vorige keer maakte ik melding van "integraal". "integraal" is een welzijnsschakel . dit zijn mensen die zich vrijwillig inzetten voor kansarmen , en andere mensen die weinig of geen kansen krijgen in de maatschappij. zij tonen respect en zetten zich in om armoede uit te sluiten. integraal bevindt zich in het mooie brugge. ik heb sowieso al iets met deze prachtige stad. dus is het voor mij een echt plezier om er eens naartoe te gaan. de vrijwilligers van integraal breien al sinds het begin mee, onder impuls van régine. enkele weken terug schreef ik een kaartje aan zuster noëlla, die de "vrouw des huizes" is in het mooie gebouw in de rozendal 5 . ik bedankte haar en vertelde dat ik haar graag eens zou ontmoeten. dat liet ze zich geen tweemaal zeggen, en ze nodigde mij promt uit eens een bezoekje te brengen. vorige vrijdag was het dan zo ver. zuster noëlla had me al zien voorbijrijden met de auto en stond me al op te wachten aan de deur.
ik heb nadien gezegd tegen mijn oudste dochter, dat dit één van de mooiste namiddagen van het laatste jaar was. de gezelligheid, de warmte die je daar ondervind, is niet te beschrijven. dit huis is volledig gerenoveerd door vrijwilligers, en hoe !!! het is echt prachtig, gezellig, mooi.... véél licht.... je voelt je er onmiddelijk thuis. zuster noëlla had de andere zusters en régine uitgenodigd voor een gezellig onder-onsje en een kop koffie. eerst moest ik een beetje vertellen hoe ik met de dekentjes begonnen ben, en daarna vertelden zuster noëlla wat daar in het huis allemaal gebeurde. de maandag, dinsdag en donderdagavond komen kinderen daar hun huiswerk maken met de hulp van vrijwilligers. en de kinderen komen héél graag, en krijgen daar het steuntje die ze nodig hebben om toch mee te kunnen in de klas. in de zomermaanden worden cursussen gegeven voor vreemdelingen zodat ze onze taal een beetje leren begrijpen. en....allemaal door vrijwilligers gegeven. dit noem ik echt een "uniek project". régine heeft me een rondleiding gegeven in het gebouw. ieder lokaal heeft de naam van een stripfiguur. dan is er nog een stille ruimte, die uitnodigt tot stilte en "zin zoeken". deze ruimte wordt soms gebruikt voor bezinning. in de ontmoetingsruimte waar we onze babbel hielden, daar komen mensen samen om te praten, te knutselen, of gewoon om informatie te vragen. soms word één en ander georganiseerd. het is echt een voorbeeld, dat zeker navolging verdient in steden of gemeenten. zo'n projecten brengen mensen dichter bij elkaar , zij helpen mensen die het geluk niet hadden, die wij wel hebben.
zoals we onder elkaar zeiden : al die vrijwilligers komen nooit in de krant, worden niet ontvangen door de koning...ze doen alles onopvallend, met veel plezier en gratis!
het bezoek aan "integraal" heeft een diepe indruk op me nagelaten. proficiat, zuster noëlla ! dank je régine, omdat je me met deze welzijnsschakel in contact bracht.
morgen 8 oktober is het precies één jaar geleden dat een zware aardbeving pakistan trof ! 80 000 mensen verloren daarbij het leven. miljoenen mensen verloren hun huis . de ravage was enorm ! vandaag één jaar later leven nog steeds 2 000 000 daklozen in tentenkampen... en gaan wéér een koude winter tegemoet. vooral in de moeilijk bereikbare dorpjes is de toestand schrijnend.
het voorbije jaar heeft mijn leven voorgoed en grondig veranderd !!! na een zware periode in mijn persoonlijk leven, had ik opeens een doel, een uitdaging. ik leerde dat je als enkeling toch nog iets kan bereiken. ik leerde héél toffe mensen kennen, waar ik een warme vriendschap voor het leven mee opbouwde.
