************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
19-06-2013
Rondreis Jordanië 2013
Rondreis Jordanië 2013
Van 2 t.e.m. 16 juni maakte ik met in groepje van 5 personen aangevuld met een deskundige gids en een keigoede chauffeur een rondrit van meer dan 1.400 km doorheen het Koninkrijk Jordanië. Meermaals stonden we aan de grens met Israël, Egypte, Saoudi-Arabië, Palestina en zelfs Syrië. Op 16 juni namen we het vliegtuig huiswaarts om 's anderendaags omstreeks 4 uur 's ochtends te landen in Zaventem na een tussenstop in Marsa Alam, Egypte. Het werd een prachtige reis naar o.m. Aqaba, Madaba, Amman, de Dode Zee, Wadi Rum, Jerash, Ajlun, Mount Nebo, de doopplaats van Jezus Christus in de Jordaan en het wereldwonder Petra. De dagelijkse temperatuur schommelde altijd rond de 38 °C (Mediterraan klimaat en soms 45 °C in de woestijn), altijd in de schaduw gemeten!
En is er daar ook muziek, hoor ik u al vragen. Jazeker, luister maar:
Deze twee compact discs kocht ik alvast in Aqaba voor amper 5 dinar het stuk (1 Jordaanse dinar is ongeveer 90 Eurocent):
De laatste week vertoefden we in het Double Tree by Hilton Hotel (all-in met 5 sterren). Dat is wel nodig om van die vermoeiende tour te bekomen.
Die "tsjingel-tsjangel"-piano herkende ik want Nico Haak had samen met Boudewijn de Groot nog een song opgenomen die 'Tante Julia' heette. Dit was geen carnavalshit maar een deuntje uit de maand september 1974. ♫♫♫ En we gaan nog niet naar huis ♫♫♫...
Niet de originele versie uit de LP van Boudewijn de Groot ('Hoe sterk is de eenzame fietser') maar een andere versie uitgebracht op single t.g.v. carnaval 1974: "Maar haal uw borsten van mijn schouder...":
En toen kwam een nog onbekende Britse zangeres met de groep Rain onze hitlijsten binnengehuppeld met een vrolijke meezinger die ietwat aan majorettemuziek deed denken. Ook die single stond in september 1974 tussen de 30 best verkochte plaatjes van dat ogenblik. Eigenlijk hadden de Britten dit lied naar het Eurovisiesongfestival moeten sturen.
Eindelijk kwam Eric Clapton uit een diep dal gekropen. Hij was van zijn verslavingen afgeraakt en teruggetrokken op zijn nieuw adres (461 Ocean Boulevard) had hij een rits nieuwe songs opgenomen die resulteerden in een nieuwe elpee met dezelfde toepasselijke naam. Tussen die liedjes stond een compositie van een toen nog vrij onbekende Jamaïcaan, Bob Marley. Het betekende de comeback voor "Slowhand" èn de doorbraak voor Bob Marley & The Wailers en reggaemuziek kwam weer volop in de belangstelling te staan. Deze single schoot op 21 september 1974 vanuit het niets op nummer 11 de BRT Top 30 binnen.
De Britse singer/songwriter die opgroeide in Gibraltar joeg in september 1974 iedereen de stuipen op het lijf met zijn nieuwe hit 'I Don't Wanna Die In An Air Disaster'. Zijn compositie was bijna een religieuze smeekbede ondersteund door de klagende geluiden van de synthesizer. Melancholie troef in die nazomer!
De mannen van 10cc waren hun tijd vèr vooruit. Wie had ooit durven voorspellen in september 1974 dat er in 2008 een financiële crisis zou uitbreken die tot op de dag van vandaag onrust zaait bij de bevolking? Het spook van de grimmige jaren '30 is niet meer veraf! ♫♫♫ "Let your money hustle; bet you'd sell your mother; you can buy another; doin' the...." ♫♫♫ Deze machtige single schoot de hitlijsten meteen binnen op nummer 13. Wie is er bijgelovig?
Er kwamen klachten binnen van verontruste reizigers maar ook van luchtvaartmaatschappijen. Het was ook de periode waarin vliegtuigkapingen en gijzelingsacties vaak slecht afliepen.
En dus werd bij een herdruk de titel van het liedje ingekort.
De vorige single was nog niet helemaal uitgespeeld of de opvolger, ook uit de debuutelpee 'Kimono My House', werd eveneens genoteerd bij de 30 best verkochte singles van begin september 1974. De titel van de LP was een woordspeling op de song 'Come On-A My House' van Rosemary Clooney, de tante van George. De broers Ron en Russell Mael bleken dus allesbehalve eendagsvliegen te zijn, al verdwenen ze daarna voor een aantal jaren uit mijn belangstelling.
In september 1974 waren de "Rubettes shoowaddy waddy"-kreetjes niet van de lucht want terwijl de debuutsingle 'Sugar Baby Love' nog heel hoog in de hitparade stond kwam de opvolger al binnen. Samen met de solosingle van Paul Da Vinci waren dat dus drie singles van hetzelfde allooi.
Waarschijnlijk had het platenkopend publiek in september 1974 heimwee naar de vakantieperiode want het "strandliefje" van de Britse studiogroep First Class scoorde met deze single een geweldige hit. Doet de stem van de zanger een belletje rinkelen? Dat zal wel, want Tony Burrows had al meegezongen op platen van o.m. The Kestrels, Ivy League, The Flower Pot Men, Edison Lighthouse, White Plains, Brotherhood of Man en The Pipkins. Het bleef helaas bij dit one-hit wonder.
Om verwarring met deze Amerikaanse doo-wop-, rhythm & blues- en soulgroep te vermijden moest Cliff Richard indertijd zijn backing band omdopen tot The Shadows. Alhoewel Clyde McPhatter en Ben E. King The Drifters al lang vaarwel hadden gezegd, was het fijn om in september 1974 nog eens iets te horen van deze vocale band al was ik het met hun stelling niet eens. Ik ging namelijk naar de bioscoop om de film te bekijken en niet om op de laatste rij te liggen zoenen...
