Mijn meer dan 40 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele
soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik
meedelen en zelf nog bijleren.
Voor de fruitliefhebber
03-04-2009
Landscaping with Fruit
Landscaping
with Fruit
Dit is het pas verschenen boek van de Amerikaanse tuinauteur
Lee Reich. Van Canada meegebracht.
Al decennia vind ik dat fruit een vergeten onderwerp is als
het tuinaanleg betreft. De proef op de som was voor mij dat in de recente Velt-uitgave
Stappen naar een ecologische Tuin fruit volledig vergeten werd.
In de inleiding schetst de auteur deze situatie als volgt:
planten deelt men traditioneel in in twee categoriën: nuttige voor de voeding
of als sierplanten voor de schoonheid.
Deze houding heeft gemaakt dat groenten en fruit buiten het
zicht werden geplant, in de verste hoeken van het perceel.
Maar deze keuze moet niet worden gemaakt: je kan beiden
hebben: het nuttige en het schone.
De laatste jaren dringt het door dat er zeer mooie groentes
zijn en fruit. Iemand als Peter Bauwens van de Nieuwe Tuin in de Klinge heeft
daar zeker toe bijgedragen.
Lee
ReichA Homeowners Guide Landscaping with FruitStrawberry ground covers, blueberry hedges, grape arbors (prieel), and
39 other luscious fruits to make your yard an edible paradise.
ISBN
978-1-60342-091-4
Storey
Publishing , 210 MASS MoCA , North AdamsMA 01247 U.S.A.2009
In de shop van Wisley had ik in februari van dezelfde
auteurUncommon Fruits for Every Garden aangeschaft.
Ik zou zeggen verplichte lectuur voor de liefhebber, een
dergelijke documentatie is nergens anders te vinden.
Bij Paul Bekaert kwam er iemand in de winkel te Borgerhout en ze hadden het over deze peer. Paul herinnerde zich een stukje dat hij schreef in het Tussenseizoentje van VELT Antwerpen-Voorkempen,, 25 jaar terug, ten tijde van onze werkgroep fruit.
Ik heb het ingescand en vind het interessant om het ook op de blog te zetten.
Joséphine
de Malines in het Belgisch Staatsblad en bij de Royal Horticultural Society
(of hoe eenvan onze oude perensoorten nog steeds belangrijk is, maar toch nog steeds bijna onbekend)
De lezing van het Belgisch
Staatsblad is niet altijd oervervelend. Elk
jaar verschijnt de lijst van de rassen van de fruitgewassen en
aardbeien, die aan de keuring van de
Nationale Dienst voor de afzet van land- en tuinbouwprodukten kunnen
onderworpen worden. Het betreffend ministerieelbesluit van 28 juni 1983
werd afgedrukt in het B.S. van 13 december 1983.
Zo leren we dat de Golden Delicious slechts in '1952
werd ingeschreven, terwiji we weten uit andere literatuur dat deze First Lady
van de appels (deze bijnaam zegt
niets over de kwalltelt of de smaak) in 1890 als toevalszaailing werd gevonden en in 1914 in de handel kwam.
Minder verwondering wekt het te
weten dat
we bij de oudste aangenomen rassen (in 1943) terugvinden Cox's Orange Pippin,
James Grieve, Jonathan, Reinette de France, Schone van Boskoop, Transparente
Jaune (Oogstappel) en Winter Banana.
Het appelwereldje is nog erg in beweging en bij de
laatste aangenomen rassen van 1983 vinden we Clochard, Gorsen Cox's 3155, Prof. Lecrenier. Bij de rassen in
observatie : Bright'n Early, Charden, Elan, Firmgold, Mailing Greensleeves, Nico, Supergolden en Vista
Bella.
Als
verrassing hebben we de Ster Reinette die pas in 1982 bij de aangenomen
rassen werd opgenomen.
