Een mantra is een korte zin die steeds herhaald wordt tijdens meditaties.

De mantra is van boeddhistische herkomst en is bedoeld om de aandacht van onszelf af te wenden en op die manier los te komen van onze gedachten en zorgen.

helende gezangen, dus.

toen ik thuis kwam, beluisterde ik voor het slapengaan onderstaand liedje.

het is een liefdeslied, deels in het arabisch en deels in het hindoe.

niets is helender dan de liefde....

25-06-2013 om 07:16 geschreven door nicole2  

laatste dag.
de naam ester ligt in poëziemiddens heel goed, vermoed ik. want het is een ester die de vsb-poezieprijs won, het is een estor die de herman deconinckprijs won, en nu is het een ester die de cees buddinghprijs wint, haha!

vanavond (zaterdag dus) was het de beurt aan naomi en aan de ghanees-jamaicaanse kwame davies. leuke naam, die 'zwarte' woorden bekken fabuleus... doet me altijd een intens plezier dat 'gekleurde' dichters zo krachtig, helder en scherp op het podium staan. kan wel in nederland en in jamaica, kan (nog) niet in vlaanderen, ahum. maar mijn opmerking is eigenlijk niet nodig, het is maar normaal dat ook dichters divers zijn.


Ester Naomi Perquin (Netherlands, 1980)

 

Ester Naomi Perquin (1980) schrijft poëzie en columns voor De Groene Amsterdammer en VPRO De Avonden, is redacteur van tijdschrift Tirade en was stadsdichter van Rotterdam. Ze debuteerde in 2007 met de bundel Servetten Halfstok, die meteen positief werd ontvangen. In haar tweede bundel, Namens de ander, onderzoekt ze angsten en fobieën en de soms gecompliceerde relatie tot de ander. Ze kreeg er onder meer de Jo Peters Poëzieprijs en de J.C. Bloemprijs voor. Met haar derde bundel, Celinspecties, grijpt ze terug op haar verleden als cipier in een Rotterdamse gevangenis. De bundel verscheen in het voorjaar van 2012 en werd bekroond met de VSB Poëzieprijs 2013.

 

Kwame Dawes

(Ghana, 1962)   
 

“Sommige momenten vragen een preek, of een lezing, een vuist, of een kom met water, of een roos, niet een gedicht.” Dit is een van de karakteristieke adviezen die dichter Kwame Dawes op zijn website aan collega-dichters geeft. Het is duidelijk dat Dawes poëzie niet als een alledaags en van maatschappelijk belang ontdaan tijdverdrijf ziet. Hij roept zijn collega-dichters op tot helderheid en scherpte. Dat doet hij streng maar met humor: “De maan is altijd ver weg. Dat vergeten we heus niet.”

uit ‘ERFENIS’

O Jezus, mijn vak en hoeveel tijd dat vraagt!
Derek Walcott

 

In de luwte van de zeedruifbomen is de lucht scherp
van het zoet en zuur van gestoofd fruit en rottend
rond zijn sandalenvoeten. Zijn huid,
nog Boston-bleek en geconserveerd met Brahmaanse
toewijding door de roofvogelvrouw
die kanker ruikt in elke tropische wind,
is gekooid in schaduwen. Ik ken die oude ogen,
hun katachtige glans, vol streken;
zijn bovenlip met dat dunne streepje
mandarijn, de opgekrulde nervositeit
van een pas geschoren snor. Hij is oud
en wordt verzorgd. Hij eet geprakt voedsel
ook al heeft hij nog tanden – zij staat erop en liefde
vergoedt vrijwel heel de schuld
van die wulpse jaren in New England.
Oud als de profeten. Oud als een genie op
lijkkistleeftijd. Daarboven neemt een meeuw
het eiland op, stikt lussen door zee en hemel –
een vlakke horizon, de invalshoek waarop
een landschap wankelt, dit donkere leem der traditie
waarin zaden zich splitsen tot tedere bladeren.

 

© Vertaling: 2013, Jabik Veenbaas
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2013

16-06-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

© Pieter van der Meer

14-06-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

© Tessa Posthuma de Boer

Als poëzie in essentie over het doorbreken van verwachtingen gaat, is Mustafa Stitou denkelijk een ideale dichter. Nadat hij met zijn derde bundel Varkensroze ansichten zowel de VSB-Poëzieprijs als de Jan Campertprijs in de wacht sleepte, bleef het tien jaar tamelijk stil tot in mei 2013 de bundel Tempel verscheen. In een interview met Het Parool zei: Stitou daarover. “Blijkbaar heb ik niet de drang om elke drie, vier jaar een bundel te publiceren. [. . .] Het is niet automatisch zo dat het innen van een prijs je vleugels geeft. Ik ben van mezelf vrij perfectionistisch en vaak nogal onzeker over wat ik opschrijf. Zo'n prijs helpt je daar echt niet als bij toverslag vanaf.”

14-06-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Michèle Métail werd in 1950 in Parijs geboren. Ze studeerde Duits en Chinees en sloot zich later aan bij de roemruchte OuliPo-groep – een aantal zeer uiteenlopende schrijvers die als gemeenschappelijk uitgangspunt hadden dat ze literatuur schreven vanuit zelf opgelegde beperkingen. 

Métail mag dan haar werk inkaderen aan de hand van vooraf zelf gekozen spelregels, het is aan de andere kant juist vrij van de traditionele restricties. Poëzie overstijgt bij Métail de grenzen van papier en taal.

