ik kreeg een heel mooie tekst van Bond zonder Naam die ik heel treffend vond.
Bond zonder Naam gaat samen met heel de samenleving door woelige tijden. elk systeem wordt vandaag in vraag gesteld. de grenzen van de democratie lijken bereikt. justitie is hopeloos verouderd. we lijken weinig geleerd te hebben van de financiële crisis van 2008. we hebben ons laten verleiden en misleiden door het verhaal van "steeds meer". met z'n allen zijn we weggedreven van het wezenlijke. vervreemding is het diepe trauma van het Westen. velen leven met een stil verdriet.
de mensen zijn moe. Hét moe. voelen zich uitgewrongen. de nood aan rust is groot. ze willen vrede, tijd voor zichzelf. stilte.
kost wat kost vasthouden aan antwoorden waarvan iedereen weet dat ze niet meer werken, is geen goede zaak. daarom kan een eerlijke "ik weet het niet meer" een zeer hoopvolle boodschap zijn. durven zeggen dat we het niet meer weten is een begin van waaruit we naar nieuwe en betere antwoorden kunnen zoeken. en daarvoor is stilstaan zo belangrijk.
de duurzame stilte is helend. zuiverend. ze maakt dat het lawaai aan de binnenkant verstomt en de zintuigen worden aangescherpt. omdat je vertraagt, ontstaat van binnen een open ruimte waarin nieuwe antwoorden kunnen groeien. willen we de problemen die op ons af komen aankunnen, dan zal deze oase van verstilling en verdieping een centrale plaats moeten krijgen.
ik denk dat dit een beetje de geest van de tijd weergeeft, daarom ook dat ik het zo treffend en mooi vond.
ongelofelijk.... maar die grote vakantie is voorbij.
morgen gaan ontelbare kinderen weer naar school ! en ik bedacht zo : hier vinden we dat helemaal normaal dat er schoolgebouwen zijn, leraars, lessen..... maar in heel wat landen is dat niet zo normaal en zijn er kinderen die ongeletterd blijven. en toch is dat iets heel essentieel voor onze opvoeding en voor ons leven later. we hebben heel veel kansen daardoor die we anders niet hadden. de landen waar wij al dekentjes voor maakten zijn arm en minder ontwikkeld, en daardoor geraken ze ook niet verder. als we dan de verhalen van Trees Van Hove horen over hoe de bevallingen gebeuren in Senegal en met wat primitief materiaal zij zich moeten behelpen in de weinige ziekenhuizen begrijpen we dat de gezondheid en de levenskansen van die mensen ook niet alles is. het sterftecijfer bij borelingen is daar heel hoog. de beelden die we de laatste weken heel frequent zien op teevee van de honger in Afrika, drukken ons met onze neus op het feit dat we hier toch wel heel gelukkig zijn , en eigenlijk niets te kort hebben. ik hoop dat al veel mensen hun duit in het zakje gedaan hebben. alle beetjes helpen . laat ons dat zeker niet vergeten.
en wij gaan ook verder dekentjes maken en ander breiwerk voor al diegenen die we kunnen bereiken en die het kunnen gebruiken.
zoals bij de kranten, is het bij ons ook een beetje komkommertijd. in de zomer wordt er minder gebreid, meer in de tuin gewerkt, op uitstap gegaan...... en dat voelen we natuurlijk. straks begint het schooljaar weer en krijgen oma's weer wa vrije tijd en komt het breien stilaan weer op gang.
vorige week ging ik in Meulebeke een ganse auto vol breiwerk halen : een deel lapjes, en heel veel truitjes, dekentjes, sokjes, handschoendjes, sjaaltjes.... heel mooi !
daarmee reed ik naar Antoinette. het was al een tijdje geleden dat ik daar was. we waren blij dat we wat konden bijpraten. samen hebben we dan de auto gelost. met de lapjes wist ze waar naartoe en de rest moest op zolder. begin september maak ik dan een afspraak met het opvangtehuis in Sint Niklaas, en informeer naar het aantal en leeftijd van de bewoners. Dan brengen we alles in gereedheid om die mensen daar te gaan verwarmen met ons breiwerk. vanaf 1 september mogen we ook weer naar Huize Triest. en ik ben zeker dat we nog wel andere initiatieven zullen vinden om ons breiwerk naartoe te doen.
dan wou ik nog even vertellen hoe we mijn mama vorige week verrast hebben op haar verjaardag : we hebben haar "ontvoerd" naar een tof, brugs restaurantje De Huzaar in de vlamingstraat. daar was ze al lang niet meer geweest. samen met haar vier dochters en haar schoondochter dineren was echt de max voor haar. niets dat ze liever doet dan met één van ons een koffietje gaan drinken of zo, maar met allemaal samen gaan dineren daar had ze zich niet aan verwacht. t was dan ook een hele leuke verrassing. op 30 augustus is mijn pa jarig en in oktober zijn ze 60 jaar getrouwd en dan is er groot feest. we zijn blij dat we nog allebei onze ouders hebben en dat ze nog in goede gezondheid zijn (mits wat kleine ongemakken). hopelijk is dat nog een paar jaar zo.
morgen ist zo ver ! ons mama wordt 80 jaar ! ze is klein maar heel dapper. samen met mijn papa die straks 83 jaar wordt , heeft ze vijf kinderen grootgebracht, en dat is toch een groot gezin want we hebben allemaal gestudeerd. zelf heeft ze naast haar verblijf in de materniteit nooit een ziekenhuisverblijf gehad. ze klaagde nooit, haar werkkracht is legendarisch. ongelofelijk wat zij bereikt heeft, ondanks dat ze als 14 jarige thuis moest blijven van school omdat haar vader was gestorven. haar droom om verpleegkundige te worden moest ze opbergen. daarom dat ze zo blij was dat mijn beide dochters verpleegster zijn. toch een beetje van haar meisjesdroom die uitkwam.....