Peter & zijn Rockets lieten nog iets van zich horen in september 1974. Het was bijna afgelopen met de piratenzender Radio Veronica want er was een wet in de maak om die omroepen te verbieden. Rob Out was deejay aan boord van dat schip en hij had in de jaren '60 nog een singletje uitgebracht onder de schuilnaam Egbert Douwe. Nu stak Peter Koelewijn zijn boezemvriend een hart onder de riem omdat het einde van Veronica in zicht was.
De Vlaamse hit van Paul Severs ('Ik ben verliefd op jou') kreeg een Engelse bewerking door de close harmonygroep Octopus die bestond uit Vlamingen en Britten. Onder hen Robert Vlaeyen uit Diest en Paul Michiels, ook wel Polle Pap genoemd want hij had in zijn jeugd nog gewerkt als melkboer in Heist-op-den-Berg en omstreken. Octopus had een platencontract bij Sylvain Tack, wafelbakker en eigenaar van Radio Mi Amigo. Onnodig te zeggen dat dit plaatje door de piratenzender werd geplugd. P.P. Michiels zit op de foto in het midden met lange haren en baard en in de jaren '80 vormde hij met Jan Leyers de succesvolle groep Soulsister. Maar in september 1974 was dit een nieuwkomer in de BRT Top 30.
En of er muziek in de ether was in die maand augustus 1974. Deze Nederlandse productie werd hevig geplugd door Radio Mi Amigo, Radio Veronica en andere piratenzenders. De melodie is gebaseerd op het oud volksliedje 'Komt vrienden in het ronde' (ook bekend als 'Het slijperswiel'). Patricia Paay, Ron Bransteder en Bob Bernards (EMI-Bovema) zaten naast andere artiesten in de groep 'US' (Engels voor "ons" en dus niet te verwarren met de afkorting voor "United States"). Het plaatje bereikte een 5de plaats in de Nederlandse hitlijsten.
Vanuit de Verenigde Staten kwam de discomuziek overwaaien en haar opmars was niet meer te stuiten (zie foto linksboven).
In Engeland maakten ze in de zomer van 1974 nog een heel andere soort muziek, gebaseerd op de rock-'n'-roll uit de jaren '50 met een vette knipoog naar de glitterrock. Zanger Les Gray deed zijn best om zijn stem zoveel mogelijk te doen lijken op die van zijn idool, Elvis Presley. Deze single schoot dan ook als een raket uit het niets meteen binnen op nummer 18 in de BRT Top 30 op die bewuste 10 augustus 1974.
De muziek van The Trammps zou ik dan weer onderbrengen bij discomuziek. Het platenlabel "Philadelphia International Records" was vastbesloten de wereld te veroveren met o.m. artiesten als The Three Degrees, MFSB, McFadden & Whitehead, Lou Rawls, The O'Jays, Harold Melvin & The Blue Notes, Intruders, Teddy Pendergrass en Billy Paul. Het componistenduo Gamble & Huff was verantwoordelijk voor de meeste hits en de opmars van disco was nu niet meer te stuiten. De TV-show 'Soul Train' zorgde dan weer voor het pluggen van de nieuwste plaatjes. Deze hit komt ook uit onze hitparade van augustus 1974.
Maar ook andere platenmaatschappijen hadden het offensief op de muziekmarkt ingezet. De "nieuwe" discogroepen schoten als paddenstoelen uit de grond, alhoewel sommige al sinds de jaren '60 actief waren. Zo ook dit Amerikaans trio op het RCA label dat ons in augustus 1974 aanmaande om niet te veel aan de boot te schudden. Volgens sommigen een van de eerste discoplaten, anderen houden het bij 'Love's Theme' van Love Unlimited Orchestra of 'Rock Your Baby' van George McCrae. Wat er ook van zij, er werd in die periode flink gedanst in de discotheken.
De Amerikaanse slagersdochter die vanuit West-Duitsland met de hulp van producer Giorgio Moroder de wereld trachtte te veroveren was Donna Summer, die later het epitheton ornans 'The Queen of Disco' kreeg opgeplakt. De platenmaatschappij hield niet van dit gijzelingsdrama maar de zangeres hield voet bij stuk en het werd een hit in de Benelux vanaf augustus 1974.Deze debuutsingle kwam meteen binnen op nr. 14 in de BRT Top 30 van 24 augustus 1974. Kan er iemand die irritant rinkelende telefoon beantwoorden?
Waar had ik die falsettostem nog gehoord? Op 31 augustus 1974 kwam deze single meteen binnen op nummer 10. Het bleek later de zanger van The Rubettes te zijn die meteen na het inzingen van de demo van 'Sugar Baby Love' de groep verlaten had voor een solocarrière. Zijn kopstem was dus tweemaal te horen op die bewuste zaterdag want beide singles stonden toen in de BRT Top 30. Niet onaardige song, toch vind ik zijn manier van zingen hier en daar "over the top".
Dit hoesje bracht menig deejay in verwarring. De meesten spraken 'US' dan ook uit als "joe es" door de afbeelding van de Amerikaanse vlag terwijl het gewoon "us" was, zoals in "ons".
Wellicht daarom werd iets later dit hoesje gedrukt.
De elpee 'Rock' op het RAK platenlabel.
De LP's van The Trammps hadden altijd een mooie hoes.
Deze single werd dus geen hit in het VK of in de VS.
In augustus 1974 werd de hardrock-/glamrockband Slade nog maar eens in de hitparades genoteerd met de nieuwste single 'The Bangin' Man'. Hij prijkte op geen enkele elpee behalve op de latere compilaties met de grootste hits. Toch vond ik deze song niet zo'n grote hit in onze contreien. Was het de leeftijd of hadden Noddy Holder, Jim Lea, Dave Hill en Don Powell hun kruit verschoten? In het VK bereikte de single de derde plaats en werden de Britten van de eerste plaats gehouden door een Frans chansonnier, die hier straks aan bod komt...
Onze mannelijke Noorderburen waren kampioen in het dragen van lang haar. De band Catapult (skietlap in het West-Vlaams) schoot dan ook met deze single als een raket naar de top in de BRT Top 30 van augustus 1974. De band verhuisde zelfs naar België om van hieruit in West-Europa rond te touren. In 1979 was het echter gedaan met het succes maar de leden speelden verder in andere groepen zoals The Monotones, The Surfers en vooral Rubberen Robbie, die met een aantal medleys veel succes had in de Lage Landen.
