************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
13-05-2013
Rock the war
Rock the war
(c) Nederland 3 & Z@pp, uitgezonden op zaterdag 4 mei 2013
De relatie tussen oorlog en popmuziek staat centraal. Het programma valt uiteen in twee delen: een documentair gedeelte en een uur waarin bekende popnummers aan bod komen die de oorlog als thema hebben. Muziek is niet weg te denken uit de oorlog. Muziek kan een manier zijn om verstrooiing te vinden, te verwerken en te herdenken. Zij kan gebruikt worden als propaganda of protest. Muziekkenner Leo Blokhuis neemt ons mee op een zoektocht naar de verbanden tussen popmuziek en oorlog en leidt de kijker langs verschillende grote oorlogen en conflicten. Presentatie: Leo Blokhuis. Prachtige documentaire van 2 uur die beslist de moeite waard is!
Terug naar maart 1974 want toen maakte deze "hijgplaat" zijn intrede in de BRT Top 30. Barry White was oorspronkelijk een platenproducer, liedjeschrijver en arrangeur (o.a. 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl) en hij was tevens de ontdekker van... het meidentrio Love Unlimited. Sinds eind 1973 vond hij als orkestleider van het Love Unlimited Orchestra ('Love's Theme') ook zijn weg naar het platenkopend publiek. Hier is 'Never, Never Gonna Give Ya Up' van The Walrus of Love.
In de maand maart 1974 stond Will Tura alweer in de BRT Top 30 met een van zijn betere liedjes. De tekst ging over een hoogmoedig en fier man die zijn fouten en tekortkomingen niet kan toegeven. Blijkbaar herkenden velen zich daarin want het plaatje verkocht heel goed. Het zal ze leren...
In de VS zou dit de grootste hit van de broertjes Vegas worden want 'We Were All Wounded At Wounded Knee' werd daar geboycot terwijl dat net hun bekendste succes in de Benelux was. De Amerikanen wilden liever niet geconfronteerd worden met die donkere bladzijde uit hun geschiedenis. Als het maar om de liefde ging en dus kwam deze single ook in onze hitparade terecht in maart 1974.
Vrolijke meezinger uit maart 1974. De zingende ex-drummer van de Fab Four had met de hulp van John, Paul en George een hele LP volgezongen en -gedrumd. Maar niet tegelijk want het water was nog veel te diep tussen Lennon en McCartney. 'You're Sixteen' is natuurlijk een cover van Johnny Burnette zijn hit uit 1959/1960 en het origineel stond al te prijken op de soundtrack van 'American Graffiti' (1973). Vandaar wellicht deze keuze. Nicky Hopkins speelt piano; Klaus Voormann bas; Paul McCartney kazoo en Nilsson zorgt samen met Linda McCartney voor de backing vocals.
Maar de single waarop menig verliefd paartje in maart 1974 (èn de daaropvolgende maanden) slowde was deze nieuwe single van "The hardest working man in showbusiness", geheel in de stijl van zijn wereldhit uit de jaren '60: 'It's A Man's Man's Man's World'. Vanaf de intro (een drumroll om U tegen te zeggen) wist je dat deze plakker er zat aan te komen en dan was het zaak om je geliefde zo snel mogelijk naar de dansvloer te begeleiden en die ene tegel uit te kiezen waarop je bijna 6 minuten lang zou slowen...
Een van de eerste persingen van het singletje toen de titel nog ietwat anders werd geschreven...
The Walrus of Love had zijn bijnaam niet gestolen...
Maart 1974 stond ondertussen te lezen op mijn scheurkalender. Terwijl hun vorige single 'Dyna-Mite' nog altijd genoteerd stond in de BRT Top 30 kwam de opvolger hem al gezelschap houden. Mud vertaalde exact wat de jeugd van toen graag deed: dansen en plezier maken. Bij 'Tiger Feet' moet ik altijd terugdenken aan mijn lief en trouw huisdier: een halfwilde tijgerkat uit de duinen (zie foto linksboven).
Een van de mooiste Vlaamse countrysongs kwam van Luk Bral in maart 1974. Ik herinner mij dat hij samen met Luc Appermont in 1972 afstudeerde aan de Studio Herman Teirlinck. Hij begon bij de BRT als assistent-producer van het TV-programma 'Binnen en Buiten' en kreeg in 1974 een platencontract bij producer Jack de Nijs, beter bekend als Jack Jersey. In 1981 probeerde Bral het in het Engels, zonder succes en vertrok naar Parijs en Londen waar hij aan de kost kwam als straatzanger en kunstschilder. Hij leeft nu teruggetrokken in Henegouwen, nabij de Franse grens.
Groot was mijn vreugde toen ik hoorde dat een ster uit de jaren '60 ging samenwerken met een ster uit de jaren '70. Bowie speelde gitaar en sax op deze single en zong backing vocals als ondersteuning voor de Schotse Lulu. Mick Ronson's gitaar herken je ook meteen en op drums ging Aynsley Dunbar geweldig tekeer. Deze prachtige compositie van Bowie werd in 1993 nog eens gecoverd door Nirvana. Glamrock op z'n best uit maart 1974.
David Bowie kwam in dezelfde maand maart 1974 met zijn nieuwe single de BRT Top 30 binnen. Zijn uiterlijk was sinds 'Pin Ups' lichtjes gewijzigd. Hij trad nu op in een knalrode broek met hoge rijglaarzen en het ooglapje van een piraat. Jammer dat juffrouw Frieda dit deuntje gebruikt voor haar klas op TV, want dat is van het goede teveel (VRT TV-programma "De klas van Frieda").
Geweldige documentaire over de carrière van David Bowie op de BBC:
Vanaf de eerste gitaaraanslag herken je meteen de sound van The Hollies. Als geen andere band wisten deze Britten de geweldige compositie van Albert Hammond en Mike Hazlewood eer aan te doen. In maart 1974 en de maanden daarop was deze song dan ook onze geliefkoosde slow en een plakker van jewelste in Jeugdclub De Reinaert of Jeugdhuis De Alleman!
