voor de derde maal vandaag kom ik op mijn blog schrijven. ik kreeg zojuist een mail van Lies, de mama van Lucas (Populus) en dit nieuws kon ik jullie niet onthouden :
hallo nadine, hier bij ons is het druk, druk,druk..... de twee containers zijn aangekomen in Dakar, joepie.. en dit zonder al te veel stress. de vrouw van de president heeft onze containers vrijgegeven. onze container met medisch materiaal gaat mee met een karavaan, die rondreist door Senegal en van dorp tot dorp trekt. op deze manier kan er ter plaatse veel hulp geboden worden. de karavaan (dokters, medicijn en medisch materiaal) reist o.a. naar Diaksao, Rufisque, Pout, Kaolack, Porokhane en Toubacouta. de speelgoed- en kledijcontainer gaat naar Toubacouta. wij vertrekken op 23 december, samen met de VRT/Ketnet die onze reis gaan filmen en een reportage van Lucas/Populus gaan maken. dat is natuurlijk allemaal heel spannend, op 24 december gaat Lucas de vrouw van de president ontmoeten en gaat hij zijn avonturen aan de Senegalese TV vertellen. de voorbereidingen voor de reis zijn bijna klaar. we moeten nog ingeënt worden... dus, het is bijna zo ver... we zullen allen blij zijn als de eerste doos opengaat en we kunnen beginnen met spulletjes uit te delen. ik houd je op de hoogte. groetjes, Lies
als dat geen goed nieuws is. Lies heeft me beloofd dat ze zeker fotos gaat nemen van de dekentjes en ander breiwerk die we meegegeven hebben.
graag wou ik nog vermelden dat Trees Van Hove morgennamiddag in het dienstencentrum "De Bosrank" te Deinze haar verhaal komt doen over Senegal. om 14 uur begint het, en het is zeker de moeite waard om deze bijzondere vrouw te horen vertellen. zij zet zich elk jaar gedurende veertien dagen in, om moedertjes te helpen bevallen in Mbour, Senegal. de werk -en leefomstandigheden daar zijn verre van ideaal, het sterftecijfer bij pasgeborenen ligt daar hoog. sinds twee jaar geven we Trees kleine dekentjes mee om de babies in te wikkelen, en mutsjes. daardoor komt de voeding beter op gang, wat dan weer heel goed is en hen meer overlevingskansen geeft. de bejaarde bewoners van " De Bosrank " breien het ganse jaar door mooie dingen, die ze dan voor een groot deel verkopen en waarvan de opbrengst bestemd is voor Senegal.
hetgeen Trees doet is niet wereldbekend, de meeste in ons land hebben wel nooit van haar gehoord, maar wat die vrouw daar verricht is ongelofelijk. ik ben héél blij dat we haar kunnen helpen met onze dekentjes. sommige van onze mensen breien mutsjes en sokjes die we ook meegeven met Trees.
hebt U interesse, kom zeker luisteren en kijken naar de beelden die ze morgen zal vertonen. U kan Trees ook uitnodigen voor een groep zoals KVLV of KAV..... echt de moeite waard.
enkele weken geleden vertelde ik over het dramatisch ongeval in Eeklo, waarbij twee vrouwen om het leven kwamen. één ervan was de dochter van een vriendin van mij . ze was amper 35 jaar. de eerste dagen na het overlijden was het een komen en gaan van mensen die hun steun kwamen betuigen. gisteren ben ik bij haar langs geweest. het verdriet bij het overlijden van een kind is immens, en onbeschrijfelijk. mijn vriendin heeft niet alleen haar eigen verdriet te verwerken, maar heeft nu ook de zorg om de twee nog heel jonge kinderen van haar dochter. twee kinderen die hun mama nooit meer zullen zien, vastnemen, knuffelen.... ik vraag me af hoe die kinderen dat ooit kunnen verwerken. ook voor hun vader is het verlies verschrikkelijk. dit drama doet me denken aan de strijd die fien en ik en duizenden mensen leveren om kanker te overwinnen. maar wij kunnen ervoor vechten, deze twee vrouwen hebben geen schijn van kans gehad tegen de dood. de komende feestdagen zullen heel hard zijn voor de families die zo plots een heel geliefd persoon moesten afgeven.... op die dagen word je dubbel zo hard op de feiten gedrukt van wat die persoon voor je betekend heeft. we beseffen eens te meer hoe kort het leven kan zijn, hoe broos...
denk eens aan de mensen die zo graag eens iets zouden wensen, nog iets van hun leven willen maken, maar er helaas niet in slagen uit een diep dal te raken. mensen met gezondheidsproblemen, die hen zoveel mogelijkheden ontnemen, om een beetje pijnloos en prettig door het leven te kunnen gaan. laten we eens stilstaan bij mensen die eenzaam zijn, dat is erg, dat is een verschrikkelijke pijn, al hebben ze 100 mensen om zich heen. mensen die dierbaren zijn verloren.... hen kan geen luxe hen nog bekoren. wat en wie ze kwijt zijn, willen ze liever over zwijgen. ze hebben het zwaar . nooit zullen ze wat hen lief was terug kunnen krijgen. sta eens stil bij die mensen , die moeten vechten voor hun geluk, voor hen gaat er elke dag toch een klein beetje moed stuk. ze voelen zich in de steek gelaten en storten zich op hun werk of bezigheden maar voelen zich zo verlaten. laten we er eens bij stilstaan hoe moeilijk ze door het leven gaan. mensen die buiten hun schuld in moeilijkheden zijn gekomen. zij hadden andere wensen en dromen... alles gebeurde tegen hun wil. neem even de moeite en sta daar ook eens bij stil, het is soms een aanzet voor sommigen om verder te gaan.