dat is in de eerste plaats antoinette van huffel. deze vrouw uit vinkt heeft me de eerste dag al gebeld, en aangeboden me te helpen. ze zette de omstreken van vinkt en deinze aan het breien , naaide samen met haar crea-club de lapjes aan elkaar, voerde de breiwol rond, en haalde de lapjes op. ongelofelijk wat zij voor mij betekent. dan zijn er ook de zusters cécil en noëlla van ruiselede, die samen met hun missiekring ook ontelbare dekens vervaardigden. ik voel me zo goed bij hen. de rust die ik daar ervaar, daar kan niets tegen op. dan heb je régine mesuere uit brugge, een vrouw die niet bekend is , maar zeker een nobelprijs verdient voor haar onbaatzuchtige inzet voor de medemensen, voor de kansarmen. vanuit die ingesteldheid belde ze me en stelde voor om al de lapjes die ze in brugge breiden te verzamelen zodat ik alleen bij haar moest komen om ze allemaal mee te hebben. via haar leerde ik ook "integraal" kennen in brugge. dit is een vzw die kansarmen en vreemdelingen helpen. ik vertel er later meer over.
annie fredrick van drongen en onze wolvriendin martine , die samen een groepje vrouwen in drongen vormden , die niet meer willen en kunnen stoppen met breien! het is een klein netwerkje geworden , waar monique lataire uit eeklo ook een belangrijke schakel vormt. zij brengt de lapjes uit drongen ( via haar man die bij annie werkt) bij mij thuis. annie is een héél goede vriendin van me geworden, we zitten op dezelfde golflengte.
mijn leven is zoveel zinvoller geworden. ik hoop dat alle mensen die breiden, wol gaven of lapjes aan elkaar naaiden, ook dat gevoel hebben dat ze "een stukjewarmte" doorgeven aan mensen, die het niet zo getroffen hebben als wij. als ik de laatste dagen de artikelen in de krant lees over pakistan, over de mensen die daar nog steeds in tenten leven, dan weet ik dat we er nog héé lang mogen meedoorgaan. alleen zou ik willen dat we wat meer hulp kregen van de politiek of zo, om al wat we maken voor pakistan daar terplaatse te krijgen. ik begon deze actie, zonder te weten hoe alles daar terecht zou komen. door een brief aan onze koning kon ik een eerste lading meegeven met een vliegtuig van het belgisch leger. maar sindsdien kon ik niets meer naar pakistan versturen, wel naar andere plaatsen waar nood is. doch mijn voornaamste bekommernis is pakistan. daar hebben ze onze dekens hard nodig, maar ook andere materialen en goederen.
ik hoop dat onze politici na 8 oktober, die voor hen een belangrijke dag is, echt werk zullen maken om deze projecten hun steun te geven. er gaat véél geld verloren aan dingen die niet zo belangrijk zijn. wat wel belangrijk is , is dat ieder mens op onze aarde recht heeft op leven, op voeding, scholing, een dak boven zijn hoofd. hier bij ons is dat voor de meesten een vanzelfsprekendheid, we staan er dikwijls niet meer bij stil dat het niet overal zo is.
ik vraag aan iedereen die mijn blog leest, morgen eens een minuutje aan de mensen in pakistan te denken. ik dank u hier allen voor!
ik wil hier vandaag eens een tekst neerzetten die in het maandbladje van wereldmissiehulp verscheen. ik vind het zo bijzonder en wil ermee alle vrijwilligers die zich op één of ander vlak inzetten voor de medemens bedanken. ( ik wil daarbij ook niet vergeten dat talloze vrijwilligers zich ook inzetten om dierenleed te voorkomen )
vrijwilligers zijn wondere mensen
vrijwilligers zijn wondere mensen, waarom doen zij dat? waarom zetten zij zich in? tien, vijftien, twintig jaar, waarom?
er zijn geen zegebulletins, geen prijzen, geen eer. wat zij doen en jarenlang volhouden doen zij vrijwillig, volkomen gratis. het kost hun tijd en geld. zij vragen niet om dank. zij hebben geen naam die genoemd wordt in kranten en journaals. hun naam staat er alleen maar dankbaar en onuitwisbaar geschreven in de palm van Gods hand, en in het hart van hen, voor wie zij een oase waren, midden in de woestijn.
