op 26 augustus schreef ik op mijn blog over een koppel dat me nauw aan het hart ligt, dat ze eindelijk zwanger waren. het was nog af te wachten of alles goed zou verlopen. inmiddels zijn we een paar maand verder en zondag bracht ik hen een bezoek. met trots toonde ze me de kleertjes die ze al gekocht had. daar ze het geslacht van de baby nog niet kennen, beperkt het zich tot pyjamatjes, en hemdjes, slabbetjes.... gewoon al iets kunnen kopen voor het kindje waarnaar ze beiden zo verlangen, is voor hen toch al iets tastbaars. de kamer waar het kleintje zal slapen wordt ook opgeknapt, want tegen half mei 2007 moet alles piekfijn in orde zijn. terwijl we gezellig koffie dronken, vroegen ze me of ik meter wil zijn ? ik moest geen tweemaal nadenken : graag! het doet me zo een plezier dat ze mij dit vragen.
vandaag is het feest van de dynastie. gans de koninklijke familie woonde het Te Deum bij , en wat niet vaak gebeurt : onze koning albert was er ook bij. het doet me altijd iets als ik onze koning zie. ik ben fier dat wij nog een koning en koningin hebben. en ze mogen er wel zijn. iedereen dacht dat koning albert een "overgangskoning" zou zijn, maar niets is minder waar. hij kwijt zich voortreffelijk van zijn taken. daarbij wordt hij gesteund door koningin paola. zij zijn echt geïnteresseerd in de gewone mens, dat mocht ik een jaar geleden ondervinden. toen ik via de krant een oproep deed aan de mensen om met restjes wol lapjes te breien, kon ik mij echt niet voorstellen dat de mensen zo massaal zouden reageren. toen die lapjes begonnen toe te komen in eeklo, wist ik nog lang niet hoe ik de dekens in pakistan zou krijgen. overal kreeg ik te horen dat ik geld mocht storten, maar de dekens wilde niemand meenemen. tot ik op een morgen een idee kreeg om een brief te schrijven aan onze koning. iedereen in mijn dichte omgeving dacht dat het een maat voor niets zou zijn. in de week na nieuwjaar kreeg ik al een antwoord van de koning, dat hij het ministerie van defensie opgedragen had, om de dekens mee te nemen met een militaire vlucht. zo zijn de eerste vijfhonderd kilo dekens naar pakistan geraakt. vandaag is het dus in feite het feest onze koning, en denk ik met een dankbaar hart aan hem. ik hoop hem ooit eens persoonlijk een deken te kunnen afgeven.
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek. Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriend zei "het is misschien gek... maar jouw kop past niet meer bij je nek". Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden, De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zùlke prammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen. Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens "ga je lekker ouwe zak". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen... Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!
via familie van antoinette, werden wij uitgenodigd om gisteren aanwezig te zijn op de maandelijkse bijeenkomst van NEOS knesselare. (neos = netwerk van ondernemende senioren) de heer jef gonissen kwam er spreken over pakistan. deze man komt uit een diepchristelijke familie. zijn broer pater stanislas was méér dan 40 jaar missionaris in punjab. hijzelf is reeds een acht tal keren in pakistan geweest en kent het land heel goed. de consul van pakistan, mevrouw katrien zoeter was ook aanwezig. pater stanislas heeft in die 40 jaar als missionaris héél véél goeds gedaan , en tal van projecten gerealiseerd voor dearmsten in pakistan. zijn vader reisde ooit mee naar pakistan en is daar gebleven en ligt daar begraven. de heer jef gonissen heeft vanuit belgië ook heel veel gedaan voor pakistan en is actief bij "thuisfrontpakistan". door zijn héél mooie getuigenis , leerde hij ons één en ander over dit verre land in zuid - azië, die 24 x groter is dan nederland. hij vertelde over het ontstaan, de geschiedenis, de bevolking, klimaat , situatie van de vrouw, kinderarbeid enz...
tijdens een korte pauze kon ik hem even spreken over onze dekens voor pakistan, over de problemen die we ondervinden om de dekens naar daar te krijgen. ik hoop en ik denk dat ik via deze persoon, die enorm van pakistan houd en zéér sociaal voelend is, méér kans maak om in de toekomst de dekens en truitjes die we maken , op de juiste plaats te krijgen.