Luk Bral op de Gentse Feesten in 2008.
Het nieuwe imago van Bowie vond veel bijval bij de toenmalige jeugd maar ook bij collega's zoals Marc Bolan.
Februari 1974 was ook de periode waarin ik een prijsvraag van de BRT-radio Omroep Antwerpen correct had beantwoord en als beloning belde onze postbode enkele dagen later aan want de elpee 'Focus Live At The Rainbow', die ik gewonnen had, geraakte niet in de brievenbus. Het is ook de periode waarin Eric Clapton met veel lof sprak over meestergitarist Jan Akkerman. Het liveconcert vond plaats in het "Rainbow Theatre" in Londen op 5 mei 1973 en het deed bij mij herinneringen opborrelen van het optreden van Focus in Vorst-Nationaal in 1971, toen ik de Nederlanders in het voorprogramma zag van Ten Years After. Dat waren nog eens wonderlijke tijden!
De Britse glamrockband Sweet wist zich in februari 1974 weer in de BRT Top 30 te wurmen met de allernieuwste single. Volgens de Britten hing er een revolutie in de lucht. Hopelijk was het alleen maar een geweldloze, muzikale omwenteling van de toenmalige tieners.
De Engelsman Barry Blue had de jeugd in 1973 al aangespoord om te dansen op een zaterdagavond en in februari 1974 stelde hij via zijn nieuwe single de vraag of wij zin hadden om te dansen. Na zijn twee hitsingles bleef het aan deze zijde van het Kanaal heel stil rond hem al bleef hij actief als songschrijver, o.a. voor Brotherhood of Man, Toto Coelo, Five Star en Dina Carroll.
In 1952 schreef Hank Williams 'Jambalaya (On The Bayou)', een Cajunsong waarvan de titel verwijst naar een lokaal gerecht met veel vis en garnalen. De coverversies zijn werkelijk ontelbaar want de song groeide uit tot een ware classic. Hier is de versie van broer en zus Carpenter die in februari 1974 in de BRT Top 30 genoteerd stond.
The Rolling Stones scoorden in februari 1974 met deze single waarvan ze de titel moesten veranderen op vraag van Ahmet Ertegün, de grote baas bij 'Atlantic Records' die de platen van 'Rolling Stones Records' in de VS verdeelde. De song stond ook al op de elpee 'Goats Head Soup' uit augustus 1973 en de intro maar ook het overige gitaarwerk herinnert heel sterk aan Chuck Berry, het idool van Keith Richards. Laat je niet misleiden door onderstaande cartoon want de bandleden waren toen: Mick Jagger, Keith Richards, Mick Taylor, Charlie Watts en Bill Wyman. Ian Stewart speelde piano en Ronnie Wood kwam er pas in 1975 bij.
Maar de song die mij het meest is bijgebleven uit februari 1974 is deze wereldhit van de countryzanger Charlie Rich, de man met het zilvergrijze haar en de geweldige bakkebaarden. En het mooiste meisje had ik in september 1971 al leren kennen. Langzaam maar zeker werden er al trouwplannen gesmeed...
Deze elpee heb ik in februari 1974 gewonnen met een radiospelletje.
De elpee 'Goat Heads Soup' uit augustus 1973 bevatte niet alleen 'Angie' maar ook 'Star Star'.
Lang geleden dat er nog een carnavalskraker in de hitlijsten stond. Die kwam in februari 1974 van de Nederlandse band Jackpot. De clip is door YouTube overal geblokkeerd zodat ik deze versie van Bonnie St. Claire & Unit Gloria post. En was iedereen tevreden? Ik alleszins wel. De nieuwe job als hypothecair kredietonderzoeker bij een spaarbank viel heel goed mee en ik kreeg een opleiding van 3 maanden in Leuven. Het openbaar vervoer viel daarentegen niet goed mee. Er waren twee mogelijkheden: naar Brussel centrum met de tram en daar de trein nemen naar Leuven-Centraal of een kwartier te voet en dan de tram naar Tervuren en daar de bus van de buurtspoorwegen naar Leuven nemen. Het kwam ongeveer op hetzelfde neer. Feit is dat ik 's ochtends vertrok om 7 uur en dat ik in Leuven op het werk was om 9 uur want van Leuven-Centraal moest ik nog 20 minuten flink doorstappen om de hoofdzetel te bereiken. 's Avonds was ik dan omstreeks 19 uur thuis. Het waren lange dagen. Maar als je aan de toekomst werkt moet je er veel voor over hebben...
Februari 1974 was onze Noorderburen blijkbaar goed gestemd want The Walkers presteerden het genoteerd te worden in de BRT Top 30 met deze cover van de welbekende compositie van Don Gibson uit 1958. En wie goed luistert merkt meteen dat ze de mosterd haalden bij de Blue Ridge Rangers. De zanger doet er alles aan om de stem van John Fogerty zo goed mogelijk te imiteren.
Billy Paul bleek geen eendagsvlieg te zijn want na een scheve schaats gereden te hebben met Mrs. Jones bedankte de Amerikaanse soulzanger een nobele onbekende om zijn leven gered te hebben. De compositie kwam van Gamble & Huff, geschreven in pure Philadelphiastijl en er zouden nog meer hits uit die stal volgen.
Verrassing alom toen deze single van The King of Rock 'n Roll uit 1957 de BRT Top 30 binnenstormde op 23 februari 1974! Deze song is mijn absolute favoriet van Elvis Presley. De Duitse groep Spider Murphy Gang vond in deze Leiber/Stoller-compositie inspiratie voor de bandnaam en 'Crash, Boom, Bang' inspireerde dan weer Roxette voor een songtitel. Maar de grappigste zinsnede vind ik "and he said nix nix". Zou de Nederlander Dries van Kuijk (alias Colonel Tom Parker, zijn manager) die woorden ingefluisterd hebben? Want nu lijkt het of hij "niks, niks" zingt... Wat er ook van zij: na 17 jaar was de heruitgave van deze single goed voor een terechte Top-10 hit in ons land!
