************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
05-05-2013
Meezingers uit november 1973
Meezingers uit november 1973
Dat mooie meisje uit Arcadië bleef mij achtervolgen want ik had er in West-Duitsland in de nazomer al mee kennisgemaakt. Zij kwam pas binnen in de BRT Top 30 samen met Demis Roussos in de maand november 1973. De klank van de bouzouki's was toen niet van de lucht.
Maar Gerard Cox maakte het in november 1973 heel duidelijk dat de zomer definitief voorbij was. Hij gebruikte daarvoor het nummer 'City Of New Orleans' van Steve Goodman uit 1970 dat in 1972 ook al gecoverd werd door Joe Dassin als 'Salut les amoureux'. Verder brachten John Denver (1971) en Arlo Guthrie (1972) ook een cover uit, net als zovele anderen daarna.
De zingende drummer van The Beatles kwam de BRT Top 30 in november 1973 binnengestoven met zijn nieuwe single. Hij kreeg hierbij de hulp van zijn boezemvriend George Harrison, die het lied grotendeels componeerde. Wist Ringo veel dat hij de song nog eens zou brengen op 29 november 2002 tijdens het "Concert For George". Het nummer kreeg toen plots een hele andere betekenis. Menig toeschouwer in de Royal Albert Hall in Londen pinkte toen een traan weg of kreeg de krop in de keel en ik ervoer hetzelfde toen ik de DVD bekeek...
Nieuw in de BRT Top 30 uit november 1973: deze single van The Hollies met de veel te lange titel (vaak gevraagd op een muziekquiz en dan is het belangrijk de twee namen niet door elkaar te haspelen). Niet slecht gedaan maar eigenlijk toch een doorslagje van 'Long Cool Woman (In A Black Dress)', de vorige single.
Boudewijn de Groot werd op 1 december 1973 in de BRT Top 30 genoteerd met de eerste hitsingle uit zijn comeback-elpee 'Hoe sterk is de eenzame fietser'. 'Jimmy' heb ik enkele dagen geleden al gepost, vandaar dat ik nu kies voor de prachtige b-kant: 'Onderweg'.
Vele jaren later zong de Nederlandse bard het lied in duet met zijn dochter Caya: een uniek document van de Nederlandse TV:
In de hitparade van november 1973 stond deze Nederlandse productie van Peter Koelewijn. Pretentieloze popmuziek voor de jongeren van toen. Left Side kwam net als The Cats uit Volendam en de singleverkoop ging vooruit als een... trein! In Nederland bleef het plaatje steken op een 17de plaats, in de BRT Top 30 klom het op naar een 4de stek maar in Frankrijk en in Brazilië belandde het op de 1ste plaats.
Ook deze Nederlandse zanger kwam onze hitlijsten binnen in november 1973 met een aanstekelijke country & western uit de Lage Landen. Net zoals 'Meester Prikkebeen' komt deze song (tekst: Lennaert Nijgh/muziek: Boudewijn de Groot) uit het allereerste Nederlands stripverhaal gepubliceerd in 1858: "Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen". Exact 10 jaar na 'Ritme van de regen' (slechts een b-kant, nota bene) had Rob de Nijs weer een grote hit te pakken.
Ook deze compositie van Boudewijn de Groot/Lennaert Nijgh heb ik in de zomer van 1973 veel op de Nederlandse radio gehoord maar Rob de Nijs wist hiermee jammer genoeg niet in ons land scoren:
En de b-kant, een compositie van Astrid en Lennaert Nijgh, vond ik ook heel mooi:
Met de Franstalige versie (tevens de originele) had Aznavour al gescoord in ons land: 'Les plaisirs démodés'. Maar de Engelstalige versie kwam pas in november 1973 in de BRT Top 30 binnen. Daar waar de oorspronkelijke versie uptempo begon en eindigde in een slow was deze versie van begin tot einde een "plakker" van jewelste!
De laatste keer dat we de afstammelingen van de Native Americans in ons land hadden gezien zaten ze in een tram van de M.I.V.B. Het was Jimi Hendrix die hen in 1969 aangemoedigd had een groep te vormen. In november 1973 bestormden ze onze hitparades met hun vierde single. ♫♫♫ Keep on dancin', keep on dancin' ♫♫♫...
Anna Mae Bullock, beter bekend als Tina Turner, schreef dit nummer over het landelijk dorp Nutbush Tennessee, waar ze opgroeide. De single werd in de VS uitgebracht in juni 1973, kort vóór ze haar man zou verlaten. Het was de laatste single die het duo zou uitbrengen. En het werd een verrassende hit, mede dankzij de klanken die Ike uit zijn fuzzbox wist te toveren. Nieuw in de BRT Top 30 van november 1973.
Ondertussen ben ik aanbeland in november 1973. Van de hitparademuziek naar de LP's die in die herfstmaand werden uitgegeven. Lennon begon toen aan een 18 maandenlange scheiding van zijn geliefde Yoko Ono.
Hij kon Yoko maar niet uit zijn gedachten zetten en voegde meteen een welgemeende Japanse sorry aan de LP 'Mind Games' toe voor zijn misstap:
In november 1973 bracht Roxy Music de eerste LP uit zonder Brian Eno. Als ik deze klanken hoor van de openingstrack van 'Stranded' krijg ik nog altijd kippenvel. Brian Ferry had een fijne neus voor vrouwelijk schoon en zijn toenmalige geliefde, Marilyn Cole, was Playmate of the Year 1973 en ze pronkte dan ook op de hoes als een pas aangespoelde.
Hele andere klanken kwamen in die herfstige maand november 1973 uit Nederland. Thijs van Leer kon geweldig tekeer gaan in de band Focus (falsetto en dwarsfluit) maar hij kende ook zijn klassieke meesters. Zijn LP 'Introspection' was een verzameling van bekende klassieke muziekstukken aangevuld met eigen, rustgevende composities en verkocht dan ook als zoete broodjes. Hij kon op mijn goedkeuring rekenen want ik had als 15-jarige koorknaap nog de Matthäus Passion gezongen in de Sint Goedelekathedraal. Mijn keuze van vandaag valt op het wondermooie 'Pavane' van Gabriel Fauré.
Manfred Mann was ook zo'n geweldig musicus die een fijne neus had voor knappe composities, zoals deze van Bob Dylan. Hij maakte van deze song een muzikaal gebed dat bijna 10 minuten duurt. Het stond op de elpee 'Solar Fire' die in november 1973 werd uitgebracht. Het origineel van de grootmeester staat op zijn album 'New Morning' uit 1970, duurt slechts anderhalve minuut en heet simpelweg 'Father of Night'.