ik was zo gelukkig kennis gemaakt te hebben met jef gonnissen, en ook neos knesselare en dan in het bijzonder met lea, de voorzitster. zo'n momenten zijn voor mij zo bijzonder. wij kennen pakistan wel bij naam, en wij hebben al veel dekens gemaakt, maar wij weten er eigenlijk bitterweinig van af. als je jef gonnissen hoort spreken zou je zo in het vliegtuig kunnen stappen en naar ginder vliegen. één ding heeft hij me geleerd : WE ZIJN GOED BEZIG !
een blog die ik vaak bezoek is deze van merel/begrijp me nietje. elke dag weer schrijft ze prachtige gedichten neer. vandaag wil ik hier een gedichtje van haar neerschrijven, zodat jullie er even van kunnen meegenieten<;
als je droomt, droom je misschien van een leven dat niet bestaat
als je verlangt is je verlangen misschien zo intens en voel je je wat verward
als je aan een afslag komt stop je misschien best even en kijk dan eens achterom
als je een keuze maakt kies je misschien iets waar je anderen mee kwetst
als je het niet meer weet kijk dan eens naar boven misschien kom je de ster wel tegen die over je waakt en je vertelt hoe het verder moet. merel
weer is een nieuwe week begonnen. de dagen worden korter, het is vroeg donker... we naderen het einde van het jaar ! in veel winkels ligt al de kerstversiering en sinterklaas is nog niet eens geweest. vorige week kreeg ik een mail van zuster cécile van ruiselede. volgend weekend gaat in de school naast het klooster het jaarlijkse missiefeest door. ze verwachten véél volk, want er is van alles te beleven en te zien. dus zaterdag en zondag, als je niet weet waar naartoe, steun de school door een bezoekje te brengen aan hun missiefeest. de zusters van ruiselede zijn mij echt zo dierbaar, het is er fijn vertoeven voor een babbel, en hun hulp bij mijn actie is niet te onderschatten. daarom ben ik blij dat ik eens naar het missiefeest kan.
liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxe-artikelen, maar eerste levensbehoeften. dalai lama
als iedereen verdraagzaam is, hoeft er in feite niets meer verdragen te worden w.f. hermans
nog een paar waarheden :
de wereld van een kind is klein maar voor een kind is de wereld groot.
er zijn vele geluiden, er is maar één stilte.
het is minder erg om met je neus tegen een gesloten deur te lopen, dan een open deur voorbij te lopen.
bijna rijdt altijd mee, maar heeft nog nooit een koers gewonnen.
wie leeft van verwachting, komt om van de honger.
sommige mensen overdrijven nooit, ze herinneren zich de dingen alleen groot.
een kwartier nadenken, kan soms een dag werk besparen.
succes is geen eindbestemming, het is een reis.
vrouwen zijn om van te houden, niet om te begrijpen. ************
het is weer weekend, en voor de tijd van het jaar is het vrij zonnig. hier in eeklo, is het heel druk. mensen komen wandelen, en shoppen, zelfs op de nog resterende terrasjes zit nog volk. lang zal dat wel niet meer duren, want ik vermoed dat het binnen enkele weken toch wel echt kouder gaat worden. klagen mogen we zeker niet, want het is echt prachtig weer. ik groet jullie allemaal, en bedank jullie om even op mijn blog te komen lezen. ik hoop dat jullie ervan genieten en nog dikwijls eens terug komen. groetjes, dino
vandaag legde ik bloemen op je graf k wil dat het er prachtig uitziet... op die ene dag, reeds ver af legden we je daar te rusten. véél te vroeg , véél te jong.
ik mis je nog iedere dag daar waar je bent, is er geen pijn daar waar je bent, is geen dag en geen nacht daar waar je bent, is altijd licht
hier word ik elke dag herinnerd aan je lach je optimisme en je eerlijkheid je leidt me nog steeds je toont me de weg die ik volgen moet om samen met de kinderen weer bij jou te komen
en ja, morgen wordt je extra in de bloemen gezet morgen zijn we blij om wat je voor ons betekent morgen zijn we blij omdat we nog altijd bij je kunnen komen voor een kort samenzijn, een gesprek, een minuutje van stilte
donderdag hebben we onze dekens naar zwolle gebracht om mee te geven met de nederlandse hulporganisatie " SHELTERHOLLAND " een jaar geleden al kwam ik na een zoektocht en wat tips bij deze organisatie terecht. zij wilden onze dekens toen al meenemen, maar ik kreeg toen juist een antwoord van koning albert, die ervoor zorgde dat de 500 kg dekens meemochten met een vliegtuig van defensie. toen ik enkele weken terug weer overal informeerde om de dekentjes naar pakistan te krijgen, en niemand positief antwoorde, nam ik weer contact op met shelter holland. gelukkig vertrekken volgende week containers van hen naar pakistan, en zo zullen onze dekens daar toch zijn voor de winter begint. wie is deze organisatie ? wat doen zij?
