dinsdagmiddag vertrokken Annie en ik vanuit Drongen naar Heestert. we hadden nog allebei nooit over dit dorp gehoord, maar met ons madam van mijn navigatiesysteem, konden we niet verkeerd rijden. we hadden de keuze uit drie routes : 1 eco - route 2 kortste route 3 snelste route. we kozen voor de eco-route. ik dacht dat zal ecologisch zijn : weinig uitlaatgassen, groen..... en groen hebben we gezien. we reden langs smalle veldbanen, het uitzicht was prachtig, alleen waren we wat langer onderweg. sowieso, rond kwart over twee kwamen we op onze bestemming aan. Rita had me een tijd geleden gemaild dat ze een heleboel handgemaakte knuffels had, en nog wat dekens. die knuffels had ze indertijd gemaakt voor verkoop op een kerstmarkt, en de opbrengst was voor een goed doel. maar ze zijn toen gestopt met die actie, en ze had nog heel wat overschot en wilde die toch weer aanwenden voor een goed doel. via internet was ze op mijn blogje terechtgekomen. of wij met die knuffels niets konden doen? da is natuurlijk geen probleem als je weet dat we veel bij gezinnen en dus kinderen komen. we zijn van plan om in december naar het rode kruiscentrum van Sint Niklaas te gaan met dekens, maar dan kunnen we die kinderen daar ook verrassen met knuffels. het zijn prachtige in allerlei kleuren. Rita haar dochter Inne, was ook aanwezig. ze interesseerde zich duidelijk ook voor goede doelen, en minderbedeelden. ze luisterde naar alles wat we vertelden over onze actie. het was een gezellige namiddag, koffie en een lekkere zelfgebakken taart van Rita.... Rita breit verder en we hopen haar in de toekomst zeker terug te zien. je ziet dat dat recht uit haar hart komt en dat ze blij is dat ze anderen kan plezieren met haar breiwerk. omdat het toch al vroeg donker wordt, zijn we op tijd weer huiswaarts gekeerd. dit keer namen we de kortste route, maar.... de kortste route is niet altijd de snelste : we zijn tot in Waregem Centrum geweest, en dat op het drukste uur van de dag..... maar we hebben er heel veel mee gelachen, en nu weten we , volgende keer nemen we de snelste route !!! ik heb Rita gevraagd om de fotos van de knuffels nog eens door te sturen, en dan zet ik ze op mijn blogje. nog eens hartelijk bedankt Rita voor het mooie werk van jou !
een frisse ochtend... heb al een wandeling gemaakt... en eens nagedacht over vandaag. daar mijn vader heel erg geïnteresseerd is in de twee wereldoorlogen, heeft hij heel veel documentatie daarover, en heb ik die al eens ingekeken. ikzelf heb geen wereldoorlog meegemaakt, ben 58 jaar, maar vooral van mijn grootouders heb ik veel gehoord. ze hebben armoede, angst, verdriet meegemaakt. het waren gruwelijke tijden. ik heb heel veel eerbied voor de soldaten, die in onmenswaardige omstandigheden aan het front streden. ik heb de dodengang bezocht : je kan je niet voorstellen dat daar mensen leefden om ons te beschermen van de vijand. velen zijn gestorven, velen zijn teruggekomen na de oorlog. vorig jaar ging ik samen met mijn vader naar een namiddag hier in Eeklo, in het Zonneheem. daar kwam iemand praten die jaren in een concentratiekamp had doorgebracht, zijn broer en vriend daar was verloren, onmenselijke pijnen had doorstaan. met een vriend is hij na de oorlog thuisgekomen, maar getekend voor de rest van zijn leven. heel veel later is hij teruggegaan naar dat kamp, hij voelde opnieuw de pijn. hij had ook beeldmateriaal mee. iedereen zat er bewogen en stil bij..... de tranen rolden over zijn wangen toen hij vertelde.... hij doet regelmatig zijn verhaal voor groepen die dat vragen, maar hij gaat ook veel naar scholen. toen wij klein waren vertelden ons grootouders, die het meegemaakt hadden, maar hoe verder in de tijd, hoe minder mensen die er nog zullen zijn die het meegemaakt hebben en dat kunnen vertellen. hij wil de jeugd eens laten zien welke gruwel er bestaan heeft, om hen bij te brengen dat het niet altijd mooi en tof was.... daarom vandaag vind ik dat we speciaal aan die mensen moeten denken, die hun leven hebben gegeven voor ons land, voor ons. na de oorlog werd gezegd : NOOIT MEER OORLOG ! VREDE MOET ER ZIJN !!!
het is nu weer een triestige, gespannen tijd. het vormen van een regering lukt blijkbaar niet na al die dagen..... zeker niet bevorderlijk in de huidige situatie. grote problemen in Griekenland, Italië, Portugal..... en zeg maar ons land. het wordt soms allemaal rooskleuriger voorgesteld. na de oorlog moest er veel heropgebouwd worden, er was armoe, maar de mensen hadden de hel gezien en wilden vooruit, er kwam weer werk, er kwamen betere tijden. maar een mens zou een mens niet zijn als hij altijd maar méér wilde. en het ging goed, ze konden al eens een keer op reis gaan.... ze konden stilaan aan een eigen huis denken.... vrouwen gingen werken en met twee inkomens gaat dat gemakkelijk : twee, drie keren op reis, iedereen een auto, naar de fitness, op restaurant, dure kleren, schoenen die ze eigenlijk niet nodig hebben, maar gewoon omdat ze mooi zijn.... daartegenover staan heel veel mensen in de kou, die met een minimuum inkomen moeten rondkomen, armoede hebben, ja zelfs op straat leven. nu met de crisis, kan daar verandering in komen, en zullen alle gezinnen moeten inleveren, er zal moeten bespaart worden. en dat zal pijn doen. maar nog meest aan diegenen die het al niet gemakkelijk hebben. Radio JOE Fm doet een oproep voor gebruikt of nieuw speelgoed. het moet proper zijn en zeker niet kapot. op de site kan je zien waar ze in jou buurt rondkomen om het op te halen. met dat speelgoed gaan ze kinderen in instellingen, in arme gezinnen toch een eindejaarskadootje geven onder de kerstboom. heb je nog iets waar je kinderen niet meer mee spelen en in goede staat ? geef het aub aan die actie, het komt goed terecht en kan kinderen heel blij maken. Kerstmis is een feest van vrede, vrede die niet zo evident is in deze tijd, maar die er altijd zou moeten heersen. en het begint bij de gewone mensen, want, als wij als gewone mensen niet in vrede kunnen leven, hoe kan dat dan in een land, in de rest van de wereld..... beginnen we bij onszelf !