Métail is befaamd om haar optredens die soms uren kunnen duren. Tijdens zo’n performance wikkelt ze bijvoorbeeld een rol papier af als was het een boekrol en leest het gedicht met veel uiteenlopende stemmen; fluisterzacht, lallend, of hard en ernstig. De poëzie van Métail is een meesterproef in beheersing door de taal tot het uiterste af te bakenen en toch levend te houden.

(zie introductie op de webpagina van PI. heb de tekst ingekort).

winterontbladerd
verheft hij zich daar
tussen drie hoeken
schaduw op muren
waar middenhouts
trapsgewijze takken
als aan de toppen
een knop gespleten
dag, volgende dag
ontluikt het ontluiken

12 april 2000: kastanjeboom op de binnenplaats
 
over het vergeten,
een gat gegraven
in uitgeholde holte
opgediept geheugen
ontdaan van evidentie
en de merktekens
die de tijd achterlaat
door het uitvegen
neerzetten weghalen
bouwplaats, voorbij
 
20 april 2000: Potsdamer Platz
 
in rijen aan het werk
bij de dam, omsloten
gebied, perceel van
lijnrecht lijnenspel
springt uit het groen
massief van schaduw
kolonie aan de rand     
lopend opgemeten
in grenzen besloten
droom, afgesloten
 
30 april 2000: Laubenkolonie,
volkstuinen van Spandauer Damm
 
met muurklap, ommuurd
windt zich de wingerd
maagdelijk op latwerk
ter bedekking, veranda
waar een halfverlaten
leunstoel strak naar
het straatbeeld gericht
verbrokkeld, het beeld
van slijtage zo echt
en volledig versleten
 
9 mei 2000: Potsdam. Villa te koop
 
slechts een noodkreet
naar de wijdopen straat
de handen een roep
in de vorm van woede
een streven, hopen
radeloos oplaaien
van waaruit, gebaar
naar miniemste gemis
onhoorbaar beluisterd
oorverdovend en zwijgt
 
29 mei 2000: ‘Der Rufer’, (De roeper)
Standbeeld van Gerhard Marcks. Strasse des 17. Juni
 
motief van symmetrie
in de vergezichten
stedelijke doorbraak
monumentaal al
as en rechtlijnig
geruit keurslijf van de
parade, stucwerken
allee met onverwacht
zoet de triomf van
lindebloesemgeur
 
18 juni 2000: Karl Marx Allee
 
 
hoog in de chaos
fel opspattend water
een neerstromen in
schuim druipend
van rotswanden
bij de hellende brug
een mist van miezer
verdampend vocht
snikhete lucht boven
zonovergoten straat
 
3 juli 2000: de waterval in Viktoriapark
 
scanderend, dreunend
tegen lichamen, geluid
in lage tonen, ritme
op de beweging van
herhalen, versterkt
door een pulseren
doen en overdoen
dit, het leven de lust
van de wereld, vreemd
ontspoord project
 
8 juli 2000: Love Parade. Tiergarten
 
 
verstrooid te zien
hoe de blik, kort
naar het westen
vlak bij het raam
in volgrijze hemel
glinsterend vliegtuig
als aan de overkant
opduikt de zware
vlucht van een gans
peddelend in lome lucht
 
11 augustus 2000: door het raam van het kantoor
 
bogen en roosvensters
een zuilengang, leeg
achtergelaten ruïne
op een duif na, drek
de verwitte lijnen
van de bestemming
op een dood spoor
uitgerangeerd het
gevloerde station
vergeefs eindpunt
 
13 augustus 2000: Portikus Anhalter Bahnhof
Zuilengang van het voormalige Anhalter Bahnhof
 
 
raaf van nesthoogte
tot vliegen gegooid
de uitgevlogen klok
zelfs als er buiten
vliegende blaadjes
van een bladerdak
geel al, vergelend
zo gauw de herfst
en zes uur ’s avonds
bij carillonklanken
 
15 oktober 2000: Haus der Kulturen
der Welt. Het carillon
 
breekbaar in dit licht
waar loodgrijs slinkt
eentonig wegebbend
grijs van na regen
op oneffen klinkers
de herinnerde straat
van onlangse zomer
het melkachtig licht
afwezig opgedroogd
niets, geen contrast
 
28 oktober 2000: in de straten van Charlottenburg
 
weerschijn van kristal
nacht, het koepeldak
vlammend van goud
sindsdien bespookt
walging, rondwarende
geschiedenis herkauwt
wanneer een teken
de mars in gang zet
zij het wankelend
zo langzaam vooruit
 
9 november 2000: demonstratie tegen racisme
voor de synagoge. Oranienburgerstrasse
 
nacht zwart scherm
de uitgeputte reis
klingelt zich voort in
omwonende straten
de stad uitgeleverd
in afgezaagde foto’s
na de bocht vagere
gezichten, mid-nacht
zelfs van de lichten
wanneer ze doven
 
13 december 2000: terugweg met de tram uit Pankow
 
niet zo seizoenlijke
kersenbomen gezien
in rijen naast elkaar
als brugleuningen
in bloei, bloesems
te vroeg naar buiten
bevroren gestokt
behalve de vlokken
grens zonder graden
nul verwelkt van kou
 
16 december 2000: 79 bloeiende kersenbomen
onder de Bösebrücke. Norwegerstrasse
 
op affiches het leven
aangeplakt plezier
zo simpel, zo lieflijk
voorbijrazende metro
houdt stil en slaat
een andere gang in
langgerekte klanken
als een accordeon
de kwellende stem
alleen eenzaamheid
 