Dit instrumentaal liefdesthema stond eind 1973 op de elpee 'Under The Influence Of... Love Unlimited' van de vocale groep Love Unlimited, die bestond uit drie Afro-Amerikaanse zangeressen. Er bestaat ook een gezongen versie van. De song werd gespeeld door het orkest van Barry White, toen nog onbekend. De dirigent/producer met als bijnaam "The Walrus of Love" zette zijn compositie ook op zijn eigen LP uit begin 1974 en zo ging de bal aan het rollen. 'Love's Theme' was met zijn wah-wahgitaar van grote invloed op de ontwikkeling van discomuziek en werd vaak gebruikt als tune voor radioprogramma's, onder meer op de gewestelijke omroep van de toenmalige BRT.
John Lennon reed een scheve schaats met de Amerikaans/Chinese May Pan, de persoonlijke assistente van Yoko Ono.
Rogier van Otterloo producete en gaf het arrangement aan de elpee 'Introspection'.
Barry White was al langer bezig in de muziekindustrie want in 1963 producete hij de single 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl. In 1969 werd deze Amerikaanse plaat alsnog een hit in het Verenigd Koninkrijk en de Benelux.
Ondertussen was de groep Two Man Sound uitgegroeid tot een driemansformatie. Naast Sylveer Vanholmen en Lou Deprijck was mijn grappige buurman Pipou Lacomblez er bijgekomen. Uit oktober 1973 komt deze iets minder bekende single met veel synthesizergeluiden.
In oktober 1973 kwam alweer een nieuwe hitsingle van Slade de BRT Top 30 binnengestormd. 'My Friend Stan' zou niet eens hun grootste succes van 1973 worden want amper twee maanden later scoorden de Britten een echte wereldhit die bijna jaarlijks zou terugkomen...
Een andere nieuwkomer in onze hitlijsten van oktober 1973 was deze melodieuze meezinger over ene 'Charly' van de Spaanse groep Santabarbara. Hiermee scoorde het trio een one-hit wonder. Buenos dias, amigos!
Ook een nieuwkomer uit oktober 1973 was deze onwaarschijnlijke hit van de Italiaanse rocker Adriano Celentano. Naar verluidt was dit de allereerste "Italo disco" gezongen in een grappig, onbestaand taaltje dat het midden houdt tussen Engels en zijn lokaal dialect. Zelfs in de VS lustte men er pap van. De songtitel is een echte tongbreker; herhaal dus driemaal vlug na elkaar: "Prisencolinensinainciusol... alright!"...
En alsof Albert Hammond op de hoogte was zwaaide ik op 31 oktober 1973 af, na een ongewapende legerdienst van 12 maanden. Al bij al was dat jaar een wijze levensles geweest, rijk aan allerhande ervaringen. De meeste van mijn kameraden waren aangekomen, ik was de enige die overtollige kilo's kwijt was. Mijn motto kon dan ook niet beter verwoord worden: 'The Peacemaker' (niet te verwarren met "pacemaker"!). Opgelet! De foto hieronder toont de zoon van Hammond die bij The Strokes speelt.
Dit is werkelijk een foto van Hammond met zijn lange bakkebaarden.
Deze Britse hardrockformatie werd in 1969 opgericht en de groepsnaam kwam uit "David Copperfield" van Charles Dickens. De song 'Easy Livin'' stond op de LP 'Demons And Wizards' uit 1972 en werd tweemaal op single uitgebracht. Een megahit in Nederland en West-Duitsland en dus heel vaak gehoord op de radio in oktober 1973.
In onze BRT Top 30 stond een heel andere soort muziek dan op de elpees uit oktober 1973. In diezelfde periode kwam de laatste hitsingle van Gilbert O'Sullivan uit dat jaar onze hitlijsten binnengewandeld.
In oktober 1973 was het nog eens de beurt aan een Belgische groep om hoge ogen te gooien in onze hitparade met een zeer leuke opvolger van 'I Can't Resist'. En deze parodie of is het een eerbetoon aan Louis Prima veel zodanig in de smaak dat het singletje werd grijsgedraaid en dat is te horen aan de krassen.
"Are you ready Steve? Uh-huh. Andy? Yeah. Mick? Okay. Alright fellas - let's go!". Met deze originele intro stormden de Britse glamrockers de BRT Top 30 binnen in oktober 1973 met hun zoveelste hit op rij.
Na een opzwepend uptempo nummer volgde gewoonlijk een slow. Meestal een plakker van jewelste waarop je dan schaamteloos op één tegel kon dansen met je geliefde. Deze Italiaanse zanger kwam dan ook nieuw binnen in onze hitlijsten in oktober 1973 en schopte het zelfs tot in de Britse charts. Ma che bella canzone!
The Rolling Stones zullen wellicht hetzelfde gedacht hebben want zij brachten voor de verandering eens een ballade uit. Er werd druk gespeculeerd wie 'Angie' nu eigenlijk was: was het de eerste vrouw van David Bowie, Angela, of de actrice Angie Dickinson, of Keith Richards zijn pasgeboren dochter, Dandelion Angela? Richards, die het grootste deel van de tekst en de muziek schreef, beweert in zijn autobiografie dat de naam een pseudoniem was voor heroïne en dat hij probeerde te ontwennen van die vreselijke drug in Zwitserland. Wat er ook van zij, de single werd in de maand oktober 1973 als nieuwkomer genoteerd in de BRT Top 30. Met een prachtige pianopartij van Nicky Hopkins. De violen kregen een arrangement van Nicky Harrison.
Wat voor mooie muziek werd er in de nazomer/herfst van 1973 nog gemaakt? Eerst en vooral was daar de vijfde elpee van Boudewijn de Groot die op 10 september 1973 werd uitgebracht. Mijn favoriete Nederlandse zanger was terug van (nooit echt) weggeweest. De titel van de plaat is een zinsnede uit de bekendste song vernoemd naar zijn zoontje Jim de Groot. De single zou op 20 oktober 1973 verschijnen en voor de "toe-toe-doe" liet Boudewijn zich inspireren door Lou Reeds 'Walk On The Wild Side' van net één jaar tevoren.
Op 5 oktober 1973 bracht Elton John een dubbel album uit met als titel 'Goodbye Yellow Brick Road'. Het bekendste nummer daaruit is deze ontroerende ode aan Marilyn Monroe. Niet te verwarren met hetzelfde nummer uit 1997 want toen gebruikte de Britse zanger een andere tekst op dezelfde melodie om Prinses Diana te gedenken.
Het titelnummer tijdens zijn optreden voor Top Of The Pops (november 1973):
In oktober 1973was het de beurt aan de Amerikaan Steve Miller om nog eens een elpee op de markt te brengen. Hij stond op de hoes met een geheimzinnig masker en hij kon zijn gitaar met bewondering doen fluiten net zoals een bouwvakker die zijn hormonen niet in bedwang kan houden. De single 'The Joker' stond toentertijd niet in de BRT Top 30 maar werd pas genoteerd op 6 oktober 1990 n.a.v. het opnieuw uitbrengen van deze classic. Hij bleef er toen 13 weken hangen.