vorige week was ik bij Antoinette in Rumbeke. deze kranige vrouw breit al van in het begin van de actie, en sinds haar man twee jaar geleden overleed en ze altijd alleen zit, nog meer. ze had drie grote zakken lapjes staan. vroeger stuurde ze de lapjes op maar sinds mijn schoonbroer en schoonzus daar dichtbij wonen, ga ik ze afhalen. ze is altijd content als ik eens kom, we praten dan wat, drinken een kopje koffie, soms gaan we naar de Phildar winkel in de buurt, en dan rijd ik door naar mijn familie. van Lena Dezwarte uit Diksmuide kreeg ik een volle doos dekens toegestuurd, en donderdag was ik in Brugge in Integraal. daar trek ik altijd een volle namiddag voor uit. mijn mama was heel benieuwd en wilde eens meegaan. samen arriveerden we daar rond half drie. zuster Noëlla Lapon had een grote lading dekens, truitjes, sjaaltjes.... klaarstaan. zuster Maria Goretti was er ook. deze zuster is 82 jaar, en was 38 jaar in een missiepost in Belgisch Congo. ze kan er uren over vertellen. zij naait de lapjes aan elkaar die de vrijwilligsters en andere mensen binnenbrengen, en zelf breit ze ook. er was een vrijwilligster gekomen, een vrouw die vroeger les gaf bij de Maricolen. s avonds na school komt ze allochtone kindjes helpen bij hun huiswerk. ze breit lapjes , en zette een vriendin van haar ook aan om lapjes te breien. die vriendin gaat regelmatig thuiswachten bij een zieke vrouw. om zich daar wat bezig te houden had ze haar breiwerk meegedaan. de zieke vrouw vroeg waarvoor dat diende. ze vertelde van de lapjes waar we dekens van maken. de vrouw wilde ook breien, zo ging de tijd goed vooruit. en zo gebeurde.... de vrouw is zo blij dat ze zich niet meer verveelt, en wij hebben in feite weer een breister bij ! zuster Noëlla vertelde nog een leuk feit : op het Zand in Brugge in de ondergrondse parking, hebben ze nu toiletten gebouwd, en zoals overal is er daar een WC-dame. op een dag zat ze daar te breien en een Indiër (die in Integraal komt) kwam daar naar toilet. ze babbelden wat en hij vroeg haar wat ze breidde. zomaar wat, om de tijd te doden.... hij zei : je moet eens naar Integraal gaan, ze breien daar lapjes om dekens te maken.... en die vrouw is naar Integraal gekomen, uitleg gevraagd, en ze breit nu ook voor onze actie. dat zijn echt hartverwarmende verhalen. en zo weten we iedere keer wat verteld. mijn mama genoot zichtbaar. 43 dekens heb ik ingeladen, en nog heel veel andere breiwerkjes. gisteren ben ik alles bij Antoinette in Vinkt gaan afgeven omdat zij opslagruimte heeft. binnenkort gaan we eens een dagje tellen, en alles klaarzetten om naar het Rode Kruiscentrum naar Sint Niklaas te doen. we moeten daar 190 dekens voor apart houden, de rest gaan we voorlopig naar Huize Triest doen, want daar zouden ze er ook heel graag hebben met de winter die voor de deur staat. het geeft me een wrang gevoel : dat mensen die dekens nodig hebben , is door het feit dat ze niet in een gewoon bedje in hun eigen huis slapen, dat ze in de miserie zitten. met die crisis , zal het er niet op verbeteren. de kerstdagen naderen, een feest van vrede en hoop, en laat ons hopen dat het tij eens keert...... dat men inziet dat het zo niet verder kan. alles zou beter verdeelt moeten zijn. ieder mens zou een menswaardig bestaan moeten kunnen leiden, een dak boven zijn hoofd, voldoende voedsel, verzorging als ze ziek zijn, scholing, kleding.... hebben. het is misschien een utopie, maar eens....eens.... komt het wel goed. soms moeten we door een dal omdat alles weer goed zou komen. de crisis doet ons beseffen dat het minder goed gaat, de mensen moeten meer besparen, minder luxueus gaan leven, en net daardoor komt er misschien een kentering, gaan ze misschien eens beseffen wat het voor arme mensen moet zijn, die niet moeten minderen, maar helemaal niets hebben, eigenlijk véél tekort. toch ben ik gelukkig dat wij een klein beetje van hun miserie kunnen verlichten, door hen warmte te geven. en warmte is belangrijk voor de mens. de baby'tjes in Senegal hebben betere levenskansen als ze gewikkeld worden in een warm dekentje, vertelde Trees Van Hove, die elk jaar veertien dagen moedertjes helpt bevallen in Mbour, Senegal. ze neemt steeds dekentjes van ons mee naar daar. maar ook voor oudere , zwakkere mensen is de warmte heel belangrijk. ieder mens kan genieten van warmte, daar kan ik van meespreken. ik knuffel me zo graag in een deken, dat geeft me een fijn gevoel, is dat bij jullie ook niet zo? wel , die warmte en dat fijn gevoel geven wij door met onze dekens !
we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! maar bij mij is het elke keer een fijn moment als ik naar het graf ga van mijn echtgenoot, die ondertussen al 26 jaar overleden is. het is een moment van nog eens iets te kunnen zeggen tegen hem, gewoon eens in alle rust daar bij hem zijn ..... zo ervaren mijn dochters dat ook.