als ze verteld aan de kleinkinderen moeten die nogal luisteren, de tijden zijn teveel veranderd en de kinderen van nu kunnen zich niet voorstellen hoe het in de tijd van oma was. en niets dat ze liever doet dan vertellen aan haar kleinkinderen. een bezoek van iemand doet haar zoveel plezier. ze is blij dat ze dit nog allemaal met papa kan beleven.
ze wilde verrast worden voor haar verjaardag, en dat gaan we morgen doen.
zo is de week voor mij al druk begonnen, maar Angèle van Meulebeke heeft gebeld om dringend om breiwerk en lapjes te komen. ik ga dat vrijdag doen en dan eventjes overleggen met Antoinette hoe we het gaan verdelen. ik denk dat we de lapjes naar Ruiselede gaan doen. het breiwerk zal bij Antoinette blijven om dan in het najaar naar Huize Triest of naar Sint Niklaas te doen, of misschien nog naar een ander doel.
nu in mijn bedje zodat ik uitgeslapen ben om morgen naar mama te gaan. dan kunnen we samen ontbijten.
het weekend begon voor sportliefhebbers goed met het einde van de Tour de France. de laatste dagen waren ze verwend met koers op het hoogste niveau, heerlijke sport..... en plots werd het weekend verstoord met een onheilspellend bericht van een bomaanslag in Oslo ! iedereen liep verweesd op straat, er was veel schade aan gebouwen, er waren gekwetsten en een paar doden. wie had dat gedaan? ambulances reden af en aan, politie was talrijk aanwezig om alles in goede banen te leiden.... terwijl iedereen nog aan het bekomen was van de bomaanslag kwam verschrikkelijk nieuws van een eiland net buiten Oslo waar een jongerenbijeenkomst gaande was. daar was iemand in het wilde weg aan het schieten op al wat bewoog . de paniek moet enorm geweest zijn : eerst had hij het vertrouwen gewonnen van de jongeren door te zeggen dat hij informatie had van de bomaanslag en toen ze zich allemaal rond hem geschaard hadden is hij beginnen schieten. ik ben er gans het weekend niet goed van geweest wat die mensen daar allemaal meegemaakt hebben in een land waar we tot nu toe eigenlijk nog nooit iets verschrikkelijks hebben gehoord. alles leek daar heel rustig te verlopen....en nu dit..... laten we de vele slachtoffers gedenken in onze gebeden, laat ons de familie en kennissen gedenken dat ze de sterkte vinden om deze tragedie te verwerken....Noorwegen zal nooit meer hetzelfde zijn......
vorige week , toen we de verjaardag vierden van Antoinette, had ze het er nog over dat er een niet te fraai artikel in de krant gestaan had van Wereldmissiehulp. daar wij regelmatig dekens meegeven met Wereldmissiehulp voelden wij ons daar niet goed bij : wie moet je op den duur nog vertrouwen?????? vandaag kreeg ik het boekje van Werelmissiehulp, en er zat een brief bij die ik hier helemaal zal overtypen, zodat jullie het ook kunnen lezen. ik heb hem gelezen en het stelt met gerust.
Beste Mevrouw, Heer, op een onfrisse manier kwam Werelmissiehulp de voorbije dagen in de media. de organisatie zou te weinig van de ingezamelde goederen, hoofdzakelijk kleding, of van de opbrengst ervan besteden aan haar vooropgestelde doel : projecten steunen in derde wereldlanden en / of vierde wereld, misbruik plegen van haar rechtsvorm als vzw en toegeven winsten te maken. zulke foute bewering eist een sereen woordje van uitleg.
op 2 mei 2011 was het precies 25 jaar geleden dat WMH werd opgericht. een kwarteeuw van dienstverlening aan missionarissen, ontwikkelingshelpers en lokale verantwoordelijken ten bate van de minst bedeelden. om haar maatschappelijk doel te realiseren zamelt WMH kleding in. aanvankelijk gebeurde dat hoofdzakelijk via acties in de parochies. maar de veranderingen in het parochielandschap en de concurrentie van commerciële textielinzamelaars, deden WMH geleidelijk overstappen naar andere manieren van inzamelen. nu gebeurt de inzameling vooral via de 1.250 kledingbakken die over heel Vlaanderen verspreid staan en via 300 lokale depots. vorig jaar zamelde WMH ongeveer 7.000 ton tweedehandskledij in . de organisatie telt 31 personeelsleden, maar dagelijks zijn er tientallen vrijwilligers die de handen uit de mouwen steken. Dat WMH al 25 jaar bestaat, is vooral te danken aan de volgehouden en belangeloze inzet van vele vrijwilligers. in al die tijd ontving WMH van geen enkele overheid enige vorm van subsidiëring.
Humanitaire hulp
de ingezamelde goederen worden gedeeltelijk naar het centrum te Boechout gebracht. Daar wordt de kleding gesorteerd en in balen geperst, zodat een grotere hoeveelheid in een container kan geladen worden. de containers gevuld met hulpgoederen vinden langs de haven van Antwerpen hun weg naar de bestemmmeling in een rampgebeid of in een derdewereldland. vaak worden specifieke goederen opgehaald : medisch materiaall, schoolgerief, landbouwalaam, melkpoeder enz..... vorig jaar werd humanitaire hulp verzonden naar meer dan 40 verschillende bestemmingen o.m. naar Haïti, Pakistan, Chili en RD Congo. een kleine fraktie van de ingezamelde kleding wordt in de winkel te Boechout te koop aangeboden tegen zeer lage prijzen. vooral asielzoekers en/of mensen uit de vierde wereld worden ermee geholpen.
