graag zou ik eerst aan alle mama's en oma's een fijne moederdag wensen!!!! de vrouw die moederdag, zoals we het nu vieren, uitgevonden heeft was anna jarvis. ze is nooit getrouwd en heeft zelf nooit kinderen gehad. ze woonde in crafton, west virginia. de moeder van anna stierf op de tweede zondag van mei in 1906, met anna aan haar zijde. op deze dag besloot anna iets te organiseren om alle moeders te eren. door haar toedoen wordt sinds 1914 elk jaar moederdag gevierd.
volgend gedicht vond ik op internet :
je leerde me schrijven zodat ik niet na hoefde te blijven je leerde me rekenen en ook om zelf te tekenen
dozen met speelgoed schonk je mij en ik, wat was ik blij wat kon mij dat van anderen schelen maar jij vertelde me om het te delen
je leerde me met anderen om te gaan pas gaan spelen als het werk is gedaan en op tijd komen voor het avondeten dat wilde ik nog wel eens express vergeten
dagen vol hoop en goede moed ik doe zoals jij altijd doet en gaat het fout dan hebben we schik mijn liefste moeder, jouw grootste deel dat ben ik. gwydion
mijn bestemming deze namiddag was het dorpshuis in watervliet. wie watervliet niet kent, moet er zeker eens een bezoek brengen. het is een dorp op de grens met nederland, heel rustig, landelijk, met een prachtige kerk! in het vroegere gemeentehuis, nu het dorpshuis, komen iedere tweede donderdag van de maand enkele vrouwen samen om lapjes te breien, en die aan elkaar te naaien. en dat is nog niet alles! na school, komen meisjes uit het vijfde en zesde leerjaar om te leren breien. dit vind ik nu eens echt een mooi initiatief. ik had twee truitjes mee, die ik met de lapjes maak, om hen te tonen. ze waren heel enthousiast, ze vonden het heel mooi, en gaan er nu ook maken. in juli geven ze een tentoonstelling, waar de mensen hun handwerken kunnen bewonderen, en ook de dekens, en de truitjes zullen er bij zijn. eigenlijk ken ik watervliet niet zo goed, maar ik heb zo de indruk, dat het er heel goed moet zijn er te wonen. toen ik naar huis reed zaten mensen gezellig te keuvelen op het terras van een plaatselijk café. op 8 juni is er weer breinamiddag, en ik hoop er dan bij te kunnen zijn!!!!! dank je lieve mensen van watervliet!
vandaag zijn we halfweg de week. ik sta meestal vroeg op met mijn ventje en als hij vertrokken is met zijn vrachtwagen, begin ik aan mijn huishoudelijke taken. hopelijk wordt "t weer" beter dan gisteren, dan kan ik deze namiddag nog wat genieten, misschien zelfs op terras lapjes naaien... straks ga ik fitnessen. , een beetje aan de conditie te werken, want tot voor kort was dat 0,0! dus hoogtijd om er wat aan te doen. in het fitnesscentrum waar ik ga, heerst een heel gemoedelijke sfeer, en wat voor mij zo belangrijk is, er zijn veel mensen van mijn leeftijd. dat geeft je een goed gevoel. een beetje beweging is voor ieder van ons goed, we vergeten dat soms wel eens, en als je dan een inspanning moet doen, voel je pas, hoe slecht het met de conditie gesteld is. gisteren heb ik wat rondgekeken op blogs en andere sites, en ik heb enkele "waarheden"???? opgetekend, die ik hier eens neer pen. sommige zijn echt grappig.
achter elke succesvolle man, staat een stomverbaasde schoonmoeder.
uit recent onderzoek is gebleken : treinen rijden niet op tijd maar op rails
de emancipatie van de vrouw houdt op wanneer haar auto het begeeft.
de misdaad is al georganiseerd ...nu de politie nog.
van geld dat we niet hebben, kopen we dingen die we niet nodig hebben, om indruk te maken op mensen, die we niet mogen.
een huisarts weet van veel dingen een beetje een specialist weet van een beetje, heel veel.
waar een wil is, is een weg helaas zijn er op de mijne wegwerkzaamheden
de doorsnee belgische vrouw heeft 2 problemen : ze heeft niets om aan te trekken en ze heeft geen kasten genoeg om het allemaal in te hangen
ik kijk al uit naar het weekend, want zaterdag ga ik dus naar een gezellig onder-onsje bij annie in drongen. met de grote hoeveelheid wol van een dame, die niet meer breit, maken zij lapjes voor de dekens. ontelbare lapjes zijn zoal in een deken verwerkt. annie vroeg me om ook een paar dekens mee te brengen, zodat zij eens zien, wat het uiteindelijk resultaat is. ik verheug me er echt op! morgenmiddag ga ik naar watervliet, net op de grens met nederland. daar breien ze samen in het dorpshuis, en leren zelfs kinderen breien om ook te kunnen helpen. zo gaat de week vlug voorbij en zondag is het voor ons, moeders, een feestdag!!!! ik hoop dat het een mooie zonnige dag wordt, en dat we kunnen genieten van het fijne samenzijn met de kinderen. dat wens ik aan alle moeders. moeder zijn is toch het mooiste wat er is. als je naar je kinderen, en kleinkinderen kijkt, is dat toch je grootste rijkdom. dat is althans wat ik ervan denk. vinden jullie ook niet?
