************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
08-05-2013
Muziek uit januari 1974
Muziek uit januari 1974
Bernard William Jewry was in de jaren '60 roadie van de groep Shane Fenton & The Fentones. Toen Fenton overleed aan een reumatische aandoening werd Jewry gevraagd in de huid te kruipen van Shane Fenton. En aangezien hij ook acteur was, was dat een koud kunstje. Na de split van de band bleef hij 10 jaar uit de spotlights om in 1973 een nieuw alter ego aan te nemen en Alvin Stardust was geboren. Hij sprong op de glamrock-trein en zag eruit als een kruising tussen Gene Vincent en Vince Taylor. Pittig detail: zijn eerste vrouw was de zus van Rory Storm (Ringo drumde bij The Hurricanes). Iris Caldwell was het liefje geweest van zowel George Harrison als van Paul McCartney! Hier is zijn hit uit januari 1974: 'My Coo Ca Choo' (in het Gents: "main koeketiene", wat een verbastering is van het Franse "ma concubine", mijn bijzit...).
Astrid Nijgh was ooit getrouwd met Lennaert Nijgh en zelfs na hun scheiding bleven ze samen nummers schrijven, vooral voor Rob de Nijs. Deze single was in januari 1974 controversieel vanwege de expliciete verwijzingen naar prostitutie. Het werd niettemin haar grootste hit.
In december 1973 vond de première plaats van een nieuwe spaghettiwestern met een knipoog geregisseerd door Tonino Valerii en voor sommige scènes door Sergio Leone. Terrence Hill kroop in de huid van 'Nobody' en Jack Beauregard werd gespeeld door Henry Fonda, die hem van stevig weerwerk voorzag. Ik ging de film dan ook in het voorjaar van 1974 bekijken en het thema kocht ik meteen op single, al is die nooit in de hitparade terechtgekomen.
De jongeren zullen in hem een dubbelganger zien van 'Wolverine'.
In januari 1974 stond nog veel muziek uit 1973 genoteerd in de BRT Top 30. Sinds eind jaren '60/begin jaren '70 werd er veel geëxperimenteerd met de Moog Synthesizer. Zoals in dit instrumentaal wijsje (gecomponeerd door de Zwitser Werner Thomas) en gebracht door een groep waar onze landgenoot Bobby Setter achter zat. Wisten wij toen veel dat deze tune de basis zou vormen voor een wereldhit in 1980: 'De vogeltjesdans', oorspronkelijk een b-kantje van de Nederlandse accordeongroep De Electronica's. De covers zijn ontelbaar: 'La danse des canards', 'Chicken Dance', 'Dance Little Bird', 'The Birdies Song', 'Der Ententanz', e.v.a.
De nieuwste single van de Britse popgroep The New Seekers kwam ook even piepen in onze hitlijsten van januari 1974. Het aanstekelijk geluid van de saxofoon zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben of waren het de stemmen van de twee zangeressen die het 'm deden? Net zoals bij ABBA was er een blonde en een donkerharige...
Zoals ik eind 1973 al vertelde kreeg "The Sound Of Philadelphia" steeds meer greep op de hitparades en labels als Motown of STAX kregen af te rekenen met een geduchte concurrent. Al moet er bij gezegd worden dat de drie zangeressen niet alleen hun stembanden in de strijd gooiden... 'Dirty Ol' Man' van The Three Degrees kwam dan ook in januari 1974 onze hitparades binnengestoven, recht naar de top!
In januari 1974 spitste ik mijn oren in Jeugdclub De Reinaert of tijdens de BRT Top 30 toen dit opus van 7 minuten meer en meer airplay kreeg. De zanger van deze nieuwe Britse groep heette Steve Harley en de compositie deed mij denken aan het 'Concierto de Aranjuez' van de Spaanse componist Joaquin Rodrigo. Was dit glamrock, artrock of was het bijna opera?
Maar de allermooiste melodie uit januari 1974 vond ik deze zwanenzang van Stealers Wheel. De schoolvrienden van weleer, Joe Egan en Gerry Rafferty, waren meer en meer uit elkaar gegroeid en hun ego's botsten bij tijd en wijlen zodat de formatie uiteindelijk splitte in 1975. Toch kreeg deze single van mij een staande ovatie.
Bobby Setter (links) is de boezemvriend van Fats Domino.
De song die ik in de zomer van 1973 vaak had gehoord op de radio toen ik mijn legerdienst vervulde in West-Duitsland kreeg pas erkenning in ons land toen hij in december genoteerd werd als nieuwkomer in de BRT Top 30. Zo "wonderful" was het leven toen niet want het was geen sinecure werk te vinden in volle economische crisis. Maar de hemelse muziek van Colin Blunstone maakte veel goed.
De nieuwste single van Macca kwam ook als nieuwkomer binnen in onze hitlijsten in december 1973. "Back to the roots" moet de voormalige bassist/songschrijver van The Beatles gedacht hebben. En gelijk had ie want 'Helen Wheels' swingt als een tiet.
In juli 1973 verscheen de nieuwste James Bondfilm met Roger Moore die de eerste maal in de huid van 007 kroop. Paul McCartney mocht de Bondsong schrijven en uitvoeren en met de hulp van producer George Martin werd deze opwindende single uitgebracht. Ik zag de film in West-Duitsland, gedubt in het Duits; een zeer rare ervaring: "Bitte nicht schiessen, Herr Bond!". Vreemd genoeg kwam de single nooit in de BRT Top 30 te staan:
Op 7 december 1973 verscheen de LP 'Band On The Run' waaruit maar liefst 4 hitsingles werden gepuurd die het jaar 1974 grotendeels zouden beheersen. De LP is een mijlpaal in de muziekgeschiedenis en ik kies vandaag voor deze prachtige track:
"The Polish Prince" voelde zich, net als in de jaren '60, eenzaam. Toch steeg Bobby Vinton in december 1973 met deze heruitgave opnieuw naar de hoogste regionen van onze hitparades.
