o primavera
heerlijke bloemennaam,
betekent ook begin
Over mijzelf
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
Ik ben een vrouw en woon in Halle 1500 (België) en mijn beroep is gepensioneerde leerkracht Nederlands.
Ik ben geboren op 30/06/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, theater, oosterse cultuur, muziek en koken.
Ik publiceerde 4 dichtbundels (De dagen van de winter, Jagen, Sapkracht en De tuinen van Thevenet). In 2006 acteerde ik in 'De koffers zijn gepakt', een theaterproductie van het Masereelfonds, als eerbetoon aan Bertold Brecht.
een lief okerkleurig scharminkel
literatuur, cultuur, small talk
14-06-2015
poetry international rotterdam 2015
Marion Poschmann uit Duitsland
Ik koos dit gedicht omdat de inhoud helemaal mijn ding is: mijn angst, mijn melancholie omdat al die mooie bloemen, die mooie planten en bomen in de toekomst zullen moeten wijken voor beton.
BASTAARD Op naar de vrolijke, vreugde brengende strijd voor de hegemonie van de tuin! Naar voren snellend als het erom gaat het eigen land in een land van bloeiende tuinen te herscheppen, waar eenieder, zelfs de armste, zijn deel heeft. Leberecht Migge, Tuincultuur van de 20e eeuw
Poëzy is de moedertaal van het menschengeslacht; zoals hovenieren ouder dan den acker-bouw: schilderkonst, – dan schrift: gezang, – dan declamatie: gelykenissen, – dan redeneeringen: ruil, – dan handel. Johann Georg Hamann
BASTAARD
Moerassige landerijen. Iemand hangt vilten inlegzolen aan de waslijn op zijn balkon met glas. Wol druipt. Wasgoed verwelkt in de wind. Iemand breekt lila seringen af in het stadspark en draagt ze naar de bus. Een utopisch spel. De gewaden van de Logos zijn afgelegd en de zittingen in de bus nu het best gekleed.
Logistieke patronen, tsaristische stoffen, geruite wereld. Blok. Blokken. Twee mannen grillen aan de rand van het parkeerterrein, het postkantoor verkoopt pakjessoep, groentezaden, allemaal waar. Vertrouwenwekkende maatregelen: voortuinen worden met een touwtje afgebakend. Café Marzipan bestaat niet meer.
Zand. Baksteen. Met de grond gelijkgemaakte stad. Roze en lila geverfde traliepoorten, metalen stralen van de zon van het oosten die almaar opgaat. Landschap, o taalpanorama van de Logos creator. Landschap, gehalveerd, in voor- en achterkant. Hoe de ruimte meegeeft en dingen tevoorschijn lokt: permanent bos. Open terreinen. Vroeger en nu.
In de poëzie van Marion Poschmann (Duitsland, 1969) gaan het zichtbare en het onzichtbare bevreemdende verbindingen aan. Voorwerpen, plekken, situaties en handelingen worden haarscherp waargenomen en in concrete bewoordingen beschreven. Herkenbaar zijn ze echter niet meteen. Ze worden verweven met associaties, herinneringsflarden, citaten, reflecties en droombeelden. De metaforen en vergelijkingen die Poschmann tussen haar opsommingen inlast, maken de opgeroepen werkelijkheid transparant en tonen hoe gelaagd elke ervaring is.
Ik heb blijkbaar dit jaar een voorkeur voor Duitse poëzie. Deze dame, uit de vroegere DDR, draagt haar gedichten krachtig voor. Haar rechterhand beweegt ritmisch op en neer, van voor naar achter en van links naar rechts, alsof zij een orkest dirigeert. Fantstisch! En wat een stem!
Op de videao is he teerst de beurt aan Hester Knibbe.
SOMEBODY'S GOING [EXTRACT]
somebody’s going & he knows he’s going a way somebody’s going & she knows he’s going away some body knows that he is going away for he knows that she stays & that some body goes a way she knows for she is staying that he can only go away if she would stay she knows: if she also went away there would be no more go ing away for there would be nobody left that stays but how can he know that - for he does not even turn
JEMAND GEHT [AUSZUG]
jemand geht & er weiß daß er fortgeht jemand geht & sie weiß das er fortgeht
jemand weiß daß er fortgeht weil er weiß daß sie bleibt & daß jemand fort geht weiß sie weil sie bleibt er kann nur fortgehn wenn sie bleibt weiß sie wenn sie auch geht würde es kein fort gehen mehr geben weil es nichts geben würde was bleibt aber wie kann er das wissen er dreht sich nicht einmal um.
'Ongetwijfeld is Barbara Köhler een van de belangrijkste en invloedrijkste dichters van haar generatie. Met haar werk heeft zij vele prijzen en beurzen gewonnen. Barbara Köhler benadert de onderwerpen van haar gedichten met een uitzonderlijke talige precisie, maar zonder ze eenduidig – en dat kan ook inhouden: eendimensionaal – te willen maken. Liever kiest ze voor mogelijke en ongebruikelijke perspectieven.'
Deze dichter komt uit Zambia. Publi ook de vertaling in het Nederlands. Gedicht doet me denken aan de song Strange Fruit van Billie Holiday, en aan gedicht van Ward Mertens bij een schilderij van Frieda Kahlo (naar beneden strollen).
V. Het vrekkige
En heel even weer is de duisternis nieuw, de aarde zwaar van het vrekkige voorjaar. Wie hoort er hoe de milde spatjes regen op de aarde spuwen en vergeten zangen veranderen in lofliederen geworteld aan bomen zoet van het bloed van geknevelde vruchten, vruchten hangend van takken, zwaaiend gezwollen en gerijpt, nu en dan vallend buiten het zicht van deze vlakte.
V. The Ungiving
And for a while, the darkness is new again, the earth heavy with the ungiving spring. Who will hear the gentle spats of rain spit on earth and turn songs we’d forgotten to singing hymns rooted to trees sweet with the blood of pinioned fruit, fruit hung from boughs, swinging swollen and ripe, casually falling beyond the view of this plain.
Togara Muzanenhamo werd geboren in de Zambiaanse stad Lusaka en bracht zijn jeugd door op een boerderij in Zimbabwe. Hij studeerde bedrijfskunde in Parijs en Den Haag. Na zijn studie keerde hij terug naar Zimbabwe, waar hij aanvankelijk journalist was en later werkte voor een organisatie die Afrikaanse filmscenario’s produceert. In 2001 trok hij naar Manchester om zich daar aan de universiteit te specialiseren in creatief schrijven. Zijn gedichten werden in tal van tijdschriften gepubliceerd. Zijn eerste bundel, Spirit Brides, verscheen in 2006 bij Carcanet Press en bereikte de shortlist van de Jerwood Anderson First Collection Prize. Zijn tweede bundel, Gumiguru, kwam uit in 2014. Eind 2014 publiceerde Muzanenhamo ook de bundel Textures, die naast gedichten van hemzelf ook verzen van John Eppel bevat.
Born in Dresden in 1962, Durs Grünbein is the most significant and successful poet of his generation in Germany. A modern poeta doctus, his streetwise, ironic style belies at first the deep seriousness of his project and the emotional resonance at its core. His poems range across the most eclectic of material: from classical sources to quantum physics; from the Anglo-American poetic tradition to contemporary neuroscience; from a philosophical celebration of Descartes to an elegy for Dresden.
dit is een foto van durs toen hij nog jong was.
nu is hij een prachtige rijpere man met een baard!
Au VIe siecle de notre ère, une paix relative regne entre les Bretons et les Saxons, qui se partagent l'actuelle Angleterre. Axl et Beatrice s'aiment depuis si longtemps qu'ils ont oublié peu a peu ce qu'ils ont vécu dans le passé. Avant que la mémoire ne leur manque, ils veulent retrouver leur fils unique, parti s'etablir dans un autre village à l'Est. Mais, pour le rejoindre, ils vont devoir traverser le dangereux territoire de la dragonne Querig et ses brumes éternelles...
de laatste dagen drijf ik op wolkjes van geluk. twee gebeurtenissen zijn daar de oorzaak van:
1. heb net een wondermooi boek uitgelezen, van kazuo ichigiro: the buried giant, in het frans le géant enfoui. het einde is intriest. maar toch kon het niet anders eindigen, vond ik.
het was het enige juiste einde.
kazuo ichigiro, alhoewel hij in engeland is opgegroeid, heeft zijn roots niet verraden.
hij is de schrijver van het vliedende leven.
om bij te huilen om zoveel schoonheid.
ik wil nu voor een tijdje geen roman meer lezen, om in the mood te blijven. als ik nu rommel lees, is dit zinderende gevoel weg.
ik wil het nog even bijhouden.