vrijwilligers zijn wondere mensen. wie niet dienen wil, dient tot niets, stellen zij. relaties van wederzijdse uitbuiting moeten plaats maken voor relaties van wederzijdse hulp en dienst. ************
gisteravond kreeg ik een mail van chand. dat is de jongeman uit pakistan, die ik leerde kennen via dokter lieve van ermen. hij is een vriend van haar zoon, en studeerde in belgië. ondertussen heeft hij werk. straks op 8 oktober is het een jaar geleden dat een aardbeving zijn land trof. hij vertelde dat de winter daar weer in aantocht is, maar er nog niet zo heel veel veranderd is voor de mensen daar. hij bedankte me nog eens voor wat wij allemaal met de dekens gedaan hebben voor de pakistaanse mensen. ik heb hem verzekerd dat wij nog steeds dekens maken, en ik wereldmissiehulp zou contacteren om nog eens een lading naar pakistan te sturen. dat heb ik ook onmiddelijk gedaan via een mail, en ik hoop zo spoedig mogelijk antwoord te krijgen. we zien wel wat dat oplevert.
vorige zondag was ik jarig. van mijn jongste dochter kreeg ik een reuze herfstboeket en een grote door leonidaspralines (slecht voor de lijn!!!!!! maar o zo lekker!!!!) van mijn oudste dochter kreeg ik een boekenbon van standaard boekhandel. gisteren ben ik dan eens langsgeweest om mij enkele boeken aan te schaffen. eerst en vooral koos ik het nieuwe boek van pascal vyncke, aan wie wij allemaal op seniorennet zoveel mooie uren computeren te danken hebben. dit boek wou ik dus , net als zijn andere boeken niet missen. het tweede boek werd de complete huishoudbijbel en tot slot het prachtige boek : de weduwen van 11 september. dit is het waar gebeurd verhaal van vier vrouwen die op deze fatale dag hun man verloren . het is een dik boek, waarin de vier vrouwen vertellen hoe ze elkaar vonden , en samen het drama proberen te verwerken. ze vinden enorm veel steun bij elkaar. het is een echte aanrader !
gistermiddag had ik twee vriendinnen op bezoek van Beke (Waarschoot) zij hadden een ganse lading truitjes en dekens bij, die zij tijdens de zomermaanden maakten. we hebben er een gezellig onderonsje van gemaakt. tis altijd leuk als je zo eens mensen op bezoek krijgt, en je hen persoonlijk kan bedanken, en eens met hen praten.
voor het weekend wens ik jullie allemaal prachtig weer en een tip voor een mooie uitstap is zeker niet moeilijk : verschillende bedrijven zetten hun deuren open voor het publiek, en hier in eeklo gaat de grootste rommelmarkt van oost-vlaanderen door. echt de moeite waard !
nog enkele uurtjes en ik ben weer jarig. op 24 september 1953 zag ik in blankenberge het levenslicht. mijn ouders waren een jaar gehuwd en nog steeds was mijn moeder niet zwanger. kerstnacht 1952 gingen ze naar de nachtmis in blankenberge, en om 12 uur middernacht wensten ze allebei in hun binnenste een kind. thuisgekomen van de nachtmis, zei mijn mama wat ze gewenst had, mijn vader zei dat hij net hetzelfde had gewenst. en zie...9 maand later ben ik geboren ! ze hadden een moeilijk jaar achter de rug, maar waren dolgelukkig met hun eersteling.
