Natuur heeft al meer dan maand Bloeivoorsprong

Planten en bloemen in de tuinen hebben al tot zes weken bloeivoorsprong door de zachte winter.

Dat blijkt uit een rondvraag bij 1.721 tuinliefhebbers door www.tuinadvies.be

(De Morgen 5 maart 2007)

Myrobolanen in Bloei

Vanmorgen haalde ik nog een potje confituur uit de kelder van de gele myrobolanen die vorig jaar emmers vruchten voortbrachten. Als eetpruim vind ik deze gele vruchten maar matig, maar met de warme juli van vorig jaar toch beter. Al drie jaar draagt deze boom veel vruchten, doch vorig jaar echt uitzonderlijk veel. Ik kijk dit jaar uit naar een beurtjaareffect. Aleide verwerkte een gedeelte tot confituur en die is overheerlijk, zelfs met weinig toegevoegde suiker.

( Een correctie: ik zou moeten spreken van fruitbeleg. Want  Confituur bevat per definitie minstens 60 % suiker. Men neemt de helft vruchten en voegt er nog eens de helft suiker bij. Zoveel suiker bijvoegen zal bij ons nooit gebeuren !)

Deze boom staat momenteel nog niet in bloei.

De vroegste kerspruim ontvouwde zijn witte bloempjes al begin februari. Vorig jaar vond ik dat deze variëteit eigenlijk dessertkwaliteit had.

Nog 5 andere zijn intussen aan het bloeien. Met het donker en nat weer van de laatste dagen valt dat minder op. Straks als de zon weer schijnt zijn wij altijd verrukt door de geweldige bloemplekken.

Vanavond werd ik verrast door de roze bloei van een nieuw boompje in een uithoek. Dat is daar heel waarschijnlijk uitgezaaid door een vogel. Dertig meter verder staat de waarschijnlijke moederboom. Ook deze is beginnen bloeien. De zusterboom van dit exemplaar bloeit verwonderlijk nog niet.

In oorsprong werden deze 2 struikjes 25 jaar geleden verzameld door Leo Peeters, een van de actieve leden van onze Veltwerkgroep Fruit.

Leo ontdekte deze roodbladige kerspruimen met rode, kersvormige vruchten langs het Kempisch Kanaal in Brecht en in eerste instantie dacht hij echt aan kersen!

Zelfs in deze roodbladige kerspruimen zit er dus variabiliteit in bloeitijdstip.

Verrassend goede Winterappelen

Howard Stringer had mij begin februari in Engeland enkele appelen meegegeven om later te proeven.

Het bezoek van Vincent enkele dagen geleden was een uitstekende gelegenheid. Fijne herinneringen aan de Veltwerkgroep fruit borrelden terug op. Vanaf de beginjaren tachtig kwamen we met een groep van een twintigtal geïnteresseerden geregeld samen om velerlei thema’s betreffende fruit te behandelen. Ik ben nog dankbaar om de leerschool die ik toen kon doormaken. Al doende leert men veel.

Achtereenvolgend proefden we met zijn drieën (Vincent, Aleide en ik):

1. Otava : een ras afkomstig uit Tjechië.  8 / 10   nr 2

    Geel, zeer lichte blos, zacht maar nog krokant. Iets over zijn    

    hoogtepunt. Mooie pitten.

2. Lady Williams: een Australische appel.   7 / 10  nr 3

    hard, wit vlees, knapperig, zuurzoet, speciaal aroma. Kan nog lang

    bewaren.

3. Yellow Newtown: USA  1759.     7 / 10   nr  3

    Geel als golden, nog hard, zoet, speciaal aroma.

4. Fremy: Frankrijk  (1830-1840)    6,5 / 10    nr  5

    Nog vast, zoet, ‘oude’ smaak, zoet.

5. Sturmer Pippin: Engeland  rond 1800.  8,2 / 10   nr  1

    Lekker, fijne nasmaak, aangenaam zuur. Vit. C.

Al deze vruchten kregen hoge scores. De late vruchten profiteerden vorige herfst extra van de prachtige nazomer.

Dit zijn allemaal vruchten waarvan een liefhebber, zonder koeling, lang kan van genieten: extra interessant.