10 januari 2001: een Russische muzikant
op het metrostation Heidebergplatz
 
stofgrijs poeder
mineraalachtig
in dunne laagjes
de grove korrels
ruw knarsend
op lagen asfalt
of straatklinkers
stappen in ijzel
verloren gelopen
na de strooiauto
 
24 januari 2001: Storkwinkel in de sneeuw
 
laat, uit het oosten
sneeuw bedekt de
getrokken lijnen van
te volgen rijstroken
straten onzichtbaar
geworden borden
waar te keren, uren
uit de klok gegleden
vrij noch verboden
te denken aan zomer
 
25 maart 2001: Overgang naar zomertijd.
Sneeuwstorm. Rathenauerplatz

13-06-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Gisteren met genoegen de eerste uitzending van Poetry International gevolgd op live stream. De Syrische dichter Adonis vond ik de grootste, maar ik vond geen teksten van hem op de site van PI. Maar de Oekraïnische dichter Iya Kaminsky, de Noorse Knut Ødegård en de Duitse Elke Erb waren evengoed kanjers...

d

Iya Kaminsky

ELEGIE VOOR JOSEPH BRODSKY

Eerlijk gezegd, want die lieflijkheid
tussen de regels is van geen belang meer,
wat jij immigratie noemt, noem ik zelfmoord.
Ik stuur je, achter de interpunctie,
de weidse nachten van New York, straten die
plotseling Cyrillisch kennen –
de winter spint woorden, gooit sneeuw in de wind.
Jij, middenin een ongeschreven zin, stopt,
verbannen naar ergens ver achter de stilte.
            *
Ik verliet jouw Rusland voorgoed, gedichten in mijn kussen genaaid,
naar mijn eigen leerschool,
om met jouw dichtregels te leven
voor een nieuw intrige in een oud verhaal.
Om met jouw dichtregels te leven, waarin men zeilen hijst, golven
tegen de stadswal slaan in iedere klinker, –
de bladzijden vanzelf opengaan, een rustige stem
spreekt van lijden, van water.
            *
We keren terug naar de plaats van de misdaad,
we keren niet terug naar waar we gemind hebben, zei je;
jouw gedichten zijn wolven die ons met hun melk voeden.
Ik probeerde je twee jaar lang te imiteren. Het voelt als branden
en zingen over verbranden. Ik sta hier
alsof iemand me bespuwd heeft.
Jij zou je schamen voor deze houterige regels
hoe ik me je dood niet verbeeld
maar die toch hier is, mijn handen ontsteekt.

© 2002, Ilya Kaminsky
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2013

 
© Vertaling: 2013, Peter Boreas
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2013



Knut Ødegård 

THUIS

Lisbet in haar flatgebouw, het uitzicht is er weids.

Alsof ze in een breedbeeld-tv zit, zo hoog op de berghelling met haar gezicht
naar de bergen aan de andere kant van de fjord gericht, haar blauwe ogen
verlicht door een sterrenhemel die opstijgt vanuit de decemberwolken.
 
Lisbet alleen nu, haar dochter in haar eigen wereld. Er kwam een vader
langs, ze denkt niet vaak aan verkoper Jens
die de horlogezaak binnenkwam met proefmonsters van Zeiss en vertrok nadat hij haar in het hotel zwanger geneukt had van Mette, baby Mette
denkt ze.
 
Als ze gaat zitten met haar fotoalbum, bemerkt ze een trilling
alsof haar flatgebouw een schip op een grote zee is: het zijn de foto’s
die Mette uit IJsland stuurde waar ze au pair was in een stadje daar op dat eiland
in zo’n machtige zee: Hveragerði en Þingvellir, leest ze op de achterkant
van de foto’s en probeert voor zichzelf hardop
de klank þ te zeggen die je volgens Mette moet uitspreken als de Engelse th. Thing, zeggen
de roodgeverfde lippen: thing, a thing.
 
O nee, ze heeft het vast allemaal maar gedroomd, over haar baan
in de horlogezaak en de andere vrouwen die in de winkel
werkten, ze is immers gewoon hier, met haar pillen en
de langzame bewegingen van haar zware lichaam.
Dat was een andere Lisbet, een lichaam dat eens een meisje
in een horlogezaak was.
 
En haar dochter óók schizofreen, in het bewaakte tehuis, een flatje
ergens anders. Op de gesloten afdeling nu, misschien? Ze droomt veel.
 
Ze kijkt naar deze foto en voelt het gebouw weer trillen, dit
schreef Mette over de aardbeving op IJsland, het jaar voordat ook zij
ziek werd.
 
Het is alsof ik met mijn linkervoet op één vlot sta en met de
rechter op een ander vlot, ze schuiven op zee uit elkaar, schrijft Mette
in haar mooie handschrift achterop de foto’s: maar het is nog erger, want IJsland heeft een diepe scheur in het binnenste van de aarde waar vuur stroomt, en het land glijdt
uiteen naar het oosten en westen, er breken vulkaanuitbarstingen uit
en terwijl deze breuk wijder wordt schudt de aarde, het is een aardbeving
van 6,7 op de schaal van Richter, schrijft Mette en Lisbet voelt
weer hoe haar flatgebouw trilt terwijl ze leest
over bergwanden die naar beneden razen en huizen die ineenstorten als
kaartenhuizen op IJsland, en de koeien die tegen de hemel staan te loeien
in de weilanden die beven onder hun poten,
daar bij Hveragerði.
 