bijna elke maand koop ik "goed gevoel". ik vind het een tof tijdschrift, en sinds het bestaat in klein handig formaat, neem ik het gemakkelijk mee, naar de kapper, naar de biljartwedstrijd, of ergens anders waar ik stil moet wachten of zo. in dit meinummer stond een mooi artikel : de kostbaarste momenten uit het leven van poolreiziger dixie dansercoer. hij vertelt over de geluksmomenten in zijn leven : het intense geluk dat hij tijdens zijn expedities ervaart, de geboorte van zijn dochter die hij via saterliettelefoon volgde, de dagen in zijn hut in de ardennen en zijn droom om later in het hooggebergte in zwitserland te gaan wonen. ik moet zeggen, het is een mooi artikel, waar ik wel één en ander uit onthouden heb. hij zegt onder andere : ik ervaar geluk, als ik helemaal in harmonie ben met mezelf, met mijn omgeving, met alles. het zijn momenten, waarop alles samenvalt. mijn leven tijdens een expeditie is heel intens en dat is meteen ook één van de redenen waarom ik er om de zoveel tijd nood aan heb om er één te ondernemen. net zoals alles opnieuw leren apprecieren een drijfveer is. in belgië is geluk overal, maar toch zijn veel mensen niet gelukkig. dat is heel contradictorisch, maar volgens mij heeft het te maken met de vloek van de overvloed. als alles makkelijk wordt, is er volgens mij niet veel geluk meer te vinden. ik probeer alles telkens opnieuw in vraag te stellen, om het zo weer te leren appreciëren. er zijn mensen die denken dat het leven een aaneenschakeling is van toevalligheden en het lot, maar dat is volgens mij maar een klein percentage. uiteindelijk maak je je leven en je geluk zelf.
ik denk, dat het normaal is, als een man als hij zoveel dagen eenzaam onderweg is, dat je vaker stilstaat bij het leven, bij alles wat je op dat moment moet missen, en dat je ook de schoonheid van de natuur beter ziet. wij zijn ganse dagen druk bezig, we doen ons best voor ons gezin, onze baas, voor vrienden en buren, maar vergeten soms tijd te nemen om eens stil te zijn, rond ons te kijken...... laat ons daar eens tijd voor maken, laat ons eens de mooie bloemenpracht nu bewonderen, alles in de tuin en de natuur komt weer tot leven ! gisteren was ik mee met patriek met de vrachtwagen. we zijn naar sint truiden geweest : de fruitstreek! overal op het veld was men aan het werk : gras wordt gemaaid, er wordt gezaaid, de fruitbomen staan vol witte en roze bloesems... in de weiden lopen kleine veulentjes bij de merrie, kleine lammetjes bij het schaap. het is gewoonweg prachtig. het is echt een wonder! alles lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. en binnen enkele maanden kunnen we weer oogsten : fruit, groenten, graan..... wat zijn we gelukkig. we vinden het allemaal zo normaal, dat we elke dag lekker brood kunnen eten, smiddags vlees, aardappelen en groenten, en savonds weer een goeie maaltijd. we staan er soms niet meer bij stil, dat er veel mensen zijn, bij wie dat helemaal niet normaal is. tenslotte zijn we toch allemaal mensen op eenzelfde planeet.
ik hoop dat vroeg of laat alles een beetje beter verdeeld zal worden, dat de mensen meer leren verdragen, en we elkaar meer helpen om tot een betere wereld te komen, waar het voor iedereen aangenaam is te vertoeven.
deze namiddag kon ik eindelijk tijd vrijmaken om naar de biënale in deinze te gaan. deze tentoonstelling van mensen, die als "amateurs" kunst maken, dus niet beroepshalve. hoewel deze mensen geen bekendheid genieten buiten deinze, zijn hun kunstwerken soms echte pareltjes. ik stond versteld van zoveel mooie schilderijen, beelden, ja, zelfs poëzie. vier gedichten van marc dewachter vond ik echt prachtig. de manier waarop hij emoties verwoord is buitengewoon. ik kan het niet laten één van zijn gedichtjes op te tekenen.
gebroken nagels onder het deken van machteloosheid hoe gevoelig is een mens hoe lang kan je tederheid ontberen verlangen verdragen en hoe lang voor verbittering een einde maakt aan dit verlangen en ook je tederheid doodt kom dan dat ik je bemin
na dit mooie gedicht wens ik iedereen een zonnig weekend .
