één gebaar zegt soms méér dan duizend woorden *** echte vriendschap is als gezondheid de waarde ervan is zelden geweten tot je het hebt verloren *** een echte vriend is iemand die vooruit stapt, wanneer de rest van de wereld je verlaat *** een vriend is iemand die het lied in je hart kent en die het voor jou kan zingen, wanneer je de woorden vergeten bent *** vrienden zijn God's manier om ons te beschermen *** een vriend is een parel op de bodem van de zee *** vrienden zijn als sterren je kan ze niet altijd zien maar ze zijn er ***
tenslotte een mooi gedicht van toon hermans
je hebt iemand nodig stil en oprecht die als het erop aan komt voor je bidt of voor je vecht pas als je iemand hebt die met je lacht en grient dan pas kan je zeggen : ik heb een vriend
gisteren was een feestdag in belgië, maar niet in nederland, dus moest mijn ventje werken. het is héél druk op zijn werk en daardoor zien we mekaar niet zo veel : s morgens vroeg weg, savonds komt hij later thuis, wast zich, eet, en daarna in bed om de volgende dag weer uitgerust te kunnen starten. als je met zo n dertigtonner op de baan komt, moet je alert en uitgerust zijn, anders loopt dat fout! het is zo druk geworden in het verkeer, en een vrachtwagen is geen auto : geladen remmen, gaat niet zo snel als met een auto (wat sommige autobestuurders niet snappen), dus moet je steeds opletten en de baan in de gaten houden. even een andere kant opkijken en het kan al verkeerd gaan, en met een vrachtwagen zijn de gevolgen meestal veel erger dan met een auto. dus houd hij vast aan de gewoonte tijdig en voldoende rust te nemen. dat is ook één van de dingen die ik geweldig waardeer in hem : hij is héél plichtsbewust, houd rekening met zijn medemens. daar ik hier toch anders alleen zat met die feestdag ben ik een dagje meegereden. het was héél rustig op de autosnelweg, en ook op de ring rond antwerpen, kon je merken dat het geen werkdag was. t was een fijne rit naar de moerdijk en daarna naar het eilandje noord-beveland. deze namiddag was ik uitgenodigd door angèle uit meulebeke. zij is iemand die zich ook graag inzet voor de medemensen, creatief is... de senioren in meulebeke kennen haar allemaal. ze had me in het begin dus ook gebeld om te zeggen da ze in meulebeke ook wilden breien voor pakistan. de lapjes werden door iemand afgeven bij mijn zus, en zo raakten die dan bij mij. toch wou ze dat ik eens langskwam, en dat deed ik graag. ze had lekkere cake gebakken, en nog enkele breisters uitgenodigd. het werd een toffe koffiekrans. we waren ook blij elkaar eens te zien, de communicatie verliep anders over de telefoon. met een koffer vol mooie lapjes trok ik weer naar eeklo. straks rond 20 u komt patriek thuis en ik wil hem verwennen met frietjes en een lekker biefstuk !
