Verveling is inderdaad het sentiment dat bij deze verkiezingen hoort. Niet zozeer omdat ik reeds weet op wie of wat ik zal stemmen. Integendeel, het is mij nog nooit zo onduidelijk geweest aan wie ik een kleine inspanning zal wijden om zo te helpen hen aan een parlementaire uitkering te helpen. Eigenlijk heb ik geen goesting meer om die professionele zakkenvullers verder te helpen parasiteren op ons belastingsgeld.
Hun geprietpraat verveelt mij. Sinds ongeveer 20 jaar heb ik verkiezingen zien gaan en verkiezingen zien komen. Altijd was er wel een sterke persoonlijkheid, omgeven door een sterke slogan die de aandacht trok. Jong en idealistisch omtrent wat politiek was heb ik afgewogen, gemeten en gerekend. Zelfonderzoek en stemtests. En ik heb bewust gestemd. O.a. op mensen die later meer begaan waren met chocoladesigaretjes dan met vis in de Zenne of mobiliteit rond de stad. Gelukkig ook op "mijn sociale zekerheid". Wie had in 1995 ooit gefantaseerd dat ik, ik dan nog wel, "mijn" sociale zekerheid zou nodig hebben. Ach, ik heb mij zelfs laten overhalen op de partij van de zelfstandigen te stemmen, toen mijn echtgenote haar zaak opstartte. Met het invoeren van een kompleet zondige negatieve belastingsverlaging via de vestigingstaks voor gevolg. De laatste keer geloofde ik de belofte van Mr. Goebestuur. Alweer opgelicht door de universeel onklopbare kampioen loze beloften ! Ik heb het dus gezien, die politiek. Ik kan zelfs een zeer korte essentiële samenvatting geven. Zakkenvullerij en eigenbelang ? Yes we can !
Ik kijk dus niet meer als die gepatenteerde leutermachines hun electorale show voor de camera's komen opvoeren. De reis naar het einde van de nacht geeft meer reden tot menslievendheid dan dat politiek woordkotsen. Ik doorzie die inhoudsloze luchtbellen, het is zelfs niet moeilijk om door hun loze praatjes te prikken. Ze blijven hun nonsens uitkramen voor idioten, hardleerse nitwieten, overbejaarde tijdseigenaars en partij-adoranten. Geen kloten zullen zij veranderen aan de fiscale persappelsienstatus van iedereen die een beetje geld verdient ! Geen bal correctie zullen zij brengen in de verrijking van de rijken. Er zal ook geen wending komen in de prioriteitstelling van de politiek. Stompzinnige, kompleet onrealistische taalpesterijtjes over en weer zullen het nieuws blijven beheersen. Beleid ? Euh....iedereen weet hoe dat moet, behalve onze politici, onze leiders,....."onze" vertegenwoordigers. Het tsarisme van hun partij is hun dagelijkse zorg. De reus staande houden ook al weet iedereen dat de lemen voeten verbrokkeld zijn.
Het is dus hoog tijd dat "het volk" een signaal geeft. Geen foert-middelvingertje opsteken door op de geïnstitutionaliseerde en gedoteerde onverdraagzaamheid te stemmen. Geen weverend gezever, geen privé-detectieve inschakelende egoisten, geen vijf minuten moed, geen maatpakken-geitenwollensokkers. Neen een echt signaal ! De SLP naar 50 % ? Of eerder de niet nationale lijsten massaal steunen ? Massaal thuis blijven ? Of gigantisch ongeldig stemmen ? Laat zien dat wij de huidige bende clownssmoelen niet lusten ! Laat zien dat wij geen vertrouwen meer hebben in de zichzelf in stand houdende partijen ! Burgers doe iets ! Geef een machtig electoraal signaal ! Veeg de vervelende gespleten tongen van de kaart !
Verveling is inderdaad het sentiment dat bij deze verkiezingen hoort. Niet zozeer omdat ik reeds weet op wie of wat ik zal stemmen. Integendeel, het is mij nog nooit zo onduidelijk geweest aan wie ik een kleine inspanning zal wijden om zo te helpen hen aan een parlementaire uitkering te helpen. Eigenlijk heb ik geen goesting meer om die professionele zakkenvullers verder te helpen parasiteren op ons belastingsgeld.
Hun geprietpraat verveelt mij. Sinds ongeveer 20 jaar heb ik verkiezingen zien gaan en verkiezingen zien komen. Altijd was er wel een sterke persoonlijkheid, omgeven door een sterke slogan die de aandacht trok. Jong en idealistisch omtrent wat politiek was heb ik afgewogen, gemeten en gerekend. Zelfonderzoek en stemtests. En ik heb bewust gestemd. O.a. op mensen die later meer begaan waren met chocoladesigaretjes dan met vis in de Zenne of mobiliteit rond de stad. Gelukkig ook op "mijn sociale zekerheid". Wie had in 1995 ooit gefantaseerd dat ik, ik dan nog wel, "mijn" sociale zekerheid zou nodig hebben. Ach, ik heb mij zelfs laten overhalen op de partij van de zelfstandigen te stemmen, toen mijn echtgenote haar zaak opstartte. Met het invoeren van een kompleet zondige negatieve belastingsverlaging via de vestigingstaks voor gevolg. De laatste keer geloofde ik de belofte van Mr. Goebestuur. Alweer opgelicht door de universeel onklopbare kampioen loze beloften ! Ik heb het dus gezien, die politiek. Ik kan zelfs een zeer korte essentiële samenvatting geven. Zakkenvullerij en eigenbelang ? Yes we can !
Ik kijk dus niet meer als die gepatenteerde leutermachines hun electorale show voor de camera's komen opvoeren. De reis naar het einde van de nacht geeft meer reden tot menslievendheid dan dat politiek woordkotsen. Ik doorzie die inhoudsloze luchtbellen, het is zelfs niet moeilijk om door hun loze praatjes te prikken. Ze blijven hun nonsens uitkramen voor idioten, hardleerse nitwieten, overbejaarde tijdseigenaars en partij-adoranten. Geen kloten zullen zij veranderen aan de fiscale persappelsienstatus van iedereen die een beetje geld verdient ! Geen bal correctie zullen zij brengen in de verrijking van de rijken. Er zal ook geen wending komen in de prioriteitstelling van de politiek. Stompzinnige, kompleet onrealistische taalpesterijtjes over en weer zullen het nieuws blijven beheersen. Beleid ? Euh....iedereen weet hoe dat moet, behalve onze politici, onze leiders,....."onze" vertegenwoordigers. Het tsarisme van hun partij is hun dagelijkse zorg. De reus staande houden ook al weet iedereen dat de lemen voeten verbrokkeld zijn.
Het is dus hoog tijd dat "het volk" een signaal geeft. Geen foert-middelvingertje opsteken door op de geïnstitutionaliseerde en gedoteerde onverdraagzaamheid te stemmen. Geen weverend gezever, geen privé-detectieve inschakelende egoisten, geen vijf minuten moed, geen maatpakken-geitenwollensokkers. Neen een echt signaal ! De SLP naar 50 % ? Of eerder de niet nationale lijsten massaal steunen ? Massaal thuis blijven ? Of gigantisch ongeldig stemmen ? Laat zien dat wij de huidige bende clownssmoelen niet lusten ! Laat zien dat wij geen vertrouwen meer hebben in de zichzelf in stand houdende partijen ! Burgers doe iets ! Geef een machtig electoraal signaal ! Veeg de vervelende gespleten tongen van de kaart !
Ik heb mij kwaad gemaakt. En met reden. Ik heb gisteren mijn droom in rook zien opgaan. Mijn uitgekiend plan is mislukt, mijn moeite is voor niets geweest. De Rode's zijn een bende loosers van eredivisie-niveau !
Toen ik enkele weken geleden hoorde dat er een pandemie op komst was kreeg ik hoop. En uitzicht op veel geld. Twee miljard doden werd er op een alarmistische TV zender zelfs geopperd. België zou kunnen uitsterven, de mensheid vergaan. En neen, ik was verheugd, omdat ze niet gekookt werden in hun eigen zweet maar door een varkensvirus. Ziet ge, die Global Warming is toch niet ons grootste probleem. Een crisis, een opportuniteit. Doelstellingen werden gesmeed. Een van de De Rodes zou het eerste varkensgriepslachtoffer worden. Nog voor Microsoft het woord in de nederlandstalige spellingscheck zou opnemen.