Om onverklaarbare redenen geblokkeerd door YouTube in ons land!
Een onwaarschijnlijke Top-10 hit in februari 1974.
Linksboven een foto van mij met mijn verloofde uit oktober 1973. Ondertussen zijn we al meer dan 38 jaar gelukkig getrouwd. In die maand liet ik mijn bakkebaarden en snor groeien, zoals dat toen de mode was. De legeroversten hadden ons tijdens onze laatste maand legerdienst in West-Duitsland opgedragen niet meer naar de kapper te gaan en af te zwaaien in burger want de lokale bevolking mocht niet weten dat wij soldaat waren geweest.
In 1973 schreef de Australiër Kevin Johnson deze droevige autobiografische song over zijn onsuccesvolle carrière. De muziek veranderde zo snel dat ze hem altijd een stapje voor was. In zijn thuisland bereikte hij toch de vierde plaats maar in de Benelux scoorden The Cats uit Volendam met zijn mooie compositie vanaf de maand februari 1974.
In de VS was het Terry Jacks die de song coverde, maar gerechtigheid geschiedde want het origineel scoorde alsnog in het VK in 1975:
En niet alleen het gezicht van de muziek veranderde want sinds november 1973 liet ik mijn baard groeien en na 3 maanden solliciteren had ik eindelijk een job te pakken. Uit Engeland kwam de nieuwste sensatie genaamd Mud met achter de groep het alomtegenwoordige schrijvers- en producersduo Chinn & Chapman op het platenlabel RAK Records. Leadzanger Les Gray was een hevige fan van Elvis Presley en de band combineerde dan ook glamrock met rock-'n-roll uit de fifties. Dit was die nieuwkomer uit februari 1974.
Maar de ex-leadzanger van de Nederlandse Outsiders liet zich niet onbetuigd in februari 1974 want toen kwam hij als een raket binnengeschoten in de BRT Top 30 met zijn nieuwste solosingle 'Miss Wonderful'. De laatste jaren van zijn leven ging het bergaf en zag hij zich genoodzaakt kleine bedragen te lenen van zijn buren, meestal om een biertje te kunnen kopen. Zij verwachtten geen terugbetaling, raakten dit stilaan gewoon en spraken dan ook van de Wally-taks.
Paul McCartney zocht heil bij een "Mrs." en niet bij een "Miss" om een nieuwe hit te scoren in februari 1974. De song stond ook op de LP 'Band On The Run' van december 1973. De "ho hey ho"-kreetjes doen mij altijd denken aan de 7 dwergen die 's avonds huiswaarts keren na een vermoeiende werkdag in de mijn. Howie Casey zorgde voor de saxofoonsolo. Deze single werd enkel in continentaal Europa en Australië uitgebracht en dus niet in het Verenigd Koninkrijk of in de Verenigde Staten. ♫♫♫ Down in the jungle living in a tent, you don't use money you don't pay rent ♫♫♫...
Dan Lacksman in zijn studio zittend aan de knoppen met links op de foto een aandachtige Toots Thielemans.
Zelfs Paul McCartney liet zijn bakkebaarden en snor groeien...
Bernard William Jewry was in de jaren '60 roadie van de groep Shane Fenton & The Fentones. Toen Fenton overleed aan een reumatische aandoening werd Jewry gevraagd in de huid te kruipen van Shane Fenton. En aangezien hij ook acteur was, was dat een koud kunstje. Na de split van de band bleef hij 10 jaar uit de spotlights om in 1973 een nieuw alter ego aan te nemen en Alvin Stardust was geboren. Hij sprong op de glamrock-trein en zag eruit als een kruising tussen Gene Vincent en Vince Taylor. Pittig detail: zijn eerste vrouw was de zus van Rory Storm (Ringo drumde bij The Hurricanes). Iris Caldwell was het liefje geweest van zowel George Harrison als van Paul McCartney! Hier is zijn hit uit januari 1974: 'My Coo Ca Choo' (in het Gents: "main koeketiene", wat een verbastering is van het Franse "ma concubine", mijn bijzit...).
Astrid Nijgh was ooit getrouwd met Lennaert Nijgh en zelfs na hun scheiding bleven ze samen nummers schrijven, vooral voor Rob de Nijs. Deze single was in januari 1974 controversieel vanwege de expliciete verwijzingen naar prostitutie. Het werd niettemin haar grootste hit.
In december 1973 vond de première plaats van een nieuwe spaghettiwestern met een knipoog geregisseerd door Tonino Valerii en voor sommige scènes door Sergio Leone. Terrence Hill kroop in de huid van 'Nobody' en Jack Beauregard werd gespeeld door Henry Fonda, die hem van stevig weerwerk voorzag. Ik ging de film dan ook in het voorjaar van 1974 bekijken en het thema kocht ik meteen op single, al is die nooit in de hitparade terechtgekomen.
De jongeren zullen in hem een dubbelganger zien van 'Wolverine'.
In januari 1974 stond nog veel muziek uit 1973 genoteerd in de BRT Top 30. Sinds eind jaren '60/begin jaren '70 werd er veel geëxperimenteerd met de Moog Synthesizer. Zoals in dit instrumentaal wijsje (gecomponeerd door de Zwitser Werner Thomas) en gebracht door een groep waar onze landgenoot Bobby Setter achter zat. Wisten wij toen veel dat deze tune de basis zou vormen voor een wereldhit in 1980: 'De vogeltjesdans', oorspronkelijk een b-kantje van de Nederlandse accordeongroep De Electronica's. De covers zijn ontelbaar: 'La danse des canards', 'Chicken Dance', 'Dance Little Bird', 'The Birdies Song', 'Der Ententanz', e.v.a.