Tijd voor een one-hit wonder. Deze Franse (!) groep scoorde in december 1973 een geweldige hit, zelfs in Amerika. De formatie stond o.l.v. muziekproducent Alain Krief en het Nederlands duo Sandra & Andres droeg bij tot de "close harmony" van deze song. Jammer genoeg heb ik nadien niets meer vernomen over The Sweepers.
En "close harmony" was toen blijkbaar "in" want deze single kwam bijna tegelijkertijd met The Sweepers in de BRT Top 30 binnen in die kerstmaand van 1973. Ray Conniff, die ook bekend stond als "Jay Raye", verkocht wereldwijd meer dan 70 miljoen langspeelplaten.
Deze kerstsingle kreeg ik cadeau van mijn verloofde en de wijze woorden van Noddy Holder indachtig sluit ik hierbij het bewogen jaar 1973 af: "Look to the future now, it's only just begun". En inderdaad, 1974 zou voor mij een sleuteljaar worden, maar daarover vertel ik later meer. Als er nog interesse voor bestaat, natuurlijk...
Meesterwerk uitgebracht op 7 december 1973.
Deze kerstsingle wordt jaarlijks opnieuw gedraaid.
Dat mooie meisje uit Arcadië bleef mij achtervolgen want ik had er in West-Duitsland in de nazomer al mee kennisgemaakt. Zij kwam pas binnen in de BRT Top 30 samen met Demis Roussos in de maand november 1973. De klank van de bouzouki's was toen niet van de lucht.
Maar Gerard Cox maakte het in november 1973 heel duidelijk dat de zomer definitief voorbij was. Hij gebruikte daarvoor het nummer 'City Of New Orleans' van Steve Goodman uit 1970 dat in 1972 ook al gecoverd werd door Joe Dassin als 'Salut les amoureux'. Verder brachten John Denver (1971) en Arlo Guthrie (1972) ook een cover uit, net als zovele anderen daarna.
De zingende drummer van The Beatles kwam de BRT Top 30 in november 1973 binnengestoven met zijn nieuwe single. Hij kreeg hierbij de hulp van zijn boezemvriend George Harrison, die het lied grotendeels componeerde. Wist Ringo veel dat hij de song nog eens zou brengen op 29 november 2002 tijdens het "Concert For George". Het nummer kreeg toen plots een hele andere betekenis. Menig toeschouwer in de Royal Albert Hall in Londen pinkte toen een traan weg of kreeg de krop in de keel en ik ervoer hetzelfde toen ik de DVD bekeek...
Nieuw in de BRT Top 30 uit november 1973: deze single van The Hollies met de veel te lange titel (vaak gevraagd op een muziekquiz en dan is het belangrijk de twee namen niet door elkaar te haspelen). Niet slecht gedaan maar eigenlijk toch een doorslagje van 'Long Cool Woman (In A Black Dress)', de vorige single.
Boudewijn de Groot werd op 1 december 1973 in de BRT Top 30 genoteerd met de eerste hitsingle uit zijn comeback-elpee 'Hoe sterk is de eenzame fietser'. 'Jimmy' heb ik enkele dagen geleden al gepost, vandaar dat ik nu kies voor de prachtige b-kant: 'Onderweg'.
Vele jaren later zong de Nederlandse bard het lied in duet met zijn dochter Caya: een uniek document van de Nederlandse TV:
In de hitparade van november 1973 stond deze Nederlandse productie van Peter Koelewijn. Pretentieloze popmuziek voor de jongeren van toen. Left Side kwam net als The Cats uit Volendam en de singleverkoop ging vooruit als een... trein! In Nederland bleef het plaatje steken op een 17de plaats, in de BRT Top 30 klom het op naar een 4de stek maar in Frankrijk en in Brazilië belandde het op de 1ste plaats.
Ook deze Nederlandse zanger kwam onze hitlijsten binnen in november 1973 met een aanstekelijke country & western uit de Lage Landen. Net zoals 'Meester Prikkebeen' komt deze song (tekst: Lennaert Nijgh/muziek: Boudewijn de Groot) uit het allereerste Nederlands stripverhaal gepubliceerd in 1858: "Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen". Exact 10 jaar na 'Ritme van de regen' (slechts een b-kant, nota bene) had Rob de Nijs weer een grote hit te pakken.
Ook deze compositie van Boudewijn de Groot/Lennaert Nijgh heb ik in de zomer van 1973 veel op de Nederlandse radio gehoord maar Rob de Nijs wist hiermee jammer genoeg niet in ons land scoren:
En de b-kant, een compositie van Astrid en Lennaert Nijgh, vond ik ook heel mooi:
De laatste keer dat we de afstammelingen van de Native Americans in ons land hadden gezien zaten ze in een tram van de M.I.V.B. Het was Jimi Hendrix die hen in 1969 aangemoedigd had een groep te vormen. In november 1973 bestormden ze onze hitparades met hun vierde single. ♫♫♫ Keep on dancin', keep on dancin' ♫♫♫...
Anna Mae Bullock, beter bekend als Tina Turner, schreef dit nummer over het landelijk dorp Nutbush Tennessee, waar ze opgroeide. De single werd in de VS uitgebracht in juni 1973, kort vóór ze haar man zou verlaten. Het was de laatste single die het duo zou uitbrengen. En het werd een verrassende hit, mede dankzij de klanken die Ike uit zijn fuzzbox wist te toveren. Nieuw in de BRT Top 30 van november 1973.
