donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland. ik schreef al eens over die mensen : ze maken eigenlijk al langer dan wij dekens van lapjes, gebreid in wol maar ook met stof, dus patchwork. toen ik even niet wist waar naartoe met alle dekens, had Rosette die vereniging leren kennen, en vroeg ze mij of ze hun dekens naar daar mochten doen. zo komt het dat ze van Watervliet regelmatig naar Kattendijke rijden, met breiwerk. die stichting brengt alles zelf naar hun projecten. op enkele fotos stonden kinderen, die 'wees' werden na de tsunami en opgevangen werden door een zuster en een medewerkster van de stichting. zij zorgen voor die kindjes, en zijn blij met de hulp die ze vanuit Kattendijke krijgen. op 4 september vierde de stichting hun tweede lustrum. ruim 52 donateurs, medewerksters van de stichting vierden dit in de tuin van hun voorzitster Ilona Schmit . al ruim 10 jaar stelt die vrouw belangeloos haar atelier en woonruimte beschikbaar voor de maandelijkse bijeenkomsten. Ideeën worden uitgewisseld onder het genot van een kopje thee of koffie. zelfgemaakte dekentjes en truitjes worden getoond. kortom, het is bij haar een gezellige ontmoetingsplek. gezamelijk werken ze aan hun doel : warmte en vreugde brengen in kindertehuizen en gezinnen die het niet breed hebben, waar ook ter wereld. (dezelfde instelling als de onze!) daarom hebben ze in 1999 hun stichting opgericht en maken ze sindsien quiltdekentjes en breien ze kindertruitjes. tot op vandaag hebben ze al 1795 kinderdekentjes, 578 zelfgebreide kindertruitjes en precies 400 grote gebreide dekens ingeleverd. deze zijn allemaal goed terechtgekomen bij kindertehuizen overal ter wereld. steeds blijven ze zoeken naar nieuwe goede doelen. tot nu toe lukte hen dat aardig goed. ze zijn apetrots op hun stichting "geef je mens(je) warmte" en hopen er nog jaren mee door te gaan. op 2 oktober probeer ik mee te gaan met Rosette naar Kattendijke. ik kijk uit om kennis te maken met deze mensen. toen ik na de breinamiddag weer naar huis keerde was mijn auto volgeladen. daarom ben ik vrijdagmorgen met dit alles naar huize Triest gereden, waar ze heel blij waren. aanstaande dinsdag komen een paar mensen uit Jabbeke met hun breiwerk , en rijden we samen naar huize Triest om het af te geven. de warme dekens zullen goed van pas komen deze winter..... ik wil ook nog vermelden dat het komend weekend Opendeur is in huize Triest. iedereen is welkom. dan rest mij niets anders meer dan jullie allemaal een zonnig weekend te wensen !
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten... spijtig genoeg heeft het niet geresulteerd in een overwinning, maar ja, deze vrijdag misschien beter. zaterdag kwamen de kinderen en kleinkindjes voor patriek zijn verjaardag. ze hadden me gevraagd inplaats van taart of zo, spaghetti te maken. iedereen is er zo verlekkerd op ! dus waarom niet... het was echt supergezellig. Tom vertelde over zijn school en de leefgroep waar hij nu de ganse week verblijft. hij is er heel graag. gelukkig maar, want als oma ben je altijd heel bezorgd, maar blijkbaar is dat ongegrond. Fien gaat nu naar het vierde en is heel goed bezig, ze kan haar tafels van vermenigvuldiging echt uit het hoofd, zonder probleem. Tom en Fien missen mekaar wel want ze spelen in het weekend veel samen en maken geen ruzie. zondag was het dan familie-bijeenkomst van patriek zijn kant. we doen dat al jaren, omdat families mekaar meestal maar eens zien bij begrafenis of huwelijken. elk jaar in september komen we samen voor een gezellig etentje in een goed restaurant waar ook een speeltuin bij is voor de kinderen. het is een namiddag gezellig samenzijn en bijpraten. maandag had patriek nog een extra verlofdag gevraagd en zijn we naar Maastricht geweest. dat is een héél mooie stad. het was dan ook heel mooi weertje . zo was het eigenlijk een lang weekend voor ons en we hebben er heel erg van genoten. maar dinsdag was het dan werken geblazen : het appartementje kuisen, de was doen en nog wat klusjes. deze namiddag heb ik Fientje op bezoek. we gaan naar de ruilbeurs in Delhaize voor haar Pixar-kaarten. morgennamiddag is het breinamiddag in Watervliet. ik kijk er al naar uit, het is daar een gezellige bedoening hoor. ik geniet daar echt van een namiddag met deze mensen door te brengen. vrijdag ga ik bij Tamara gordijntjes hangen op de kinderkamer want de bevalling komt steeds dichterbij.... nog een zevental weken en het is zo ver.