op deze winterse zaterdagavond wou ik het even hebben over Antarctica. Antarctica ligt op de Zuidpool van onze planeet. de geografie, klimaat en biologisch evenwicht verschaffen een uniek milieu. Antarctica heeft de laagste temperatuur op onze planeet, met waarden tot -70°C, en er zijn windstoten van 300 km per uur. omdat het 90 pct van de hoeveelheid ijs van onze planeet herbergt, vormt het de grootste verswater-voorraad ter wereld. bijna 99pct van Antarctica is bedekt met een ongeveer 2500 meter dikke ijslaag, op sommige plaatsen zelfs tot 4776 meter dik. als de ijslaag zou smelten, dan zou het water in de oceanen op aarde tot 70 meter boven het huidig niveau stijgen. Antarctica functioneert als één van de "koelkasten" van de aarde, reguleert de oceaanstromen en het klimaat op aarde. een belangrijke verandering in het milieu zou rampzalige gevolgen hebben voor het weer en de weerpatronen op aarde. ondanks het gure weer heeft Antarctica een rijke fauna, die verbazend goed aangepast is aan de barre weersomstandigheden. gedurende de zomermaanden (met een piek in januari) is er bijna 24 uur per dag daglicht, terwijl in de winter de dagen het grootste deel van de 24 uren half verlicht zijn. het is héél ver van ons, en af en toe zien we eens mooie beelden ervan . waarschijnlijk zullen we er nooit op reis gaan maar 't is toch wel eens de moeite om er eens iets over te lezen en eens een documentaire te bekijken. het is één van de heel mooie gebieden die onze planeet rijk is.
of ik iemand ken die een bloemetje verdient? wel ja, eigenlijk onmenselijk veel mensen, die zich elke dag vrijwillig inzetten voor andere mensen ! vandaag is het immers "dag van de vrijwilliger". reeds veel mensen besteden een beetje van hun vrije tijd om andere mensen te helpen. dat kan allerhande zijn : boodschappen doen, op zieke mensen passen, voedselbedeling doen, wandelen met mensen die dit niet meer zelfstandig kunnen, zieke mensen voeden, kranten ronddragen in het ziekenhuis.... vrijwilligers doen dat met hart en ziel, en voor velen brengt het een doel in hun leven. er zijn plaatsen genoeg waar je vrijwillig hulp kunt bieden. hulporganisaties en liefdadigheidsinstellingen komen handen te kort. iedereen die zich geroepen voelt of zich ten dienste wil stellen kan zeker ergens terecht. je kan ook altijd eens kijken op www.vrijwilligerswerk.be , misschien is er in de buurt een vacature die je aanspreekt. uit eigen ondervinding kan ik vertellen dat het je leven verandert in de goede zin. je doet niet alleen iets voor iemand, maar je komt ook met andere mensen in contact, en sommigen worden vrienden voor het leven. aan alle vrijwilligers : hartelijk bedankt voor jullie inzet voor de medemensen, jullie hebben het hart op de juiste plaats ! aan iedereen wens ik een aangenaam weekend .
een man is het beu om iedere dag naar zijn werk te gaan , terwijl zijn vrouw de hele dag thuis mag blijven. dus bid hij tot God : "Vader, ik ga elke dag 8 uren werken terwijl mijn vrouw rustig thuisblijft. ik wil haar laten zien wat ik overdag allemaal moet doorstaan. dus laat haar aub voor één dag wisselen met mijn lichaam." God laat in Zijn oneindige wijsheid de wens van de man in vervulling gaan. de volgende morgen wordt de man wakker als vrouw. hij staat op , maakt het ontbijt voor zijn partner klaar, wekt de kinderen, legt hun kleren voor school klaar, geeft ze eten, maakt hun lunchpakketten klaar en brengt ze naar school. weer thuis, doet hij de kleren in de wasmachine, brengt wat kleren naar de stomerij, stopt nog even bij de bank om een overschrijving te doen en weer thuis, alles in de kasten opruimen. hond uitlaten, kattebak verschonen, vlug de bedden opmaken, de meubels afstoffen, stofzuigen, keukenvloer boenen en weer naar school rennen om de kinderen op te halen. aardappelen schillen, groenten wassen, vlees klaarmaken, tafel dekken, kinderen eten geven, de tafel afruimen, vaatwasser volproppen, was opvouwen, kinderen in bad doen en ze nog een verhaaltje voorlezen en in bed stoppen. om 23 uur uitgeteld en onvoldaan, omdat niet alles klaar is, nog vijf minuten voor teevee. naar bed, waar zijn (haar) partner nog een stevig partijtje wil vrijen , ook dat nog naar best vermogen ondergaan... de volgende morgen knielt de man, die vrouw werd, onmiddelijk voor het bed neer en smeekt : "Goede Vader, wilt U ons terug verwisselen?" God antwoord in zijn oneindige wijsheid : "Mijn zoon, ik heb het gevoel dat u uw lesje geleerd heeft. ik zal met plezier alles weer in orde brengen....maar u zult wel nog 9 maanden moeten wachten, want u bent gisteravond zwanger geraakt ! "
