Moed... een mensenleven vergt soms veel moed... en ook veel "moet"... men moet elke dag opstaan met moed... met moed aan de taken beginnen die moeten gedaan worden... altijd dezelfde routine... opruimen... afwassen... wassen... strijken... geloof me dat vergt moed om de boel er niet bij te laten en al die moet te laten stikken... je mag nu denken wat je wil zo van "wat zit dat mens weer te zeuren" aangezien ik toch niet veel lezers hier heb kan ik zeggen wat ik wil... sè na.

Dat was de inleiding om te zeggen dat ik een dipje heb... ach een kleintje maar toch een dipje... en als ik niet vlug iets ga vinden om me op te beuren kan dat een diepe dip worden... de voortekenen waren er al... me niet kunnen concentreren op een boek is er een van... zenuwen die op springen staan en bij het minste uit mijn vel wippen is er ook eentje... als ik vroeger zoiets voelde aankomen trok ik de koekestad in om me eens te laten gaan en me nog een handtas te kopen om die bij de andere in de kast te zetten... ja sommige vrouwen hebben dat met schoenen en ik met tassen... mijn eerste tassen waren van het kleine en sierlijke soort die alleen een zakdoek... een lippenstift... portemonnee en sleutels moesten bergen... toen ik kinderen had werden die tassen gigantisch want wie kinderen heeft weet wat je dan allemaal moet mee zeulen... na de kinderen krompen mijn tassen weer maar ik had toch nog jaren een nat doekje bij uit macht der gewoonte... toen kwam het electronisch tijdperk er aan en moest de gsm mee plus een bril en mijn tassen waren niet groot genoeg meer en ik kocht er nieuwe... momenteel zit ik alweer in het gigantisch formaat met als inhoud... bril... notitieboekje met pen... smartphone... tablet... wat medische hulpmiddelen ingeval van (nog niet moeten gebruiken gelukkig)... sterke opvouwbare boodschappentas (winkels geven ze niet meer)... make-up etui (alleen in noodgeval te gebruiken)... paraplu (altijd handig om een verkrachter een mep te verkopen)... regenhoedje... inhalator (voor tweede adem)... alles bijeen zowat 3 kilo... soms ruim ik de boel uit en speur naar wat ik echt niet nodig heb... na lang nadenken gaat alles er weer in want je weet maar nooit... dan kijk ik met verbazing naar andere vrouwen die de straat optrekken met zo'n minuscuul elegant tasje en vraag me af wat mij toch scheelt... als ik dan eens naar een avondfeest moest (lang geleden weer) waar ik onmogelijk mijn zwaarlijvige tas kon mee brengen zat ik met een dik probleem... wat kon ik in dat minuscule tasje proppen en wat niet... ik moest dus een groot deel van mijn overlevings hulpmiddelen thuis achterlaten... ik voelde me dan echt niet op mijn gemak tot na de tweede cava en dan vergat ik mijn gemis... de volgende dag besefte ik dat ik die spullen helemaal niet nodig had en ze gerust kan dumpen maar... men weet maar nooit.

Those were the days... the days dat we de stad introkken... terrasjes deden... feestjes bijwoonden... vrienden bezochten of ontvingen... zal dat ooit terug keren... voor mij in elk geval niet... door de toestand van 't manneke is dat moeilijk... ik ben nu echt geen fuifbeest dat elke dag op zwier wil maar zo eens een enkele keer de boel de boel laten mis ik wel... door de corona toestanden is het ook niet aan te raden dus troosten we ons maar met af en toe een telefoontje naar vrienden en wat smsjes heen en weer... en trachten de moed erin te houden want dat moet.

28-10-2020 om 12:41 geschreven door Dirk

26-10-2020 om 10:48 geschreven door ani

26-10-2020 om 10:37 geschreven door Natoken

23-10-2020 om 02:31 geschreven door Natoken

21-10-2020 om 10:37 geschreven door Dirk

20-10-2020 om 12:05 geschreven door ani