2. tweede oorzaak is een droom, die ik een paar dagen geleden heb gehad.
heb hem opgeschreven. het is droom nummer 70:
Hij kwam terug.
Ondanks het feit dat een nieuwe liefde zich in mijn leven aankondigde: dit keer was het een jongen met een scandinavisch uiterlijk.
Een stevige kerel met blonde krullen.
Daar kwam hij de kamer binnen, mijn enige, grote liefde. Zijn rechterschouder hield hij zoals vanouds een beetje neerwaarts gericht, hij lachte zijn rimpeltjes in, zijn flitsende ogen vol binnenpretjes.
Plots was daar een hele familie, ook vrienden waren uitgenodigd.
Mijn nieuwe liefde liet met een glimlach toe dat ik mijn oude liefde verwelkomde.
Ik voelde me dolgelukkig. Ik leunde tegen hem aan, ik wou mijn oude liefde opnieuw tot leven wekken. Mijn gelaat dicht tegen het zijne.
Literaire tijdschriften hebben naast een letterkundige ook een sociale functie, oeps! Hoe meer mensen literatuur lezen, hoe beter voor hen (kunnen ze hieromtrent socializen en eens andere, leukere dingen tegen elkaar vertellen dan de banaliteiten waaruit vele conversaties bestaan) en zeker voor de auteurs, die dan de aandacht krijgen die ze verdienen.
Illustraties in een boek of tijdschrift kunnen samen bekeken worden en er kan over worden gegniffeld en geroddeld. Maar als illustraties te opdringerig zijn gaat soms het effect van de teksten verloren. Toch kunnen prentjes ook de interactie binnen een tekst versterken, in plaats van de lezer af te leiden. En als Gierik NVT aankondigingen doet op facebook om uitgaven en events te promoten, is een fotooke welkom. Deze cover bijvoorbeeld van het themanummer Overspel, uitgebracht deze lente, is duizelingwekkend en suggereert meer dan hij illustreert. Zo moet het. De teksten en gedichten binnenin zijn sober gelayout, de lezer kan zich perfect concentreren op de inhoud.
3. Genuanceerder moet ik zijn als ik gedichten lees geïnspireerd door beelden. Schilderijen bijvoorbeeld. De gedichtencyclus van Ward Mertens omtrent Frida Kahlo in datzelfde nummer vond ik ronduit ver-ruk-ke-lijk, zoveel fruit en groentjes en dat bruidje op de pit. Eigenlijk had ik vooraf al een scala aan emoties en vooral plezier ervaren, voor ik besloot foto's van de schilderijen te zoeken op internet. Ik moet zeggen dat het bekijken van die foto's mij andere, daarom niet minder prettige indrukken doorseinde, Ik was verrukt om het grappige bruidje bij het schilderij The bride frightened at seeing life opened. Ik genoot van de prachtige pulpeuze blozende rondborstige sneeuwwitte magnolia's enz...
Een blad gedraaid Magnolias
Zo meteen staan de magnolia’s in bloei In kelken rijpt de geur van paleizen
Nu bloeit slechts één cactusbloem De gestripte meeldraad huivert
Leg je vingers onder de kroon Ruik haar uit de tuil
3. Vraagje: illustreren de verzen het schilderij of geeft het schilderij meer uitleg over de verzen????
Ik zoek de cactusbloem, eerst vond ik haar niet, maar oeps! het is de bloem in het midden, met de gestripte meeldraad.
Tot slot: kan een schilderij me evenveel binnenpretjes bezorgen als deze pittige (haha!), subliem-erotische, supergrappige (allez, allez, een uil die over de moraal van het fruit waakt...) verzen??? Het antwoord is... mmmmm......neen! Alhoewel de kokosnoot een superbabasnoetje heeft, waarover in het gedicht niks wordt gezegd. Hij doet alleen stiekem zijn hoed af. Waar is de hoed? Oeps! plots zie ik twee kokosnoten! Een die zijn hoed afneemt (bovenaan het schilderij) en een die gniffelt van pret!
Dus, dames en heren, kijk nauwkeurig naar dit kleurige schilderij van Frida Kahlo en lees het fruitgedicht van Ward Mertens.
Zoek de verschillen.
Veel plezier!
Fruitkorfje The bride frightened at seeing life opened
Nog nooit zag het bruidje zoveel fruit Ze legt haar handje op de watermeloen
De papaja laat zijn vruchtvlees glimmen, Laat zwellen zijn zwarte zaad
Het wandelend blad wil een rijpe banaan, Wil zijn pootjes in een kokosnoot steken
Het blozende bruidje wil wrikken aan een pit Haar handje glijdt over het rode vlees
De uil waakt over de moraal van het fruit, Overlegt uitsluitend met reine vruchten
Stiekem neemt de kokosnoot zijn hoed af Het bruidje laat het zich welgevallen, hoewel
Ze droomt misschien toch eerder over Zitten op een pit, hoe zou dat zijn
Elk jaar, aan het einde van de winter, werk ik als vrijwilligster in de Galerie de Oude Post. Iedere keer loopt daar een tentoonstelling omtrent design. Dit jaar heette de tentoonstelling ReMADE en deze expo liep van 28.02.2015 tot 29.03.2015.
'ReMADE is opgebouwd rond het thema ‘maken’ en ‘hermaken’.De kunstenaars werden samengebracht door Hugo Meert en Geert Van Doorsselaere in samenspraak met CC ‘t Vondel te Halle. Deze tentoonstelling toont een uiteenlopende mix uit het boeiend en elkaar bestuivend grensgebied van kunst/design/ambacht/architectuur… onder de vorm van sculptuur, installatie, object… ReMADE focust op het maken en op het hermaken van het kunstwerk. Het ‘maken’ van het kunstwerk is een stap in het ontstaansproces van een kunstwerk die vooral voor de kunstenaar zelf van belang is. Hoe verhoudt dit ontstaansproces zich tot het uiteindelijke resultaat? Waarom herwerken of hernemen kunstenaars bestaande (eigen) werken? Waarom proberen kunstenaars iets aan bestaande werken toe te voegen?'
zie http://designvlaanderen.be/en/agenda/remade
Mijn vriendin Anne de Cremer, een knappe amateurfotografe, maakte deze fotoreeks omtrent de installatie van het architectenbureau de vylder vinck taillieu uit Gent. Oeps! Ondanks het feit dat ik een nachtje niet geslapen had, niet naar de kapper was geweest enz... moest ik plots figureren als bezoekster, die verwonderd kijkt naar de spiegeleffecten geinstalleerd achter de houten schotten gemaakt van recupmateriaal. Tegelijk was daar een fotograaf aanwezig, die een promofilmpje draaide voor het architectenbureau (zie tweede foto). Anne en ik werden prompt bevorderd tot actrice! Wij amuseerden ons rot!
Oeps! Nu volgt mijn laatste bijdrage voor de reeks Den Haag Highlights... Krijg van iedereen opmerkingen dat ook hier in Vlaanderen een letterkundig museum bestaat, het Letterenhuis in Antwerpen. Wist ik, maar ik vermoed dat daar toch geen weirde verzameling geschilderde portretten hangt van Vlaamse schrijvers. Ik beloof: eerstdaags ga ik het Letterenhuis eens deftig bezoeken. Tot nu toe zag ik daar alleen maar een tentoonstelling: Hauser, een project van Anne Marie Estor en Lies van Gasse. Alle respect!
De laatste dagen in Den Haag regende het. Heer wind loeide door het dak van de loft waar wij logeerden! Beetje zoals hier dezer dagen... Bijna per toeval - wij gingen boodschappen doen bij Albert Heijn in de Laan van Meerdervoort - ontdekten wij De Mesdag collectie, krek in dezelfde straat!