80 projecten of méér dan 350.000 euro een ander deel van de ingezamelde kleingstukken wordt verkocht aan sorteerbedrijven. dat is in al onze jaarverslagen na te lezen, al 25 jaar. de opbrengst van deze verkoop stelt WMH in staat om missie of ontwikkelingsprojecten te steunen en personeel te betalen die de realisatie van deze projecten mogelijk hebben gemaakt. daarbij heeft WMH specifieke werkingskosten die NGO's niet hebben. wij staan in voor de aankoop en onderhoud van 1.250 kledingbakken, dertig containers, zes vrachtwagens, en vijf camionetten. ook de chauffeurs moeten verloond worden.. bovendien koopt WMH geregeld specifieke tweedehandskledij terug van sorteerbedrijven om te kunnen beantwoorden aan een specifieke vraag. onze organisatie biedt daarenboven een aankoop-en verzendingsservice aan religieuze congregaties, ontwikkelingshelpers en vierdepijler groepen. vorig jaar steunde WMH méér dan 80 projecten voor een totaalbedrag van ca 350.000. deze projecten werden in het verleden vooral ingediend door missionarissen of ontwikkelingshelpers. de grote missiecongregaties uit Vlaanderen waren en zijn nog steeds kind aan huis bij WMH. ook hier is een verandering aan de gang. steeds vaker gebeurt het dat verantwoordelijken van lokale initiatieven of van plaatselijke kerken uit het Zuiden hun weg vinden naar Boechout. het is een bewuste keuze van WMH om alleen kleinschalige lokale projecten, die elders niet terecht kunnen met hun vraag, te helpen financieren.
Eigen vorm van hulpverlening al 25 jaar verleent WMH op haar eigen manier hulp aan mensen in het Zuiden. onze organisatie doet niet systematisch aan fondsenwerving, maar zamelt in wat anders in Vlaanderen als textielafval zou gedumpt worden of door afvalverwerkingsbedrijven zou worden gecomercialiseerd. door het steunen van kleine projecten draagt WMH beperkt, maar heel concreet bij aan een meer rechtvaardige verdeling van de goederen van onze aarde. naast deze sociale en ethische bezorgdheid, heeft het werk van WMH ook een ecologisch karakter. we gaan ethisch verantwoord om met alle goederen of financiële middelen die ons ter beschikking worden gesteld. in de voorbije 25 jaar heeft WMH verschillende keren fiscale en BTW-controle gekregen. nooit werd enige onregelmatigheid vastgesteld. elk jaar word de jaarrekening zorgvuldig nagekeken door een beëdigd bedrijfsrevisor en neergelegd bij de Nationale Bank van België. onze organisatie heeft ook de wettelijke plicht om een sociaal passief voor haar personeelsleden te voorzien en daarvoor een reserve aan te leggen. dit heeft dus niets met winstbedjag te maken, het behalen van een onrechtmatige concurrentievoorsprong of nastreven van winsten ten bate van de organisatie zelf en/of voor doelen vreemd aan haar hoofddoel.
eerst en vooral wil ik hier een mailtje afdrukken die ik van Annie kreeg. het is een initiatief van een van onze breisters : Brigitte
Dag Annie, de eerste zaterdag van juli vieren we ieder jaar straatfeest :"Ivofeesten". in de namiddag voorzien we altijd een activiteit tot 18 uur, daarna aperitief, eten en gezellig samenzijn. dit jaar was het spel zonder grenzen. de bewoners van de pare huisnummers kampen tegen de bewoners van de onpare huisnummers. onder andere één van de spelen (opdrachten) was zoveel mogelijk lengtes breien. iedereen breide een lapje van 20 op 20 cm (de lapjes had ik op voorhand opgezet). rond 17.45u hebben we de maat genomen van het totaal werkjes van de pare en de onpare nummers. de bewoners van de pare nummers hebben gewonnen. zij hadden tussen 15 uur en 17.45 uur 16.40 wm gebreid. de andere bewoners van de onpare nummers : 12.3 cm. ze waren in totaal met 17 breisters. goed hé. zo heb ik weer lapjes.....
wel tof als je dat zo leest, en de lapjes , die zullen weer aan mekaar gezet worden. als ik zo bedenk hoe het allemaal begon in Drongen. weet je nog Annie, toen je in het begin wol ging halen bij Martine. we dachten dat we die wol nooit zouden kunnen opbreien...... en dan waren er enkele vriendinnen van je die breiden, en dan ergens een familielid van een breister of een vriendin, of toevallig iemand die ervan hoorde en ook wilde breien..... de wol was nog rapper op dan we dachten. we kunnen er zo met plezier eens aan terugdenken : de breiclub van Drongen. Naast de breisters van Vinkt, deze van Watervliet, Ruiselede, Jabbeke ..... is dat al een hele club die zich gans het jaar door inzet voor minderbedeelden of mensen uit derdewereldlanden. ik voel me daar heel gelukkig bij !