Ik belde naar burgerlijke standen om de Mexicanen en Amerikanen op te sporen. Vooral deze met dochters rond de 18 en/of met zoons rond de 15. De De Rodes junior waren uitverkoren om dagen met die buitenlanders door te brengen. Multiculturaliteit staat hoog in ons vaandel. Ik schuimde reisorganisaties af op zoek naar Mexicovaarders en Amerikavliegers die alweer kweeksels hadden binnen de beoogde leeftijdsgroep. Dagen, weken ben ik intensief op zoek geweest. De school begon zelfs vragen te stellen waar mijn kinderen bleven. Ik antwoordde hen dat zij een veel belangrijker hoger doel aan het dienen waren. Katholieke scholen zijn daar alweer zeer tevreden mee. Roepingen kweken is nog steeds één van hun hoofddoelen.
Ondertussen maakte ik afspraken met roddelblaadjes en andere adepten van de sensatiepers. Voor vele miljoenen euros mochten zij een interview doen met het eerste varkensgriepslachtoffer van België. Achter glas. Ik had al een grote bokaal besteld waar de zieke zou moeten in plaats nemen. NASA wou een afgedankt ruimtepak ter beschikking stellen voor de interviewer. De show was geregeld want ook de TV had een lucratief bod gedaan om dat eerste varkensintervieuw met de Mexicaanse griep in België te mogen uitzenden. Exclusief op de drie zenders ! Later kon ik het verkopen aan den Hollander. Als Belgenmop in Banana split.
Maar een of andere pummel doorkruiste mijn plannen. Hij was eerst ziek. De De Rodes junior slagen er zelfs niet in om als eerste ziek te worden ! Waar moet dat naartoe met die jeugd. Godgeklaagd. Hoe moeilijk kan het nu zijn ? Een griepje krijgen en knorgeluiden maken. Het stond in mijn plan. Het moet de invloed van de moeder zijn. Niet luisteren naar wat de pa zegt ! Ik hoor het haar al zeggen, loensend in mijn richting de wijsvinger aan het voorhoofd tikkend. Zij heeft ze opgestookt om niet ziek te worden. Zelfs dat mislukt. De wereld is niet eerlijk. Alles wat leeft op deze kloot is tegen mij. Waarmee ik bewezen heb dat ook virussen levende zielen zijn.
Tsja, sukkelaar, gij moet de maandag gaan werken. Ik kan blijven liggen. Het was mijn cynisme uit zelfbeklag dat zaterdagavond nog eens boven kwam. Wij hadden gaan fietsen. Ik en hij. Wij waren er stevig tegen aan gegaan. Hij dan doch. Hij is geoefend. Veel meer dan ik, maar nu ik tijd heb had ik mij toch eens voorbereid om eens met hem mee te mogen. Ik had afgezien. Ik had hem het terrasje van Café de Paris laten genieten. Wij dronken er een karmeliet. Elk ene, zo erg is de crisis nog niet. Ik vergat ze zelfs. Hij zou volgende week dit doen. En dan dat. Ook dit jaar zou hij de Ventoux gaan beklimmen, met zijn zoon. Of ik niet meewou ? Wij moesten nog terug. 35 km die hij in één uur wou afhaspelen. Dus een tweede karmeliet hoefde niet.
Veel hebben we niet meer gezegd. Ik kon niet. Buiten mijn voorvermelde historische woorden. 500 m voor het schouderklopje aan het kruispunt waar we elk onze eigen weg gingen. Ik nog 500 m hij moest nog 2 km. Dat was mijn laatste beeld van hem. Ik zal hem nooit meer zien fietsen. Misschien zie ik hem zelfs nooit meer.
Oh, hij is gaan werken deze morgen. Met de fiets. Geen probleem. Hij is tot aan het voorvernoemde kruispunt geraakt. Eentje dat hij reeds meerdere jaren elke werkdag kruiste. En waarschijnlijk nog enkele honderden weekends ook als hij zijn lange zwerftochten met de fiets ging maken. Niemand begrijpt het. Ik dan toch niet. Vrachtwagen niet gezien. Weggestoken achter een bus ?! Een seconde onachtzaamheid of gewoon niet gezien. Ik kan het hem niet vragen. Geen meetbare hersenactiviteit meer. Ik zal geluk moeten hebben, wil ik het ooit nog kunnen. Afwachten. Onzekerheid. De enige zekerheid is levenslange volledige verlamming als..... Vrouw en twee kinderen. En drie kleinkinderen. Vele plannen. Die zitten in de koelkast en moeten wachten. Ze zullen met zekerheid veranderd worden. Als het afwachten positief verloopt...ach wat is positief. Steven Hawking heeft ook nog iets gemaakt van zijn leven. En D. die is na zijn accident rolstoelbasket gaan doen. Positief blijven denken hebben ze gezegd. Ik ook aan zijn vrouw, en 't is een vechter. Maar buiten weende ik. Afscheid valt zwaar.
Crisissen brengen de slechtheid van de mens naar boven. Ik hoef nog net niet op koninginnen of mooie prinsessen te gaan inrijden om de rest van mijn leven zin te geven. Trouwens gezien het precedent is dat een zeer ontoereikende manier van zingeving als men lang wil leven. Judo geeft meer voldoening als kanalisering voor de frustraties. Ook qua sociale contacten is dat een meer belonende bezigheid dan royalty's proberen crashen. Dus opzienbarend is het niet dat Willem met groot leedvermaak over de afgang van een ander de latere uren van de voorbije avond heeft doorgebracht. Zonder whisky. Zo'n genot hoefde niet gemarineerd.
Al weken hoor ik van echtgenote en zoon de verhalen van een wedstrijd tussen eettenten. Heetgebakerde chefkoks bewijzen hun lieftallige echtgenotes dat hun spijt over de relatie misschien niet zo redeloos ongegrond is. Dikkenekken van de grote stad verwarren restaurants met opzichtig aangeklede cabardouche-toestanden. Koppige ezels hangen de clown uit met mijnwerkerslampen en trekken rare smoelen achter de rug van hun veel te braaf, maar hopeloos lieftallig (woorden van mijn zoon) vrouwtje. Gisteren vervolgde de TV deze frietkotrace. Ik kwam net binnen toen een zwartharige arrogant hysterische trut haar enige klant de mantel uitveegde. Haar ijs kwam van de wereldkampioen ijsmaken en dergelijke andere nonsens stond dat mens uit haar botten te kletsen. Ze draaide uiteindelijk pathetisch de rug naar de klant en weeklaagde dat ze van al dat gezaag genoeg had. De ogen scheel naar boven gedraaid, het hoofd lichtjes in de nek geworpen. Een hoogtepunt uit het amateuristische emo-toneel.
Toen bleek dat die unieke klant eigenlijk de toekomst van dat madammeke haar eettent in handen had, werd een nieuw hoogtepunt in de TV geschiedenis geschreven. Ongeloof werd snel vervangen door zondebesef dat alweer snel werd verdrongen door zelfbeklag en geweeklaag. Het gejammer over hard werken, niemand wist hoe hard, werd ondersteund door een aanstellerige en gezwollen choreografie die niet zou misstaan als uitvoering van de stervende zwaan. Willem likte duimen en vingers af. Het galactische record arrogantie sneuvelde. Karel de Gucht heeft zijn meesteres gevonden. Als het dan toch emo-gejeremieer moet zijn op de kijkbak...dan nog meer van dit. De val van Icarus, Madame Bovary... allemaal bleke afgietsels van wat aan armzielige kunstenaarsbreinen verschijnt als ze aan arrogantie denken. Mijn restaurant verlegt grenzen !
Waar zitten de electorale tafelspringers en andere zwaargewichten nu ?
Geachte heer Verhofstadt waar zit u ? Uw partij staat in de belangstelling en nu bent u nergens te zien. Nochtans de voorbije weken moesten wij uw verschijning weer meer dulden dan ons lief was. Nu dat uw automatisch antwoordapparaat een foutje heeft laten lekken, nu bent u er niet ? Zeer merkwaardig. Wist u van niets, over die postjesverdeling ? Dat zou mij pas verbaasd doen staan. Een automatisch antwoordapparaat neemt geen eigen initiatief, tenzij het kapot is natuurlijk. En dat is waarschijnlijk nog de meest plausibele uitleg ook, die goede antwoordman heeft al zoveel moeten draaien en keren dat hij waarschijnlijk kotsmisselijk ziek buiten gebruik is geraakt. Maar, beste heer Verhofstadt, een echte gentleman neemt zijn verantwoordelijkheid. Neen..niet door zich weg te steken !