ik weet morgennamiddag zullen mijn ouders hier komen om me geluk te wensen met mijn verjaardag. dat doen ze ieder jaar. vooral met mijn pa heb ik een heel speciale band. als kleuter ging ik vaak met hem mee naar de boeren, toen hij varkens ging kopen (mijn vader was vroeger veehandelaar) . ik ben heel blij dat mijn ma en hij nog gezond zijn, en ik dit nog elk jaar met hen kan vieren. ze zijn nu 78 en 75 jaar. en ik word er 53 ! de tijd staat niet stil, maar het voornaamste is dat we plezier hebben in ons leven en voldoening met wat we doen. en dat heb ik zeker !!!! de dekentjes voor pakistan zijn nu HET DOEL in mijn leven . mijn pa en man zijn bijzonder fier dat ik me hiervoor inzet, maar dat gevoel kreeg ik van hen mee. ik wens dan ook alle mensen , die ook op 24 september verjaren, ook een gelukkige verjaardag !
wat u misschien nog niet wist is dat ik fan ben van céline dion, en één van de mooiste liedjes is voor mij toch "goodbye". dit is een soort ode aan de moederfiguur, die ons vroeg of laat zal ontvallen. deze week kon ik de nederlandse vertaling ervan bemachtigen, en deze tekst wil ik hier even neerschrijven :
Jij schonk mij het leven, mama veranderde een baby in een dame en alles wat jij te bieden had, mama was een belofte van een liefde voor altijd. nu weet ik dat er geen enkele andere liefde is zoals die van een moeders liefde voor haar kind ik weet dat liefde, die zo volmaakt is op een dag moet gaan, moet afscheid nemen
afscheid is het droevigste woord dat ik ooit zal horen afscheid is de laatste keer dat ik je bij me heb op een dag zal jij dat woord zeggen en zal ik huilen het zal mijn hart breken om van jou afscheid te nemen
jij gaf me de liefde, mama veranderde een jong meisje in een vrouw en mama alles wat ik ooit nodig had was, een garantie van jou liefde voor mij want ik weet dat er geen enkele liefde is zoals die van een moeders liefde voor haar kind het doet zo vreselijk pijn dat iets dat zo sterk is op een dag weg zal zijn, moet afscheid nemen
afscheid is het droevigste woord dat ik ooit zal horen afscheid is de laatste keer dat ik je bij me heb op een dag zal jij dat woord zeggen en zal ik huilen het zal mijn hart breken om van jou afscheid te nemen
maar die liefde die jij gaf zal altijd voort blijven leven jij zal er altijd zijn als ik val jij neemt mijn zwakte en maakt mij sterk ik zal altijd van je houden tot voor altijd komt
en wanneer je me nodig hebt zal ik er voor je zijn ik zal er je hele leven zijn ik zal er zijn, dat beloof ik je mama ik zal je vuurbaken zijn in de donkerste nacht ik zal je vleugels ziijn die je kapotte vlucht besturen ik zal jouw schuilplaats zijn in de zwaarste storm en ik zal altijd van je houden tot voor altijd komt
afscheid is het droevigste woord dat ik ooit zal horenµop een dag zal jij dat woord zeggen en zal ik huilen het zal mijn hart breken om van jou afscheid te nemen totdat we elkaar opnieuw tegenkomen tot dan tot ziens.... *****
ik was net eens aan het rondkijken bij mijn favoriete blogs. bij louisa (http://blog.seniorennet.be/louisa ) las ik iets wat me aangreep : louisa woont in wolvertem-meise en teelt bloemen. ze hebben ook een kleine paardenfokkerij. toen ze zonnebloemen aan het oogsten waren, plukten fietsers die voorbij kwamen zomaar bloemen, en reden er gewoon mee door. bloemen waar zij zoveel werk aan heeft , en die dienen om verkocht te worden, en dus hun inkomen te verschaffen..... het mag eens gezegd worden dat sommige mensen weinig respect tonen voor het werk van de land-en tuinbouw. alles wat op onze tafel komt, komt onvermijdelijk van bij de boer of tuinbouwer. die mensen werken weekdag en zondag. veel opbrengst hangt af van het weer en andere faktoren. op verlof gaan, gaat voor veel van die mensen niet, zeker niet diegenen die dieren hebben. als je op het platteland fietst of wandelt, dan ruik je gewoon de frisse lucht, iets wat je in stad of in industriezone niet kan zeggen. toch trekt men zijn neus op als een boer mest aan het verspreiden is... ik bewonder de land - en tuinbouwers. zij werken recht vanuit de natuur. zij bewerken het land, die er anders misschien verwilderd zou bijliggen. als we eens zien hoe het elders gesteld is, en voornamelijk langs snelwegen, daar wordt het groen zo goed niet onderhouden. zij kweken varkens en koeien, dit vraagt ook veel tijd en energie, en ze moeten alles steeds in de gaten houden zodat ze onmiddelijk opmerken als er een dier ziek wordt. hun inkomen staat nooit vast, alles is afhankelijk van faktoren. zij moeten nooit staken, want dan komt er geen geld binnen, en de dieren moeten altijd verzorgd worden...