op 10 juli was Antoinette jarig en we zouden allemaal samenkomen bij haar thuis.... maar een sterfgeval in haar familie zorgde ervoor dat we deze samenkomst een weekje moesten uitstellen. vandaag was het zo ver ! we zouden er om half twee zijn. Annie en ik hadden samen een prachtig boeket bloemen, en nog wat lekkers gekocht en Patricia had een mooie handdoek en badgerief gekocht. Antoinette had eens een ganse namiddag vrij zodat we over van alles en nog wat konden praten. Patricia had mooie truitjes gebreid en toonde ons die. Antoinette had dan een ganse voorraad knopen, waar Patricia haar keuze mocht maken, om de truitjes mooi af te werken. we praten over Sint Niklaas waar we in het najaar een home gaan bezoeken om gebreide kleertjes, truitjes, mutsen en sjaals en dekens gaan afgeven. we hadden het ook over Huize Triest, waar we momenteel niets naartoe kunnen doen omdat ze in de zomer gesloten zijn. maar vanaf september gaan we er weer naartoe. Patricia had ook de kans om een voorraad mooie wol te kopen maar vroeg toch onze mening. Antoinette had Elke van de Bosrank gezien, en die heeft ook wat ideetjes , waar we nog eens zullen over praten.... Mariette van Drongen, die de boorden rond onze dekens haakt staat te popelen om ons op haar manier te helpen. en dat doet ze hoor !!!!! zonder die boorden zijn de dekens maar half zo schoon. dat is haar verdienste !!!!! ik kreeg deze week nog een doos van twee oude vrouwtjes uit Borgerhout, die er zoveel plezier aan beleven om te breien, en als ze een doos vol hebben, sturen ze die op. maar met al dat vertellen, gaat de namiddag vlug voorbij, neem dat van mij aan. en ja, dan moet je weer naar huis. maar niet getreurd, in september ben ik jarig en dan zijn we weer samen.
ik hoop dat jullie me allemaal vergeven dat ik zo lang niet meer op mijn blog schreef. er was niet alleen het verlof van mijn Patriek maar vooral mijn gezondheidstoestand die daarvoor zorgde : grote vermoeidheid en diarree zorgden ervoor dat ik niet veel buitenkwam. wat onderzoeken gaven als resultaat dat het gevolgen waren van mijn operatie, en gevolgen van de bestralingen, en dat ik ermee moet leren leven.... zoals iedereen weet doden de bestralingen slechte cellen maar ook goede. langs de andere kant ben ik blij dat ik hier nog ben. er zijn veel dekens gemaakt her en der en Lena De Zwarte stuurde me weer een doos prachtig breiwerk ! ik moet naar Waarschoot Beke dekens halen, in Ruiselede hebben ze ook heel veel dekens klaar. in Meulebeke ga ik straks lapjes halen. maar Annie is thuis van een fietsvakantie in Nederland, Patricia woont ondertussen in haar huis, en Antoinette is af en toe eens alleen thuis omdat haar man soms busreizen doet. dat wil zeggen dat we mekaar weer volop kunnen steunen, wat soms nodig is. zondag is Antoinette jarig en we gaan dat samen vieren. daarbuiten heb ik heel veel tijd met mijn kleinkinderen doorgemaakt. meest met Floortje, tis ook de kleinste, maar de liefde die ik van haar krijg is enorm. onze Tom gaat volgend schooljaar naar de middelbare school en kijkt daar geweldig naar uit. Fien gaat naar het zesde leerjaar, nu had ze 93 procent, dus dat zesde zal zeker lukken. volgende donderdag gaat ze naar het UZ Gent voor controle (om de zes weken). hopelijk is alles goed. iedere keer bekruipt mij toch een wrang gevoel.....je weet nooit..... ik plaats hier een fotootje van onze Floor bij. ze is al 19 maanden, en ongelofelijke energieke meid. ze is heel braaf maar zit geen minuut stil, en tatert dat het een lieve lust is . ze kruipt overal op, danst graag, is superfan van Studio 100. kortom je valt er niet mee in slaap ! ik denk dat alle oma's zo fier zijn op hun kleinkinderen, dat is waarvoor we leven......
mijn Patriek is in verlof en dat zorgt ervoor dat we niet veel thuis zijn, en dat nog voor twee weken, en we proberen er het beste van te maken en enkele uitstappen te doen. op reis gaan we niet omdat we een pracht van een 'raskat' hebben, die we niet kunnen missen....... vorige week kreeg ik een mailtje van zuster Cécile : ze kwamen met de missiekring naar het arboretum van het Leen. woensdag om 13 uur zouden ze aankomen in de cafétaria voor een kop koffie en een stukje taart. nu zij hier in Eeklo waren moest ik zeker eens bij hen zijn. eerlijk gezegd, ik woon ik Eeklo, maar k had eigenlijk nog nooit dat arboretum bezocht. het was een blij weerzien met de mensen van de missiekring. ze melden me dat ze zonder lapjes zaten.......!! zuster Noëlla en ik maakten een afspraak voor 28 juni, wanneer de missiekring de laatste keer samenkomt voor de vakantie. ik zal dan lapjes brengen, zodat zij weer wat voorraad hebben. de koffie en de taart waren lekker en iedereen was wel benieuwd wat er daarna volgde. eerst kwam Johan ons uitleggen wat dat eigenlijk allemaal was, een arboretum. het arboretum van het Leen is door de jaren heen steeds gegroeid en aangevuld met nieuwe struiken , en met de nieuwe middelen zoals internet staan zij in verbinding met arboretums over gans de wereld en kunnen zij planten uitwisselen. we hadden heel veel geluk dat het mooi weer was om het arboretum te bezoeken. de verschillende bloemen en planten waren een lust voor het oog. hier en daar stopte onze gids om wat meer te vertellen over één of andere plant. t was een serieuze wandeling, en ik vermoed dat iedereen het mooi vond maar blij was dat ze op de bus konden stappen. het is wel een heel goeie tip voor een namiddag : een mooie wandeling in het arboretum, het bos, en nadien rustig genieten in de cafetaria en het bijhorend terras van een lekkere ijscoupe, pannekoeken, wafels, maar net zo goed van een croque monsieutje. zo zie je maar dat niet zo bekende uitstappen toch heel mooi kunnen zijn. met dank aan zuster Cécile die me de kans gaf dit mooi stukje natuur te leren kennen.