enkele jaren geleden las ik in het maandblad Plusmagazine over "voetreflexologie". het interesseerde me enorm en ik informeerde naar adressen in mijn buurt. ik kreeg twee adressen, waarvan ik het adres van griet eruitpikte. een afspraak was vlug gemaakt, en ik keek uit naar de eerste sessie. dat was een echt verwenmoment voor mij. de sfeer bij griet straalde een rust uit, zo dat ik me onmiddelijk op mijn gemak voelde. griet is een eenvoudige en toch bijzondere vrouw. ze gaat helemaal op in haar werk en wat mij echt opviel hoe vol respect ze met je omgaat. ze zocht de pijnpunten op en ik voelde me week na week beter worden. op haar kaart met tarieven zag ik staan : "oorkaarsen". dat wilde ik ook eens uitproberen omdat ik nogal veel last heb van verkoudheden. ik was als "herboren" en vond dat ik nu wel weer helemaal oké was. vorig jaar met de aktie voor pakistan , begon voor mij een nieuw hoofdstuk in mijn leven. waar ik vroeger veel tijd besteedde aan mijn hobby " wenskaarten maken ", gaat nu al mijn tijd naar : lapjes aan elkaar zetten tot dekens, en alles wat er maar bij komt kijken. ik voel me er echt héél goed bij en het geeft me zoveel voldoening, maar sinds acht maanden heb ik niet één wenskaart gemaakt. al enige tijd kon ik geen rust meer vinden, zelfs s'nacht sliep ik niet goed. tijd om in te grijpen !!! hoe graag ik het ook doe, ik voelde dat ik een beetje tijd voor mezelf moest vrijhouden en me weer leren te ontspannen. elke week probeer ik nu één dag vrij te houden om iets te doen dat me echt deugd doet en mijn gezondheid ten goede komt. waarschijnlijk door dat snikhete weer van over enkele weken raak ik mijn verkoudheid niet kwijt, dus dacht ik weer aan griet...oorkaarsen.... deze middag ben ik dan geweest ! ze was ook blij me terug te zien. weer stak ze de kaarsjes aan, er speelde zachte muziek, ze legde een warme plaid over me heen en vroeg me te proberen zo goed mogelijk te ontspannen. dat vertrouwde ritueel .... ik begon weer helemaal rustig te worden en te genieten van even zalig nietsdoen . en dan die oorkaarsen.. een soort licht geknetter hoor je ... alsof in de verte een houtvuurtje brandt. even dummelde ik in , zo zalig rustig was het daar. achteraf masseerde ze nog eventjes mijn voeten, want daar ontdekte ze ook wat spanningen. ik had haar op voorhand reeds gevraagd om weer enkele keren te mogen komen voor voetreflexologie. daar gaan we dan weer aan werken, hé en binnen de kortste keren zijn mijn voetjes en de rest weer in orde. ik raad dit iedereen aan!!!!
vandaag is mijn moeder 75 jaar geworden ! 75... dat is héél wat! vijf kinderen heeft ze ter wereld gebracht , een eigen zaak opgericht en nu genieten met ons pa van een fijne tijd. als ik aan mijn ma denk, herinner ik me dat ze héél hard gewerkt heeft. ze was pas 15 toen haar vader stierf. ze woonden op een boerderij, en er was nog haar zus van 11 jaar en dan nog een broer van 4 jaar en een zusje van 3 maand oud... nog een broertje en zusje waren heel jong gestorven. ma moest stoppen met school en helpen op de boerderij. later toen ze met mijn pa trouwde, hielp ze hem met zijn varkenshouderij. en nog later nam ze een "unic" over. het ging zo goed, dat pa ook in de zaak kwam. na het avond-eten, ging ze soms weer naar de winkel om verder te werken, alles moest in orde zijn en proper. na de eerste winkel, namen ze ook een tweede over. het was een succesverhaal, maar alleen door het harde werken. sinds enkele jaren geniet ze echt van een fijne oude dag. ze houd van kaarten, autorijden, winkelen, een tasje koffie drinken, lekker gaan eten.... waarom niet! ik hoop dat we haar verjaardag en ook die van mijn pa, binnen enkele weken, nog dikwijls mogen vieren.
deze namiddag ben ik naar ruiselede gereden bij zuster cécile en zuster noëlla van O.L.Vrouw van 7 Weeën . daar lagen weer al prachtige dekens klaar. wat die zusters en de mensen van de missiekring allemaal doen voor het goede doel ! we genoten van een lekker kopje koffie . ik voel me daar zo thuis bij hen. het is een schitterend klooster, het straalt rust uit. en wat ik ondertussen ook wil vertellen is dat er een tentoonstelling loopt met werken van willemvermandere van 10 september tot 1 oktober in de koepelzaal en de gangen van het klooster ZustersO.L.Vrouw van 7 Weeën . de openingsuren zijn : elke dag (behalve maandag) van 14 tot 18 uur vrijdag doorlopend open van 14 tot 21 uur de zaterdag van 9.30 tot 12 uur en van 14 tot 18 uur groepen kunnen de tentoonstelling begeleid bezoeken mits voorafgaande afspraak tel. 051 688 184
"kunstenaars zijn bezig met materie. maar uiteindelijk met de dingen 'des geestes'. zo'n oud klooster is een gezegende plek om dit eens te tonen. ik mag de gangen, kamers en kasten vullen met mijn verbeelding, mijn geesteskinderen, beelden en schilderijen, tekeningen en druksels. kijk en lees maar de prenten, de vormen van hout en ijzer, ze vertellen allemaal dat ik zeer hevig leef." willem vermandere
ik denk dat die tentoonstelling voor velen van jullie een uitstap is waar je echt van zou genieten en misschien ( net zoals bij mij ) de herinneringen aan vroeger oproept.