Wat in de perenlijst opvalt zijn vooral de aristokratische namen en het felt dat er niet veel
gebeurd is de laatste jaren. De helft van de soorten is reeds sinds 1943 ingeschreven. o.a. Beurré Hardy, Clapp's Favourite, Comtesse de Paris, Conference, Doyenne de Comice....
Sinds 1963 zijn er
slechts 4 bijgeschreven: Williams Bon Chrétien
M.207 (aangroeiend) (1967), Joséphine
de Malines (1978), Général Leclercq (1979) en Moonglow (1983).
Bij de rassen in observatie slechts 1 :
Highland.
Toch even onze Joséphine de
Malines apart behandelen.
In
Truitteelt' door F. Dufour (1949?) lezen we:
December tot Februari. Middelmatig of klein, zeer goed fruit. Slap
groeiend op kwee gegriffeld; matig op zaailing.
Leiboom in 't Oosten en 't Zuiden.
Struik
en zelfs hoogstam in goede gronden. Lange snoei der dunne vruchttwijgen, of ze
ongesnoeid laten, want het is op hun uiteinden dat de botten zich vormen.
Wel bestand tegen schurft;
zeer gevoelig voor Bordeauxse en Californische pappen.
Sinds 1936 werd Joséphine de Malines niet meer opgenomen in de Nederlandse
rassenlijst. Veel belangrijker is het feit
dat de Royal Horticultural Society deze peer uitkoos als de best
smakende van de december en januariperen en ze ook de beste vindt wat het cultiveren
betreft.
Samen
met het feit van de schurftongevoeligheid
durven we dan ook Joséphine
de Malines als uw Beste Koop voor dit jaar aanbevelen.
- De bergschapen te Spences Bridge - Opgeschrikt - Rivier in droog gebied - Langs een meer - droog: bemerk vooraan de schaarse, kleine Sagebusch. - zie op de achterkant de dode sparren - We zijn gestopt in het eenzame Hare Krishna gebied. - De kleinmannen aangetrokken door het ijs. - Idem - Sarah ziet de kans om zich goed nat te trappen - Dode den van nabij; Slachtoffer van de Mountain Pine Beetle.
De hotelbaas heeft een zijweg naar de Hare Krishna nederzetting
aanbevolen. De kronkelende grintweg is sneeuwvrij en goed bereidbaar. Pas na een
hele tijd zien we hier en daar zeer verspeide woningen. Het is een schraal
landschap met kort, dor gras dat extensief beweid wordt en verder dennen
waarvan er veel dood of met dorre naalden staan, opgevreten door een kever: de
Mountain Pine Beetle, die minder afgedood wordt door de ook hier zichtbare
klimaatopwarming. We strekken de benen en de kinderen ravotten in de restanten
sneeuw en zien de kans door het ijs te zakken en zich nat te trappen in de
grachten. Verder is het er muisstil.
We volgen een eind de snelweg die naar Alaska voert en verlaten die
weer na Cache Creek, voor de weg naar Lillooet, naast de indrukwekkende
Frasercanyon. We overnachten in een hotel te Pemberton, maar dit was een minder
goede keuze gezien de bonkende muziek in de pub in hetzelfde complex gelegen.
Het is zaterdagavond en uitgangstijd. Gelukkig stopt men om 2 u.
Van Pemberton is het maar een goede dertig km naar Wistler waar
volgend jaar een belangrijk deel van de Olympische Winterspelen doorgaat.
Robin en Pieter besluiten om 's morgens al om 7 u de Greyhoundbus te
nemen om te gaan snowboarden.
Wij geraken er pas een heel stuk later. Als senior koop ik een
seightseeing ticket voor minder dan 35 Can. dollar. Daarmee kan ik de
teleferiek op naar de top boven de 2 000 m enbovendien de Peak to Peak nemen, de pas sinds december functionerende
4,4 km lange en daarmee de langste kabelbaan ter wereldtussen de Wistler en de Blackomb, tweelingbergen waarop geskied wordt.