Hendrik Willem Mesdag(Groningen, 23 februari 1831 – Den Haag, 10 juli 1915) was een Nederlands kunstschilder, aquarellist, etser en lithograaf. Mesdag was de meester-marineschilder van de Scheveningse bomschuiten. Hij behoorde tot de Haagse School (verwant aan de Franse school van Barbizon, die in de periode 1830 tot 1870 werkte in de omgeving van het Franse plaatsje Barbizon bij Fontainebleau). Zijn bekendste werk is het Panorama Mesdag van Scheveningen, tentoongesteld aan de Zeestraat in Den Haag. Hij was ook een befaamd kunstverzamelaar met een eigen museum, het Museum H.W. Mesdag, thans bekend onder de naam De Mesdag Collectie, aan de Haagse Laan van Meerdervoort. Zijn vrouw Sientje Mesdag-van Houten schilderde ook, zij maakte vooral landschappen en stillevens.
In de zomer van 1868 trok Mesdag met vrouw en kind naar het waddeneiland Norderney. Daar ontdekte hij de zee, de luchten en de sfeer die de basis zouden worden voor zijn artistieke beleven. Zijn uitgangspunt was het schilderen van landschappen, zonder opsmuk, als reactie op de romantiek. Er werd geschilderd in de vrije natuur, waarbij veel aandacht besteed werd aan het neerzetten van kleuren die een bepaalde stemming aangaven. De manier van schilderen wordt wel beschouwd als voorloper van het impressionisme.
Dit is werk van het echtpaar Mesdag.
Mesdag hield zo van de natuur dat hij dit schapenkopje, een schilderij van Matthijs Maes (1839 - 1917) elke dag groette.
Ik was vooral verrukt over de vele schattige landschapjes hier tentoongesteld. Dit schilderijtje is van Jean-Francois Daubigny (1847-1878): De oevers van de Oise.
Camille Corot, Zonsopgang (1796 -1875)
Nog een schilderij van Daubigny, dit keer een zonsondergang: Jean-Francois Daubigny, Zonsondergang bij Villerville
Mesdag en vooral zijn vrouw Sientje hadden ook aandacht voor vrouwelijke schilders en voor het afbeelden van dames op schilderijtjes!
Marie-Bilders van Basse (1837 - 1900): Avond aan de Rijn
Gustave Simoneau (1810 - 1870): Blankenberge
Meisje, zittend schrijvend aan een tafel, Kate Bisschop-Swift, (1844 - 1928)
(Een nogal heftige, blijkbaar) Moederliefde, Sir Lawrence Alma Tadema (1836, Dronrijp -1912 Wiesbaden, Germany
Bovenstaande schilderijtjes zijn van Hendrik Haverman (1857 - 1928): Moeder en kind en Het weesmeisje.
Een van de mooiste werken: deze dame is In gedachten verzonken, schilderij van Antonio Mancini (1852 - 1930)
'Het is meer een studie van een bepaalde expressie dan een werkelijk portret. De afgebeelde vrouw is Mancini’s nichtje Agrippina Ruggeri, dat vaker model stond voor de kunstenaar. Mancini werkte met grove penseelstreken. Het spel van kleur en licht dat hij met zijn royale verfopbreng bereikte, komt goed tot uiting in de ingewikkelde plooival van de felgroene zijden rok. Het gezichtvan het meisje is een stuk fijner geschilderd, om de intensiteit van haar peinzende blik te versterken.'
Dit bestaat hier nog niet in Vlaanderen: een LETTERKUNDIG MUSEUM. Maar in Den Haag wel! Dicht bij het Centraal Station, op nr 5 in de Prins Willem-Alexanderhof!
'Van liefdesbrieven tot manuscripten, van schrijversportretten tot kinderboekenillustraties: alles wat te maken heeft met het werk en persoonlijke leven van schrijvers vindt u in de collectie van het Letterkundig Museum. Het museum is hét instituut op het gebied van het literaire erfgoed en heeft de grootste en belangrijkste collectie schrijversdocumenten van Nederland'.
In de nationale portrettengalerij zijn alfabetisch, op schrijversnaam, meer dan 500 weird geschilderde portretten te zien. Brutaal, vitaal en onconventioneel. Haha. Wij vonden het denderend en grappig tegelijk, al die portretjes. Door de manier van rangschikken werd het een prettige hutsekluts. Geen rekening werd gehouden met literaire genres, periodes of manieren van presentatie! Karikatuur of levensecht, surrealistische voorstellingen naast bijna impressionistisch geborstelde schetsen: alles bij en door elkaar.. vonden wij juist tof!
HIERONDER EEN HANDVOL VAN DEZE SNOEPJES:
Neeltje Maria Min
Familie berichten 1 (Mijn moeder is mijn naam vergeten)
Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb wil ik heten.
(Uit De Gedichten, Bert Bakker, 1989)
Johanna Kruit
Melancholie
Altijd geweten dat je terug zou komen. Een winter lang op je gewacht. Soms wakker liggend in de nacht die duistere geheimen wikkelde om bomen.
Altijd geweten dat je er nog was. Bijna vergeten soms. Dan kon ik zingen en lachen door de tijd. Hoe ongezien en onvermijdelijk verborgen in de dag
bleek je aanwezig. En nu je er weer bent begroet ik je gelaten , haast blij dat ik je zie. Ik dek de tafel, hier de wijn. Denk niet
dat ik vergat hoe 't hoort : melancholie kom naast me zitten, praat, laat je verstaan. Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan.
Johanna Kruit
Gedicht uit de bundel " Omtrent het Getij " Uitgeverij Rap - Amsterdam
Vrouwkje Tuinman
Maandagochtend
Aan de koelkast hangen alle dingen die niet mogen.
Wie heeft mij in elkaar gezet: een man met om zijn nek drie brillen en een vrouw die ziek wordt van een glaasje melk.
Nu zwem ik nog voor vijfenzeventig procent. Mijn status laat me met de lift naar boven.
Omdat ik rechts niet breken wilde heb ik links verbogen.
Uit: Wees niet wreed - Gedichten voor Elvis Presley (2008), uitgeverij Nijgh & Van Ditmar
Charlotte Mutsaers
'Twee mannen naast elkaar in bed in een ijsnacht ergens in Europa. Twee mannen in nachtjaponnen. Maar Jezus, dat was Moby Dick! Ik bevond me in mijn meest favoriete passage uit de wereldliteratuur. Ik doorleefde het! Minus de nachtjaponnen zat ik er middenin! Was ik daar nu reality-schrijver voor geworden, om me door mijn verbeelding in de luren te laten leggen? Vanaf dat moment heb ik me afgevraagd of het niet zo gesteld is met onze waardering van literatuur -en ik heb het dan niet over academische waardering maar over de puur zintuiglijke van binnenuit -dat we een passage uit een boek pas in ons hart kunnen sluiten, werkelijk in ons hart sluiten zonder reserve, als we hem hebben herkend. Maar hoe zou je iets kunnen herkennen wat je op geen enkele wijze als déjà vu of déjà vécu ervaart? Hoe zou je dat kunnen beleven als iets eigens? Daar is maar één antwoord op: je hebt het herkend als iets wat qua vorm en inhoud in je eigen toekomst hoort. Het klinkt als abracadabra maar ik heb er geen andere verklaring voor en ben ervan overtuigd.' (Koetsier Herfst, 154-155)
Diana Ozon
O louterend water Mijn mooi molecule...
Jij stijgt tot de lippen en slaat op de klippen. Bron van alle leven en kosmisch gegeven. Helder van kleur en reukloos van geur...
Voor meer dan tachtig procent weet ik dat jij mij bent. Je was in de moederbuik en staat onder 't kelderluik. Je valt uit de hemel en rijst uit de Aarde.
Gerry van der Linden
kijk! poëzie zit op een stoel aan een tafel onder een lamp poëzie is een kruisverhoor. (Wat een geluk, p.61)
Gerry van der Linden, Wat een geluk, Nieuw Amsterdam Uitgevers.
Jacques Perk
Iris
Der eerwaarde jonkvrouwe Joanna C. B.