Ondertussen ben ik aanbeland in november 1973. Van de hitparademuziek naar de LP's die in die herfstmaand werden uitgegeven. Lennon begon toen aan een 18 maandenlange scheiding van zijn geliefde Yoko Ono.
Hij kon Yoko maar niet uit zijn gedachten zetten en voegde meteen een welgemeende Japanse sorry aan de LP 'Mind Games' toe voor zijn misstap:
In november 1973 bracht Roxy Music de eerste LP uit zonder Brian Eno. Als ik deze klanken hoor van de openingstrack van 'Stranded' krijg ik nog altijd kippenvel. Brian Ferry had een fijne neus voor vrouwelijk schoon en zijn toenmalige geliefde, Marilyn Cole, was Playmate of the Year 1973 en ze pronkte dan ook op de hoes als een pas aangespoelde.
Manfred Mann was ook zo'n geweldig musicus die een fijne neus had voor knappe composities, zoals deze van Bob Dylan. Hij maakte van deze song een muzikaal gebed dat bijna 10 minuten duurt. Het stond op de elpee 'Solar Fire' die in november 1973 werd uitgebracht. Het origineel van de grootmeester staat op zijn album 'New Morning' uit 1970, duurt slechts anderhalve minuut en heet simpelweg 'Father of Night'.
Dit instrumentaal liefdesthema stond eind 1973 op de elpee 'Under The Influence Of... Love Unlimited' van de vocale groep Love Unlimited, die bestond uit drie Afro-Amerikaanse zangeressen. Er bestaat ook een gezongen versie van. De song werd gespeeld door het orkest van Barry White, toen nog onbekend. De dirigent/producer met als bijnaam "The Walrus of Love" zette zijn compositie ook op zijn eigen LP uit begin 1974 en zo ging de bal aan het rollen. 'Love's Theme' was met zijn wah-wahgitaar van grote invloed op de ontwikkeling van discomuziek en werd vaak gebruikt als tune voor radioprogramma's, onder meer op de gewestelijke omroep van de toenmalige BRT.
John Lennon reed een scheve schaats met de Amerikaans/Chinese May Pan, de persoonlijke assistente van Yoko Ono.
Rogier van Otterloo producete en gaf het arrangement aan de elpee 'Introspection'.
Barry White was al langer bezig in de muziekindustrie want in 1963 producete hij de single 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl. In 1969 werd deze Amerikaanse plaat alsnog een hit in het Verenigd Koninkrijk en de Benelux.
Ondertussen was de groep Two Man Sound uitgegroeid tot een driemansformatie. Naast Sylveer Vanholmen en Lou Deprijck was mijn grappige buurman Pipou Lacomblez er bijgekomen. Uit oktober 1973 komt deze iets minder bekende single met veel synthesizergeluiden.
In oktober 1973 kwam alweer een nieuwe hitsingle van Slade de BRT Top 30 binnengestormd. 'My Friend Stan' zou niet eens hun grootste succes van 1973 worden want amper twee maanden later scoorden de Britten een echte wereldhit die bijna jaarlijks zou terugkomen...
Een andere nieuwkomer in onze hitlijsten van oktober 1973 was deze melodieuze meezinger over ene 'Charly' van de Spaanse groep Santabarbara. Hiermee scoorde het trio een one-hit wonder. Buenos dias, amigos!
Ook een nieuwkomer uit oktober 1973 was deze onwaarschijnlijke hit van de Italiaanse rocker Adriano Celentano. Naar verluidt was dit de allereerste "Italo disco" gezongen in een grappig, onbestaand taaltje dat het midden houdt tussen Engels en zijn lokaal dialect. Zelfs in de VS lustte men er pap van. De songtitel is een echte tongbreker; herhaal dus driemaal vlug na elkaar: "Prisencolinensinainciusol... alright!"...
En alsof Albert Hammond op de hoogte was zwaaide ik op 31 oktober 1973 af, na een ongewapende legerdienst van 12 maanden. Al bij al was dat jaar een wijze levensles geweest, rijk aan allerhande ervaringen. De meeste van mijn kameraden waren aangekomen, ik was de enige die overtollige kilo's kwijt was. Mijn motto kon dan ook niet beter verwoord worden: 'The Peacemaker' (niet te verwarren met "pacemaker"!). Opgelet! De foto hieronder toont de zoon van Hammond die bij The Strokes speelt.
Dit is werkelijk een foto van Hammond met zijn lange bakkebaarden.
Deze Britse hardrockformatie werd in 1969 opgericht en de groepsnaam kwam uit "David Copperfield" van Charles Dickens. De song 'Easy Livin'' stond op de LP 'Demons And Wizards' uit 1972 en werd tweemaal op single uitgebracht. Een megahit in Nederland en West-Duitsland en dus heel vaak gehoord op de radio in oktober 1973.
In onze BRT Top 30 stond een heel andere soort muziek dan op de elpees uit oktober 1973. In diezelfde periode kwam de laatste hitsingle van Gilbert O'Sullivan uit dat jaar onze hitlijsten binnengewandeld.
In oktober 1973 was het nog eens de beurt aan een Belgische groep om hoge ogen te gooien in onze hitparade met een zeer leuke opvolger van 'I Can't Resist'. En deze parodie of is het een eerbetoon aan Louis Prima veel zodanig in de smaak dat het singletje werd grijsgedraaid en dat is te horen aan de krassen.