èn...je moet er echt een hart voor hebben, je moet echt van de natuur houden, van de dieren houden, anders kan je dit leven niet aan. dus laat ons deze mensen in ere houden. indien zij er niet waren, zouden we alles uit het buitenland moeten kopen. véél duurder en mindere kwaliteit.
geniet ook eens van de pracht van de natuur, nu zijn ze de maïs aan het afrijden, daarna ploegen ze de velden en leggen ze weer klaar om in het voorjaar weer te planten. je ziet de koeien , kalfjes, paarden en veulens nog in de weide lopen, straks moeten ze op stal. het is zalig, een fietstocht door de velden...en zo gezond! aan iedereen een zonnig weekend gewenst. groetjes, dino
vandaag is mijn jongste dochter jarig. 27 jaar geleden om 00.05u werd ze geboren. 4,400 kg en 56 cm.... ons inge was zo content dat ze een zusje had (een broertje wilde ze niet) . vandaag vraag ik me af : waar is de tijd gebleven? ze is nu een hele mooie jonge vrouw, heel zelfstandig, heel toegewijd aan haar patiënten. gisteren was ze net drie jaar getrouwd met sven, een bijou van een schoonzoon. kinderen hebben ze nog niet maar wel twee honden. je hebt ze misschien al eens gezien in de kolom aan de linkerkant. zijn ze niet prachtig? eerst hadden ze tommy, de zwarte amerikaanse cocker, en daarna is tiegan gekomen. ze komen wondergoed overeen. t zijn net hun kinderen, ze doen er alles voor, en krijgen er zo veel liefde van terug.
vandaag mocht ik in brugge 1000 lapjes gaan ophalen aan de karel de stoutelaan 63. die mevrouw zet zich enorm in voor mij. ze haalt lapjes op bij alle mensen in brugge die voor mij breien zodat ik alles bij haar kan komen ophalen. dit verdient echt een bloemetje hoor. en vandaag was er niet alleen de grote hoeveelheid lapjes. ze had eveneens 18 grote lapjestruien (!) om mee te geven. dus we zijn weer gestart....
het ziet er naar uit dat de zon ons in het weekend nog zal verwennen. ik wens iedereen dus een mooi weekend. tis zondag trein-, tram- , en bus-dag. het is ook "dag van de landbouw" . dus reden genoeg om er eens op uit te trekken en eens op bezoek te gaan op één of ander landbouwbedrijf in de buurt. tis leuk en in sommige boerderijen kan je ook lekkere verse zuivelprodukten kopen. groetjes en tot volgende week! dino
het is verkeerd criminelen te vergelijken met beesten. beesten zijn véél beter. "een beest van een mens" , zeggen ze over iemand die een ander mens wreedaardig vermoordt. maar dat klopt niet : dieren doden geen soortgenoten dat doet alleen de mens nochtans zijn de meeste zoogdieren beter uitgerust om elkaar te bekampen maar in een gevecht stoppen ze als de soortgenoot zich overgeeft dieren hebben "remreflexen", mensen niet..... (jef vermassen)
de laatste dagen volgde ik in de krant het proces waarbij een stiefmoeder en haar zoon terechtstaan op de moord van een jong, mooi, levenslustig meisje, voor wie het leven pas begon... en zo zijn er nog veel gevallen, waarbij wij ons afvragen : hoe is zoiets mogelijk???? een antwoord is moeilijk te vinden. de daders weten het misschien zelf soms niet. maar het veroorzaakt héél véél leed, en voor de mensen die achterblijven, blijft een grote , niet op te vullen leegte. hun leven is nooit meer hetzelfde.