O nee, dit is lang geleden, alles is lang geleden, denkt Lisbet.
Ze kan het niet aan om Mette nu te bellen. Neemt een extra chloorpromazine zoals
de dokter voorgeschreven had wanneer ze bang was, en rolt een sigaret.
Lisbet zo helemaal alleen, ze staart naar de sterrenhemel. Lisbet
alleen. Het zijn haar ogen, en een mond
die geluidloos schreeuwt tussen de sterren, in dit uitzicht vanuit het raam
hier.

© 2009, Knut Ødegård
Uit: Det blomstra så sinnssjukt
Uitgever: Cappelen Damm, Oslo, 2009

 

© Vertaling: 2013, Roald van Elswijk
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2013


 

Elke Erb
FROM HOLLAND TO SPAIN

You see yourself at a distance when you read about Holland. You could be anybody. Whoever reads about Holland is there in spirit. Holland’s eminence pushes it into the far distance. Its eminence is composite, one thing connected to another. Naval power, commercial power, sheep breeding, lens grinding. Going from Holland to Spain, however, is almost no sweat at all. Just that trifle, France. Even the Pyrenees are nothing; on the contrary: no sooner named than you’ve already crossed them. In Spain you buy meat. At the inns you ask for a free bed, a pot, and fire. They are too few, they don’t cook for travelers. Everybody brings his own when traveling in Spain. The era is the Baroque. The moon is uninhabited, we are not unreasonable.

© 2008, Elke Erb
Uit: Sonanz: 5-Minuten-Notate
Uitgever: Urs Engeler Editor, Basel, 2008

  

© Vertaling: 2013, Rosmarie Waldrop
Voor het eerst gepubliceerd op Poetry International, 2013

12-06-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

31-05-2013 om 07:35 geschreven door nicole2  

07-05-2013 om 06:25 geschreven door nicole2  

‘Poëzie in Pixels’ is een tentoonstelling waarbij een fotograaf dicht met pixels en een dichter fotografeert met woorden.

03-05-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Het leuke aan een blog is dat je soms door een bezoeker uitgenodigd wordt een kijkje te nemen op zijn of haar blog. Menigmaal (oeps, antiek woord, ben ik al onder invloed van onderstaande lectuur?) ontdek ik tot mijn verrassing wonderlijke pagina's...

Op zijn blog http://www.bloggen.be/thuishaven publiceert André gedichten van mij tot nu toe totaal onbekende dichteressen!

Ik presenteer in dit bericht enkele van deze dames. Zij schreven o.a. sonneten alsof het niets was. Klein detail: alledrie geboren eind negentiende eeuw in Nederland, afkomstig uit gegoede milieus. Zij doen mij blozen, zo goed kenden zij de wetten van klank, metrum en ritme, zo vloeiend schreven zij hun zieleroerselen neer. Emoties worden lichamelijk vertaald (fel kloppende harten, moe gekuste lippen, gretig drinkende mondjes...). De natuur is een en al tederheid! Toch is weemoed een centraal thema, de dames dromen en dorsten naar geluk...

Het klopt allemaal, wat zij schrijven... Zij zingen!

1. H Moulijn-Haitsma Mulier

Hester Henriette Jacoba Moulijn-Haitsma Mulier (1877-1948) studeerde te Utrecht en was actief in de vrouwenbeweging. Naast eigen werk vertaalde zij gedichten van Shakespeare. Zij vertaalde ook werk van Rudolf Steiner. In 1902 huwt zij met de grafisch kunstenaar Simon Moulijn.

Leven

Ach, er zijn dagen dat ik alles haat,
de lichte zon, de groen omwaasde boom,
de volle beek in de bebloemde zoom,
dat heel de wereld mij onbevredigd laat.

Dan voel ik aan mijn hart, hoe fel het leeft,
en toch in koele klop draagt haar lust tot de dood,
ik haat de weelde om smarten, die zij bood,
zo fel ben ik van de ogenlust doorleefd.

Dan voel ik mij doorvlamd van heet verzet,
die stelt mij mijn natuur als hoogste wet,
nooit mag ik de wereld nemen om te leven.

Maar ik moet leven enkel om haar schoon,
in spiegelend dromen om haar terug te geven,
op zulk een dag doet dromen mij aan als hoon.

2. Marie Agathe Boddaert

Jonkvrouw Marie Agatha Boddaert (1844 Middelburg- 1914 Den Haag) stamt uit een oud adellijk geslacht. Pseudoniem(en)/naamsvariant(en):Rudolph Curtius, Luctor Op de foto's hieronder ziet u haar begrafenis, een foto van Marie in mooie jurk en een foto van de oudere schrijvende dichteres.

Lenteboomgaard

Hier is jonge aarde één wijde bloesemhalle,
bomen en bomen zover de ogen reiken,
doen takje aan takje in gulle blijheid prijken,
met bloesemsneeuw, de sneeuwigste sneeuw van alle.

Is het niet of uit de de zonhemel neer kwam strijken,
een vlucht van vlindertjes, zo neergevallen,
in dromerig verpozen, duizendtallen,
van vlerkjes fijn, die vleugelbloempjes blijken?

Al mondjes het leven drinkend in de lucht,
gretig intens, en het goudlicht neergezegen,
liefkoost en koestert ze. Ritseling van vlucht,

van een kleine vogel even, dan bewegen,
noch ritselen meer, al stilte, al teerheid, zacht
om ons van het leven een mysterieuze macht.