er stond een straatmuzikant aan de ingang van het metrostation "l'Enfant Plaza" in Washington DC. het was een koude ochtend in januari van dit jaar. hij speelde gedurende 45 minuten : om te beginnen met Bach, dan het Ave Maria van Shubert, muziek van Manuel Ponce, van Massenet en opnieuw Bach. het was bijna 8 uur 's morgens, een piek-uur, er kwamen bijna 1000 mensen voorbij, meestal op weg naar hun werk. na 3 minuten was er een man op wat rijpere leeftijd, die de spelende muzikant opmerkte. hij vertraagde even , stopte enkele seconden en stapte dan sneller door. een minuut later kreeg de vioolspeler zijn eerste dollar : zonder stoppen gooide een vrouw een biljet in zijn vioolkist. enkele minuten later, bleef er een knakker even staan luisteren, maar keek op zijn uurwerk en stapte vlug verder... hij was duidelijk te laat. de grootste aandacht kwam van een kleine, ongeveer driejarige jongen. zijn moeder trok en duwde hem, maar het kind bleef staan kijken naar de vioolspeler. uiteindelijk heeft de moeder hem flink aangepakt om verder te gaan. tenslotte, al stappend, hield het kind toch zijn hoofdje naar de muzikant gericht.
gedurende de 45 minuten dat de muzikant speelde, waren er amper 7 personen die echt bleven staan en luisteren. alles bij mekaar had hij 32 dollar verzameld. niemand heeft opgemerkt wanneer hij gestopt is. geen enkel applaus. slechts één enkele persoon uit de 1000 voorbijgangers heeft hem herkend.
niemand die er aan dacht de vioolspeler Joshua Bell was, één van de beste muzikanten ter wereld. hij heeft daar in de hall van de moeilijkste partituren gespeeld die ooit geschreven werden, en dat op een Stradivarius uit 1713 met een waarde van 3,5 miljoen dollar. twee dagen voor dit gebeuren in de metro, was zijn optreden in het theater van Boston op voorhand uitverkocht, en kostten de tickets bijna 100 dollar per plaats!!!
dit incognito optreden van Joshua Bell in een metrostation was georganiseerd door de "Washington Post" in het kader van een onderzoek naar perceptie, en de smaken en de prioriteiten van de mensen. dit waren de vragen : ° kunnen wij in een gewone omgeving op een ongewoon uur, schoonheid herkennen? ° houden we stil om het te apprecieren? ° kunnen wij in een onverwachte context talent herkennen?
één van de mogelijke conclusies van deze ervaring kan zijn : als we niet de tijd hebben om te stoppen en te luisteren wanneer één van de beste muzikanten ter wereld, één van de mooiste partituren speelt, hoeveel andere buitengewone zaken laten we dan ook aan ons voorbijgaan?
zaterdag... mooi weertje... de wereld lijkt precies anders vandaag. de laatste weken zijn voor mij nogal druk geweest, niet wat werk betreft, maar ik heb veel emoties te verwerken gekregen. voor veel mensen misschien gewone dingen, en dat zijn ze ook, maar die op mij sporen hebben nagelaten. sporen van geluk, ontroering, verwondering, verdriet.... in bepaalde periodes van je leven, neem je daar niet veel aanstoot aan, en gaat alles gewoon voorbij, andere periodes ga je op alles dieper in, en treffen je de gevoelens méér dan anders. en vandaag sta ik daar echt even bij stil, probeer ik alles een plaatsje te geven, en bedenk vooral : denk eens aan jezelf! dat lijkt voor velen egoïstisch, maar voor diegenen die me kennen, niet. toen ik kanker kreeg , zei de dokter : het wordt nu tijd dat je eens aan jezelf begint te denken. dat heb ik toen gedaan, ik voelde me rustiger, vocht tegen de ziekte... maar zodra ik me beter voelde was de trein weer vertrokken, als je begrijpt wat ik bedoel. zonder dat je het weet, leef je weer het leven van voorheen. deze week werd ik weer eens wakker geschud, toen we moesten wachten op het resultaat van Fien haar scan.... voorlopig is het weer goed, maar.... ik moet even op de rem trappen, even gas terug nemen, meer tijd nemen om tot rust te komen ....
bij velen vergaat het net hetzelfde, ik denk dat velen zich herkennen in mijn verhaal. soms is het echt beter een beetje af te remmen, eens stil te staan en te gaan, inplaats van te lopen... het leven gaat al snel genoeg. een fijn weekend gewenst !
pas telefoon gekregen van de professor. op de nmr scan is niets te zien. dus dat is wel goed nieuws, maar tijdens twee hersenonderzoeken de laatste maanden is op een bepaalde plaats verhoogde activiteit vastgesteld, wat hen deed besluiten dat er iets is. dat 'iets' is niet te zien op de scan. ze kunnen ons fientje nu aan allerlei onderzoeken onderwerpen, maar ze vinden het raadzamer gewoon alles zijn gang te laten gaan, en indien zich abnormale dingen voordoen zoals hoge koorts, moeilijkheden bij spreken.... onmiddelijk naar het ziekenhuis te komen. eigenlijk zouden we ons heel gelukkig moeten voelen maar er is altijd een 'maar...'. het enige wat we kunnen doen is hopen en heel alert zijn.