vorige maandag moest ik naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijks onderzoek. het is nu vier jaar geleden dat ik darmkanker kreeg. ik was deze keer best wel zenuwachtig, maar alles bleek in orde te zijn, binnen een half jaar moet ik dan voor een scan. ik was heel blij en met mij iedereen die me kent.
deze week heb ik nogal wat te doen, maar ik probeer eens naar Ruiselede te gaan waar op dinsdagnamiddag de missiekring samenkomt. ik moet dringend naar Rumbeke naar Antoinette waar heel veel lapjes klaarliggen, maar dat zal voor deze week niet meer zijn. ik wil heel graag eens een dagje in Vinkt doorbrengen om met Antoinette op haar zolder de voorraad dekens te controleren. we moeten 190 dekens hebben voor het opvangtehuis van Sint Niklaas tegen eind november, en verder wil ik zeker Huize Triest niet vergeten. het begint al koud te zijn , en dan komen de dekens van pas. het stemt me droef als ik op tv die daklozen zie in Brussel en andere gemeenten, die families die met kleine kinderen op straat moeten doorbrengen...... langs de andere kant zie je dan die politiekers die maar bakkeleien over van alles en nog wat, en geld uitgeven aan dure projecten..... dit kan toch allemaal niet !!!! als gewone mens kunnen we daar niet veel aan veranderen, maar met onze dekentjes kunnen sommige daklozen zich toch een beetje warmen. ik wou dat we ze allemaal een warme plaats in een huis of oude kazerne, of een ander gebouw dat toch leegstaat, en zo zijn er hoor, konden geven, zodat ze beschut zijn tegen de kou. dat zou toch al een begin zijn. laat ons dat hopen en eens speciaal bidden voor die problemen. wij hebben het hier goed, maar dat zou voor iedereen zo moeten zijn. wij zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal mensen onder elkaar.
mijn ouders zijn 60 jaar getrouwd, en dit komt niet zoveel meer voor. toen ze 50 jaar getrouwd waren, hoopte ik stilletjes dat ze de 60 zouden halen, en eindelijk is het zo ver. ze zijn allebei nog in redelijk goede gezondheid, buiten wat ongemakken die wel niet abnormaal zijn voor hun leeftijd. ze genieten nog beiden van hun hobby's : mijn pa heeft een indrukwekkende postzegelverzameling van wel 250 boeken, en hij vult alles nog verder aan. mijn mama heeft haar hart verloren aan kaarten. samen met haar nichten en een vriendin kaarten ze soms verschillende keren per week. mijn broer, mijn drie zussen en ik zijn heel blij dat we onze ouders nog bij ons hebben en hopen dat dat zo lang mogelijk zo blijft. zondag was er groot feest voor de familie. iedereen heeft er van genoten en het was tevens een gelegenheid om onze tantes en nonkel, neven en nichten nog eens weer te zien. als je ouder wordt gebeurt dat niet zo vaak meer, spijtiggenoeg. normaal moest ik vandaag naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse coloscopie, om te kijken of alles nog in orde is of dat de kanker weer de kop opsteekt....... maar de dokter is ziek, dus moet ik aanstaande maandag binnen.
vorige week zijn Antoinette, Annie en Patricia bij mij op bezoek geweest om mijn verjaardag te vieren. Patricia was op reis op 24 september, dus hadden we dat uitgesteld. het was echt weer zalig om een namiddag samen door te brengen en wat te kunnen bijpraten. de winter komt eraan en dan hebben we weer veel brei-werk. we gaan weer op zoek naar wol want de voorraad is fel verminderd. we zijn dekens aan het maken voor het opvangcentrum van het Rode Kruis in Sint Niklaas, ook voor Huize Triest natuurlijk en er zal nog wel één of ander bijkomen. zo gaat ons leven verder hé, met één rode draad : onze actie. we hebben mekaar gevonden door de actie en vormen echt een klavertje vier, we vullen mekaar perfect aan. we gaan er weer tegenaan om arme mensen, daklozen te beschermen tegen de koude en een knus gevoel te geven, want zeg nu zelf, wat is er aangenamer dan je te kunnen wikkelen in een mooi , warm, gebreid deken !
sinds gisteren is het weer herfst ! jullie merkten het wellicht al aan de bladeren van de bomen, het is ook wel iets kouder. de dagen worden korter, het is vroeger donker, echt een tijd van het jaar dat je liever thuis in je zetel zit. het breiwerk wordt weer bovengehaald, er wordt méér televisie gekeken. zo heeft ieder tijd van het jaar zijn eigenheden. ik kreeg deze week een mail van Frieda. Frieda heeft Parkinson en breit vierkantjes. ze vroeg me of we verder doen met de actie? zeker en vast Frieda, en proficiat dat je zoveel moed hebt om dat allemaal te doen ! en net als Frieda zijn er nog heel veel die weer aan het breien zijn gegaan. gisteren was ik in Waarschoot-Beke bij Agnes. daar stonden heel veel dozen klaar. we hebben ze ingeladen en de auto zat echt vol ! we zijn er dan mee naar Huize Triest gereden. op de pad zaten vier kindjes te spelen, eentje ervan had één van onze gebreide truitjes aan ! zij waren zo blij toen ze ons zagen toekomen. op de binnenplaats was het heel druk, ik vermoed van allemaal mensen die opvang kwamen zoeken. ik heb de auto uitgeladen en ze kwamen nieuwsgierig kijken. alles werd in de voorraadkamer gezet om ze dan te verdelen. toen ik naar huisreed dacht ik : we zijn weer vertrokken hoor Nadine. gisternamiddag kreeg ik dan telefoon van het opvangtehuis van het Rode Kruis uit Sint Niklaas. we gaan eind november, begin december naar daar met dekens voor de bewoners (190). daar kunnen we dan eens samen koffiedrinken en een praatje slaan met de begeleiders en wie weet met de bewoners. dat zou eens leuk zijn.