Op 3 augustus 1974 kwam de tweede single van ABBA binnengestormd in onze hitlijsten. Hij sprong meteen vanuit het niets naar de 17de plaats. De song werd in West-Europa, Nieuw-Zeeland, Australië en de VS uitgebracht behalve in het Verenigd Koninkrijk. Daar werd 'Honey Honey' gecoverd door de groep Sweet Dreams en besliste de platenmaatschappij een remix van 'Ring Ring' uit te brengen die echter strandde op een 32ste plaats.
Aznavour was die Fransman (van Armeense komaf) die Slade van de top hield in de Britse charts. Hij slaagde erin met deze mooie Engelstalige ballade op nummer 1 te staan in het rijk van Her Majesty. Hij werd ook voor het eerst in de BRT Top 30 genoteerd in augustus 1974. De song werd gebruikt in de TV-serie 'Seven Faces of Woman' en in 1999 werd een cover van Elvis Costello gebruikt voor de film 'Notting Hill'.
Het was al een tijdje geleden dat een van mijn favoriete Nederlandse bands nog eens een hit gescoord had. Dat gebeurde in die zomermaand van 1974 toen ik enkele dagen doorbracht aan de Belgische kust, m.n. in Oostende en Blankenberge. Prachtige soundtrack om in augustus naar de woeste baren van de Noordzee te turen, na een onweer. Met dank aan de synthesizergeluiden en de prachtige stem van Jerney Kaagman.
Wellicht een van de allereerste discosongs die over de hele wereld scoorde. George McCrae was gewoonweg niet van de radio weg te slaan en zijn single werd minstens 2 Ã 3 keer per avond in alle discotheken gedraaid. Het moet de man een aardige stuiver opgeleverd hebben. De single kwam op 3 augustus 1974 dan ook meteen binnen op nummer 10 in de BRT Top 30 om er maandenlang te blijven hangen.
Tijd voor een slechte cover uit juli 1974. Want toen kwam de Canadees Terry Jacks binnen in de BRT Top 30 met zijn tweede cover van een Brelnummer. Ik hou oneindig veel meer van de doorleefde versie van Dusty Springfield. Rod McKuen schreef de Engelse lyrics en het is zeer de vraag of Jacques Brel deze popversie van 'Ne me quitte pas' goedkeurde. De vele royalties zullen allicht de pil verguld hebben. De hartverscheurende melodie is gedeeltelijk geïnspireerd door de Hongaarse Rhapsodie Nr. 6 van Franz Liszt.
Luister maar vanaf 2:08 minuten: "Moi je t'offrirai...".
Het was niet zo evident dat onze Noorderbuur Wally Tax met zijn derde opeenvolgende single een hit zou scoren in ons land. En toch gebeurde dit in juli 1974 met 'Evidently'. Hij presteerde veel beter dan toen hij nog frontzanger was van de steengoede Outsiders, berucht van hun optreden in 1964 als voorprogramma van The Rolling Stones in het Kurhaus, dat toen door de fans vakkundig werd gesloopt.
De tweede Nederlandse act die in juli 1974 binnenkwam in de BRT Top 30 was Jack de Nijs die onder het pseudoniem Jack Jersey scoorde met 'Pappa Was A Poor Man'. Zijn stemtimbre, manier van zingen en zelfs zijn klederdracht op het podium deden enigszins denken aan The King of Rock & Roll en ooit nam hij een volledige elpee op met The Jordanaires, de befaamde achtergrondzangers van Elvis Presley.
De Britse deerne die in juli 1974 werd genoteerd in onze hitlijsten was Lynsey de Paul met een nummer dat deed denken aan de fameuze Wall of Sound van Phil Spector en zijn meidengroepen uit de jaren '60. Lynsey de Paul is ondertussen bijna 63 en nooit getrouwd maar ze had ooit een romance met o.m. Ringo Starr, Roy Wood, James Coburn, George Best, Sean Connery, Dodi Fayed, Bill Kenwright, Bernie Taupin, Chas Chandler en Dudley Moore.
Op 20 juli 1974 kwam de titelsong van die formidabele elpee uit december 1973 eindelijk de hitlijsten binnen van de best verkochte singles. 'Band On The Run' is zowel qua elpee als qua single een mijlpaal in de muzikale carrière van Paul McCartney. Het nummer bevat, zoals we van hem gewoon zijn, vele tempowisselingen, net alsof er twee songs door elkaar geweven zijn. Ook de elpeehoes met de leden van Wings en bekende acteurs maakt deel uit van het collectief geheugen.
De geflopte single.
Heruitgave uit Frankrijk n.a.v. het succes van Joe Dassin's cover.
De groep Wings was intussen herleid tot een trio. Naast Paul & Linda was er nog Denny Laine, een vroeger lid van The Moody Blues.
Veel vakantie had ik niet in 1974 want ik was pas in februari beginnen werken en in 1973 was ik in het leger. Maar de weinige dagen die ik had bracht ik dan door aan de Belgische kust, o.m. in Blankenberge en in Oostende. Hierboven links een foto uit die periode genomen door mijn verloofde.
Hoe groot is de invloed van de cinema op de muziek en vice versa? Het thema van de film 'The Sting' met Paul Newman, Robert Redford en Robert Shaw in de hoofdrollen onderschrijft deze stelling nog maar eens want in juli 1974 werd deze single met "ragtime"-pianomuziek genoteerd in zowat alle hitlijsten ter wereld. De soundtrack waarop Marvin Hamlisch muziek van Scott Joplin speciaal voor de film aanpaste verkocht dan ook als zoete broodjes. Het Chicago uit de Jaren '30 stond weer helemaal in de belangstelling. Deze single is dus de uitzondering die de regel bevestigt want in dit geval stond deze muziek zowel in de hitparade van de singles als in die van de best verkochte elpees.
En of Chicago weer in de spotlights stond! Zou dat toeval kunnen zijn? De Britse groep Paper Lace stond alleszins tegelijk met Marvin Hamlisch in de BRT Top 30 van juli 1974 met de single 'The Night Chicago Died'. Het verhaal gaat over de Jaren '30 met de fameuze "drooglegging" en de jacht van "De onkreukbaren" op de bende van Al Capone.