Met de stralende zon heb je een magnifiek zicht over de witte
bergwereld. Het voelt niet koud aan in de zon en het is windstil. Naar alle
kanten vertrekken skipistes. Veerle helpt mij om de sneeuwstappers aan te
binden. Ik loop er wat mee rond, maar de meeste tijd het ik genot van deNoorse
rugzak- met -zitjkrukje, heerlijk in de zon zittend en rondschouwend in de bergwereld
en kijkend naar skiers en snowboarders.
Ik moet niet lang aanschuiven voor de peak to peak. Met 7,5 m per
seconde schuif je naar de andere top, 4,4 km verder. De grootste overspanning
tussen 2 torens bedraagt 3,6 km. Op het diepste punt hang je een kleine halve
km boven de grond. Bij de terugkeer later krijgen we zelfs een klein kwartier
meer de tijd om rondomrond de bergwereld te bewonderen, de teleferiek is
stilgevallen.
Op de weg terug naar Vancouver, zo'n 130 km, zijn er veel wegwerkzaamheden
met het oog op de Olympische winterspelen van 2010. Telkens aanschuiven. Men zal zich
moeten haasten om klaar te geraken. Je rijdt een stuk langs de zee met
prachtige uitzichten op de horizon en de silhouetten van de verspreide eilanden
voor de kust.
Heel voldaan komen we terug thuis en kraken er een wijntje op. In ben
in de wolken over de fantastische roundtrip.
- Hoge muren van geruimde sneeuw - Zittend genieten op het Noors rugzakje-krukje, cadeau van Olav - Met Sarah - Bij de skilift - Welke piste nemen? - Welke piste nemen? groen: gemakkelijk van blauw naar zwart : stijgende moeilijkheidsgraad Rene vertelde achteraf dat zijn mannen na een verbindingspiste hem direct meevoerden naar dubbel zwart. - Snowboarders - Bovenstation teleferiek en vertrek peak 2 peak - Peak2 peak
Een glimp op de Fraser river Canyon Een stop De Fraser in de diepte Neerkijkend op de Fraser De andere kant door bosbrand geteisterd Een bevroren bergmeer Stop in de bergen op weg naar Wistler. De sneeuw van de vorige dag hangt nog op de bomen. Babbel met een deputé van de First Nations Zicht op hun gebied met het meer waarin zij vissen
Als we verder rijden zijn er grote, schrale graslanden met vrij
talrijke koeien, die blijkbaar winter en zomer buiten blijven. Telkens zie je
een langgerekte bevloeiingsinstallatie voor de droge zomermaanden, die op
wielen verder rolt. Dan weer zie je allemaal recente wijngaarden, sommigen op
vroegere moeraslanden. Langs de weg zijn er protestplakkaten tegen een gepland
Nationaal park. We houden picknick aan een klein natuurreservaat. We rijden een
eind langs het meer dan 100 km lange de Okanaganmeer, dat we dan verlaten voor
een meer dan 100 km lange rit door de bergwereld. We rijden soms door wolken en
nattigheid en zelfsverse sneeuw. In
Merritt zijn we de nattigheid voorbij en genieten in een Chinees restaurant van
een heerlijk avondmaal in buffetformule. Daarna is het nog een stuk rijden naar
de Inn van Spences Bridge, een afspanning die al dateert van de
goudzoekerstijd, halverwege de jaren 1850. In een publikatieover de Goudstreek noemen ze het de oudste,
steeds in functie gebleven herberg van British Columbia. Het is er zeer
verzorgd en stijlvol. 100 Can. dollar voor een kamer met 2 grote bedden,
uitstekende prijs/kwaliteit. De hotelbaas, afkomstig uit Toronto aan de oostkant van Canada. vertelt hoe hij er terechtkwam op zoek naar een vaste
telefoon, daar er geen GSM-netwerk is. ( Er is echter wel internet!). De
telefoon bevindt zich tegen de gevel van de Inn. Ze besloten er te overnachten.