vanuit mijn gevoel voor de medemens, en vooral voor kinderen vond ik het erg wat ik vorig jaar hoorde over de straatkinderen in Gent. zo zijn antoinette, annie en ik bij huize Triest beland waar we heel veel breiwerk naartoe doen. maar in gans België leven kinderen die geen thuis hebben. het volgende las ik in libelle en wil het met jullie delen : toen Ali zijn ouders had verloren, beloofde hij zichzelf dat hij ooit uit Somalië weg zou gaan. hij was vijftien toen zijn reis begon. Mohammed liep op zijn tiende weg bij zijn stiefouders in Marokko en droomde van een leven in Europa. hij was veertien toen hij vertrok. Maria wilde weg uit Ecuador, haar mama achterna. op haar twaalfde stapte ze op het vliegtuig. drie tieners met één doel : een plek vinden waar het leven meer toekomstperspectief biedt. ze hopen dat België die plek is. "hier heb ik het eerst een veilig gevoel", zegt Ali, nu 17. Jaarlijks stranden in België ruim 1500 niet-begeleide buitenlandse jongeren onder de achttien, zonder hun ouders. vaak hebben ze ingrijpende dingen meegemaakt. "velen komen uit oorlogsgebieden, of zijn moeten vluchten", zegt Mark Fonteyn van Joba VLW (vluchtelingenwerking voor jongeren), een dienst voor begeleid zelfstandig wonen die jongeren tussen 17 en 21 opvangt. "soms zijn ze door hun ouders weggestuurd, of raakten ze hen onderweg kwijt, of hebben ze gezien hoe ze werden opgepakt en vermoord. de reis hierheen was bijna altijd zwaar. geluksvogels raakten aan een vliegtuigticket, anderen moesten zich verstoppen in containers of in het laadruim van een bus. dat is allemaal moeilijk te verwerken, en wij willen hen daarbij steunen." volgens het Internationaal Verdrag van de Rechten van het Kind moet het land waar de jongeren aankomen, tot hun achttiende voor hen zorgen. ze krijgen een voogd toegewezen, die uitzoekt hoe ze hier het best hun leven uitbouwen, waar ze zullen verblijven, of ze met hun ouders herenigd kunnen woren en of ze asiel kunnen aanvragen. afhankelijk van hun leeftijd en situatie komen ze terecht in een opvangcentrum, een pleeggezin, of zoals bij Joba, een vorm van begeleid zelfstandig wonen. sommigen wonen alleen en voorzien in hun eigen onderhoud, anderen wonen in studio's van Joba en krijgen een toelage. bovendien krijgen ze professionele begeleiding, en- als ze dat willen- de warmte van een steungezin, bijvoorbeeld in het weekend. "zo'n gezin is voor hen ontzettend waardevol. ze wonen er niet, maar gaan er wel eens eten, ze praten wat bij. zo'n beetje als kotstudenten, die al voor een stuk op eigen benen staan maar nog een thuisbasis nodig hebben. deze jongeren verlangen niet altijd een superwarm nest, vaak confronteert het hen te veel met wat ze kwijt zijn. maar ze willen wel graag een plek waar ze welkom zijn, een gezin dat zich aan z'n beloftes houdt. het contact met die jongeren is ook voor die gezinnen een verrijkende ervaring. de meesten komen hier vrij snel op hun pootjes terecht. ze pikken de taal op, maken vrienden op school... toch kleurt de hemel lang niet altijd stralend blauw. als ze ouder zijn dan achttien, kunnen ze uitgewezen worden, tenzij ze de asielprocedure doorlopen hebben, of tenzij hun verblijfsvergunning wordt verlengd. "veel jongeren krijgen een witte kaart, een tijdelijke verblijfsvergunning, als ze kunnen aantonen dat ze werken of naar school gaan, en een paspoort kunnen voorleggen," zegt Mark Fonteyn. "dat paspoort is vaak het probleem, want daarvoor moeten ze naar de ambassade van het land waaruit ze gevlucht zijn. zonder verblijfsvergunning zijn ze na hun achttiende niet langer beschermd. die problematiek is complex en ligt heel gevoelig. kun je tegen een jongere die hier sinds zijn 15de naar school gaat, of misschien uitzicht heeft op een job, plots zeggen dat hij terugmoet?"
Joba is op zoek naar steungezinnen. interesse? neem vrijblijvend contact op met Joba VLW, golfstraat 62 , 2610-Wilrijk, 03-899 32 51, vlwjoba@telenet.be
willemijn van dommelen is pas 31 maar heeft al een rijkgevulde carrière achter de rug. ze werd gevoren in nederland, maar op haar twaalfde besluiten haar ouders naar belgië te verhuizen. het leven in belgië verloopt in het begin wat stroef. ze wordt als enige hollandse gepest door de andere kinderen. haar sociaal ingestelde persoonlijkheid doet het tij keren en van dan af voelt willemijn zich een stuk beter thuis in haar nieuwe land. na haar studies begint ze meteen haar eigen bedrijf. "Talent Factory" is een werving-en selectiebureau dat zich vooral richt op studenten die op zoek zijn naar een job. de concurrentie is groot, maar het bedrijf wordt een succes. ondertussen werd het bedrijf overgenomen en gaat willemijn aan de slag als woordvoerster bij SBS- het moederbedrijf van VT4 en vijftv, waar ze nu nog steeds als projectmanager werkt. vanuit haar drang naar onafhankelijkheid en zin voor zaken, opent ze haar eigen kunstgalerie, en leidt ze een managementbureau voor kunst en kunstenaars. willemijn van dommelen is een zakenvrouw maar heeft ook een zachte kant. het was altijd een droom ooit een boek te schrijven. die wens is nu in vervulling gegaan met haar eerste boek "het geheim van poeki", waarin ze haar eigen ervaringen naar een kinderboek vertaalt. waar is ze nu het meeste dankbaar voor? "mijn gezondheid en de liefde voor mijn man zijn heel belangrijk voor mij. " haar boek heeft een happy end. vindt ze dat elk boek dit moet hebben? "toch wel. maar niet uit idealisme dat je kinderen iets moet voorliegen. niet elk verhaal loopt goed af en dat moeten ze beseffen. aan de andere kant zijn veel mensen het zo gewend om zich in zelfmedelijden te wentelen dat ze vaak geen happy end willen. al zullen ze dat niet graag toegeven. je maakt keuzes in je leven. zelfmedelijden is dan een makkelijke oplossing, maar niet de juiste. alles wat negatief is , kan je omzetten in iets positiefs. ik jaag mijn dromen na, en raad iedereen aan hetzelfde te doen...."