twee weken geleden crashte onze computer ! we schrokken er heel erg van..... je verwacht dat niet. langs de andere kant hij was acht jaar, en naar het schijnt is dat een redelijke ouderdom voor een pc. maar, daar ik eigenlijk niet zoveel ken over de pc had ik geen back-ups gemaakt met als gevolg dat ik alles wat opgeslagen was kwijt was, inbegrepen alle e-mail adressen en zo....
daarom in de eerste plaats een oproep aan RITA : ik ben al je mailtjes kwijt, je e-mail adres, je gewoon adres..... wil je me aub eens mailen zodat ik weer contact met je kan opnemen.
ondertussen heb ik een reservecomputer zodat ik weer op mijn blogje kan schrijven en mailen (naar de adressen die ik heb) en ondertussen kreeg ik telefoon uit Waarschoot - Beke om dekens op te halen. in Ruiselede starten ze weer met breien op 26 september, we krijgen dan ook een rondleiding in de tentoonstelling van Illud Mane. Antoinette uit Rumbeke heeft ook weer heel wat vierkantjes klaar. bij mij thuis zijn er ook heel wat vierkantjes afgeleverd..... en zo zie je maar dat alles weer zijn normale gang gaat, en er weer meer gebreid wordt. ik had contact met het opvangcentrum in Sint Niklaas, en ze gaan ons binnenkort een afspraak geven. we mogen dan dekens brengen die ze dan als cadeautje aan de bewoners gaan geven. in Watervliet zijn ze ook weer aan het breien na de zomer. Huize Triest is ook weer open om gerief te brengen, dus zullen we daar zeker gebruik van maken. en daar zullen zij niet rouwig om zijn. laat ons dus maar met gerust hartje de winter tegemoet gaan, we zullen heel veel dekens, truitjes, mutsjes en sjaals hebben om te bedelen ! dank voor jullie inzet !
ik kreeg een heel mooie tekst van Bond zonder Naam die ik heel treffend vond.
Bond zonder Naam gaat samen met heel de samenleving door woelige tijden. elk systeem wordt vandaag in vraag gesteld. de grenzen van de democratie lijken bereikt. justitie is hopeloos verouderd. we lijken weinig geleerd te hebben van de financiële crisis van 2008. we hebben ons laten verleiden en misleiden door het verhaal van "steeds meer". met z'n allen zijn we weggedreven van het wezenlijke. vervreemding is het diepe trauma van het Westen. velen leven met een stil verdriet.
de mensen zijn moe. Hét moe. voelen zich uitgewrongen. de nood aan rust is groot. ze willen vrede, tijd voor zichzelf. stilte.
kost wat kost vasthouden aan antwoorden waarvan iedereen weet dat ze niet meer werken, is geen goede zaak. daarom kan een eerlijke "ik weet het niet meer" een zeer hoopvolle boodschap zijn. durven zeggen dat we het niet meer weten is een begin van waaruit we naar nieuwe en betere antwoorden kunnen zoeken. en daarvoor is stilstaan zo belangrijk.
de duurzame stilte is helend. zuiverend. ze maakt dat het lawaai aan de binnenkant verstomt en de zintuigen worden aangescherpt. omdat je vertraagt, ontstaat van binnen een open ruimte waarin nieuwe antwoorden kunnen groeien. willen we de problemen die op ons af komen aankunnen, dan zal deze oase van verstilling en verdieping een centrale plaats moeten krijgen.
ik denk dat dit een beetje de geest van de tijd weergeeft, daarom ook dat ik het zo treffend en mooi vond.
ongelofelijk.... maar die grote vakantie is voorbij.
morgen gaan ontelbare kinderen weer naar school ! en ik bedacht zo : hier vinden we dat helemaal normaal dat er schoolgebouwen zijn, leraars, lessen..... maar in heel wat landen is dat niet zo normaal en zijn er kinderen die ongeletterd blijven. en toch is dat iets heel essentieel voor onze opvoeding en voor ons leven later. we hebben heel veel kansen daardoor die we anders niet hadden. de landen waar wij al dekentjes voor maakten zijn arm en minder ontwikkeld, en daardoor geraken ze ook niet verder. als we dan de verhalen van Trees Van Hove horen over hoe de bevallingen gebeuren in Senegal en met wat primitief materiaal zij zich moeten behelpen in de weinige ziekenhuizen begrijpen we dat de gezondheid en de levenskansen van die mensen ook niet alles is. het sterftecijfer bij borelingen is daar heel hoog. de beelden die we de laatste weken heel frequent zien op teevee van de honger in Afrika, drukken ons met onze neus op het feit dat we hier toch wel heel gelukkig zijn , en eigenlijk niets te kort hebben. ik hoop dat al veel mensen hun duit in het zakje gedaan hebben. alle beetjes helpen . laat ons dat zeker niet vergeten.
en wij gaan ook verder dekentjes maken en ander breiwerk voor al diegenen die we kunnen bereiken en die het kunnen gebruiken.
zoals bij de kranten, is het bij ons ook een beetje komkommertijd. in de zomer wordt er minder gebreid, meer in de tuin gewerkt, op uitstap gegaan...... en dat voelen we natuurlijk. straks begint het schooljaar weer en krijgen oma's weer wa vrije tijd en komt het breien stilaan weer op gang.
vorige week ging ik in Meulebeke een ganse auto vol breiwerk halen : een deel lapjes, en heel veel truitjes, dekentjes, sokjes, handschoendjes, sjaaltjes.... heel mooi !
daarmee reed ik naar Antoinette. het was al een tijdje geleden dat ik daar was. we waren blij dat we wat konden bijpraten. samen hebben we dan de auto gelost. met de lapjes wist ze waar naartoe en de rest moest op zolder. begin september maak ik dan een afspraak met het opvangtehuis in Sint Niklaas, en informeer naar het aantal en leeftijd van de bewoners. Dan brengen we alles in gereedheid om die mensen daar te gaan verwarmen met ons breiwerk. vanaf 1 september mogen we ook weer naar Huize Triest. en ik ben zeker dat we nog wel andere initiatieven zullen vinden om ons breiwerk naartoe te doen.