Op 12 oktober 1973 verscheen de elpee 'Selling England By The Pound', progressieve rockmuziek met Peter Gabriel èn Phil Collins. De hoes toonde een mooi schilderij van Betty Swanwick genaamd "The Dream". De grasmaaier stond natuurlijk niet op het oorspronkelijk kunstwerk maar werd er op vraag van de band door de artieste bijgevoegd omdat die machine duidelijk te horen is in dit nummer. Laat het gras niet te lang worden!
De b-kant stond niet op de elpee maar is toch een interessant nummer:
Frank Sinatra was in oktober 1973 ook terug van (bijna nooit) weggeweest. De titel van zijn nieuwe elpee loog er niet om: 'Ol' Blue Eyes Is Back'. Paul Anka moet toen gedacht hebben het succes van 'My Way' over te doen want hij koos weer voor een Frans chanson ('Laisse-moi le temps' van Michel Jourdan) en schreef er samen met Sammy Cahn Engelse lyrics voor: 'Let Me Try Again'.
Op 19 oktober 1973 verscheen de 6de studioplaat van The Who en tevens hun 2de rockopera. De dubbelelpee vertelt het verhaal van jongeren uit Brighton en Londen in 1965 die in twee groepen verdeeld waren: de mods en de rockers. De titel van de LP was een allusie op de kersverse uitvinding in de muziekwereld: de quadrafonie die de stereofonie van haar voetstuk moest stoten. 'Quadrophenia' werd een groot succes en moest qua verkoop in het VK enkel de duimen leggen voor 'Pin Ups' van Bowie, waar nota bene twee covers van songs van The Who op stonden en in de VS werden de Britse rockers van de eerste plaats gehouden door Elton John met zijn 'Goodbye Yellow Brick Road'.
De tweede track uit die LP, die net als '5:15' ook op single verscheen, is deze 'Love, Reign O'er Me' in de plensende regen:
Dit is niet Norma Jean Baker alias Marilyn Monroe maar een dubbelgangster die gebruikt werd in een reclamefilmpje voor Chanel N°5.
Deze Nederlander met Griekse roots is al actief sinds 1963 want toen werd ie tweede in een liedjeswedstrijd. Deze leuke meezinger stond al op zijn debuutelpee uit 1966 maar het is pas sinds juni 1973 dat hij met deze single echt doorbrak in de Lage Landen.
En in oktober 1973 kwam deze prachtige single uit:
En dit is de derde consecutieve hit voor deze Amerikaanse singer/songwriter. Na 'Go Like Elijah', 'Thunder And Lightning' en 'You Were My Friend' (1973) bracht ze nog 'Who Ever Told You?' en 'Hallelujah' op single uit en dan werd het plots heel stil rondom haar. Ze was vooral in Nederland en West-Duitsland bijzonder populair want haar vader was een Duitse violist die met een Canadese trouwde.
De Britse soldaten die samen met ons gelegerd waren in de barracks in de bossen van Sankt Tönis kwamen met een nieuwe single van T. Rex naar onze kantine. Het was een grote zomerhit in 1973 in het Verenigd Koninkrijk en of we dat singletje wilden draaien. Natuurlijk! U vraagt, wij draaien...
Als je Tony Sheridan even buiten beschouwing laat is Billy Preston de enige artiest die op een single van The Beatles wordt vermeld ('Get Back/Don't Let Me Down' - 1969). Hij was heel goed bevriend met George Harrison en kreeg de eer 'My Sweet Lord' als eerste op een LP uit te brengen, maanden vóór de auteursversie. Hier is zijn grote Amerikaanse hit uit de herfst van 1973. Veel gehoord op de West-Europese radio's maar jammer genoeg geen echte hit in onze contreien.
Dit singletje komt uit september 1973. De titel komt geen enkele keer voor in de song en wordt uitgesproken als "D'ya make her" ("Heb je haar verplicht"), een woordspeling op het woord "Jamaica" in de grap "My wife's gone to the West Indies." "Jamaica?". "No, she went of her own accord". De critici vonden het maar niks en toch is dit een verdienstelijke poging van vier blanken om reggae te spelen.
Een song met een knoert van een gitaarriff uit juli 1973 die we toen vaak hoorden op de radio en die -geloof het of niet- nooit in de BRT Top 30 genoteerd stond. Tom Johnston schreef de song met een beetje hulp van Bill Payne uit de groep Little Feat. Grappig detail: er komt een Japanse samoerai in de tekst voor! In 1975 werd een zieke Johnston vervangen door Michael McDonald. Ik haal mijn luchtgitaar boven en speel de song voor een tweede maal. En jullie?
Gisteren kwam Art Garfunkel aan de beurt en vandaag draai ik zijn muzikale wederhelft. Paul Simon bracht op 5 mei 1973 vlug-vlug zijn tweede soloplaat uit en zie, er stonden zowaar enkele pareltjes op. Natuurlijk weigerde de BBC deze 'Kodachrome' te spelen, vanwege het auteursrecht op een commerciële naam. Niet getreurd: ♫♫♫ "Mama, don't take my Kodachrome away, hey!" ♫♫♫
De tweede track uit de LP 'There Goes Rhymin' Simon' is deze formidabele ode aan het carnaval:
Hier kreeg Simon de hulp van The Dixie Hummingbirds:
Ik kom nog even terug op het meesterlijk album 'Innervisions' van Stevie Wonder. De eerste track daaruit is 'Don't You Worry 'Bout A Thing' met daaruit de gevleugelde Spaanse woorden "Todo 'stá bien chévere", wat zoveel betekent als "alles komt echt goed".
Voor de tweede track viel mijn keuze op "He's Misstra Know-It-All', een ingetogen song die in augustus 1973 als single werd uitgebracht in de VS:
Uit het keigoed album 'Burnin'' van The Wailers (oktober 1973). In die reggaeformatie zaten drie sterke figuren: Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer. De laatste twee zouden de band trouwens verlaten in 1974. Marley won het pleit qua populariteit en vanaf 1975 werd de band omgedoopt tot Bob Marley & The Wailers. Hier volgt een liveversie die niet bijster veel afwijkt van de studioversie.
Ondertussen zijn we weer aanbeland in oktober 1973, de laatste maand van mijn legerdienst. West-Europa kreunde onder de gevolgen van de oliecrisis maar de muziek maakte veel goed. Zoals deze hemelse klanken gecomponeerd door Gerry Goffin en Carole King en ooit nog gecoverd door The Crickets en... The Beatles. Naast gitarist Brinsley Schwarz zaten ook Nick Lowe (bas & vocals), Bob Andrews (toetsen), drummer Billy Rankin en ritmegitarist Ian Gomm in deze legendarische pubrockband. En omdat het zondag is krijgen jullie als toemaatje de song 'Speedo', uit dezelfde elpee.