De nieuwste single van de Britse popgroep The New Seekers kwam ook even piepen in onze hitlijsten van januari 1974. Het aanstekelijk geluid van de saxofoon zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben of waren het de stemmen van de twee zangeressen die het 'm deden? Net zoals bij ABBA was er een blonde en een donkerharige...
Zoals ik eind 1973 al vertelde kreeg "The Sound Of Philadelphia" steeds meer greep op de hitparades en labels als Motown of STAX kregen af te rekenen met een geduchte concurrent. Al moet er bij gezegd worden dat de drie zangeressen niet alleen hun stembanden in de strijd gooiden... 'Dirty Ol' Man' van The Three Degrees kwam dan ook in januari 1974 onze hitparades binnengestoven, recht naar de top!
In januari 1974 spitste ik mijn oren in Jeugdclub De Reinaert of tijdens de BRT Top 30 toen dit opus van 7 minuten meer en meer airplay kreeg. De zanger van deze nieuwe Britse groep heette Steve Harley en de compositie deed mij denken aan het 'Concierto de Aranjuez' van de Spaanse componist Joaquin Rodrigo. Was dit glamrock, artrock of was het bijna opera?
Maar de allermooiste melodie uit januari 1974 vond ik deze zwanenzang van Stealers Wheel. De schoolvrienden van weleer, Joe Egan en Gerry Rafferty, waren meer en meer uit elkaar gegroeid en hun ego's botsten bij tijd en wijlen zodat de formatie uiteindelijk splitte in 1975. Toch kreeg deze single van mij een staande ovatie.
Bobby Setter (links) is de boezemvriend van Fats Domino.
De song die ik in de zomer van 1973 vaak had gehoord op de radio toen ik mijn legerdienst vervulde in West-Duitsland kreeg pas erkenning in ons land toen hij in december genoteerd werd als nieuwkomer in de BRT Top 30. Zo "wonderful" was het leven toen niet want het was geen sinecure werk te vinden in volle economische crisis. Maar de hemelse muziek van Colin Blunstone maakte veel goed.
De nieuwste single van Macca kwam ook als nieuwkomer binnen in onze hitlijsten in december 1973. "Back to the roots" moet de voormalige bassist/songschrijver van The Beatles gedacht hebben. En gelijk had ie want 'Helen Wheels' swingt als een tiet.
In juli 1973 verscheen de nieuwste James Bondfilm met Roger Moore die de eerste maal in de huid van 007 kroop. Paul McCartney mocht de Bondsong schrijven en uitvoeren en met de hulp van producer George Martin werd deze opwindende single uitgebracht. Ik zag de film in West-Duitsland, gedubt in het Duits; een zeer rare ervaring: "Bitte nicht schiessen, Herr Bond!". Vreemd genoeg kwam de single nooit in de BRT Top 30 te staan:
Op 7 december 1973 verscheen de LP 'Band On The Run' waaruit maar liefst 4 hitsingles werden gepuurd die het jaar 1974 grotendeels zouden beheersen. De LP is een mijlpaal in de muziekgeschiedenis en ik kies vandaag voor deze prachtige track:
"The Polish Prince" voelde zich, net als in de jaren '60, eenzaam. Toch steeg Bobby Vinton in december 1973 met deze heruitgave opnieuw naar de hoogste regionen van onze hitparades.
Tijd voor een one-hit wonder. Deze Franse (!) groep scoorde in december 1973 een geweldige hit, zelfs in Amerika. De formatie stond o.l.v. muziekproducent Alain Krief en het Nederlands duo Sandra & Andres droeg bij tot de "close harmony" van deze song. Jammer genoeg heb ik nadien niets meer vernomen over The Sweepers.
En "close harmony" was toen blijkbaar "in" want deze single kwam bijna tegelijkertijd met The Sweepers in de BRT Top 30 binnen in die kerstmaand van 1973. Ray Conniff, die ook bekend stond als "Jay Raye", verkocht wereldwijd meer dan 70 miljoen langspeelplaten.
Deze kerstsingle kreeg ik cadeau van mijn verloofde en de wijze woorden van Noddy Holder indachtig sluit ik hierbij het bewogen jaar 1973 af: "Look to the future now, it's only just begun". En inderdaad, 1974 zou voor mij een sleuteljaar worden, maar daarover vertel ik later meer. Als er nog interesse voor bestaat, natuurlijk...
Meesterwerk uitgebracht op 7 december 1973.
Deze kerstsingle wordt jaarlijks opnieuw gedraaid.
Dat mooie meisje uit Arcadië bleef mij achtervolgen want ik had er in West-Duitsland in de nazomer al mee kennisgemaakt. Zij kwam pas binnen in de BRT Top 30 samen met Demis Roussos in de maand november 1973. De klank van de bouzouki's was toen niet van de lucht.
Maar Gerard Cox maakte het in november 1973 heel duidelijk dat de zomer definitief voorbij was. Hij gebruikte daarvoor het nummer 'City Of New Orleans' van Steve Goodman uit 1970 dat in 1972 ook al gecoverd werd door Joe Dassin als 'Salut les amoureux'. Verder brachten John Denver (1971) en Arlo Guthrie (1972) ook een cover uit, net als zovele anderen daarna.
De zingende drummer van The Beatles kwam de BRT Top 30 in november 1973 binnengestoven met zijn nieuwe single. Hij kreeg hierbij de hulp van zijn boezemvriend George Harrison, die het lied grotendeels componeerde. Wist Ringo veel dat hij de song nog eens zou brengen op 29 november 2002 tijdens het "Concert For George". Het nummer kreeg toen plots een hele andere betekenis. Menig toeschouwer in de Royal Albert Hall in Londen pinkte toen een traan weg of kreeg de krop in de keel en ik ervoer hetzelfde toen ik de DVD bekeek...