"Are you ready Steve? Uh-huh. Andy? Yeah. Mick? Okay. Alright fellas - let's go!". Met deze originele intro stormden de Britse glamrockers de BRT Top 30 binnen in oktober 1973 met hun zoveelste hit op rij.
The Rolling Stones zullen wellicht hetzelfde gedacht hebben want zij brachten voor de verandering eens een ballade uit. Er werd druk gespeculeerd wie 'Angie' nu eigenlijk was: was het de eerste vrouw van David Bowie, Angela, of de actrice Angie Dickinson, of Keith Richards zijn pasgeboren dochter, Dandelion Angela? Richards, die het grootste deel van de tekst en de muziek schreef, beweert in zijn autobiografie dat de naam een pseudoniem was voor heroïne en dat hij probeerde te ontwennen van die vreselijke drug in Zwitserland. Wat er ook van zij, de single werd in de maand oktober 1973 als nieuwkomer genoteerd in de BRT Top 30. Met een prachtige pianopartij van Nicky Hopkins. De violen kregen een arrangement van Nicky Harrison.
Op 5 oktober 1973 bracht Elton John een dubbel album uit met als titel 'Goodbye Yellow Brick Road'. Het bekendste nummer daaruit is deze ontroerende ode aan Marilyn Monroe. Niet te verwarren met hetzelfde nummer uit 1997 want toen gebruikte de Britse zanger een andere tekst op dezelfde melodie om Prinses Diana te gedenken.
Het titelnummer tijdens zijn optreden voor Top Of The Pops (november 1973):
In oktober 1973was het de beurt aan de Amerikaan Steve Miller om nog eens een elpee op de markt te brengen. Hij stond op de hoes met een geheimzinnig masker en hij kon zijn gitaar met bewondering doen fluiten net zoals een bouwvakker die zijn hormonen niet in bedwang kan houden. De single 'The Joker' stond toentertijd niet in de BRT Top 30 maar werd pas genoteerd op 6 oktober 1990 n.a.v. het opnieuw uitbrengen van deze classic. Hij bleef er toen 13 weken hangen.
Op 12 oktober 1973 verscheen de elpee 'Selling England By The Pound', progressieve rockmuziek met Peter Gabriel èn Phil Collins. De hoes toonde een mooi schilderij van Betty Swanwick genaamd "The Dream". De grasmaaier stond natuurlijk niet op het oorspronkelijk kunstwerk maar werd er op vraag van de band door de artieste bijgevoegd omdat die machine duidelijk te horen is in dit nummer. Laat het gras niet te lang worden!
De b-kant stond niet op de elpee maar is toch een interessant nummer:
Frank Sinatra was in oktober 1973 ook terug van (bijna nooit) weggeweest. De titel van zijn nieuwe elpee loog er niet om: 'Ol' Blue Eyes Is Back'. Paul Anka moet toen gedacht hebben het succes van 'My Way' over te doen want hij koos weer voor een Frans chanson ('Laisse-moi le temps' van Michel Jourdan) en schreef er samen met Sammy Cahn Engelse lyrics voor: 'Let Me Try Again'.
Op 19 oktober 1973 verscheen de 6de studioplaat van The Who en tevens hun 2de rockopera. De dubbelelpee vertelt het verhaal van jongeren uit Brighton en Londen in 1965 die in twee groepen verdeeld waren: de mods en de rockers. De titel van de LP was een allusie op de kersverse uitvinding in de muziekwereld: de quadrafonie die de stereofonie van haar voetstuk moest stoten. 'Quadrophenia' werd een groot succes en moest qua verkoop in het VK enkel de duimen leggen voor 'Pin Ups' van Bowie, waar nota bene twee covers van songs van The Who op stonden en in de VS werden de Britse rockers van de eerste plaats gehouden door Elton John met zijn 'Goodbye Yellow Brick Road'.
De tweede track uit die LP, die net als '5:15' ook op single verscheen, is deze 'Love, Reign O'er Me' in de plensende regen:
Dit is niet Norma Jean Baker alias Marilyn Monroe maar een dubbelgangster die gebruikt werd in een reclamefilmpje voor Chanel N°5.
Deze Nederlander met Griekse roots is al actief sinds 1963 want toen werd ie tweede in een liedjeswedstrijd. Deze leuke meezinger stond al op zijn debuutelpee uit 1966 maar het is pas sinds juni 1973 dat hij met deze single echt doorbrak in de Lage Landen.
En in oktober 1973 kwam deze prachtige single uit:
En dit is de derde consecutieve hit voor deze Amerikaanse singer/songwriter. Na 'Go Like Elijah', 'Thunder And Lightning' en 'You Were My Friend' (1973) bracht ze nog 'Who Ever Told You?' en 'Hallelujah' op single uit en dan werd het plots heel stil rondom haar. Ze was vooral in Nederland en West-Duitsland bijzonder populair want haar vader was een Duitse violist die met een Canadese trouwde.
De Britse soldaten die samen met ons gelegerd waren in de barracks in de bossen van Sankt Tönis kwamen met een nieuwe single van T. Rex naar onze kantine. Het was een grote zomerhit in 1973 in het Verenigd Koninkrijk en of we dat singletje wilden draaien. Natuurlijk! U vraagt, wij draaien...
Als je Tony Sheridan even buiten beschouwing laat is Billy Preston de enige artiest die op een single van The Beatles wordt vermeld ('Get Back/Don't Let Me Down' - 1969). Hij was heel goed bevriend met George Harrison en kreeg de eer 'My Sweet Lord' als eerste op een LP uit te brengen, maanden vóór de auteursversie. Hier is zijn grote Amerikaanse hit uit de herfst van 1973. Veel gehoord op de West-Europese radio's maar jammer genoeg geen echte hit in onze contreien.