na een gezellige babbel, hebben we de dekens ingeladen en ben ik huiswaarts gekeerd met een goed gevoel vanbinnen.
vorige week kreeg ik hier per post vier dozen toegestuurd van irène en mady van "vrouwlief"- antwerpen. mady janssens en lieve van ermen richtten deze beweging ( die bouwt aan een betere vertegenwoordiging van de vrouw in onze maatschappij ) op in 2003. van in het begin van mijn aktie hebben zij contact opgenomen met mij en zijn beginnen breien. reeds een deel van hun gebreide lapjes zijn reeds verwerkt tot dekens, die naar pakistan gegaan zijn. de dozen van vorige week zijn een nieuwe lading (allemaal mooie lapjes, netjes verpakt ) waar we een tijdje zoet zullen mee zijn. ik vind fantastisch wat al die mensen doen voor het goede doel. ik dank dan ook langs deze weg, alle vrouwen van "vrouwlief" voor hun medewerking!!!!
weer is een week voorbij. de tijd vliegt! en hoe ouder we worden hoe sneller het gaat... dat is toch wat wij denken, hoewel elke dag 24 uur telt, maar je hebt het gevoel dat het rapper gaat. als je zoals ik 53 wordt, heb je al één en ander meegemaakt. als ik nu mijn dochters zie, het zijn twee volwassen vrouwen, één ervan heeft zelf reeds twee kinderen...dan word je toch ouder. vroeger was je dan al oud. ik herinner me toen ik klein was, dan waren mensen van 60 jaar oude mensen.... tegenwoordig genieten mensen op die leeftijd meer, ze gaan op reis, doen aan sport, rijden overal naartoe met de auto. ook op medisch gebied heeft men véél vooruitgang geboekt : men heeft onderzoeken gedaan en medicijnen gevonden om veel ziekten te genezen. gewoon het feit dat mensen gemiddeld langer leven is daar het beste bewijs van. op sociaal gebied is ook veel veranderd : de werkomstandigheden zijn meestal beter geworden... maar daar tegenover staat dan de mechanisatie, stress op het werk, alles kan niet snel genoeg gaan, veel contacten gaan verloren...
daarom is het belangrijk echt van onze vrije tijd, ons weekend te genieten ! bekijk de natuur, bezoek vrienden en familie, ga fietsen, wandelen, of wat je ook maar graag doet. alles eens tot rust laten komen.... ik wens iedereen een fijn weekend !
het komt met momenten met bakken uit de hemel... we hebben om water gevraagd voor de tuin, de maïs, de aardappelen.... de grond was superdroog en er was overal stof, het kon niet blijven duren, en maar best ook. het steekt wel rapper tegen dan die warmte, maar het is zomer in belgië en dan mag je van alles verwachten. ik denk dat de boeren er zeker niet rouwig om zijn, en als er nadien weer wat zon komt, is het wel oké. als je dan op teevee gebieden ziet waar het maanden droog is, en geen enkel gewas groeit, of waar regelmatig orkanen voorbijkomen, modderstromen alles meesleuren... dan hebben wij het nog niet slecht hier. dus geniet van de regendruppels, loop eens door de plassen, als kind deden we dat zo graag, en bedenk, na regen komt zonneschijn !