de warmste lente sinds het begin van de metingen, landbouwers vragen regen..... zo zie je maar dat het weer zich niet laat dwingen, we moeten nemen zoals het komt. voor de communiekantjes die zondag hun communie deden was het heerlijk. we hadden er eentje in de familie, maar velen onder jullie zullen er ook wel eentje gehad hebben. Antoinette haar kleindochtertje Arwen doet op 2 juni haar communie. allemaal fijne gebeurtenissen in de familie. ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar als oma ben je dubbel zo fier, en een traantje is nooit ver weg...... ondertussen plannen al veel mensen hun reis, of een verblijf aan zee, maar Annie en haar man gaan op reis met de fiets. daar heb ik echt bewondering voor. ik wens hen heerlijk weer, dan genieten ze er dubbel van. ik vermoed dat er nu niet zoveel gebreid wordt of toch..... Annie stuurde me gisteren een krantenartikel door :
Met de trein van Brugge naar Eupen en terug...om te breien Met de trein van Brugge en terug om onderweg te kunnen breien. die uitstap plant een groep Brugse breisters naar aanleiding van de Wereldbreidag op 13 juni. "de trein is de ideale brei-omgeving" zegt initiatiefneemster Gerda Vandewalle. "zelfs als geëmancipeerde vrouw vind je thuis nooit een rustig moment. op de trein wel. regelmatig stap ik met mijn breitas op de trein, zoals een ander naar de sportclub trekt." de bestemming is dan ook geen toeval. "twee uur en vijftig minuten : het is de verste trip die we vanuit Brugge kunnen maken zonder overstappen." een afgewerkt resultaat zit er evenwel niet in. "misschien een sjaal. meer zal niet lukken in die tijdspanne." inschrijven kan mits betaling van 20 euro na een e-mail info@ajour.be niet vergeten : eigen breiwol en naalden.
daar had ik nog nooit van gehoord ! maar ik moet zeggen dat het heel origineel is. alhoewel onze samennaaidagen dat ook zijn : eens niemand die ons lastig valt, gezellig samennaaien, het is wel niet breien, maar de vierkantjes zijn gebreid, en tegen de avond hebben we heel wat dekens gemaakt. t zijn initiatieven om verder te zetten..... hier in Eeklo is het niet zo warm en het waait nogal, maar k wou dat er toch wat regen viel vandaag want de bloemen en planten hebben het hard nodig om nog maar niet te spreken van de landbouwgewassen.... ik wens iedereen een fijn weekend toe, moet je nog naar een communie of ander feestje, amuseer U, volgende week gaan we al naar de maand juni om maar te zeggen dat het allemaal heel snel gaat.
zondag moederdag ! we weten het allemaal. de meesten onder ons zijn moeder dus verwachten we onze kinderen zondag op bezoek. in de voormiddag komen mijn kinderen, en in de namiddag kom ik samen met mijn broer en drie zussen samen om ons mama in de bloemetjes te zetten. we vieren ook vaderdag omdat het moeilijk is om ons allemaal samen vrij te maken, en voor mijn ouders is dat ook makkelijker. maar ik denk in het bijzonder nog aan enkele andere moeders die me heel nauw aan het hart liggen : Antoinette, Annie en Patricia die samen met mij onze actie "dragen". Mariette, die trouw rond al onze dekentjes mooie randjes haakt, Oma die al van in het begin breit en contact houd, Rosette van Watervliet die daar alles regelt en ondersteunt, en dan nog de zuster Cécile en Noëlla van Ruiselede en zuster Noëlla van Integraal die wel geen moeder zijn in de echte zin van het woord maar voor mij zijn het toch moedertjes die zoveel doen voor mij en alles helpen ondersteunen. ik herinner me trouwens, toen ik schoolging in Sint Andreasinstituut in Brugge, dat we de zusters moesten aanspreken met Mère.... Angèle Perdu van Meulebeke verzamelt al de lapjes van de Ocra, Mariette uit Kleit verzamelt afgewerkte dekens van haar breiclub. voor mij zijn al deze mensen heeeeeeeeeeel belangrijk, het voelt aan als 'mijn moeder', ik draag ze in mijn hart, en ze helpen onze droom om mensen te helpen waar te maken. zonder al deze mensen stond ik nergens, en als er een feestdag is voor hen dan is het wel deze van moederdag.
ik wens al de lezers van mijn blogje een "zalige pasen". en dat zeg ik met gans mijn hart. het is schitterend weer en dat maakt dat dit paasweekend extra aangenaam is. je voelt je goed bij dit alles, maar vergeet alsjeblieft niet de ware betekenis van "pasen". en in deze woelige tijden zouden we eens meer moeten stilstaan bij het lijden en sterven van Jesus. met wat ik in het verleden geleerd heb in het achterhoofd, denk ik vaak : Jezus is gestorven voor ons, maar wat heeft het opgebracht........ beseffen de mensen wel wat Jezus voor ons gedaan heeft? ik moet zeggen, ik besef het , met ouder worden, méér en méér....... velen beseffen dat maar als ze ongeneeslijk ziek zijn, als ze geen uitweg meer zien in hun uitzichtloze situatie..... toch is het simpel hoor : als we eens nadenken wat we hier allemaal hebben, hoe we ons voelen, wat er leeft en groeit op de aarde, dan kom je maar bij één iemand terecht : Onze Vader in de hemel. en die Vader waakt over ons, maar het moet ook van onze kant komen. we moeten niet gans de dag in de kerk zitten, dat vraagt Hij niet, maar enkele momenten nadenken, aandacht schenken, leven naar het voorbeeld van God. als dat méér zou gebeuren, zou onze wereld en samenleving er veel mooier uitzien, zou er véél minder egoisme zijn. dit wou ik toch even kwijt op deze Paaszondag. een fijn weekend gewenst.