Vervolg Juno

Het huidige, meest geplante ras Glen Moy is echter zeer onderhevig aan vele wortel – en stengelziektes en de vruchtkwaliteit is inferieur aan de hoofdrassen van het middenseizoen als Tulameen en Glen Ample.

Malling Juno begint op hetzelfde tijdstip te rijpen als Glen Moy, maar de rijpingsperiode is meer gebald.

De 50% pluk valt 2 weken voor Glen Ample.

De fruitkwaliteit van Juno overtreft Glen Moy.

De bessen met hun helder rode kleur hebben meer glans en zijn vaster dan Glen Moy en hebben een goede smaak.

Malling Juno werd hoog gekwoteerd voor uitzicht, textuur en smaak (Zelfs beter dan Glen Ample) . De stengels zijn stekelloos.

De vruchtscheuten staan goed zijdelings ingeplant. De bovenste scheuten staan sterk opwaarts, terwijl de lagere praktisch horizontaal staan met bessen die zich goed presenteren aan de plukkers; dus minder plukkosten.

Malling Juno is een robuuste variëteit met resistentie tegen de biotypes 1 tot 4 van de grote frambozenbladluizen. Deze bladluizen  brengen de besmetting met virussen mee.

Sinds 1995 staat Juno op het veld uitgeplant en werd nog niet geïnfecteerd met het ‘raspberry bussy dwarf virus’ (heksenbezemziekte).

Juno is eveneens resistent tegen stengelbotrytis, ‘spur blight’ en ‘cane spot’ (stengelziektes).

Het vroeg uitlopen van de bladeren zou schade door voorjaarsvorst kunnen meebrengen.

Ik herinner mij zo’n zeer vroeg uitlopen van de frambozenbladeren. Ze kregen het hard te verduren van een flinke vorst in maart. Maar dat is al 20 jaar geleden.

Mallig Juno zal officieel gelanceerd worden op de jaarlijkse Fruitfocus in juli te East Malling.

Kwekers in Engeland kunnen dit voorjaar in Engeland al proefmateriaal aanschaffen bij MEIOSIS, dat in Engeland instaat voor de vermeerdering.

Licentierechten voor Europa kunnen bij hen bekomen worden.

Binnen 1-2 jaar wordt Malling Juno ook bij ons een zeer interessante, vroege framboos.

JUNO de nieuwe, vroege zomerframboos

van East Malling Research.

Het kweekprogramma van nieuwe frambozen staat onder de leiding van mevr. Vicky Knight.

Men stelt zich tot doel nieuwe rassen te ontwikkelen met uitstekende vruchtkwaliteiten: een goede smaak, een attractief uiterlijk, dit in combinatie met sterke weerstand tegen belagers en ziektes, een hoge productie en andere landbouwkundige eigenschappen (Bv. gemakkelijk te cultiveren en te plukken).

Eenmaal had ik de kans om dit kweekprogramma te bezoeken met het Proefcentrum Kleinfruit van Tongeren onder leiding van Patrick Meesters.

We stapten door een ontsmettingsbad vooraleer het proefveld zelf te betreden. Het was begin augustus en de beoordeling van planten en vruchten van de zomerframbozen was al achter de rug. Wie wou mocht zelf een oordeel vormen. Er was een grote diversiteit aan vruchten. Mooie vruchten, maar met weinig smaak; maar ook lekkere vruchten. Gedrongen en hoge planten, allemaal behoorlijk gezond (de minder goede zijn al in een vroeg stadium verwijderd), maar toch met gradaties. Dit waren enkel de planten die overschoten van vele duizenden zaailingen. Als onderzoeker moet je o.a. wel een engelengeduld hebben.

De vruchten van Juno zullen er dan (begin aug. 1999) wellicht niet meer bij geweest zijn aangezien dit een vroege framboos is.

Juno is de naam van de vroege zomerframboos die een verbetering betekent ten opzichte van Glen Moy, die al decennia lang het vroegste, commerciële ras is. (vervolgt)

Fantastisch Snoeiweer  16 °

Al twee dagen uitstekend lenteweer. Gisteren zelfs 16 °.

Vanmorgen was het in Zoersel aan de grond gevroren, maar het wordt een derde fijne dag.

Vanuit het raam zie ik een boomkruipertje de stam van de Reinette Hernaut afspeuren. Een welkome medewerker.