vandaag sta ik speciaal stil bij die mensen, die moeten leven met een leegte, die moeten leven zonder hun geliefde vrouw, man, dochter, zoon..... vermoord, of omgekomen in een ongeval.... het leven zou zoveel mooier kunnen zijn, als al die criminaliteit niet zou bestaan, maar dit is natuurlijk een utopie. maar volgens mij begint alles met verdraagzaamheid. we maken soms ruzie om futiliteiten, bekijken mensen omdat ze anders zijn... is het niet aangenamer elkaar te helpen, blank of zwart, rijk of arm ?
zoals ik alle weken geleden vertelde gaat momenteel, nog tot 1 oktober een tentoonstelling door in het klooster vanruiselede over de werken van willem vermandere. zaterdag om 15.30u werd deze tentoonstelling tergelegenheid van "Illud Mane" plechtig geopend. talrijke genodigden waren aanwezig, en we konden allemaal genieten van de prachtige werken van willem vermandere.
in 1940 werd hij geboren in het west-vlaamse Lauwe. als kind was hij lid van de dorpsharmonie. hij studeerde latijn-grieks. aan de universiteit studeerde hij godsdienstwetenschappen en gaf na zijn studies drie jaar les in Nieuwpoort. wij kennen hem als zanger en schrijver. al wat willem niet in zijn muziek en gedichten vind, kan hij kwijt in zijn beeldhouwwerken en schilderijen, van kleine tekeningen tot grote beelden en wonderbaarlijke schilderijen. op alle manieren doet vermandere zijn ding. in 1960 maakte hij zijn eerste beelden in hout, vanaf 1995 maakt hij steeds meer beelden in smeedijzer. ook maakt de kunstenaar in willem tekeningen, houtsneden en lino's, het schilderwerk doet hij met acryl en olieverf. dit en nog meer over hem kan je nog vinden op zijn website : www.willemvermandere.be
ik hoef niet te vertellen dat de werken echt prachtig zijn! willem zelf gaf een korte toelichting over zijn werk, en speelde ook nog wat klarinet.
door het mooie weer, kon de receptie in de tuin doorgaan. ik was héél blij zuster cécil en zuster noëlla weer te zien. ze vertelden me dat er weeral wat dekentjes klaarliggen, en ze de laatste dinsdag van september opnieuw samenkomen met de missiekring.
ik hoop dat nog héél véél mensen de tentoonstelling zullen bezoeken , en het is ook dank zij de zusters dat deze kan doorgaan in zo'n mooie passende omgeving. zij hebben echt een hart van goud, deze zusters, dat kan ik wel zeggen.
vandaag was ik niet alleen gelukkig omdat de zon scheen, maar ook omdat ik samen met annie een bezoek mocht brengen aan de lagere school van drongen. juffrouw chris had me uitgenodigd om aan de kinderen van het vijfde en zesde leerjaar te komen vertellen hoe ik aan de actie begonnen ben, en waar die dekentjes naartoe gingen. alle kinderen luisterden aandachtig en waren vol bewondering toen ik enkele dekens en truitjes toonde. ze gaven die aan elkaar door, en voelden meteen hoeveel warmte zo'n dekentje geeft. toen de juf vroeg of ze wilden meewerken, en of er mama's of oma's waren die misschien zouden kunnen helpen om de lapjes aan elkaar te naaien, waren ze heel enthousiast. ik kan me voorstellen dat ze deze avond aan hun ouders en grootouders zullen vertellen waarover we het hadden, en ook hulp zullen vragen. en weer kwam hetzelfde naar voor : ONZE KINDEREN HEBBEN EEN GROOT HART VOOR DE MINDERBEDEELDEN ! dat staat als een paal boven water, in elke school waar ik reeds kwam hoor ik hetzelfde : nog nooit waren de kinderen zo enthousiast om aan iets mee te werken. het kost geen geld, de restjes wol worden opgewerkt, het resultaat mag gezien worden ! annie en ik waren zo blij met ons bezoek, en hopen later misschien nog eens te kunnen terugkomen . ik dank hierbij juffrouw chris en haar collega voor de hartelijke ontvangst, de kinderen voor hun grote luisterbereidheid en hun enthousiasme. dan wil ik nog iets zeggen over iets waar ik echt naar opkeek : één meisje in de klas van juf chris bleek niet te kunnen horen. via een soort zendertje en een hoorapparaatje kon het meisje toch alles volgen. dit vond ik nu echt fantastisch : vroeger zou dit kind naar een speciale school gegaan zijn......nu, kan dit meisje naar een gewone school ! als dat niet prachtig is...