wat maandag als een heel gewone rustige dag begon, veranderde al gauw in een drukke dag. in de voormiddag werd ik opgebeld door Wereldmissiehulp met de vraag of ik dekens kon klaarleggen voor verzending? ze zouden dinsdagvoormiddag komen afhalen met hun vrachtwagen..... ik belde onmiddelijk Antoinette, want er liggen er heel wat op haar zolder . samen zouden we dan alles beneden kunnen halen en klaarzetten. maar ik dacht eraan dat er bij Mariette in Drongen ( je weet wel die vrouw die rond onze dekentjes een prachtige boord haakt ) nog redelijk wat dekens lagen om afgehaald te worden, dus zou ik eerst bij haar gaan om ze mee te nemen. in Ruiselede ligt er ook altijd heel wat breiwerk klaar . een telefoontje naar zuster Cécile Bonamie , en het was geregeld. bij Mariette had ik zoveel dekens, dat ik ze eerst bij Antoinette moest afgeven, en daarna reed ik naar Ruiselede. samen met zuster Cécile laden we mijn auto vol. ongelofelijk dat de missiekring weer al zoveel klaar had ! en dan konden we beginnen met alles klaar te zetten. af en toe kwam Raoul, Antoinette haar man, een kijkje nemen. en terwijl we bezig waren de dekens van de zolder te halen, belde de chauffeur van Werelmissiehulp om te vragen of hij mocht passeren om de lading mee te nemen, hij moest daar in de buurt zijn. toen hij vertrok, waren Antoinette en ik zo content. Annie en Patricia wisten niet wat er die dag allemaal gebeurd was, het moest allemaal zo snel gaan. vandaag moest ik in Integraal zijn bij zuster Noëlla Lapon, om hun breiwerk op te halen. ik had het Koen van Wereldmissiehulp laten weten, en hij zou ook naar Integraal komen. we hadden daar een goed interessant gesprek, waarin Koen vertelde dat ze nu een grote lading naar Haiti gingen sturen, en ook naar de oostbloklanden . waar ons dekens naartoe gaan, is voor mij eigenlijk gelijk. Werelmissiehulp is een betrouwbare organisatie, die overal mensen in nood probeert te helpen, en daar kunnen wij alleen maar blij om zijn . we moeten ook eerlijk zijn : wij kunnen het ons niet veroorloven van goederen te versturen, wij hebben daar geen geld voor. Wereldmissiehulp neemt onze dekens gratis mee en we weten dat het goed terechtkomt. en wij kunnen weer beginnen een nieuwe voorraad aan te leggen....
na de fijne samennaaidag is het wat rustiger geweest in ons "fabriekske".... Annie moest een operatie ondergaan waardoor ze zich rustig moest houden. op 5 april was ze jarig dus hebben we haar een namiddagje gezelschap gehouden. we hebben een beetje besproken wat we allemaal gaan doen. Mariette had al om dekens gevraagd om randjes rond te kunnen haken. Antoinette sukkelt ook wat , en moet zich van de dokter rustig houden, en dat is nu net wat ze NIET kan !!!! Patricia is heel druk bezig in haar nieuwe huis, ik vermoed dat ze binnenkort gaan verhuizen..... wat niet spijtig zal zijn. ze zijn al zo lang bezig met de verbouwingen, dan kijk je wel uit naar het einde van de werken, en het resultaat daarvan. natuurlijk gaan we dan eens kijken ! voor mij kwam mijn grote controle : een volledige scan om te zien of er geen kanker te bespeuren valt. en het resultaat was positief : alles ziet er goed uit, ik heb weer een half jaar en dan is het coloscopie. maar ik kijk er telkens naar uit, dat geeft weer een gevoel van rust. zoals jullie kunnen lezen, zijn de weken goed voorbijgegaan. en we zijn ook weer volop lapjes aaneen aan het zetten. zuster Noëlla Lapon van Integraal belde dat ik om een lading dekens mag gaan tijdens de paasvakantie. zo zal de voorraad weer goed aandikken, om aan de vraag te kunnen voldoen. eind september, begin oktober gaan we naar een centrum van het Rode Kruis in Sint-Niklaas met dekens voor alle bewoners en gebreide truien, mutsen, sjaals..... voor de winter. dit staat al allemaal klaar ! en voor de rest gaan er dekens naar Huize Triest en andere projecten. het weekend staat voor de deur, en ik kreeg daarjuist de nieuwsbrief van Pascal Vyncke over "fietsen". ik heb het eens doorgelezen en het is een goed idee met dit mooie weer, en het is nog gezond ook ! men denkt er niet altijd bij na als men aan het fietsen is, maar toch is het zo. ik wens jullie allemaal een aangenaam, zonnig weekend toe !