Shelter heeft de afgelopen 20 jaar projecten uitgevoerd om in hulp te voorzien aan vluchtelingen in Pakistan en ontheemden in Afghanistan.
De organisatie werd opgericht nadat Russische soldaten Afghanistan binnenvielen, wat een massale vluchtelingenstroom veroorzaakte, dit leidde al snel tot een humanitaire ramp. Meer dan 3 ½ miljoen mensen vluchten naar Iran en Pakistan. Ongeveer 1 miljoen vluchtelingen stranden in het grens gebied vlak bij de stad Peshawar. Een kleine groep van toegewijde individuele besloten zo goed als ze konden om te helpen. Voor hen betekende Jezus onderwijs van je naaste houden, om te voorzien in eten, water en onderdak voor deze armste onder de armen. De naam Shelter vertegenwoordigt zowel de lichamelijke betekenis van huisvesting, maar ook in de zin van dat er eentoevlucht werd geboden aan deze Afghanen. Ze bouwden grote gemeenschappelijke gebouwen in de vluchtelingenkampen, zoals klinieken en weduwen centra.
Ook werd er een melkdistributie begonnen. Vanwege de grote armoede werden er soepkeukens opgezet, waar elke dag duizenden vluchtelingen werden voorzien van een warme maaltijd. Velen werden als resultaat hiervan gered vande hongersdood. Er werden meerdere projecten aan de kampen toegevoegd: waterputten werden aangelegd, drinkwater werd uitgedeeld met behulp van vrachtwagens, brandhout en dekens werd uitgedeeld etc.
In 1990, werd het werk vernietigd door een woedende bende. Door middel van een project onder de weduwen kwam er een propaganda campagne die valse beschuldigingen verspreidde over de organisatie en ook over enkele leden van hen. De Pakistaanse regering is later nog met een officieel excuus naar buiten gekomen omdat ze de organisatie niet genoeg beschermd hadden en betaalde een grote som compensatiegeld.
Samenwerkend met de UNHCR en WFP, heeft Shelter maandelijks noodrantsoenen uitgedeeld in de afgelopen 7 jaar. Tot dusverre voorziet het in basisvoedsel voor 10.000 gezinnen (ongeveer70.000 mensen). Shelter heeft ook een dagelijks voedselprogramma lopen in de Pakistaanse kampen van Akora Khattak en Shamshatoo.
Onze organisatie is sinds 1988 werkzaam in Afghanistan. De eerste fabriek die betonnen onderdelen produceerde voor huisvesting projecten. Sindsdien hebben we veel van zulke fabrieken gebouwd in verschillende delen van het land. In deze fabrieken, die ook veel werkgelegenheid verschaffen, worden betonnen dakelementen vervaardigd. Hiermee wordt het de terugkerende vluchtelingen mogelijk gemaakt om hun huizen teherbouwen die verwoest werden tijdens de oorlog. We verkochten de onderdelen voor de huizen tegen een zeer lage prijs. Geleidelijk aan hebben we steeds meer en meer projecten geïntroduceerd. Toen de Taliban het overnam in Kabul in 1996, werden we een van de eerste organisaties waarvan de registratie werd bevestigd door de nieuwe regering. De Taliban regering moedigde ons aan om ons werk verder uit te breiden. Shelter genoot veel respect onder de Taliban. Ons werk was populair en we ontvingen vaak voorkeursbehandelingen.