Dit singletje komt uit september 1973. De titel komt geen enkele keer voor in de song en wordt uitgesproken als "D'ya make her" ("Heb je haar verplicht"), een woordspeling op het woord "Jamaica" in de grap "My wife's gone to the West Indies." "Jamaica?". "No, she went of her own accord". De critici vonden het maar niks en toch is dit een verdienstelijke poging van vier blanken om reggae te spelen.
Een song met een knoert van een gitaarriff uit juli 1973 die we toen vaak hoorden op de radio en die -geloof het of niet- nooit in de BRT Top 30 genoteerd stond. Tom Johnston schreef de song met een beetje hulp van Bill Payne uit de groep Little Feat. Grappig detail: er komt een Japanse samoerai in de tekst voor! In 1975 werd een zieke Johnston vervangen door Michael McDonald. Ik haal mijn luchtgitaar boven en speel de song voor een tweede maal. En jullie?
Gisteren kwam Art Garfunkel aan de beurt en vandaag draai ik zijn muzikale wederhelft. Paul Simon bracht op 5 mei 1973 vlug-vlug zijn tweede soloplaat uit en zie, er stonden zowaar enkele pareltjes op. Natuurlijk weigerde de BBC deze 'Kodachrome' te spelen, vanwege het auteursrecht op een commerciële naam. Niet getreurd: ♫♫♫ "Mama, don't take my Kodachrome away, hey!" ♫♫♫
De tweede track uit de LP 'There Goes Rhymin' Simon' is deze formidabele ode aan het carnaval:
Hier kreeg Simon de hulp van The Dixie Hummingbirds:
Voor de tweede track viel mijn keuze op "He's Misstra Know-It-All', een ingetogen song die in augustus 1973 als single werd uitgebracht in de VS:
Uit het keigoed album 'Burnin'' van The Wailers (oktober 1973). In die reggaeformatie zaten drie sterke figuren: Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer. De laatste twee zouden de band trouwens verlaten in 1974. Marley won het pleit qua populariteit en vanaf 1975 werd de band omgedoopt tot Bob Marley & The Wailers. Hier volgt een liveversie die niet bijster veel afwijkt van de studioversie.
Ondertussen zijn we weer aanbeland in oktober 1973, de laatste maand van mijn legerdienst. West-Europa kreunde onder de gevolgen van de oliecrisis maar de muziek maakte veel goed. Zoals deze hemelse klanken gecomponeerd door Gerry Goffin en Carole King en ooit nog gecoverd door The Crickets en... The Beatles. Naast gitarist Brinsley Schwarz zaten ook Nick Lowe (bas & vocals), Bob Andrews (toetsen), drummer Billy Rankin en ritmegitarist Ian Gomm in deze legendarische pubrockband. En omdat het zondag is krijgen jullie als toemaatje de song 'Speedo', uit dezelfde elpee.
Terwijl Kevin Ayers met zijn hoofd in de Caraïben zat, bespeelde zijn kameraad Mike Oldfield (toen slechts 19 jaar oud!) alle instrumenten zelf in de studio. Hij bracht in de maand mei 1973 een baanbrekende elpee uit met slechts twee nummers die elk een hele kant bestreken: Part 1 & Part 2. Het werd een monumentale plaat die nog aan belang zou inwinnen toen men gedeelten ervan zou gebruiken in de horrorprent 'The Exorcist' van William Friedkin. Het woord "Glockenspiel" werd meteen een begrip in de muziekwereld...
De funkgroep War had het leven in de ghetto's al aangeklaagd en Stevie Wonder deed daar in augustus 1973 nog een schepje bovenop met zijn prachtige LP 'Innervisions'. Als eerste track kies ik voor het doordringende 'Living For The City', want het leven in een Amerikaanse grootstad voor kleurlingen was heus geen pretje.
De tweede track uit dat album is het funky 'Higher Ground':
Op 11 september 1973 bracht Art Garfunkel eindelijk zijn langverwachte eerste soloplaat uit. Op 'Angel Clare' stond dit pareltje geschreven door Van Morrison. Op de elpee kreeg Garfunkel de hulp van bekwame sessiemuzikanten zoals J.J. Cale en Larry Carlton (gitaar), Jim Gordon (drums) en Larry Knechtel (toetsen). Zelfs Paul Simon speelde op een track mee op gitaar en zong backing vocals. Het zou toch nog tot 1975 duren eer Simon & Garfunkel samen een nummer zouden uitbrengen.
Garfunkel wist zijn componisten goed uit te kiezen. Hier is een nummer geschreven door Jimmy Webb:
Hij had ook de groep Osibisa ontdekt. 'Woyaya' stond op de b-kant van het singletje 'Music For Gong-Gong' dat ik enkele jaren voordien op de kop had getikt:
In juli 1973 had Françoise Hardy, mijn favoriete Franse zangeres, een persoonlijk bericht de wereld ingestuurd dat mij toen helaas niet bereikte in West-Duitsland. Het is pas jaren later dat ik die boodschap kon beluisteren.
De man met de grote snor en de dikke sigaar was in 1973 vaak op de radio te horen. De song 'Bad, Bad Leroy Brown' werd later vaak gecoverd door o.a. Frank Sinatra maar dit is het ongeëvenaarde origineel van deze veel te vroeg overleden zanger.
Iedereen komt als je Leo roept... Een nieuw typetje was geboren in 1973: de zingende Harlekijn! Leo Sayer schreef deze song samen met Dave Courtney en het werd zijn eerste hit in het Verenigd Koninkrijk. Op het vasteland en in de VS werd de compositie pas een hit dankzij de cover van Three Dog Night een jaar later. Hieronder een schitterende videoclip van een live optreden uit 1974.