daar ik ziek ben kon ik gisteren niet mee naar de opendeurdag in Huize Triest, waar we al veel breiwerk naar toe deden. gelukkig kon Annie er heen. vandaag mailde ze mij om te vertellen hoe het was geweest : om te beginnen was er een inleidend filmke over "een dag in huize Triest". dat werd door ons allen zeer gesmaakt. het toont een beetje hoe de dag er daar uitziet. dan gaf Werner een toespraak over het ontstaan en de visie van Huize Triest. hij benadrukte verschillende malen dat echt geen "triestig" huis is maar een "blij" huis, ze willen vooral de nadruk leggen op het huiselijke en de lage drempel voor armen en eenzamen. ook het feit dat ze Christelijk geïnspireerd zijn gaat hij niet uit de weg en wil hij eerder benadrukken. dat je niet verlegen moet zijn om je als Christene te profileren als je voor iedereen openstaat... hij gaf ook wat uitleg over de Romas en ze toonden de reportage van "Koppen". hij benadrukte vooraf nog eens dat Huize Triest opkomt voor de Romas maar niet voor de Romas alleen...ook belangrijk natuurlijk. Daarna kregen we een zeer mooi optreden van een koor dat wereldmuziek bracht. dan mochten we mee naar Huize Triest om samen met de vrijwilligers even rond te kijken. er was echt heel veel belangstelling !!!! al bij al heel positief.
dank je Annie voor je mailtje dat ik hier kon neerschrijven zodat de mensen zich een beeld kunnen geven van wat daar gisteren allemaal te doen was. wij zijn blij dat we al veel dekens en ander gerief naar daar konden doen. het wordt heel goed besteed. en we kunnen samen beamen dat het er een "blij" huis is, dat hebben we daar al verschillende keren kunnen zien. ze zien Annie en mij daar graag toekomen want ze weten dat we altijd veel voor hen meehebben.
Eeklo is de hoofdstad van het Meetjesland. en in die stad zit momenteel echt supertalent !!!! reeds weken kunnen we het zangtalent van Tom aanhoren in X - Factor. hij is de lieveling van de Vlaamse meisjes en doet nog steeds mee in de running naar de finale. je kan er in Eeklo niet naast kijken, een plaatselijke krant "Taptoe" drukte een poster af om voor je venster te hangen en zo wat reclame te maken voor hem. op woensdagavond zit gans eeklo voor de teevee om te stemmen op deze toffe gast met een prachtige stem. we duimen hier allemaal dat hij mag winnen !!!!! maar naast heel mooi zangtalent, heeft Eeklo ook nog één van de finalisten in de "knapste man van het land" in huis. Geoffrey De Bie is maniakaal met zijn lichaam bezig. hij is 24 jaar en een echte sportfreak. hij is werkzaam in de automobielsector en daarbuiten vind je hem heel regelmatig in de fitnesszaal. zijn vriendin schreef hem in en zie waar hij nu al staat. op 13 december is de finale in dancing Carré in Willebroek. iedereen kan al op hem stemmen per sms en momenteel staat hij op de derde plaats, maar wie weet. het worden spannende weken voor de eekloonaren zo net voor het nieuwe jaar : met een beetje geluk zullen onze twee supertalenten het halen.
al meer dan vier weken zijn fien en ik verkouden, hebben we last van een pijnlijke keel. tot nu toe nam ik keeltabletten, hoestsiroop en pijnstillers. met fien was ik bij de kinderartse en die schreef antibiotica voor, maar ze werd niet veel beter. gisteren moest ze op onderzoek naar het uz gent en daar kreeg ze opnieuw medicatie voorgeschreven en drukten ze haar op het hart, niet naar school te gaan tot ze volledig beter is. deze middag besefte ik dat ik ook naar de dokter moest want dat de gewone middelen niet meer helpen. het verdict is zwaar : binnen blijven, niet veel praten, antibiotica, puffer, en niet meer voor fientje zorgen.... we maken mekaar steeds weer ziek zegt hij , dus moet ik er eerst helemaal door komen en zij ook voor ze weer op bezoek mag komen. morgen is er opendeur bij huize Triest en ik keek er zo naar uit om met antoinette en annie naartoe te gaan. met pijn in het hart heb ik annie al gebeld om te zeggen dat ik niet mee kan. eerlijk gezegd voel ik heel goed dat het nodig is om me stil te houden, dus zal ik van de nood een deugd maken, zoals ze bij ons zeggen, en me in mijn warme zetel leggen en rusten. onze poes Floortje zal hier gelukkigst mee zijn. dan komt ze dicht bij mij gevleid, en je krijgt haar daar niet weg. hopelijk betert het snel anders gaan ze woensdag foto's nemen, en dat zou ik willen vermijden. ik wens iedereen een fijn weekend en als het kan geniet wat en rust wat uit, dat is altijd goed !!!