In 2001, werden alle westerse organisaties onderworpen aan een veel strengere wetgeving. Sommige waren niet meer in staat om hun werk te doen. In de zomer van dat jaar werden plotseling 8 medewerkers van Shelter gearresteerd en beschuldigd van christelijke bekeringsijver, een zaak die verboden is in Afghanistan. Hoe langer de gevangenschap zich voortsleepte, hoe duidelijker het werd dat de autoriteiten in Kabul niet echt geïnteresseerd waren in een eerlijke, oprechte rechtszaak. Toen de aanval van 11 september de wereld deed schudden, werd het duidelijk dat de hele gevangenneming in feite een gijzelingsactie was. De Taliban bood aan om het Shelter team te bevrijden, in ruil voor de belofte van de Verenigde Staten dat zij niet Afghanistan zouden binnenvallen. Toen de Amerikaanse regering dit weigerde, besloot de Taliban om de 8 buitenlanders vast te houden, de enige troef die ze nog in handen hadden om te kunnen gebruiken. De Taliban werd verdreven en ons team werd uiteindelijk op 15 november bevrijd na een ingrijpende reddingsoperatie. Shelter is nu weer terug aan het werk sinds de zomer van 2003. De nieuwe regering heeft de voormalige registratie weer bevestigd en is dankbaar voor onze wederopbouw projecten. We zien het als een voorrecht om te mogen werken en bouwen aan een nieuw Afghanistan.
eindelijk was het zo ver vandaag. patriek en ik gingen deze morgen de camionette halen die we besproken hadden voor vandaag. bij mij thuis laden we de eerste negen dozen, en vervolgens reden we naar antoinette, waar ik nog eens twee dozen met dekens kon vullen. voor de grote rit begon naar zwolle nog even een lekkere kop koffie, en we konden vertrekken. na de middag kwamen we aan in zwolle. deze stad ligt meer in het noorden van nederland, tis ongeveer 300 km rijden van bij ons. het was lekker weer, en niet te druk op de snelweg, zodat we ook nog wat konden genieten van het mooie vlakke landschap. rond 13 u waren we dan in de prins bernhardstraat waar we de dekens moesten leveren. een groot gebouw dat me verlaten leek aan de voorkant, maar toen we voorbij de slagbomen naar achter reden, was men daar druk bezig met het vullen van een container. gerry, dit is de persoon van shelter holland, waar ik reeds contact mee had, vertelde me dat het grote gebouw vroeger een bank was. deze was naar een nieuwe locatie verhuist, en zij mochten nu al de oude bureaus en kasten meenemen naar pakistan. oude???? voor mij waren die echt niet versleten en in pakistan zal men er zeker niet om treuren dat de bank ze niet meeverhuist heeft. een tweede container was dan voor kleding en andere zaken. vandaag en morgen worden die containers gevuld en daarna naar de boot gebracht. ik toonde gerry enkele dekens en truitjes. hij was echt verrast toen hij ze zag. hij had gewoon gedacht dat het oudere dekens waren, maar toen ik hem het hele verhaal van de lapjes vertelde , moest hij nogal luisteren. ik zei dat ik nog een hele voorraad lapjes heb, waarvan we nog dekens zullen maken. gerry vroeg me ook om in de toekomst onze dekens te mogen meenemen naar pakistan. zij sturen elk jaar zeker één en soms méér containers naar pakistan.
ik heb mijn oproep gedaan voor pakistan vorig jaar, twee maand na de aardbeving. nu één jaar later is er nog niet veel veranderd, ze hebben nog steeds dekens nodig, dus ben ik blij ze te kunnen meegeven. de mensen zijn daar zéér arm, en ik ben blij dat wij langs deze weg de mensen in pakistan kunnen bereiken. ik heb gevraagd of één van de medewerkers in pakistan, ons op de hoogte wil houden en wil laten weten wat ze ginder van de dekens en truitjes vinden. gerry was alvast héél enthousiast. wij hebben het , met een warm hart voor de medemens , gemaakt. binnen enkele weken kunnen de mensen uit pakistan zich aan "onze dekens" warmen. dank aan IEDEREEN die op één of andere manier geholpen heeft aan de dekens ! dank aan EEN BIJZONDER IEMAND die de kosten van het vervoer, en dat is niet weinig! naar zwolle betaald heeft, zodat we de dekens naar ginder konden voeren . ik hoop dat iedereen die dit hier leest zich gelukkig voelt, omdat er toch een beetje hulp naar pakistan gaat.