En Beste heer De Gucht, Is de democratie nu niet in gevaar ? In uw pluche boek wist u nochtans dat de praktijken die het zwarte schaap van uw partij heeft laten lekken eigenlijk alleen maar de anti-politiek diende en dus de democratie ondermijnden. Geachte heer De Gucht, nu is het moment om uw theoretisch geschrijf in de praktijk te brengen. Neem afstand van die partij met dergelijke vieze praktijken ! In het openbaar. Toon dat uw veel te duur, en nu reeds zelfs bij De Sleghte uit de rekken verwijderd boek geen loze woorden waren !
En Mr De Wael.... Het is lang geleden. Bent u er nog ? Nu dat uw partij alle hulp kan gebruiken, zeker van zwaargewichten, is een handje hulp nooit afgeslagen.
Dus heren. Het is een komplete wanvertoning dat de zware koppen van de partij zich nu zeer ver uit beeld houden. Derderrangsproleten mogen de hete kolen uitpissen. Proficiat dat het aanvoegsel "Open" zoveel inhield durvde ik toendertijd niet vermoeden. Laat staan dat al mijn negativisme zoiets zou kunnen baren hebben. De modelstaat moet een modderpartij ondergaan ! Mocht ik alleen moeten stemmen, ik vrees dat wij in een "open-VLD"-loze staat zouden wakker worden.
Afschuw...een auto door een massa volk. Doden... Een gek ?
In elk geval een afkeurenswaardige daad. Een krapuleuze daad. Onaanvaardbaar.
Maar...
Werkloos. Uitzichtloos de eindjes zoeken en altijd maar vaststellen dat ze te kort zijn om aan elkaar te knopen. Eten van brol. Kleren brol. Auto brol. Zonder uitzicht op beter. Onbegrepen. Als men zich een beetje goed wil voelen gaat men zich inspinnen. In het beste geval. Anders gaat men zich vestigen als parasiert. Oh, wij begrijpen het hoor...wij zouden het ook doen. Zingeving zoeken in tijden van werkloosheid wekt onbegrip en jaloezie. Maar ook het zoeken van luisterbereide oren is onmogelijk. Wie klaagt is een seut. Een lamzak die beter zijn smoel zou houden en gaan zoeken naar werk. Neen nog beter...gewoon gaan werken. De financiële strop spant zich rond de nek. Verstikt u. Snijdt de zuurstof af die nodig is voor helder te denken. De problemen worden ingesponnen cocons die het hoofd te moe maken en de darmen overmoeien. Helder denken zit er niet meer in. Mag niet meer want dat zou een luisterend oor vergen. Zageventen niet welkom. De moedeloosheid is beter dan spiderman. Ze verlamt, legt stil, deprimeert. Het onbegrip, de afwijzing is verlammend. Het misprijzen zadelt op met een schuldgevoel. Zelfbeschuldiging. Destructie van het zelfbeeld. Zelfvertrouwen is weg, samen met de job.
En dan.... wankele individue. De zwaksten doen het in stilte. Een touw, een strop, pillen,..... Anderen doen het spectraculairder. Touw en brug, de spoorlijn,... proberen vliegen van de Hilton. Nog anderen, megalomane stukken crapuul....die rijden....ach aaaaaaaargggggg afgrijzen. Ik begrijp het niet.
Crapuleus mensen doodrijden is door niets te verklaren. Door niets met begrip te verschonen. .....
Cafe de Paris. Het wordt mijn café. Neen ik ga dat ding daar niet overnemen. Het wordt een café dat mij zit als een handschoen. Café de Flore voor Sartre, Harry's bar in Parijs voor Ernest Hemingway. Gewoon mijn stamcafé.
Hij zat daar. Het verkeerde terras, maar dat zou ik wel corrigeren. Luc van K. Het bleek ex van K.. Maar hij was er al over. Luc was van Effi nu, maar dat is een pietluttig detail. Scheikunde was tot hier toe het gemeenschappelijk aanknopingspunt. Of beter de opleiding die wij samen erin gevolgd hebben. Ooit lang geleden. Werkloosheid is een tweede, zij het veel recentere overeenkomst. Om ze te vinden, die overeenkomst dus, hebben wij elkaar moeten ondervragen. Wij zouden het al van bij de eerste vraag moeten aanvoelen hebben. Misschien deden wij dat wel. Luidop zeggen hebben wij het niet direct gedaan. Wij handelden eerst de familiegeplogenheden af als interessante weetjes. Als volleerde roddeltantes bespraken wij ook deze van toenmalig interessante medestudenten. S., K2, F, I, H, J,....Weet u P. broer van W. is al dood ? Al vijf jaar. De hete brij bleef lang onbesproken.
Maar 25 jaar zonder elkaar maakt dat er niet eindeloos kan gepraat worden over koetjes, kalfjes, moeder de vrouw en hun respectieve kindjes. En het werk ? Geen meer ? Tja, ik ook niet. Alléz u zat toch bij ...? Ja. Dat had in nooit gepeisd dat zo'n grote keet ook zulke dingen zou doen. En gij ? Kleine keet, crisis, dus.
Veel meer werd er niet over gezegd. Het trauma is ingesponnen en wordt veilig geïsoleerd in het achterhoofd en in de maag of de darmen. Het weegt, maakt het hoofd zwaar en vult het volledig. Het legt het denken lam. Gelukkig maar ? Of toch niet. Het ligt als een afdeksteen op de pruttelbron van nieuwe gedachten. Het verstikt het tevredenheidscentrum. Soms komt de ingesponnen last naar buiten en gaat met volle gewicht aan de mondhoeken hangen. Een mens zou eens de bevlieging kunnen krijgen te lachen in deze droeve tijden. De ingesponnen werkloosheid is de beste snelweg naar een verzuurd depressief Vlaanderen. Er zou eens een partij dergelijke verzuurde negativiteit politiek moeten recupereren.
De ingesponnen capsule in de buik doet je alle lust vergaan. Zenuwachtig knijpen je maag en darmen in de cocon die er niet thuishoort. Tevergeefs. Ik ben 8 kilo vermagert sindsdien. Ach, nee bij mee is dat beest eerder een vreetmachine. Inderdaad kneurt de buik voortdurend alsof het iets wil bestrijden. Maar als mijn ingewanden vol zijn heb ik daar minder last van....
Het werd zwaar. Het gesprek. Hij is er altijd eentje geweest die melancholisch droevig werd na de derde Duvel. Willem probeerde nog. Meer tijd voor dit, leuk toch dat wij nu dat... maar ach. Wat is de meerwaarde in het leven elke dag dat de zon schijnt drie Duvels te kunnen gaan drinken op een terras ? Wie niet weet waar zijn hoofd staat ziet dit als een luxe, een verwenning zich eens niet te hoeven haasten. De looser die dit wel elke dag kan gaan doen, droomt van de tijd dat er veel te veel zinvolle dingen in één dag moesten gepropt worden. Ach die lieve, gezonde "te-veel" stress. De "te weinig" variant is veel dodelijker zeker voor de geest.
Vluchten vergt minder moed dan de oorzaken zien. De individuele rechten primeren boven de plichten van de menselijke kudde-natuur. Religie moet verdwijnen. Millennia sociale regulatie van de mensenkudde overboord gekieperd. Het failliet van de progressieve maatschappijvisie wordt duidelijk. De generatie individualistische gehersenspoelden tonen dat individualisme gewoon synoniem is van zelfzuchtige onverschilligheid waarin respectloos bezitten van meer dan je naaste het ultieme doel van het leven is. De afwezigheid van een beldeidsondersteunend antwoord op de massale emigratie van mensen die nog steeds de basisstructuren van kuddegeest eerden heeft de multiculturele verscheidenheid laten verworden tot een chaotische kakafonie. Nu staan ze daar de progressieven, hoe kan da na te roepen als ze zien dat het losgeslagen individu nieuwe gevaarlijke identificatiemogelijkheden vindt in de eng-nationalistische groepsrethoriek van extreem rechts. Wij tegen zij. Steeds harder polarizerend. De rijken kunnen zich de luxe van een vluchtoord kopen. Geen last meer van de rest van de maatschappij. Wij zullen wel groepsdynamische niemendalletjes zoals fata morganas aanschouwen, terwijl de progressieven laten zien dat ze hun les geleerd hebben. Niet de ontvoogding leidt naar de machtshemel, maar de angst. Hou jij ze dom, dan houden wij ze angstig. Het heeft millennia gewerkt. Het was mooi deze angstrethoriek te doorbreken. Spijtig dat de doorbrekers van toen nu de macht willen gijzelen. Enkele warme jaren volstonden om de nieuwe progressieven hun hete brandende hel te geven, en hun hemel die alleen via een leven van ontbering en afzien van aardse geneugten kan bereikt worden. Ach de menselijke evolutie is cirkelvormig.