Nieuw in de BRT Top 30 uit november 1973: deze single van The Hollies met de veel te lange titel (vaak gevraagd op een muziekquiz en dan is het belangrijk de twee namen niet door elkaar te haspelen). Niet slecht gedaan maar eigenlijk toch een doorslagje van 'Long Cool Woman (In A Black Dress)', de vorige single.
Boudewijn de Groot werd op 1 december 1973 in de BRT Top 30 genoteerd met de eerste hitsingle uit zijn comeback-elpee 'Hoe sterk is de eenzame fietser'. 'Jimmy' heb ik enkele dagen geleden al gepost, vandaar dat ik nu kies voor de prachtige b-kant: 'Onderweg'.
Vele jaren later zong de Nederlandse bard het lied in duet met zijn dochter Caya: een uniek document van de Nederlandse TV:
In de hitparade van november 1973 stond deze Nederlandse productie van Peter Koelewijn. Pretentieloze popmuziek voor de jongeren van toen. Left Side kwam net als The Cats uit Volendam en de singleverkoop ging vooruit als een... trein! In Nederland bleef het plaatje steken op een 17de plaats, in de BRT Top 30 klom het op naar een 4de stek maar in Frankrijk en in Brazilië belandde het op de 1ste plaats.
Ook deze Nederlandse zanger kwam onze hitlijsten binnen in november 1973 met een aanstekelijke country & western uit de Lage Landen. Net zoals 'Meester Prikkebeen' komt deze song (tekst: Lennaert Nijgh/muziek: Boudewijn de Groot) uit het allereerste Nederlands stripverhaal gepubliceerd in 1858: "Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen". Exact 10 jaar na 'Ritme van de regen' (slechts een b-kant, nota bene) had Rob de Nijs weer een grote hit te pakken.
Ook deze compositie van Boudewijn de Groot/Lennaert Nijgh heb ik in de zomer van 1973 veel op de Nederlandse radio gehoord maar Rob de Nijs wist hiermee jammer genoeg niet in ons land scoren:
En de b-kant, een compositie van Astrid en Lennaert Nijgh, vond ik ook heel mooi:
De laatste keer dat we de afstammelingen van de Native Americans in ons land hadden gezien zaten ze in een tram van de M.I.V.B. Het was Jimi Hendrix die hen in 1969 aangemoedigd had een groep te vormen. In november 1973 bestormden ze onze hitparades met hun vierde single. ♫♫♫ Keep on dancin', keep on dancin' ♫♫♫...
Anna Mae Bullock, beter bekend als Tina Turner, schreef dit nummer over het landelijk dorp Nutbush Tennessee, waar ze opgroeide. De single werd in de VS uitgebracht in juni 1973, kort vóór ze haar man zou verlaten. Het was de laatste single die het duo zou uitbrengen. En het werd een verrassende hit, mede dankzij de klanken die Ike uit zijn fuzzbox wist te toveren. Nieuw in de BRT Top 30 van november 1973.
Ondertussen ben ik aanbeland in november 1973. Van de hitparademuziek naar de LP's die in die herfstmaand werden uitgegeven. Lennon begon toen aan een 18 maandenlange scheiding van zijn geliefde Yoko Ono.
Hij kon Yoko maar niet uit zijn gedachten zetten en voegde meteen een welgemeende Japanse sorry aan de LP 'Mind Games' toe voor zijn misstap:
In november 1973 bracht Roxy Music de eerste LP uit zonder Brian Eno. Als ik deze klanken hoor van de openingstrack van 'Stranded' krijg ik nog altijd kippenvel. Brian Ferry had een fijne neus voor vrouwelijk schoon en zijn toenmalige geliefde, Marilyn Cole, was Playmate of the Year 1973 en ze pronkte dan ook op de hoes als een pas aangespoelde.
Manfred Mann was ook zo'n geweldig musicus die een fijne neus had voor knappe composities, zoals deze van Bob Dylan. Hij maakte van deze song een muzikaal gebed dat bijna 10 minuten duurt. Het stond op de elpee 'Solar Fire' die in november 1973 werd uitgebracht. Het origineel van de grootmeester staat op zijn album 'New Morning' uit 1970, duurt slechts anderhalve minuut en heet simpelweg 'Father of Night'.
Dit instrumentaal liefdesthema stond eind 1973 op de elpee 'Under The Influence Of... Love Unlimited' van de vocale groep Love Unlimited, die bestond uit drie Afro-Amerikaanse zangeressen. Er bestaat ook een gezongen versie van. De song werd gespeeld door het orkest van Barry White, toen nog onbekend. De dirigent/producer met als bijnaam "The Walrus of Love" zette zijn compositie ook op zijn eigen LP uit begin 1974 en zo ging de bal aan het rollen. 'Love's Theme' was met zijn wah-wahgitaar van grote invloed op de ontwikkeling van discomuziek en werd vaak gebruikt als tune voor radioprogramma's, onder meer op de gewestelijke omroep van de toenmalige BRT.
John Lennon reed een scheve schaats met de Amerikaans/Chinese May Pan, de persoonlijke assistente van Yoko Ono.
Rogier van Otterloo producete en gaf het arrangement aan de elpee 'Introspection'.
Barry White was al langer bezig in de muziekindustrie want in 1963 producete hij de single 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl. In 1969 werd deze Amerikaanse plaat alsnog een hit in het Verenigd Koninkrijk en de Benelux.
Ondertussen was de groep Two Man Sound uitgegroeid tot een driemansformatie. Naast Sylveer Vanholmen en Lou Deprijck was mijn grappige buurman Pipou Lacomblez er bijgekomen. Uit oktober 1973 komt deze iets minder bekende single met veel synthesizergeluiden.
In oktober 1973 kwam alweer een nieuwe hitsingle van Slade de BRT Top 30 binnengestormd. 'My Friend Stan' zou niet eens hun grootste succes van 1973 worden want amper twee maanden later scoorden de Britten een echte wereldhit die bijna jaarlijks zou terugkomen...