Annie Salomons, eigenlijk Anna Maria Francisca van Wageningen-Salomons (1885- 1980).

Sappho

Ik weet niets dan deze ene zang,
van het hart dat zocht, en nimmer vond,
en van een altijd droeve mond,
die dorstte, heel het leven lang.

Ik weet alleen dit ene lied,
van trouw, die leeg en bitter is,
van schrille vreugd en staag gemis,
en onvrede, martelend als verdriet.

Mijn stem was jong en sterk, en stout,
zong zich de grootste wereld in,
mijn hart werd moe, mijn hart werd oud,
en zingt nog als in het eerste begin.

Ik zocht de liefde in het stille dal,
op steile bergen, in het feestelijk groen,
ik zocht de liefde overal,
en derf nog steeds haar zuivere zoen.

18-04-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Het geeft niet

het geeft niet dat je de lente
niet stiekem in je handbagage stopte

ik smelt weg bij het timbre van je stem
voel het bloed in mij wat sneller stromen

nu je hier bent zitten vonken naast me in de zetel
je bent het kacheltje waar ik me aan verwarm

beste nicole

amaai dan ben jij er al ingevlogen, moedig van je..

helleborus is ook een zeer mooie plant, bestaat in groen, wit, paars, roze - je kent dat waarschijnlijk wel hé. als je geluk hebt, bloeit helleborus wel lang, ik heb er 2 in potten en ze zijn - ongeloofelijk maar waar - niet bevroren.

volgende week eindelijk beter weer..

tja, ik doe het wat kalmpjes aan voorlopig maar binnenkort schiet ik ook in actie! 

anne

dames en heren, gaan we nu eindelijk eens ophouden met zeuren over deze afschuwelijke winter en een lentebloempje in huis halen??

06-04-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

ik kreeg een enthousiaste mail: 'pp was super. heb ook poolse dichter gehoord die in jouw poëzie voorkomt. moeyaert was beminnelijk, wieringa een gedreven verteller, terrin very cuite, de ijslanders gevat en grappig, noteboom een lieve opa en barnes een gentleman.

en dan ook een berg profiterolles met chocolade in de galerij.

volgende keer kom jij gewoon mee! w.

.

maar zondag 24 maart was het ook de laatste dag van de design-tentoonstelling for money in de oude post en ik moest suppoosten.

my god! in de vroege ochtend lag er tien centimeter sneeuw! dacht eerst: daar geraak ik nooit, het is spiegelglad buiten. maar a. gaf me moed: hij zou meelopen tot aan de galerie. tot ieders verbazing kwam er die dag veel volk. was de tentoonstelling tot nu toe een grote flop... dan ontpopte deze afsluiter zich als een daverend succes!

heb een raar gevoel over for money: een kunsttentoonstelling? of een tentoonstelling over geld, vooral interessant voor muntverzamelaars, bankbedienden, drukkers, geldwisselaars en andere weirdo's? alhoewel ik dol ben op avantgarde, vind ik bijvoorbeeld een stapel fake bankbiljetten van 50 euro verpakt in een verkreukeld plastiekje en gepresenteerd op een houten palet, pure rommel.

ach! de japanse kunstenaar katsushika hokusai* maakte tijdens zijn leven dertigduizend boekillustraties, theaterprogramma's, schilderijen en prenten. hij beweerde op zijn zeventigste dat wat hij voordien getekend en geschilderd had pure onzin was, dat hij nu maar pas iets begon te snappen van schilderen. nochtans realiseerde hij zijn meesterwerken net voordien, tussen zijn zestigste en zeventigste levensjaar. sommige (jonge?) hedendaagse kunstenaars (designers?) zouden aan dit verhaal een puntje kunnen zuigen en niet om het even wat voorstellen als sacrale kunst - en zeker zichzelf niet beschouwen als een nieuwsoortige god!

.

het zijn vooral de dames-designers die deze tentoonstelling hebben gered. wat zij toonden, was verrukkelijk mooi en ingenieus en grappig tegelijk. daarom in deze reportage een kleine feministsche kijk op for money...

hilde dedecker bijvoorbeeld maakte schitterende juwelen van centjes. heb haar website bezocht en ben er werkelijk van in de wolken:

http://www.hildededecker.com/works/parures/








tine de ruysser ontwikkelde een project waarbij ze japanse origami-technieken gebruikt om van papieren geld fantastische juwelen te maken.
ook haar website is de moeite waard: www.tinederuysser.com







benedicte lobelle maakte een soort kijkdoos, een brandkastje bekleed met spiegels. in dit kastje kleefde zij muntjes met daarop een tijdsaanduiding: het is alsof zij de tijd, duizendmaal weerspiegeld, insloot in een brandkast... dit is een eigen interpretatie, maar ik heb er waarempel een gedicht bij gemaakt, zozeer vond ik de spiegeleffecten weird:


de wonderen van de wereld
gedicht geschreven in galerie de oude post en opgedragen aan de poolse dichter adam zagajewski

de vraag die wij ons moeten stellen is de volgende

zingen wij over de wonden van de wereld

of zingen wij over de wonderen van de wereld

zingen wij over de beschamende oorlog in afrika en in arabië

over roemeense ezelkadavers in onze lasagne

of over la mediterannee waar het niet meer zalig toeven is

de overheid besteelt mensen pikt hun spaargeld

het chinees klokje, de winterharde heester

die met zijn gele bloempjes in het straatbeeld opduikt

mijn keuken doet knallen

(mijn tuinvrouw snoeit mooie takken zet ze in een vaas)

zei de gepensioneerde kunstschilder

laten we ophouden met het verkondigen van de gruwel

de straten niet langer volhangen met angst en verschrikking

maar kleine kleurrijke objecten spiegelen

zodat we het gevoel krijgen

deel uit te maken van de oneindigheid

en verzonk in spiegels die eindeloos de tijd reflecteerden

en dronk op het winters terrasje van café blue note

een rochefort tien, een dijk van een bier

de beste trappist ooit 

*http://4money-vondel.tumblr.com/
*er loopt op dit ogenblik een tentoonstelling over hokusai in het museum voor het verre oosten: http://www.kmkg-mrah.be/nl/expositions/hokusai