Amper 19 jaar oud was het muzikaal genie Mike Oldfield in 1973.
Vrolijke en zomerse muziek uit 1973. En toch stond deze single toen niet in onze hitparades. Wel veel gehoord toentertijd in West-Duitsland op de Nederlandse radiozenders. De single heeft welgeteld 1 week in de BRT Top 30 gestaan en wel op 3 juli 1993, twintig jaar later n.a.v. een heruitgave!
Deze single werd eind 1972 uitgebracht maar scoorde pas in 1973 in de Verenigde Staten. 'Free Ride' werd geschreven door Dan Hartman, die jaren later bekend werd om twee discosongs: 'Instant Replay' en 'Relight My Fire'. Edgar Winter is een opvallende figuur, niet alleen omdat hij net als zijn broer Johnny een albino is maar vooral omdat hij vele instrumenten bespeelt en tegelijkertijd uitstekend kan zingen.
De vroegere band van Eric Burdon was een eigen weg ingeslagen en uit het debuutalbum verschenen in november 1972 werden twee prachtige singles geplukt. De eerste is het titelnummer 'The World Is A Ghetto', niet weg te slaan uit de ether in de zomer van 1973.
De tweede is 'The Cisco Kid' met ondersteuning van de mondharmonica van de Deen Lee Oskar, de enige blanke in dit "all black" gezelschap:
De hitsingle uit de LP 'Fantasy' was ongetwijfeld dit Latijns getinte 'Corazon'. Carole King bewees in 1973 nog maar eens dat ze van vele markten thuis was. Met Danny Kortchmar en David T. Walker op gitaar.
De Amerikaanse Eagles brachten in april 1973 de elpee 'Desperado' uit. Mijn keuze viel vandaag op het wondermooie titelnummer. Voor de grote erkenning in West-Europa zouden ze nog zo'n twee jaar moeten wachten.
Uit hetzelfde album, countryrock op z'n best:
De song zou bij ons pas bekend worden in latere coverversies van Eruption en Tina Turner, die ondertussen officieel Zwitserse geworden is. Dit is het origineel uit 1973 en de song zou een lijflied kunnen geweest zijn van Noach. Regen is noodzakelijk voor de natuur maar "trop is teveel en teveel is trop", zoals onze toenmalige Minister van Defensie ooit zei.
Ook in 1973 werd nog goede country & western gespeeld want toen kwam de "grijze vos" Charlie Rich uit de Verenigde Staten overgewaaid met deze single. Een jaartje later zou hij met de opvolger een wereldhit scoren.
'For Your Pleasure' was de tweede elpee van Roxy Music en hij werd uitgebracht eind maart 1973. Mijn favoriet nummer daaruit is 'Do The Strand'. Op de hoesfoto stonden een zwarte panter en Amanda Lear, de voormalige muze van Salvador Dali, te pronken.
Deze song stond ook op soundtrack van 'That'll Be The Day', een rockfilm uit maart 1973 waarin David Essex speelde naast Ringo Starr. Met natuurlijk veel rock-'n-rollmuziek uit de jaren '50 en '60. 'Rock On' werd een grote hit in de VS en het VK maar hij viel tussen de plooien in de Benelux. In Nederland geraakte Essex in september 1973 niet verder dan een notering in de tipparade.
Dit plaatje hoorde ik vaak op de Nederlandse radio in de zomer van 1973. 'The Tandem' was de opvolger van 'It's Gonna Be Alright' waarvan iedereen dacht dat het een bootlegplaat van The Beatles was. Niet dus! De stem van Bas Muys geleek heel veel op die van John Lennon. Hij werd dan ook opgetrommeld in 1979 om de Beatlesmedley voor Stars on 45 in te zingen.
Welke muziek kwam nog uit het jaar 1973? Uit de Verenigde Staten kwam nog altijd soulmuziek van de bovenste plank zoals deze prachtige ballade van Marvin Gaye. De Amerikaanse zanger had zijn imago van ideale schoonzoon uit de jaren '60 van zich afgeschud. Na de dood van zijn muzikale partner Tammi Terrell was hij door een diep dal gegaan maar met een nieuwe elpee stond hij er terug, zij het niet in onze hitlijsten.
Naast soulmuziek was er ook nog funk in 1973 zoals deze opwindende compositie van Allen Toussaint. De titel klinkt als een slogan van President Obama maar de song stond op het eerste album van de zusjes simpelweg getiteld 'The Pointer Sisters' dat ik een tijd later via een Nederlands postorderbedrijf liet overkomen. Het origineel werd door Lee Dorsey reeds in 1970 uitgebracht.
De opvolger stond ook op dat debuutalbum. Het is een cover van de welbekende compositie die Willie Dixon schreef voor Howlin' Wolf. Het zou nog enkele jaren duren eer de zusjes bekend zouden worden.
Er roerde wat in de Vlaamse rockscene in 1973. Raymond was een tijdje voordien uit de begeleidingsband van Johan Verminnen gestapt en na als Louisette getourd te hebben met Erik Van Neygen bracht hij zijn debuutelpee uit getiteld 'Je moest eens weten hoe gelukkig ik was'. De titelsong werd toen vaak op de radio gedraaid maar is jammer genoeg niet te vinden op YouTube. Uit dezelfde LP komt 'Waar ik niet tegen kan' dat enkel in deze liveversie uit 1980 te beluisteren valt.