dan wou ik nog even vertellen hoe we mijn mama vorige week verrast hebben op haar verjaardag : we hebben haar "ontvoerd" naar een tof, brugs restaurantje De Huzaar in de vlamingstraat. daar was ze al lang niet meer geweest. samen met haar vier dochters en haar schoondochter dineren was echt de max voor haar. niets dat ze liever doet dan met één van ons een koffietje gaan drinken of zo, maar met allemaal samen gaan dineren daar had ze zich niet aan verwacht. t was dan ook een hele leuke verrassing. op 30 augustus is mijn pa jarig en in oktober zijn ze 60 jaar getrouwd en dan is er groot feest. we zijn blij dat we nog allebei onze ouders hebben en dat ze nog in goede gezondheid zijn (mits wat kleine ongemakken). hopelijk is dat nog een paar jaar zo.
morgen ist zo ver ! ons mama wordt 80 jaar ! ze is klein maar heel dapper. samen met mijn papa die straks 83 jaar wordt , heeft ze vijf kinderen grootgebracht, en dat is toch een groot gezin want we hebben allemaal gestudeerd. zelf heeft ze naast haar verblijf in de materniteit nooit een ziekenhuisverblijf gehad. ze klaagde nooit, haar werkkracht is legendarisch. ongelofelijk wat zij bereikt heeft, ondanks dat ze als 14 jarige thuis moest blijven van school omdat haar vader was gestorven. haar droom om verpleegkundige te worden moest ze opbergen. daarom dat ze zo blij was dat mijn beide dochters verpleegster zijn. toch een beetje van haar meisjesdroom die uitkwam.....
als ze verteld aan de kleinkinderen moeten die nogal luisteren, de tijden zijn teveel veranderd en de kinderen van nu kunnen zich niet voorstellen hoe het in de tijd van oma was. en niets dat ze liever doet dan vertellen aan haar kleinkinderen. een bezoek van iemand doet haar zoveel plezier. ze is blij dat ze dit nog allemaal met papa kan beleven.
ze wilde verrast worden voor haar verjaardag, en dat gaan we morgen doen.
zo is de week voor mij al druk begonnen, maar Angèle van Meulebeke heeft gebeld om dringend om breiwerk en lapjes te komen. ik ga dat vrijdag doen en dan eventjes overleggen met Antoinette hoe we het gaan verdelen. ik denk dat we de lapjes naar Ruiselede gaan doen. het breiwerk zal bij Antoinette blijven om dan in het najaar naar Huize Triest of naar Sint Niklaas te doen, of misschien nog naar een ander doel.
nu in mijn bedje zodat ik uitgeslapen ben om morgen naar mama te gaan. dan kunnen we samen ontbijten.
het weekend begon voor sportliefhebbers goed met het einde van de Tour de France. de laatste dagen waren ze verwend met koers op het hoogste niveau, heerlijke sport..... en plots werd het weekend verstoord met een onheilspellend bericht van een bomaanslag in Oslo ! iedereen liep verweesd op straat, er was veel schade aan gebouwen, er waren gekwetsten en een paar doden. wie had dat gedaan? ambulances reden af en aan, politie was talrijk aanwezig om alles in goede banen te leiden.... terwijl iedereen nog aan het bekomen was van de bomaanslag kwam verschrikkelijk nieuws van een eiland net buiten Oslo waar een jongerenbijeenkomst gaande was. daar was iemand in het wilde weg aan het schieten op al wat bewoog . de paniek moet enorm geweest zijn : eerst had hij het vertrouwen gewonnen van de jongeren door te zeggen dat hij informatie had van de bomaanslag en toen ze zich allemaal rond hem geschaard hadden is hij beginnen schieten. ik ben er gans het weekend niet goed van geweest wat die mensen daar allemaal meegemaakt hebben in een land waar we tot nu toe eigenlijk nog nooit iets verschrikkelijks hebben gehoord. alles leek daar heel rustig te verlopen....en nu dit..... laten we de vele slachtoffers gedenken in onze gebeden, laat ons de familie en kennissen gedenken dat ze de sterkte vinden om deze tragedie te verwerken....Noorwegen zal nooit meer hetzelfde zijn......
vorige week , toen we de verjaardag vierden van Antoinette, had ze het er nog over dat er een niet te fraai artikel in de krant gestaan had van Wereldmissiehulp. daar wij regelmatig dekens meegeven met Wereldmissiehulp voelden wij ons daar niet goed bij : wie moet je op den duur nog vertrouwen?????? vandaag kreeg ik het boekje van Werelmissiehulp, en er zat een brief bij die ik hier helemaal zal overtypen, zodat jullie het ook kunnen lezen. ik heb hem gelezen en het stelt met gerust.
Beste Mevrouw, Heer, op een onfrisse manier kwam Werelmissiehulp de voorbije dagen in de media. de organisatie zou te weinig van de ingezamelde goederen, hoofdzakelijk kleding, of van de opbrengst ervan besteden aan haar vooropgestelde doel : projecten steunen in derde wereldlanden en / of vierde wereld, misbruik plegen van haar rechtsvorm als vzw en toegeven winsten te maken. zulke foute bewering eist een sereen woordje van uitleg.
op 2 mei 2011 was het precies 25 jaar geleden dat WMH werd opgericht. een kwarteeuw van dienstverlening aan missionarissen, ontwikkelingshelpers en lokale verantwoordelijken ten bate van de minst bedeelden. om haar maatschappelijk doel te realiseren zamelt WMH kleding in. aanvankelijk gebeurde dat hoofdzakelijk via acties in de parochies. maar de veranderingen in het parochielandschap en de concurrentie van commerciële textielinzamelaars, deden WMH geleidelijk overstappen naar andere manieren van inzamelen. nu gebeurt de inzameling vooral via de 1.250 kledingbakken die over heel Vlaanderen verspreid staan en via 300 lokale depots. vorig jaar zamelde WMH ongeveer 7.000 ton tweedehandskledij in . de organisatie telt 31 personeelsleden, maar dagelijks zijn er tientallen vrijwilligers die de handen uit de mouwen steken. Dat WMH al 25 jaar bestaat, is vooral te danken aan de volgehouden en belangeloze inzet van vele vrijwilligers. in al die tijd ontving WMH van geen enkele overheid enige vorm van subsidiëring.