26-03-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

ochtend, carnaval
ik verf mijn lippen knalrood
en stap in een japon
van onbedaarlijk blauw
zo treed ik uit het duister

11-03-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

Pierrot, 1718

La dance 1716-1718

09-03-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

.

vanmorgen mijn linkedin profiel aangevuld: languages, honors & awards, organizations. wil ook nog een lijst met publicaties toevoegen... en eventueel mijn opleiding in de academie (woord), alhoewel dat al meer dan 40 jaar geleden geschiedde...

oef! eigenlijk weet ik nog niet echt goed waarvoor linkedin dient, vermits ik niet meer professioneel actief ben. maar geen nood: tegenwoordig blijf je je hele leven op een of andere manier actief. eigenlijk haat ik het, me zo te profileren, (ben een schaduwvrouw!) maar het schijnt dat dit tegenwoordig moet...

.

al sinds een tijdje heb ik een collega-dichteres hier in halle. de dame heet lieve de vos en zij slaagde erin geselecteerd te worden bij de twintig beste gedichten voor de turingen nationale gedichtenwedstrijd! dat evenement moest gevierd worden! ik wou een fotootje van ons beiden, met ons boekje erbij. hieronder nog eens plechtig de tekst betreffende onze prijzen (ik stuur die aan iedereen door!!!!), een foto van de prijsbeestjes, en het schitterend gedicht het internaat van lieve devos:

Halse dichteressen genomineerd

Twee Halse dichteressen werden in het jaar 2012 genomineerd.

Een gedicht van Lieve De Vos, het internaat, werd uit bijna 10.000 inzendingen gekozen bij de Top 20 (!) beste gedichten van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd in Nederland. Uitgeverij Van Gennep verzamelde de beste gedichten van deze wedstrijd in de bundel Naaktlopen met je hersenen, de 100 beste gedichten van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd 2012*. Gedicht en beoordeling leest u hier: http://schuim-van-koper.blogspot.be.

Het gedicht roses tremières uit De tuinen van Thevenet, de vierde dichtbundel van Nicole Van Overstraeten, werd genomineerd bij de 100 beste gedichten van de VSB Poëzieprijs, dé poëzieprijs in Nederland en Vlaanderen. Dit gedicht is inmiddels gepubliceerd in een bloemlezing, De 100 beste gedichten - gekozen door Saskia Stuiveling voor de VSB Poëzieprijs 2013*, uitgegeven bij De Arbeiderspers. Beluister het gedicht hier: http://www.youtube.com/watch?v=qJcRuL9v1Jo

of

22.1.13

het internaat

het heet hier regen, zegt de man
de galmgaten van het geheugen
spuwen kreten zwart van spreeuwen
kraaien kauwen, soms een buizerd
in al zijn tinten grauw hangend
onder een zorgendek

in dichte drommen rennen stuiteren
blaadjes over het asfalt, zijn ingesleten krijt-
lijnen ze houden stand, bordkartonnen coulissen
van jonge levens aangevreten door
het zuur van tranen, afbladderende
palen zonder net en bladloze platanen

binnen krassen jongensvingers heimelijke tekens
scatologische iconen, terwijl ze ogendwalend
wachten net als ik - over spikkels vastgekit
tot mozaïeken wervelend op de vloer
steengeworden ongedurigheid en
verveling walmt uit een klamme lucht

je bent zo zichtbaar naakt in deze kale kamer
onder de huiverblik van neonlampen
waar buizen tikken geeft alleen de slaap
soelaas. stil, het bed kriept. stop je oren
voor het zuchten van de kamers, scherm je
af voor surveillanten door het matte glas

de nacht wordt koud de pijpen zwijgen
nare geesten sluipen in je limbische systeem
slaan klinknagels in het zachte hout
terwijl de bel halsstarrig om het uur
in lege gangen rinkelt

juryrapport, uitgesproken door ramsey nasr op de prijsuitreiking in amsterdam:

Als een nachtmerrie in poëzie gevat kan worden, dan zo. Vijf strofen zijn het, en je weet na lezing één ding zeker: hier wil ik niet zijn. Er is een permanente dreiging, die niet letterlijk beschreven wordt, maar louter gesuggereerd. Er gebeurt niets, er is geen geweld, geen misbruik, geen daad. Er is enkel de angst, er is enkel de titel die in alle strofen echoot. Het internaat. Wij betrapten onszelf erop dat we vanwege de vele zaken rond seksueel misbruik op katholieke internaten onherroepelijk hieraan moest denken. Maar nergens wordt daar letterlijk op gezinspeeld. Het is alleen die dreiging, die angst, de systematische eenzaamheid, de paranoia, het tikken van de buizen, het naakt zijn in de kale kamer, dat je doet wensen weg te willen vluchten, en terzelfdertijd het gedicht opnieuw te lezen omdat het zo knap in elkaar steekt. Vandaar een terechte nominatie.