`Ik ben geboren uit zonnegloren En een zucht van de ziedende zee, Die omhoog is gestegen, op wieken van regen, Gezwollen van wanhoop en wee. Mijn gewaad is doorweven met parels, die beven Als dauw aan de roos, die ontlook, Wen de Dagbruid zich baadt en voor 't schuchter gelaat Een waaier van vlammen ontplook. -
Connie Palmen
'Stel dat het de mensen vergaat zoals het de dingen vergaat, dat de mensen op zichzelf ook niets zijn, maar dan ook helemaal niets. Gruwelijke gedachte en dus waarschijnlijk waar. Dan zijn de mensen onderling net zo afhankelijk van elkaar als de dingen het van ons zijn, dan kunnen wij zelf alleen zijn wat een ander van ons maakt. Dan kunnen we alleen iets betekenen wanneer anderen de bereidheid hebben, de liefde, om ons betekenis te geven in hun verhaal. Dan zijn wij noodgedwongen personages in het verhaal van iemand anders en voor de rest in onze eenzaamheid stellen we niks voor.'
Ilja Leonard Pfeijffer
“De oude bijnaam van Genua is La Superba,” schrijft Pfeijffer: “Die naam kun je op twee manieren interpreteren (...). Zij is mooi en hardvochtig. Zij is als een hoer die lonkt, maar die je nooit de jouwe zult kunnen maken. Zij is aanlokkelijk en overmoedig. Zij verleidt en verdelgt.”
La superba - Ilja Leonard Pfeijffer, Simon Horsten op Cobra.be
Links: Anneke Brassinga
Sneeuw
Is geluk blijvend: wij staan al zolang stil bij wat komt aangevlogen -
landschap, vogels, broden. Raken onze ogen dan nooit vol rollen wij niet bergaf, een zon
die zich begraaft in dikke wolken sneeuw, zegen eeuwig vallend voor ons?
Anneke Brassinga Uit: Aurora De Bezige Bij 1987
Remco Campert
‘[...] alsof het dichten een carrière was waar je bundeltje na bundeltje gestaag aan voortbouwde. En wat was dat voor carrière? Een prijsje zus, een redactietje zo, een verzamelbundel, als je het trof de P.C. Hooftprijs, misschien een gasthoogleraarschap, een lintje als je niet uitkeek, een huldiging en dan het graf in; wat had dat nog met de poëzie te maken?’ (Ohi, hoho, bang, bang, of het lied van de vrijheid, 1995).
Emma Crebolder en Louis Couperus
Hoe bevallig het uitzicht op wit-/ verpakte tuinen. Tussen oevers ligt/ het water vastgeklonken, valwind/ bouwt er spelonken van sneeuw./ Wij worden na zestig jaar, weer zesjarig,/ geparachuteerd in dezelfde sloot./ Onze tongval kleeft aan ons/ als mos. Het roepen vergaat./ Wij zijn op de Noordpool geraakt/ zagen wij in plaatjesboeken.
Vallen, Emma Crebolder, Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2012, ISBN 978 9046 812 2211
- Ik ben tòch een oude vrouw.
- Maar je hebt nog een heel zacht velletje...
Mama Ottilie glimlachte en Lot stond op.
- Kom, zeide hij; geef me een zoen. Wil je niet? Moet ik je een zoen geven? Kleine, booze moesje... En waarom? Om niets. Ik weet het ten minste niet meer, waarom. Ik zoû het niet meer kunnen analyzeeren. Ja, zoo gaat het... Hoe ben ik toch zoo kalm, met zoo een kleine furie van een mama.
- Als je denkt, dat je vader kalm was...!
Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan...
Louis Couperus
editie Karel Reijnders, Ernst Braches, Jan Fontijn, Marijke Stapert-Eggen, H.T.M. van Vliet en Oege Dijkstra, Utrecht / Antwerpen 1988.
'We kunnen het niet horen, maar wie weet met welke kreet een blad onwillig loslaat en neerdwarrelt. Ik huiver bij de gedachte en dank mijn doofheid.' (Hafid Bouazza, Een beer in bontjas, blz. 5)
Jan Cremer
'Het is allemaal rotzooi, estetika', stelde de achttienjarige barbarist. 'Ik sodemieter verf op een doek, ik druip, spat, sla, schop, ik vecht met verf en soms win ik.'
Anna Enquist
Ineens
Ineens was ik het vermogen om warmte vast te houden verloren. Nu de kinderen het huis uit zijn, snoof ik, ja ja. Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood.
Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk. Tussen ons was niets dan een aanzienlijke afstand.
Anna Enquist, Uit: Klaarlichte dag De Arbeiderspers 1996
Marion Bloem
'Onze moeder deed haar best om alles te vergeten. Ze sprak niet over de pap van stijfsel. Hoe ze hun leven waagden door de fotoalbums in het vrouwenkamp stiekem te bewaren. Telkens op een andere plek. Ze vergat de angst van haar oudste zus. Veertien. Gedwongen tot plezier. Hoe ze halsstarrig weigerde, ook toen ze dreigden haar familie kwaad te doen. De mannen bedienen met sterke drank zonder zelf te drinken. Dorst. Andere meisjes die zich gewillig lieten pakken zeiden dat zij het ook moest doen want zo erg was het niet. Zo erg nog niet. De handen van de vijand op hun borsten en hun billen. Hoe ze alleen maar kon denken aan vluchten maar niet wist waar naar toe. Bij de deur stond een bewaker. En hoe ze toch ontkwam. Waar onze oma over zweeg. Behalve dat een sterke wil wint.'
Marion Bloem, 29 Juni 2009 t.g.v. de 15 augustus herdenking
Hella S. Haasse
De waarheid zet uit naarmate wij zelf groeien. Nooit achterhalen wij haar. (Hella S. Haasse)
Jaja, een bezoek aan het Mauritshuis konden we niet laten... want daar bevond zich het wereldberoemde schilderij
HET MEISJE MET DE PAREL!
Info uit wiki:
'Het Mauritshuis huisvest het Koninklijk Kabinet van schilderijen en is een museum in Den Haag met voornamelijk schilderijen uit de Gouden Eeuw. Er hangen ook enkele topwerken uit de 18e eeuw.'
Haha, wij zijn eerder (N. vooral) fan van moderne kunst - maar dit avontuur wilden wij voor geen geld missen! Dit gebouw beschikte, net zoals overal in Den Haag, over een comfortabele infrastructuur met liften. Ook een mooie shop en daarenboven nog een hip museumrestaurant.
We hadden tickets online besteld voor de tentoonstelling
The Frick Collection - Kunstschatten uit New York (5 februari - 10 mei 2015).
'The Frick Collection leende voor deze periode een groot deel van haar wereldberoemde verzameling uit: maar liefst 36 meesterwerken zijn te zien in het Mauritshuis. De tentoonstelling bevatte werk van kunstenaars die niet of nauwelijks vertegenwoordigd zijn in Nederlandse museale collecties, zoals Cimabue, Van Eyck, Gainsborough, Constable en Ingres.'
De eerste keer dat we dit prachtige gebouw wilden bezoeken, leek de file ellenlang. Het was op een zaterdag! Bij de tweede poging meldde ik de bewaker dat we reeds tickets hadden. We mochten met het eertstvolgende groepje van 10 binnen. Oef! Ook de vaste collectie kreeg onze aandacht... Ik maakte honderden kiekjes, maar onderstaande fotookes wil ik zeker delen.
Peter Paul Rubens, Oude vrouw en jongen met kaarsen, c. 1616 - 1617
Het oordeel van Paris
De wolken van Constable
Rembrandt van Rijn, De anatomische les van Dr Nicolaes Tulp, 1632
Rembrandt, Andromeda, 1630 (Een verhaal om duimen en vingers bij af te likken!)