De uitbaters toen waren Hare krishna mensen. Er werd gebabbeld en ze
hoordenvan een mogelijke verkoop.
Lachend deden zij een bod, hij was immers aan het uitkijken naar een nieuwe
job. Zijn bod werd aangenomenen hij
werd de nieuwe eigenaar. Spencer Bridge is verder maar een klein nest.
Vanuit de eetkamer hebben we 's morgenseen mooi zicht op de Thompson rivier, met
dichtbij op een elektriciteitspaal het nest van de visarend, die in Europa
zeldzaam geworden is. Het ziet er precies een ooievaarsnest uit. Terwijl we
zitten te eten merken de jongens de bergschapen op, die naar beneden afdalen.
Daarna hebben we de troep van 23 dieren van nabij kunnen bekijken.
Aan de overzijde van derivier snelt de Pacific Canadian voorbij die er 5 dagen over doet om
van Vancouver Toronto te bereiken.
Aansluitend bij deze van gisteren de foto's van schoonzoon Rene.
Bijna 6 jaar terug kwam het gezin naar hier voor de PHD of doctoraat van Rene. Zo iets gaat niet vanzelf. Je moet eerst aanvaard worden. Toen Rene in Africa werkte had hij daar een prof van hier leren kennen, zodat hij zonder problemen aan de slag kon met als thema de Afrikaanse olifanten. Rene is nu Dr in de biologie.
1. Snoeren 2. Oude appelaanplanting 3. Silke wil meer weten over een appelboom 4. De nieuwe wijngaard 5. Het bosmierennest van nabij 6. Welke perzik is dat? Misschien de New Redhaven? De namen van twee andere ben ik vergeten, rasnamen die ik nog nooit gehoord had. Het waren wel witvlezigen die over het algemeen de beste smaak hebben. Ze stonden op zaailing. 7. Perzik van nabij 8. Peer 9. De rivier.
Rene is van Belgie teruggekomen voor de verlofweek (Springbreak: lenteonderbreking) van de kinderen. In Canada hebben schoolkinderen veel minder vakantie; met Pasen slechts een 4 tal dagen in vergelijking met onze 2 weken. Er wordt een rondrit naar het binnenland gepland. Daar is het beter weer. In Vancouver is het meestal regenachtig. De neerslag valt voornamelijk in de herfst- en wintermaanden en ligt de helft hoger dan bij ons; maar voor de rest is het droger en zonniger dan in Belgie. Voor het kustgebergte, dat van noord naar zuid loopt en dan een tweede bergketen meer naar het binnenland, valt er veel regen. Daarachter is het veel droger tot zelfs woestijnachtig. Rene vertelde dat in Washington en Oregon, de staten van de Verenigde Staten onder Canada, zich zeer grote woestijngebieden bevinden, iets wat maar weinig mensen weten. De derde en veel bekendere bergketen, de Rocky Mountains ligt haast 1000 km in het binnenland, op de grens van British Columbia en Alberta, de provincie zowel met olie als grote landerijen. We vertrekken in de regen naar het binnenland en rijden zuidoostwaarts,parallel en niet zover van de Amerikaanse grens. Een eind buiten Vancouver zie ik nogal wat frambozenaanplantingen (streek van Abbotsford). De rijen worden in boogvorm naar elkaar toegebogen en aldus aan elkaar vatgemaakt. Op de Highway kunnen we spijtig niet stoppen voor een foto en het regenweer geeft maar een slecht zicht. We rijden de bergen op en dwarsen het middengebergte met als hoogtepunt Manning National park. De weg is vrij, maar daarbuiten is het allemaal sneeuw. De botinnen zakken diep in de sneeuw als we statige oude bomen, reuzegrote ceders en sparren, gaan bekijken. Ze maken op mij een grote indruk. Aan de andere kant