En ik denk dat onze landgenoot Ricky Gordon er die bewuste nacht in Chicago ook bij was. Getuige daarvan zijn zeer swingende versie van 'Such A Night', een song die ik nog kende in de versie van Elvis Presley. Gordon scoorde met deze single een geweldige hit in juli 1974. Enig minpuntje is zijn uitspraak van 'dawn' dat hij steevast uitspreekt als 'down', wat nochtans niet rijmt op 'gone'. Ook een negatieve beoordeling voor de maker van de videoclip die erin slaagt de naam van de zanger verkeerd te spellen alhoewel hij juist geschreven staat op het hoesje...
De elpee 'Planet Waves' van Bob Dylan verscheen in januari 1974 en bevatte o.m. deze parel. Dankzij een technische ingreep kon deze song op YouTube geplaatst worden want de platenmaatschappij van "His Bawbness" doet er alles aan om alle videoclips van de grootmeester te blokkeren. Benieuwd hoelang deze 'Forever Young' er zal blijven opstaan.
In januari 1974 stond de elpee 'The Dark Side Of The Moon' van Pink Floyd, uitgebracht in maart 1973, nog altijd genoteerd in de hitlijsten van best verkochte albums en dat zou nog enkele jaren duren. Hieruit een instrumentale track getiteld 'On The Run'. Richard Wright legde tijdens een interview uit dat de song gaat over het vele reizen van de band en de vliegangst die telkens opduikt bij wereldtournees. Op het eind van het nummer hoor je trouwens een neerstortend vliegtuig.
Over vliegtuigen gesproken! In januari 1974 bracht Brian Eno -die Roxy Music intussen had verlaten omwille van meningsverschillen met Bryan Ferry- een soloplaat uit onder de naam Eno. Hij bracht ook artrock of glamrock maar hij was experimenteler. Hij kreeg op zijn elpee de hulp van o.m. Chris Spedding, Phil Manzanera, Paul Thompson, Andy Mackay en Robert Fripp. Hier komen de warme straaljagers!
In februari 1974 bracht Steely Dan alweer een fantastische elpee uit onder de naam 'Pretzel Logic'. Hieruit post ik twee geweldige nummers. Het eerste doet mij altijd denken aan Ricky, een jongen uit het Aalsterse, die ik leren kennen had in West-Duitsland in 1973 tijdens mijn legerdienst. Hij was ook heel fel begaan met muziek. 'Rikki Don't Lose That Number' staat dan ook tussen mijn favoriete songs allertijden!
Het tweede nummer is een bewerking van een oud jazznummer van Duke Ellington, gewoonweg fantastisch:
Op 8 maart 1974 verscheen de tweede elpee van de Britse groep Queen die glamrock en hardrock combineerde met de theatrale zangstijl van Freddie Mercury. Van de eerste LP kende ik alleen de hoes want ik ging regelmatig snuisteren in platenwinkels. Van deze 'Queen II' kende ik enkel 'Seven Seas Of Rhye' van de charts op de BBC. Uit deze tweede plaat pluk ik ook 'Ogre Battle'. De kreten in het midden van het nummer komen van Mercury die de song schreef op gitaar. De foto van de hoes zou later veelvuldig herbruikt worden, vooral voor de videoclip van 'Bohemian Rhapsody'.
Deze song doet mij onwillekeurig denken aan 'This Town Ain't Big Enough' van Sparks. Zouden deze Amerikanen fan geweest zijn van Freddie Mercury & Queen?
In april 1974 was het de beurt aan David Bowie om een steengoed album uit te brengen met de controversiële hoestekening van de Belg Guy Peellaert, die dan ook gecensureerd werd. 'Rebel Rebel' heb ik enkele weken geleden als single al gepost, daarom valt mijn keuze vandaag op het titelnummer 'Diamond Dogs'. Bowie had zijn alterego Ziggy Stardust afgezworen en zijn muziekstijl leunde nu meer aan bij die van Iggy Pop en zijn Stooges of die van de Stones.
Nog even terug naar februari 1974, de maand waarin Deep Purple de elpee 'Burn' uitbracht. Het titelnummer is bekend maar mijn voorkeur gaat vandaag uit naar 'Might Just Take Your Life' met het prachtig orgelspel van Jon Lord. De memorabele hoes toont vijf brandende kaarsjes die de hoofden van de groepsleden voorstellen.
Vandaag post ik de laatste 6 nieuwkomers uit de BRT Top 30 van juni 1974. Toen vloog deze hemelvogel de hitlijsten binnen, recht uit de soundtrack van 'Jonathan Livingston Seagull', gecomponeerd door Neil Diamond en uitgebracht op 3 november 1973. Het was zijn eerste elpee na zijn live album 'Hot August Night' uit 1972. Het verhaal gaat over een zeemeeuw die leert vliegen en samenleven in groep met zijn soortgenoten. De soundtrack had meer succes dan de film.
De tweede nieuwkomer was een eendagsvlieg: Leo Unger kwam uit Den Haag en scoorde toen een hit met 'Run To The Sunshine'. Een andere song van hem is 'It Isn't Really Like They Say', beter bekend als 'Algebra', de Nederlandstalige versie gezongen door Loeki Knol. Hans Vandenburg speelde samen met Leo Unger en zou later succes hebben met Gruppo Sportivo.
De derde nieuwkomer uit juni 1974 was een oldie uit 1965: The Fortunes brachten toen geweldige herinneringen teweeg met het fantastische 'You've Got Your Troubles'. Geen idee waarom deze single opnieuw werd uitgebracht maar het was een geweldig goed idee van de platenmaatschappij. Zo leerde een hele nieuwe generatie de muziek van de jaren '60 kennen.
Bij de vierde spitste ik mijn oren: was dit opera of operette? Een revolverschot werd na de intro gelost en de song was toen echt vertrokken. Dit was volgens mij glamrock of was het poprock van de broers Ron en Russell Mael met invloeden van Roxy Music en Queen. Russell viel op door zijn krullenbol en zijn kopstem en Ron door zijn Hitler/Chaplin-snorretje. Deze Amerikaanse band uit L.A. zou hiermee zijn grootste hit scoren.