bij zo'n mooi weer, zwarte dagen.... dinsdagnamiddag kreeg ik telefoon van mijn oudste dochter : ze hadden bij een onderzoek in het uz gent 'iets' gezien bij Fien .... dat wilden ze verder onderzoeken en daarom moest ze gisteren voor een nmr-scan. het duurt nog tot vanavond voor we weten wat 'het' is... ik kan je verzekeren dat de uren traag voorbijgaan, de onzekerheid knaagt, er gaat van alles door mijn hoofd... goed nieuws zal het niet zijn, maar dan heb je slecht nieuws, of nog slechter nieuws.... na die moeilijke jaren van leukemie, dacht ik dat Fientje haar strijd gestreden had en alles nu wel goed zou komen. men zei wel dat je pas na vijf jaar 'genezen' verklaart bent, maar ze ziet er zo goed uit, dus je hebt vertrouwen... we kunnen alleen maar hopen dat het al bij al nog meevalt.... het kan niet snel genoeg avond zijn tot we weten wat ons nog te wachten staat....
tis weeral zaterdag en ik kijk echt met een voldane blik achterom. maandag begon al heel goed met de ontmoeting met oma uit Betekom en haar familie. dinsdag was ik bij Arthur, mijn metekindje , en bij Antoinette uit Rumbeke. woensdag ben ik even gaan kijken bij mijn schoonma. ze was superblij met de maaltijden die ze haar nu elke dag brengen en ik ben een microgolfoven voor haar gaan halen zodat ze de maaltijden voor de zaterdag en zondag kan opwarmen. donderdag bracht ik een bezoek aan mijn zus Ann, en mijn dochter Tamara. gisteren was dan een bijzondere dag voor Patriek, omdat het nieuwe competitieseizoen van de biljart begint. mijn mama was dan weer superblij met haar nieuwe wagentje, waar ze eerst wat moest mee leren rijden want het is een automatiekske... voor Tamara en Sven was het een heel speciale dag om twee redenen : Tamara kocht het (oude) autootje van mijn ma, als tweede wagentje, nu de baby er komt. én gisteravond hadden ze een 3D-echo. ze konden hun meisje op een bijzondere manier bekijken. ze weegt ondertussen al 1400 gr en is al 40 cm. wat men tegenwoordig toch allemaal kan hé... ze is heel mooi en heeft het neusje van haar papa, zegt Tamara. nog een maand of tweeënhalf en we zien ze in eigen persoontje. ik kijk er enorm naar uit. voor Tom en Fien kan het niet snel genoeg gaan. ze waren gisternamiddag een half dagje bij mij. ik kan ze zo moeilijk missen... vandaag moet mijn Patriek werken want het is heel druk, en ik probeer zo een beetje van alles en nog wat te doen. je kent dat hé. op mijn blogje schrijven hoort daar steevast bij. ik wens iedereen een heel fijn, zonnig weekend en hopelijk voelen jullie je ook zo gelukkig als ik.
maandag was het de grote dag : na jaren mailen zouden we mekaar voor het eerst ontmoeten ... ik had mij al voorgesteld hoe oma er zou uitzien : een lieve oma, gezellig om mee te praten, heel meevoelend, een oma met een gouden hart... toen ze van de tram stapte in Blankenberge, wist ik onmiddelijk : dat is oma ! en het plaatje klopte perfect !!! samen met opa, haar zus en kleinzoon Pieter-Jan kwamen ze van Middelkerke waar ze op vakantie waren naar Blankenberge om mij te ontmoeten. we gingen een gezellige zaak binnen om kennis te maken en te praten, over van alles en nog wat. Oma en haar zus zijn grootgebracht in Hoegaarden. we hadden het over het echt brabants trekpaard ! oma en opa wonen in Betekom. kleinzoon Maarten zou die dag net terugkomen van een drie weken durende trip naar Senegal. en oma had hem heel mooi breiwerk meegegeven. hij zou bij zijn thuiskomst veel te vertellen hebben, zei Pieter-Jan, en daar keken ze allen naar uit. Pieter-Jan is de jongste kleinzoon en is heel graag bij oma en opa. hij is een heel leergierige jongen, weet graag hoe alles in mekaar zit. dat is een heel goede eigenschap. oma vertelde over het breien, hoe ze daar echt graag mee bezig is. ze had ook wat dekentjes en sokjes mee. ze leest mijn blog zodat ze weet waar alles naartoe gaat. ze vroeg me ook hoe het nu met de gezondheid van Fien en mij is. dat heeft ze op de voet gevolgd via mijn blog en mailtjes. oma en opa zien er echt nog heel goed en gezond uit en dat heb ik haar ook gezegd. ze genieten van hun kinderen en kleinkinderen en maken er een punt van om de zus van oma, die weduwe is, mee te nemen naar zee op vakantie . ze zijn echt een prachtpaar. ik was zo blij dat het er eindelijk eens van gekomen is om mekaar te ontmoeten, en we zullen dat in de toekomst nog zullen doen. het werd dus niet echt een afscheid maar 'tot volgende keer' !