Uit wiki :
4In de Griekse mythologie werd Andromeda door de held Perseus gered van een zeemonster, waaraan zij werd geofferd. Haar moeder had beweerd dat ze mooier was dan de dochters van Nereus, de Nereïden. Als straf voor die hybris zond Poseidon het zeemonster Ceto, dat dagelijks de zeeën teisterde. Het orakel had Cepheus echter verteld dat het monster zou verdwijnen als ze hem Andromeda zouden offeren. Perseus had net Medusa verslagen en vloog met zijn gevleugelde paard Pegasus langs Ethiopië toen hij Andromeda aan de rots geketend zag met enkel sieraden als kleding. Hij werd op slag verliefd en bood de jammerende Cassiopeia en Cepheus aan hun dochter te redden en het monster te verslaan. In ruil zou hij met haar huwen. De ouders stemden ermee in en Perseus doodde het monster. Andromeda was echter al uitgehuwelijkt aan de broer van Cepheus, Phineus, die haar op de bruiloft van Perseus en Andromeda kwam opeisen. Toen Cepheus en Cassiopeia hun belofte aan Perseus braken en de zijde van Phineus kozen, brak er een gevecht uit. Perseus nam het afgehakte hoofd van Medusa ter hand en versteende daarmee al zijn vijanden.
Andromeda stond aan de zijde van Perseus en schonk hem later vele kinderen. Als ode aan haar trouw werd ze door Zeus aan de hemel geplaatst. Het sterrenbeeld Andromeda is dus naar haar genoemd. Ook de andere hoofdrolspelers kregen een plek, waarbij opgemerkt mag worden dat Cassiopeia, vanwege haar ijdelheid ondersteboven werd geplaatst.'
Dit schattige mollige kleine meisje is van Govert Flinck, Meisje bij een kinderstoel 1640
Dit is ze: Het meisje met de parel van Johannes Vermeer, circa 1665-1667
En dit meisje doet zich tegoed aan een boterham met oude Rijnlandse kaas, met een sausje van mango!
En nog een ander meisje leest, tijdens de dagelijkse kroegentocht, de Volkskrant!
Om van kroegen te spreken: is dit geen perfect behang voor een literair café?
Een uitstapje naar zee stond natuurlijk op het programma! We moesten de tram nemen aan de halte in de Javastraat, niet ver van onze woning. Na 20 minuutjes waren we reeds in Scheveningen. De zon scheen fel: het was alsof we werden ondergedompeld in witwitwitwit licht! Ik zat voor het eerst dit jaar enkele minuutjes in volle zon. Super!
Veel wind, bijna niemand op de dijk...
Ook leuk!
Op de achtergrond het beroemde Kurhaus Hotel van Scheveningen...
Ons eerste terrasje in de zon!We moesten onze oogjes dichtknijpen, zo'n fel licht...
We besloten het Museum Beelden aan Zee te bezoeken, dat zich helemaal aan het eind van de dijk, verscholen in de duinen, bevond. In dit museum liep een tentoonstelling hedendaagse beeldhouwkunst. Tof!
Maar op een steenworp afstand van de ingang van het museum botsten wij zomaar op een wonderlijke beeldengroep: 23 cartooneske beelden van de Amerikaanse bereldhouwer Tom Otterness, die zich liet inspireren door wereldberoemde sprookjes en zeelegendes. Sommige wereldwijd bekend (Hans en Grietje), andere hadden betrekking op de omgeving van Scheveningen (De Haringeter).
Mama is boos/ Angry Momma. Wellicht naar de speelfilm Mama is boos uit 1986 van Ruud van Hemert.
Dit is De Haringeter/ Herring Eater, het grootste beeld van de groep (12 meter hoog)
Geïnspireerd door Scheveningen zelf als centrum van haringhandel. De beide voeten van de haringeter rusten op twee andere beelden, de rechtervoet staat in het bootje van kapitein Ahab die op Moby Dick jaagt, de linkervoet staat bovenop het paviljoen van Wied.
Moby Dick komt boven water met op zijn rug de harpoenier Fedallah verward in harpoentouwen.
(Uit Moby-Dick van Herman Melville)
Ahab gaat in een kleine boot de zee op om Moby Dick te harpoeneren.
De Huilende Reus/ Crying Giant: modern sprookje over een reus die huilt na de terroristische aanslag op het World Trade Center in New York, 11 september 2001.
Terug in Den Haag centrum kwamen we terecht midden in de de viering van het Chinees Nieuwjaar...Deze schattige draak zou de kwade geesten verdrijven!
Chinese confetti! Hebben zij dat ook uitgevonden?
Het jaar 2015 staat in het teken van de geit. Maar ik liet me fotograferen bij dit lieve muizeke!
Jaja, mijn mooie sjaal werd bijna weggeblazen, niet door de draak of de leeuw, maar door Heer Wind!
Oef! We waren wel moe van deze uitstapjes. Terwijl N. spaghetti bereidde, rustte ik even uit.
Dit mooie kiekje van het RK kerkje Heilige Jacobus De Meerdere, 71 Parkstraat (Den Haag, Zuid-Holland) nam ik door het zolderraam...
We reisden naar Den Haag, met de intercity tot het station Hollands Spoor. op deze luchtfoto (geleend van een toeristische site) zie je dit stationnetje en de tram die je moet nemen om naar het centrum te gaan. een poppenhuis en de tram een speelgoedtram.
Den Haag is een coole stad, in alle opzichten. Het was koel, want een frisse zeewind waaide. Hoge gebouwen, wolkenkrabbers, futuristische design. Op sommige plekken waande ik me in manhattan. Blauwe wolkenluchten. Roltrappen en liften overal. Supervriendelijke mensen. Trams en fietsers in het straatbeeld. In het begin was ik wel een beetje bang van die fietsers, want zij reden zo nonchalant tussen de voetgangers. maar zij zijn dit gewoon, rijden heel beheerst.
Omdat we de sleutel van ons logeeradres maar pas na zessen konden krijgen, zetten we onze bagage in een locker en stapten gezwind naar het centrum. te voet! een heel eind! oef! oef! oef! .... oeps! Heb het gevoel dat ik een schoolopstelletje schrijf. Maar alla, in mijn schooltijd beschikte ik nog niet over een smartphone: onderstaande fotoreeks maakte ik met mijn Huawei smartphone, mijn speeltje waar ik nu al kwaad op ben!
We liepen langs de Stationstraat Chinatown binnen, de vroegere Haagse Jodenbuurt. Nu een wijk met veel Chinese winkels en restaurants. Na de tweede wereldoorlog stond de wijk grotendeels leeg en verpauperde. In de jaren zeventig van de 20ste eeuw besloot de gemeente de wijk op te knappen, vanaf dat moment vestigden zich meer en meer Chinezen in deze buurt. In 2008 kreeg Chinatown twee reusachtige Chinese poorten. Cool! Deze poort staat in het begin van Chinatown, de tweede ongeveer ter hoogte van de bijenkorf.
Op het Spui moest ik even uitblazen. ik zag reusachtige banken met gaatjes. Met mijn rode jas op oranje achtergrond lijk ik wel een echt Hollands dametje...
En dit is de prachtige bibliotheek, grenzend aan het gemeentehuis. Hier kun je niet alleen boeken lezen en ontlenen, maar ook surfen op internet, prutsen met je smartphone, proeven van heerlijke drankjes (koffie, theetjes, vitaminedrankjes) en lekkere stukjes taart en diverse andere zoetigheden. Als ik hagenaar was, zou ik hier alle dagen vertoeven!
We wandelden ook noordwaarts, naar het Hofkwartier, dat is de buurt rond het paleis Noordeinde. Hier een fotooke van de achterzijde, in een straat met identieke naam: Noordeinde.
Bij aanvang van deze straat een imposant beeld van Willem 1 (of is het Willem 2 ? )
Het publiek mocht wandelen in de paleistuin, waar weirde installaties te bezichtigen waren..
De tweede dag in Den Haag. Ik wou dit beeld absoluut: een grachtje, het zonneke, een versierde fiets, een oranje dame... zijn we hier in Holland of niet?
Men had ons gezegd dat we in een van de kronkelstraatjes in het oude stadsgedeelte Vlaamse frieten konden krijgen... het was een leuk plekje, dat kleinste winkeltje, maar de frietjes waren te hard gebakken en te zoutig. bah!
Maar koffie kunnen ze in Den Haag zetten als de beste. Hier bevind ik me op een van de leuke terrasjes op een van de leuke pleintjes, die namen dragen als Het Plein!