Humanitaire hulp
de ingezamelde goederen worden gedeeltelijk naar het centrum te Boechout gebracht. Daar wordt de kleding gesorteerd en in balen geperst, zodat een grotere hoeveelheid in een container kan geladen worden. de containers gevuld met hulpgoederen vinden langs de haven van Antwerpen hun weg naar de bestemmmeling in een rampgebeid of in een derdewereldland. vaak worden specifieke goederen opgehaald : medisch materiaall, schoolgerief, landbouwalaam, melkpoeder enz..... vorig jaar werd humanitaire hulp verzonden naar meer dan 40 verschillende bestemmingen o.m. naar Haïti, Pakistan, Chili en RD Congo. een kleine fraktie van de ingezamelde kleding wordt in de winkel te Boechout te koop aangeboden tegen zeer lage prijzen. vooral asielzoekers en/of mensen uit de vierde wereld worden ermee geholpen.
80 projecten of méér dan 350.000 euro een ander deel van de ingezamelde kleingstukken wordt verkocht aan sorteerbedrijven. dat is in al onze jaarverslagen na te lezen, al 25 jaar. de opbrengst van deze verkoop stelt WMH in staat om missie of ontwikkelingsprojecten te steunen en personeel te betalen die de realisatie van deze projecten mogelijk hebben gemaakt. daarbij heeft WMH specifieke werkingskosten die NGO's niet hebben. wij staan in voor de aankoop en onderhoud van 1.250 kledingbakken, dertig containers, zes vrachtwagens, en vijf camionetten. ook de chauffeurs moeten verloond worden.. bovendien koopt WMH geregeld specifieke tweedehandskledij terug van sorteerbedrijven om te kunnen beantwoorden aan een specifieke vraag. onze organisatie biedt daarenboven een aankoop-en verzendingsservice aan religieuze congregaties, ontwikkelingshelpers en vierdepijler groepen. vorig jaar steunde WMH méér dan 80 projecten voor een totaalbedrag van ca 350.000. deze projecten werden in het verleden vooral ingediend door missionarissen of ontwikkelingshelpers. de grote missiecongregaties uit Vlaanderen waren en zijn nog steeds kind aan huis bij WMH. ook hier is een verandering aan de gang. steeds vaker gebeurt het dat verantwoordelijken van lokale initiatieven of van plaatselijke kerken uit het Zuiden hun weg vinden naar Boechout. het is een bewuste keuze van WMH om alleen kleinschalige lokale projecten, die elders niet terecht kunnen met hun vraag, te helpen financieren.
Eigen vorm van hulpverlening al 25 jaar verleent WMH op haar eigen manier hulp aan mensen in het Zuiden. onze organisatie doet niet systematisch aan fondsenwerving, maar zamelt in wat anders in Vlaanderen als textielafval zou gedumpt worden of door afvalverwerkingsbedrijven zou worden gecomercialiseerd. door het steunen van kleine projecten draagt WMH beperkt, maar heel concreet bij aan een meer rechtvaardige verdeling van de goederen van onze aarde. naast deze sociale en ethische bezorgdheid, heeft het werk van WMH ook een ecologisch karakter. we gaan ethisch verantwoord om met alle goederen of financiële middelen die ons ter beschikking worden gesteld. in de voorbije 25 jaar heeft WMH verschillende keren fiscale en BTW-controle gekregen. nooit werd enige onregelmatigheid vastgesteld. elk jaar word de jaarrekening zorgvuldig nagekeken door een beëdigd bedrijfsrevisor en neergelegd bij de Nationale Bank van België. onze organisatie heeft ook de wettelijke plicht om een sociaal passief voor haar personeelsleden te voorzien en daarvoor een reserve aan te leggen. dit heeft dus niets met winstbedjag te maken, het behalen van een onrechtmatige concurrentievoorsprong of nastreven van winsten ten bate van de organisatie zelf en/of voor doelen vreemd aan haar hoofddoel.
eerst en vooral wil ik hier een mailtje afdrukken die ik van Annie kreeg. het is een initiatief van een van onze breisters : Brigitte
Dag Annie, de eerste zaterdag van juli vieren we ieder jaar straatfeest :"Ivofeesten". in de namiddag voorzien we altijd een activiteit tot 18 uur, daarna aperitief, eten en gezellig samenzijn. dit jaar was het spel zonder grenzen. de bewoners van de pare huisnummers kampen tegen de bewoners van de onpare huisnummers. onder andere één van de spelen (opdrachten) was zoveel mogelijk lengtes breien. iedereen breide een lapje van 20 op 20 cm (de lapjes had ik op voorhand opgezet). rond 17.45u hebben we de maat genomen van het totaal werkjes van de pare en de onpare nummers. de bewoners van de pare nummers hebben gewonnen. zij hadden tussen 15 uur en 17.45 uur 16.40 wm gebreid. de andere bewoners van de onpare nummers : 12.3 cm. ze waren in totaal met 17 breisters. goed hé. zo heb ik weer lapjes.....
wel tof als je dat zo leest, en de lapjes , die zullen weer aan mekaar gezet worden. als ik zo bedenk hoe het allemaal begon in Drongen. weet je nog Annie, toen je in het begin wol ging halen bij Martine. we dachten dat we die wol nooit zouden kunnen opbreien...... en dan waren er enkele vriendinnen van je die breiden, en dan ergens een familielid van een breister of een vriendin, of toevallig iemand die ervan hoorde en ook wilde breien..... de wol was nog rapper op dan we dachten. we kunnen er zo met plezier eens aan terugdenken : de breiclub van Drongen. Naast de breisters van Vinkt, deze van Watervliet, Ruiselede, Jabbeke ..... is dat al een hele club die zich gans het jaar door inzet voor minderbedeelden of mensen uit derdewereldlanden. ik voel me daar heel gelukkig bij !