we hebben de neiging ons leven op te delen in vakjes : het huishouden doen, werken op kantoor, sporten, quality-time doorbrengen met de kinderen en.... (bengelend ergens onderaan de lijst!) tijd vrijmaken voor jezelf. zeldzaam zijn de momenten waarop we aan dat laatste punt toe komen....en als we aan dat laatste punt toekomen weten we soms niet wat we met onszelf moeten aanvangen. mannen denken daar misschien iets minder over na en zetten gewoon de televisie aan. vrouwen willen een aquarelcursus volgen of een wandeling maken in het bos. we willen met volle teugen genieten. maar als je alles wat je op een dag doet beschouwt als obstakels om dan eindelijk gedurende een uur iets te kunnen doen waar je van geniet, leef je eigenlijk maar één uur per dag. we hebben de neiging ons geluk uit te stellen tot het werk af is, maar waarom zouden we wachten? de eindstreep verdwijnt bij elke nieuwe dag achter de horizon. dus probeer gelukkig te zijn terwijl je werkt, dan kan je quality-time met de kinderen prima combineren met boodschappen doen....
waarom zijn de lekkerste dingen nu net de ongezondste? snoep, koekjes, taart, friet met mayonnaise, chips, hamburgers..... het lijkt alsof Moeder Natuur flink met ons speelt. want als het allemaal slecht is, waarom hebben we er dan zo vaak zin in? een mens is gemaakt om periodes van schaarste te kunnen overleven. vroeger was er vaak schaarste, en dat is een groot deel van de wereld nog steeds het geval. wie wil overleven heeft natuurlijk veel meer aan vette en zoete voedingswaren, want daar zitten veel calorieën in, waardoor we onze vetlaag kunnen aanvullen. om ervoor te zorgen dat je niet zou verhongeren in een voedsel-arme periode, moest je dikker worden. een flinke speklaag als reserve én als warme winterjas - want wie mager is, heeft het veel sneller koud - was toen veel meer in trek dan de slanke lijn waar zoveel mensen vandaag van dromen. sla, tomaten en andere groenten zijn niet vet of zoet, eerder een beetje bitter. fruit is wat zoeter en dat valt bij al meer mensen van nature in de smaak. en toch vinden we koekjes vaak lekkerder, want die bevatten nu eenmaal meer calorieën. op dit moment kennen we in het Westen een tijdperk van overvloed, eten in alle smaken en kleuren is overal in grote hoeveelheden te koop. we worden verleid met geuren, reclamespots en kant-en-klaarmaaltijden. schaarste kennen we zeker niet, maar toch zitten we nog opgescheept met onze natuurlijke drang naar zoet en vet. het gevolg kennen we : veel mensen zijn te dik en zouden graag al die kilo's weer kwijtraken. alleen maakt de overvloed om hen heen het zo lastig. dat we vet zo lekker vinden, heeft nog een reden. vet maakt, doordat het uit gladde en ronde deeltjes bestaat, dat het eten nog prettiger aanvoelt op de tong, en geeft ook smaak aan het eten. vlees met een vetrandje heeft meer smaak dan een lapje mager vlees, en groenten die in een beetje olie of boter zijn gestoofd, zijn lekkerder dan gekookte groenten. roomijs met erg weinig vet wordt een beetje korrelig en hard, omdat het vet de ijskristallen klein en glad maakt. voedselfabrikanten zoeken al jaren naar calorie-arme vervangingsmiddelen voor zoet en vet. voor zoet is het ze min of meer gelukt : aspartaam en een heleboel andere suikervervangers worden volop gebruikt in lightfrisdranken, yoghurt en pudding. jammer genoeg toont onderzoek aan dat je van al die kunstmatig gezoete lekkernijen bijna net zo dik wordt als van hun gesuikerde broertjes. omdat we zoet proeven, krijgen onze hersenen namelijk het signaal dat de stofwisseling op een lager pitje mag gaan werken, want suiker betekent : er komt veel tegelijk binnen. een tragere stofwisseling betekent dat het lichaam spaarzaam gaat omspringen met de opgenomen calorieën door minder energie te verbruiken, waardoor je sneller dik wordt. ook aan vetvervangers wordt hard gewerkt. dat lukt gedeeltelijk, maar één ding is nog niet gelukt : het nabootsen van die lekkere, dikke, gladde vetmoleculen in de mond. en juist daarom houden we zo van vet.