van het gebergte komen we in een heel ander klimaat: zonnig en droog. Opeens is het vakantie! De begroeiing is totaal anders, geen sparren meer maar dennen. Ik leer de Ponderosa den kennen. De bomen staan veel minder dicht bij elkaar met stukken kaal, geerodeerd landschap met de typische Sagebrush (Artemisia tridentata) begroeiing, kruidachtige, kleine struikjes, die de naam salie dragen, maar een heel andere plant zijn. Als we in Keremeos naar het motel rijden zijn er nogal wat boomgaarden met appels en wat peren. We zien een koppel kwartels in een boomgaard verdwijnen. Het zijn zwarte, wat gespikkelde vogels ter grootte van een patrijs. Ze hebben een staande pluim op de kop. 's Anderendaags rijden we eerst een zijweg in bezaaid met neergerolde keien, in de hoop er de witte berggeiten te zien. De vorige maal was dit wel het geval. De tocht gaat verder de brede Okanaganvallei in, op de 'Wine road'. Je ziet wijngaarden en fruitaanplantingen, maar eerder van beperkte omvang. We stoppen bij een organic farm. De jongere percelen zijn snoeren op B9, de Russische onderstam. Ze staan ongeveer op een halve meter van elkaar. Er zijn jonge perziken en vorig jaar werd een wijngaard aangelegd. Als beschutting voor de jonge plantjes staan de planten in melkkartons: ' Organic Milk', biomelk, een koddig zicht, zoveel bio-melkkartons bij elkaar. De grond is er kleiig en op sommige plaatsen al gebarsten. In de bomenrijen hangen overal vloeidarmen. We zien sporen van herten en uitwerpselen van een coyote, wolfshond.
FOTO'S
Oude snoeren. Let op de bevloeiingsdarm. Jonge snoeren Met Sarah en Veerle Rene met de jongens bij de oude bomen De meisjes hebben het voor de hond De nieuwe wijngaard Organic milk. Merk hoe het gietgat gebruikt wordt om er een stok door te steken, de druif recht te doen groeien en alles op zijn plaats te houden. Uitwerpselen van een coyote De rivier naast de farm, de leverancier voor het noodzakelijke bevloeiingswater.
Een gedeelte van het hout wordt via het water vervoerd als houtvlotten. 'Het Lied van de vuurrode Bloem' een roman van de Finse auteur Johannes Linnankoski kwam terug in de herinnering over de amoureuze avonturen en bravourestukken van een Finse houtvlotter.
Vlaanderen maakt vooruitgang op BIO- gebied. In vergelijking met ons omringende landen waren wij niet van de rapsten. Nu er economische motieven bijkomen wordt men wakker. De menselijke motivatie is immers complex.
Bio zoekt boer
De Boerenbond, het Algemeen Boerensyndicaat en BioForum ondertekenden
een samenwerkingsprotocol waarin ze zich engageren om de omschakeling
naar biologische land- en tuinbouw te bevorderen en het biologische
landbouwareaal in Vlaanderen uit te breiden. Dat gebeurt via het
project Bio zoekt Boer dat financieel gesteund wordt door de Vlaamse
Overheid.
De
vraag naar bioproducten zoals biologische melk, maar ook biologische
groenten en fruit is groter dan de huidige Vlaamse productie, zo
blijkt uit marktcijfers, De consumptie van biologische producten neemt
jaarlijks met meer dan 10% toe. De huidige oppervlakte biolandbouw
bedraagt zon 3800 ha of 0,6% van de totale landbouwoppervlakte.
Hiermee hinkt Vlaanderen ver achter op het Europees gemiddelde van
4,7%. De biologische landbouw biedt aan onze Vlaamse landbouwers heel
wat kansen die op dit ogenblik onvoldoende worden benut.