Zelfs mijn dochter zei na een paar dagen altijd maar: leuk, leuk!
Hier (het was, denk ik, reeds de dag daarna) proeven we van een Hollandse lunch in 't ogenblik, een leuk restooke in de Molenstraat. N. proefde van een slaatje, ik (naar beneden strollen) bestelde een oerhollandse snert: dikke erwtensoep met rookworst en roggebrood en gebakken spek. Zalig, als het koud is buiten, zo'n hete snertsoep!
Daarna nog even wegdromen bij langoureuze jazzmuziek... Dit fotooke heb ik met mijn smartphone bewerkt: er zijn diverse mogelijkheden. Je kunt extra belichten, je kunt tikken op estheet of op latte of je foto blauw maken om toffe effecten te bekomen.
Laatste kiekjes van deze reportage. Een paar straten verder dan waar wij woonden bevond zich een kapper... met een gedicht op het uitstalraam! Het was een natuurkapper, er werd alleen met natuurlijke producten gewerkt. Om je haar te laten wassen en kleuren moest je languit gaan liggen op een tafel. Cool, toch?
oeps! moet eerlijk bekennen: mede door de komst van mijn smartphone, de tsunami aan versnipperde info veroorzaakt door facebook en mijn onverwachte trip naar nederland (pas terug op 27 februari) is mijn leven danig overhoop gehaald. had een heleboel foto's op mijn blog geplaatst, maar de posts waren in kladversie gebleven. soms denk ik: deze blog is niet meer nodig, want zit nu op facebook. soms vind ik facebook leuk, soms onnozel. heb er zelfs al aan gedacht mijn facebook-account te sluiten, want met dat tikken en wrijven en lezen verlies ik uuuuuurrrrren..
vanmorgen besloten mijn blogberichten te updaten!
mijn vriendin colette was laureate van de eerste internationale prijs voor gravure rené carcan, georganiseerd door de koning boudewijnstichting.heb zelf een kleine fotoreportage gemaakt, maar neem aub ook een kijkje op de officiële website! (zie http://www.kbs-frb.be/pressitem.aspx?id=315270&langtype=2067)
'Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan
Japanner, Belg en Canadees zijn de laureaten van de eerste Internationale Prijs voor Gravure René Carcan Op 5 februari 2015 had in het BELvue museum de uitreiking plaats van de Internationale Prijs voor Gravure René Carcan (1925-1993). Een initiatief van het Fonds René Carcan, dat beheerd wordt door de Koning Boudewijnstichting.
Van de 80 kandidaten uit de hele wereld werden er 22 beoordeeld door een internationale jury onder het voorzitterschap van de Belgische graveur Maurice Pasternak. De jury kende de volgende prijzen toe: - de Grote Internationale Prijs René Carcan (€ 5.000) aan Masaharu Imamiya, een Japanse kunstenaar en graveur; - de Tweede Internationale Prijs René Carcan (€ 3.000) aan Colette Cleeren, een Belgische schilderes en graveerster; - een erevermelding aan Thierry Mortiaux, een Belgische aquarelschilder. Sam Kerson, een Canadese graveur en schilder, won de Publieksprijs René Carcan (€ 2.000) dankzij de internetstemmers.'
vooraf een koffietje drinken in de tearoom op de kunstberg... en dan naar het museum belvue. neen, dit is niet mijn vriendin colette, maar betsy, die graag meekwam naar de vernissage!
en hier zijn ze dan, de twee laureaten: masaharu imamiya, japanse kunstenaar en graveur en colette cleeren uit antwerpen
foto genomen door het raam van het belvue museum, dat uitgeeft op de koninklijke plaats
gold on gold: hiermee won colette haar prijs:
'In this series of engravings I explore how we find our identity in the eyes of the other; both fhysically and culturally. We discover ourselves through others and in them we seek what we have in common, and thus how we differ.'
Techniques: zinc, acid, chine collé on cigarette paper, zerkall 340gr Afmetingen 26.7cm x 48,8cm - papersize 49.8cm x 67.5cm Oplage 6 Technieken Kopergravure
met onomatopée I, won de jonge japanse etser masaharu imamiyade hoofdprijs:
'How can I visualize the sound that I've never heard of? How can I visualize the sound of enjoyment? How can I visualize the sound of predicament? How can I visualize the sound of love? How can I visualize the sound of hate? How can I visualize the sound of past? How can I visualize the sound of present? How can I visualize the sound of future? How can I visualize everything simultaneously? Evocative rather than definitive.'
Dimensions 56cm x 76cm Tirages 3 Technique Taille douce
mooi, mooi, maar ik hield heel veel van de etser die de troostprijs kreeg (eervolle vermelding) thierry mortiaux, een belgische aquarelschilder.
noces orientales
la doudou
we vonden de tentoonstelling fantastisch... en de vernissage verrukkelijk!
Ben dolblij met het poezieweekgeschenk, een sonnetenbundel geschreven door de ongeëvenaarde grootdichter Ilja Leonard Pfeijffer. Het laatste vers van het eerste sonnet is de beginregel van het volgende enz. Sonnet vijftien is alle veertien beginregels van de vorige gedichten samen.
Het zijn verrukkelijke liefdesgedichten, ik kan mij geen beter valentijnsgeschenk voorstellen...
Op marktplaatsen heb ik naar jou gezocht. Waar minderbroeders op je hammen kwijlden, prelaten onder al je rokken zeilden, heb ik het pluimvee uit je schoot gekocht.
Gebraden hanen reeg je aan het spit alsof je daarmee iets wilde beweren. Je greep met harde hand naar schorseneren en raspte stengels met ontbloot gebit.
Al heb je ik zo vaak nog nooit ontmoet, zal ik je van mijn leven niet vergeten. Ik wil je zeggen hoe je overvloed
mijn honger al die jaren heeft bezeten. Ik zou niet weten hoe ik zoeken moet. Ik wist je naam niet, wilde die niet weten.
Ilja kreeg ook de Librisprijs voor zijn roman LA SUPERBA
Heb dus onmiddellijk ook ilja's nieuwste bundel besteld!
2. De laatste week was een facebookweek. Moet verdomme oppassen niet aan dit nieuwe speeltje (mijn smartphone) verslaafd te raken.
Ga af en toe slapen met mijn phone in het zakje van mijn pyjama. Diep weggemoffeld onder mijn dekens lees ik dan gratis proefversies van psychologische thrillers van Nicci French. Leuk makkelijk lezen, soms hilarisch: het verhaal van het jonge leraresje dat met een pompoen een tasjesdief neerknuppelde in Onderhuids! De pompoen was nog heel na de operatie, de tasjesdief buiten westen. Lag te gniffelen van pret en viel dan in slaap.
3. Kreeg deze mail van een vriendje:
Vind het trouwens verrukkelijk hoe je mailt, sms't, blogt en facebook gebruikt; ik kan nog wat van je leren. ik ben al blij als ik één kanaal (mijn blog) enigszins kan opvolgen.
Ach, ach, in snap nog een heleboel dingen niet: wat is in 's hemelsnaam een bug? Hoe ik moet delen, hoe ik berichten op mijn facebook moet zenden naar mijn blog bijvoorbeeld. Uitzoeken of mijn berichten van op facebook wel bij de juiste persoon terechtkomen. Al enige keren mislukt, vermoed ik!
Maar geen nood: kan al fotookes nemen, heb apps van de krant, de nmbs en de lijn.
4. Een paar dagen geleden (vrijdag 30 januari, nu ik het me herinner), naar White Lies gaan kijken in CC 't Vondel.
1. nieuwsflits: heb nu een smartphone, voor 1 euro gekocht bij telenet! kan ook googelen, facebooken enz... zit alles uit te proberen.
mijn profielfoto, genomen in december 2014 in resto prego in de mausstraat in brussel, werd onmiddellijk geliked.
maar mijn quote uit le vrai lieu van annie ernaux, daar besteedde niemand aandacht aan...
Cela dit, la différence qui joue dans l’écriture est davantage, selon moi, de nature sociale que sexuelle. Qu’on soit homme ou femme, c’est l’origine sociale qui détermine. On n’écrit pas de la même manière quand on est issu s’un milieu populaire ou, au contraire, privilégié. Cela reste sans doute une des plus fortes composantes de l’écriture.