we zetten maandag de lente in op een heel speciale manier. waar anderen in de tuin werken of een flinke wandeling maken, zaten wij binnen om lapjes aan elkaar te zetten. wie waren wij? leden van de Crea van Vinkt, de breiclub 'de vierkantjes' van Watervliet, Mariette, haar dochter en een vriendin, Jacqueline uit Merelbeke en haar zoon, Monique was met mij meegekomen uit Eeklo. zij doet reeds heel veel vrijwilligerswerk en wilde dit zeker niet missen. Maggy van Rumbeke was er ook bij. in de namiddag zijn daar nog eens mensen uit Waarschoot Beke bijgekomen en nog leden van de Crea Vinkt, en Elke kwam met het busje van haar werk met nog mensen van de Bosrank. en Antoinette , Annie, Patricia en ik . waar hebben wij onze dag doorgebracht? in de verwarmde zaal van de oude jongensschool van Vinkt, waar alles was wat we nodig hadden om er smiddags te eten, en om een sanitaire stop te maken . wat hebben we gedaan? Annie en ik hadden op voorhand pakjes gemaakt, waar voldoende lapjes inzaten om een deken van te maken. iedereen die binnenkwam nam een pakje mee en kon van start gaan. het gaat eigenlijk zo vanzelfsprekend , na de twee vorige keren. ieder jaar wordt het beter en leren we nog wat bij om de organisatie zo goed mogelijk te laten verlopen. het was echt mooi om te zien hoe iedereen zo bezig was en ondertussen een babbeltje deed met zijn buur. voor de middag had Rita, een buurvrouw van Annie, soep gemaakt : Paprika soep en Wortelsoep, en Antoinette had Courgettesoep gemaakt. lekker boterhammen en toespijs hoorden daarbij natuurlijk, en vulden onze maag. in de namiddag konden we nog genieten van taart die Rita gebakken had, en koekjes van Maggy. maar.....tussendoor werd er voort genaaid ! tegen de avond waren al mooie dekens gemaakt en sommigen namen nog één of twee pakken mee om thuis verder te werken. Antoinette, Annie, Patricia en ik waren wel wat moe, maar héél tevreden van onze derde samennaaidag.....op naar de vierde ! ik wil Rita speciaal bedanken voor de lekkere soep en taart, Annie voor haar bijdrage aan deze toffe dag, en Antoinette die toch altijd zorgt dat het in de zaal kan doorgaan, en alle eten aanhaalt. ze is voor mij onmisbaar. dank je.
maandag is het weer zo ver : voor de DERDE keer houden we onze samennaaidag ! de inschrijvingen lopen binnen, en naar wij zien gaan we met ongeveer evenveel zijn als vorige jaren. Antoinette heeft het al heel druk gehad met de voorbereidingen. daar zij dicht bij de zaal woont haalt zij de frisdrank, koffie, brood, toespijs..... Annie en ik hadden het druk met pakjes lapjes maken, zodat we de mensen die binnenkomen onmiddelijk hun gerief kunnen geven waarmee ze aan de slag kunnen. we gaan de mensen ook vertellen waar alles naartoe gaat en wat de projecten zijn waar we willen aan meewerken. zoals altijd wordt het heel gezellig. Rita uit Drongen maakt de soep . Mariette, die altijd de boordjes rond de dekens haakt, komt ook, samen met haar dochter. er komt een groep uit Watervliet en uit Beke, natuurlijk heel veel leden van de Crea van Vinkt, Ten Bossche uit Deinze, mensen uit Drongen, Merelbeke, zelfs uit Rumbeke ! ik hoop dat ik niemand vergeet..... want ze zijn allemaal welgekomen. er komen er veel van s morgens, en de rest sluit rond de middag aan. tegen de avond zullen we al een deel mooie dekens hebben, deze die nog niet afgewerkt zijn, kunnen de mensen meenemen en thuis verder afwerken. Antoinette, Annie, Patricia en ik hebben er lang naar uitgekeken, en we zijn er klaar voor !
de laatste veertien dagen was ik helemaal van de kaart , door zes kinderen, heel gewone kinderen ware het niet dat ze op jonge leeftijd "de hel" meemaakten...... U hebt er waarschijnlijk allemaal over gelezen in de krant, gezien op televisie. Louise Deblaere 2,5 jaar krijgt van haar stiefvader twee harde stampen in haar buik. het kind stierf aan een inwendige bloeding door een gescheurde lever ! ze was al vier keer op de spoed beland met verdachte verwondingen maar niemand trok aan de alarmbel ! Alicia M. 4 jaar,werd in het Brussels Erasmusziekenhuis binnengebracht nadat ze vreselijk was toegetakeld door vrienden van de moeder. wat de kleine Alicia M. moest ondergaan was al te gruwelijk : nadat ze drie weken geleden door haar moeder werd afgezet bij "vrienden" werd ze gestoken met een voorwerp, en met kokend water overgoten. de twee duwden ook sigaretten uit op haar lichaampje. de kleuter kreeg een hartstilstand door de folteringen, waarop een vriend van het koppel de hulpdiensten alarmeerde. het kind kon nog gereanimeerd worden maar ligt in coma en de dokters weten niet of ze het haalt ! Giovanni uit Gent, 6 jaar , bont en blauw geslagen en in een beek gegooid door zijn stiefvader. sinds donderdagavond ligt het jongetje in het uz in Gent. hij heeft het jongetje harde klappen verkocht, hem dan in een gracht gegooid, weer uitgehaald, de kleine Giovanni weer in zijn auto gegooid. het kind rilde van de kou en de pijn. uiteindelijk dumpt hij het kind op een plein, in het pikdonker,achter een hoog hekken en verborgen door een gebouwtje dat er staat. toen vrijwilligers hem vijf uur later vonden was hij levensbedreigend onderkoelt. dan zijn er nog de drie Roemeense meisjes Christina 10 jaar, Andrea 7 jaar en Brigitta 4 jaar. ze zijn nu ondergebracht bij belgische pleegouders en hebben het daar goed. maar ze moeten terug naar Roemenië waar ze in moeilijke omstandigheden moeten leven, en waar hun vader kortelings vrijkomt. die vader heeft de drie meisjes sexueel misbruikt !!!!! de belgische pleegouders zijn doodsbang dat de kinderen weer misbruikt worden. de roemeense kinderbescherming beloof alles te volgen en zo, maar dat kan de pleeggezinnen niet geruststellen......
dat zijn allemaal gevallen die mijn hart zo'n pijn doen...... dat dit in onze maatschappij gebeurt..... wie kan een kind zo'n pijn doen?????? ik kan er met mijn verstand niet bij. als ik lees van de kleine Alicia dat haar folteringen drie weken hebben geduurd !!!!! wat ging er door dat kleine meisje, hoe bang is ze geweest al die weken, als die folteraars maar hun gang gingen. haar mama zette haar zomaar bij een bevriend koppel af, blijkbaar is ze gedurende die drie weken niet langs geweest.......dat kleine meisje heeft dat allemaal moeten doorstaan, de daders moesten een levenslange straf krijgen ! voor Louise is het allemaal voorbij....ze is er niet meer....... Waar moet Giovanni nu heen..... zijn mama woont bij diegene die hem voor dood achtergelaten heeft....