Een andere nieuwkomer in onze hitlijsten van oktober 1973 was deze melodieuze meezinger over ene 'Charly' van de Spaanse groep Santabarbara. Hiermee scoorde het trio een one-hit wonder. Buenos dias, amigos!
Ook een nieuwkomer uit oktober 1973 was deze onwaarschijnlijke hit van de Italiaanse rocker Adriano Celentano. Naar verluidt was dit de allereerste "Italo disco" gezongen in een grappig, onbestaand taaltje dat het midden houdt tussen Engels en zijn lokaal dialect. Zelfs in de VS lustte men er pap van. De songtitel is een echte tongbreker; herhaal dus driemaal vlug na elkaar: "Prisencolinensinainciusol... alright!"...
En alsof Albert Hammond op de hoogte was zwaaide ik op 31 oktober 1973 af, na een ongewapende legerdienst van 12 maanden. Al bij al was dat jaar een wijze levensles geweest, rijk aan allerhande ervaringen. De meeste van mijn kameraden waren aangekomen, ik was de enige die overtollige kilo's kwijt was. Mijn motto kon dan ook niet beter verwoord worden: 'The Peacemaker' (niet te verwarren met "pacemaker"!). Opgelet! De foto hieronder toont de zoon van Hammond die bij The Strokes speelt.
Dit is werkelijk een foto van Hammond met zijn lange bakkebaarden.
Deze Britse hardrockformatie werd in 1969 opgericht en de groepsnaam kwam uit "David Copperfield" van Charles Dickens. De song 'Easy Livin'' stond op de LP 'Demons And Wizards' uit 1972 en werd tweemaal op single uitgebracht. Een megahit in Nederland en West-Duitsland en dus heel vaak gehoord op de radio in oktober 1973.
In onze BRT Top 30 stond een heel andere soort muziek dan op de elpees uit oktober 1973. In diezelfde periode kwam de laatste hitsingle van Gilbert O'Sullivan uit dat jaar onze hitlijsten binnengewandeld.
In oktober 1973 was het nog eens de beurt aan een Belgische groep om hoge ogen te gooien in onze hitparade met een zeer leuke opvolger van 'I Can't Resist'. En deze parodie of is het een eerbetoon aan Louis Prima veel zodanig in de smaak dat het singletje werd grijsgedraaid en dat is te horen aan de krassen.
"Are you ready Steve? Uh-huh. Andy? Yeah. Mick? Okay. Alright fellas - let's go!". Met deze originele intro stormden de Britse glamrockers de BRT Top 30 binnen in oktober 1973 met hun zoveelste hit op rij.
The Rolling Stones zullen wellicht hetzelfde gedacht hebben want zij brachten voor de verandering eens een ballade uit. Er werd druk gespeculeerd wie 'Angie' nu eigenlijk was: was het de eerste vrouw van David Bowie, Angela, of de actrice Angie Dickinson, of Keith Richards zijn pasgeboren dochter, Dandelion Angela? Richards, die het grootste deel van de tekst en de muziek schreef, beweert in zijn autobiografie dat de naam een pseudoniem was voor heroïne en dat hij probeerde te ontwennen van die vreselijke drug in Zwitserland. Wat er ook van zij, de single werd in de maand oktober 1973 als nieuwkomer genoteerd in de BRT Top 30. Met een prachtige pianopartij van Nicky Hopkins. De violen kregen een arrangement van Nicky Harrison.
Op 5 oktober 1973 bracht Elton John een dubbel album uit met als titel 'Goodbye Yellow Brick Road'. Het bekendste nummer daaruit is deze ontroerende ode aan Marilyn Monroe. Niet te verwarren met hetzelfde nummer uit 1997 want toen gebruikte de Britse zanger een andere tekst op dezelfde melodie om Prinses Diana te gedenken.
Het titelnummer tijdens zijn optreden voor Top Of The Pops (november 1973):
In oktober 1973was het de beurt aan de Amerikaan Steve Miller om nog eens een elpee op de markt te brengen. Hij stond op de hoes met een geheimzinnig masker en hij kon zijn gitaar met bewondering doen fluiten net zoals een bouwvakker die zijn hormonen niet in bedwang kan houden. De single 'The Joker' stond toentertijd niet in de BRT Top 30 maar werd pas genoteerd op 6 oktober 1990 n.a.v. het opnieuw uitbrengen van deze classic. Hij bleef er toen 13 weken hangen.
Op 12 oktober 1973 verscheen de elpee 'Selling England By The Pound', progressieve rockmuziek met Peter Gabriel èn Phil Collins. De hoes toonde een mooi schilderij van Betty Swanwick genaamd "The Dream". De grasmaaier stond natuurlijk niet op het oorspronkelijk kunstwerk maar werd er op vraag van de band door de artieste bijgevoegd omdat die machine duidelijk te horen is in dit nummer. Laat het gras niet te lang worden!
De b-kant stond niet op de elpee maar is toch een interessant nummer:
Frank Sinatra was in oktober 1973 ook terug van (bijna nooit) weggeweest. De titel van zijn nieuwe elpee loog er niet om: 'Ol' Blue Eyes Is Back'. Paul Anka moet toen gedacht hebben het succes van 'My Way' over te doen want hij koos weer voor een Frans chanson ('Laisse-moi le temps' van Michel Jourdan) en schreef er samen met Sammy Cahn Engelse lyrics voor: 'Let Me Try Again'.
Op 19 oktober 1973 verscheen de 6de studioplaat van The Who en tevens hun 2de rockopera. De dubbelelpee vertelt het verhaal van jongeren uit Brighton en Londen in 1965 die in twee groepen verdeeld waren: de mods en de rockers. De titel van de LP was een allusie op de kersverse uitvinding in de muziekwereld: de quadrafonie die de stereofonie van haar voetstuk moest stoten. 'Quadrophenia' werd een groot succes en moest qua verkoop in het VK enkel de duimen leggen voor 'Pin Ups' van Bowie, waar nota bene twee covers van songs van The Who op stonden en in de VS werden de Britse rockers van de eerste plaats gehouden door Elton John met zijn 'Goodbye Yellow Brick Road'.