Over kopstemmen of falsettostemmen gesproken! De terechte zomerhit uit 1974 kwam in juni al binnengestoven in alle hitlijsten van o.m. de Benelux, Scandinavië, het VK, Frankrijk, West-Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Oorspronkelijk moesten de componisten Wayne Bickerton en Tony Waddington met hun liedje alle uitgeverijen aflopen om het verkocht te krijgen. Showaddywaddy vond het maar niets, Carl Wayne was ook niet geïnteresseerd en uiteindelijk werd de demogroep omgedoopt tot The Rubettes. Maar toen de single een succes werd, was de zanger met de kopstem, Paul da Vinci, al lang vertrokken voor een solocarrière. Hier is die vijfde nieuwkomer:
Het leukste nummer uit juni 1974 was deze zesde en laatste nieuwkomer. De folkgroep uit Veurne zingt op ironische wijze over ene Jean-Pierre die zijn hele bestaan lang van het leven wil genieten, maar achtereenvolgens in de kindercrèche, de school, het leger, de fabriek en het bejaardentehuis terechtkomt. De groep trad voor het eerst op tijdens de Gentse Feesten in 1972 dankzij organisator Walter De Buck. Het was de piratenzender Radio Mi Amigo die het lied oppikte waardoor het een hit in Vlaanderen werd. De melodie van het refrein "inke pinke parlez-vous" gaat terug op een oud soldatenlied uit de Eerste Wereldoorlog (Three German Officers/Mademoiselle from Armentières/Inky Dinky Parleyvoo). En mijn vader zong het lustig mee...
De broers Mael vormden de kern van Sparks.
Het collectief van Vuile Mong debuteerde op de Gentse Feesten in 1972.
Enkele weken na het origineel, geschreven door Leo Sayer en Dave Courtney, kwam de cover van Three Dog Night binnen in de BRT Top 30 van juni 1974. De intro en de outro zijn, zoals bij de single van Sayer, de 'intrede der gladiatoren' geschreven door de Tsjechische componist Julius FučÃk. De twee versies stonden dus tegelijkertijd in onze hitlijsten genoteerd.
Linksboven een foto van mijn verloofde en mezelf. We hadden net de beslissing genomen in het jaar 1975 te trouwen. We kenden elkaar al vier jaar en we vonden dat het tijd werd een nestje te bouwen.
Op 8 juni 1974 gebeurde het onwaarschijnlijke: een plaatje uit 1954 dat opnieuw werd uitgebracht in 1955 n.a.v. het succes van de film 'Blackboard Jungle' en daarna opnieuw een hit werd in 1968 (door de rock-'n-rollrevival), werd in 1974 nogmaals op de markt gegooid. Waarschijnlijk was dat omwille van het grandioos succes van de film 'American Graffiti'. Wat er ook van zij, de single '(We're Gonna) Rock Around The Clock' van Bill Haley & His Comets kon ook op de goedkeuring van mijn ouders rekenen en stond dus op die bewuste dag tussen de 30 best verkochte singles.
Een singletje dat ik altijd heel leuk gevonden heb kwam ook uit juni 1974. Want toen hoorde ik deze compositie van twee Nederlandse broers die in Zuid-Afrika waren geboren. Van Mexico droomde ik al jaren en die droom kwam enkele jaren geleden uit toen ik een prachtige rondreis maakte van bijna 5.000 km doorheen het land van de Maya's, Tolteken, Azteken, Zapoteken en andere indianenstammen. Gelukkig had ik geen last van turista zodat ik geen apotheken moest bezoeken. ♫♫♫ "Mexico, I just can't say goodbye!" ♫♫♫...
In juni 1974 kwam de derde opeenvolgende hit van The Three Degrees de hitlijsten van overal ter wereld binnengeschoten. Het was alweer een Gamble/Huff-compositie, geheel in de stijl van The Sound of Philadelphia. En of het een doorslaggevend jaar was! Mijn verloofde en ik hadden net besloten in het huwelijksbootje te stappen in 1975. De juiste datum lag nog niet vast maar ons besluit stond wel vast!
Van chocomelk heb ik altijd gehouden, vooral in combinatie met krentenbrood (hint!). Maar ook van de Britse bonte bende met de naam 'Hot Chocolate'. In de maand juni 1974 kwam de nieuwste single van de groep op kousenvoeten binnengeslopen in onze BRT Top 30. Producer Mickie Most vroeg aan de frontzanger en componist van 'Emma' meer diepgang in zijn composities te leggen en dus schreef Errol Brown dit lied over de dood van zijn moeder: "Emma, Emmaline!'...
"Uh, uh!", zo begint deze single van alweer een nieuwe groep uit de Philadelphiastal. De muzikale formaties schoten als paddenstoelen uit de grond en de jeugd in juni 1974 danste bijna op niets anders meer dan op deze soulmuziek uit Philadelphia. Zo ook op deze hitsingle van Harold Melvin & The Blue Notes. Niet tevreden? Geld terug!
Deze film bood een springplank aan tal van artiesten uit het vroege rock-'n-roll tijdperk.
Componistenduo Kenny Gamble & Leon Huff.
Frontzanger en songschrijver Errol Brown.
Producer Mickie Most in zijn kantoor bij Rak Records.
The Sound of Philadelphia begon een waar keurmerk te worden.
En het onwaarschijnlijke gebeurde op 1 juni 1974 want op die dag slaagde Ivan Heylen erin met de opvolger van 'De werkmens' uit het niets op nummer 11 binnen te komen in de BRT Top 30. 'De wilde boerndochtere' was een heel leuk lied, gezongen in een Oost-Vlaamse streektaal en mijn toekomstige schoonouders herkenden de sfeer die de populaire zanger opriep. Hij presteerde het zelfs in Nederland op nummer 1 te komen en ik herinner mij een muzikaal TV-programma van de BRT in Blankenberge waar de Vlaamse zanger een prijs in ontvangst mocht nemen geflankeerd door de mannen van Mud, Rubettes en Slade die zich beduusd afvroegen van welke planeet hij kwam. Goeiemorgen, Ivan! En prompt antwoordde hij via Facebook: "Ivan HeylenGoedemorgen Michel. Die trofee was een 'gouden leeuw' en die uitzending was legendarisch, wat in de volgende dagen kwamen aanvragen binnen voor 300 optredens. Ik zou goud geven voor een video van die 'gouden leeuwen'- uitreiking. De vrt heeft... die videobanden gewist.". Bedankt voor de bijkomende info, Ivan. Jammer dat die beelden gewist zijn want mijn verloofde en haar zus zaten toen in het publiek.