zondag was het hoogdag voor al wie maar van tractors en specials houd in aalter. sinds jaaa...ren gaat dit evenement door het laatste weekend van juli. patriek is opgegroeid als boerenzoon, werkte bij een loonwerker en rijd nu met de vrachtwagen, dus al die machines interesseren hem mateloos, en dus is een bezoek aan de oogstfeesten voor ons een jaarlijkse uitstap; zeker met dit mooie weer was de opkomst heel goed. maar wie er wel meest zin in had was mijn hartedief tom. ik had hem vrijdag op zijn verjaardag beloofd dat hij meemocht. hij wist echt niet wat hij kon verwachten : voor hem is een tractor zo heel gewoon, niet teveel paardekracht, niet te groot.... je kan je zijn verbazing inbeelden toen hij daar algauw enkele supermachines zag... dat was pas echt de max! hij had ogen te kort en was zo enthousiast. vooral de specials trokken zijn bijzondere aandacht, al moest hij zijn handen regelmatig voor zijn oortjes houden door het oorverdovend lawaai die deze machines meebrengen. de presentator riep zo wat langs het publiek en zag plots tom zo aandachtig kijken. met zijn micro kwam hij naar hem toe en vroeg of hij ze mooi vond. "natuurlijk", zie tom. "zou je ook zo één willen "vroeg de man. "vraag er één aan sinterklaas". tom was zo gelukkig, en dat is mijn mooiste geschenk van dit weekend!
deze morgen was ik al vrij vroeg op. vrijdag is poetsdag . met zo'n hitteweer is dat niet altijd zo leuk, maar kom, t'is achter de rug en dan was het tijd voor een verfrissend badje. vlug pc aanzetten, mailkes nakijken, even naar seniorennet kijken, en daar zie ik een gezegde : de ideale man flirt niet, rookt niet, drinkt niet...bestaat niet! ik herinner me een mail die ik eens toegestuurd kreeg en die ik even met jullie wil delen :
THE PERFECT MAN
The perfect man is gentle Never cruel or mean He has a handsome smile And keeps his car so clean.
The perfect man likes children And will raise them by your side He will be a good father A good husband to his bride.
The perfect man loves cooking Cleaning and vacuuming too He'll do anything in his power To convey his feelings to you.
The perfect man is sweet Writing poetry from your name He's a best friend to your mother And kisses away your pain.
He never has made you cry Or hurt you in any way Oh, fuck this stupid poem The perfect man is gay.
wat dit gedicht in het kort wil zeggen is in feite ook : de perfecte man bestaat niet, net als de perfecte vrouw niet bestaat. we hebben allemaal ons fouten en gebreken, maar ook onze gaven en goeie kanten. in een relatie is dat zo belangrijk , dat we elkaar aanvaarden zoals we zijn en dat we onszelf kunnen zijn. mede door mijn ervaring van het overlijden van mijn man, nu 21 jaar geleden, besef ik maar al te goed dat wie hier het ene moment is, er het volgende niet meer kan zijn. dan is het te laat om dingen uit te praten, om je liefde te tonen, om te zeggen wat je op het hart ligt. dingen waaraan je je ergert, zijn er dan niet meer hoor, maar fijne momenten ook niet meer... wat ik wens voor alle mensen is een beetje geduld om de ander te aanvaarden voor wie hij is, te waarderen, lief te hebben met de foutjes en de gaven. een goede raad is elkaar nooit te verlaten zonder dat één en ander niet is uitgepraat. desnoods wat water bij de wijn te doen, liever dan eeuwig met een wrang gevoel te zitten dat je dit of dat niet meer hebt kunnen zeggen. vandaag wordt mijn kleinzoontje tom 8 jaar. dat is weer zo'n fijn moment in mijn leven. ik hou zielsveel van dit kind, en hij van mij. een knuffel van hem is me alles waard. een kind is eerlijk en oprecht. we kunnen er nog véél van leren. ik hoop dat jullie een aangenaam en zonnig weekend beleven, en ik dank alle mensen die eens op bezoek komen naar mijn blog. er is misschien nog veel werk aan, maar wat ik schrijf komt recht uit mijn hart.
gisteren was ik uitgenodigd door annie. enige tijd terug was ik daar ook samen met de andere breisters van drongen en onze wolvriendin, maar nu was het een uitnodiging voor een gezellig onder-onsje. en wat heb ik er van genoten ! een lekkere frisdrank, taartjes, lekker keuvelen in haar prachtige tuin.... wat kan een mens nog meer wensen. we zijn allebei 53, hebben over veel dingen dezelfde mening, houden van dezelfde waarden, kortom we zitten helemaal op dezelfde golflengte. het was lang geleden dat ik nog zo een rustige namiddag had en daarom wil ik annie nog eens speciaal bedanken met deze roos ... dank je , annie voor je vriendschap en het gezellig onder-onsje!