Nieuwe gasten: koppel staartmezen

Staartmezen had ik deze winter nog niet gezien. Maar sinds gisteren komt een koppel meesnoepen van de mezenbollen.

Staartmezen zijn eigenlijk geen mezen, maar behoren tot een andere soort.

Decennia geleden bouwden ze hun rondomrond gesloten nestje, met opzij een toegangsweg, in onze buxushaag.

MERITARE

Van Herman Vandepoele kreeg ik een schitterende foto van een van zijn lievelingspruimen doorgestuurd.

Jeanne de nieuwe stekelbes is bij ons al te bekomen.

Net van Marc Geens Feedback gekregen.

‘Zopas jouw artikeltje ten gronde gelezen.
In feite gaat het om het ras dat wij al enkele jaren van de US genenbank hebben gekregen en dat wij verkopen onder de selectienaam OT126.
We zullen onze volgende catalogus dan ook aanpassen en de naam Jeanne gaan hanteren.

In onze collectietuin worden de bessen wel wat groter (6,5 - 8 gram), is de productie redelijk, maar valt hij op door zijn stekelloosheid, late rijptijd (de laatste) en goede smaak. Op een schaduwrijke plek hebben we er in september pas rijpe bessen aan, op een zonnige plek is dit begin augustus’.

PRUIMENPARADIJS (2)

De reeks met 3 sterren

Sanctus Hubertus

Rivers Early Prolific

Ontario

Reine Claude Diaphane

Monsieur jaune

Belle de Thuin

Washington

Drap d’Or d’Esperen

Sprite

Reine Claude d’Althan

Royale de Vivorde

Altesse double

Wignon

Valor

R.C. de Bavay

Mirabelle d’octobre

2 Sterren:

Early Laxton, zijn vroegste

Czar

Magna Glauca. Voor confituur zijn allerbeste pruim. ( Bij mij is dat de Belle de Louvain.)

Mirabelle dorée

Sultan

1 *

Victoria. Waarschijnlijk omdat er bij Herman altijd te veel vruchten op staan. Sterk gedund zijn dit best lekkere pruimen.

Zijn slechtste pruim ooit was de Stoneless prune: uitgekapt.

Hij wacht nog op vruchten van RC sanguine de Wismes, Rode Japanse pruim, Jubileum : grote, blauwe vrucht. (In 2006 was dit mijn beste.)
en Coe’s golden Drop.

Het is Herman opgevallen, dat telkens wanneer hij 2 bomen van verschillende herkomst heeft, deze afkomstig uit de zware klei van Bart Dequidt in Kemmel, dat deze ook steeds de beste smaak hebben,  niettegenstaande de vruchten van een andere herkomst er iets mooier en groter uitzagen.

Nadat we de enten geknipt hadden was het interessant te zien hoe het hout van de verschillende rassen eigen kenmerken (verschil in lenticellen of huidmondjes) en tinten heeft. Voordien had Herman al gewezen op het donzen uitzicht van de jonge scheuten van Priesse Double.

De uitnodiging van Herman om in de zomer de proef op de som te komen nemen, zullen we niet vergeten!

PRUIMENPARADIJS

Mijn goede vriend Louis Eelen, pruimenenthoesiast en ik treinden voor €4 naar Herman Van De Poele te Torhout met het oog op entmateriaal.

Op 1000 m² bezit Herman een formidabele pruimencollectie , op gedraineerde zandleemgrond. De pruimen doen het er uitstekend en elk jaar is er een goede tot uitstekende oogst.

In de Kempen bij Louis en mij is dat heel wat minder.

Herman heeft een paar vrienden die het wijnmaken tot in de puntjes kennen. Een goed deel van de pruimen wordt aldus verwerkt.

Bij een superieure rabarber-pruimenwijn hadden we een lange babbel.

Ik was blij enkele zaken uit zijn rijke ervaring te kunnen noteren.

Voor een liefhebber is de eetkwaliteit het voornaamste.

Herman heeft zijn pruimen in 4 reeksen ingedeeld.

Hij geeft zijn topreeks **** sterren.

Meritare is op Early Laxton na, zijn vroegstrijpende pruim. (Soms al begin juli). Het is een vaste pruim die haar kwaliteit een week behoudt.

In een vroeg stadium, mits de nodige kleur is de vrucht al te genieten.