Vrouwen en mannen zijn niet gelijk. Ik heb dat vandaag mogen aanschouwen. Neen, het was geen vettige taart deze namiddag. Zogenaamd iets tussen gekomen. Moppie moest gecompenseerd worden. Het werd een tuincentrum. Man man man ik heb daar geobserveerd en genoten. Ik vond maar één soort vrouwen. Namelijk gelukkige. Met een ongelofelijke glimlach zweefden ze door de ruimte. Aangezien a dirty mind a joy forever is, verdacht ik allen van het gebruik van permanente vaginale stimulantia. Prachtig om naar te kijken. De meeste leenden zich om recht in de ogen te kijken. Ssst Niet aan madam de Rode vertellen.
Ook de mannen vertonen daar stereotype gedrag. Minder eenvoudig dan de vrouwen. Natuurlijk. Er waren twee soorten mannen. De eerste soort posteerde zich aan de kassa als een hoofdnoormanop de boeg van zijn drakar. De handen op de toog. Uitgespreid. Gepensioneerde smalgladde kantoorhandjes. Maximum gewoon om een tennisraketje in vast te houden... maar de show moest doorgaan. Vol zelfvertrouwen rondom zich kijkend de wereld overtuigend van de grote expertise ter zake. Twee palen en zes spanbanden. En een paneel. Neen, natuur of donkerbruin dat weet ik niet ? De vrouw, toegegeven bij dergelijke mannen vraagt het een zeer goed ontwikkeld waarnemingsvermogen om het geslacht van hun stille schaduw te ontdekken. Soms zijn het alleen de witbeige orthopedische schoenen die een vrouwelijk model verraden ! Zij weet het dan ook niet. En dan zijn we vertrokken voor tien minuten discussie aan de kassa. Het doel van de dag was bereikt. Ze stonden aan de kassa hun belangrijkheid te demonstreren. Hadden alle vrouwen maar zulke mannen ! Maar dat kan niet, want die stoere onderlegden zijn in een minderheid.
De grootste groep mannen loopt een beetje bedremmeld achter hun orgastische vrouw. De wanhoop druipt uit hun ogen. Ze struikelen er bijna over. Het is duidelijk dat ze het gebruik van spade, hark en plantstok niet zo zien zitten. Ze krijgen er in elk geval geen bevredigde glimlach van op hun gezicht. Mochten zij zeker zijn dat de vrouwen hun gelukzaligheid bereiken omdat zij reeds fantaseren het gespierde torso van hun wederhelft de strijd tegen de grond te zien winnen, zij zouden enthousiaster zijn. Mochten zij weten dat de vrouwen al de zevende hemel bereiken omdat zij denken aan de gespannen dijspieren van hun wederhelften die de spade de aarde indrijven, zij zouden minder afkeer in hun ogen hebben. Maar zij weten dat hun vrouwen gewoon genieten van de tegengoesting die de mannen nu al koesteren voor die grondwerken. Hun weerzin wordt gevoed door de wetenschap dat een verwelkbare bloem die veertien dagen standhoudt, hun vrouwen meer satisfaction schenkt dan de inspanning die zij moeten leveren om die plant zo ver te krijgen.
Ik genoot. Met mijn roze trui naast mijn Moppie. De enige glimlachende man. De enige met een piemel die plezier had in het tuincentrum. Oh ja ook ik had het vlaggen. Twee doodgevroren struiken moesten vervangen. Dank u Gorakel voor die opwarming die mijn struiken heeft doodgevroren. Maar ach, ik weet al lang dat mijn krullebolletje er meer dan onschuldig plezier in schept mij in shorts mijn dijspieren te zien spannen. Meer dan vrijblijvende voldoening put zij eruit mijn ontbloot bovenlijf te zien zwoegen om de planten hun rechtmatig plaatsje in de grond te gunnen.
Willem leeft op hoop..... het zou een warm-sensuele avond kunnen worden. Zeker nu de zoon in Italië toeft. Met de school. En de dochter met een vriendin en haar ouders naar één of ander vakantiedorp met groot zwembad mocht. ! Ach... ik heb ook nog eens recht op enkele momenten van leedvermaak met mijn soortgenoten. De sukkels wiens vrouwen naar tuincentra gaan voor de bloemen !
3 uur 22. De slaap heeft mij al verlaten. Hij is bij mij gekropen gisteren avond rond 9 uur 30 vermoed ik. Want van later herinner ik mij alleen het tanden poetsen net voor het in bed vallen. Gelukzalige momenten van slaap. Enkele uurtjes dan toch. Maar nu ongeveer sinds drie maand verlaat de slaap mij. Hij sluipt weg als een one-night-stand die wacht tot de gelukzalige roes om te verdwijnen. De zoveelste keer Klaustrofony is geen optie. Shadows of Ignorance ook niet. Kontinuum durft al eens werken. Repetitieve ambient muziek om te slapen. Meesterwerken van de elektronische Kunst. Proberen ? Neen ? Opstaan ? Nog eens draaien. Moppie slaapt. 3 u 24. Toch maar dat bed uit en eens drinken. Water om de vieze smaak te verdrijven. Zuiverende water waste dat ook maar de slechte tijd weg.
Ik sta hier nu. In de living. De kat komt bij mij. Wat te doen ? Wat lezen. Nog steeds het Martyrium. Echt zeer dik maar echt goed. Neen muziek is beter. Met de koptelefoon. AC DC volume op hoog ? Of toch wat schrijven. Ik leg mij dus gewoon op de zetel. Ik berust als een vermoeid dier vastgezogen in de modder. Mijn geest heeft gevochten maar elke poging was niet meer dan wat gespartel in het drijfzand. Zeker meneer ik kan draaitabellen met grafieken maken in Excel. Of ik dat nu eens wil voordoen op uw cijfers ? U gaat toch niet profiteren meneer, ik zet uw cijfers goed en ik moet niet bellen, u zult zelf wel bellen ? Ah dat is ook goed. Neen niet elkaars tijd verder verbeuzelen. Inderdaad er zijn er nog velen. Misschien vind u er wel een die uw draaitabellen op punt zet in ruil voor enkele hoopvolle woorden van u ?! Ik wens er u succes bij. Ik zie zijn verbouwereerde gezicht in het duister van onze woonruimte. Ik heb inderdaad het licht al uitgedaan. De uitputtende doodstrijd van een gestrikt beest hoeft geen spotlight.
De lucht wordt dik. Verstikkend. Ik vind de deur niet. Hoelang nog ? Straks zijn ze er weer de mensen die het beste met mij voorhebben. Een dagje naar Antwerpen ? Dan kunt ge uw zinnen wat verzetten. Ik knik. Een dagje achter de anderen aanlopen. Doen wat zij willen. Boeken ? Neen ik heb geen denk ik. Ik zie mij de boekenwinkel binnen gaan. Cadeaus doen aan boeken denken ? Ik heb niets gedaan om een cado te verdienen. Zelfs niet verjaard. Of, als ik enkele uren later terug thuis zal zijn, de vraag of ik mee ga eentje gaan drinken ? Neen ik heb geen .denk ik. Ik zie mijzelf het glas heffen en zwelgen. Tot ik moe ben en de anderen naar huis willen. Ik zal slapen. Enkele uren en dan terug Klaus Schulze luisteren. De donkere bastonen intrigeren mij. Zij zijn mijn vrienden in de donkere uren. De donkere tijden. Als ik dan zal opstaan, zal ik nog opstaan denk ik, maar ik zie mijzelf al uit bed kruipen. De boekenmarkt in Gent en nog maar eens rond dat stad dretsen. Ik doe dat graag vinden ze. In de namiddag wil ik echt graag naar de Ronde kijken. Ik zie mijzelf al vettige taart eten bij een of ander met mij begaan schepsel dat mij oeverloos verveelt met nutteloos gekwek. Verdomme ik ben weer in de bodemloze, nauwer wordende put van het weekend gesukkeld.