De elpee 'Burnin'' van The Wailers brak in 1973 niet al te veel potten in West-Europa. Het is pas vanaf 1974 dat Eric Clapton meehielp om de bekendheid van The Wailers de wereld rond te dragen dankzij een cover van Bob Marley: 'I Shot The Sheriff'. Vanaf dat ogenblik trad Marley op de voorgrond en werd de groepsnaam gewijzigd in "Bob Marley & The Wailers". Reggae begon na 1969 stilaan aan een tweede opmars...
Deze parel stond natuurlijk ook op die LP:
Zaterdagavond is niet okee om te vechten! Maar deze rockende song stond op het dubbel conceptalbum 'Goodbye Yellow Brick Road' uitgebracht op 5 oktober 1973 en waar ik later nog op terug kom. Gelukkig bracht deze single de Britse en Canadese soldaten niet op slechte gedachten toen zij geregeld afzakten naar onze kantine. Het was telkenmale een verbroedering van jewelste.
Eind 1972 bracht Joe Cocker nog eens een LP uit. In de VS heette hij gewoonweg 'Joe Cocker' maar in Europa koos de platenmaatschappij voor de titel 'Something To Say'. Uit dat album werden in 1973 twee singles getrokken. Dit is de eerste en het is een compositie van Joe Cocker/Chris Stainton: 'Woman To Woman'.
De tweede single is ook al een compositie van Cocker/Stainton:
De zusjes zouden pas enkele jaren later bekend worden.
De komende dagen post ik muziek uit 1973 die niet noodzakelijk de Belgische hitlijsten bereikte maar die toch niet over het hoofd mag gezien worden. Zoals deze winnares van Canzonissima 73.
Heerlijke instrumental uit 1973 die vaak als tune voor radio- en televisieprogramma's werd gebruikt. Duane Allman was een legendarisch gitarist (speelde bij Aretha Franklin, Wilson Pickett, King Curtis, Derek & The Dominos, e.a.) doch overleed al in 1971 op 24-jarige leeftijd in een motorongeval.
In oktober 1973 was Dolly Parton een nobele onbekende in de Benelux niettegenstaande ze toen dit pareltje op single uitbracht. Het singletje werd jaren later opnieuw uitgebracht toen ze bekend werd in West-Europa en van haar verdiend succes kon genieten.
Om in dezelfde sfeer te blijven post ik deze 'vrije vogel' uit het debuutalbum van de groep Lynyrd Skynyrd (uit augustus 1973) waarin o.a. de broers Ronnie en Johnny Van Zant zaten. Helaas sloeg het noodlot toe in 1977 toen het vliegtuig crashte dat de groep gecharterd had na een optreden en drie van de bandleden er het leven bij inschoten samen met hun roadmanager, de piloot en de co-piloot. Hier is de extra lange versie van 'Free Bird'.
Uit de elpee met de grappige titel 'The Smoker You Drink, The Player You Get' (1973). Joe Walsh is een Amerikaans gitaarwonder gespecialiseerd in slide- en talkboxgitaar. Hij speelde o.a. bij de James Gang en de Eagles maar ook solo wist hij zijn mannetje te staan. Ondertussen groeide deze 'Rocky Mountain Way' uit tot een echte classic!
Een waar meesterwerk van Vangelis, gecomponeerd in 1970 maar pas op elpee uitgebracht in 1973.
Vooraleer ik de maand oktober 1973 aanvat, de laatste maand van mijn legerdienst nota bene, overloop ik de songs die ik in de eerste 10 maanden van 1973 regelmatig op de Nederlandse radio hoorde maar die de BRT Top 30 helaas nooit gehaald hebben in die periode. 'Andorra' stond op de LP 'Ennismore' uit november 1972 en werd in het voorjaar van 1973 regelmatig gedraaid.
Nog zo'n klepper uit 1973 is deze solosingle van Cher. Ik herinner mij het filmpje toen op de Duitse televisie gezien te hebben. Het paard bleef opmerkelijk kalm met al die pluimen en vlammen...
De groep van Stephen Stills met fantastische muzikanten als Chris Hillman, Joe Walsh, Bobby Whitlock, Dallas Taylor e.v.a. verdiende mijns inziens toch een hitparadenotering in 1973. Ik bracht het singletje alleszins mee uit West-Duitsland.
Tijdens mijn vrije tijd snuisterde ik regelmatig rond in de lokale platenwinkels van Krefeld, Rheindahlen of Kempen. Daar stootte ik op een goede lentedag in 1973 op dit fantastisch singletje van de Britse Free gestoken in een maagdelijk wit papieren hoesje. Voor een habbekrats eigende ik mij deze stevige rocksong toe.
Na het wereldsucces van 'Back Stabbers' brachten The O'Jays in januari 1973 deze opvolger op de markt. Vaak gedraaid op de Nederlandse en Duitse radiozenders maar helaas geen hit in de Benelux. Ik hoef geen 992 argumenten om overtuigd te worden van de kwaliteit van deze soul uit Philadelphia. The Sound Of Philadelphia stond te trappelen om de wereld te veroveren en zo geschiedde vanaf 1974.
Maar de grootste verrassing vond ik deze single uit eind 1972 die op het album 'Bursting at the Seams' uit 1973 stond en niet eens onze hitlijsten bereikte. Enkel 'Part Of The Union' uit dezelfde elpee stond een tijdje in de BRT Top 30. In Engeland was 'Lay Down' van The Strawbs goed voor een nr. 12-notering. Met de krachtige stem van Dave Cousins en de struise gitaarriffs van Dave Lambert.
Cher kon haar gedeeltelijke afkomst van indianen niet onder stoelen of banken steken.