Zeer te spreken is Herman ook over Opal, eveneens een vroege pruim vanaf de derde week van juli. Voor de gewone handel is deze pruim niet groot genoeg. Het is een regelmatige drager. En wat bijzonder is: zelfs bij te grote dracht blijven de pruimen lekker. Ik vind dit ook de pruim nr. 1 voor de liefhebber.

Monsieur Hâtif, een pruim die rijpt tegen midden augustus krijgt eveneens 4 sterren. Het is de pruim die mijn kindertijd verblijd heeft. In Ichtegem noemden we ze eierpruimen.

Reine Claude d’Ouillins, een grote gele pruim, is bij hem een regelmatige drager. Zo is het niet bij mij (Onderstam Myrobolaan).

Bleu de Belgique is een andere kwaliteitspruim.

Kirkes Plum, geeft grote uitstekende vruchten, maar met mate.

Mirabelle de Nancy heeft elk jaar zo’n zware dracht dat hij de takken moet opbinden.

En tenslotte is er Priesse Double,  2 de helft aug., draagt over een lange periode. De vruchtbaarheid laat echter heel lang op zich wachten.

Deze pruim heeft een formidabel aroma. Een paar vruchten op de schaal en de ganse ruimte is er van vervuld.

Reine Claude Dorée, Jefferson, grote, gele pruim, eind aug., moniliagevoelig.

Prune de Prince en de zeer late, gele Ste Catherine sluiten de rij. (Bij mij is deze helemaal niet vruchtbaar.)

Een behartenswaardige reactie op Jeanne van Marc Geens, de stekelbessenspecialist van Zomergem

Bedankt voor de info. Ik had al een ander artikel gezien.
Het is verbazend hoeveel aandacht er aan deze lancering wordt gegeven voor een bes met erg kleine vruchten.
Bij ons halen goede rassen vruchtgewichten van 12 gram en meer.
Zelf leg ik de norm op 8 gram en totale productie voor een struik op 2,5 kg.
Ik zie er vooral een verzamelobject in, maar zeker geen aanrader voor de Europese markt. En dan weet ik nog niet eens of de smaak bij ons goed zou liggen...

Zelf denk ik dat vooral de kleur de gewone consumenten niet zal aanstaan.

Captivator, evenals de rode en de gele Hinonmaki’s hebben ook maar kleine bessen, maar om hun gezondheid en smaak worden ze hier door de liefhebbers algemeen geteeld.

Ik blijf toch benieuwd.

Jeanne, een nieuwe stekelbes

 
Aan de Oregon State University te Corvallis in de staat Oregon, VS.

werd de nieuwe, resistente stekelbes Jeanne ontwikkeld.

(De staat Oregon ligt boven Californië, aan de westkust van de Verenigde Staten).

Het is een laatrijpende, donkerrode, dessert stekelbes, zowel voor commerciële teelt als voor de liefhebber.

In Oregon verschijnen de eerste blaadjes op het einde van maart. De volle bloei vindt plaats van midden - of einde april, 7 dagen tot 2 weken later dan bij Malling Invicta of Captivator. (Bij ons populaire rassen).

De middelgrote bessen (5 g) rijpen een week later dan voornoemde. De bessen zijn donkerder dan deze van Captivator.

De productie is hoger dan deze van de meeste stekelbessen, ongeveer 1,5 kg per plant.

De groeiwijze is opgericht.

De smaak is vol en zoet, beter dan Captivator.

Vruchtkwaliteit:  oBrix = 16,6 (suiker) Anthocyaniden= 19,7 mg/100 g bessen

Phenolen= 128,4mg/ 100g bessen

Resistentie:

Bladeren en vruchten hebben een hoge resistentie tegen de meeldauw (Sphaerotheca mors uva Schwein). Op een schaal  van 1 (minst gevoelig) tot 9 (zeer gevoelig) behaalt het ras een 1, zowel op bladeren en vruchten. Vergelijk: Captivator telkens 2; Invicta: bladeren 2, vruchten 3. Al de jaren is dit zo gebleven. (De plant werd gecreëerd in 1981).

Er was praktisch geen aantasting door bladluizen en rupsen van zaagwespen (Pachynematus spp). Vergelijk 1 voor Jeanne, 9 voor Jubelee Careless.