De zon schijnt hard. Ze roepen wind. Ik hou niet van wind, maar ook niet van klankloze vertekende beelden. Ze is nog steeds kwaad. Ik weet nog niet waarom maar ik ken een remedie. Weg wezen. Met de fiets naar Gent. Ongeveer 20 km, langs binnenbaantjes en over dijken. Een stukje uniek Vlaanderen doorkruisen. De grootsheid van de Schelde ondergaan. Genieten. De groene spechten schichten weg. Hun rood kabotseken op hun hoofd. De stroom glinstert zijn grootsheid en stuurt de wind in alle open vlakte recht op de kop. Willem stampt. Uit kwaadheid, uit frustraties. Uit de drang om Gent te bereiken. Voor de middag. Ik zal er gaan eten. Op de vrijdagsmarkt. Een broodje. Café de Paris of consorten. In het zonnetje op hun doorbetaald terras. Ik zal ook wel duur betalen, maar ach, het mag deze ene keer.
De zon scheen op het plein. Vandaag was het toeval aan mijn kant. Een tafeltje vrij. Vier stoelen, Ik ben maar alleen. Misschien opportuniteiten. Iemand die vraagt...mag ik, mogen wij. Salade Niçoise met brood. Katten kunnen niet beter of meer genieten van de zon. Ik mag niet in slaap sukkelen. Het zou kunnen nochtans. Het mag niet. Ze gunnen het mij niet. De GSM roert zich. Onbekend nummer. Hallo.... Ah ja dat is een tijdje geleden. Neen ik ben nog steeds vrij. Een andere opportuniteit ? Ammai en u denkt aan mij ? Bedankt zeg. Wat zegt U ? Wanneer ? Nu ? Deze namiddag ? Sorry fysiek onmogelijk. Mag het morgen ? Ah, Dank u. Allé dan toch morgen ! De versgebakken, perfecte tonijn vormt een symfonie met de zon. De olijven warmen mijn gemoed.
Alweer GSM. Morgen kan een einde komen aan de eindeloze leutersessies. Afspraak ? Neen liever overmorgen ? Waarom ? Zuster verjaart en zoon vertrekt naar Italië. Nog maffia-schade verzekering afsluiten en cadootje zoeken. Kan het volgende maandag ? Ja...maar u bent fantstisch. 14.00 uur ? Ik zal er uitgeslapen staan...tot dan. Tomaten worden zoete zongevulde lekkernijen. Zo'n brood heeft Albert nog niet gegeten. Zelfs Albert II niet. Would you mind sir...? Hoor ik goed ? Neen zie ik goed ? Vier Chinezen van het vrouwelijke soort. Tuurlijk heb ik geen bezwaar. Pak daar nog een stoel. A chair, add a chair from there...het klonk als chinees engels uit de 21ste Bejingeeuw. Gent, an interesting city, yes yes. Ik daar gestudeerd. Chimistry...phd in de middeleeuwen van de oertijd. Oh nee ? Dank u maar toch wel het is echt 25 jaar geleden. Bla bla hier, bla bla daar. Korenmarkt, Lievenskaai, Oud Begijnhof, Gravensteen.....GSM gedjingel.
Ah Gij zijt het ? Waar ik zit ? Op de vrijdagsmarkt met 4 schone Chinezekes op mijn schoot. Neen ik doe niet zot ! Of ik naar huis kom ? Ja als gij stopt met kwaad zijn. Zand erover, vergeten en vergeven ? Geen gezaag meer ? Ja je hebt gezaagd. Sorry sir is that your wife ? Ja ik zei het toch vier schone spleetogen op mijn schoot. Keus genoeg ahahahah ! Ja heb ik, Salade met brood. Lekker in de zon. Tuurlijk kom ik. Een Rieslinkske in de frigo ? Tuurlijk, 40 minuten fietsen en ik ben er. Je meent het tiramisu ? Voor mij speciaal ! Pak dan 35 minuten. Ik trap wat harder. Maar gij gaat niet meer klagen en zagen ? Neen...allé ook van mij een dikke kus. Trouwens weet ge al. Morgen en maandag...
Ah, zijt ge daar schatje, probeerde ik nog. De deur sloeg harder dan noodzakelijk dicht. Twintig jaar ervaring leerde mij net dan op mijn hoede te zijn. Haar grmpfffft bevestigde mijn loose-loose situatie. Alles wat ik zei was verkeerd. Alles wat ik zweeg ook. Het was mijn dag om mijn deel van de penitentie voor de erfzonde uit te zweten.
Wat zijt ge aant doen ? De toon verraadde dat ze dat eigenlijk al wist. Aan het computeren zei ik. Weer op die Knack zeker ? Het had geen zin om de site snel dicht te klikken. Zoveel wist ze ook wel van computers en van mij. Ik kon geen uren naar het bureaublad zitten te staren. Ik waagde nog even op te werpen dat ik een snerend antwoord aan het schrijven was. Weer over die verwarmingsonnozelheid zeker ? vulde ze aan. Ja dus, er zijn nu al sufferds die negeren dat er landbouw heeft plaatsgevonden op Groenland ik wou nog meer zeggen maar haar geroepen onnozelaar ! maakte elke verdere uitleg overbodig. Hebt ge echt niets beters te doen ? God was niet rechtvaardig. Mannen folteren met PMS-vrouwen wegens het bijten in een appel ? Een appel in gods name ? Dat aards paradijs moet vol mangos, pitahayas, kiwis of desnoods granaatappelen gehangen hebben. Als meneer toch zo nodig in iets ordinairs wou bijten waarom dan geen peer ?
Neen, meende ik haar van repliek te kunnen dienen op haar laatste vraag? De kuis en de strijk zijn gedaan. En ik heb een was ingezet. Die draait nog. Willem schoolt zich bij in de kunde van de moderne man. Alle geheimzinnigheden van was, afwas en andere vrouwenmachines hebben zich aan mij geopenbaard. De kookkunde wordt mij met rasse schreden eigen. Ik had dus een ferm antwoord. Maar met boze vrouwen is een menende man niet voldoende. Ge weet dat ik dat niet bedoel, snerpte ze. Ik kromp in elkaar. Ik werd te klein om antwoorden te vinden. Zo klein werd ik dat ik zou moeten zoeken naar mijzelf. Mijn hoofd was een prutpot. Als er al iets in opdook dan verdronk het in het drijfzand voordat het mijn mond kon bereiken.
Ge kon de rolluiken afgewassen hebben, het gras gemaaid, de perkjes geharkt, de garage uitgekuist. Neen dus. Meneer hangt liever de paljas uit op die computer. Als ge zo goed waart op de fabriek begrijp ik waarom ze u afgedankt hebben. Ik kon geen grotere klop krijgen als ik door de gesloten slagbomen van een overweg zou slalommen. Ook zij viel mij af ! Alles tegen Willem, Willem in de vuilbak. Ik verzonk in het druifzand in mijn eigen hoofd. Zij had mij het vermogen op klank afgenomen en interpreteerde mijn onkunde als koppigheid. Woorden als stilettohakken, niet alleen mijn hand werd verbrijzeld. Mijn helemaal. Ze profiteerde van mijn kleinheid om mij dood te trappen. Ik had compassie met mijn eigen. Ik draaide kwaad mijn ogen eens naar boven. Achter haar rug. Het werd ook mij teveel ! Ik had dan ook geen seconde meer voor mijzelf. Altijd was er wel iemand. Willem dit, Pa dat, wil je eens het gindse ? En dit was nog niet ten einde. Hieraan kwam een staartje. Ik zal deze avond tartiflette met Hervekaas maken. Of Tagliatelle met zalm en spinazie. En een wijntje. Een wit. Gewurzstramiener. Moppie haar lieveling. Maar toch. Als ik terug gegroeid ben zal ik de kinderen even ondervragen. Wil ze echt dat ik nu ga behangen, haar rotstuintje aanleggen, de garage schilderen, .? Bezigheden waaraan in naast een broertje ook de rest van de familie heb zien doodgaan ? Profiteren van de vrije tijd raadde ze mij aan. Dergelijke calvarietochten zijn niet bepaald de definitie van profiteren volgens Willem. Maar ach, ik mag typen wat ik wil. Anderen bepalen Willems leven. Ook wat hij onder profiteren moet verstaan. Het komt wel weer allemaal goed. Iedereen wordt terug tevreden. Als Willem zijn profiteren maar aanpast aan de zienswijze van anderen. Als mijn goesting maar wordt uitgesteld. Maar alles komt goed. Management of change. Het zal Willem nog meermaals van pas komen.