deze week kreeg ik een pps over de lonen van de ministers in ons land. daarin stond dat onze eerste minister zowat 17 000 euro per maand verdient. het totaal van onze 55 ministers kwam op 10.209.000euro, de kosten van hun chauffeurs : 2.310.000euro, hun personeel : 26.400.000euro. onze 503 gedeputeerden samen : 35.210.000euro. de vergelijking werd gemaakt met Frankrijk, waar men met 15 ministers is voor 63,7miljoen fransen, het Verenigd Koninkrijk, waar men ook 15 ministers heeft voor 16,4miljoen inwoners en ons landje waar men 55 ministers heeft voor 10,5miljoen inwoners
ik stuurde het door naar mijn broer en kreeg van hem het volgend antwoord : inderdaad, ministers en beleidsverantwoordelijken verdienen niet slecht. maar wie wil hun leven? en hoeveel zouden ze met dezelfde verantwoordelijkheden die ze nu dragen verdienen in de privé-sector? het viervoudige? of meer? en willen inwoners van België een toestand zoals in Joegoslavië? of betalen ze liever ministers in de verschillende deelregeringen en federale regering en dus voor vrede? het is niet moeilijk om op alles en iedereen kritiek te geven, maar ben toch blij dat er mensen zijn die deze verantwoordelijkheid willen dragen. er is , nog meer in de privésector een enorm verschil in loon tussen een manager en een arbeider ! het verschil is soms ongeloofelijk groot, maar mocht jij de luxe hebben om te zeggen : ik wil x euro krijgen, zou jij dit laten liggen? wat er fundamenteel moet veranderen is het volgende : managers mogen van mij alles doen om een bedrijf winstgevend te maken, maar ze moeten de arbeiders financieel laten mee profiteren van de gigantische winsten die sommige bedrijven maken. en men moet ervoor zorgen dat er voldoende grote reserves worden aangelegd voor in slechte tijden, zodat men niet onmiddelijk honderden werknemers moet ontslaan van zodra het iets minder goed gaat. dus denken op langere termijn en minder risico's nemen. managers die dit niet in acht nemen, zouden geen ontslagpremie mogen krijgen en zelfs moeten kunnen vervolgd worden voor hun wanbeleid. managers die dit wel in acht nemen mogen van mij zoveel verdienen als men voor hen wil betalen.
ik moet zeggen dat ik eens te meer mijn jongere broer gelijk moet geven.....
wanneer ik "gelukkig zijn" lees, denk ik onvermijdelijk aan het liedje van ann christy, een fantastische zangeres die ons veel te vroeg ontnomen werd. "gelukkig zijn " lijkt soms onbereikbaar, maar in feite zit het in kleine dingen.... voor sommigen is gelukkig zijn : geld in de portemonnee, een goede pint in het café, nieuwe kleren in de kleerkast. voor anderen is gelukkig zijn een succesvolle carrière ! voor sommigen is gelukkig zijn de wereld zien, een zeer grote kennis hebben over vele dingen maar voor mij, om gelukkig te zijn is het heel anders. gelukkig zijn is een goed mens zijn, is genieten van het leven. gelukkig zijn is als je familie bij elkaar is, is leven zonder je te haasten, zonder zorgen, is dromen, is wenen, is glimlachen, is liefhebben... gelukkig zijn is leven omringd door liefde, is vriendschap zaaien, de warmte van een vriend(in) die je , alhoewel hij/zij veraf is, "hallo" hoort zeggen. gelukkig zijn is 's morgens wakker worden en naar je partner kijken, enkel om te zien of alles in orde is met hem/haar gewoon om hem/haar te zien slapen. gelukkig zijn is een warme thuis, is een eenvoudig gedekte tafel, is een lekkere kop koffie bij je ontbijt, is de zoete melodie van een cd om je hart te inspireren. gelukkig zijn is genieten van een stralende zon, van de ijskoude lucht, van de regen en het onweer. gelukkig zijn is vriendelijk zijn tegenover iedereen, ook diegenen die je tegenkomt. gelukkig zijn is van het leven één groot avontuur maken soms gekke dingen doen, gewoon omdat je het graag doet. maar bovenal, gelukkig zijn houdt in : goed handelen in alles wat je doet, dat je niets doet waar jij je slecht bij voelt, dat je niemand pijn doet. gelukkig zijn, is goede vrienden hebben. gelukkig zijn is wanneer datgene wat je denkt, wat je zegt en wat je doet in harmonie zijn. gelukkig zijn is niets anders dan IN VREDE ZIJN MET JEZELF !
ik ben gelukkig dat ik een heel mooi gezin heb, heel toffe hartsvriendinnen, dat we samen mensen kunnen helpen, en dat ik toffe bloggers op bezoek krijg die geïnteresseerd zijn in wat we doen. ik wens jullie allemaal een heel tof weekend en wees ook jullie gelukkig !
het Verdrag van de Universele Verklaring van de Rechten van het Kind werd op 20 november 1989 aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. ondertussen hebben 191 van de 193 landen van de wereld dit verdrag getekend. de landen verplichten zich hiermee tot het beschermen van de rechten van kinderen in hun land. Unicef heeft de belangrijke taak bij het toezicht op de naleving van het verdrag. de belangrijkste rechten van het kind zijn : - het recht op onderwijs - het recht op eigen geloof en cultuur - het recht op een naam en een nationaliteit - het recht op een eigen mening - het recht op een veilig en gezond leven - het recht op bescherming tegen kinderarbeid - het recht op bescherming tegen mishandeling en geweld - het recht op bescherming bij een oorlog - het recht op spelen - het recht op te groeien bij familie - het recht op veilig drinkwater - het recht op goede gezondheidszorgen - het recht op zorg bij een handicap alle rechten gelden voor alle kinderen over de hele wereld.