Annie Ernaux, LE VRAI LIEU, entretiens avec Michelle Porte
vind 90% van mijn eigen ervaringen en ideeën in annie ernaux terug. maar ach, progressief en links zijn is tegenwoordig not done: de overwinning van syriza in griekenland werd door de noordelijke rijke landen met argusogen bekeken. ik wens tsipras alle geluk!
2. heb gisteren een antwoordgedicht geschreven bij de dichter is een koe van gerrit achterberg.ernaux en maitland helemaal uitgelezen. ben blij dat maud de publieksprijs kreeg (Herman De Coninck-prijs 2015), had toevallig net de bundel wij zijn evenwijdig ontleend aan de bib...
ben ook blij voor peter verhelst, wil ook het boekenweekgeschenk van pfeijffer bemachtigen!
en, verneemik daarnet, hester knibbe wint de VSB Poëzieprijs 2015!
3. jaja, vrij zijn om te schrijven, een droom... maar dikwijls schrijf ik dan toch poëzie omgeven door hels lawaai (in vgl met maitlands stilte!) en zo tussen de optredens van mijn huisgenoten door...
4. ben wakker om 4 uur in de ochtend en slaap in de namiddag, maar dan droom ik onmiddellijk,...
Droom nummer 63
Weer bevond ik me in een zoete winkel. Ik moest voorraad verzamelen, want ik was op reis. Ik zwierf van het ene adres naar het andere, wou mijn koffers pakken, mijn gebakjes, pralines en fruitbonbons inpakken. Maar de straten waren eindeloos verlaten. Ik verdwaalde, vond mijn reisgenoten noch mijn vrienden, noch mijn huisgenoten terug.
Droom nummer 64
Grafic novel
Een wezen opende zich volkomen, spreidde zich breed in de oneindigheid, het werd een gekrulde omgekeerde boog, met zwarte rafelflitsen, zoals in een grafic novel.
In de boog nestelden wezens van ander allooi, van vlees en bloed.
Droom nr 65
Mijn moeder, mijn vader en mijn zus beletten mij te ontbijten. Mijn pa plaatste altijd maar speelgoedkopjes naast mijn bord, mijn ma schoof mijn pannenkoek op mijn bord heen en weer. En mijn zus ging pardoes bovenop mijn pannenkoek zitten.
Droom nummer 66
Lange slanke modellen, dat waren mijn vrienden. Daartussen evolueerde ik. Een meisje liet haar ellenlange knalrode haren (middenstreepkapsel) golven in de wind. Het waren allemaal skeletten…
Nog niet zo lang geleden een leuke cultuurplek ontdekt in hartje Brussel: HUIS DE BUREN (deBuren, Leopoldstraat 6, 1000 Brussel). tal van events, tentoonstellingen, lezingen, debatten en zelfs interactieve projecten waarbij het publiek kan meedoen enz... worden daar georganiseerd. heb me onmiddellijk ingeschreven op de nieuwsbrief. ook meegedaan aan het project faceless, een fototentoonstelling die plaatsgrijpt in de markten. mijn faceless foto prijkt tussen vele andere schitterende zonder gezichten, haha, leuk spelletje.. doen, doen, vond ik!
FACELESS DO 22.01.15 > ZO 08.02.15 | 12:00 > 18:00
De Markten, Oude Graanmarkt 5, 1000 Brussel
Vernissage: WO 21.01 I 18:30 > 20:30 www.facelessexhibition.com
Gratis
Sinds 11 september 2001 leidt de angst voor het verhulde gezicht tot meer surveillance en het bevragen van wat privacy ons waard is. Het verhulde gezicht neemt een steeds grotere rol in in de mainstream beeld- en popcultuur. Kunstenaars, mode-ontwerpers en fotografen reageren op deze beelden en onderzoeken op hun manier wat het betekent om gezichtsloos te zijn. Na Wenen en Amsterdam komt een selectie uit de tentoonstelling FACELESS naar Brussel. Curatoren: Bogomir Doringer en Brigitte Felderer.
Organisatie: Privacy Salon vzw en Restart vzw. Partners: deBuren, LSTS-Vrije Universiteit Brussel, De Markten, IAPP (International Association for Privacy Professionals) en freiraum quartier21 INTERNATIONAL / MuseumsQuartier Vienna. In het kader van CPDP
elk jaar in de winter verrast cc 't vondel de halse bevolking met tentoonstellingen, installaties, workshops enz...
in de galerie de oude post: een speciaal D3D event voor kids met de unieke naam cacao bleu.
ik publi hier enkele filmpjes, te zien in de kijkdozen.
op de website van 't vondel staat enige uitleg...
D3D staat voor 'Dans 3 Dimensies' en laat het publiek zowel actief als reflectief kennis maken met wat hedendaagse dans kan zijn. Het parcours bestaat uit 7 kijkkasten en een projectie van een fragment uit een dansfilm, waarin je telkens een danser die op een bijzondere manier beweegt ziet, hoort of voelt. Tijdens het bezoek ontpopt deze expositie zich tot een doe-plek waar je kan experimenteren met beweging.
Kind & ouder worden ondergedompeld in een bad van beweging, waarbij je onder professionele begeleiding ontdekt dat ieder van hen een potentiële danser kan zijn!
Jong en oud worden uitgedaagd om zelf aan de slag te gaan in de bijhorende installatie.
Deze installatie is open voor een vrij bezoek op zaterdag 10, zaterdag 17 en zondag 18 januari
Lungo Gieter; een origineel design van Davy Grosemans voor Xala
gedicht geschreven in de galerie de oude post tentoonstelling for 4
dit is mijn rotlot
vijf fiere gieters bewaken in de galerie de oude post zij hebben de vorm van een koffiepot de koffiepot van mijn bobonne het zijn lichtgewichten
gisteren had ik een geheim contact met de heilige theresia van ávila oorspronkelijke naam: teresa sánchez de cepeda yahumada zij was een specialiste in levitaties hallucinaties exaltaties zij mag van geluk spreken dat ik met haar contact heb want normaal spreek ik niet met onbekenden
normaal hou ik meer van half heiligen als françois de pâris hij was diaken van de parochie saint-médard in 1735 slaagde hij erin juffrouw coirins tepel opnieuw te laten aangroeien nadat hij was afgevallen
fraai en ingenieus vond ik dat
maar ik zit gehurkt en de chauffages zingen ik draag dit lied op aan mijn vriend de jonge schoorsteenveger ook aan de oude paardenhoefsmid die altijd de nagels van mijn tenen knipt
uit verveling eet ik een lolly uit de fuchsia roze bonbonnière van rafaël charles
(verwantschap met mystieke ervaringen à la teresa)
er staat geschreven dat iedereen als woorden zal veranderen
zo vreemd en verwonderlijk, het gevoel dat me onlangs bij het zappen overviel. per toeval kwam ik terecht bij een natuur- programma van de bbc, pal op het scherm verscheen het engelse platteland, met op de voorgrond een weelderige boom, de kleur groen alomtegenwoordig, van jadegroen tot gifgroen. de rust die me toen overviel, het gevoel van oneindige liefde, van volmaaktheid ook.