Georgine Deleu uit Wervik is honderd jaar geworden, en woont nog altijd alleen in haar huis. ze krijgt hulp van Familiehulp, maar redt het voor de rest nog prima alleen. de vrouw is op haar verjaardag in de bloemetjes gezet door Familiehulp en kreeg een champagne ontbijt geserveerd. ze was er graag bij om het glas te heffen op haar honderste verjaardag. de kranige vrouw is nog altijd goed bij de pinken, en heeft naar eigen zeggen niks bijzonders gedaan om 100 te worden. haar man is in 1955 overleden en georgine bleef achter met vier kinderen. nu woont Georgine nog altijd in haar huis in Wervik, waar ze 77 jaar geleden introk. Familiehulp doet het huishouden. en Georgine geniet van het leven. na een paar valpartijen moest Georgine naar het ziekenhuis, maar telkens kon ze niet snel genoeg thuis zijn. en ze is van plan om de rest van haar leven in haar huis in Wervik te blijven wonen.
misschien hebben sommigen van jullie haar gezien in de nieuwsuitzending van donderdagavond, en gezien dat ze nog altijd breit. toen ik met de actie begon belde haar dochter me om te vragen of Georgine ook nog mocht breien voor de actie. dat vond ik zo bijzonder dat ik beloofde haar te bezoeken, wat ik ook gedaan heb. van harte proficiat, Georgine en hopelijk nog enkele jaren...
oma uit Betekom is een breister van het eerste uur, als je begrijpt wat ik bedoel. we mailen regelmatig met elkaar en ze leest mijn blog zodat ze op de hoogte blijft van de dekentjes, waar ze naartoe gaan, wie breit.... we hadden mekaar eigenlijk graag eens ontmoet, zodat mekaar eens in "levende lijve" zien. door de gezondheidsproblemen van Fien en van mij was het er nog niet van gekomen. maar dit lang weekend komt oma naar zee. we hebben afgesproken maandag in Blankenberge. dat is trouwens mijn geboortestad. we kijken er allebei heel erg naar uit. het zal trouwens een welkome ontspanning zijn. dinsdag ga ik op bezoek bij mijn metekindje Arthur, en ondertussen ga ik lapjes ophalen bij Antoinette in Rumbeke. ze is altijd blij met een bezoekje want sinds haar man deze zomer onverwacht overleed, voelt ze zich erg eenzaam. hij moedigde haar altijd aan en was geïnteresseerd in wat ze deed, ze waren altijd samen. dat maakt het nog eens extra verdrietig. ik ben er al een paar keer geweest sinds ze alleen is, en dan ga ik in de voormiddag, we gaan naar de phildar winkel om wol, we eten samen, en dan praten we nog wat bij over van alles en nog wat. in de namiddag keer ik dan huiswaarts. zo heeft ze weer eens een dagje gezelschap, en ik ben graag eens bij haar. wat ik de rest van volgende week doe, weet ik nog niet, maar dat zal rap veranderen. er zijn geen dagen dat ik niet weet wat gedaan. k probeer nu wel regelmatig tijd te maken voor mijn hobby : kaartjes maken. de laatste maanden was het zo druk , maar nu maak ik er tijd voor.
deze week was mijn schoonmama opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie, en van haar afwezigheid heb ik gebruik gemaakt om bij haar thuis de grote kuis te doen, en de inkomhal te behangen. deze namiddag mag ik haar afhalen in het ziekenhuis. ze is heel benieuwd naar het resultaat van mijn werk. daar was ik dus deze week mee zoet ! elke avond kwam ik uitgeteld thuis en kon mijn slaap heel goed gebruiken.
Trees Van Hove, de vrouw die elk jaar naar Senegal gaat om moedertjes te helpen bevallen, werd voor de eerste keer oma ! haar dochter werd op 3 augustus mama van Mads. het jongetje is de trots van de familie Van Braekel - Van Hove, dat is wel zeker ! ik stuurde Trees een mailtje om haar te feliciteren en vroeg haar ondertussen of ze weer naar Senegal gaat. daar haar zoon in Bolivië verloskundige- en spoedstage doet, gaat Trees en haar man in november naar daar. Catchabamba ligt op 2500 m hoogte, dus het kan daar behoorlijk koud zijn. truitjes, mutsjes en dekentjes kunnen ze daar zeker gebruiken. dit wordt dan weer één van onze bestemmingen... ondertussen breien ze in de Bosrank in Deinze elke dinsdagvoormiddag van 9 tot 11.30u, en elke tweede en laatste donderdag van de maand in de namiddag van 14 tot 16 uur, onder leiding van Elke Kerkhofs. ik probeer zo vlug mogelijk nog eens te gaan om mee te breien en ondertussen zie ik Elke en haar dames nog eens terug.
elke vakantie ga ik het breiwerk ophalen in Integraal in Brugge. ik schreef het eerder al : Integraal is een welzijnsschakel. vrijwilligers geven er les aan allochtonen, helpen de kinderen hun huiswerk maken... er is nu een veertiental dagen 'de zomerschool'. in de voormiddag is er les van 8.30u tot 12u. er zijn een 50-tal leerlingen uit 26 verschillende landen ! ze krijgen nederlandse les. ze zijn in drie groepen verdeeld naargelang hun kennis van de nederlandse taal. in groep 1 zitten diegenene die geen enkel woordje nederlands kennen.