De frontzanger van Roxy Music bracht in oktober 1973 zowaar een soloplaat uit met alleen maar covers van muziek van zijn idolen genaamd 'These Foolish Things'. En Bob Dylan was er één van. Luister maar naar deze stomende versie van 'A Hard Rain's A-Gonna Fall'.
Toeval of niet? Feit is dat Bowie ook in oktober 1973 een elpee uitbracht met niets anders dan covers van songs van zijn helden. Beide albums ('Pin Ups' en 'These Foolish Things') kwamen trouwens in november tegelijkertijd binnen in de Britse charts. 'I Wish You Would' is een compositie van Billy Boy Arnold bekendgemaakt door The Yardbirds en 'I Can't Explain' is van The Who. Bowie zette ook, net als Ferry, een mannequin op de hoesfoto. En het is niet Angela Bowie maar het sixtiesmodel Twiggy. Omdat het zondag is krijgen jullie twee songs voor de prijs van één.
Terwijl Kevin Ayers met zijn hoofd in de Caraïben zat, bespeelde zijn kameraad Mike Oldfield (toen slechts 19 jaar oud!) alle instrumenten zelf in de studio. Hij bracht in de maand mei 1973 een baanbrekende elpee uit met slechts twee nummers die elk een hele kant bestreken: Part 1 & Part 2. Het werd een monumentale plaat die nog aan belang zou inwinnen toen men gedeelten ervan zou gebruiken in de horrorprent 'The Exorcist' van William Friedkin. Het woord "Glockenspiel" werd meteen een begrip in de muziekwereld...
De funkgroep War had het leven in de ghetto's al aangeklaagd en Stevie Wonder deed daar in augustus 1973 nog een schepje bovenop met zijn prachtige LP 'Innervisions'. Als eerste track kies ik voor het doordringende 'Living For The City', want het leven in een Amerikaanse grootstad voor kleurlingen was heus geen pretje.
De tweede track uit dat album is het funky 'Higher Ground':
Op 11 september 1973 bracht Art Garfunkel eindelijk zijn langverwachte eerste soloplaat uit. Op 'Angel Clare' stond dit pareltje geschreven door Van Morrison. Op de elpee kreeg Garfunkel de hulp van bekwame sessiemuzikanten zoals J.J. Cale en Larry Carlton (gitaar), Jim Gordon (drums) en Larry Knechtel (toetsen). Zelfs Paul Simon speelde op een track mee op gitaar en zong backing vocals. Het zou toch nog tot 1975 duren eer Simon & Garfunkel samen een nummer zouden uitbrengen.
Garfunkel wist zijn componisten goed uit te kiezen. Hier is een nummer geschreven door Jimmy Webb:
Hij had ook de groep Osibisa ontdekt. 'Woyaya' stond op de b-kant van het singletje 'Music For Gong-Gong' dat ik enkele jaren voordien op de kop had getikt:
In juli 1973 had Françoise Hardy, mijn favoriete Franse zangeres, een persoonlijk bericht de wereld ingestuurd dat mij toen helaas niet bereikte in West-Duitsland. Het is pas jaren later dat ik die boodschap kon beluisteren.
De man met de grote snor en de dikke sigaar was in 1973 vaak op de radio te horen. De song 'Bad, Bad Leroy Brown' werd later vaak gecoverd door o.a. Frank Sinatra maar dit is het ongeëvenaarde origineel van deze veel te vroeg overleden zanger.
Iedereen komt als je Leo roept... Een nieuw typetje was geboren in 1973: de zingende Harlekijn! Leo Sayer schreef deze song samen met Dave Courtney en het werd zijn eerste hit in het Verenigd Koninkrijk. Op het vasteland en in de VS werd de compositie pas een hit dankzij de cover van Three Dog Night een jaar later. Hieronder een schitterende videoclip van een live optreden uit 1974.
Amper 19 jaar oud was het muzikaal genie Mike Oldfield in 1973.
Vrolijke en zomerse muziek uit 1973. En toch stond deze single toen niet in onze hitparades. Wel veel gehoord toentertijd in West-Duitsland op de Nederlandse radiozenders. De single heeft welgeteld 1 week in de BRT Top 30 gestaan en wel op 3 juli 1993, twintig jaar later n.a.v. een heruitgave!
Deze single werd eind 1972 uitgebracht maar scoorde pas in 1973 in de Verenigde Staten. 'Free Ride' werd geschreven door Dan Hartman, die jaren later bekend werd om twee discosongs: 'Instant Replay' en 'Relight My Fire'. Edgar Winter is een opvallende figuur, niet alleen omdat hij net als zijn broer Johnny een albino is maar vooral omdat hij vele instrumenten bespeelt en tegelijkertijd uitstekend kan zingen.
De vroegere band van Eric Burdon was een eigen weg ingeslagen en uit het debuutalbum verschenen in november 1972 werden twee prachtige singles geplukt. De eerste is het titelnummer 'The World Is A Ghetto', niet weg te slaan uit de ether in de zomer van 1973.
De tweede is 'The Cisco Kid' met ondersteuning van de mondharmonica van de Deen Lee Oskar, de enige blanke in dit "all black" gezelschap:
De hitsingle uit de LP 'Fantasy' was ongetwijfeld dit Latijns getinte 'Corazon'. Carole King bewees in 1973 nog maar eens dat ze van vele markten thuis was. Met Danny Kortchmar en David T. Walker op gitaar.
'Drift Away' werd geschreven door Mentor Williams en door de zwarte Texaan Dobie Gray (bekend van 'The In-Crowd') op single gezet in 1973. Er bestaan talloze versies van: o.m. Roy Orbison, Ike & Tina Turner, Humble Pie, Mud, Rod Stewart, Waylon Jennings, Ray Charles, The Neville Brothers, Michael Bolton, Ringo Starr, Bruce Springsteen en zelfs een onuitgebrachte cover van The Rolling Stones (zonder Keith Richards maar mét Nicky Hopkins). De song groeide uit tot een ware classic en toch was ie toen nergens te bespeuren in onze hitlijsten.
Telkens wanneer ik een dipje heb zet ik dit vrolijk liedje uit april 1973 op van Kevin Ayers, een echt buitenbeentje in de muziekwereld. Zo maakte hij deel uit van de Soft Machine en was hij nauw betrokken bij de "Canterbury scene" (een bonte verzameling van progressieve rock-, avantgarde- en jazzmuzikanten). Hij werkte samen met o.a. Brian Eno, Syd Barrett, John Cale, Elton John, Robert Wyatt, Andy Summers, Mike Oldfield, Nico en Ollie Halsall. Wie zin heeft mag nu met mij de calypso meezingen. Opgelet: één, twee, drie...
Edgar is net als zijn broer Johnny een albino.
Lee Oskar (tweede van links) is de enige blanke en toch heeft ie een Afrokapsel.