(het laatste wat ik zou verwachten, want tegenwoordig loop ik nogal te koop met tekortkomingen, zo van: wij zijn maar mensen, we zijn niet volmaakt. de laatste jaren bijvoorbeeld voel ik me overrompeld door een gevoel van allesoverheersende verontwaardiging.)
het was perfect, zo organisch, net alsof ik zelf een boom werd, net alsof ik opgenomen werd in een groen schuimend wolkenveld, in pistachekleurige mistbanken, in een frisgroene lentekleurige motregen, de hemel
(in deze tekst voel ik me verbonden met de natuur, gelukzaligheid)
BERICHTEN
1.
het zerpe geluid van splinterend ijs het breken van glas woorden, herinnering verzen van glanzend metaal onbetamelijk aanmatigend klinkt mijn zachte gemurmel mijn schreeuw in het woud
2.
niks teveel meer zeggen, niks te weinig alleen woorden die hoogstnodig zijn korte hortende zinnen dit is niet de taal die ik wil dit is de taal die wil
IJLTE, HERINNERING
ik droomde een maanlandschap kraters, koele aarde. ruigheid
langs blauwgerande ravijnen liep ik koortsig van verlangen, mijn lichaam
zinderend in melkwitte stromen mijn hersenen in knoop
mij hart te pletter
BEET
je moet nu heel stil zijn
behoedzaam, venijnig als een slang beweeg niet, wees onbevreesd
zij zijn noch de schetterende stemmen noch de loerende angst. werp nu
je schitterende donkere blikken zijwaarts meet nauwkeurig de afstand
de laatste dagen lees ik voor het slapen gaan een fantastisch boek, van de britse schrijfster en feministe sara maitland: stilte als antwoord. vernam daarnet, om halfvier in de ochtend, dat zij al meer dan een kwart eeuw (!) niet naar de kapper was geweest op het ogenblik dat zij werkte aan haar fascinerende reportage!
zij omschrijft in detail haar geestelijke en lichamelijke gewaarwordingen tijdens haar zes weken-lange verblijf in een eenzaam huisje (zij wou absoluut de stilte, de eenzaamheid opzoeken, far from the madding crowd) in het westen van schotland, op het eiland skye (in het gealic an-t-eilean sgitheanach). het huis (een voormalige herdershut) bevond zich aan de voet van de berg cuillinen, op een plaats genaamd alit dearg. pure wildernis dus.
sara deelt haar unieke gewaarwordingen in deze stille en desolate omgeving in 8 categorieen in:
1. een verheviging van fysiologische en
2. psychologische gevoelens
3. ontremming (wat staat voor verwildering, het soort verwildering waar ik in het najaar 2014 ook aan leed: drie dagen lang dromerig rondzwalpen in mijn rommelig huisje, in trainigsbroek en enkele slordige dikke truien over elkaar aangetrokken - alhoewel ik elke dag wel een nieuw slipje aantrok, heb ik mezelf voorgenomen dit niet meer te laten gebeuren in 2015)
3. een gevoel van givenness of verbondenheid
4. gehoorshallucinaties - een vrij specifiek soort stemmen horen (ik heb nooit gehoorshallucinaties, wel voortdurend geurhallucinaties. tiens, daar spreekt sara niet van!)
5. grensverwarringen, waarbijeen normaal besef van zelfbescherming niet naar behoren functioneert
6. een opwindend besef van gevaar
7. onuitsprekelijkheid
8. gelukzaligheid
aldeze gevoelens vertonen overeenkomsten met ervaringen van mystici, bijvoorbeeld theresia van avila (16de eeuw), een specialiste in levitatie, hallucinatie en exaltatie, en tegelijk ook ervaringen van hypersensitieve psychiatrische patiënten.
zit nog maar aan het begin van het derde van de acht hoofdstukken (de donkere kant). tot mijn verbijstering vind ik een heleboel van die gewaarwordingen terug in mijn gedichten!
still uit de film wintersleep van de turkse regisseur nuri bilge ceylan (palme d’or festival van cannes 2014)
werd zo meegezogen in de witheid de woestheid van de setting dat ik het zelf koud kreeg me een beetje verwilderd voelde net alsof ik me ook in een in rotsen uitgehouwen huis zonder verwarming in cappadocië bevond net alsof ik in de film meespeelde mijn voeten klompjes ijs mijn gedachten drie uur lang op oneindig toen ik de cinemazaal verliet had ik zin in een kopje warme troostende chocolademelk weer doemden beelden op van die ondergesneeuwde nieuwjaarsnacht toen ik samen met mijn ouders en mijn zus op de bus stond te wachten wij kregen het door en door koud de bus kwam niet opdagen we stonden te stampvoeten in de sneeuw aan de halte tegenover de bellingenstraat net vóôr een reusachtige 19de eeuwse hoeve de plek waar - weet ik nu bijna met zekerheid - mijn vader zijn eerste liefde anna jacobi ontmoette
.
woeffff! daarnet nota's verwerkt tot bovenstaande tekst, die ik dan uitvulde (je kunt gewoon uitvullen, gemiddeld, laag en hoog, wist ik niet). terwijl ik daarmee bezig was bedacht ik: vandaag begin ik aan mijn winterslaap. afgelopen weken bijna 200 gedichten gelezen, ze van commentaar voorzien in drie recensies, een verslag geschreven en op speurtocht gegaan naar literaire berichtjes en wetenswaardigeheden in halle en het pajottenlad (de oogst bijzonder schraal!).
ook de 672 pagina's tellende kortverhalenbundel liefdesdood in kamara en andere japanse verhalen (vertaald door luk van haute uitg. atlas contact, amsterdam. 672 blz. € 45) gelezen, plus een psychologische thriller van fred vargas (de verdwijningen) en daar een leuk gedicht over geschreven...
omen opgedragen aan de steentjesgooiende oude heks
binnensmonds mompelend terwijl het regent in mijn hoofd plooi ik onhandig de gele verpakking van mijn lievelingskaasje bouquet des moines val dieu anno 1216 met het rode lipje dicht maar val dieu glijdt uit mijn hand rolt pardoes op de grond oeps een voorteken een omen zeg ik straks horen de trollen me of de plaaggeest kludde of nog erger de wraakengelen van het woeste leger van ordebec in normandië
ik moet stoppen met mopperen mijn vriendinnen stom mijn collega’s onnozel bart de wever ongelofelijke zever tegen de elegante heer die condoleancekaartjes verkoopt ter nagedachtenis aan zijn vrouw zeg ik val dood in de marge vreemd telkens ik iemand verwens verplaatsen voorwerpen zich in mijn omgeving of ik word zelf verplaatst ik val ik struikel krijg een klap van een deur die ik niet zorgvuldig had gesloten
envoy: val dieu vraag ik nu dringend om een spreuk zodat mogelijke ongelukjes die mij in de toekomst zouden kunnen overkomen worden afgewend
woensdag 5 november 2014
In de psychoologische thriller De verdwijningen van Fred Vargas worden volgens een legende in het Normandische Ordebec mensen met een misdadig verleden door Het Woeste Leger, een soort troep van middeleeuwse wraakengelen, meegesleept om niet lang daarna dood teruggevonden te worden.
.
de boeken waar ik mee bezig was zwaar verwaarloosd, maar vannacht dan toch weer een eind verder geraakt in:
'Er was nu stroming in het water. Takken, daken, huisraad, alles dreef ons voorbij, alleen of in donkere klompen onder water, of er met een hand, een voet of een twijg bovenuit stekend. Tegelijk met het opkomen van de maan kwam er een stilstand, zo volledig, dat het water niet rimpelde.' (p.78)
'De lach, de glimlach trok zich terug in haar lichaam, ze tilde de schouders op, trok de buik in, trok haar ovale schoot bijeen, en verontschuldigde zich in haar mimieke exoplosies: intieme bijeengaring van vIngertoppen, knieën, voeten in elegante schoenen, in de bogen van de wimpers, omgekeerde glimlachjes, maar zwarte glimlachjes desalniettemin, nogmaals de opgeheven schoudertjes, puntig van kom en klein, onmogelijk klein, gele woltrui om de schouders en lijfje, zwarte rok in nylon waaronder de aders, rimpelend onder vingertoppen die de zwart rimpelende onzichtbarte mazen bevoelen om huid te voelen en aders onder kous en de huid te vinden.' (p. ?; heb het boek al moeten binnenbrengen in de bib!)
'Van buitenaf lijkt schrijven misschien op praten. Maar van binnen is het een kwestie van alleen-zijn. Geschreven zinnen verhouden zich tot meegemaakte feiten als zwijgen tot praten.' (p 88)
dit bericht zal dus het laatste zijn van dit jaar 2014! wil mij met dagelijkse dingen bezighouden, o.a. het herinrichten van mijn keukenrekken, want pipo mijn katertje was een tijdje geleden behekst en maakte gekke sprongetjes, zodat het grote rode metalen rek omviel en wij een nieuw rek hebben moeten kopen, een houten eco-rek dit keer, lichter, beter voor het milieu, beter passend bij het andere keukenrek, haha!
Ik ben Van Overstraeten Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam yasmin.