Gerechtigheid was geschied want eindelijk kwam de tweede uit het Eurovisiesongfestival 1974 in de maand juni binnen in de BRT Top 30. Mijn favoriet was, zoals eerder geschreven, 'Ik zie een ster' van Mouth & MacNeal maar toen ik deze inzending hoorde veranderde ik van mening. Eigenlijk had de Italiaanse zangeres 10 jaar na 'Non ho l'eta' toen moeten winnen!
Tijd voor een leuk one-hit wonder en tevens novelty song uit juni 1974. Resonance was een Franse studiogroep die met deze instrumentale single op het Barclay-label hoog scoorde, geheel in de stijl van 'The Untouchables' met Elliott Ness in een glansrol en Al Capone die het onderspit delft. "Fasten your seatbelts!"
Een slow waren we van Slade niet gewoon. En toch slaagde de Britse glamrockband erin zich met dit nummer te plaatsen in onze hitlijsten in juni 1974. Maar geen nood, vanaf 30 seconden zet Noddy Holder zijn keel helemaal open, zoals we van hem gewoon waren.
Het was lang geleden dat we nog iets hadden gehoord van Shocking Blue met de ravissante Mariska Veres. In juni 1974 slaagde de Nederlandse band erin met 'This America' een kleinere hit te scoren maar het einde was in zicht want nog datzelfde jaar zou ze de groep verlaten voor een solocarrière.
Dè sensatie uit juni 1974 was dit 10-jarig Schots meisje van Italiaanse komaf dat 'Opportunity Knocks' gewonnen had en nog altijd de jongste zangeres is die ooit optrad in 'Top Of The Pops' op de BBC en die tevens een elpee had die in de Top 10 van de charts genoteerd stond. Met deze cover van een hit van 'Johnny Otis & Marie Adams with The Three Tons of Joy' uit 1957 blies ze elke concurrentie van het podium.
Het vroegrijp kindsterretje was helaas geen lang leven beschoren...
Op 14 mei 2013 schreef ik enkele woorden over de piratenzender Radio Mi Amigo en hoe het pluggen van een plaatje een hit kan maken. De eigenaar van dat schip was een wafelbakker, Sylvain Tack genaamd, die tevens manager was van o.a. Paul Severs en Octopus (met o.m. Paul Michiels). Dat alles speelde zich af begin 1974. De man die technisch en muzikaal gezien aan de wieg stond van deze radiozender (toen illegaal) was de Gentse muzikant en singer/songwriter Eddy De Boeck (24/11/1946-10/12/2011). Hij trok eind 1973 naar de VS en het VK om de nodige know-how op te doen. Ik heb de man vrij goed gekend want hij was getrouwd met de nicht van mijn vrouw. Ik zag hem regelmatig op familiefeesten, ben tweemaal bij hem thuis geweest en hij woonde met zijn vrouw ons trouwfeest bij op 12 april 1975. Helaas sloeg het noodlot in 1974 toe want de B.O.B. (Bijzondere opsporingsbrigade van de Rijkswacht) kwam hem op het spoor en hij bracht enige tijd door in voorarrest. Gelukkig werd hij vrijgesproken maar het kwaad was geschied en een carrière in die muziekwereld mocht hij vergeten. Op Pinksterdag 19 mei 2013 sprak ik met Nadine, zijn weduwe, en kon ik die zwarte bladzijde uit hun geschiedenis nogmaals doornemen, ditmaal uitgelegd van naaldje tot draadje. Eddy stond voornamelijk in voor de administratie en de bevoorrading van het schip. Midden 1974 werd hij door Sylvain Tack, na een dispuut, ontslagen.
Ik zag de man voor het laatst in november 2009 tijdens een familiereünie waar hij nog een gesmaakt optreden ten beste gaf (zie foto linksboven, gemaakt door mijn echtgenote). Ik woonde natuurlijk zijn uitvaart in Lochristi bij in december 2011. Ik zal je nooit vergeten, Eddy!
De allereerste uitzending van de piratenzender:
Het illegaal radioschip.
Het DJ Team van Mi Amigo.
Eddy De Boeck, zoals ik hem leerde kennen tijdens een familiefeest.
Wegens het Pinksterweekend kwam de teletijdmachine even "back to the future" maar vanaf vandaag staat de periode weer ingesteld op mei 1974. Toen verloren Atlantic, Stax en Motown hun alleenheerschappij over de soulmuziek aan 'The Sound of Philadelphia'. Langzaam maar zeker gleed de soul naar discotheekmuziek, iets later afgekort tot disco. Zoals deze uitstekende single van The Trammps.
Ondertussen kwam de tweede single uit de goedverkopende elpee 'Ringo' de BRT Top 30 binnengeschoten. Met behulp van de overige drie Beatles (zij het niet tesamen) nam de voormalige drummer/zanger van de Fab Four een uitstekend album op. En dat is goed te horen op deze song dankzij het kruim van de studiomuzikanten. Ook dit was dansmuziek uit mei 1974.
De oudste rock-'n-rollband ter wereld (zelfs nog een jaartje ouder dan The Rolling Stones) verblijdde menigeen met de nieuwste single die in de maand mei 1974 vanuit het niets op nummer 7 binnenkwam in de BRT Top 30. En dat was nogmaals het bewijs dat onze Noorderburen bijzonder geliefd waren in ons land.
En de laatste nieuwkomer in de BRT Top 30 van mei 1974 kwam van deze Antwerpse jongens die mij met hun jongste single zeer konden bekoren. Telkens zij 'Take it easy' zingen moet ik aan de Eagles denken. Heel volwassen sound voor een Belgische formatie. Helaas bleef de internationale doorbraak uit.
Zeer degelijke single met een internationale sound.
In mei leggen alle vogeltjes een ei en zo deed ook Demis Roussos in mei 1974 want toen kwam zijn nieuwste single binnen in de BRT Top 30. En de verliefde paartjes konden weer slowdansen.
De zoveelste hitsingle op rij voor de Griekse popzanger.