vandaag hadden we afspraak in de westhoek. patriek is er al vaak geweest met de vrachtwagen, maar vandaag was het een uitstap met de wagen. onze eerste halte was diksmuide. deze stad kennen we vooral van de ijzertoren en de dodengang. deze stad telt ongeveer 15 500 inwoners. diksmuide is bekent om zijn boter. maar wie voor mij in diksmuide ook bekent is, is lenadezwarte. lena breidde, ondanks haar drukke leven in het familiebedrijf (electro, timmer-en renovatiewerken) , reeds talloze lapjes voor pakistan. via e-mail hadden we reeds verschillende keren contact, maar ik wou haar toch eens gaan bezoeken als we daar in de buurt waren. om 13 uur waren we daar, en terwijl we wat op haar wachten, nam ik een kijkje in de mooie winkel van electro, maar iets trok nog meer mijn aandacht : in de zaak was een minihuisje opgetrokken in hout, met keuken, badkamer en living en ook prachtige voordeur en terras met bijpassende ballustrade in hout. het was als een huisje uit een sprookje.... klanten moeten toch zien wat ze mogen verwachten als ze hun huis laten renoveren ! we hadden een gezellige babbel bij een kop koffie. zo leerde ik lena en haar familiebedrijf een beetje beter kennen en lena kwam wat meer te weten over het ontstaan van de dekentjes en hoe het nu verder gaat. van daar ging het naar wervik. de stad wervik is door zijn unieke ligging in alle opzichten een grensgeval. het wordt van frankrijk gescheiden door de leie. de stad telt 17 617 inwoners. het leietoerisme, het tabaksmuseum en de mooie natuur zijn maar enkele van de vele attractiepolen van deze stad. wervik is de oudste stad van west-vlaanderen en bestaat uit twee deelgemeenten waaronder de woonkern kruiseke. en in kruiseke moest ik ook zijn want in de eerste dagen van mijn actie kreeg ik een telefoon van een inwoonster van kruiseke : georgine. georgine zei dat ze 96 jaar was, en of ze ook nog mocht breien voor pakistan. en of! ik beloofde haar zelfs dat ik zeker eens zou langskomen. ik wilde deze vrouw ontmoeten... om half drie kwamen we bij haar huisje. haar dochter rita was ook aanwezig om koffie te zetten en ook eens kennis te maken . georgine is al vijftig jaar weduwe en heeft vier kinderen grootgebracht. zelf komt ze uit een gezin van zeven dochters en vier zonen. al haar hele leven breit ze graag. met haar (ondertussen) 97 jaren, woont ze nog steeds zelfstandig in haar huisje. elke morgen komen ze haar wassen, daarna leest ze de krant en dan breit ze wat. af en toe komt er wel eens iemand langs. ze kan praten als de beste, en heeft ongelofelijk veel optimisme in zich. ze vertelde me dat ze een abonnement heeft tot 100, dus nog drie jaar te gaan. rita, haar dochter komt héél véél langs. ze bekeken met veel aandacht mijn kaft over pakistan, daar heb ik fotos en teksten over pakistan en de dekens in ondergebracht. georgine en rita waren blij dat ik eens langskwam, en met veel moed gaat ze nu verderbreien. de gebreide truitjes die ze me meegaf, gaan donderdag al mee in de dozen voor pakistan. een toffe vrouw, die georgine, ik ga haar zeker later nog eens bezoeken. op de terugweg zijn we nog lapjes gaan halen in ooigem, en zo hadden we weer een mooie namiddag . dank je lena, rita en georgine voor het gezellig samenzijn.
met deze bloem wil ik iemand speciaal bedanken. ik noem geen naam, want ik denk dat zij het waarschijnlijk niet graag zou hebben. het is iemand die ik via deze aktie leerde kennen, iemand buitengewoon, met een hart van goud. ze is een goede vriendin van me geworden. we lopen "elkaars deur niet plat " zoals men dit in onze streek zegt, maar "ze is er altijd " voor mij. ook nu weer! toen ik schreef over de dekentjes die ik naar zwolle moet brengen en geen vervoer voor had, stond ze weer onmiddelijk klaar met een oplossing; ze heeft ervoor gezorgd dat 300 kg dekens en truitjes die ik nu weer heb klaarstaan deze week in zwolle worden afgeleverd . shelter holland laad daar een container voor pakistan. de medewerkers van deze hulporganisatie die in pakistan verblijven, zullen dan de dekens uitdelen aan de mensen daar die nog in tentenkampen leven.
liefste maatje, ik dank je duizendmaal in naam van die mensen in pakistan die we met onze dekens en truitjes zullen verwarmen. méér dan ooit zal je daaraan denken als je weer eens aan het breien bent voor pakistan.