Het project Bio zoekt boer heeft als doel geïnteresseerde boeren en
tuinders te informeren, te begeleiden en individueel te ondersteunen
bij hun omschakeling naar biologische land- en tuinbouw. Het project
wil de drempel naar de bioteelt verlagen door boeren in hun eigen
omgeving en op basis van concreet cijfermateriaal te begeleiden in hun
omschakeling naar bio. De projectmedewerker is Sofie Hoste. Zij zal de
land- en tuinbouwers duidelijke informatie geven en met hen de
mogelijkheden en de economische haalbaarheid nagaan van een specifieke,
bedrijfsgebonden omschakeling. Boeren en tuinders die vragen hebben
over de omschakeling naar biologische landbouw of over het project Bio
zoekt boer kunnen bij haar terecht op 0494 98 23 69 of via mail: info@biozoektboer.be.
Voor meer informatie kan u ook terecht bij de drie initiatiefnemers van dit project:
* Algemeen Boerensyndicaat, Guy Depraetere, woordvoerder, gsm 0475 32 69 36
* Boerenbond, Joris Van Olmen, adjunct-directeur Beroepswerking, gsm 0496 69 43 67
* BioForum, Johan Devreese, voorzitter, gsm 0473 39 26 70
Veerle vertelde dat de plaats waar ze nu wonen, toen ze hier bijna zes jaar terug kwamen voor het doctoraat biologie van Rene, nog een onbebouwd gebied was. Men wou meer bewoners aantrekken om de leefbaarheid te vergroten. Daar is men ook in geslaagd. Er is een community centrum gebouwd met cafe, ontmoeting en vergaderruimtes. De verschillende burengroepen hebben een soort eigen stadsbestuur. De appartementsblok waar ze nu wonen telt 4 levels. Ze wonen beneden. In een lift staat geen 0 of G maar 1. Wij zouden ons dan op het 1 ste verdiep wanen!
FOTO'S
- Je zou niet vermoeden dat er in het geheel 51 appartementen zijn. - Naast hen is er een parkje met Chinese elementen. Er wordt hier enorm geinvesteerd in (groen)aanleg en onderhoud. Ook de aanleg rond de huizen en appartementsblokken is in handen van de gemeenschap. - Aan de andere kant is er nog een gedeelte restbos met grote, hoge naaldhoutbomen. In een open ruimte ernaast heeft men 40 tuinbakken aangelegd. Elk jaar is er loting. Dit jaar waren er 122 kandidaten en Veerle was weer bij de gelukkigen. Ze is de enige van mijn dochters die vroeger langere tijd een eigen tuintje had. - Veerle bij de totems in Stanley park.De First Nations (eerste volken) - Het woord 'indiaan' ziet men als een scheldwoord - van de westkust hier waren uitmuntende houtbewerkers. - De kleinkinderen: Robin (14), Pieter (12), Silke (10) en Sarah (8). - Robin - Pieter - Silke - Sarah
Deze tuin dateert al van 1916 en is de oudste universitaire tuin in Canada, 44 Ha groot. Je ziet er heel veel machtige bomen en struiken in vele vormen en kleuren. Mijn aandacht ging vooral naar de Food Garden, ja die hebben ze ook. De kleinkinderen hadden verteld van het jaarlijkse fruitfeest dat er doorgaat in de herfst. Ze gaan er graag naartoe. Blijkbaar wordt dit feest ook gesponsord, want hun voorkeurappel is de Pimk Lady, een appel die men niet kweekt in een botaniche tuin! De tuin is aangelegd in een grote zeshoek. De buitenstructuur wordt verkregen door de verschillende vormen van leifruit: schuine, rechte en liggende snoeren, enkele en dubbele palmettem, gobelet (vaasvormige). kandelaars, enz. Het zijn echte natuurkunstwerken met internationaal bekende rassen als Jonathan, Jonagold, Golden Delicious, Gravenstein, Granny Smith enz. Naar binnen liggen de groentenbedden. Er schoot nog wat over van de koolachtigen, vooral de kale (boerenkool).