27-02-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

04-02-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

 

Nederlands - Paperback

160 pagina's  |  Arbeiderspers  |  januari 2013

BESCHRIJVING

Dit jaar stelde Saskia J. Stuiveling, juryvoorzitter van de VSB Poëzieprijs 2013 (de belangrijkste prijs voor dichters in het Nederlandse taalgebied), De 100 beste gedichten samen. De selectie is gemaakt op basis van 75 ingezonden dichtbundels die verschenen tussen 1 september 2011 en 31 augustus 2012. Opmerkelijk was de toegenomen poëtische diversiteit. Zeer persoonlijke verzen zijn in het aanbod even sterk vertegenwoordigd als publieke poëzie die met twee benen in de actualiteit staat. Naast poëzie van de genomineerden voor de VSB Poëzieprijs 2013 – H.H. ter Balkt, Luuk Gruwez, Ester Naomi Perquin, Sybren Polet en Menno Wigman – zijn in deze bundel ook gedichten opgenomen van onder anderen Eva Gerlach, Delphine Lecompte, Ramsey Nasr en Willem Jan Otten. Zoals elk jaar komt deze uitgave tot stand in nauwe samenwerking tussen Uitgeverij De Arbeiderspers en de Stichting VSB Poëzieprijs. In 2013 is de VSB Poëzieprijs gekoppeld aan de Poëzieweek. Daartoe zijn Poëzieclub, Poetry International, Stichting Lezen Vlaanderen, Stichting Lezen Nederland, Wintertuin, Poëziecentrum en CPNB, VSBfonds en Turing Foundation een samenwerking aangegaan. Door de krachten te bundelen geven we zo veel mogelijk mensen de kans kennis te maken met en te genieten van poëzie.

ps: even de prijswinnaars van de gedichtenmarathon eind januari 2013 benoemen: ester naomi perquin won de vsb poëzieprijs voor haar bundel celinspecties, uitgegeven bij uitgeverij van oorschot, annemarie estor de herman de koninckprijs voor de oksels van de bok, uitgegeven bij de wereldbibliotheek, beste debuutbundel: het vertrek van maeterlinck van michael vandebril en david troch won de publieksprijs....

02-02-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

jammer, dat gedichtendag hier in mijn stadje niet officieel gevierd wordt! maar het davidsfonds orgniseerde op zondag 20 januari 2013 om 10.30u (een weekje geleden dus) toast literair, in het o.l.v. centrum, ninoofsesteenweg 7, 1500 halle. zoiets als een mini-gedichtendagje: fantastisch! my god! niemand minder dan eva gerlach (nederland), laureaat j.b. charlesprijs (1980), de van der hoogtprijs (1981) en de a. roland holstprijs (1988) en delphine lecompte (vlaanderen) kwamen naar mijn stadje afgezakt.

de hemelcontainer loste sneeuw in dikke vlokken, de wegen waren glad. toch trok ik mijn stoute laarzen en mijn lange regenjas aan (een hele sjieke!), zette een wollen muts op en nam mijn dochter, die notabene ziek was, mee (zij moest mij beletten uit te glijden). ik voelde mij zo dartel als een jong hondje. eindelijk zou ik mijn grote idolen persooonlijk ontmoeten!

delphine had de eer het feest te openen. zij werd hartelijk verwelkomd door jan vanhaelen, secretaris. ze waren allebei super: jan stelde de juiste vragen, delphine gaf robuuste, grappige antwoorden. ik nam een mooi fotootje van delphine en profil. ondanks haar sterke teksten lijkt zij een fragiel, tenger wezen. maar dat is ze niet en zij beschikt over een flinke dosis humor. dat vind ik optimaal. en ze draagt daarbij toffe truitjes!

toast literair werd muzikaal begeleid door een leuk duo: madinga, twee broers uit gooik. zij speelden accordeon en doedelzak, intrigerende instrumenten!

dan was het de beurt aan eva gerlach om geïnterviewd te worden en neen, zij is geen verre familie van adrien de gerlache, poolreiziger.  eva gerlach heet eigenlijk margaret dijkstra. op alle foto’s vallen me haar doordringende ogen op. mooi! eva gerlach is een ragfijne dame en schrijft ragfijne gedichten. zij leest ze ook heel verzorgd voor.

delphine daarentegen schrijft wijd uitwaaierende zinnen en leest ze klaar en duidelijk voor. ze kende zelfs een gedicht, het opwindaapje, helemaal vanbuiten. op de foto hebben delphine en ik blijkbaar heel veel plezier. ik zei dat zij robuuste poëzie schreef. zij vroeg zich af of zij dan wat moest verdikken om beter bij haar gedichten te passen. haha!

27-01-2013 om 00:00 geschreven door nicole2  

het jaar 2012 loopt ten einde. ik wil in dit stukje een paar fijne momenten vastleggen, gebeurtenissen en ervaringen die me de overvloedige regens hebben doen vergeten en me in een soort spirituele vervoering hebben gebracht.

beste lezer, verwacht hier geen melige vertelling over een geslaagd familiekerstfeestje. een feestje dat natuurlijk wel heeft plaatsgegrepen, met de nodige superdeluxe-momenten. wees gerust: ik ben de mensen zeer dankbaar die mij bedacht hebben met een leuk geschenkje...

... die intense en wijze gesprekken rondom mij lieten vloeien, mij een deel van hun vitale energie hebben doorgegeven en wiens fratsen mij nu nog napretjes bezorgen...