Kevin Ayers lijkt te wijzen op onderstaande artikels.
De Amerikaanse Eagles brachten in april 1973 de elpee 'Desperado' uit. Mijn keuze viel vandaag op het wondermooie titelnummer. Voor de grote erkenning in West-Europa zouden ze nog zo'n twee jaar moeten wachten.
Uit hetzelfde album, countryrock op z'n best:
De song zou bij ons pas bekend worden in latere coverversies van Eruption en Tina Turner, die ondertussen officieel Zwitserse geworden is. Dit is het origineel uit 1973 en de song zou een lijflied kunnen geweest zijn van Noach. Regen is noodzakelijk voor de natuur maar "trop is teveel en teveel is trop", zoals onze toenmalige Minister van Defensie ooit zei.
Ook in 1973 werd nog goede country & western gespeeld want toen kwam de "grijze vos" Charlie Rich uit de Verenigde Staten overgewaaid met deze single. Een jaartje later zou hij met de opvolger een wereldhit scoren.
'For Your Pleasure' was de tweede elpee van Roxy Music en hij werd uitgebracht eind maart 1973. Mijn favoriet nummer daaruit is 'Do The Strand'. Op de hoesfoto stonden een zwarte panter en Amanda Lear, de voormalige muze van Salvador Dali, te pronken.
Deze song stond ook op soundtrack van 'That'll Be The Day', een rockfilm uit maart 1973 waarin David Essex speelde naast Ringo Starr. Met natuurlijk veel rock-'n-rollmuziek uit de jaren '50 en '60. 'Rock On' werd een grote hit in de VS en het VK maar hij viel tussen de plooien in de Benelux. In Nederland geraakte Essex in september 1973 niet verder dan een notering in de tipparade.
Dit plaatje hoorde ik vaak op de Nederlandse radio in de zomer van 1973. 'The Tandem' was de opvolger van 'It's Gonna Be Alright' waarvan iedereen dacht dat het een bootlegplaat van The Beatles was. Niet dus! De stem van Bas Muys geleek heel veel op die van John Lennon. Hij werd dan ook opgetrommeld in 1979 om de Beatlesmedley voor Stars on 45 in te zingen.
Welke muziek kwam nog uit het jaar 1973? Uit de Verenigde Staten kwam nog altijd soulmuziek van de bovenste plank zoals deze prachtige ballade van Marvin Gaye. De Amerikaanse zanger had zijn imago van ideale schoonzoon uit de jaren '60 van zich afgeschud. Na de dood van zijn muzikale partner Tammi Terrell was hij door een diep dal gegaan maar met een nieuwe elpee stond hij er terug, zij het niet in onze hitlijsten.
Naast soulmuziek was er ook nog funk in 1973 zoals deze opwindende compositie van Allen Toussaint. De titel klinkt als een slogan van President Obama maar de song stond op het eerste album van de zusjes simpelweg getiteld 'The Pointer Sisters' dat ik een tijd later via een Nederlands postorderbedrijf liet overkomen. Het origineel werd door Lee Dorsey reeds in 1970 uitgebracht.
De opvolger stond ook op dat debuutalbum. Het is een cover van de welbekende compositie die Willie Dixon schreef voor Howlin' Wolf. Het zou nog enkele jaren duren eer de zusjes bekend zouden worden.
Er roerde wat in de Vlaamse rockscene in 1973. Raymond was een tijdje voordien uit de begeleidingsband van Johan Verminnen gestapt en na als Louisette getourd te hebben met Erik Van Neygen bracht hij zijn debuutelpee uit getiteld 'Je moest eens weten hoe gelukkig ik was'. De titelsong werd toen vaak op de radio gedraaid maar is jammer genoeg niet te vinden op YouTube. Uit dezelfde LP komt 'Waar ik niet tegen kan' dat enkel in deze liveversie uit 1980 te beluisteren valt.
De elpee 'Burnin'' van The Wailers brak in 1973 niet al te veel potten in West-Europa. Het is pas vanaf 1974 dat Eric Clapton meehielp om de bekendheid van The Wailers de wereld rond te dragen dankzij een cover van Bob Marley: 'I Shot The Sheriff'. Vanaf dat ogenblik trad Marley op de voorgrond en werd de groepsnaam gewijzigd in "Bob Marley & The Wailers". Reggae begon na 1969 stilaan aan een tweede opmars...
Deze parel stond natuurlijk ook op die LP:
Zaterdagavond is niet okee om te vechten! Maar deze rockende song stond op het dubbel conceptalbum 'Goodbye Yellow Brick Road' uitgebracht op 5 oktober 1973 en waar ik later nog op terug kom. Gelukkig bracht deze single de Britse en Canadese soldaten niet op slechte gedachten toen zij geregeld afzakten naar onze kantine. Het was telkenmale een verbroedering van jewelste.
Eind 1972 bracht Joe Cocker nog eens een LP uit. In de VS heette hij gewoonweg 'Joe Cocker' maar in Europa koos de platenmaatschappij voor de titel 'Something To Say'. Uit dat album werden in 1973 twee singles getrokken. Dit is de eerste en het is een compositie van Joe Cocker/Chris Stainton: 'Woman To Woman'.
De tweede single is ook al een compositie van Cocker/Stainton:
De zusjes zouden pas enkele jaren later bekend worden.
De komende dagen post ik muziek uit 1973 die niet noodzakelijk de Belgische hitlijsten bereikte maar die toch niet over het hoofd mag gezien worden. Zoals deze winnares van Canzonissima 73.
Heerlijke instrumental uit 1973 die vaak als tune voor radio- en televisieprogramma's werd gebruikt. Duane Allman was een legendarisch gitarist (speelde bij Aretha Franklin, Wilson Pickett, King Curtis, Derek & The Dominos, e.a.) doch overleed al in 1971 op 24-jarige leeftijd in een motorongeval.
In oktober 1973 was Dolly Parton een nobele onbekende in de Benelux niettegenstaande ze toen dit pareltje op single uitbracht. Het singletje werd jaren later opnieuw uitgebracht toen ze bekend werd in West-Europa en van haar verdiend succes kon genieten.
Nog vóór het opdoeken van Aphrodite's Child begon Vangelis Papathanassiou zich vanuit zijn Londense studio's al toe te leggen op het componeren van filmmuziek. Hij liet zijn familienaam vallen en schreef deze parel in 1970 samen met andere muziek die pas drie jaar later op de soundtrack van de film 'L'Apocalypse des animaux' van Frédéric Rossif zou uitgebracht worden. Ondertussen hadden de Franse tv-kijkers de natuurfilm al kunnen bewonderen en kennis kunnen maken met deze wonderlijke muziek. Hier werd ik even stil van...