samen met zuster Maria Gorretti en zuster Noëlla, die de leiding heeft in dit huis, hebben we gezellig gepraat over wat er allemaal te doen is in het huis, over de dekentjes, over wereldmissiehulp, Senegal.... zuster Maria Gorretti is reeds 62 jaar in het klooster. ze is 80 jaar, maar dat zou je zeker niet zeggen!!!! sinds vijf jaar is ze terug uit Congo waar ze missiezuster was, en ze kan honderduit vertellen over de tijd dat ze daar verbleef. nu breit ze heel veel en helpt waar ze kan. zoals ik al zei heeft zuster Noëlla de leiding en gaat ook gezinnen bezoeken waarvan de kinderen daar cursus komen volgen. ze vertelde gisteren een merkwaardig verhaal : tijdens de genocide in Rwanda vluchtte een grootmoeder met twee kleinkinderen en kwam in Brugge terecht. de twee jongens Thomas en Yves zijn reeds goed ingeburgerd en lopen school in het Brugse. jaren later kwam een nicht van de jongens met haar kindje de familie vervoegen. ondertussen zijn nog twee zusjes van de jongens via het Internationaal Rode Kruis met hun familie verenigd in Brugge ! dat is toch wel heel bijzonder... de mensen die bij Integraal komen hebben soms al een lange weg afgelegd, soms gevlucht uit hun land zoals deze familie... en vinden in Integraal steun en vriendschap. zuster Noëlla geniet als ze verteld, ze lééft voor die mensen en begroet iedereen met een hartelijkheid om jaloers van te worden. het is een unieke vrouw, neem dat van me aan! gisteren was er ook een vrijwilligster die wiskunde lessen geeft, en ook een vrijwilliger die nederlandse les geeft in de zomerschool. hij zocht documentatie om vandaag les te geven over 'de familie' : vader, moeder, kinderen, ooms, tante.... en dat moeten ze natuurlijk doen met foto's of als het over voeding gaat met echte voedingsmiddelen, die ze dan moeten proeven ook. zo leren ze onze soorten fruit, brood enz.. kennen en met naam benoemen. je ziet, het is daar echt een 'thuis' voor velen, een aangenaam huis om te vertoeven, en dat dank zij de vele vrijwilligers en zuster Noëlla. nu is het weer tot de herfstvakantie, dan ga ik er weer heen.
ik kreeg deze avond een berichtje van Annie. ze vertelde me dat bij Liliane, een collega en breister van het eerste uur, de teller voor 2009 op 1000 staat. das goed hé, maar ik vertel er onmiddelijk bij dat het totaal al 5050 lapjes bedraagt !!!!! en Annie zou Annie niet zijn als ze daar iets speciaals voor doet : elke keer als Liliane 1000 lapjes had, gaf ze haar een doos 'Merci-tjes' om haar extra te bedanken. En nu wil ik Annie en Antoinette eens speciaal bedanken omdat zij in Drongen, Vinkt en Deinze alles coördineren, zonder hun beide zou onze actie nooit zijn wat ze nu is. het was al lang gedaan geweest met de dekentjes. samen zijn we sterk, das nog maar eens het bewijs.
zaterdag onder een stralende zon, moest ik afscheid nemen van iemand die ik maar kort kende, maar een heel bijzondere indruk op me maakte , geliefde van iemand die we heel goed kennen... iets wat als een sprookje begon voor twee mensen, werd abrupt afgebroken door de dood. ik weet dat dit het enige geval niet is , maar als je het van dichtbij meemaakt , treft het je diep. gisteren moest een goede vriendin van me haar hond laten inslapen, waarvan ze zielsveel hield, nadat het dier door leverkanker niet meer kon eten. het zijn van die dingen die gebeuren maar die je pijn doen.
langs de andere kant was het vorige week ook een mooie week : het bezoek aan Mariette, een uitnodiging van Integraal uit Brugge waar ze weer flink hun best gedaan hebben om te breien... ik kon niet anders dan weer naarstig lapjes aan elkaar zetten dit weekend ! zo is het leven : geven en nemen, mindere momenten wisselen af met leuke dingen... en wat zal de komende week ons brengen? als het aan het weer ligt, zullen we niet mogen klagen, het word warm !!!! volgende zondag vieren we de verjaardag van mijn ouders, die allebei in augustus jarig zijn, en Tom en Fien komen terug uit Oostenrijk, die zullen dus heel wat te vertellen hebben... en ondertussen zijn we al augustus! de tijd gaat heel snel.
dan wil ik nog iets speciaals laten weten : toen ik met mijn actie begon, kreeg ik een brief van een vrouw uit Kruiseke-Wervik : Georgine Deleu. deze kranige vrouw was dan al 96 jaar maar vroeg of ze ook nog lapjes mocht breien. natuurlijk mocht ze dat en ik beloofde dat ik haar zeker eens ging komen bezoeken. een jaar later, heb ik dat ook gedaan, ze had het niet verwacht maar was heel blij met mijn bezoek. ik stond versteld dat deze dame nog alleen in haar huisje woonde, weliswaar met hulp van haar dochter die heel veel langs kwam en zo, maar toch... vorige week kreeg ik een uitnodiging voor haar 100-ste verjaardag !!! ze is jarig op 13 augustus, maar op zondag 16 augustus is er om 10.30u in de parochiekerk in Kruiseke een Eucharistieviering, met aansluitend een receptie. wat mij nog meest opviel was het volgende : gelieve bloemen noch geschenken mee te nemen, uw aanwezigheid is het grootste geschenk. dat typeert Georgine helemaal , ze wil iedereen in de viering betrekken, als je er maar bijbent. omdat ik alle mensen die vaak mijn blog lezen, of ook breien voor mijn actie , de kans wil geven een kaartje te sturen , geef ik het adres van Georgine : Georgine Deleu, Kruisekestraat 392 te 8940 Wervik (wil je erbij zetten : deken voor pakistan, dan weet ze hoe het komt dat ze dit kaartje krijgt) ik hoop voor Georgine dat het een schitterend feest word en ze er nog een paar jaartjes bij kan doen.