De tweede track uit die LP, die net als '5:15' ook op single verscheen, is deze 'Love, Reign O'er Me' in de plensende regen:
Dit is niet Norma Jean Baker alias Marilyn Monroe maar een dubbelgangster die gebruikt werd in een reclamefilmpje voor Chanel N°5.
Deze Nederlander met Griekse roots is al actief sinds 1963 want toen werd ie tweede in een liedjeswedstrijd. Deze leuke meezinger stond al op zijn debuutelpee uit 1966 maar het is pas sinds juni 1973 dat hij met deze single echt doorbrak in de Lage Landen.
En in oktober 1973 kwam deze prachtige single uit:
En dit is de derde consecutieve hit voor deze Amerikaanse singer/songwriter. Na 'Go Like Elijah', 'Thunder And Lightning' en 'You Were My Friend' (1973) bracht ze nog 'Who Ever Told You?' en 'Hallelujah' op single uit en dan werd het plots heel stil rondom haar. Ze was vooral in Nederland en West-Duitsland bijzonder populair want haar vader was een Duitse violist die met een Canadese trouwde.
De Britse soldaten die samen met ons gelegerd waren in de barracks in de bossen van Sankt Tönis kwamen met een nieuwe single van T. Rex naar onze kantine. Het was een grote zomerhit in 1973 in het Verenigd Koninkrijk en of we dat singletje wilden draaien. Natuurlijk! U vraagt, wij draaien...
Als je Tony Sheridan even buiten beschouwing laat is Billy Preston de enige artiest die op een single van The Beatles wordt vermeld ('Get Back/Don't Let Me Down' - 1969). Hij was heel goed bevriend met George Harrison en kreeg de eer 'My Sweet Lord' als eerste op een LP uit te brengen, maanden vóór de auteursversie. Hier is zijn grote Amerikaanse hit uit de herfst van 1973. Veel gehoord op de West-Europese radio's maar jammer genoeg geen echte hit in onze contreien.
Dit singletje komt uit september 1973. De titel komt geen enkele keer voor in de song en wordt uitgesproken als "D'ya make her" ("Heb je haar verplicht"), een woordspeling op het woord "Jamaica" in de grap "My wife's gone to the West Indies." "Jamaica?". "No, she went of her own accord". De critici vonden het maar niks en toch is dit een verdienstelijke poging van vier blanken om reggae te spelen.
Een song met een knoert van een gitaarriff uit juli 1973 die we toen vaak hoorden op de radio en die -geloof het of niet- nooit in de BRT Top 30 genoteerd stond. Tom Johnston schreef de song met een beetje hulp van Bill Payne uit de groep Little Feat. Grappig detail: er komt een Japanse samoerai in de tekst voor! In 1975 werd een zieke Johnston vervangen door Michael McDonald. Ik haal mijn luchtgitaar boven en speel de song voor een tweede maal. En jullie?
Gisteren kwam Art Garfunkel aan de beurt en vandaag draai ik zijn muzikale wederhelft. Paul Simon bracht op 5 mei 1973 vlug-vlug zijn tweede soloplaat uit en zie, er stonden zowaar enkele pareltjes op. Natuurlijk weigerde de BBC deze 'Kodachrome' te spelen, vanwege het auteursrecht op een commerciële naam. Niet getreurd: ♫♫♫ "Mama, don't take my Kodachrome away, hey!" ♫♫♫
De tweede track uit de LP 'There Goes Rhymin' Simon' is deze formidabele ode aan het carnaval:
Hier kreeg Simon de hulp van The Dixie Hummingbirds:
Voor de tweede track viel mijn keuze op "He's Misstra Know-It-All', een ingetogen song die in augustus 1973 als single werd uitgebracht in de VS:
Uit het keigoed album 'Burnin'' van The Wailers (oktober 1973). In die reggaeformatie zaten drie sterke figuren: Bob Marley, Peter Tosh en Bunny Wailer. De laatste twee zouden de band trouwens verlaten in 1974. Marley won het pleit qua populariteit en vanaf 1975 werd de band omgedoopt tot Bob Marley & The Wailers. Hier volgt een liveversie die niet bijster veel afwijkt van de studioversie.
Ondertussen zijn we weer aanbeland in oktober 1973, de laatste maand van mijn legerdienst. West-Europa kreunde onder de gevolgen van de oliecrisis maar de muziek maakte veel goed. Zoals deze hemelse klanken gecomponeerd door Gerry Goffin en Carole King en ooit nog gecoverd door The Crickets en... The Beatles. Naast gitarist Brinsley Schwarz zaten ook Nick Lowe (bas & vocals), Bob Andrews (toetsen), drummer Billy Rankin en ritmegitarist Ian Gomm in deze legendarische pubrockband. En omdat het zondag is krijgen jullie als toemaatje de song 'Speedo', uit dezelfde elpee.
Terwijl Kevin Ayers met zijn hoofd in de Caraïben zat, bespeelde zijn kameraad Mike Oldfield (toen slechts 19 jaar oud!) alle instrumenten zelf in de studio. Hij bracht in de maand mei 1973 een baanbrekende elpee uit met slechts twee nummers die elk een hele kant bestreken: Part 1 & Part 2. Het werd een monumentale plaat die nog aan belang zou inwinnen toen men gedeelten ervan zou gebruiken in de horrorprent 'The Exorcist' van William Friedkin. Het woord "Glockenspiel" werd meteen een begrip in de muziekwereld...
