Mijn vinylplaten uit 1972
Mijn eerste verzamelalbums 1971-1973
Opera in het openba(a)r...
Maak van je PC een heuse jukebox
Parels uit eigen land | Irish Coffee – Irish Coffee
In het verdere deel van parels uit eigen land hebben we gekozen voor Irish Coffee. Irish Coffee is een band uit Aalst en hebben het meest waardevolle Belgische album ooit gemaakt. De waarde van de originele lp ligt ongeveer op een 800 EUR en is zelfs al voor 1000 EUR verkocht op ebay. Het is een band waar vaak over word gekeken maar wel heel hard gewaardeerd wordt bij muziekliefhebbers over de hele wereld.
De zanger en gitarist William Souffreau van Irish Coffee zette zijn eerste muzikale stappen toen hij een band oprichtte in 1960 met wat schoolvrienden. De band noemde The Blue Jets, ze speelden covers van Elvis Presley en andere rock ‘n’ roll nummers. In 1963 ging hij bij de Aalsterse band Mings spelen. Dit duurde maar ongeveer 3 jaar tot als hij bij The Four Rockets ging als tweede zanger. Dit was een zeer gekende band in de clubs toen, en door een manager speelde ze veel shows. Waarvan zelfs een aantal in Frankrijk en in het voorprogramma van Pop met Lou Deprijck. Ze speelden vooral covers van The Stones en The Beatles met een aantal eigen zelfgeschreven nummers ertussen. In 1967 besloten The Four Rockets om de single (Mademoiselle/The Place Where She Lives) uit te brengen op het Micro platenlabel, de andere single was kwijtgeraakt omdat ze de opnamebanden niet meer vonden. Hugo Verhoye kwam dan weer van een muzikale familie en begon te spelen op bals en in cafés. Wanneer hij 15 was had hij al een band The Rocking Stars. Zijn volgende drumstoel was met de Paul Lynde Quintet waar hij Paul Lambert ontmoette die de orgelspeler was en die via Josh Mondy mee ging spelen in de band van Rocco Granata. Dit kwintet was Hugo op de drums, Paul op orgel, William op gitaar, Willy De Bisschop op bass en Rudy Van Impe op sax. Ze speelden ongeveer 3 jaar samen shows tot op een dag in 1969, na een show in Brugge werd Hugo uit de band gezet.
Paul en William besloten om een nieuwe band op te richten met zanger Dirk Diericks en gitarist Romain De Smet. Ze kozen om zichzelf Voodoo te noemen naar een band uit het Aalsterse. Voodoo had snel een overeenkomst met de eigenaar van El Gringo in Hekelgem om er elke zaterdag en zondag rock muziek te spelen. Iedereen was er zeer enthousiast over, maar een week voor hun eerste optreden besloot de gitarist Romain om bij een andere band te gaan spelen. Alles was al geregeld, de enige oplossing was om een andere gitarist te zoeken. Ze gingen vragen of Jean Van Der Schueren mee wou doen, Jean speelde in de band Willy Palma & The RajaÂ’s. Ze wachten hem op na school en gingen mee naar zijn ouderlijk huis en lieten hem daar wat albums achter die hij moest instuderen en proberen om er met mee te spelen. Na een aantal dagen kwam Jean naar de repetitie en had veel progressie gemaakt en kende al veel meer nummers dan ze verwacht hadden. Na een aantal maanden hadden ze heel wat fans, ze speelden elke avond 2 keer een 90 minuten. Na een tijd moest dit korter omdat er niet genoeg gedronken werd tijdens hun optreden. In het begin speelden ze veel gewone nummers van The Beatles, Bee Gees, CCR maar na een tijd werd hun repertoire veel zwaarder. Ze werden zeer populair omdat ze een van de weinige bands waren die zware nummers speelden. Tegen het einde van het jaar werd de band gevraagd om buiten El Gringo te spelen. Ze werden gevraagd om te spelen bij de voetbalploeg Terjoden. Irish Coffee speelde op deze zondagnamiddag juist voor The Pebbles. Hun manager was overtuigd van hun kwaliteiten en de manager besloot om ze te proberen vast te krijgen. Hij probeerde ze te overtuigen om een single uit te brengen maar dan wel een nummer dat ze zelfgeschreven hadden. Hij veranderde ook hun naam naar Irish Coffee zonder dat ze er van af wisten.