gisteren waren mijn dochter inge, en haar dochter fien jarig. zoals alle meisjes van haar leeftijd (ze werd gisteren 6 jaar) is ze hevige fan van diddl. dus kan je haar geen groter plezier doen dan haar iets van die collectie te kopen. ons inge werd 34. toen ik 's morgens wakker werd, moest ik terugdenken aan die dag : 3 mei , 34 jaar geleden, toen ik om 7 uur in de materniteit aankwam. zes jaar geleden, juist op dezelfde datum, maar ook op dezelfde dag, woensdag, werd dan mijn kleindochter geboren. een koningswens, want 22 maanden tevoren was tom geboren. ze zijn voor mij het allerbelangrijkste in mijn leven. ik denk dat vele grootouders het met mij eens zullen zijn : als je die kinderen ziet opgroeien, ben je soms echt bezorgd. als je ziet en hoort wat er tegenwoordig allemaal gebeurd, is dat niet abnormaal. ik hoop zoals vele anderen, dat er echt meer vrede en verdraagzaamheid komt. het begint in het gezin. de waarde van het gezin word soms zwaar onderschat. kinderen moeten waarden leren in het gezin en op school. tegenwoordig gaat alles zo snel, beide ouders gaan werken, kinderen moeten in de opvang, zien hun ouders soms weinig, kijken teveel naar teevee of zijn met allerlei computerspelletjes bezig.... de gezelligheid van het gezin is soms ver te zoeken. ik kan misschien ouderwets klinken, en vele jongeren zullen dat zeker zeggen, maar een kind dat thuiskomt, en mama of oma zijn daar, ze kunnen vertellen wat ze op school leerden of meemaakten, samen met de ouders eten, een beetje hulp bij het huiswerk, en op tijd in hun bedje.... het is toch zo goed voor hen. de warmte van het gezin is zo belangrijk voor de opvoeding van de kinderen. jonge mensen vergeten dat soms. het is mijn enige wens dat de toekomst van alle kinderen er een beetje rooskleuriger begint uit te zien. daar kunnen wij als grootouder ook een beetje ons steentje toe bijdragen. ik ondervind hoe de kleinkinderen genieten als ze een dagje bij mij zijn. het voordeel als grootouder is, dat je dikwijls meer tijd hebt voor ze. en die tijd maak ik heel graag vrij voor hen. als ik dan ondervind hoe gelukkig vele kinderen waren te mogen breien voor pakistan, dan weet ik dat onze jeugd sociaalvoelend is, dat ze meeleven met de mensen die het minder goed hebben. dat is een goede basis. zo'n dingen bewijzen dat.
wat een prachtige dag! reeds om 6 uur was het niet zo koud meer, en ik had echt zin om veel te doen vandaag. ondertussen is het half negen, en de strijk is reeds gedaan, en dus neem ik even tijd om mijn mailkes door te nemen, en nog wat neer te pennen. op zo'n dag van vandaag, denk ik wel eens aan juf brigitte. ze woont in knokke, maar geeft les in het lager onderwijs, in oostende. ik ken niemand die met zoveel enthousiasme aan de lapjes is begonnen. ze heeft de kinderen in haar klas warm gemaakt voor het initiatief, en samen hebben ze heel wat lapjes gebreid. ze hield me regelmatig op de hoogte van de vorderingen, en ik was echt benieuwd om haar te ontmoeten. en ja, op een zaterdag kwam ze langs. ze was eigenlijk zoals ik me had voorgesteld, een echte optimistische vrouw. over twee jaar gaat ze met brugpensioen, ze was nooit getrouwd, leeft helemaal voor de kinderen van haar klas, is bovendien héél sportief.... kortom, als je haar ontmoet, is je dag goed! ze vertelde honderduit over haar sport : lopen, over haar peugeootje, waar ze zo tevreden over is, en ook over haar teleurstelling, dat alles nu met de computer moet bijgehouden worden op school. ze houdt er echt nog van het klasboek bij te houden, alles zelf te kunnen noteren. ze heeft nooit kinderen gehad, maar de kinderen waaraan ze lesgeeft, zijn haar kinderen. ze gaat er helemaal in op. enkele weken terug belde ze me om te zeggen, dat ze nog verder breien, en ze de lapjes wel eens zal brengen. ook moet ik denken aan een vrouwtje, die me belde, dat ze 96 jaar is, en of ze ook nog mocht breien. natuurlijk!!!!! en met plezier. en ook oma philips, die ook zo enthousiast breit, en zelfs regelmatig eens mailde om de vorderingen te laten weten. het doet echt deugd, dat zoveel mensen er plezier aan beleven. ik weet, het wordt zomer, en nu moet er in de tuin gewerkt worden, men gaat eens fietsen, wandelen, een uitstap maken, en dan wordt er wel minder gebreid, maar ondertussen, kunnen we de voorraad lapjes een beetje wegwerken. er liggen weer al een grote voorraad dekens klaar, die elke week nog groeit. zuster cécile en zuster noëlla, lieten me ook weten, dat de missiekring al een hele reeks dekens klaarliggen heeft, die ik mag komen ophalen. zo komt alles dik voor mekaar. tegen het einde van de zomer, is er weer een lading vertrekkensklaar.