*

maar mijn moto deze maand december was: wat geld kost, heeft geen waarde. een uitspraak van geloof ik, richard gere. waar ik hard heb moeten over nadenken. natuurlijk is dit niet helemaal waar en gelukkig helpen de mensen in mijn omgeving mij voortdurend oog te hebben voor de materiële realiteit…

toch zeg ik soms bij mezelf: weinig geld hebben is leuk, want dan ga je heel bewust leven, ga je selecteren wat belangrijk is en word je heel creatief. zelfs jaimie oliver zegt dat arme mensen bijvoorbeeld veel meer uit hun voedsel halen en veel intenser met ingrediënten omgaan dan zij die niet weten wat kiezen uit hun dagelijkse overvloed.

*

argh! ondanks de eindejaarsgekte wil ik het in dit bericht toch nog even hebben over mijn favoriete onderwerp, namelijk literatuur. het lezen van een artikel in de groene amsterdammer * (een tijdschrift gekregen als toemaatje voor kerst, van mijn hollandse gasten) over…  pc hooft schonk mij veel bevrediging. ik vond het verrukkelijk, hoe een auteur als piet gerbrandy kon schrijven over de amsterdamse patriciër pieter corneliszoon hooft (1581-1647) die de kneepjes van het vak leerde bij de rederijkerskamer de eglentier:

het allesoverheersende thema van hoofts poëzie is de liefde. weliswaar wijdt hij menig gedicht aan geleerde vrienden, berijmt hij psalmen en is hij een bekwaam versificator van zedelijke spreuken, toch is hij vooral aangeraakt door de erotische poëzie van catullus, ovidius, janus secundus en petrarca. daar hij gemakkelijk verliefd werd en als ervaren charmeur menige dame het hof maakte, smeedde hij zijn gedichten tot effectieve gereedschappen in het erotisch offensief. wie echter poëzie verwacht die inzicht geeft in de zielenroerselen van de dichter komt bedrogen uit. hoofts liedjes en sonnetten zijn, ondanks hun soms expliciet seksuele lading, de geciseleerde taalconstructies van iemand voor wie woordspel opwindender is dan de kunst van de vrijage.

in het volgende (sonnet?) beschrijft pc hooft de uitwerking die het haar (gekrulde zijde) en de ogen (dubbel sterrenlicht) van een vrouw op de spreker hebben. hij danst om haar verschijning heen als een mug om een kaars en is ervan overtuigd een engel voor zich te hebben:

toen ’t eerste maal verscheen in mijner ogen zin

die kruifde zijd’ waaraf ikzelf mijn banden strengel,
en ’t dubbel starrenlicht, waarom ik leg en hengel,
gelijk de mug om toorts tot haar de vlam verslin’,
en ’t heilig aangezicht dat ik beschonken vin’

met errenst ende lach van minnelijk gemengel,
zag ik uw schoonheid aan voor enen enk’len engel,
mijn lieve licht. en steekt daar nóg een engel in?

engelen zijn puur etherische verschijningen, zegt piet gerbrandy, terwijl de schitterende ziel van deze dame is opgenomen in een oogstrelende gedaante. het feit dat zij een lichaam heeft maakt haar, paradoxaal genoeg, tot een verhevener wezen dan een engel ooit zou kunnen zijn:

onzichtb’re geest, wiens gunst d’onwaardige komt stoven,
(wat zweemt der godheid bet?) in u gespeurd wordt, boven
een engelse gedaant zo klaar, dat mens u ziet.

met andere woorden: in u wordt een onzichtbare geest bespeurd, wiens gunst iemand komt stoven die het eigenlijk niet verdient, en dat in een engelachtige gedaante van een zo grote helderheid dat mensen haar kunnen waarnemen – wat zou het goddelijke beter benaderen? het primaat van de zintuiglijkheid wordt benadrukt door woorden die iets te maken hebben met licht, vuur, transparantie en ogen.

aldus piet gerbandy.

ondanks de oude taal en de vreemde woordconstructies vond ik dit gedicht heel mooi klinken, en erg knap gecontrueerd. haha, ik zag pc hooft rondom deze engelachtige dame dansen als een mug rond een kaars en dat verrukkelijke beeld bleef me toch wel een halve week bij…

*

oef! om te besluiten toch nog dit grappige u-tube filmke van mijn vriend jaak over het eten van een pitta.

van een sprong van een bepaald soort realiteit naar een ander bepaald soort realiteit gesproken..

prettig eindejaar!

 
* http://www.athenaeum.nl/recensies/pc-hooft-de-gedichten

31-12-2012 om 00:00 geschreven door nicole2  

berekoudjasdichtmutsophandschoenenaantweepantiessoverelkaar

dit is een ode aan de oude dame met haar hondje op de dijk in oostende

ze straalde toen ik haar geruststellend vroeg in het frans

waar de kemmelbergstraat begon, patproblem zei ze, patproblem

wij moesten hotel mercury vinden waar marvin gaye

soulfood kreeg, arno was er in die tijd kok

ook de heldere lucht straalde, verbazingwekkend

voor begin december: aquablauwe zee, golvende roomkoppen

op de branding, eenzame stranden, knisperig laagje sneeuw op het zand

nooit vond ik verlatenheid zo neig

de eenzaamheden van de zee

eerst aanklikken voor u verder leest, dames en heren!

En tenslotte ontdekten we

14-12-2012 om 00:00 geschreven door nicole2