Aantasting door de zwarte vlekken - of bladvalziekte (Drepanopeziza ribis (Kleb) Hohn, werd tijdens de zomer opgemerkt op sommige bladeren, maar leek geen schade te veroorzaken aan de plant.

De vraag is nu hoe lang nog wachten op plantmateriaal bij ons?

Vervolg op de Naakte Kiwi (29/1)

Bij het bezoek aan Howard was ik eerst een kijkje gaan nemen in het Plantcenter van Wisley. Ze hebben er een uitgebreid assortiment, maar wel aan 3 X de prijs van bij ons.

Ik was benieuwd of ze soms al de nieuwe zwarte bes Big Ben aanboden, je kon nooit weten.

Bij de Kiwi’s zag ik enkel rassen van de grote, harige kiwi en geen Siberische.

Toen ik dit aan Howard zei, antwoordde hij dat er vroeger wel proeven waren geweest, maar dat de vroege bloemen in Engeland telkens bevroren en men afzag van verspreiding.

Twintig jaar terug zag ik ook arguta’s in de toenmalige Fruitproeftuin van Wilhelminadorp (Zeeland). Ik weet nog dat de planten niet bevroren (het vroor toen nog ’s winters!), maar van vruchten herinner ik mij niets.

Christian De Kezel te St Amandsberg heeft een beregeningsinstallatie om in geval van late nachtvorst te kunnen ingrijpen.

Marc Geens te Zomergem heeft die niet en heeft intussen al enkele jaren ervaring. In zijn assortiment biedt hij wel verschillende Siberische kiwirassen aan.

Bij een volgende gelegenheid ben ik benieuwd zijn ondervinding te horen. Indien niet interessant zou hij die zeker niet aanbieden.

3 Febr. Een schitterende dag in Londen

We logeren bij Dallas en Dan. Hij is een Nieuw-Zeelandse ingenieur en zij een Chinese doctor in de geneeskunde. Hun dochtertje Vivian is 2,6 jaar.

Dan was de vriendin van dochter Leen, die net na de studentenrevolte (1989) op het Tiamenplein, Engels gaf op de Medische Universiteit van de Chinese Spoorwegen te Nanjin. Dan leerde Leen Chinees en zij Dan Engels. Daarna heeft Dan haar studies verder gezet in Engeland. In 2002 is zij getrouwd en Leen was aanwezig op de bruiloft in Londen.

Na een stevig Engels ontbijt trekken we naar Londen. In het station van Sellhurst ( deelgemeente van het grote Croyden ) kopen we een dagpas voor trein en metro.

£ 5.7 voor een volwassene. Tot 15 j. betaal je slechts £1! Als dat niet kindvriendelijk is.

In Victoria station was het overcrowded. Je moest je door de menigte wringen. We namen de metro - heel eenvoudig: je steekt je kaartje in de gleuf, het floept er iets voor je weer half uit. Je trekt het er helemaal uit en de deurpanden vliegen open. - tot Waterloo station en wandelden tot de Thames. Een schitterende, zonnige, warme lentedag. Een thermometer heb ik niet gezien, maar in de eigen contreien heb ik gehoord dat het 15 °C was. Veel zondagmensen, boekenstalletjes, levende standbeelden en andere exhibitiemensen. Een reuzenque aan het London Eye, het 135 m hoge reuzenrad. Je betaalt vanaf 16 j £ 14.50 (5-15: £7.25) voor een rit van een half uur.

Open vanaf 10am tot 8pm (ante en post meridiem). (in de zomer tot 9.00pm).

We trokken naar het Science Museum en profiteerden ervan om een safarifilm (Zuid Afrika) in 3 D te zien. Je krijgt hiervoor een speciale bril. Precies of de dieren voor uw neus lopen. Ik herbeleefde de beelden uit Etosha (Namibië), de Serengetti (Tanzanië) en Wasa (Kameroen). We gingen telkens op familiebezoek naar de dochters.

Daarna bezochten we Harrods, het befaamde chique grootwarenhuis met zijn feeërieke verlichting. We hadden vooral oog voor de delicatessenafdeling in art-deco stijl.

Terug de metro in om de sfeer van Covent Garden op te snuiven. Op de terugweg een deugddoende Guiness gedronken in een mooie, autentieke, maar zeer rokerige pub. Het zal nog wat duren vooraleer hier een rookverbod zal uitgevaardigd worden!