Voor mij was dit de ontdekking in de Food Garden. Er staan 4 reuzenexemplaren: een mannelijk en een vrouwelijk exemplaar van de Actinidia deliciosa, de gewone kiwi en een mannelijk en een vrouwelijk exemplaar van de Actinidia arguta, de Siberische kiwi met de kleine, zo te eten, onbehaarde vruchten. Het zijn stevige kleppers met een dikke stam: de gewone kiwi nog eens zo dik als de meer dan polsdikke Siberische kiwi. De takken steunen op 2 X 2 draden, vastgemaakt aan de dwarsligger van een stevige paal. De stammen hebben naar beide kanten een dikke hoofdtak van ongeveer 2,5 m. Hierop staan de schuine, tot op ongeveer een kleine m. ingekorte draagtakken. Zie de foto's. Aan de Nieuw-Zeelanders is het te danken dat de kiwi's zo zeer populair geworden zijn. Voordien kende men die alleen als sierplant. In de dertigerjaren begon een fruitteler met een kleine commerciele planting, dra gevolgd door anderen. Het werd een geweldig succes. De naam Chinese kruisbes veranderde in KIWI, naar de Nieuw-Zeelandse, hoenderachtige vogel die niet kan vliegen.Deze bedreigde vogel is trouwens het symbool van Nieuw-Zeeland. De uitvoer startte in de jaren 1950. Met de teloorgang van de tafeldruiven bij ons werden deze in de zeventigerjaren soms vervangen door kiwi's. Grote aanplantingen volgden in Californie en in Italie. Kiwi's worden nu in de miljoenen ton gekweekt. Wat de Siberische kiwi betreft is men deze nu bij ons volop volop aan het propageren. Onder de vleugels van de veiling Profuco in het Waasland is de universiteit Gent bezig met een proefproject van 4,5 Ha.
s Morgens met de snelbus tot aan de Skytrein. Dit is de tegenhanger van een ondergrondse of metro. De skytrein loopt op een stelling hoog boven de grond. Bovendien is dit een automatische trein, zonder bestuurder. Als je de binnenstad nadert heb je een fantastisch zicht op de wolkenkrabbers, het water er achter en aan de overkant weer een stuk stad en daarachter de bergen met sneeuw op de toppen. Ik reed tot de terminus Waterfront. Je wandelt eem klein eind tot de Seabus, die 150 man kan vervoeren. De dienst wordt om het kwartier verzekerd met twee boten die elkaar onderweg kruisen.(Zie foto) Gezien het schitterende weer staat in de latere namiddag Grouse Mountain op het programma om te snowboarden en te skieen. Eerst krijgen Silke en Sarah nog muziekles aan huis. We rijden over de machtige leeuwenophangbrug naar de overkant door Noord Vancouver en dan omhoog de bergen op. Vlugger dan verwacht bereiken we de teleferiek. Boven komen we in de zonovergoten sneeuwwereld, - 3 , maar windstil. De jongens stuiven onmiddellijk weg op hun snowboards. Ik wacht met Sarah op Veerle en Silke die met de volgende lading achterop komen. Terwijl Sarah naar benedenglijden speelt, komt voor mij het speciale, Noorse rugzakkrukje, een kado van de Noorse vriend Olav Myrholt, uitstekend van pas. Olav begon zijn carriere als deskundige in de ecologische aspecten bij de Winter Olympiade van Lillehammer. Nu al zie je veel aamkondigingen voor de Olympische Winterspelen van 2010 hier in Vancouver. Olav zal hier wel dikwijls komen confereren. Daar Rene pas zondag terugkeert van een missie naar Congo voor zijn olifantenproject kreeg ik zijn sneeuwbotten aan. Ze deden mij denken aan de indrukwekkende stiebels, de omvangrijke sneeuwbotten, waarmee de Duitsers op wacht stonden bij De Torens, 50 m hoge radarmasten, naast de wijkschool op De Reiger te Ichtegem. Ik wist niet dat je op sneeuwbotten zo gemakkelijk loopt op sneeuw. Het knarsen van de sneeuw klinkt als muziek in de oren en uitschuiven is er niet bij. Veerle wees mij in de verte het opvallende silhouet van Mount Baker, een vulkaan die nog kan uitbarsten. Terwijl Sarah de eerste knepen van het snowboarden leerde, heb ik op mijn eentje rondgewandeld, van het zicht op het avondlijke Vancouver genoten en en tenslotte gemijmerd bij de kleurrijke zonsondergang. Een onvergetelijke dag.