we hadden het al lang beloofd, maar gisteren zijn Annie en ik op bezoek geweest bij Mariette in Drongen. Mariette is een kranige 85-jarige dame, die reeds lang breit voor ons dekens, maar de laatste tijd die dekentjes ook van een prachtige rand voorziet. bij een kopje koffie en een koekske leerde ik Mariette beter kennen. ze vertelde over haar kinderen , kleinkinderen en achterkleinkinderen, over haar man die twee jaar geleden overleed. hij deed internationaal transport, waardoor zij hoofdzakelijk het huishouden alleen beredderde. maar ze heeft dat blijkbaar heel goed gedaan. ze woont in een prachtig huisje met een veranda, waar de cactussen en vetplantjes mooi in de zon vertoeven. ik moet zeggen dat ik er echt deugd van gehad heb, en ik ben zeker Annie en Mariette ook... toen we huiswaarts keerden kregen we heel wat afgewerkte dekens mee. we zijn eigenlijk allemaal content : Mariette doet het graag en wij zijn blij dat wij iemand hebben om die randen te crocheren. zo is iedereen tevree. met het weekend voor de deur, kunnen we niet anders dan blij zijn : ze beloven zon, en er is wel overal wat te doen. wij gaan in elk geval naar de oogstfeesten in Aalter, waar er op zondag geen entrée moet worden betaald !
hoe goed gaat het met de economie dank zij de kredietcrisis????? de tabakshandelaar is de sigaar de bakker verdient zijn brood niet meer en de herenmode is de das omgedaan de lampenwinkeliers zien de toekomst duister in en de scheepvaart is de wind uit de zeilen genomen de timmerman weet niet meer van welk hout pijlen maken menig houthakker heeft er net het bijltje bij neergelegd terwijl de kousenfabrikant er geen gat meer in ziet
de horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en de confectie-industrie moet er een mouw aan passen de tuinders heeft men de knollen voor citroenen verkocht en de binnenschippers zijn aan lager wal geraakt
de chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat de wegen aan belasting bezweken zijn de wielrenners weten niet meer rond te komen en de badmeesters kunnen het hoofd niet meer boven water houden
de bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor vele bioscopen valt het doek de kwekers zitten op zwart zaad de schoorsteenvegers komen op straat te staan en de stratenmakers kunnen wel op het dak gaan zitten
de mijnbouw graaft zijn eigen graf en de N.M.B.S is het spoor bijster bij de luchtvaartmaatschappijen hangt er nog heel wat in de lucht en dat terwijl de metselaars in de put zitten en de caféhouder het zat is
de kapper zit met zijn handen in het haar de boeren zijn uit het veld geslagen de helderziende schemert het voor de ogen
zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in de zaak zit????
k heb mijn wagen volgeladen, vol met .... kennen jullie dat liedje ook? ik vervolg met : allemaal breiwerk van de missiekring van Ruiselede ! deze namiddag was ik samen met Antoinette bij zuster Cécile en zuster Noëlla om het breiwerk dat de leden van de missiekring bij hun laatste bijeenkomst meebrachten, op te halen. daar zit voor een deel dekens bij die ze begonnen waren op de samennaaidag en thuis verder afwerkten. ik had hen op die dag ook heel veel lapjes mogen meegeven om aan elkaar te zetten, waarvoor ik heel blij was. en dat alles zorgde ervoor dat mijn wagen volgeladen was !!! Antoinette en ik hadden net nog plaats... ik moet jullie wel niet meer vertellen dat de dekens weer heel mooi zijn, en de truitjes hebben ze mooi versierd met bloemetjes erop te naaien, héél héél mooi en origineel !
zo beginnen we weer een reserve aan te leggen . Antoinette ging eens informeren bij mensen uit Vinkt die naar Roemenië gaan. we gaan een deel reserveren voor Trees Van Hove. we staan ook altijd open om andere initiatieven te helpen. neem gerust contact op met ons. ons doel is mensen te helpen die het veel minder goed hebben dan wij, waar ook ter wereld.
