Die Joehoe hierboven  betekent niet dat ik op wonderbaarlijke wijze terug mijn levenslustige hupse zelve ben hoor maar wel dat ik met alle macht en kracht mezelf in het nekvel grijp en omhoog probeer te sleuren... gisteren ging ik eens diep in mijn zieltje peuren en nadenken over waarom ik het plots niet meer zie zitten... ik vond eigenlijk niks en begon me diep te schamen... ik heb een dak boven mijn hoofd... een dak dat... op gevaar af dat ik het onheil aanroep... niet lekt... alleen onze terraskoepel maar die lekt al jaaaaaaren dus dat is niks nieuws... ik ben in redelijke gezondheid... wat stram en stijf en pijnlijk hier en daar maar dat heb ik ook al héél lang dus... ik kan nog altijd ons dagelijks brood met toebehoren op tafel zetten wat veel mensen niet kunnen... ik heb nog altijd een echtgenoot waar vele weduwen me voor benijden... die weduwen biedt ik dan altijd de mijne in leen aan maar tot hiertoe brachten ze hem altijd heel vlug terug... nee zeggen ze dan... alleen doe ik wat IK wil en wanneer IK wil en gelijk hebben ze... ik heb een hulp voor het poetswerk... die hulp is nu mijn vloeren aan 't dweilen... tja vloeren dweilen lijkt simpel maar je moet er wel eens op de knieën voor en daar kneep het schoentje... mijn ramen werden net gewassen door een vriendelijke knappe gast... 't manneke is naar de golf en loopt hier dus niet in de weg... we hebben een lieve poes... weliswaar geen schootkat maar ze klimt ook niet in de gordijnen en heeft nog nooit eten uit de keuken gepikt... wat kan ik nog opnoemen... mijn kinderen lopen de deur niet plat... alleen zoon zien we tegenwoordig elke zaterdag opduiken met zijn troetelhond Vico... dan nestelen ze zich beiden op de bank... zoon met pintje of cola en hond met aangepast snoepje... welke zegeningen kan ik nog opnoemen... het zijn er genoeg denk ik om diep beschaamd te worden over mijn geklaag... je hebt zo van die perioden... enfin IK heb die toch... dat je leven je zo troosteloos lijkt... grootse plannen maak je niet meer op zekere leeftijd want in je achterhoofd knaagt de angst dat er wel iets zal gebeuren dat die plannen verijdelt... haha ik heb het gevonden... de reden van mijn moedeloosheid... ik was altijd een grote plannenmaker en nu zie ik er het nut niet meer van in... DAT IS HET... die erg gekrompen toekomst benauwt me en dààr kan ik niets tegen doen helaas... wat betreft jullie suggesties... heel erg bedankt voor de moeite maar ook dààr heb ik de fut niet voor... misschien ooit als ik eenmaal mezelf weer op de rails heb gekregen.

Kleinzoon 2 ligt hier al een paar dagen uit te zieken en dan blijft oma wat in de buurt en dus van zonnen komt niet veel in huis momenteel ...Geen goeie start van het schooljaar want hij is al gans de week ziek! Duimen dat opa daarna niet jaoers is en het overgenomen heeft want een angina is ook geen pretje en opa kan het meestal niet laten om ook eens extra verwend te worden!! Dus mateke het is een flitsbezoekje maar toch een hartelijke knuffel

18-09-2014 om 11:34 geschreven door Natoken

Count your blessings...zeg ik ook dikwijls tegen mezelf als ik weer eens in zo'n bui ben,er zijn zoveel mensen die het veel slechter hebben,maar dat neemt niet weg dat ik dikwijls dat liedje van Peggy Lee meezing...is that all..ach weet je,we steken het dan maar op de 'najaarsblues he schatteke! Dat gaat ook weer over,ik ben momenteel al blij dat zoonlief thuis is,...al is bijlange alles nog niet opgelost,een dikke smak en knuffel van je vriendinneke xxxxx

17-09-2014 om 07:25 geschreven door lipske

Ach mateke we klagen allemaal wel eens zonder te beseffen dat we gelukzakjes zijn met al onze zegeningen maar ja dat zal allemaal komen door die appel en die slang ooit heel lang geleden. Ik ben al content dat je hier verschijnt en zelfs de moed hebt om aan zelfinspectie te doen...Dat heb ik momenteel niet want mijn pijpje is uit na een drukke dag. IK heb al mijn bloemen in huis verpot en van verse aarde voorzien en gesplits waar er teveel in één pot zaten zodat ze in alle rust de winter kunnen ingaan en dat gesleur met potten en grond en zo dat is een beetje nefast geworden voor mijn rugske.. IK heb hier een tweetal uren in de zetel "gelegen" en kom er nu eindelijk weer uit want ik moet nog enkele virtuele bezoekjes afleggen! Houden zo die spirit en als beloning krijg je een stevige knuffel en kus!

16-09-2014 om 21:39 geschreven door Natoken