het is een tijd dat die kinderen moesten spelen, zich amuseren, geknuffeld worden door hun ouders, een tijd waar ze geen zorgen moesten hebben, maar het is anders uitgedraaid. er wordt in ons land hier veel te laks op gereageerd. wanneer ze enkele keren in het ziekenhuis worden opgenomen met verwondingen waarvan men de herkomst niet weet, mag er toch een belletje rinkelen.... vooral bij Kind en Gezin komen ze vaak in contact met kinderen die bijvoorbeeld abnormaal veel blauwe plekken hebben. kan ook een teken zijn..... maar waar we misschien niet aan denken dat is dat de gewone burger soms signalen opvangt van zo'n situaties. als we dan de kop in t zand steken, dan laten we de daders hun gang gaan. er zijn instanties waar je anoniem situaties kan kenbaar maken. ik denk dat er op die manier vele kinderen zouden gespaard blijven van mishandeling
ik hoop dat we op die manier een steentje kunnen bijdragen en kinderen kunnen helpen. kinderen zijn onze toekomst, ze zijn het mooiste wat ons kan overkomen. laat ons dan ook zorg dragen over alle kinderen !
nog twee weken en het is weer zo ver..... onze derde samennaaidag ! diegenen die er de vorige jaren bijwaren weten hoe het er allemaal aan toe gaat : ofwel kom je s morgens rond 9-9.30u, ofwel kom je in de namiddag. s middags is er lekkere zelfgemaakte soep met boterhammen met kaas, hesp...... en in de namiddag hebben we koffie met cake. soep en cake worden gemaakt door Rita, die op haar manier een steentje wil bijdragen. Mariette, die al die mooie boordjes rond onze dekens maakt, komt samen met haar dochter. maar dit jaar hebben we een primeur : er komt een man mee ! en niet zomaar een man, hij breit ! het is de zoon van Jacqueline, die al van heel in het begin breit. ze kwamen soms op bezoek in het uz in Gent toen ons Fientje daar lag met leukemie. ze hadden altijd iets kleins mee , en daar was Fientje heel content mee. Jacqueline kan honderduit vertellen over kruiden en homeopatische geneesmiddelen, ongelofelijk. haar zoon is uit hetzelfde hout gesneden en breit samen met zijn ma voor onze actie. ben eens benieuwd hoe hij zich daar gaat voelen tussen al die vrouwen....... ik wil bij deze ook vragen jullie naam door te geven, of aantallen voor groepen, dit om organisatorische reden. wij hopen dat het mooi weer is zodat jullie niet in slecht weer moeten doorkomen, en dat is het alleszins al aangenamer..... Antoinette, Annie, Patricia en ik doen er alles aan om jullie een mooie , aangename dag te bezorgen.
toen ik woensdagmorgen haar overlijden vernam, voelde ik me heel verdrietig. ik weet , het gebeurt elke dag wel ergens anders, maar toch deed haar dood me heel veel verdriet....... of je nu van dezelfde mening was als zij, doet er niet toe. ze had een heel mooie leven tot ze plots het nieuws kreeg dat ze kanker had. dat is iets wat elke dag , spijtiggenoeg, velen onder ons te horen krijgen, en elk gaat er op een ander manier mee om. zij besliste om deze strijd met ons te delen, en zo anderen moed te geven, die ook in hetzelfde straatje zaten. haar grootste drijfveer waren haar twee 'prinsen' , zoals ze haar twee zoontjes noemde. daarvoor wilde ze leven ! het werd een lange strijd met hoogtes en laagtes, ze bleef erin geloven, ondanks hetgeen dokters ook zeiden, en gesteund door haar engelbewaarder Frank Van Hecke. ze ging nog naar het buitenland om andere therapieën te proberen. maar vorige week maandag ging ze dan heel snel achteruit om dinsdag de strijd helemaal te verliezen. Marie-Rose, ik vond jou een fantastische vrouw, een sterke vrouw, een voorbeeld voor ons allen. dit had niet mogen gebeuren, maar je zal niet vergeten worden. je zoontjes zullen opgroeien met het idee aan hun supermama, op tijd en stond een envelopke krijgen met enkele woordjes van jou, en iedereen die jou gekend heeft zal kunnen vertellen hoe jij was. je engelbewaarder Frank, die ondertussen je man werd, is het beste wat je kon overkomen, hij is zo fier op 'zijn vrouw'. je kinderen, Frank, je ouders, je zus en broer en je familie wacht nu een zware tijd, beseffen dat je hier niet meer lijfelijk aanwezig bent... maar wel nog hierboven. van daar zal je waken over hen, ze zullen nooit alleen zijn, altijd je steun kunnen vragen....... Het ga je goed, Marie-Rose, je was een toffe madam, die ik me altijd zal herinneren.....
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
we zetten maandag de lente in op een heel speciale manier. waar anderen in de tuin werken of een flinke wandeling maken, zaten wij binnen om lapjes aan elkaar te zetten. 
maandag is het weer zo ver : voor de DERDE keer houden we onze samennaaidag !
de laatste veertien dagen was ik helemaal van de kaart , door zes kinderen, heel gewone kinderen ware het niet dat ze op jonge leeftijd "de hel" meemaakten......
toen ik woensdagmorgen haar overlijden vernam, voelde ik me heel verdrietig. ik weet , het gebeurt elke dag wel ergens anders, maar toch deed haar dood me heel veel verdriet.......
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