een klein lief meisje stond onder een luifel. ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt met haar mama. ze zal ongeveer 6 jaar oud geweest zijn, dit prachtige sproetige beeld van onschuld. het stortregende buiten. je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen, zo gehaast om de aarde te raken, dat het geen tijd had om de straal wat zachter te zetten. we stonden allemaal onder dezelfde luifel aan de ingang van de supermarkt. we wachtten samen ongeduldig, anderen 'geirriteerd', omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. ik ben altijd dromerig als het regent. ik verdwijn in het geluid en met het inzicht dat de hemel het vuil en het stof van de wereld afspoelt. herinneringen van 'rennen en spetteren' als een kind -zo zorgeloos spelen in je gedachten, als een welkome onderbreking van een voorbije dag met zorgen en stress. haar stem was zo mooi toen ze de hypnotische trance onderbrak waar we allemaal in gevangen zaten. 'mama, laten we door de regen gaan rennen', zei ze. 'wat?' vroeg mama. 'laten we door de regen gaan rennen!' herhaalde ze. 'nee, lieverd. we wachten tot het wat minder wordt' antwoordde mama. het kind wachtte nog een minuutje en herhaalde : 'mama, laten we door de regen gaan rennen.' 'we worden doornat als we dat doen', zei mama. 'dat is niet wat je zei vanmorgen' zei het meisje terwijl ze aan mama's arm trok. 'vanmorgen?' wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat zouden worden?' het meisje zei kalmpjes : 'weet je dat niet meer? toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je : 'als we hier doorheen geraken samen, komen we door alles heen'. iedereen was opeens muisstil. ik zweer dat je niets anders hoorde dan de regen. we stonden allemaal doodstil. de volgende minuten kwam er niemand en ging er niemand weg. mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. sommigen zouden het weglachen of haar voor gek uitmaken. sommigen zouden zelfs negeren wat ze zei. maar dit was een moment van affirmatie in een kinderleven. een moment van onschuldig vertrouwen, dat wanneer het gevoed en verzorgd wordt, zal bloeien in geloof in goede dingen en de hoop van het leven. 'lieverd, je hebt gelijk. laten we door de regen rennen. als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, wel , dan hadden we misschien juist een wasbeurt nodig,' zei mama. daar gingen ze. we stonden daar allemaal te kijken en te glimlachen, toen ze daar vooruit sprongen tussen de auto's door, en jawel, door de plassen. ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd. ze werden doornat. maar ze werden gevolgd door anderen die schreeuwden en lachten als kinderen onderweg naar hun auto's. ja, ik ook. ik rende en werd nat. ik had ook een wasbeurt nodig. omstandigheden of mensen kunnen je geld, je materiële bezittingen en je gezondheid wegnemen. maar niemand kan ooit je dierbare herinneringen wegnemen... vergeet daarom niet om 'tijd' te maken en de gelegenheden te pakken om elke dag herinneringen te maken. voor alles en voor elk doel onder de hemel is er een seizoen en een tijd. bewaar de zonnige dagen voor de donkere momenten. samen een glaasje wijn, een frisse pint, een gezellige BBQ onder buren en vrienden, een terrasje, genietend van de dagelijkse dingen, een beetje humor... ik hoop dat je steeds de tijd neemt om door de regen te rennen. neem de tijd om te leven !
vandaag zal een drukke dag zijn op alle wegen, voor velen start het verlof. na een jaar lang werken, snakken velen wel naar een welverdiende rustperiode, en dat is maar normaal . ik las laatst in de krant dat weer meer Belgen hun verlof aan de kust doorbrengen, en dat is een goede zaak voor onze zelfstandigen aldaar. anderen zoeken het dan weer in het buitenland, waar ook heel wat te beleven valt... Gent maakt zich op voor de Gentse Feesten, en dat is echt de moeite om eens naartoe te gaan. wat het ook zij, ik wens iedereen een heel mooi, zonnig verlof ! voor mij wordt het een weekje rusten na het behangwerk. met dit warme weer, viel dat nogal tegen, maar het resultaat maakt me dan weer blij. eindelijk eens wat tijd om de mensen die mij nauw aan het hart liggen te bezoeken. zondag is er ontbijt met de kinderen en kleinkinderen. we proberen dat nu elke maand een keer te doen. het is heel leuk : verse koffiekoeken en croissants, een lekker kopje koffie en wat bijpraten... een goed idee voor families, we zien mekaar soms te weinig en dat versterkt de band.
- ga iedere dag 10 minuten wandelen met een glimlach op het gezicht. - zoek elke dag minstens 10 minuten de stilte op - als je s morgens wakker wordt, zeg dan : "mijn doel vandaag is..." - leef met de 3 E's : energie, enthousiasme en empathie, en met de 3 V's : vertrouwen, verwanten, vrienden - breng meer tijd door met mensen van meer dan 70 en jonger dan 6jaar - droom méér als je wakker bent - probeer elke dag minstens 3 mensen te laten glimlachen. - het leven is een leerschool, doorsta alle beproevingen. problemen zijn een deel van de les die voorbijgaat. maar de les die je leert blijft een leven lang bij je . - het leven is niet altijd eerlijk , maar blijft wel altijd mooi. - je hoeft niet ieder meningsverschil te winnen. - vergelijk je leven niet met dat van anderen, je weet nooit waar hun reis naartoe gaat - brand kaarsen, gebruik die mooie spullen. bewaar ze niet voor een andere gelegenheid. die gelegenheid is vandaag. - alleen jijzelf bent verantwoordelijk voor je geluk - vergeef iedereen - hoe slecht het ook gaat, het wordt altijd anders - laat alles gaan wat geen nut, geen schoonheid en geen vreugde geeft. - hoe je je ook voelt, sta op, kleed je aan en laat je zien. - zeg s avonds voor het slapengaan : "ik ben dankbaar dat...."