gisteren moest mijn ventje gaan biljarten in tielt. dat kwam goed uit want een mevrouw uit de tulpenlaan daar, had mij een tijdje geleden gebeld om te zeggen dat ze heel wat lapjes en ook dekentjes had klaarliggen voor mij. dus, kon ik dat ook eens gaan afhalen. heel vriendelijke mensen, en wat een prachtige dekentjes, zelfs gebreide truitjes, en nog vele lapjes stonden daar klaar. daarna nog een spannende biljartnamiddag, en wat dacht je... mijn ventje heeft gewonnen! hij was supergelukkig, want sinds vorige week heeft hij een nieuwe keu (na 18 jaar!) en dat bewijst dat hij een goede keuze heeft gemaakt, niet dat het alleen aan die keu ligt, maar je moet het toch weer gewoon worden. overdag had hij ook al bericht gekregen van zijn baas, dat hij vandaag eens thuis mocht blijven, omdat het vorige week zo druk was, dus dat wil zeggen dat we vandaag een rustdag hebben. dat is zeker een aangename verrassing. na een lekkere kop koffie en wat rustig praten over het voorbije weekend, wilde ik toch even dit berichtje toevoegen aan mijn blog. straks ga ik weer aan de slag om dekentjes te maken. en morgen wordt het beter! sabientje zei zojuist op één dat de zon er weer aankomt en we zomerse toestanden mogen verwachten, waar niemand om zal treuren. je zou zowaar je wintertruien weer moeten bovenhalen, alst blijft zoals vandaag. hier in eeklo is het in elk geval druilerig. hopelijk komt er wat verbetering tegen de avond, want dan is het hier avondmarkt, en het weer speelt een grote rol bij zo'n evenement. morgen begint een nieuwe werkweek, hou de moed erin : de zon zal het aangenamer maken.
na een drukke week, was er gisteren eindelijk eens een gezellige namiddag. ik had alle medewerksters uitgenodigd om eens samen lapjes aan elkaar te zetten. dat was al lang geleden, door allerlei omstandigheden. maar gisteren kon linda zich vrijmaken, ludwine moest onverwachts toch niet gaan oppassen, en antoinette kwam ook af. zij was nog nooit in ons lokaal geweest, waar we lapjes aan elkaar naaien. ze wist ook niet dat we nog zoveel lapjes hadden. het werd een druk bijpraten over linda's reizen, en ludwine haar vrijwilligerswerk en de kinderen, over onze dekens ook natuurlijk. antoinette maakte van de gelegenheid gebruik om eens in de verschillende pakken lapjes te kijken, en er uit te zoeken om mee te nemen voor haar creaclub. deze mensen helpen ook dekens maken. bijna een auto vol hebben we geladen. naar het einde van de namiddag zijn we nog een koffietje gaan drinken. we waren allemaal tevreden. morgen breng ik dan een bezoekje aan de 9de biënnale in de brielpoort in deinze. dit is een tentoonstelling voor deinse niet-professionele kunstenaars. antoinette helpt niet alleen met de dekens, zoals ik al vertelde richtte ze samen met haar vriendin mireille een creaclub op in vinkt. ze is echt een handige, creatieve vrouw....ze is ook kunstenares! (dat is ook de grootste reden waarom ik ga, tenslotte is zij mijn vriendin, en rechterhand bij mijn initiatief!) jaarlijks neemt ze deel aan deze biënnale. maar er staan niet alleen schilderijen tentoon, ook andere kunstwerken staan tentoon, en kunnen aangekocht worden. de tentoonstelling is alle dagen open van 29 april tot 7 mei van 14u30 tot 17u30 en de toegang is gratis. het is trouwens de week van de amateur kunsten, en niet minder dan 56 mensen van groot deinze stellen tentoon. maandag komt dan 1 mei, met s'avonds hier in eeklo avondmarkt. maar daar mijn ventje voor een nederlandse firma werkt, heeft hij geen verlof! integendeel, tis heel erg druk momenteel. ja, zo gaat dat. er zijn dan periodes dat het minder druk is, en dan kunnen we eens meer genieten! momenteel schijnt de zon hier , ik hoop dat het nog wat zo blijft...ik wens jullie in elk geval een zonnig verlengd weekend, en tot binnenkort.