hallo vrienden bloggers en bezoekers, ik wens jullie van harte een fijn weekend. tis heel mooi weer, maar volgens mij toch een beetje van het goede teveel. graag had ik het liever wat minder warm, en een beetje regen zou ook goed zijn voor de tuin, gewassen op het land, voor onze dieren, en ook een beetje voor onszelf. toch zullen we nog even moeten wachten naar ik hoorde op tv. genieten ondertussen van wat we krijgen. we moeten nu toch niet naar spanje om mooi weer te hebben!!!
straks begeleiden we mijn schoonvader naar zijn graf, zijn laatste tocht. zaterdag ging ik samen met mijn dochter naar het funerarium om hem nog eens te zien. wat lag hij vredig, geen pijn meer... afscheid nemen doet altijd pijn, maar is tevens een nieuw begin. hij was niet bang om te sterven, wist héél goed dat het zo ver was. wat mij troost is dat hij nu bij zijn zoon is. velen staan er de dag van vandaag niet bij stil of geloven niet dat na dit leven nog iets komt. men leeft tegenwoordig ook alsof het allemaal hier moet gebeuren. toch ben ik ervan overtuigd dat dit maar een tussenstop is, en er na dit leven nog iets wacht. éénentwintig jaar geleden is danny gestorven, mijn man. in al die jaren heb ik dikwijls met hem gepraat, over de kinderen, hoe ik dit of dat zou aanpakken, over ons. telkens had ik het gevoel dat we echt contact hadden. toen mijn jongste, het jaar na zijn overlijden haar eerste communie deed, en ze mooi uitgedost klaar stond om naar de kerk te gaan, zei ze : mama, papa ziet mij hé, hij ziet dat ik mooi ben en mijn eerste communie ga doen. toen we haar trouwkleed gingen kiezen, dacht ik bij mezelf dat het spijtig was dat hij er niet bij was, maar dat hij het wel allemaal zou zien van hierboven. ik zei er niets over. s'avonds stuurde mijn dochter me een smske, waarin ze zei dat haar papa fier op haar was, dat hij wel alles had gezien. het maakt je verdriet ook draaglijker. toon hermans schreef er een mooi gedicht over :
de laatste uren voor het einde dan wordt de grote wereld klein, is plotseling alles onbeduidend tot aan het laatste beetje pijn.
wat wij zo indrukwekkend vonden verliest zijn glans, verliest zijn zin maar achter die gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin.
deze namiddag ontdekte ik een mooi, rustig plekje. eigenlijk niet zo ver, misschien dat ik het daarom nooit eerder ontdekte. we zoeken het soms heel ver, en vinden het dan dichtbij... om wat verfrissing te zoeken besloten we naar de zee te rijden. patriek stelde voor om naar cadzand te rijden, maar ik dacht dat het daar ook wel druk zou zijn. daarom reden we naar een plaatsje waar we nog nooit eerder gingen : hoofdplaat. klinkt misschien een beetje raar, maar dat heb je al meer met nederlandse namen. het dorpje zelf is niet groot, wel héél gezellig en net. we wandelden naar de dijk. bovenop kregen we een prachtig zicht over de westerschelde : je kon duidelijk de zandbanken zien en de donkere vaargeulen, waar af en toe grote zeeschepen passeerden. er is een klein stukje strand. er was niet veel volk, een paar zonnebaders, een eind verderop enkele vissers, wat fietsers, en wij... een mooi paneel bovenop de dijk toonde een duidelijke tekening van waar we ons bevonden en ook wat rechts en links van ons allemaal was. er was ook een paneel in brailleschrift. dat vond ik wel biezonder. achter de dijk ligt een heel mooi bungalowpark : village scaldia. we zijn dan ook even door dit prachtige park gewandeld. onvoorstelbaar! wie daar zijn vakantie doorbrengt, zal er zeker mooie herinneringen aan overhouden. op het einde van onze wandeling genoten we nog even op een bankje. er was enorm veel wind. links van de bank bemerkte ik een bloemenperkje met middenin een soort herdenkingsteken : voor de canadese soldaten die daar sneuvelden. wéér een plaatsje om weer terug te gaan. het bracht me de rust.