Om in dezelfde sfeer te blijven post ik deze 'vrije vogel' uit het debuutalbum van de groep Lynyrd Skynyrd (uit augustus 1973) waarin o.a. de broers Ronnie en Johnny Van Zant zaten. Helaas sloeg het noodlot toe in 1977 toen het vliegtuig crashte dat de groep gecharterd had na een optreden en drie van de bandleden er het leven bij inschoten samen met hun roadmanager, de piloot en de co-piloot. Hier is de extra lange versie van 'Free Bird'.
Uit de elpee met de grappige titel 'The Smoker You Drink, The Player You Get' (1973). Joe Walsh is een Amerikaans gitaarwonder gespecialiseerd in slide- en talkboxgitaar. Hij speelde o.a. bij de James Gang en de Eagles maar ook solo wist hij zijn mannetje te staan. Ondertussen groeide deze 'Rocky Mountain Way' uit tot een echte classic!
Een waar meesterwerk van Vangelis, gecomponeerd in 1970 maar pas op elpee uitgebracht in 1973.
Vooraleer ik de maand oktober 1973 aanvat, de laatste maand van mijn legerdienst nota bene, overloop ik de songs die ik in de eerste 10 maanden van 1973 regelmatig op de Nederlandse radio hoorde maar die de BRT Top 30 helaas nooit gehaald hebben in die periode. 'Andorra' stond op de LP 'Ennismore' uit november 1972 en werd in het voorjaar van 1973 regelmatig gedraaid.
Nog zo'n klepper uit 1973 is deze solosingle van Cher. Ik herinner mij het filmpje toen op de Duitse televisie gezien te hebben. Het paard bleef opmerkelijk kalm met al die pluimen en vlammen...
De groep van Stephen Stills met fantastische muzikanten als Chris Hillman, Joe Walsh, Bobby Whitlock, Dallas Taylor e.v.a. verdiende mijns inziens toch een hitparadenotering in 1973. Ik bracht het singletje alleszins mee uit West-Duitsland.
Tijdens mijn vrije tijd snuisterde ik regelmatig rond in de lokale platenwinkels van Krefeld, Rheindahlen of Kempen. Daar stootte ik op een goede lentedag in 1973 op dit fantastisch singletje van de Britse Free gestoken in een maagdelijk wit papieren hoesje. Voor een habbekrats eigende ik mij deze stevige rocksong toe.
Na het wereldsucces van 'Back Stabbers' brachten The O'Jays in januari 1973 deze opvolger op de markt. Vaak gedraaid op de Nederlandse en Duitse radiozenders maar helaas geen hit in de Benelux. Ik hoef geen 992 argumenten om overtuigd te worden van de kwaliteit van deze soul uit Philadelphia. The Sound Of Philadelphia stond te trappelen om de wereld te veroveren en zo geschiedde vanaf 1974.
Maar de grootste verrassing vond ik deze single uit eind 1972 die op het album 'Bursting at the Seams' uit 1973 stond en niet eens onze hitlijsten bereikte. Enkel 'Part Of The Union' uit dezelfde elpee stond een tijdje in de BRT Top 30. In Engeland was 'Lay Down' van The Strawbs goed voor een nr. 12-notering. Met de krachtige stem van Dave Cousins en de struise gitaarriffs van Dave Lambert.
Cher kon haar gedeeltelijke afkomst van indianen niet onder stoelen of banken steken.
Lang duurde het niet of Suzi Quatro stond weer in de belangstelling met een nieuwe hitsingle. '48 Crash' stormde dan ook in september 1973 de hitlijsten binnen. Door de oliecrisis en de verscherpte controles aan de grensposten (zowel in België als in Nederland) konden we de laatste maanden van onze legerdienst niet meer naar huis. Gelukkig kreeg ik nog bezoek van mijn zus die toen onderweg was naar een werkopdracht in Düsseldorf. Ik was toen van wacht maar mijn goede kameraad Cois was bereid mijn wachtdienst over te nemen.
Demis Roussos verkocht in september 1973 singles als zoete broodjes. Gejaagd door de wind op de tonen van de synthesizer en de bouzouki. Gelukkig vlogen de laatste dagen ook voorbij en kwam de ultieme datum van 31 oktober 1973, de dag waarop ik zou afzwaaien, in zicht.
Zeer leuke meezinger uit september 1973 die het leven draaglijker maakte. Onze groep kameraden, die hun legerdienst begonnen waren in Mechelen op 2 november 1972, snakten naar het thuisfront. Er was nog één grootscheeps manoeuvre van de NAVO nabij Osnabrück en daarna konden we beginnen denken aan het burgerleven. Prioriteit nummer één was werk vinden en dat zou geen makkie worden in volle economische crisis. Maar daarover later meer...
Iedereen was het erover eens dat alles wel terug op z'n pootjes zou vallen. Zo dachten Joe Egan en Gerry Rafferty er ook over toen ze met deze iets minder bekende single terechtkwamen in de BRT Top 30 van september 1973. Het kon met de economie alleen maar beter gaan en dat gebeurde ook effectief in het voorjaar van 1974.
Fier als een gieter waren we toen we deze elpee met daaruit deze hitsingle aan onze Britse en Canadese medesoldaten konden voorstellen. Want we voelden ons toch nauw verwant met onze Noorderburen. Onze liefde konden we niet betuigen via de radar of de satelliet want de GSM moest nog uitgevonden worden. Wij schreven in die periode minstens twee brieven per week naar onze geliefde. Golden Earring brak met deze fantastische single definitief door in de VS in 1974 en Mick Jagger verklaarde ooit dat dit zijn lievelingssong allertijden is!
Rink Groeneveld & Peter Kok zongen in die zomer vaak op de Nederlandse radio's over de grote zondvloed. Eind augustus 1973 kwam het duo dan ook binnengestormd in de BRT Top 30 met deze dramatische song.
Een van mijn favoriete groepen uit het einde van de jaren '60 kwam eind augustus 1973 zowaar met een nieuwe hitsingle op de proppen. Zodra ik hem een paar keren op de radio had gehoord wou ik hem kopen doch hij was niet te vinden in Rheindahlen. Dan heb ik maar de elpee gekocht met als titel 'Only When I Laugh...' op een prachtige blauwe achtergrond en een leuke nerts met scherpe tandjes erop die een geurspoor volgt...
Ondertussen zijn we aanbeland in september 1973. Tijd voor een one-hit wonder van een Franse groep die bestond uit Mat Camison, Pierre-Alain Dahan en Tonio Rubio. Het was een aanstekelijk instrumentaaltje met veel synthesizers en handgeklap. Het werd nog bekender toen Carl Huybrechts en kornuiten het kozen als tune voor hun programma van de zondavond op de BRT-TV: 'Sportweekend'.