En George Baker liet in mei 1974 een kleine paraquayo vliegen. Niet in de betekenis van een soort papegaai maar waarschijnlijk doelde hij op een kleine indiaan uit Paraguay die hij aanspoort om zijn slavernij te ontvluchten. Hans Bouwens (de echte naam van George Baker) had blijkbaar toch iets met vogels want het jaar nadien liet hij een witte duif vliegen...
Uit mei 1974 komt ook de eendagsvlieg van Pierre Groscolas die met zijn 'Lady Lay' een redelijk grote hit had in ons land. Deze Fransman werd op 29 oktober 1946 geboren in El Amria, Algerije en hij was actief tussen 1971 en 1984.
Een van de mooiste anti-oorlogsongs kwam uit mei 1974 en werd geschreven door Mitch Murray en Peter Callander. Oorspronkelijk waren het 'Bo Donaldson and the Heywoods' die er een nummer 1 mee hadden in de VS en Canada maar het was de groep 'Paper Lace' uit Nottingham die er een hit mee scoorde in Europa. De song gaat niet over de oorlog in Vietnam maar over de Secessieoorlog in de Verenigde Staten.
Ondertussen zijn we in mei 1974 aanbeland. Ik heb lang getwijfeld of ik deze commerciële versie van 'Le moribond' van Jacques Brel zou posten maar deze single over het hoofd zien zou de waarheid geweld aandoen. De Canadese singer/songwriter (ex-lid van The Poppy Family) stond er trouwens wekenlang mee op nummer 1. Ik vind de versies van Will Ferdy en The Fortunes veel mooier. Voor de Engelse tekst zorgde Rod McKuen. De geheimzinnige gitaarintro vind ik wel mooi. Wat zou "le grand Jacques" zelf van deze versie gevonden hebben? Het zal hem alleszins via royalties een aardige stuiver opgeleverd hebben...
In dezelfde maand werd de nieuwste single van Peter Koelewijns ontdekking als nieuwkomer genoteerd in de BRT Top 30 samen met haar achtergrondgroepje. Het was een popplaatje zoals er dertien in een dozijn zitten. En hoeveel eieren zitten er in een dozijn? Dat hangt af van de grootte van het doosje!
Dit was op enkele maanden tijd al de derde hitsingle van de nieuwste sensatie uit Engeland. De groep van Les Gray kwam in mei 1974 opnieuw de BRT Top 30 binnengekropen. Eigenlijk is "binnengekropen" een onderschatting want Mud schoot plots vanuit het niets naar nummer 8 op die bewuste 11 mei 1974.
Het origineel is van B.J. Thomas uit 1969 maar de bekendste versie kwam van Jonathan King in 1971. En het is die versie die aan de basis lag van deze Zweedse versie die in mei 1974 onze hitlijsten stormenderhand veroverde. Met de klemtoon op de indianenkreten "ooga chaka ooga chaka" en het geheel overgoten met een reggaesausje. En het is precies deze versie die Quentin Tarantino koos voor zijn film 'Reservoir Dogs' uit 1992.
In mei 1974 kwam de Belgische inzending voor het Eurovisiesongfestival, geselecteerd door de RTBf, de BRT Top 30 binnen. Het is volgens mij een van de mooiste Franstalige inzendingen. De Luikenaar eindigde dan ook op een mooie en verdiende 9de plaats op 17 deelnemers.
Zeer leuke intro die we allemaal kennen als de 'entree der gladiatoren' geschreven door Julius FučÃk. En dan barst Leo Sayer los, gestoken in het plunje van een Harlekijn. Hij had al enige bekendheid verworven dankzij de vertolkingen van zijn composities door Roger Daltrey. ♫♫♫ I've been so used I've been so abused, I've been a fool I broke all the rules; I've been so used oh and abused; But I won't let the show go; I said I won't let the show oh; Won't let the show go on ♫♫♫... Prachtig, toch?
Opzij, zij die gaan sterven groeten u (Morituri te salutant):
Vandaag post ik de laatste zes songs uit april 1974. Het werd een ware invasie uit Nederland met een kleine minderheid uit Gibraltar en Zweden.
In april 1974 waren de "tsjoeke, tsjoeke, tuut tuut"-geluiden niet uit de lucht want Albert Hammond identiceerde zich met een trein en vanuit Gibraltar reisde hij doorheen heel Europa. Om het met de woorden van Lambik te parafraseren: "Tuut zei de trein en het station vertrok..."!
De Nederlander Jack de Nijs had onder het pseudoniem Jack Jersey enkele grote hits in de seventies. Hier is 'In The Still Of The Night', zijn hit uit april 1974 met een groot 'It's Now Or Never'-gehalte, Elvis achterna. Op het einde van zo'n song heb je altijd de neiging uit volle borst "chachacha" te zingen.
Nick van den Broeke scoorde in april 1974 onder de artiestennaam Nick Mackenzie deze pretentieloze pophit. De Nederlandse zanger werd in Bandung, Indonesië geboren en emigreerde in 1958. Hij werkte onder de vleugels van muziekproducent Jack de Nijs alias Jack Jersey.
De laatste Nederlandse nieuwkomer in de BRT Top 30 van april 1974 was dit duo dat net had deelgenomen aan het Eurovisiesongfestival. Mouth & MacNeal waren toen mijn favorieten maar zij moesten het helaas afleggen tegen een viertal uit het hoge Noorden. ♫♫♫ De pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet ♫♫♫...
Ik kan maar niet kiezen tussen de twee versies:
En toen was het zover: Björn & Benny, Agnetha & Frieda hadden het Eurovisiesongfestival gewonnen dankzij een Belgische stad die de ondergang betekende voor Napoleon. Ze zagen er niet uit met hun rare kleren maar ze waren zo slim geweest het acroniem ABBA te kiezen, naar de Zweedse haring en de beginletters van hun voornamen. Het jaar voordien was het hen niet gelukt geselecteerd te worden met 'Ring, Ring', wat ik oneindig mooier vond. Hoe dan ook: zij kwamen op 27 april 1974 van niets op nummer 1 binnen in de BRT Top 30 met het rockende 'Waterloo'.