enkele weken geleden vertelde ik over de mail die ik kreeg van Chand, de pakistanees die ik leerde kennen door de aktie : de koude winter komt eraan in pakistan en duizenden mensen leven nog in tenten.... diezelfde week nog kwam dit ook ter sprake in het nieuws. onmiddelijk had ik contact opgenomen met wereldmissiehulp, doch zij hadden geen levering aan pakistan in het vooruitzicht. daarop heb ik contact opgenomen met "shelter holland". dit is de nederlandse hulporganisatie die al meer dan twintig jaar alléén naar pakistan en afghanistan gaan. deze morgen kreeg ik een mail van gerry van shelter holland, dat ze volgende week een container laden voor pakistan. als ik de dekens naar Zwolle in Nederland kan brengen met een lichte bestelwagen nemen ze de dekens en truitjes mee !!!!! op slag wordt die regenachtige morgen voor mij een "stralende" morgen. nu nog vervoer vinden en de dekentjes en truitjes kunnen naar pakistan vertrekken. ik keek al op de pc voor de reisweg naar zwolle : het is wel 275 km en met een vrachtwagen of lichte bestelwagen is dat toch tussen de 3 en 4 uur rijden naar daar. misschien kan wereldmissiehulp me helpen en anders moet ik iemand weten te vinden die het vervoer kan doen. dat is nu eenmaal een probleem : ik ben die actie gestart op mijn eentje. ik heb alleen lapjes en dekentjes, maar ik ben geen organisatie, heb geen financiële middelen om bepaalde dingen zoals vervoer te betalen. zelf steek ik er al veel van mijn eigen centjes in. daarom ook schreef ik vorige week een brief naar prinses mathilde. misschien krijg ik deze week een antwoordje van haar. we zien wel.... tot nu toe is alles eigenlijk al vrij goed gelukt. ik ben optimistisch, het moet goedkomen. zo zijn we dan weer een stapje dichter bij pakistan, zo kunnen we weer enkele mensen warmhouden deze winter. meteen wil ik hier ook een oproep doen voor mensen, die misschien in groep de lapjes die we hebben, en dat zijn er héééééééééééél véééééééééééééél, aan elkaar willen helpen zetten, mail me gerust via mijn blog. het is heel leuk hoor, maar aan lapjes heb ik geen gebrek, maar wel aan mensen die ze willen aan elkaar zetten. dat is ook een serieus werk. de creaclub van antoinette en mireille in vinkt, de zusters van ruiselede en hun missiekring, integraal in brugge, een groepje vrouwen in maldegem-kleit, de gepensioneerden van meulebeke, enkele vrouwen in waarschoot-beke , breiclub de vierkantjes, enkele scholen en nog enkele mensen helpen reeds met de dekens. hiervoor dank ik hen , want zonder deze mensen zou het zeker niet lukken. ik bedank ook alle andere mensen die mij op één of andere manier helpen in deze aktie.
wie regelmatig mijn blog leest, weet dat kinderen me héél nauw aan het hart liggen. zij zijn zo natuurlijk, zeggen wat ze denken. toon hermans zei ooit : "wie niet in 't kind het wonder ziet, die snapt het hele liedje niet" kinderen zijn kwetsbaar, en kunnen zich vaak niet verdedigen in bepaalde situaties. in scheidingen zijn ze vaak de dupe. in het boek van lieve swinnen "opvoeden doe je elke dag" vindt je volgende tekst terug :
brief aan gescheiden ouders *********************** vergeet nooit dat ik het kind ben van twéé ouders vraag me nooit wie van jullie beiden ik het liefste zie help me regelmatig contact te houden met mijn andere ouder praat samen als volwassen mensen wees niet verdrietig als ik naar de ander toe ga maak nooit plannen voor mij in de tijd die ik bij de ander ouder doorbreng wees niet ontgoocheld als ik bij de ander ben en niets van me laat horen geef mij niet voor de huisdeur als een pakje aan de ander af haal mij op school of bij vrienden af, als je het niet kunt verdragen de andere te zien maak geen ruzie als ik er bij ben vertel me niets over dingen die ik nog niet begrijp geef me de kans om mijn vriendjes naar elk van jullie mee te brengen maak geen ruzie over geld maak er geen wedstrijd van wie mij het meest verwent laat mijn leven zoveel mogelijk zoals het voor de scheiding was blijf lief voor mijn grootouders uit ; opvoeden doe je elke dag-door lieve swinnen
dit vind ik echt een mooie tekst waarin we veel terugvinden van wat er allemaal naar voor komt bij echtscheidingen, in veel gevallen "vechtscheidingen". dit komt de opvoeding van het kind zeker niet ten goede.