gisteravond begon er op één een nieuw programma : " lotgenoten " jan van rompaey bracht het verhaal van de belgische kampioenen paardemennen. ja, en dat bracht weer heel wat jeugdsentiment bij me naar boven. ik vertelde al dat ik als ik nog klein was, vaak meemocht met mijn pa bij de boeren en daar ontstond mijn grote liefde voor de paarden. als ik zo die mensen gisteren bezig zag met die paarden, en hoe ze ook met veel liefde erover praatten, dat was het! die ene persoon zei : "wat je aan een paard geeft aan liefde, krijg je in tienvoud terug". en zo is dat. als twaalfjarige leerde ik paardrijden in een manège, en een tijdje later, toen mocht ik mee op uitstap. dat was natuurlijk heel iets anders dan rondjes rijden in de manège. maar in mijn vrije tijd, ging ik helpen om de paarden te kammen, de stallen te kuisen. als ik maar bij de paarden was, voelde ik me goed. daar ik veel moest studeren om goeie resultaten te behalen, is het paardrijden achterwege gebleven. het was ook vrij duur, en wij waren met vijf thuis, er waren andere dingen méér nodig. maar zelfs nu nog, als ik op de baan ben, en ik zie paarden, dan smelt ik weer helemaal weg. blijkbaar ben ik ook niet de enige, sommige mensen maken er zelfs hun blog over : louisa, met haar blog : " paarden liefhebber ", vindt je terug bij mijn favorieten. ze is ook bloemiste, dus bloemen vindt je ook terug in haar blog. hij is zeker een bezoekje waard!!! en wat het programma van lotgenoten betreft, het lijkt me heel interessant, het gaat steeds over kleine groepen van mensen, die samen aan een project werken. eigenlijk een beetje zoals alle mensen die samen met mij breien en naaien voor pakistan.... 't zou nog een goed idee zijn voor jan van rompaey! gisteren stuurde ik ook nog een mail naar shelter holland. dat is die nederlandse hulporganisatie die alleen naar pakistan en afghanistan gaat. vandaag antwoorde gerry me, dat er binnen een viertal maanden een container naar pakistan gaat, dus goed voor de komende winter. dat is toch al een beetje goed nieuws : als ik de dekens niet via belgië wegkrijg, dan geven we ze mee met shelter holland. de zon schijnt mooi, en ik ga weer wat lapjes aan elkaar naaien. tot later!
het is zondagmorgen, half negen. ik kon niet meer slapen, zie dat het zonnetje schijnt, en ben dus maar opgestaan. wat ik graag doe is enkele blogs bezoeken. ik heb ook zo wat mijn favorieten. één ervan is "wolven". het is een prachtige site over een dier, waar de meeste van ons een verkeerd beeld over hebben. we hoorden allemaal over de boze wolf in het sprookje van roodkapje, en ook over de wolf die de zeven geitjes allemaal op at. maar blijkbaar is het niet zo'n bloeddorstig dier als we altijd dachten. blue luna, die de site over wolven maakte vertelt er je over, je vind er ook prachtige teksten en supermooie foto's over dit toch wel heel mooi dier. als jullie even tijd hebben, links bij mijn favorieten vind je deze site. als je erop klikt , kom je er automatisch op terecht. ik hoop dat jullie het even mooi vinden als ik. veel lees- en kijkplezier.
wat een fijne dag vandaag! ik heb deze namiddag mijn terrasstoelen van de zolder gehaald. ( wij wonen op een appartement, op de bovenste verdieping, en daardoor hebben we er een zolder bij. dat is natuurlijk een luxe, als je op een appartement woont. ) nu kan ik dus in het zonnetje op mijn terras lapjes aan elkaar zetten. en ze voorspellen toch mooi weer... vandaag stuurde ik nog een mail naar kolonel florkin, om te vragen of er voorlopig nog vluchten naar pakistan gaan, maar hij antwoordde negatief. spijtig. nu ik geef de moed niet op, tegen het einde van de zomer zullen ze wel op één of andere manier in pakistan geraken. rosa van het rusthuis in beernem mailde me dat ze weer al één en ander klaarliggen heeft voor mij, dus volgende week, even daarheen. als de zon zo schijnt, zie je onmiddelijk dat de mensen meer buitenkomen. tijdens mijn dagelijkse wandeling , de scholen waren net gedaan, zag ik al die jongeren met een blij gezicht, want tis niet alleen weekend, tis bovendien mooi weer! de kust zal weer volk trekken... en de kust heeft voor mij een speciale betekenis : ik ben geboren in