Lang duurde het niet of Suzi Quatro stond weer in de belangstelling met een nieuwe hitsingle. '48 Crash' stormde dan ook in september 1973 de hitlijsten binnen. Door de oliecrisis en de verscherpte controles aan de grensposten (zowel in België als in Nederland) konden we de laatste maanden van onze legerdienst niet meer naar huis. Gelukkig kreeg ik nog bezoek van mijn zus die toen onderweg was naar een werkopdracht in Düsseldorf. Ik was toen van wacht maar mijn goede kameraad Cois was bereid mijn wachtdienst over te nemen.
Demis Roussos verkocht in september 1973 singles als zoete broodjes. Gejaagd door de wind op de tonen van de synthesizer en de bouzouki. Gelukkig vlogen de laatste dagen ook voorbij en kwam de ultieme datum van 31 oktober 1973, de dag waarop ik zou afzwaaien, in zicht.
Iedereen was het erover eens dat alles wel terug op z'n pootjes zou vallen. Zo dachten Joe Egan en Gerry Rafferty er ook over toen ze met deze iets minder bekende single terechtkwamen in de BRT Top 30 van september 1973. Het kon met de economie alleen maar beter gaan en dat gebeurde ook effectief in het voorjaar van 1974.
Fier als een gieter waren we toen we deze elpee met daaruit deze hitsingle aan onze Britse en Canadese medesoldaten konden voorstellen. Want we voelden ons toch nauw verwant met onze Noorderburen. Onze liefde konden we niet betuigen via de radar of de satelliet want de GSM moest nog uitgevonden worden. Wij schreven in die periode minstens twee brieven per week naar onze geliefde. Golden Earring brak met deze fantastische single definitief door in de VS in 1974 en Mick Jagger verklaarde ooit dat dit zijn lievelingssong allertijden is!
Rink Groeneveld & Peter Kok zongen in die zomer vaak op de Nederlandse radio's over de grote zondvloed. Eind augustus 1973 kwam het duo dan ook binnengestormd in de BRT Top 30 met deze dramatische song.
Een van mijn favoriete groepen uit het einde van de jaren '60 kwam eind augustus 1973 zowaar met een nieuwe hitsingle op de proppen. Zodra ik hem een paar keren op de radio had gehoord wou ik hem kopen doch hij was niet te vinden in Rheindahlen. Dan heb ik maar de elpee gekocht met als titel 'Only When I Laugh...' op een prachtige blauwe achtergrond en een leuke nerts met scherpe tandjes erop die een geurspoor volgt...
Ondertussen zijn we aanbeland in september 1973. Tijd voor een one-hit wonder van een Franse groep die bestond uit Mat Camison, Pierre-Alain Dahan en Tonio Rubio. Het was een aanstekelijk instrumentaaltje met veel synthesizers en handgeklap. Het werd nog bekender toen Carl Huybrechts en kornuiten het kozen als tune voor hun programma van de zondavond op de BRT-TV: 'Sportweekend'.
Het trio Los Angeles bestond uit straatmuzikanten die met deze Spaanse classic een hit hadden in september 1973 met muzikale ondersteuning van de Nederlandse popgroep Sandy Coast (luister maar eens naar die fantastische gitaar!). Geweldige productie van Hans Vermeulen. Prompt kreeg ik een rechtzetting van mijn Noorderbuur: "Dank je Michel. Kleine correctie. Het waren zeker geen straatmuzikanten. Ze speelden in de duurdere clubs aan de Spaanse Costas." Waarvan akte!
Altijd een favoriet op de autoradio in augustus 1973 als we voor een dag of voor een weekend heen en terug Krefeld-Brussel reden. Een bendeleider onder ons was er niet en we begroetten altijd heel beleefd de Duitse douaniers want onze bagage zat vaak vol met vinylelpees waarvan de B.T.W.-aanslagvoet in België veel hoger was. Een boete konden we missen als kiespijn...
Ray Dorset en zijn kompanen scoorden in augustus 1973 nog eens een hit. De melodie klonk ons toen bekend in de oren maar we konden het origineel niet thuisbrengen. Pas veel later vernamen we dat deze song gebaseerd was op 'Et moi, et moi, et moi' van Jacques Dutronc uit 1966. De Franse zanger/acteur en zijn echtgenote, Françoise Hardy, zijn inderdaad altijd cultfiguren geweest in het Verenigd Koninkrijk.
Dave Edmunds doet een "Phil Spectortje" in augustus 1973. Een heuse 'Wall of Sound' gecreëerd door de Welshman met veel castagnetten! In die periode droomden wij er allen van om zo vaak mogelijk bij onze geliefde te zijn maar dat was niet altijd mogelijk gezien de omstandigheden. De song werd geschreven door ene Don Robertson in 1956 en The Chordettes hadden er toen al een grote hit mee.
De laatste 100 dagen waren al ingezet en dat kon je hier en daar zien aan de lintmeters in de slaapkamers die door sommigen dagelijks werden bijgeknipt. Nochtans zat het er tijdens die laatste drie maanden niet in om 's zaterdags te gaan dansen. In augustus 1973 haalde Barry Blue zijn bouzouki boven voor deze uitstekende dansplaat.
Na 10 maanden legerdienst begon de klad er bij de meesten in te komen. Sommigen onder ons waren nooit naar huis kunnen keren of hadden nog geen bezoek gekregen. Telefoneren naar het thuisfront was onmogelijk. Het enige contact voor de meesten was de brief en gelukkig moesten we geen postzegel plakken. Als we dan deze remake van Timi Yuro's hit uit 1961 in augustus 1973 op de radiozenders hoorden was dat toch even slikken.
Vreemd genoeg is het hoesje van de single 'Hurt' van Bobby Vinton niet via Google te vinden. Vandaar deze elpeehoes.