een boer besluit te gaan zwemmen in een meertje op zijn land. hij neemt een emmer mee, zodat hij op de terugweg wat fruit kan plukken. als hij het meertje nadert, hoort hij gegiechel. als hij dichterbij komt ziet hij dat enkele jonge vrouwen naakt aan het zwemmen zijn. de vrouwen krijgen hem in het oog en roepen verontwaardigd :"wij komen er pas uit als jij weg bent." "niks aan de hand hoor,"zegt hij" ik ben geen gluurder, ik ben zo weer weg. hij houdt de emmer omhoog en voegt er aan toe : "ik kwam alleen even de krokodil voederen."
kleit is een kleine deelgemeente van maldegem. voor velen tot nu toe waarschijnlijk onbekend, maar over twee weken in het nieuws gekomen. spijtiggenoeg was er alleen waterellende en miserie te zien. een deel van kleit was namelijk ondergelopen door de overvloedige regen. mensen stonden tot hun middel in het water. het was echt verschrikkelijk! wielertoeristen kennen kleit misschien als ze eens over "de kampel" gereden zijn. in elk geval, in kleit zitten mensen met een goed hart! vorige week belde rosette van watervliet me dat ze een gesprek had met een zekere mariette van kleit, die ook wel geïnteresseerd was in de lapjes. ze gaf me het telefoonnummer en vroeg mariette eens op te bellen. deze morgen ben ik deze vrouw dan gaan bezoeken. haar vriendin was er ook. ze moesten echt kijken naar de dekens en truitjes die ik meegenomen had om eens te tonen wat het resultaat was van al dat breiwerk. volgende week beginnen de bijeenkomsten van de hobbyclub weer en dan gaan ze de andere leden voorstellen om ook wat dekens te maken. stillaan komt alles weer op gang. een paar mensen belden reeds dat ze weer al wat lapjes liggen hebben . vrijdag ben ik uitgenodigd in drongen om in de lagere school even te komen vertellen over de dekens. annie vergezelt me. ze woont in drongen en kent daar heel goed de weg. ik zie er al naar uit!
ik had de kleinkinderen beloofd dat ze elk om beurt een dagje bij mij mochten komen en we dan samen iets gingen doen. dinsdag was het de beurt aan fien. het was een regenachtige dag dus kon ik niet ergens naar een speelplein, maar we namen genoegen met mc donalds : een lekker ijsje en spelen in het ballenbad, vond ze ook fijn. we gingen ook langs bij mijn jongste dochter, maar eigenlijk had ze méér aandacht voor de honden. daarna heb ik haar getrakteerd op een nieuwe outfit, en dat vond ze de max ! ze zag er ook beeldig uit met haar nieuwe rok, vest, en bijpassende muts en sjaal. gisteren was het dan de beurt aan tom, die was zo gelukkig als wat. een dag met zijn mémé, daar kijkt hij echt naar uit. en je kan hem met niet meer plezieren dan ergens te gaan waar ze dieren hebben. de liefde voor de dieren gaat bij hem voor alles. ook hij kreeg een nieuwe tenue. hij moest op tijd weer naar huis want vandaag begon de school, en moest hij uitgeslapen zijn. en vandaag was het dan de grote dag, vooral voor fien die naar het eerste leerjaar gaat. zopas ben ik hun boeken gaan halen, om te kaften. iets wat ik altijd héél graag doe, en ik ben zo blij dat ik dat elk jaar nog eens kan doen voor mijn kleinkinderen. ik denk dat waarschijnlijk véél grootouders dit zullen doen dit weekend, of ben ik verkeerd??? ik wens iedereen een fijn weekend, en dat het zonnetje zich nu maar weer laat zien.....