"U heeft een mooi beroep", zei het kind tegen de oude bruggenbouwer, "het moet wel zwaar zijn, bruggen te bouwen". "Als men het geleerd heeft, is het niet lastig", zei de bruggenbouwer. "Bruggen van beton en staal bouwen is gemakkelijk, maar andere bruggen, die ik in mijn dromen bouw, die zijn veel moeilijker". "Welke andere bruggen?" vroeg het kind. De oude bruggenbouwer keek het kind nadenkend aan. Hij wist niet of het kind het begrijpen zou. Toen zei hij: "Ik wil een brug bouwen van nu naar de toekomst. Ik wil een brug bouwen van de ene naar de andere mens, van het donker naar het licht, van verdriet naar vreugde. Ik wil een brug bouwen van nu naar de eeuwigheid over al het ver- gankelijke heen". Het kind had opmerkzaam geluisterd. Het had niet alles begrepen, maar merkte dat de oude man verdrietig was. Om hem weer op te vrolijken zei het kind:" Ik geef u mijn brug"! En het kind schilderde voor de bruggenbouwer: EEN KLEURRIJKE REGENBOOG. door albert buschman
Je probeerde nog even te blijven bestaan, ons nog even vast te houden, nog even net niet te gaan. En toen het licht uit je ogen verdween, was het nooit meer zoals voorheen. ***
vanavond ben je er nog, vannacht of morgen verlaat je ons... acht-en-twintig jaar geleden leerde ik je kennen, als de vader van de man, waar ik verliefd op geworden was, en voor wie ik naar de andere kant van de wereld zou gaan om hem te volgen. één-en-twintig jaar geleden verloor ik mijn man, jou kind onbegrijpelijk, zo'n jong leven plots afgebroken... we bleven allen verweesd achter... mijn man, jou kind! toen we jullie kwamen vertellen, wat er gebeurt was, keek je me aan, en zei dat je het zo erg vond en dat terwijl je zelf kapot ging van de verdriet. het leven was voor niemand van ons nog hetzelfde. elke dag ging je danny bezoeken op het kerkhof ondanks je soms wankele gezondheid.
nu lig je daar, omringd door degenen waar je zielsveel van houd hierboven wacht je een nieuw leven, en een weerzien je bent niet bang maar ik zal je missen ik zal je altijd herinneren als een fantastische vader een héél liefhebbende opa voor de kleinkinderen jou gezin was het enige wat telde!
het was al een tijdje geleden, maar vandaag bracht de postbode een pak met lapjes. van wie zouden die komen? het waren kleurige lapjes, waartussen een brief zat. een brief van juf magda van het zesde leerjaar van de vrije basisschool van ingooigem! samen met haar collega greta, leerden ze de leerlingen breien, ook de jongens! en net als in alle scholen die breiden, vonden de kinderen het een goed initiatief en deden ze enorm hun best. en het resultaat mag gezien worden... vanavond begin ik er al een mooi deken van te maken. je ziet maar dat onze kinderen hun hart op de juiste plaats hebben. laat het alsjeblieft zo blijven. we leven in een land waar de meeste kinderen niets tekort hebben. maar tis niet overal zo goed. zelfs in eigen land is er veel verdoken armoede. eigenlijk zouden we dekens en truitjes kunnen maken voor die mensen ook. een warm deken om te slapen is toch het minste wat een mens moet hebben. het is mijn droom om zoveel mogelijk scholen warm te maken voor mijn initiatief : zelf kunnen zij ook dekens maken voor projecten, en ondertussen leren de kinderen dat het niet vanzelfsprekend is, wat we allemaal hebben. hoe dan ook, ik dank al de scholen, die al meegewerkt hebben aan mijn project!