op 10 juli was Antoinette jarig en we zouden allemaal samenkomen bij haar thuis.... maar een sterfgeval in haar familie zorgde ervoor dat we deze samenkomst een weekje moesten uitstellen. vandaag was het zo ver ! we zouden er om half twee zijn. Annie en ik hadden samen een prachtig boeket bloemen, en nog wat lekkers gekocht en Patricia had een mooie handdoek en badgerief gekocht. Antoinette had eens een ganse namiddag vrij zodat we over van alles en nog wat konden praten. Patricia had mooie truitjes gebreid en toonde ons die. Antoinette had dan een ganse voorraad knopen, waar Patricia haar keuze mocht maken, om de truitjes mooi af te werken. we praten over Sint Niklaas waar we in het najaar een home gaan bezoeken om gebreide kleertjes, truitjes, mutsen en sjaals en dekens gaan afgeven. we hadden het ook over Huize Triest, waar we momenteel niets naartoe kunnen doen omdat ze in de zomer gesloten zijn. maar vanaf september gaan we er weer naartoe. Patricia had ook de kans om een voorraad mooie wol te kopen maar vroeg toch onze mening. Antoinette had Elke van de Bosrank gezien, en die heeft ook wat ideetjes , waar we nog eens zullen over praten.... Mariette van Drongen, die de boorden rond onze dekens haakt staat te popelen om ons op haar manier te helpen. en dat doet ze hoor !!!!! zonder die boorden zijn de dekens maar half zo schoon. dat is haar verdienste !!!!! ik kreeg deze week nog een doos van twee oude vrouwtjes uit Borgerhout, die er zoveel plezier aan beleven om te breien, en als ze een doos vol hebben, sturen ze die op. maar met al dat vertellen, gaat de namiddag vlug voorbij, neem dat van mij aan. en ja, dan moet je weer naar huis. maar niet getreurd, in september ben ik jarig en dan zijn we weer samen.
ik hoop dat jullie me allemaal vergeven dat ik zo lang niet meer op mijn blog schreef. er was niet alleen het verlof van mijn Patriek maar vooral mijn gezondheidstoestand die daarvoor zorgde : grote vermoeidheid en diarree zorgden ervoor dat ik niet veel buitenkwam. wat onderzoeken gaven als resultaat dat het gevolgen waren van mijn operatie, en gevolgen van de bestralingen, en dat ik ermee moet leren leven.... zoals iedereen weet doden de bestralingen slechte cellen maar ook goede. langs de andere kant ben ik blij dat ik hier nog ben. er zijn veel dekens gemaakt her en der en Lena De Zwarte stuurde me weer een doos prachtig breiwerk ! ik moet naar Waarschoot Beke dekens halen, in Ruiselede hebben ze ook heel veel dekens klaar. in Meulebeke ga ik straks lapjes halen. maar Annie is thuis van een fietsvakantie in Nederland, Patricia woont ondertussen in haar huis, en Antoinette is af en toe eens alleen thuis omdat haar man soms busreizen doet. dat wil zeggen dat we mekaar weer volop kunnen steunen, wat soms nodig is. zondag is Antoinette jarig en we gaan dat samen vieren. daarbuiten heb ik heel veel tijd met mijn kleinkinderen doorgemaakt. meest met Floortje, tis ook de kleinste, maar de liefde die ik van haar krijg is enorm. onze Tom gaat volgend schooljaar naar de middelbare school en kijkt daar geweldig naar uit. Fien gaat naar het zesde leerjaar, nu had ze 93 procent, dus dat zesde zal zeker lukken. volgende donderdag gaat ze naar het UZ Gent voor controle (om de zes weken). hopelijk is alles goed. iedere keer bekruipt mij toch een wrang gevoel.....je weet nooit..... ik plaats hier een fotootje van onze Floor bij. ze is al 19 maanden, en ongelofelijke energieke meid. ze is heel braaf maar zit geen minuut stil, en tatert dat het een lieve lust is . ze kruipt overal op, danst graag, is superfan van Studio 100. kortom je valt er niet mee in slaap ! ik denk dat alle oma's zo fier zijn op hun kleinkinderen, dat is waarvoor we leven......
mijn Patriek is in verlof en dat zorgt ervoor dat we niet veel thuis zijn, en dat nog voor twee weken, en we proberen er het beste van te maken en enkele uitstappen te doen. op reis gaan we niet omdat we een pracht van een 'raskat' hebben, die we niet kunnen missen....... vorige week kreeg ik een mailtje van zuster Cécile : ze kwamen met de missiekring naar het arboretum van het Leen. woensdag om 13 uur zouden ze aankomen in de cafétaria voor een kop koffie en een stukje taart. nu zij hier in Eeklo waren moest ik zeker eens bij hen zijn. eerlijk gezegd, ik woon ik Eeklo, maar k had eigenlijk nog nooit dat arboretum bezocht. het was een blij weerzien met de mensen van de missiekring. ze melden me dat ze zonder lapjes zaten.......!! zuster Noëlla en ik maakten een afspraak voor 28 juni, wanneer de missiekring de laatste keer samenkomt voor de vakantie. ik zal dan lapjes brengen, zodat zij weer wat voorraad hebben. de koffie en de taart waren lekker en iedereen was wel benieuwd wat er daarna volgde. eerst kwam Johan ons uitleggen wat dat eigenlijk allemaal was, een arboretum. het arboretum van het Leen is door de jaren heen steeds gegroeid en aangevuld met nieuwe struiken , en met de nieuwe middelen zoals internet staan zij in verbinding met arboretums over gans de wereld en kunnen zij planten uitwisselen. we hadden heel veel geluk dat het mooi weer was om het arboretum te bezoeken. de verschillende bloemen en planten waren een lust voor het oog. hier en daar stopte onze gids om wat meer te vertellen over één of andere plant. t was een serieuze wandeling, en ik vermoed dat iedereen het mooi vond maar blij was dat ze op de bus konden stappen. het is wel een heel goeie tip voor een namiddag : een mooie wandeling in het arboretum, het bos, en nadien rustig genieten in de cafetaria en het bijhorend terras van een lekkere ijscoupe, pannekoeken, wafels, maar net zo goed van een croque monsieutje. zo zie je maar dat niet zo bekende uitstappen toch heel mooi kunnen zijn. met dank aan zuster Cécile die me de kans gaf dit mooi stukje natuur te leren kennen.