vandaag werd mijn liefste papa 78 jaar ! deze namiddag was ik even bij hem om hem proficiat te wensen. 't was zo gezellig even alleen met ons tweetjes. in de frigo stond een taart met crème au beurre. iets waar we allebei van houden. "zet je maar op je gemak" zei hij, "en eet een lekker stuk taart"; hij genoot er zichtbaar van. en ik ook natuurlijk. tis wel slecht voor de lijn, maar ja, op zo'n dag mag je toch niet weigeren, als ze je dat presenteren. ik hoop dat hij nog vele jaren gezond mag blijven !
hoe oud je ook word, elke dag leer je nog bij... men heeft me al dikwijls verweten dat ik veel te goed ben voor anderen en er dikwijls bitterweinig voor terugkrijg. ondanks dat ik straks 53 wordt ben ik ,ondanks alle ontgoochelingen ten spijt, dezelfde gebleven. vandaag echter ben ik wel een levensles wijzer geworden : als het op geld aankomt, dan leert men sommige mensen 'echt' kennen. je denkt dat je mensen kent, je doet er je levenlang alles voor, ondanks vernederingen... gewoon omdat het "familie" is. dan komt een moment waarop geld in het spel komt, en dan komt het duiveltje naar boven. wat sommige mensen niet zouden doen voor geld... ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar toch is het zo. het is een feit dat ik liefst zo vlug mogelijk wil vergeten.
als ik denk aan al die mensen waarvoor wij dekentjes maken , die "niets" hebben, vraag ik me af : waar maken sommigen zich druk over. als ze ergens in nepal, pakistan, senegal, of irak zouden wonen zouden ze alleen denken aan overleven. ze zouden aan niets anders denken. maar hier hebben ze alles en willen steeds meer en zouden er een ganse familie voor in ruzie steken. arme mensen zijn dat, als gans hun leven om "geld" draait. graag schrijf ik hier eens een gedichtje bij :
wereld we weten 't allemaal , 't is er een bende 't is er te eng, en te vijandig en te vol het is in hoofdzaak grote rotzooi en ellende op onze groene, blauwe, grijze, grauwe bol
't is haat en nijd, elkaar de pas afsnijden en door de steden raast een 'rücksichtlos'geweld maar of we vloeken, vechten, vallen, lachen, lijden er staan altijd weer boterbloemen in het veld
er zijn nog immer die momenten van vervoering al lijkt dat bolletje nog zo negatief tussen de puinhoop schemert altijd de ontroering van mensen die nog zachtjes zeggen : 'k heb je lief' toon hermans
het regent nu al een tijdje , maar donderdagnacht stopte het gewoonweg niet ! de streek waar ik woon , het meetjesland, werd wel bijzonder hard getroffen. de beelden uit het nieuws tonen ons hoe erg het op sommige plaatsen was. ik wilde iedereen op mijn blog al een fijn weekend wensen, maar als ik dan aan al die mensen denk, die gans het weekend zullen moeten schoonmaken, de schade opmeten, kapot materiaal moeten verwijderen... ja, dan kan ik echt niet genieten van mijn weekend. de natuur heeft zo zijn grillen, en in ons land valt dat nogal mee, maar toch, je moet het maar meemaken. laat ons hopen op beter weer, liefst een beetje droger, misschien kunnen we in september nog genieten van een mooie nazomer ! ik wil via mijn blog al die mensen die te maken kregen met die waterellende mijn steun betuigen.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
ik was net eens aan het rondkijken bij mijn favoriete blogs. bij louisa (
het is verkeerd criminelen te vergelijken met beesten.
hoe oud je ook word, elke dag leer je nog bij...
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