blankenberge, en heb daar ook enkele jaren gewoond, vandaar zijn we verhuisd naar zeebrugge, dus ook aan zee. het waren fantastische jaren. twas er toen nog niet zo druk ook. we woonden aan de baan die langs de kustlijn loopt. wat me altijd bijgebleven is : 's nachts, als er storm op zee was, dan zag je de lichtjes van de vissersbootjes zo naar de haven toe komen. ik kon ze zien vanuit mijn kamer. de haven van zeebrugge was toen nog niet uitgebreid. je kon zo de zee zien vanuit ons huis. als het mooi weer was, gingen we vaak naar het strand, dat was niet zo ver af. ik ging toen naar een klein wijkschooltje, waar je kon gaan tot na je eerste communie. daarna moest je naar de dorpschool, die wat verder was. daar ben ik niet meer naartoe gegaan. mijn ouders stuurden me naar brugge, naar het sint andreasinstituut aan de garenmarkt. verschillende zusters van die school waren toen in belgisch congo, als missiezusters. vandaar leerden we al vroeg, dat niet alle kinderen de mogelijkheden hadden, die ons te beurt vielen. we maakten hemdjes voor de missies, die namen de zusters dan mee, wanneer ze na een vakantie teruggingen naar congo. ik bewonderde die mensen, evenals alle mensen die nu voor organisaties in die verre landen zijn, onder soms heel moeilijke omstandigheden moeten werken, soms met risico van hun eigen leven. door mijn initiatief heb ik verschillende zusters leren kennen, die vroeger missiezuster waren . sommigen hebben er vele jaren doorgebracht en zij deden het heel graag. hun geluk was die mensen te kunnen helpen en te onderwijzen. zij verdienen onze grootste bewondering! zo , nu ga ik weer wat dekentjes maken, en hopelijk kan dat morgen in het zonnetje. ik wens jullie allemaal een zonnig weekeinde . groetjes, dino
er zijn reeds ontelbare dekens opgestuurd naar pakistan, roemenië en usa, maar we hebben nog duizenden lapjes aan elkaar te zetten. ik wil jullie de vrouwen even voorstellen, die zich steeds vrijwillig inzetten, om me te helpen, met deze lapjes, mooie dekens te maken. marleen : dit is mijn buurvrouw, die reeds heel veel vrijwilligerswerk deed. ze is altijd bereid om mensen te helpen. ze zorgt ook graag voor haar kleinkinderen. ze is helemaal in de ban van de "dekens voor pakistan". het is , net als voor mij, een echte ontspanning. we zitten dan ook vaak samen om lapjes aan elkaar te zetten. we hebben een goede band met elkaar, al sinds ik hier acht jaar geleden kwam wonen. ludwine : is ook een heel bijzondere vrouw. ze is altijd positief ingesteld, en doet ook heel veel vrijwilligerswerk : ze geeft nederlandse les aan asielzoekers, doet oppasdienst... ze woont in waterland-oudeman, dat is een heel klein polderdorpje op de grens met nederland. linda : doet ook veel vrijwilligerswerk, maar maakt toch tijd om te helpen met de dekens. als ze niet kan komen , doet ze thuis verder. ze zorgt ook voor haar kleinkinderen, doet oppasdienst.... kortom, ook een bezige bij. sandra : een echte optimiste! en heel sportief ook : ze speelt ijshockey met een eeklose ploeg, is leidster van de scouts, woont nog steeds thuis bij haar ouders. ze heeft nu vast werk gevonden, en daardoor kan ze minder komen naaien, maar samen met haar ma, maken ze thuis verder dekens. laurette : is ook bezeten van de "deken voor pakistan"-microbe. ze is zo enthousiast om mee te werken, zodat ze ook s'avonds zit te naaien. dan heb ik ook nog antoinette, en haar creaclub, die ook de lapjes aan elkaar helpen zetten . antoinette hoef ik zeker niet meer voor te stellen, daar heb ik jullie in het begin van mijn blog al uitvoerig over verteld. marianne : dat is één van mijn beste vriendinnen, die ondanks haar vele werk toch nog tijd maakt om me te helpen. en niet alleen, om lapjes aan elkaar te zetten, maar ook om de dekens weg te voeren naar melsbroek. ze heeft er ook voor gezorgd, dat we momenteel een ruimte hebben om de lapjes op te slaan, en om er te naaien. al deze mensen wil ik vandaag eens heel bijzonder in de spotlights plaatsen, want zonder hen, zou het zeker niet lukken. ik dank hen langs deze weg dan ook bijzonder voor de fijne uren van samenwerken, en voor hun inzet. ik hoop dat we dit nog lang kunnen doen.