bakken... dat is het minste wat je kan zeggen van dit weer! je mag dan nog zo een zonneklopper zijn, maar nu is het echt wel héél warm. ondanks dat ik geboren ben in blankenberge, kan ik niet zo goed tegen de warmte. bij zo'n weer blijf ik liefst binnen in de schaduw. zaterdagmiddag was ik even in watervliet, waar ze alles in gereedheid aan het brengen waren voor de hobbytentoonstelling. deze ging gisteren en vandaag door. allerhande naaiwerkjes, waaronder prachtige tafellopers, tafelkleden in kruisjessteek , lagen daar tentoon; ook zelfgemaakte juwelen en beelden kon je er bewonderen. het waren stuk voor stuk kunstwerkjes. er was ook een ruimte voorzien voor de dekentjes en truitjes, die de watervlietse vrouwen gebreid hebben voor pakistan. ze hadden graag mijn documentatiemap over de actie erbij gelegd. ondertussen toonden ze me fier de affiche die ze gemaakt hebben : breiclub "de vierkantjes" nodigen uit om te breien voor het goede doel. echt super! het is ook altijd een plezier om die mensen daar aan het werk te zien , telkens de tweede donderdagnamiddag van de maand in het dorpshuis. vandaag was het verlof van mijn ventje voorbij, en ik moest hem naar bergeijck (dichtbij eindhoven, nederland) voeren om zijn vrachtwagen op te halen. hij werkt namelijk voor een nederlandse firma. ik heb het nuttige aan het aangename gekoppeld, en op de terugweg een bezoekje gebracht aan waasland shoppingcenter in sint-niklaas. dat is mijn favoriete shoppingadres. ik vind het er gewoon heel mooi, er zijn toffe winkels, je kan er in de verschillende eetgelegenheden eens lekker eten, of een koffietje drinken. alles is ruim en toch overzichtelijk, echt een aanrader. mijn goeie vriendin annie is weer terug thuis, na haar fietsvakantie. ze is blij weer te kunnen breien en ik ben gelukkig dat ik haar weer kan mailen. dat contact mis je wel hoor. juffrouw brigitte uit knokke belde me vanavond, dat ze van een mevrouw een ganse landing wol heeft gekregen. in september als de school weer begint, gaat ze met haar klas weer aan de slag. ondertussen geniet ze van een welverdiende vakantie. nog één jaar lesgeven en ze gaat met pensioen. maar ik ben zeker dat ze zich niet zal vervelen. eigenlijk zijn we allemaal bezige bijen , zo vind je elkaar bij zo'n actie. ik ben al die mensen zo dankbaar, en ik heb zoveel nieuwe toffe mensen leren kennen. dat maakt me echt gelukkig! ondertussen zie ik dat er bijna drieduizend mensen een bezoekje brachten aan mijn blog, waarvoor mijn dank. ik hoop er nog lang te kunnen mee doorgaan. en daarmee dank ik ook pascal vyncke die seniorennet opstartte en zo héél wat mensen de kans geeft hun eigen blog te kunnen maken, en ook andere mensen de kans geeft ervan te genieten. dank je , pascal!
vandaag wil ik even stilstaan bij het vreselijke nieuws, dat stacey en nathalie vermoord teruggevonden zijn. een vader vertelde op tv : "hoe kan je een kind uitleggen, wat niet uit te leggen valt?" ja, hoe kan je zoiets uitleggen???? twee engeltjes, aan het begin van hun leven, worden zomaar koelbloedig vermoord.... de ouders, familie, bekenden, ja zelfs wij, blijven verweesd achter. wat gebeurt toch allemaal in onze maatschappij? men kan niet meer gerust over straat lopen, de tram of trein nemen. er loopt zoveel fout. hopelijk beseft de overheid, dat zij de enorme verantwoordelijkheid draagt, om onze maatschappij veiliger en leefbaarder te maken.
graag zou ik iedereen vragen om vandaag en ook de komende dagen enkele minuten per dag aan deze meisjes en hun familie te denken, misschien eens een kaarsje te branden, een gebedje aan hen opdragen.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
enkele jaren geleden las ik in het maandblad Plusmagazine over "voetreflexologie". het interesseerde me enorm en ik informeerde naar adressen in mijn buurt. ik kreeg twee adressen, waarvan ik het adres van griet eruitpikte. een afspraak was vlug gemaakt, en ik keek uit naar de eerste sessie. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