met deze wijsheden kunnen we toch al een tijdje hé. het leven is wat we er zelf van maken. er gebeuren natuurlijk altijd dingen waar je niets aan kan doen, maar dan hebben we het nog zelf in handen hoe we daarop reageren of ermee omgaan.
zuster cécile van ruiselede liet me weten dat er heel veel breiwerk klaarstaat voor ons : de missiekring heeft weer flink zijn best gedaan. het is echt de moeite om te zien wat die mensen allemaal maken : heel mooi, bijzonder prachtig afgewerkt, de kleuren passen heel mooi bij elkaar... en de leden blijven het maar doen, er komen zelfs nieuwe mensen bij. het is zeker onder impuls van de zusters dat zij dit doen, het is er bijzonder gezellig als ze samenkomen, je voelt je er thuis. van de eerste keer dat ik in ruiselede kwam bij de zusters, had ik dat gevoel van thuiskomen. ik kijk er al naar uit om te gaan. nog twee dagen behangen en dan neem ik rust en maak eens tijd om naar Annie en Antoinette te gaan, naar Ruiselede, eens gaan fietsen, om de conditie wat te verbeteren... voor velen begint nu ook echt het verlof. ik hoop dat de zon van de partij blijft en iedereen ten volle geniet.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland.
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten...
dit is echt gebeurd.
zaterdag... mooi weertje...
tis weeral zaterdag en ik kijk echt met een voldane blik achterom. maandag begon al heel goed met de ontmoeting met oma uit Betekom en haar familie. dinsdag was ik bij Arthur, mijn metekindje , en bij Antoinette uit Rumbeke. woensdag ben ik even gaan kijken bij mijn schoonma. ze was superblij met de maaltijden die ze haar nu elke dag brengen en ik ben een microgolfoven voor haar gaan halen zodat ze de maaltijden voor de zaterdag en zondag kan opwarmen. donderdag bracht ik een bezoek aan mijn zus Ann, en mijn dochter Tamara. gisteren was dan een bijzondere dag voor Patriek, omdat het nieuwe competitieseizoen van de biljart begint. mijn mama was dan weer superblij met haar nieuwe wagentje, waar ze eerst wat moest mee leren rijden want het is een automatiekske... voor Tamara en Sven was het een heel speciale dag om twee redenen : Tamara kocht het (oude) autootje van mijn ma, als tweede wagentje, nu de baby er komt. én gisteravond hadden ze een 3D-echo. ze konden hun meisje op een bijzondere manier bekijken. ze weegt ondertussen al 1400 gr en is al 40 cm. wat men tegenwoordig toch allemaal kan hé... ze is heel mooi en heeft het neusje van haar papa, zegt Tamara. 
maandag was het de grote dag : na jaren mailen zouden we mekaar voor het eerst ontmoeten ...
Georgine Deleu uit Wervik is honderd jaar geworden, en woont nog altijd alleen in haar huis. ze krijgt hulp van Familiehulp, maar redt het voor de rest nog prima alleen. de vrouw is op haar verjaardag in de bloemetjes gezet door Familiehulp en kreeg een champagne ontbijt geserveerd.
Trees Van Hove, de vrouw die elk jaar naar Senegal gaat om moedertjes te helpen bevallen, werd voor de eerste keer oma !
elke vakantie ga ik het breiwerk ophalen in Integraal in Brugge. ik schreef het eerder al : Integraal is een welzijnsschakel. vrijwilligers geven er les aan allochtonen, helpen de kinderen hun huiswerk maken... er is nu een veertiental dagen 'de zomerschool'. in de voormiddag is er les van 8.30u tot 12u. er zijn een 50-tal leerlingen uit 26 verschillende landen ! ze krijgen nederlandse les. ze zijn in drie groepen verdeeld naargelang hun kennis van de nederlandse taal. in groep 1 zitten diegenene die geen enkel woordje nederlands kennen.
ik kreeg deze avond een berichtje van Annie. ze vertelde me dat bij Liliane, een collega en breister van het eerste uur, de teller voor 2009 op 1000 staat. das goed hé, maar ik vertel er onmiddelijk bij dat het totaal al 5050 lapjes bedraagt !!!!!
we hadden het al lang beloofd, maar gisteren zijn Annie en ik op bezoek geweest bij Mariette in Drongen.
k heb mijn wagen volgeladen, vol met ....
een klein lief meisje stond onder een luifel. ze had juist boodschappen gedaan in de supermarkt met haar mama.
vandaag zal een drukke dag zijn op alle wegen, voor velen start het verlof. na een jaar lang werken, snakken velen wel naar een welverdiende rustperiode, en dat is maar normaal . ik las laatst in de krant dat weer meer Belgen hun verlof aan de kust doorbrengen, en dat is een goede zaak voor onze zelfstandigen aldaar. anderen zoeken het dan weer in het buitenland, waar ook heel wat te beleven valt... 
- ga iedere dag 10 minuten wandelen met een glimlach op het gezicht.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