eindelijk heb ik het gevoel dat de lente zal beginnen! vandaag straalde de zon al een redelijke tijd. hopelijk wordt het nu steeds beter. ik krijg al zin om mijn terrasje een beetje op te fleuren met bloemen. deze morgen ging ik op bezoek op de blog van de natuurliefhebber julien. je vindt er alles over planten voor binnen en buiten, over bloemen.... met prachtige foto's ter illustratie. brengen jullie ook eens een bezoekje aan zijn blog? ga dan naar blog.seniorennet.be/flora je zult aangenaam verrast zijn! morgen begint een nieuwe werkweek, ook het begin van de derde schooltrimester, dus voor vele studenten de aanloop naar hun eindexamen. eerste en plechtige communicanten kijken al uit naar die "speciale dag" voor hen. stilaan komt ook de jaarlijkse verlofperiode voor velen in zicht. zal het een warme zomer worden? wie zal het zeggen! in elk geval is het nu echt de moeite om eens rond ons te kijken : de natuur komt in volle bloei, de vogels maken hun nest , de dagen worden steeds langer en komt er dus meer tijd om na de dagtaak nog eens te gaan wandelen of fietsen, een terrasje doen... ik denk dat je in de lente en zomer meer contacten legt, waarschijnlijker rapper eens de auto aan de kant laat (goed voor het milieu!) het kan je alleen maar blij maken, het geeft je energie!
tis nog maar vrijdag, maar ik denk dat velen vandaag het paasweekend inzetten. hopelijk zit het weer een beetje mee, want ik vind het nogal fris voor de tijd van het jaar. de paaslelies trekken zich daar weinig van aan. het is een pracht om ze overal in bloei te zien! ik heb deze morgen al een wandeling gemaakt in eeklo. het was nog vroeg en nog tamelijk rustig. in praktisch alle etalages vind je de sfeer van pasen weer. het is echt een mooie tijd van het jaar : het wordt stillaan warmer, de terrasjes worden weer gezet, het is langer klaar, de mensen komen meer buiten voor een wandeling, een fietstocht, een uitstap... ik denk dat er nu ook wat minder zal gebreid worden, maar geen nood, we hebben nog een enorme hoeveelheid lapjes om aan elkaar te zetten. met de lapjes ben ik nu ook truitjes beginnen maken voor de kinderen, dat zullen ze daar in pakistan volgende winter ook goed kunnen gebruiken. wat je toch allemaal kan maken van die simpele lapjes.... ze zijn gewoonweg prachtig! al zeg ik het zelf. in mijn gastenboek schreef marjon het ook. marjon is een vriendin van me waar ik veel bewondering voor heb. zij en peter, haar man, hebben drie schattige kinderen. ze heeft dus behoorlijk veel huishoudelijk werk te doen, en bovendien gaat ze mee met haar man werken die zelfstandig stukadoor is, je moet het maar doen....niets is haar te veel. het bewijst nog maar eens dat een vrouw heel belangrijk is in onze maatschappij. de pakistaanse en afghaanse vrouwen zijn de minst bedeelde over heel de wereld....(staat in een officieel rapport in génève) laat ons daarom speciaal bij dit paasfeest eens denken aan hen, en via het breiwerk voor pakistan, hen een klein beetje steunen. hetgeen we kunnen opsturen is misschien niet zoveel, maar alle beetjes helpen, en hopelijk krijgen we nog wat meer steun vanuit onverwachte hoek. prettig paasweekend toegewenst!
ik heb misschien al verteld, dat ik één broer en drie zussen heb. één ervan : ann, doet de zaak van mijn ouders verder : GBcontact in ruddervoorde. (misschien voor sommigen een onbekende gemeente, maar het is een deel van oostkamp bij brugge) toen men in ruddervoorde gelezen had in de krant over "de dekens voor pakistan" , had iedereen wel door dat ik de zus was van "anneke van den unic". velen kennen me daar trouwens omdat ik daar een tiental jaren geleden gewerkt heb na het dodelijk ongeval van mijn schoonbroer piet. ann en ik zijn allebei onze man vroeg verloren, en daardoor hebben wel een hechtere band met elkaar. zuster hendrika zei tegen mijn zus, dat ze met de missiekring zouden breien voor pakistan. ze hebben prachtige, volledig afgewerkte dekens , gemaakt! zoveel, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. deze namiddag ben ik hen gaan bedanken daarvoor, en ondertussen kreeg ik weer een lading mooie dekens mee. elke maand komen ze één namiddag samen. in juli en augustus is het rust- en vakantieperiode, en in september gaan ze weer volop aan de slag, want dan organiseren ze een groots missiefeest. daar ben ik alvast op uitgenodigd.