Howard Stringer en Frémy

(Op de foto Howard en Elisabeth, ik, dochter Mieke, kleinkinderen Jonas en Yamsi. Klik op de foto voor groter beeld)

Vorige vrijdag 1 februari was het een plezier Howard Stringer en zijn vrouw Elisa beth nog eens thuis te gaan opzoeken. Beiden zijn nog heel kranig voor hun 85. Howard is goed hersteld na zijn hartoperatie in oktober vorig jaar. Zij zijn nog steeds actief lid van de Friends of Brogdale en de Fruitgroup of the Royal Horticultural Society. Toen ik destijds van Brian Self, een voormalige medewerker te East Malling, vernam dat de fruitgroep zo’n 200 leden telde, maakte ik mij de bedenking dat fruitliefhebbers maar een zeldzaam ras zijn, als je vergelijkt met de 300.000 leden van de RHS!

Howard woont te Send in het graafschap Surrey. Send ligt maar een goede 5 km verwijderd van Wisley Gardens, hoofdkwartier van de RHS. Howard is een fijnproever. Het ras Otava dat ik hem destijds bezorgde vindt hij een van zijn heerlijkste appels.

Ditmaal gaf hij mij vruchten en enthout van Frémy, een late, Franse dessertappel. Ik had nog nooit van dit ras gehoord.

De vrucht werd circa 1830-40 door boer Frémy van Cherré, Maine et Loire geteeld. Joan Morgan in ‘The Book of Apples’ omschrijft de vrucht als volgt: rijk, veel suiker, fijn van structuur, vast, diep romig vlees. Ik kreeg een paar appels mee om thuis te proeven. Een lekkere appel vond ook Aleide. Evenwel lijkt de textuur toch iets minder fijn dan de beschrijving van Joan.

Plukrijp midden, eind oktober. Eetrijp: januari-april. De pel is geel-groen en iets gebronseerd (russet is de Engelse term). Formaat: gemiddeld of iets groter.

Ook gezien de lange bewaarbaarheid een interessante variëteit voor de liefhebber. En nu maar hopen dat het enten lukt.

Ook in Duitse Groenten en Fruit zitten illegale Pesticiden

Op  30.01.2007  publiceerde Greenpeace Duitsland de verontrustende resultaten van haar onderzoek.

Ze onderzochten 84 stalen en bij 29 % troffen ze niet toegelaten pesticiden aan.

Hierbij waren er 12 % met in Duitsland verboden giften.

Bij de andere 17 % vond men stoffen die voor andere gewassen, bijvoorbeeld graangewassen wel toegelaten zijn, maar niet op groenten of fruit. Bij de oogst van de graangewassen zijn ze verdwenen, niet zo bij groenten en fruit. Daar zijn ze nog gevaarlijk aanwezig bij het oogsten.

Met de verboden pesticiden brengen de boeren de gezondheid van de verbruikers en het milieu in gevaar.

Greenpeace wil de handel en het gebruik van illegale pesticiden strafbaar stellen.

De controle dient te verscherpen en de schuldigen dreigen hun subsidies te verliezen.

In de herfst van 2006 heeft Greenpeace met eigen onderzoek bewezen hoe gemakkelijk men in de handel aan deze illegale producten geraakt

Greenpeace nam ook buitenlandse producten onder de loupe.

Bijzonder ergerlijk: In 1 op de 2 Spaanse paprika’s (12 / 23) werd het hoogstgevaarlijke insectengif Isofenphos-Methyl gevonden, dat in de EU niet toegelaten is. Men vermoedt dat het product vanuit China illegaal in Spanje ingevoerd wordt. Zelfs in China is het gebruik op fruit en groenten verboden! Op 20 december 2006 had het ministerie van de deelstaat Baden-Württemberg al voor de spaanse paprika gewaarschuwd. De handel trok geen conclusies. Op 12. Januari kocht Greenpeace de 23 paprika’s, waarvan de helft ontoelaatbaar giftig waren.

Bron: www.greenpeace.de

Ik vraag mij af hoe het bij ons zit en wat onze eetwareninspectie doet? Naar alle waarschijn lijkheid worden die Spaanse paprika's ook bij ons ingevoerd. Soms is die dienst er als de kippen bij.