Welke politieke stroming gaat het nu voor mij opnemen ?
Weer zon lange dag. Een oude vervelende discussie. Links tegen rechts in de politiek. Willem wil daar niet echt mee bezig zijn. Is politiek links echt overbodig zoals sommigen beweren. Is het waar dat links geen verhaal meer heeft ? Stoten de linksen hun eigen kiespubliek af ? Mijn zinledigheid overstijgt de onbenulligheid van deze opwerpingen. Mijn teveel aan tijd, slechte tijd, is de perfecte verschoning om met zulke oubolligheden bezig te zijn. Of beter mijn gebrek aan bezigheid kan dergelijke gebeuzel niet uit mijn hoofd verdrijven.
Willem is ouder dan dertig. Op zijn twintigste is iedereen links progressief en socialist. Willem had op zijn twintigste al voldoende verstand om het hart opzij te duwen. Werken. Arbeiten ! . Hogerop komen. Carrière. Incasseren van lofbetuigingen. Washington, the American Chemical Society. De trofee siert nog de inkomshall van het sobere stulpje van Willem. Wilton (Manchester) applaus op een Dow seminarie. Al die leeggangers hadden het alleen aan zichzelf te danken. Als men goed was had men werk. Beter nog dan kon men goed opschieten met de baas. Etentjes wederzijds, samen whskyproeverijen Schotland. Man, dat was vooruitgaan. Willem had het allemaal gezien, golf en de Golf. Academisch stond men op hem te wachten. De universiteit. Dat dan verzilveren in de industrie. Wie had links nodig ? Deze boerenzoon alvast niet.
Tot de man met de hamer Willem terug naar beneden sloeg. Zelf uitgeroepen geniën hadden de banken naar de kloten geholpen en de rest volgde hen om zeep. Het werd een jungle. Dalende orders vroegen om beperkte kosten. De sterksten beslissen, zoals altijd. Een beetje aangepast. Indien letterlijk zou Willem zich zo maar niet laten rollen. Judozwart dient voor iets. Het zijn de financieel sterksten die nu beslissen. Zij beslissen over het leven van hun productiemiddelen. Met een enkele regel maken zij een eind aan de zinvolle invulling van een leven. Zij zijn god ! De god met woekerend geld in de handen. Zijn beschikking maakt een mens klein. Zeer klein. Zo klein dat een mens naar zichzelf moet gaan zoeken. Zo klein dat een mens twijfelt of hij er wel nog is. Een speelbal. Een wegwerpvoorwerp. Goed voor het sociale vangnet dat voldoende toelaat om van brood alleen te leven. De strijd voor een leven is terug relevant. Tot het einde uitgerokken flexibiliteit in ruil voor een extra dag waardig inkomen.
Wie op zijn twintigste Wie daarna slachtoffer wordt van crisisbeslissingen kan terug een hart krijgen. Wie neemt het op voor hen ? Zeker niet de rechtse bazenpoepers ! De economische vrijheidsdenkers. De gelovigen van de zelfregulatie. Maar ook de linksen niet ! Die hebben voor de arbeider gezorgd. 100 jaar geleden. Nu zorgen ze voor zichzelf. Nietwaar Bokassa van Hasselt, Poenschraper van den Bossche, geldhongerige Bats, .Andere stinkend rijke sossen zijn beloond met fiscale amnestie. De arbeiders zijn verheven. Zij kunnen biefstuk eten. Zij kunnen losgelaten worden. Ze zijn toch al gaan lopen. Zij hebben het zo goed dat ze naar het conservatisme worden gedreven. Bang als ze zijn voor de veranderende wereld. Nu is het stoppen van een vlotte energievoorziening een socialistisch strijdpunt. En voor de rest . Tja wat bezielt die loftbezittende kaviaarvreters eigenlijk ? Ruzie maken wie echt rood is ? Of wat letters als P en S en A beduiden. De gedupeerden van de crisis, de slappe slachtoffers van het woekerende geld voelen zich daar echt door gesterkt. Electoraal succesvolle strategie ? Of moeten wij ons optrekken aan de verdediging dat 8 jaar ongeschikte begrotingsministers in een onwelvoegelijke onbekwame regering ? Neen heren progressievelingen. Het is eerder frustrerend dat één der slimste Belgen zomaar slachtoffer wordt van het via de fiscaal amnestie teruggekomen woekerkapitaal en dat onbenullige incapabelen rustig mogen verder doen met het noodzakelijke beleid om zeep te helpen. Het is om naar de Sulpiride te grijpen. Zeker niet om een sossenbolletje rood te maken.
Goede middag meneer, waarmee kunnen wij u helpen. Zo beginnen ze allemaal. De bedienden die de interim-kantoren open houden zijn zo voorspelbaar. Van begin tot eind. Hierna volgt de klassieke inschrijving. Of ik mijn paspoort even wil tonen. Neen, mijn SIS-kaart heb ik niet bij me. Neen, ook mijn rekeningnummer niet ?! Euh....ze wilden mij dus al direct betalen of wat ? Neen, zo erg is dat allemaal niet, dat niet bijhebben van enkele gegevens, ik zou dan wel, binnen enkele dagen als ze werk voor mij gevonden hadden, nog eens moeten terugkomen met die informatie. Vroeger mag ook natuurlijk. Neen zo erg is dat inderdaad niet want nu hebben ze toch niets. Geen van allen had iets.
Dit laatste beaamt Willem volmondig. Geen van die trienen had iets. Ik herinner ze mij nog amper. De grijze muisjes van de werkwinkels. Anonieme kantoorarbeidstertjes met een naamkaartje. Als ze niet wat overgewicht hebben dan hebben ze kleurloos peper en zout peetjeshaar dat onder de inwerking van de zwaartekracht karakterloos de ogen tracht te bereiken. Anders een te grote neus, of een niet al te intelligente blik. De opzichtige nepjuweeltjes verraden een moeilijk ontkenbaar gebrek aan smaak. Goede dan toch. Sommigen, die nog thuis bij de ouders wonen waarschijnlijk geven hun karig inkomen uit aan voor hen veel te dure kleding. Anderen, met kinderfoto's op het buro, kleden zich goedkoper. Willem herkent zelfs enkele labels uit de massaconfectie. Vriendelijk zijn ze wel. Proberen ze meestal wel te zijn. Enkelen zijn gemakkelijk verleidbaar tot een babbel. Eentje stort haar hart uit. Bij mij for god sake....ik die op zoek zijn naar hulp ! Ik die verdomme geen boodschap heb aan dat ding haar miserie. Ik kan haar niet helpen en zij kan mij niet helpen. Zou ik mijn arm rond...come to daddy ....fantaseer ik er nu tijdens het schrijven bij. Neen dus ik was te verbouwereerd dat zo'n vriendelijk jong niemendalletje Willem had vertrouwd haar diepste gevoelens, angsten, wensen te openbaren. Na 12 (echt waar) interim-winkels met een psychologische sessie tussendoor had ik het wel gezien.
Mijn voorspelling was uitgekomen. Ik had het mijn krullebolletje nog zo gezegd. Hou mij tegen of ik begin eraan. Zij had mij niet tegengehouden. Integendeel ze moedigde mij aan. Hoopte zij dat het mijn zenuwachtige onrust zou stillen ? In elk geval voorzag zij niet de huilsessie die Willem zou moeten ondergaan. Ik had het mijn liefste nog gezegd. Die hebben toch niets ! En zo was het, ik zou maar eens terug rijden. Dan zag ik haar nog eens voordat ze de avonddienst zou gaan opnemen. Of kreeg ze toch gelijk. Val nu om en kijk daar. Dat is de job voor mij ! Het dertiende kantoor lag een beetje verwijderd van de anderen en had een bord voor de deur staan. Gevraagd, dringend en onmiddellijk. Onverwijld. Alleen mijn naam ontbrak er nog op. Ik vergaf hen dit afwezige detail, stormde binnen en vroeg of ik het bord mocht binnen nemen. Zij hadden gevonden wat ze zo dringend zochten en hij, Willem dus, stond op hun drempel. Hadden zij nu even geluk zeg. Euh...meneer ? Ze leek niet gelukkig. Eerder een beetje aangeslagen. Ik zei nog eens dat ik die job eigenlijk al jaren gedaan had en dat ze iemand gevonden had die aan de advertentie op het bord kon voldoen. Ze begon te zweten, verkleurde een beetje. Blozend boven de slapen, bleker rond de neus. Euh..eh... dat is gewoon een reclamebord meneer. Dat is geen job ! Pardon vroeg ik ? Geen job ? Neen meneer. Een onbestaande job dus vroeg Willem nog eens ? Ja meneer, sorry hoor maar ik....verder overstemde mijn eigen geraas haar gebroken stemmetje. Zij zal morgen misschien ook in huilen uitbarsten als iemand zich komt inschrijven. Ze zal het nodig hebben, de verkoopster uit de oplichterijwinkel.