Twee weken later namen ze Masterpiece en The Show op in een kleine 8sporen studio in Schelle die eigendom was van The Jokers. De single werd voorgesteld aan de pers op 8 januari 1971. Het kwam uit op het Piratenlabel en deed het vrij goed in België. Dirk besloot om uit de band te stappen omdat hij de muziek te zwaar begon te vinden. William wisselde van bas naar gitaar en Willy De Bisschop kwam erbij om bas te spelen. Een vertegenwoordiger van het Amerikaanse platenlabel Parrot kreeg de single te horen op de Midem muziekbeurs in Cannes en besloot om ze te tekenen op het label. Hij wilde zo snel mogelijk een volledig album, door de single kwamen ze veel op tv en op de radio. Ze begonnen te schrijven aan de lp en door veel te repeteren konden ze het album opnemen op 4 dagen in de Reward studio. De cover werd ontworpen door de vriendin van Paul en die was helemaal anders dan de andere covers toen. Hun Amerikaanse droom ging niet door omdat het platenlabel het album toch niet uitbracht. In 1971 brachten ze nog een single uit. Verder werden ze een liveband die vele optredens hadden maar nooit iets opnamen of uitbrachten. In 1974 kwam het ongelukkige verhaal dat ze op tour waren als achtergrond band van Wim De Craene dat hun busje werd aangereden door een dronken chauffeur en dat Raf zwaargewond was en Paul Lambert die vanvoor zat overleed. En toen ging de band verder onder een andere naam, de jongens kwamen de dood van Paul nooit echt te boven en gingen dan allemaal maar verder met andere muzikale ervaringen. Hun latere bands speelden zelfs samen met Motörhead. In de jaren 90 zijn ze nog een aantal keer samengeweest voor een Reunie, hun album werd toen ook terug uitgebracht op cd. Er is ook nog een livealbum en live dvd gemaakt. Het album is ook vorig jaar terug uitgebracht op vinyl.
Bron delen van de bovenstaande tekst en fotoÂ’s: http://www.belgianmetalhistory.be
Recensie Irish Coffee:
Het eerste nummer CanÂ’t Take It opent met de gitaar van Van der Schueren en de grommende stem van Souffreau invalt. Dit is echt een hard rock nummer dat op hetzelfde niveau als Deep Purple en Led Zeppelin kan meedraaien. Als je niet zou weten dat het Belgen waren dacht je waarschijnlijk dat het Amerikanen of Britten waren. Het nummer gaat over het niet meer kunnen hebben dat ze je hart breken. Er zit ook een geweldige gitaarsolo in het middenstuk en dan het fantastische orgel dat meedoet. Het nummer is een zeer goede opener voor een album en laat je direct meegaan in de hardrock van Irish Coffee.
When Winter Comes begint met een gesproken intro door Souffreau, en rekt helemaal open door het geweldige gitaarwerk van Van der Schueren. Ook de baslijn die er achter verstopt zit tilt het nummer naar een hoger niveau. Het nummer vertoont meer kenmerken en invloeden van The Who meets Jimi Hendrix.
The Show(part 1) is eigenlijk een zeer groovy funky rocksong dat wat meer neigt naar Sly & The Familystone. Het is dus niet allemaal zomaar hardrock, en dan gaat het wat meer verder naar de Bluesrock van Led Zeppelin met de stem van Souffreau die eenzame hoogten haalt. ThereÂ’s a time you always will remember is het catchy stuk van het nummer.
The Show (part 2) is eigenlijk zwaarder dan zijn voorganger en word vooral gekenmerkt door het kwalitatieve drumspel van Verhoye en dat in combinatie met de killerriffs van Van Der Schueren. Hier zitten ze dichter bij de heavy metal zoals Black Sabbath het toen speelde.
Hear Me is dan weer een mix van jazzrock met hardrock. Je hoort hier goed hoe de band op elkaar is ingespeeld. De zang en de gitarist die perfect bij elkaar passen, de drum die het ritme aangeeft. De bassist die er zijn laagje overlegt, gewoon een fantastisch album dat je bij elk nummer verbaasd laat staan over dat dit uit België komt.
A Day Like Today is dan een rustiger nummer, het is een soort van ballade. Die rustig start met de stem van Souffreau die invalt en zich rustig opbouwt. Dit nummer kan gerust in het rijtje nummers zoals Stairway To Heaven worden gezet. En dan die fantastische solo die er door komt, dit is echt hardrock van hoge kwaliteit.
IÂ’m Lost is dan weer een fantastische afsluiter die mooi laat zien wat voor een talent Irish Coffee allemaal in de band had. Bij elke vooruitgang van het nummer gaat de gitaar open en laat je mee in het ritme zakken samen met de drums.
Als deze jongens zonder het ongeluk bij elkaar hadden kunnen blijven en op een major het album hadden kunnen uitbrengen dan stonden we op hetzelfde niveau qua hardrock in België met Led Zeppelin en Deep Purple. Het is een fantastisch album dat alle typische dingen (schitterende sologitarist, ritmedrum, snauwende stem en een orgelspeler) bevat dat een goed hardrock album moet bevatten. Het album zou nu gewoon terug heruitgegeven moeten worden op een major label en terug ontdekt laten worden door verschillende muziekliefhebbers. Het album is gewoon te onbekend, het moet gewoon bijna een kruistocht worden om het overal binnen te krijgen.
De heruitgave kan via dit Spaans platenlabel besteld worden http://www.guerssen.com/productes.html?prod=11730
Website van William Souffreau: http://www.williamsouffreau.be/
(c) http://demofarm.wordpress.com/2011/03/01/parels-irishcoffee/ (luister vooral naar de talrijke audiolinks!)
Een echte fan van The Beatles... 
Geplaatst op 1 maart 2011 door demofarm