke rozengeur, wij konden ons geluk niet op om zoveel schoonheid...
zindert de zon
onder de oude bomen
bloeien de rozen
nachtblauw is de
nacht en ademloos de rozen
zij bloeien in
schoonheid, een witte roos is de max
verrukkelijk en dan
rabarber
verpulverd
zelfs in de schaduw
van deze vreemde plataan
oef - wat een hitte!
ik lees net de omweg van gerbrand bakker. het verhaal speelt zich af in wales, op het platteland. het hoofdpersonage agnes dwaalt door een redeljk verwilderde omgeving en vindt een steencirkel, een grotere dan bovenstaande. zij valt in slaap bovenop een steen en wordt gebeten door een das, haha, vreemd toch wat men zich uit een boek herinnert...
deze steencirkel intrigeert mij. moet nog opzoeken waarom men deze installatie heeft neergeplant tussen de rozen....
tja deze foto wou ik eerst niet publi, ik lijk wel miss parple, pardon, miss marple
een kop thee drinken in de tuin van mariemont look, like a lady -
een ceder
uit libanon
kijkt
monkelend toe, knipoogt
wij waren in de wolken: het park van mariemont was werkelijk adembenemend mooi. een engelse landschapstuin met glooiende hellingen, een orangerie, een rozentuin, kronkelende paden ... en overal monumentale bomen.
hieronder drie ceders. eentje uit libanon, eentje uit het atlasgebergte en een ceder uit de himalaya...
op de kleine foto ziet u twee dames genieten van een biertje en een kopje earl grey tea, gedronken op de wijze van een engelse lady...
deze prachtexemplaren zijn beschreven op volgende website: http://www.monumentaltrees.com/nl/bel/henegouwen/morlanwelz/201_domeinvanmariemont/
voor mijn verjaardag kreeg ik een leuk geschenk van mijn vriendin betsy. we kennen mekaar al sinds de normaalschool, dus al meer dan 50 jaar. zij was de mooiste, ik de slimste, haha!
ik mocht een uitstapje verzinnen en we zouden er ons dagje van maken... ik koos natuurlijk voor een droomuitstap naar het oosten in de gedaante van een bezoekje aan het koninklijk museum van mariemont, gelegen in een prachtig park in morlanwelz, provincie henegouwen. een revelatie! een van de mooiste parken ooit en het museum is gewoon grandioos!
Postkaart, Generaal zicht op de piramides, begin 20ste eeuw
eigenlijk wilden we de tijdelijke tentoonstelling van de nijl tot alexandrie meepikken, maar toen we ontdekten dat op de tweede verdieping de vaste collectie gewijd was aan het verre oosten, namen we toch de lift naar boven. van de schitterende tentoonstelling over egypte mochten we geen foto's nemen, maar van de vaste collectie wel. dames en heren, behalve deze oude foto van de piramides en de nijl, publiceer ik in dit bericht leuke kiekjes uit de oudheid en het verre oosten. -u ziet dus:
een verzameling authentieke theepotjes., mooi in een torentje geschikt
keramiek uit korea
een prachtige pot uit china, beschilderd met karpers
figuurtjes uit de etruskische tijd
een wasbekken uit de romeinse tijd
vaasjes uit griekenland in teer glas
een antiek chinees orkestje, heel grappig
deze kameel is chinees!
... maar deze kandelaar komt uit iran.
in een volgend bericht heb ik het over het park en ons bezoek aan la louvière....
een paar dagen geleden onverwachts een uitnodiging gekregen om een gedicht voor te lezen in een kerkje.
het werd weerberichten, zeer toepasselijk bij dit kwakkelweer.
ik denk dat ik het goed gedaan heb. er was een micro, mijn lenzen zaten comfortabel, en de reacties van het publiek waren formidabel.
een opsteker!
een rijzige oude hollandse dame op krukken, maar gekleed als een verfijnde hippie, die mij verklapte in thailand te wonen, vond mijn gedicht fantastisch, zo speels en met die sprongetjes en al die plantennamen... waw! als iemand zo iets zegt over mijn gedicht, vind ik dat hartverwarmerder dan om het even welke recensie van een literaire bolledooos.
ach! het podium!
had mij gedurende twee dagen, mat behulp van mijn kleine cassetterecorder, danig voorbereid. maar eigenlijk hoefde dat niet: op het podium lees ik altijd veel beter dan tijdens repetities.
vroeger, toen ik nog amateurtoneel speelde, was dat ook al zo: de generale was altijd een fiasco, maar de première lukte fantastich!
boodschap aan iedereen die plankenkoorts heeft: niet bang zijn, het lukt wel. het contact met het publiek doet de rest!
in het kerkje werd ook prachtig gezongen: drie mooie dames zongen mantra's.
Een mantra is een korte zin die steeds herhaald wordt tijdens meditaties.
De mantra is
van boeddhistische herkomst en is bedoeld om de aandacht van onszelf af te
wenden en op die manier los te komen van onze gedachten en zorgen.
helende
gezangen, dus.
toen ik
thuis kwam, beluisterde ik voor het slapengaan onderstaand liedje.
het is een
liefdeslied, deels in het arabisch en deels in het hindoe.
beter dan the voice, beter dan de glitter van eurosong: maaike!
komt het door de regen, door de koude, door de wind, door het verlangen naar (de zon, de zomer, wonderen, schoonheid).... maar voel me de laatste tijd heel melancholisch.
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