de warmste lente sinds het begin van de metingen, landbouwers vragen regen..... zo zie je maar dat het weer zich niet laat dwingen, we moeten nemen zoals het komt. voor de communiekantjes die zondag hun communie deden was het heerlijk. we hadden er eentje in de familie, maar velen onder jullie zullen er ook wel eentje gehad hebben. Antoinette haar kleindochtertje Arwen doet op 2 juni haar communie. allemaal fijne gebeurtenissen in de familie. ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar als oma ben je dubbel zo fier, en een traantje is nooit ver weg...... ondertussen plannen al veel mensen hun reis, of een verblijf aan zee, maar Annie en haar man gaan op reis met de fiets. daar heb ik echt bewondering voor. ik wens hen heerlijk weer, dan genieten ze er dubbel van. ik vermoed dat er nu niet zoveel gebreid wordt of toch..... Annie stuurde me gisteren een krantenartikel door :
Met de trein van Brugge naar Eupen en terug...om te breien Met de trein van Brugge en terug om onderweg te kunnen breien. die uitstap plant een groep Brugse breisters naar aanleiding van de Wereldbreidag op 13 juni. "de trein is de ideale brei-omgeving" zegt initiatiefneemster Gerda Vandewalle. "zelfs als geëmancipeerde vrouw vind je thuis nooit een rustig moment. op de trein wel. regelmatig stap ik met mijn breitas op de trein, zoals een ander naar de sportclub trekt." de bestemming is dan ook geen toeval. "twee uur en vijftig minuten : het is de verste trip die we vanuit Brugge kunnen maken zonder overstappen." een afgewerkt resultaat zit er evenwel niet in. "misschien een sjaal. meer zal niet lukken in die tijdspanne." inschrijven kan mits betaling van 20 euro na een e-mail info@ajour.be niet vergeten : eigen breiwol en naalden.
daar had ik nog nooit van gehoord ! maar ik moet zeggen dat het heel origineel is. alhoewel onze samennaaidagen dat ook zijn : eens niemand die ons lastig valt, gezellig samennaaien, het is wel niet breien, maar de vierkantjes zijn gebreid, en tegen de avond hebben we heel wat dekens gemaakt. t zijn initiatieven om verder te zetten..... hier in Eeklo is het niet zo warm en het waait nogal, maar k wou dat er toch wat regen viel vandaag want de bloemen en planten hebben het hard nodig om nog maar niet te spreken van de landbouwgewassen.... ik wens iedereen een fijn weekend toe, moet je nog naar een communie of ander feestje, amuseer U, volgende week gaan we al naar de maand juni om maar te zeggen dat het allemaal heel snel gaat.
zondag moederdag ! we weten het allemaal. de meesten onder ons zijn moeder dus verwachten we onze kinderen zondag op bezoek. in de voormiddag komen mijn kinderen, en in de namiddag kom ik samen met mijn broer en drie zussen samen om ons mama in de bloemetjes te zetten. we vieren ook vaderdag omdat het moeilijk is om ons allemaal samen vrij te maken, en voor mijn ouders is dat ook makkelijker. maar ik denk in het bijzonder nog aan enkele andere moeders die me heel nauw aan het hart liggen : Antoinette, Annie en Patricia die samen met mij onze actie "dragen". Mariette, die trouw rond al onze dekentjes mooie randjes haakt, Oma die al van in het begin breit en contact houd, Rosette van Watervliet die daar alles regelt en ondersteunt, en dan nog de zuster Cécile en Noëlla van Ruiselede en zuster Noëlla van Integraal die wel geen moeder zijn in de echte zin van het woord maar voor mij zijn het toch moedertjes die zoveel doen voor mij en alles helpen ondersteunen. ik herinner me trouwens, toen ik schoolging in Sint Andreasinstituut in Brugge, dat we de zusters moesten aanspreken met Mère.... Angèle Perdu van Meulebeke verzamelt al de lapjes van de Ocra, Mariette uit Kleit verzamelt afgewerkte dekens van haar breiclub. voor mij zijn al deze mensen heeeeeeeeeeel belangrijk, het voelt aan als 'mijn moeder', ik draag ze in mijn hart, en ze helpen onze droom om mensen te helpen waar te maken. zonder al deze mensen stond ik nergens, en als er een feestdag is voor hen dan is het wel deze van moederdag.
ik wens al de lezers van mijn blogje een "zalige pasen". en dat zeg ik met gans mijn hart. het is schitterend weer en dat maakt dat dit paasweekend extra aangenaam is. je voelt je goed bij dit alles, maar vergeet alsjeblieft niet de ware betekenis van "pasen". en in deze woelige tijden zouden we eens meer moeten stilstaan bij het lijden en sterven van Jesus. met wat ik in het verleden geleerd heb in het achterhoofd, denk ik vaak : Jezus is gestorven voor ons, maar wat heeft het opgebracht........ beseffen de mensen wel wat Jezus voor ons gedaan heeft? ik moet zeggen, ik besef het , met ouder worden, méér en méér....... velen beseffen dat maar als ze ongeneeslijk ziek zijn, als ze geen uitweg meer zien in hun uitzichtloze situatie..... toch is het simpel hoor : als we eens nadenken wat we hier allemaal hebben, hoe we ons voelen, wat er leeft en groeit op de aarde, dan kom je maar bij één iemand terecht : Onze Vader in de hemel. en die Vader waakt over ons, maar het moet ook van onze kant komen. we moeten niet gans de dag in de kerk zitten, dat vraagt Hij niet, maar enkele momenten nadenken, aandacht schenken, leven naar het voorbeeld van God. als dat méér zou gebeuren, zou onze wereld en samenleving er veel mooier uitzien, zou er véél minder egoisme zijn. dit wou ik toch even kwijt op deze Paaszondag. een fijn weekend gewenst.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