De funkgroep War had het leven in de ghetto's al aangeklaagd en Stevie Wonder deed daar in augustus 1973 nog een schepje bovenop met zijn prachtige LP 'Innervisions'. Als eerste track kies ik voor het doordringende 'Living For The City', want het leven in een Amerikaanse grootstad voor kleurlingen was heus geen pretje.
De tweede track uit dat album is het funky 'Higher Ground':
Op 11 september 1973 bracht Art Garfunkel eindelijk zijn langverwachte eerste soloplaat uit. Op 'Angel Clare' stond dit pareltje geschreven door Van Morrison. Op de elpee kreeg Garfunkel de hulp van bekwame sessiemuzikanten zoals J.J. Cale en Larry Carlton (gitaar), Jim Gordon (drums) en Larry Knechtel (toetsen). Zelfs Paul Simon speelde op een track mee op gitaar en zong backing vocals. Het zou toch nog tot 1975 duren eer Simon & Garfunkel samen een nummer zouden uitbrengen.
Garfunkel wist zijn componisten goed uit te kiezen. Hier is een nummer geschreven door Jimmy Webb:
Hij had ook de groep Osibisa ontdekt. 'Woyaya' stond op de b-kant van het singletje 'Music For Gong-Gong' dat ik enkele jaren voordien op de kop had getikt:
In juli 1973 had Françoise Hardy, mijn favoriete Franse zangeres, een persoonlijk bericht de wereld ingestuurd dat mij toen helaas niet bereikte in West-Duitsland. Het is pas jaren later dat ik die boodschap kon beluisteren.
De man met de grote snor en de dikke sigaar was in 1973 vaak op de radio te horen. De song 'Bad, Bad Leroy Brown' werd later vaak gecoverd door o.a. Frank Sinatra maar dit is het ongeëvenaarde origineel van deze veel te vroeg overleden zanger.
Iedereen komt als je Leo roept... Een nieuw typetje was geboren in 1973: de zingende Harlekijn! Leo Sayer schreef deze song samen met Dave Courtney en het werd zijn eerste hit in het Verenigd Koninkrijk. Op het vasteland en in de VS werd de compositie pas een hit dankzij de cover van Three Dog Night een jaar later. Hieronder een schitterende videoclip van een live optreden uit 1974.
Amper 19 jaar oud was het muzikaal genie Mike Oldfield in 1973.
Vrolijke en zomerse muziek uit 1973. En toch stond deze single toen niet in onze hitparades. Wel veel gehoord toentertijd in West-Duitsland op de Nederlandse radiozenders. De single heeft welgeteld 1 week in de BRT Top 30 gestaan en wel op 3 juli 1993, twintig jaar later n.a.v. een heruitgave!
Deze single werd eind 1972 uitgebracht maar scoorde pas in 1973 in de Verenigde Staten. 'Free Ride' werd geschreven door Dan Hartman, die jaren later bekend werd om twee discosongs: 'Instant Replay' en 'Relight My Fire'. Edgar Winter is een opvallende figuur, niet alleen omdat hij net als zijn broer Johnny een albino is maar vooral omdat hij vele instrumenten bespeelt en tegelijkertijd uitstekend kan zingen.
De vroegere band van Eric Burdon was een eigen weg ingeslagen en uit het debuutalbum verschenen in november 1972 werden twee prachtige singles geplukt. De eerste is het titelnummer 'The World Is A Ghetto', niet weg te slaan uit de ether in de zomer van 1973.
De tweede is 'The Cisco Kid' met ondersteuning van de mondharmonica van de Deen Lee Oskar, de enige blanke in dit "all black" gezelschap:
De hitsingle uit de LP 'Fantasy' was ongetwijfeld dit Latijns getinte 'Corazon'. Carole King bewees in 1973 nog maar eens dat ze van vele markten thuis was. Met Danny Kortchmar en David T. Walker op gitaar.
De Amerikaanse Eagles brachten in april 1973 de elpee 'Desperado' uit. Mijn keuze viel vandaag op het wondermooie titelnummer. Voor de grote erkenning in West-Europa zouden ze nog zo'n twee jaar moeten wachten.
Uit hetzelfde album, countryrock op z'n best:
De song zou bij ons pas bekend worden in latere coverversies van Eruption en Tina Turner, die ondertussen officieel Zwitserse geworden is. Dit is het origineel uit 1973 en de song zou een lijflied kunnen geweest zijn van Noach. Regen is noodzakelijk voor de natuur maar "trop is teveel en teveel is trop", zoals onze toenmalige Minister van Defensie ooit zei.
Ook in 1973 werd nog goede country & western gespeeld want toen kwam de "grijze vos" Charlie Rich uit de Verenigde Staten overgewaaid met deze single. Een jaartje later zou hij met de opvolger een wereldhit scoren.
'For Your Pleasure' was de tweede elpee van Roxy Music en hij werd uitgebracht eind maart 1973. Mijn favoriet nummer daaruit is 'Do The Strand'. Op de hoesfoto stonden een zwarte panter en Amanda Lear, de voormalige muze van Salvador Dali, te pronken.
Deze song stond ook op soundtrack van 'That'll Be The Day', een rockfilm uit maart 1973 waarin David Essex speelde naast Ringo Starr. Met natuurlijk veel rock-'n-rollmuziek uit de jaren '50 en '60. 'Rock On' werd een grote hit in de VS en het VK maar hij viel tussen de plooien in de Benelux. In Nederland geraakte Essex in september 1973 niet verder dan een notering in de tipparade.
Dit plaatje hoorde ik vaak op de Nederlandse radio in de zomer van 1973. 'The Tandem' was de opvolger van 'It's Gonna Be Alright' waarvan iedereen dacht dat het een bootlegplaat van The Beatles was. Niet dus! De stem van Bas Muys geleek heel veel op die van John Lennon. Hij werd dan ook opgetrommeld in 1979 om de Beatlesmedley voor Stars on 45 in te zingen.
Hits uit februari 1974
