Vandaag toen ik wakker werd keek ik direct naar de lucht en zag dat het bewolkt was... ik slaakte een zucht van opluchting... tot spijt en nijd van wie het benijdt... rekte me nog eens uit bovenop het laken waar ik de hele nacht had onder gelegen... en begon te overdenken wat ik eens allemaal zou doen vandaag... zoals gewoonlijk zijn mijn ogen groter dan mijn buik wat betekent dat ik misschien met veel goeie wil nog niet de helft gedaan krijg... maar allee de goeie wil is er... en een van die plannen was mijn memoires verder te zetten voor ik weer in een zomerse coma geraak... ik moest wel eerst alles terug herlezen op mijn blog en op een rijtje zetten want met den BuddyI was alles verdwenen... et voilà hierna het vervolg!

DE VLIEGENDE BOMMEN

Na wat een eindeloze tijd scheen… in je kinderjaren gaat de tijd heel wat trager… werden de Duitsers eindelijk onze stad uitgejaagd… euforie alom… ook chaos en wraak staken hun lelijke kop op… zo zag ik eens vanuit ons venster een van de buren uit zijn huis gesleurd worden… van die branie kereltjes met een witte band rond hun arm en een geweer die een doodsbleke man met porren in zijn rug door de straat dreven… een andere keer een menigte die zich had verzameld rond een stoel waarop een jonge vrouw zat waarvan ze het haar afschoren… ma trok me haastig verder maar zo jong als ik was voelde ik aan hoe vernederend dit was… die beelden ben ik nooit meer kwijtgeraakt… en ik misprijs rampentoeristen uit de grond van mijn hart… een van mijn nonkels,  een Vlaamsgezinde man die zich ook door de beloften van de Duitsers had laten inpalmen voor een beter Vlaanderen als ze de oorlog wonnen… werd ook opgepakt en in de Begijnenstraat gezet… zijn enige misdaad was dat hij “een zwarte” was dus een staatsvijand… toen hij na enkele jaren werd vrijgelaten kon hij nergens werk vinden want men had hem zijn staatsburgerschap  afgenomen… in Merksplas zat hij in het gezelschap van enkele prominente figuren… allen “flaminganten”… doch degenen die zich in de oorlog hadden verrijkt ten koste van hun minder fortuinlijke medeburgers ontsprongen de dans… maar dan na de euforie kwam er de periode van angst…  Duitsland lag op apegapen maar Dolf wilde zich niet gewonnen geven en stuurde de “vliegende bommen” op ons af… de beruchte V1 en V2… een ervan kwam in stilte, de andere hoorde je komen aanronken en als hij stilviel had je prijs… welke van de twee de stille of de ronker was weet ik niet meer… in die periode sliep praktisch iedereen die een kelder had in die kelder… wij dus ook… elk appartement had een hokje met als tussenschot enkele planken met grote ruimte tussen… ik vond dat fascinerend… de eigenaars die beneden de winkel hadden en waar ik stiekem bang van was zag ik nu in hun pyjama en nachtpon in hun hokje naast het onze paraderen… vanuit ons bed werd er soms nog met elkaar gepraat… maar aan die gezelligheid kwam plots een einde toen we op een vroege ochtend zo’n V-dinges hoorden aantuffen… dichter en dichter tot hij plots stil viel vlak boven ons… dan een ontzettende knal… eerst doodse stilte… dan een opgelucht getater… we leefden nog… de mannen stormden de keldertrap op maar konden de deur boven niet open krijgen… eerst dachten we dat het huis boven ons plat lag maar het was alleen wat rondgezwierd puin dat voor de deur lag… toen voorzichtig naar buiten en elk naar zijn appartement… alle ruiten in heel het gebouw waren in gruizelementen en het glas lag tot in de gesloten kasten… een binnenmuur bij ons stond bol en moest later gesloopt worden… onze bedden waren doorzeefd met glassplinters… maar wat een opluchting… we geloofden oprecht dat er nooit een bom tweemaal op dezelfde plek terecht kwam… wij hadden geluk maar het huis schuin over ons lag plat en alle bewoners waren gedood behalve een van de dochters… die dochter hebben we later eens ontmoet toen la mamma haar 102^de verjaardag vierde in het rusthuis en ik een kort resume had gemaakt van haar leven… dit werd voorgelezen en die vrouw kwam ons toen vertellen dat zij die overlevende was.