laat ons dit allen eens goed overlezen. zelfs in eigen land worden deze rechten niet altijd nageleefd. elk jaar worden kinderen mishandeld, worden slachtoffer van incest....en dit misschien in onze buurt. kinderen kunnen zich niet verdedigen, zijn bang, en moeten alles ondergaan als niemand het voor hen opneemt. het is onze plicht om, alles we iets weten of opmerken dit kenbaar te maken. kinderen zijn het mooiste geschenk die we krijgen, maar sommigen lijken dat echt niet te beseffen. jaren geleden was er in mijn buurt een jongetje dat mishandeld werd en keer voor keer in het ziekenhuis belandde. daar vertelde de moeder dat het tegen de deur gelopen was, tegen de kast.... men vond het wel raar maar er werd niets aan gedaan. ik wist wat er daar gebeurde en heb het vertrouwenartscentrum ingelicht. ze hebben het kind daar weggehaald, de jongen was twee jaar en kon nog niet lopen. hij is in een goed pleeggezin terecht gekomen . die mensen hebben hem liefdevol verzorgd en het is allemaal goed gekomen met hem. ik wil speciaal vandaag, hier een oproep doen om, als je weet van een geval van mishandeling of zo dit te melden, dan dragen we ook een steentje bij om die rechten te laten gelden.
vorige dinsdag had Fien een fantastische dag bij de Sint in Spanje... maar woensdag stond ze op en was ze heel verkouden zodat haar mama besliste om haar thuis te houden van school. zondag informeerde ik hoe het met onze kleine meisje was gesteld, maar er bleek weinig verandering te zijn. dus beslisten we dat Fien deze week hier bij mij zou blijven. dinsdag ben ik naar de specialist gestapt met haar, want ik was er ech niet gerust in. in het ziekenhuis werd ze onderzocht en er werd ook een bloedonderzoek gedaan. gevolg was dat ze nu toch antibiotica moet nemen en ze niet eerder naar school mag dan dat ze volledig genezen is. dat is het beste ook voor haar. ze mist de school en haar vriendinnetjes maar beseft wel dat het nodig is.
zondag was ik op het missiefeest bij de zusters in Ruiselede. Antoinette stond daar met wenskaartjes die ze verkoopt voor "Ziekenzorg". een deel van het missiefeest is hobbytentoonstelling. het was echt de moeite wat daar te zien was : een paar mensen die echt heel mooie dingen maken en die probeerden te verkopen. er waren echte kunstwerkjes bij !!! ondertussen probeer ik hier thuis verder te doen met mijn kunstwerkjes : truitjes en dekentjes maken. ... deze morgen was Koen van Wereldmissiehulp hier nog en we hadden het over Roemenië waar zij een initiatief opstartten, en het is de bedoeling dat we regelmatig dekentjes kunnen meegeven naar daar. Monique van de Caspers uit Aalst stuurde een mailtje dat ze binnenkort een lading dekens naar hier brengen. van zodra Fien genezen is, ga ik naar Roeselare op bezoek, daar moet ik lapjes ophalen en ondertussen eens mijn metekindje Artur gaan bezoeken.
toen de mensen van "make-a-wish" deze zomer bij Fien waren om alles te regelen voor het weekend in Disneyland Parijs, verklapten ze dat Fien op 11 november ook meemocht met een vliegtuig naar Spanje, naar Sinterklaas. enkele weken terug kreeg mijn dochter telefoon, om te vragen of Fientje nog geïnteresseerd was om mee te gaan op 11 november. lang moest ze daar niet over nadenken. dinsdagmorgen moest ze al heel vroeg uit haar bedje, want om 6.30u moesten ze in de luchthaven zijn. op het vliegtuig kregen ze ontbijt. in Spanje, waar het 25 graden warm was, werden ze naar een hotel gebracht. daar kwam de Sint naartoe om met de kinderen een fijne namiddag door te brengen. de kinderen waren heel moe zodat velen op de terugweg in slaap vielen. om 19 uur waren ze terug in Zaventem, waar de ouders hun kinderen stonden op te wachten. het gebeuren werd door de nieuwsdienst van vtm gevolgd, en in het journaal van 19uur konden we de beelden al zien. ons Fientje kwam goed in beeld, en daar is ze natuurlijk fier op. het was echt een fantastische beleving voor de kinderen, die al zoveel moeten missen door hun ziekte. met dank aan "make-a-wish" en de sponsors die dit alles mogelijk maakten. Fien vond het vliegen leuk, en wil zeker nog eens met het vliegtuig op reis.
zaterdag zijn een hele lading dekens uit Jabbeke meegegaan met de containers van Lucas. ik wil vandaag de samenwerking met de mensen van Jabbeke eens uitleggen en hen in de bloemetjes zetten : Rita, een dame uit Stalhille, breit al sinds haar kindertijd . toen ze mijn oproep in de krant zag (3 jaar geleden) contacteerde ze mij om te zeggen dat ze ook wilde breien voor Pakistan; toen Annie uit Jabbeke een kalender ging kopen bij Rita, zag ze het mooie breiwerk en vroeg waarmee ze bezig was. Rita vertelde over de "dekens voor pakistan". Annie vond het een prachtidee en maakte anderen warm om te breien, en vroeg ook wol waar ze er maar kon krijgen. Leen uit Veldegem had meteen de smaak te pakken om lapjes te breien, en waar ze ook gaat haar brei ligt in haar auto : moet ze ergens even wachten.... ze breit, als ze de was van Ter Loo (bezinningscentrum) doet en de was is aan het draaien .... ze breit..... Monique naait dan de lapjes aan elkaar en maakt er prachtige dekens van. deze vier vrouwen vormen een perfect team : het zijn vier bezige bijen met het hart op de juiste plaats !!!! ik was zo blij al hun dekens, die ze me deze zomer brachten, te kunnen meegeven naar Senegal met Lucas. Ik houd eraan ze alle vier te bedanken voor het vele mooie werk die zij voor de minderbedeelden doen. hun dekens zijn met héél véél liefde gebreid. Dank je Rita, Annie, Leen en Monique voor alles wat jullie voor de actie doen !