ik kreeg deze morgen een prachtige mail toegestuurd van ingrid. we zien elkaar niet zo vaak, omdat we allebei héél druk bezig zijn, maar af en toe maken we even tijd, en gaan we samen eens iets gaan eten, en dan praten we even bij. nu is het al een tijdje geleden....en ze stuurde me volgend gedichtje :
tijd tikt door... in zijn eigen ritme tijd is slechts geleend, een gegeven, waar ieder naar leeft. alle voor-en tegenspoed en één seconde... een héél leven in één uur... om hem soms even stil te zetten... Ine
we leven in een tijd van stress, haast, deadlines halen, snel dit, snel dat... dat we soms vergeten even stil te blijven staan, en ook nog eens te genieten, eens te praten met elkaar, rond te kijken naar al het moois die er is. éénentwintig jaar geleden stierf mijn man héél plots. één minuut ervoor stonden we nog te praten, zei hij dat hij even wat ging drinken in de keuken...hij kwam niet terug. een afwijking aan zijn hart, waar wij geen weet van hadden. hij heeft niets gevoeld, geen pijn gehad, en daar ben ik wel blij om, maar hij was véél te jong om ons te verlaten, maar daar kies je niet voor. hij was wel een eeuwige optimist, leefde graag, genoot van het leven, werkte graag, zorgde voor zijn gezin als de beste...ik had toen een winkel 't speelmanneke aan o.l.vrouw ten doorn in eeklo. ik verkocht er van alles voor school, maakte fotocopies, en het meest geliefd voor de schoolkinderen : snoep en frisdrank. door een faillissement van zijn baas, was hij in een fabriek gaan werken waar hij enkel in het weekend werkte, en tijdens de week hielp hij veel in de winkel. na de winter zou hij weer werk zoeken in de bouw, hij was vloerder. maar zo ver is het dus niet meer gekomen.... vanaf die dag besefte ik hoe belangrijk tijd is, hoe kort de tijd soms is om te genieten, hoe broos geluk is... in plaats van ons over van alles en nog wat druk te maken, laat ons genieten van alles wat ons gegeven is, laat ons ook dankbaar zijn voor elke minuut dat wij hier zijn... want wat er vandaag is , is er misschien morgen niet meer... daarom ben ik ook zo dankbaar dat we ons samen inzetten voor pakistan : we geven die mensen toch een beetje "warmte" in die moeilijke tijden die ze daar nu meemaken. en we gaan dat verder doen!
toen ik vanmorgen opstond had ik zin om diep in mijn lakens te duiken en gans de dag in mijn bed te blijven. hebben jullie ook soms zo'n dag? sinds de dag dat mijn artikel in alle kranten verscheen, dat was 9 december vorig jaar , is er precies een sneltrein beginnen rijden, die nergens stoptte. ik zat er op en hier en daar sprongen er nog mensen op, en de trein bleef maar rijden. ik zag van alles, hoorde van alles, was druk bezig....maar is het nu voorjaarsmoeheid, of een beetje vermoeidheid, wie zal het zeggen, maar ik hoop op een rustige nacht, en hopelijk ben ik morgen een beetje uitgeslapen. het is ook dat steeds denken aan alles wat nog moet gebeuren, steeds vechten om vooruit te geraken, om een nieuwe ruimte te vinden, waar ik de lapjes die toekomen, voorlopig kan opslaan....nu heb ik een lokaal, maar dat wordt in juni afgebroken. voorlopig weet ik nog niet waar ik de lapjes dan kan onderbrengen : het moet een droge ruimte zijn, niet ver van waar ik woon, en ook de vrijwilligsters. tijd geeft raad zegt mijn ma altijd, dus wie weet.... ik mis ook sandra, die altijd zo optimistisch was, en veel kwam helpen lapjes aan elkaar zetten. ze heeft nu vast werk, en ze doet het graag, dat vind ik echt tof voor haar. ze doet wel s'avonds verder aan de dekens, maar das anders... ik mis ook linda, die nu op reis is, ludwine die een beetje ziek is, laurette moet geopereerd worden...marleen, met wie ik nu eigenlijk het meest samenwerk is geveld door een zware bronchitis... marianne heeft haar werkweek... maar toch naaien ze allen thuis verder aan de dekens! zo blijven we steeds met elkaar verbonden, en ook met al diegenen, die nog steeds verder breien, en lapjes opsturen. een paar dagen rustig aan, en ik kan er weer tegenaan. morgenmiddag ga ik naar ruddervoorde. de missiekring komt samen, en ze hebben al zoveel dekens gemaakt voor pakistan, en ze verwachten mij, dus ga ik zeker op hun uitnodiging in.
als jullie even klikken op gastenboek, dan kunnen jullie, net als ik meegenieten met het verhaal van annie uit drongen. k vind da zo tof da ze eens neerschrijft hoe zij het initiatief ervaarde, en eraan begon mee te werken, hoe zij met enkele mensen samen een echte vriendschapsband opbouwde, hoe zij er zich bij voelt...zo leest u ook eens hoe een ander dit breien voor pakistan beleeft. ik hoop dat er zo nog meer mensen eens hun verhaal neerschrijven. in elk geval : dank je annie, voor je verhaal, voor je mooie lapjes die je breit, voor de mooie mailkes, en de uitnodiging om eens samen te komen met je vriendinnen, die ook al zoveel gedaan hebben. ik wil iedereen die mijn blog bezoekt ook een prettig weekend wensen, hopelijk met goed weer. ik hoop ook dat alle kinderen, die vakantie hebben, er zullen van genieten! hartelijke groetjes, dino
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