Het was een mooi weekend voor de meesten. Hun basale tevredenheidsgrens wordt al bereikt als het eens wat schoner weer is dan gemiddeld. Willem haat deze middelmatigheid en is dus niet zomaar tevreden te stellen met een handvol zon en een droge dag. Nu toch niet meer. Wat kan die zon mij bieden ? Wat ben ik met een droge dag ? Ik kan gaan fietsen, ja ! Voor de zoveelste keer dezelfde route. Stampen om mij af te reageren. Mij forceren zodat de spierpijn achteraf de leegte verdringt. Mij afmatten zodat ik in de namiddag in slaap kan vallen en mijn nutteloosheid niet meer voel.
Maar Willem toch zei ze, mijn reeds 25 jaar teerbeminde, trek u dat zo niet aan. Ik verdien genoeg, ik kan altijd nog wat meer gaan werken. Geniet van de vrije tijd. Iedereen is er jaloers op. Dat schrijnt....iedereen is ik niet. Ik ben nooit jaloers geweest op leeggangers. Toch niet op eenzame leeggangers. Zij werkt voor twee. Ik heb vrije tijd voor twee. Het is slechte tijd. Ik vorm mij om tot nieuwe man. Ik kook. Ik kuis. Grondig en dat duur te lang maar ze wil het. Ze kan ervan profiteren door ook eens te rusten na de drukke 8 uur van de ochtendronde. Ook dat maakt het erger. Willem staat mee op om 5.30. Slapen kan dan toch niet meer. Het kan ervoor zelfs niet. Daarna probeer ik het zelfs niet meer. Domme Willem maakt de zinloze dag nog langer.
Kuisen, fietsen 60 km of 1uur 59 minuten ondertussen maar niet meer. Douchen en dan ? Ach wat internet. Vacatures zoeken. Mocht mijn bestgeliefde niet al tevreden zijn met mijn zoektocht, ik liet zelfs dat achterwege. Willem haat voorspelbaarheid. Wegens dé situatie, nog veel succes gewenst. Nog 3 uur en ze komt thuis. Hoe doodt een man van 45 drie uur ? De dochter helpen met iets van Nederlands. Spelling. De degout wegslikken en op de website van het Groene Boekje mijzelf onderdompelen in de onzinnigheden van de Nederlandse taal. Café...Cafeetje.....Café-tje ? Euh, maar toch weer 2 uur verdaan. Nog een uur. Designstromingen van de 20ste eeuw. Eindwerk van de zoon. Discussie. Waar zetten we Henri van de Velde. Art Nouveau of Modernisme. Is Bauhaus naast weldegelijk belangrijk ook nog mooi. Ik schat dat ze gaat komen. Ze had 14 uur gezegd. Is ze daar, neen ? Toch wel. Snel brood snijden. Ik bak volleerd zelf. Toespijs nemen en koffie maken. Enkele minuten iets te doen. Ze vertelt, ze kan vertellen want ze werkt. Afwisseling. Voldoen van dat jengelende stemmetje zich toch nuttig te maken.
Snel valt ze in slaap. Niet moeilijk als men ongeveer elke dag opstaat op een onchristelijk uur. Willem slaapt mee. Hazenslaapjes onderbroken door zenuwachtige trekking. Ja tot in mijn borst. Het Martyrium van Canetti is dik maar boeiend voor 15 minuten. Straks is ze terug weg. De avondronde. Tot 21 uur. Dat is door te komen. Ik kook voor de kinderen rond 19 uur. En kijk dan Het Journaal. Of toch niet. Depressief wordt ik ervan. Niet allen van die economische Apocalyps. Ook van het cynisme waarmee ik de reporters van dienst verdenk. Ik kan het eigenlijk niet meer af. Niet meer afzien. Ik zap. Ik zap. In het weekend zap ik mij naar haar terugkomst. Soms lees ik. Het Martyrium is echt dik. Het weekend gaat voorbij. Leuk zeg ! Geniet ervan Willem.
In de week kan ik nog naar de judotraining. Elke dag nu. Nooit vertoond. Een ouwe pee die zo hard traint. Ik ga voor Belgisch kampioen volgend jaar. De lat moet hoog liggen. Een podiumplaats is het minimum. Willem afschrijven ? Zelfs niet fysiek. Ik vecht terug letterlijk. Spijtig dat intellectuele verstandsgevechten blijven steken op het niveau van parochiequizen. Willem heeft geen ambitie op dat niveau. Laat een internationale IQ-test doorgaan en ik ga ervoor. Ik blijf dromen. Ik oefen nog wat whisky wegkappen. Ook daarin ben ik goed. Natuurlijke aanleg, een erfelijk gezegende lever. Het mag ook whiskey zijn. Willem heeft zijn kritische geest daarover laten varen. Ze doven allebei de zenuwachtige onrust. Vooral bij hoge dosissen en tijdelijk. Zeer tijdelijk
Kardinaal Danneels weert Erwin Mortier op het literair festival stadsvisioenen in Mechelen. Ik begrijp de grote commotie niet daarover. Want wo the fuck is Erwin Mortier ? Volgens Wikipedia een Vlaams Schrijver die sinds 1999 van zijn pen zou kunnen leven. Gelukkig is er de internet encyclopedie zodatt ik het kon opzoeken. Als gretig en absorbant lezer is Willem die heer Mortier nog nooit tegengekomen. Zou ik dan de verkeerde boeken lezen ? Ik weet het niet. Voor de verguisden, Brusselmans, Verhulst, (vroege) Geeraerts...haal ik zeker mijn neus niet op. Brusselmans vind ik zelfs geniaal. De eersteling van Verhulst was gewoonweg fantastisch. De middelmatigen (Ruyslinck, Lampoo, Daisne, Timmermans, Mankell, McDermitt,....) vormen veelvuldig mijn leesvoer. De komst van Joachim Stiller trouwens is volgens mij zelfs het laatste Vlaamse pareltje dat naast hoogtepunten uit de Nobelprijsliteratuur mag staan. Dat boek alleen verheft Lampoo tot godenstatus in de Vlaams literatuur. De groten (Elschot (met stip eerste), Boon (met stip exaeco eerste), Claes, Buysse, WF Hermans, Mulish, Reeve,...) vormen ongeloofelijk leesplezier.
Maar een Mortier....groots in niet te zijn wat hij wil zijn, heb ik nog niet tegengekomen. Dan moet natuurlijk de provocatie gebruikt worden om te maskeren wat er aan talent ontbreekt. Schoppen dan maar. Neen Willem, natrappen noemt men dat niveau van kritiek. Onder de gordel meppen omdat erboven onbereikbaar is. De katholieke kerk is de schopsteen. Logisch natuurlijk. Want waarschijnlijk niet goed begiftigd met kritische zoekgeest is het volgen van natrappers het meest eenvoudig. Euthanasie verheerlijken. De gemakkelijksoplossing tot cultus verheffen. De vlucht prijzen in plaats van de moed naar het zoeken van zingeving en oplossingen in de moeilijkste periode van het leven. Zelfbeschikking masturberend als grote heerlijkheid. Omdat er te veel domheid heerst in de bovenkamer om de moed en de common sense te waarderen in zich aan te passen.
Dat is Mortier. Moest ik de symptomen van dood zijn vertonen, ik kwam terug als een onder-middelmaatje als Mortier mijn afscheidrede zou moeten doen. Ik bleef spoken tot ik begeleid met de gevleugelde woorden van een Brusselmans dit aardse mediocrum zou mogen verlaten.