In april 1974 was het de beurt aan de badeendjes van Ronald & Donald om het mooie weer te maken in de BRT Top 30. Het plaatje verkocht heel goed in de Benelux. In Nederland werd de song omgedoopt tot 'Kwek kwek'. De uitvoerders vormen geen duo maar muziekproducent Eddy Govert schuilt achter dit project. Het plaatje kon zo populair worden doordat Govert ook wel werkte voor Sylvain Tack, eigenaar van piratenzender Mi Amigo en aldaar hevig geplugd. Niet mijn ding maar er was wel een publiek voor dit soort plaatjes.
Dan kon deze single uit april 1974 heel wat meer op mijn sympathie rekenen. De Amerikaanse zangeres/basgitariste, die vanuit Engeland opereerde gestoken in een strak leren pakje, deed menig jongenshart sneller slaan in die dagen. Ze was tenslotte de eerste vrouwelijke rockster. Iets later was ze te bewonderen in de Amerikaanse TV-serie 'Happy Days', naast "The Fonz".
Zoals ik eerder schreef begon 'The Sound of Philadelphia' meer en meer de hitlijsten over de hele wereld te beheersen. Deze meidengroep was het antwoord op The Supremes van Motown, maar zó populair werden de drie zangeressen nooit. Al zullen de jurken met de duizelingwekkende split wel bijgedragen hebben tot hun kortstondig succes. Ook deze single stond genoteerd in onze hitlijsten van april 1974.
De Volendamse Cats lieten in april 1974 een heel ander geluid horen dan de "palingsound" die we van hen gewoon waren. Deze succesvolle single werd in de Verenigde Staten opgenomen en scoorde bijzonder goed in de Benelux en West-Duitsland.
Dit was al de derde hitsingle die uit het album 'Band On The Run' werd gelicht. Want na 'Helen Wheels' (enkel op de Amerikaanse editie maar wel op de cd) en 'Mrs. Vandebilt' vloog deze 'Jet' als een straaljager naar de hoogste regionen van de BRT Top 30 in april 1974. En de bekendste song uit die LP zou pas in de maand juli in onze hitlijsten binnenkomen...
In tegenstelling tot Paul McCartney bestuurde Steve Harley geen jet maar een vliegende schotel en die hoor je goed tijdens de intro van deze zeer leuke single. De LP 'Band On The Run' stak al in mijn platenkast, dus repte ik mij in april 1974 naar de platenwinkel Metrophone in Brussel-Centrum om deze zeer verantwoorde aankoop te doen.
Belgisch platenhoesje.
Nederlands platenhoesje.
Blijkbaar ook een hit in Spanje.
Sylvain Tack van de Suzy Wafels en tevens producer van o.a. Paul Severs en Octopus.
De piratenzender Radio Mi Amigo.
Eddy Govert alias Le Grand Julot met accordeon.
The Three Degrees. Als ze geen jurken aanhadden met splitten waren het diepe halsuitsnijdingen of zoals op deze foto doorschijnende topjes...
(c) Nederland 3 & Z@pp, uitgezonden op zaterdag 4 mei 2013
De relatie tussen oorlog en popmuziek staat centraal. Het programma valt uiteen in twee delen: een documentair gedeelte en een uur waarin bekende popnummers aan bod komen die de oorlog als thema hebben. Muziek is niet weg te denken uit de oorlog. Muziek kan een manier zijn om verstrooiing te vinden, te verwerken en te herdenken. Zij kan gebruikt worden als propaganda of protest. Muziekkenner Leo Blokhuis neemt ons mee op een zoektocht naar de verbanden tussen popmuziek en oorlog en leidt de kijker langs verschillende grote oorlogen en conflicten. Presentatie: Leo Blokhuis. Prachtige documentaire van 2 uur die beslist de moeite waard is!
Terug naar maart 1974 want toen maakte deze "hijgplaat" zijn intrede in de BRT Top 30. Barry White was oorspronkelijk een platenproducer, liedjeschrijver en arrangeur (o.a. 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl) en hij was tevens de ontdekker van... het meidentrio Love Unlimited. Sinds eind 1973 vond hij als orkestleider van het Love Unlimited Orchestra ('Love's Theme') ook zijn weg naar het platenkopend publiek. Hier is 'Never, Never Gonna Give Ya Up' van The Walrus of Love.
In de maand maart 1974 stond Will Tura alweer in de BRT Top 30 met een van zijn betere liedjes. De tekst ging over een hoogmoedig en fier man die zijn fouten en tekortkomingen niet kan toegeven. Blijkbaar herkenden velen zich daarin want het plaatje verkocht heel goed. Het zal ze leren...
In de VS zou dit de grootste hit van de broertjes Vegas worden want 'We Were All Wounded At Wounded Knee' werd daar geboycot terwijl dat net hun bekendste succes in de Benelux was. De Amerikanen wilden liever niet geconfronteerd worden met die donkere bladzijde uit hun geschiedenis. Als het maar om de liefde ging en dus kwam deze single ook in onze hitparade terecht in maart 1974.
Vrolijke meezinger uit maart 1974. De zingende ex-drummer van de Fab Four had met de hulp van John, Paul en George een hele LP volgezongen en -gedrumd. Maar niet tegelijk want het water was nog veel te diep tussen Lennon en McCartney. 'You're Sixteen' is natuurlijk een cover van Johnny Burnette zijn hit uit 1959/1960 en het origineel stond al te prijken op de soundtrack van 'American Graffiti' (1973). Vandaar wellicht deze keuze. Nicky Hopkins speelt piano; Klaus Voormann bas; Paul McCartney kazoo en Nilsson zorgt samen met Linda McCartney voor de backing vocals.
Maar de single waarop menig verliefd paartje in maart 1974 (èn de daaropvolgende maanden) slowde was deze nieuwe single van "The hardest working man in showbusiness", geheel in de stijl van zijn wereldhit uit de jaren '60: 'It's A Man's Man's Man's World'. Vanaf de intro (een drumroll om U tegen te zeggen) wist je dat deze plakker er zat aan te komen en dan was het zaak om je geliefde zo snel mogelijk naar de dansvloer te begeleiden en die ene tegel uit te kiezen waarop je bijna 6 minuten lang zou slowen...
Een van de eerste persingen van het singletje toen de titel nog ietwat anders werd geschreven...
The Walrus of Love had zijn bijnaam niet gestolen...
September 1974
Hits uit juli 1974