Het trio Los Angeles bestond uit straatmuzikanten die met deze Spaanse classic een hit hadden in september 1973 met muzikale ondersteuning van de Nederlandse popgroep Sandy Coast (luister maar eens naar die fantastische gitaar!). Geweldige productie van Hans Vermeulen. Prompt kreeg ik een rechtzetting van mijn Noorderbuur: "Dank je Michel. Kleine correctie. Het waren zeker geen straatmuzikanten. Ze speelden in de duurdere clubs aan de Spaanse Costas." Waarvan akte!
Eind augustus/begin september 1973 was het weer eens tijd om de luchtgitaar boven te halen. Iedereen kent onderhand wel het verhaal van dat optreden van The Mothers of Invention in Montreux aan het meer van Genève waar een fan een vuurpijl afschoot die het hele casino in lichterlaaie zette. De mannen van Deep Purple woonden dat concert bij en schreven er een liedje over dat uitgroeide tot een echte rockclassic. Met één van de bekendste intro's en riffs allertijden.
De full LP van die Franse instrumentale groep.
Het Spaanse trio Los Angeles kreeg muzikale ondersteuning van de Nederlandse Sandy Coast.
Altijd een favoriet op de autoradio in augustus 1973 als we voor een dag of voor een weekend heen en terug Krefeld-Brussel reden. Een bendeleider onder ons was er niet en we begroetten altijd heel beleefd de Duitse douaniers want onze bagage zat vaak vol met vinylelpees waarvan de B.T.W.-aanslagvoet in België veel hoger was. Een boete konden we missen als kiespijn...
Ray Dorset en zijn kompanen scoorden in augustus 1973 nog eens een hit. De melodie klonk ons toen bekend in de oren maar we konden het origineel niet thuisbrengen. Pas veel later vernamen we dat deze song gebaseerd was op 'Et moi, et moi, et moi' van Jacques Dutronc uit 1966. De Franse zanger/acteur en zijn echtgenote, Françoise Hardy, zijn inderdaad altijd cultfiguren geweest in het Verenigd Koninkrijk.
Dave Edmunds doet een "Phil Spectortje" in augustus 1973. Een heuse 'Wall of Sound' gecreëerd door de Welshman met veel castagnetten! In die periode droomden wij er allen van om zo vaak mogelijk bij onze geliefde te zijn maar dat was niet altijd mogelijk gezien de omstandigheden. De song werd geschreven door ene Don Robertson in 1956 en The Chordettes hadden er toen al een grote hit mee.
De laatste 100 dagen waren al ingezet en dat kon je hier en daar zien aan de lintmeters in de slaapkamers die door sommigen dagelijks werden bijgeknipt. Nochtans zat het er tijdens die laatste drie maanden niet in om 's zaterdags te gaan dansen. In augustus 1973 haalde Barry Blue zijn bouzouki boven voor deze uitstekende dansplaat.
Het was altijd een gek gezicht die Britse en Canadese soldaten met ons te horen meezingen en te zien meehuppelen telkens ik dit plaatje vanaf augustus 1973 in de kantine draaide. Benidorm was toen al een trekpleister van jewelste, olé!
Na 10 maanden legerdienst begon de klad er bij de meesten in te komen. Sommigen onder ons waren nooit naar huis kunnen keren of hadden nog geen bezoek gekregen. Telefoneren naar het thuisfront was onmogelijk. Het enige contact voor de meesten was de brief en gelukkig moesten we geen postzegel plakken. Als we dan deze remake van Timi Yuro's hit uit 1961 in augustus 1973 op de radiozenders hoorden was dat toch even slikken.
Vreemd genoeg is het hoesje van de single 'Hurt' van Bobby Vinton niet via Google te vinden. Vandaar deze elpeehoes.
De titel is niet pejoratief bedoeld maar hieronder volgen 6 songs uit die bewuste periode die de voorbode waren van veel terreur en onrust. Een eendagsvlieg uit juli 1973 en tevens een oorwurm, want eens je dit plaatje beluisterd hebt geraakt dat gefluit maar niet uit je hoofd. Peter Henn bracht het jaar voordien ook "Ballad Of Death Valley" op single uit, een soort gefloten westernmelodie à la Ennio Morricone die helaas geen hit werd. Beide songs bevinden zich in mijn platencollectie.
Albert Hammond is een buitenbeentje in de muziekbusiness. Hij werd geboren in Londen maar groeide op in Gibraltar en zocht zijn succes via Spanje. Mede-oprichter van The Family Dogg maar ook songschrijver voor o.a. Leapy Lee, Joe Dolan, The Hollies, Blue Mink en The Pipkins. In deze hit uit juli 1973 omschrijft hij zijn levensweg in het kort en waarom hij alles opgaf voor zijn liefde voor muziek. Blijkbaar hadden zijn ouders hem liever advocaat, ingenieur of arts zien worden maar hij koos resoluut voor de muziek. Vreemd genoeg scoorde hij enkel met deze song in het Verenigd Koninkrijk.
De jongste van The Beatles stond in juli 1973 weer genoteerd in de hitlijsten met zijn krachtige doch melancholische smeekbede voor wereldvrede. Allemaal tevergeefs want er zaten vreselijke gebeurtenissen aan te komen: de Black September-terreurgroep opent het vuur op de luchthaven van Athens, VS (5 augustus) - Staatsgreep in Chili (11 september) - Jomkipouroorlog, het 4de conflict tussen Israël en de Arabische wereld (6 oktober), allemaal schokkende feiten waardoor de NAVO genoodzaakt werd veiligheidsmaatregelen te treffen en de staat van paraatheid op te voeren. Er waren zelfs geruchten dat onze dienstplicht met 2 maanden zou verlengd worden...
Tot overmaat van ramp brak door de spanningen tussen het Westen en de Arabische petroleumwereld en uiteindelijk het uitbreken van de Jomkipoeroorlog een nieuwe oliecrisis uit waardoor benzine heel duur werd en hier en daar autoloze zondagen werden ingevoerd, zodat we niet meer voor een weekend "op Apollo konden gaan", maar slechts voor één dag heen en terug. Medicine Head, het medisch opperhoofd, sprak in juli 1973 inderdaad de wijze woorden: "One And One Is One".
Uit Detroit kwamen dan weer deze opgewekte soulgeluiden die ons een hart onder de riem staken. Deze geweldige dansplaat kwam dan ook binnengehuppeld in de BRT Top 30 van de maand juli 1973: ♫♫♫ Feel the need, ooh feel the need, feel the need in me! ♫♫♫...
In 1972 had de single "Stuck In The Middle With You" geen potten gebroken zodat Gerry Rafferty het schip vlug verliet. Pas toen de trein begon te lopen in 1973 haastte de Schot zich terug bij Joe Egan en zijn maten. Na het succes werd de si...ngle 'Late Again' opnieuw uitgebracht en kreeg hij de erkenning die hij verdiende want telkens ik deze prachtige ballade hoor, krijg ik kippenvel en het zijn vooral de tekst en de sound van de accordeon en de saxofoon die het hem doen. Een terechte nieuwkomer in de BRT Top 30 van juli 1973. ♫♫♫ Ooh la la! ♫♫♫...