na het zien van de reportage in het nieuws op vtm zaterdagavond, wilde ik Lucas feliciteren en schreef dat in het gastenboek op zijn blog. daar vond ik een ander bericht van "senegambiagroup". dit is een verzameling van organisaties die zich inzetten voor Senegal en Gambia. je vindt er ook de reportage terug van lucas uit Karrewiet / Canvas, van gisteren. (je klikt gewoon op de foto van lucas links bovenaan). héél tof hoor ! in de reportage zie je ook enkele van onze dekens !!!! ik ben daar even gaan rondkijken op die website en eerlijk gezegd wist ik niet dat er zoveel mensen bezig zijn om deze landen te helpen. er staan boeiende verhalen te lezen van mensen die regelmatig naar daar gaan. ik lees er dat al die organisaties mekaar helpen om goederen naar daar te krijgen, er benefiets georganiseerd worden, er is ook een online-shop waar je kan bestellen en de opbrengst gaat naar een goed doel van jou keuze. voor mensen die geïnteresseerd zijn zou ik zeggen : neem eens een kijkje op deze schitterende site www.senegambiagroup.com . wie weet kunnen we ook iets doen via deze groep ?
op deze elfde november staan we ook even stil bij diegenen die het leven lieten om ons land te verdedigen in de oorlog. als ik die beelden zie van die kerkhoven aan de westkust, de loopgrachten aan de ijzer.... het moet verschrikkelijk geweest zijn. we kunnen alleen maar bidden en hopen dat zoiets nooit meer gebeurt. maar als je de algemene toestand nu, al die stakingen , onrust .... ziet, dan vrees ik soms.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
voor de derde maal vandaag kom ik op mijn blog schrijven. ik kreeg zojuist een mail van Lies, de mama van Lucas (Populus) en dit nieuws kon ik jullie niet onthouden :
graag wou ik nog vermelden dat Trees Van Hove morgennamiddag in het dienstencentrum "De Bosrank" te Deinze haar verhaal komt doen over Senegal. om 14 uur begint het, en het is zeker de moeite waard om deze bijzondere vrouw te horen vertellen.
op deze winterse zaterdagavond wou ik het even hebben over Antarctica. 
een man is het beu om iedere dag naar zijn werk te gaan , terwijl zijn vrouw de hele dag thuis mag blijven.
vanuit mijn gevoel voor de medemens, en vooral voor kinderen vond ik het erg wat ik vorig jaar hoorde over de straatkinderen in Gent. zo zijn antoinette, annie en ik bij huize Triest beland waar we heel veel breiwerk naartoe doen. 
willemijn van dommelen is pas 31 maar heeft al een rijkgevulde carrière achter de rug. ze werd gevoren in nederland, maar op haar twaalfde besluiten haar ouders naar belgië te verhuizen. het leven in belgië verloopt in het begin wat stroef. ze wordt als enige hollandse gepest door de andere kinderen. haar sociaal ingestelde persoonlijkheid doet het tij keren en van dan af voelt willemijn zich een stuk beter thuis in haar nieuwe land. na haar studies begint ze meteen haar eigen bedrijf. "Talent Factory" is een werving-en selectiebureau dat zich vooral richt op studenten die op zoek zijn naar een job. de concurrentie is groot, maar het bedrijf wordt een succes. ondertussen werd het bedrijf overgenomen en gaat willemijn aan de slag als woordvoerster bij SBS- het moederbedrijf van VT4 en vijftv, waar ze nu nog steeds als projectmanager werkt.
daar ik ziek ben kon ik gisteren niet mee naar de opendeurdag in Huize Triest, waar we al veel breiwerk naar toe deden. 
we hebben de neiging ons leven op te delen in vakjes : het huishouden doen, werken op kantoor, sporten, quality-time doorbrengen met de kinderen en.... (bengelend ergens onderaan de lijst!) tijd vrijmaken voor jezelf.
waarom zijn de lekkerste dingen nu net de ongezondste?
deze week kreeg ik een pps over de lonen van de ministers in ons land. daarin stond dat onze eerste minister zowat 17 000 euro per maand verdient. het totaal van onze 55 ministers kwam op 10.209.000euro, de kosten van hun chauffeurs : 2.310.000euro, hun personeel : 26.400.000euro. onze 503 gedeputeerden samen : 35.210.000euro.
het Verdrag van de Universele Verklaring van de Rechten van het Kind werd op 20 november 1989 aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. ondertussen hebben 191 van de 193 landen van de wereld dit verdrag getekend. de landen verplichten zich hiermee tot het beschermen van de rechten van kinderen in hun land. Unicef heeft de belangrijke taak bij het toezicht op de naleving van het verdrag.
vorige dinsdag had Fien een fantastische dag bij de Sint in Spanje... maar woensdag stond ze op en was ze heel verkouden zodat haar mama besliste om haar thuis te houden van school. 
toen de mensen van "make-a-wish" deze zomer bij Fien waren om alles te regelen voor het weekend in Disneyland Parijs, verklapten ze dat Fien op 11 november ook meemocht met een vliegtuig naar Spanje, naar Sinterklaas.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