Gisterenmorgen was het nog aan het sneeuwen. Pas tegen de middag begon het te dooien. Vandaag is het een schitterende vriesdag. Alles baadt in de zon. Het is fris, maar windstil. Prachtig weer voor een verkennende wandeling. Wat opvalt zijn de overal aangeplante bomen en struiken, nogal wat naaldhout. Er zijn veel niveauverschillen en speciale vormgevingen. Overal langs de wegen is gazon aangelegd, dat geverticuleerd werd. De cilinderkes grond zag ik in eerste instantie aan als ganzenuitwerpselen, wat natuurlijk niet kon. Af en toe komt wel een koppel luidruchtige, Canadese ganzen overvliegen. Ik leer de Robin kennen, een merelgrote vogel met bruinrode flanken; een totaal andere vogel dan onze robin of Roodborstje.
s Namiddags staat de matinee-vertoning van de lagere school op het programma. Daar dochter Veerle gaan werken is, krijg ik een lift van buurvrouw Holly, een Amerikaanse psychologe. We zijn vroeg, zodat er nog tijd overschiet om iets van de school te zien. Het ruime gebouw is in boogvorm opgetrokken, met in het dak een vertikale glaswand, zodat het licht overvloedig naar binnen stroomt, zeker op een dag als vandaag. Ik kom in de klas van Sarah, 2 de graad (Bij ons 2 de studiejaar.) Wat opvalt is dat de lessenaars groepsvormig bij elkaar staan. Heel veel aandacht wordt hier geschonken aan de sociale vaardigheden en de eigen creativiteit. We gaan terug naar de zaal voor de wervelende show, een hiphop dans van de meer dan 500 kinderen, die in een doorlopend verhaal, in drie kwartier allemaal de revue passeren. Voor drie vierden zijn dit kinderen van Aziatische, vooral Chinese oorsprong, voornamelijk uit Hongkong. Heb van de show genoten, te meer dat de drie kleinkinderen met veel talent dansten. Silke, graad 5, was zelfs voordanser van haar groep. Daarna maakten we een ritje langs de zeekant, profiterend van het schitterende weer en de natuur. Op een plaats konden we afdalen tot tegen het water met aan de andere kant de bergen en aan de rechterkanrt de wolkenkrabbers van Vancouver in de verte. Prachtig.
Eindelijk ben ik op bezoek bij dochter Veerle en Rene, Robin 14, Pieter 12, Silke 10 en Sarah 8. Ze wonen hier op de Universiteit van British Columbia, een stad op zichzelf, omringd door natuur. Aan de westkant is dit een zeeinham met een strook reservaatbos ervoor; meer naar Vancouver toe is dit strand en picnicgroen. In de universitaire stad is heel veel groen aangeplant. Gisterenmorgen zat alles wel onder een laag sneeuw, die pas in de namiddag ging smelten. Vandaag een schitterende, frisse, winterse zonnedag, iets onder het vriespunt. Het evenement van vandaag was de Hiphop dansrevue van de U-Hill Elementary school van de jongste drie, danssterren in de dop. In drie kwartier, in een doorlopend, muzikaal verhaal, passeerden meer dan 500 kinderen de revue. Wat opviel was dat meer dan drie vierden van Aziatische, vooral Chinese oorsprong is, meestal uit Hongkong afkomstig. Na afloop genoot ik van een rit langs de kust met aan de overkant bergen en naar rechts de wolkenkrabbers van Vancouver.