laat ons, ons best doen, om kinderen, kleinkinderen te helpen hun weg te vinden in deze wereld, waar ze nog zoveel moeten ontdekken en leren. ze zijn onze toekomst. ze zijn zo belangrijk!
vorige keer maakte ik melding van "integraal". "integraal" is een welzijnsschakel . dit zijn mensen die zich vrijwillig inzetten voor kansarmen , en andere mensen die weinig of geen kansen krijgen in de maatschappij. zij tonen respect en zetten zich in om armoede uit te sluiten. integraal bevindt zich in het mooie brugge. ik heb sowieso al iets met deze prachtige stad. dus is het voor mij een echt plezier om er eens naartoe te gaan. de vrijwilligers van integraal breien al sinds het begin mee, onder impuls van régine. enkele weken terug schreef ik een kaartje aan zuster noëlla, die de "vrouw des huizes" is in het mooie gebouw in de rozendal 5 . ik bedankte haar en vertelde dat ik haar graag eens zou ontmoeten. dat liet ze zich geen tweemaal zeggen, en ze nodigde mij promt uit eens een bezoekje te brengen. vorige vrijdag was het dan zo ver. zuster noëlla had me al zien voorbijrijden met de auto en stond me al op te wachten aan de deur.
ik heb nadien gezegd tegen mijn oudste dochter, dat dit één van de mooiste namiddagen van het laatste jaar was. de gezelligheid, de warmte die je daar ondervind, is niet te beschrijven. dit huis is volledig gerenoveerd door vrijwilligers, en hoe !!! het is echt prachtig, gezellig, mooi.... véél licht.... je voelt je er onmiddelijk thuis. zuster noëlla had de andere zusters en régine uitgenodigd voor een gezellig onder-onsje en een kop koffie. eerst moest ik een beetje vertellen hoe ik met de dekentjes begonnen ben, en daarna vertelden zuster noëlla wat daar in het huis allemaal gebeurde. de maandag, dinsdag en donderdagavond komen kinderen daar hun huiswerk maken met de hulp van vrijwilligers. en de kinderen komen héél graag, en krijgen daar het steuntje die ze nodig hebben om toch mee te kunnen in de klas. in de zomermaanden worden cursussen gegeven voor vreemdelingen zodat ze onze taal een beetje leren begrijpen. en....allemaal door vrijwilligers gegeven. dit noem ik echt een "uniek project". régine heeft me een rondleiding gegeven in het gebouw. ieder lokaal heeft de naam van een stripfiguur. dan is er nog een stille ruimte, die uitnodigt tot stilte en "zin zoeken". deze ruimte wordt soms gebruikt voor bezinning. in de ontmoetingsruimte waar we onze babbel hielden, daar komen mensen samen om te praten, te knutselen, of gewoon om informatie te vragen. soms word één en ander georganiseerd. het is echt een voorbeeld, dat zeker navolging verdient in steden of gemeenten. zo'n projecten brengen mensen dichter bij elkaar , zij helpen mensen die het geluk niet hadden, die wij wel hebben.
zoals we onder elkaar zeiden : al die vrijwilligers komen nooit in de krant, worden niet ontvangen door de koning...ze doen alles onopvallend, met veel plezier en gratis!
het bezoek aan "integraal" heeft een diepe indruk op me nagelaten. proficiat, zuster noëlla ! dank je régine, omdat je me met deze welzijnsschakel in contact bracht.
morgen 8 oktober is het precies één jaar geleden dat een zware aardbeving pakistan trof ! 80 000 mensen verloren daarbij het leven. miljoenen mensen verloren hun huis . de ravage was enorm ! vandaag één jaar later leven nog steeds 2 000 000 daklozen in tentenkampen... en gaan wéér een koude winter tegemoet. vooral in de moeilijk bereikbare dorpjes is de toestand schrijnend.
het voorbije jaar heeft mijn leven voorgoed en grondig veranderd !!! na een zware periode in mijn persoonlijk leven, had ik opeens een doel, een uitdaging. ik leerde dat je als enkeling toch nog iets kan bereiken. ik leerde héél toffe mensen kennen, waar ik een warme vriendschap voor het leven mee opbouwde.