Connie Palmen boos. Gerrit Komrij boos. Uitgever Robbert Ammerlaan boos. Als steun ? De inn-crowd houdt zijn kansen schoon. In het land der blinden en doven is de halfhorende koning. In het hoogspringen wint de mol van de regenworm en steunt de kabelauw de slang.
Mortier verbieden op Stadvisioen ? Censuur....? Komaan zeg. Zelfs als poging tot humor is dit van het gebruikelijke lage zelfbejubbelingsniveau waar Vlaanderen aan ten onder gaat. Noem het wat het is. Bescherming van de maatschappij ! Dank u Kardinaal. Iemand moest het ooit eens doen !
Ach, Ach....de commissie over en rond Fortis ? Nuttig ? Langs geen kanten natuurlijk. Typisch een politiek vehikel van en voor de oppositie, dat nu door de meerderheid was opgezet om zichzelf te bekijken. Wie had er nu meer verwacht op voorhand dan een zelfwitwasrapport dat enkele keren herhaalde "oh wat zijn we mooi", "ammai dat hebben we goed gedaan".
En eigenlijk en feitenlijk heeft de regering Leterme het Fortis dossier goed aangepakt ! Het enige dat ze ooit goed gedaan hebben. Zij hebben de puinhoop Fortis willen redden. In het belang van het land. In zulke omstandigheden moet toch iedere Belg aan hetzelfde zeel trekken in dezelfde richting ? Dat mag men toch eens nagaan en controleren op voorhand ?
Neen dus zo niet in België. Een aantal aandeelhouders gaat vanuit revanchistisch egoïstische neigingen dwars liggen. Erger nog ze gedragen zich als een meute verstandelijk gehandicapt pluimvee dat wild om zich heen schopt de middenvinger om hoog en "foert" scanderend. Schandalig. Zoveel maatschappelijke onverantwoordelijkheid heb ik nog nooit gezien. Zelfs het Vlaams Belang electoraat komt kwa onbezonneheid nog niet aan de enkels van die bende.
De ware schuldige....ene graaf baron ridder of musketier in elk geval paljas, Lippens gaat rustig verder vrijuit. Alweer zo'n schande. Welke politieke strekking zou die gangster een hand boven het hoofd houden ? Waarom is op die commissie niet de enig mogelijk vraag omtrent Fortis gesteld ? Namelijk waar die jarenlange miljardenwinst naar toe is ? En wie daarvoor verantwoordelijk is....dus met andere woorden wie "de staat" zal moeten terugbetalen om de fratsen van een omhooggevallen, naast zijn schoenen lopend bankiertje van derde provinciale in te dekken.
Maar de grote ontdekking van deze commissie is de strontbak waarin ons gerecht is verzeild geraakt ? Geheim onderzoek ? Mijn oor ja. De heren, alweer overbetaalde rechters schrijven loze brieven waarin ze elkaar betichten van leugens en bedrog. Waarin politici die op een eerbare manier enkele maanden bezig waren de Augiasstal proberen te vinden, worden beticht en beschuldigd om ze toch maar uit de weg te zetten. Die commissie zou wel eens de "zwarte zondag" van het gerecht kunnen veroorzaken. Wie gelooft maar vooral betrouwt die roedel kromsprekers nu nog ?
Vrijdag 6 maart. De afspraak lag al lang vast. Het zou een concrete bespreking worden met een doel. Solliciteren voor een bestaande job. Ze had lief geklonken aan de telefoon. Alle tussenpersonen klinken tot hier toe aantrekkelijk. Maar zij blijven een hermetische barrière vormen naar waar het echt om draait. Het bedrijf, het echte sollicitatiegesprek.
Haar stem had niet ontgoocheld. Ze was mooi. In een bepaalde zin. Zeker heel aantrekkelijk. Blond. Gedurende de voormiddag bleek ze ook slim. Haar ogen waren warm. Aantrekkelijk genoeg om in te verdrinken. Ze had de professionele compassie die nodig is om elke kandidaat met een goed gevoel terug naar huis te laten keren. Geen stap verder dan voor het bezoek maar ook niet dieper in de put gestampt.
Ik heb de laatste weken ongeveer een 10tal dergelijke gesprekken gehad. Professioneel. Mij zelf verkopen. In elk geval mijzelf uitroepen tot beste koop. Mij uitslovend op de testen. Mij ijdelheid masturberend omdat de constructies van de IQ testen nog net iets vlotter meewerkten dan 20 jaar geleden. Mijzelf op te peppen met de ledige trots perfecte organisatietesten af te leggen waarvoor de waarderingsschaal voor mij te vroeg stopt. De knock out achteraf is des te groter als het besef begint de schrijnen dat mijn genialiteit geen job oplevert. Toch niet meer op mijn leeftijd. De fles whiskey kan ik dan ook sneller op dan de anderen.
Ik zou het nu anders aanpakken. Ik staarde wat naar haar. Opvallend. Zonder zonnebril. In haar ogen en dan langzaam schattend van kop naar teen. De appreciatie van haar schoonheid zo duidelijk mogelijk communiceren. Zonder woorden. Body language. De lippen even samenknijpen en tegelijk een waarderend hoofdknikje. Ik hoorde mij vragen of er al een kandidaat haar ooit had gezegd dat ze een prachtverschijning was. Ik vreesde het kortste gesprek van de afgelopen weken. Het werd een ganse voormiddag. Niet meer verder gegaan op de ingeslagen weg. Zakelijk geworden...mijn belang in haar zaak. Ook tijdens de informele babbel achteraf. De eerste die ik kreeg in de lange zoektocht naar een baan.
Zij was dus echt mooi. Maar ik stond na het gesprek nog even ver als ervoor. Alweer. Ik reed naar huis, snel. Veel te snel op de verbazend verlaten autostrade. Het was nog net geen middag. Dan horen autostrades geen 200 km per uur toe te laten. Toch deze niet. Maar het is slechte tijd. Ik heb veel slechte tijd. Die namiddag zou ik met mijn mooi, lief, fantastische vrouwtjelief enkel tijd verstrooien in de winkelstraten. Er eens uit zijn. Niet zitten suffen zegt ze.
Maar Zij oordeelde anders. ZIj belde terug. Voor een afspraak. Neen, niet met haar. Had ik niet verwacht. Zelfs niet gewenst. Met een bedrijf. Of toch de leiders ervan. Alweer een namiddagje jezelf verkopen, nieuw hoop putten, een echte rechtstreekse kans krijgen ....in ruil voor een opmerking ? Het had een slechtere vrijdag de 6de kunnen worden. En 's avonds eens lekker gaan eten met mijn liefste vrouwtje. Goedkoop. Pizza. Maar het smaakte. Met het glaasje wijn. Eéntje. Hoop moet niet versmoren. Ik vertelde haar het verhaal. Ze giechelde even maar geloofde mij niet. Willem zit zo niet in elkaar zegt ze. Ik heb zeer goed geslapen.
200 per uur in een doodlopende straat is niet vol te houden
1552. Zo ver is het al. Dat was het jaar van zware overstromingen Vlaanderen, Zeeland en Brabant overspoelt. De Sint Pontiaansvloed ! Toen al voor de global warming. 1552 is ook het gevolg van een wereldramp. Het was ooit 4552 maar wij zijn teruggefloten. Net zoals de Sint Pontiaansvloed 2/3 van de toenmalige wereld heeft weggeveegd, zo heeft nu de economische crisis 2/3 van alle beurskapitaal weggeveegd. En het wegvegen gaat gewoon door. Willems job weggeveegd. Samen met duizenden andere. Maar de Opel catastrofe in Antwerpen moet gered worden. Een door vakbondshoogheidswaanzin kompleet onrendabel bedrijf. Door overdreven kwaliteits-kafkaisme hopeloos duur gemaakte sector .die moet gered worden. De banen in metaal en textiel die zijn echt weg. Met 10, 15 tegelijk. Eens 200 of een beetje meer. Sluipend maar continu en definitief. Sint Pontiaan wreekt zich op de kleine economie. Willem durft de radioknop niet meer omdraaien. Het duister pessimisme vervuilt de huiskamer. Willem begint cynische spot in de onheilsberichten te horen. Willem hallucineert dat het nog werk hebbende journaille de crisisslachtoffers uitlacht. Ha, ha bla bla wij hebben nog werk, lijken ze te grijnzen. Willem moet zich gaan herpakken. Ik haast mij nochtans. Tegen 200 per uur in een doodlopend straatje.