Terreur van de "Black September"-beweging.
Staatsgreep in Chili door Generaal Pinochet waardoor President Salvador Allende zelfmoord pleegde. Minister-president Golda Meïr was gewaarschuwd door Koning Hoessein van Jordanië voor een militaire aanval van de Arabische landen rondom Israël. Toch waren zij en Moshe Dayan nog verrast. Zou zij hier al een plan aan het uitwerken zijn?
In juli 1973 stormden de brulboeien van Slade de West-Europese hitlijsten binnen met hun zoveelste hitsingle. De song werd geschreven door Noddy Holder en Jim Lea en geproducet door Chas Chandler, ex-bassist van The Animals. Het was de 5de hit voor Slade in het Verenigd Koninkrijk en de tweede single die er rechtstreeks op nummer één binnenkwam in de hitlijsten. Toch vond ik dat de inspiratie een beetje weg was en dat dit een doorslagje was van vroegere composities...
Roy Wood doet een "Phil Spectortje" in juli 1973. De vroegere frontman van The Move had samen met Jeff Lynne het Electric Light Orchestra nog opgericht. Maar twee grote ego's in één band dat is om problemen vragen en dus verliet Wood ELO en stampte hij zijn eigen "Wall of Sound" uit de grond en doopte hem Wizzard.
Suzie Q kreeg eindelijk een gezicht in juli 1973. Het bleek een Amerikaanse zangeres te zijn, geheel in het leder gehuld, die vanuit Engeland de wereld veroverde met aanstekelijke rock dankzij het producersduo met de gouden vingers: Chinn & Chapman. Zij was tevens de eerste basgitariste die een ster werd en een groot voorbeeld was voor vele vrouwelijke muzikanten.
De b-kant vond ik ook niet mis:
Voor het Eurovisiesongfestival van 1973 werd deze Zweedse inzending niet goed genoeg bevonden. Björn & Benny, Anna & Frieda werden slechts 3de in de preselecties alhoewel het publiek hen op handen droeg. Een vakjury besliste daar anders over. Toch werden zij de morele overwinnaars en de compositie van Björn, Benny en Stig Anderson met Engelse lyrics van Neil Sedaka en Phil Cody (!) werd een dikke hit in Scandinavië, West-Duitsland en de Benelux. De vier jonge Zweden namen weerwraak in 1974 op het ESF met een ingekorte naam: een letterwoord dat naar Zweedse haring rook.
Kevin Godley, Lol Creme en Graham Gouldman zingen in deze hommage aan 'Jailhouse Rock' en 'Riot In Cell Block N° 9' de longen uit hun lijf en Eric Stewart speelt een gitaarsolo op dubbele snelheid, een techniek die Mike Oldfield later in 1973 zou gebruiken voor zijn legendarische LP 'Tubular Bells'. Niettegenstaande de single controversieel was (velen dachten dat het om de opstanden in Noord-Ierland ging waar het Brits leger rubberen kogels gebruikte) stond hij één week op nr. 1 in het VK en werd hij door de BBC niet geweerd maar wel veel minder gedraaid. Stewart beweert met klem dat het om een gevangenisopstand ging zoals in die films uit de jaren '50. Als overtuigd pacifist ben ik natuurlijk tegen geweld. Ik had geopteerd voor een ongewapende legerdienst maar dat bleek niet mogelijk. In het Klein Kasteeltje raadde men mij een Burgerdienst van 2 jaar aan. Dat zag ik financieel niet zitten en dus koos ik voor de legerdienst van 1 jaar. Het bleek achteraf nogal mee te vallen: ik heb slechts één keer geschoten, ik heb leren omgaan met allerhande karakters, ik heb mijn kameraden voorzien van drank en muziek en ik heb daar zelfs leren schaken! In juli 1973 kwam deze single van 10cc de BRT Top 30 binnengeschoten (sic) als een raket.
Tijd voor enkele eigenaardigheden uit het jaar 1973. In november 1972 verscheen de elpee 'Transformer' in een productie van David Bowie en Mick Ronson. De bekendste single daaruit is 'Walk On The Wild Side' en vanwege het controversieel onderwerp werd een gecensureerde versie in de VS uitgebracht. Hij stond ook nooit genoteerd in de BRT Top 30 alhoewel de song niet uit de ether was weg te slaan. De bariton saxsolo werd gespeeld door Ronnie Ross, die Bowie ooit saxofoon leerde spelen.
Een van de meest legendarische elpees uit de jaren '70 is ongetwijfeld 'The Dark Side Of The Moon', uitgebracht in maart 1973. Het album stond 741 weken onafgebroken in de Amerikaanse hitlijsten tussen 1973 en 1988. De single 'Money' uit die langspeelplaat kwam op de markt in mei 1973 maar stond nooit genoteerd in de BRT Top 30. De maan was blijkbaar populair dat jaar want enkele maanden na deze "donkere kant" van onze satelliet kwam het album 'Moontan' van de Golden Earring.
In augustus 1973 werd nostalgisch teruggekeken naar de jaren '50 en '60: fantastische rock-'n-roll en doo-wop! Eerst was er de film 'American Graffiti' geregisseerd door George Lucas en vervolgens de geweldige soundtrack met 41 originele hits. Mijn eerste keuze valt op The Monotones met 'The Book Of Love' uit 1958, het jaar van de Expo in Brussel. De TV-serie 'Happy Days' was een gevolg van deze film en zij liep van 1974 t.e.m. 1984.
Mijn tweede keuze uit de soundtrack 'American Graffiti' (augustus 1973) viel op Buddy Knox met zijn hit uit 1957. Hij was niet alleen een generatiegenoot van Buddy Holly, maar hij droeg ook dezelfde voornaam en zelfs de sound van deze song herinnert aan de veel te vroeg overleden rasartiest.
Manfred Mann goes classic in 1973. De Zuid-Afrikaan startte toen dit project op om popsongs uit te brengen gebaseerd op de 'Planetensuite' van Gustav Holst. De single verscheen pas op de conceptelpee 'Masque' uit 1987 naast andere songs vanwege problemen met de nazaten van de klassieke componist. Ik bracht het plaatje mee uit West-Duitsland in een wit papieren hoesje en vreemd genoeg verscheen de single nooit in de BRT Top 30. 'Joybringer' is gebaseerd op de planeet Jupiter. De maan kreeg dus toen concurrentie in de popmuziek.
De prachtige hoes van de dubbelelpee die een 'drive-in' uit de VS voorstelt.
The Monotones tijdens een opvoering van die geweldige song.
Componist Gustav Holst.
Zo kocht ik het plaatje in West-Duitsland, enkel in een wit papieren hoesje gestoken.