dat is in de eerste plaats antoinette van huffel. deze vrouw uit vinkt heeft me de eerste dag al gebeld, en aangeboden me te helpen. ze zette de omstreken van vinkt en deinze aan het breien , naaide samen met haar crea-club de lapjes aan elkaar, voerde de breiwol rond, en haalde de lapjes op. ongelofelijk wat zij voor mij betekent. dan zijn er ook de zusters cécil en noëlla van ruiselede, die samen met hun missiekring ook ontelbare dekens vervaardigden. ik voel me zo goed bij hen. de rust die ik daar ervaar, daar kan niets tegen op. dan heb je régine mesuere uit brugge, een vrouw die niet bekend is , maar zeker een nobelprijs verdient voor haar onbaatzuchtige inzet voor de medemensen, voor de kansarmen. vanuit die ingesteldheid belde ze me en stelde voor om al de lapjes die ze in brugge breiden te verzamelen zodat ik alleen bij haar moest komen om ze allemaal mee te hebben. via haar leerde ik ook "integraal" kennen in brugge. dit is een vzw die kansarmen en vreemdelingen helpen. ik vertel er later meer over.
annie fredrick van drongen en onze wolvriendin martine , die samen een groepje vrouwen in drongen vormden , die niet meer willen en kunnen stoppen met breien! het is een klein netwerkje geworden , waar monique lataire uit eeklo ook een belangrijke schakel vormt. zij brengt de lapjes uit drongen ( via haar man die bij annie werkt) bij mij thuis. annie is een héél goede vriendin van me geworden, we zitten op dezelfde golflengte.
mijn leven is zoveel zinvoller geworden. ik hoop dat alle mensen die breiden, wol gaven of lapjes aan elkaar naaiden, ook dat gevoel hebben dat ze "een stukjewarmte" doorgeven aan mensen, die het niet zo getroffen hebben als wij. als ik de laatste dagen de artikelen in de krant lees over pakistan, over de mensen die daar nog steeds in tenten leven, dan weet ik dat we er nog héé lang mogen meedoorgaan. alleen zou ik willen dat we wat meer hulp kregen van de politiek of zo, om al wat we maken voor pakistan daar terplaatse te krijgen. ik begon deze actie, zonder te weten hoe alles daar terecht zou komen. door een brief aan onze koning kon ik een eerste lading meegeven met een vliegtuig van het belgisch leger. maar sindsdien kon ik niets meer naar pakistan versturen, wel naar andere plaatsen waar nood is. doch mijn voornaamste bekommernis is pakistan. daar hebben ze onze dekens hard nodig, maar ook andere materialen en goederen.
ik hoop dat onze politici na 8 oktober, die voor hen een belangrijke dag is, echt werk zullen maken om deze projecten hun steun te geven. er gaat véél geld verloren aan dingen die niet zo belangrijk zijn. wat wel belangrijk is , is dat ieder mens op onze aarde recht heeft op leven, op voeding, scholing, een dak boven zijn hoofd. hier bij ons is dat voor de meesten een vanzelfsprekendheid, we staan er dikwijls niet meer bij stil dat het niet overal zo is.
ik vraag aan iedereen die mijn blog leest, morgen eens een minuutje aan de mensen in pakistan te denken. ik dank u hier allen voor!
ik wil hier vandaag eens een tekst neerzetten die in het maandbladje van wereldmissiehulp verscheen. ik vind het zo bijzonder en wil ermee alle vrijwilligers die zich op één of ander vlak inzetten voor de medemens bedanken. ( ik wil daarbij ook niet vergeten dat talloze vrijwilligers zich ook inzetten om dierenleed te voorkomen )
vrijwilligers zijn wondere mensen
vrijwilligers zijn wondere mensen, waarom doen zij dat? waarom zetten zij zich in? tien, vijftien, twintig jaar, waarom?
er zijn geen zegebulletins, geen prijzen, geen eer. wat zij doen en jarenlang volhouden doen zij vrijwillig, volkomen gratis. het kost hun tijd en geld. zij vragen niet om dank. zij hebben geen naam die genoemd wordt in kranten en journaals. hun naam staat er alleen maar dankbaar en onuitwisbaar geschreven in de palm van Gods hand, en in het hart van hen, voor wie zij een oase waren, midden in de woestijn.
vrijwilligers zijn wondere mensen. wie niet dienen wil, dient tot niets, stellen zij. relaties van wederzijdse uitbuiting moeten plaats maken voor relaties van wederzijdse hulp en dienst. ************
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
een blog die ik vaak bezoek is deze van merel/begrijp me nietje.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
