WELKOM OP MIJN BLOG... DOE JE JAS UIT... ZET JE GEZELLIG NEER... IK HOOP JE SPOEDIG WEER TE ZIEN... TOT DAN... MYETTE

Naam : Myette,
woon in Antwerpen,
heb 1 man, 1 dochter,
1 zoon, 1 schoonzoon,
geen kleinkinderen,
1 schildpad,
ben Boogschutter,
verjaar in november,
ik hou van lezen, crypto-
grammen, schrijven, com-
puteren, bloggen, minigolf,
nieuwe contacten maken,
pret maken met vrienden.

100%
150%
200%
LOEP

REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT

MIJN FAMILIE

Het manneke

Dochter Myriam

Zoon Nico

Schoonzoon Kurt

Schildpad Polleke

Kiko en Chita

Konijn Pruts

Gezellig

IN MEMORIAM

Konijn Bik

Kiddy

Felix

Prinses Poekie

Minneke

Lucky

VICO

de hond van Nico

Inhoud blog

	TJA
	Kabbel
	Triest
	Maandag
	OEF
	Kriebels
	Moed
	V rijdag
	Genoeg
	Wacht
	Vooroorlogs
	Iconen
	Hoop
	Zucht
	Hindernis
	Kerst
	Verder
	OEF
	Grijs
	Nawee
	Vieren
	Twijfel
	Dialect
	Paddenstoelen
	Jagers
	OEPS
	Winter
	Pauze
	Even
	Huisarrest

Zoeken in blog

Nieuws GVA

	Nu zelfs invaller in 1B: hoe Ruud Vormer nog niet veel plezier beleefde aan overstap van Club Brugge naar Zulte Waregem
	Seizoen was afgelopen voor Vosselaar en Brasschaat, … maar nu spelen ze toch eindronde: “Eigenlijk wil iedereen in interprovinciale blijven spelen”
	Het is nu of nooit: Brasschaat, Balen en Hemiksem weten zondag of ze degraderen of niet
	Urbain Spaenhoven over zijn vertrek bij Wilrijk en de toekomst van Beerschot: “Ik hoop voor de supporters dat er snel duidelijkheid komt”
	Trek stopt eind 2024 als naamsponsor team Sven Nys: “Als wij niemand vinden, dan heeft de cross een probleem”
	“Teckeltje met een hernia? Dat is dan 2.000 euro”: waarom steeds meer verzekeraars op dierenverzekeringen springen
	Met deze laksheid heeft China vrij spel
	Fout in systeem van kinderbijslag maakt dat wie opslag krijgt netto toch minder overhoudt
	Onze cartoon van de dag, gemaakt door Zaza
	Nog vier heren zijn in de running, maar wie van hen wint straks ‘The voice van Vlaanderen’?

Archief per maand

	04-2024
	03-2024
	02-2024
	01-2024
	12-2023
	11-2023
	10-2023
	09-2023
	08-2023
	07-2023
	06-2023
	05-2023
	04-2023
	03-2023
	02-2023
	01-2023
	12-2022
	11-2022
	10-2022
	09-2022
	08-2022
	07-2022
	06-2022
	05-2022
	04-2022
	03-2022
	02-2022
	01-2022
	12-2021
	11-2021
	10-2021
	09-2021
	08-2021
	07-2021
	06-2021
	05-2021
	04-2021
	03-2021
	02-2021
	01-2021
	12-2020
	11-2020
	10-2020
	09-2020
	08-2020
	07-2020
	06-2020
	05-2020
	04-2020
	03-2020
	02-2020
	01-2020
	12-2019
	10-2019
	09-2019
	08-2019
	07-2019
	06-2019
	05-2019
	04-2019
	03-2019
	02-2019
	01-2019
	12-2018
	11-2018
	10-2018
	09-2018
	08-2018
	07-2018
	06-2018
	05-2018
	04-2018
	03-2018
	02-2018
	01-2018
	12-2017
	11-2017
	10-2017
	09-2017
	08-2017
	07-2017
	06-2017
	05-2017
	04-2017
	03-2017
	02-2017
	01-2017
	12-2016
	11-2016
	10-2016
	09-2016
	08-2016
	07-2016
	06-2016
	05-2016
	04-2016
	03-2016
	02-2016
	01-2016
	12-2015
	11-2015
	10-2015
	09-2015
	08-2015
	07-2015
	06-2015
	05-2015
	04-2015
	03-2015
	02-2015
	01-2015
	12-2014
	11-2014
	10-2014
	09-2014
	08-2014
	07-2014
	06-2014
	05-2014
	04-2014
	03-2014
	02-2014
	01-2014
	12-2013
	11-2013
	10-2013
	09-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	08-2012
	07-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	08-2011
	07-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	04-2009
	03-2009
	02-2009
	01-2009
	12-2008
	11-2008
	10-2008
	09-2008
	08-2008
	07-2008
	06-2008
	05-2008
	04-2008
	03-2008
	02-2008
	01-2008
	12-2007
	11-2007
	10-2007
	09-2007
	08-2007
	07-2007
	06-2007
	05-2007
	04-2007
	03-2007
	02-2007
	01-2007
	12-2006
	11-2006
	10-2006
	09-2006
	08-2006
	07-2006
	06-2006
	05-2006
	04-2006
	03-2006
	02-2006
	01-2006
	12-2005
	11-2005
	10-2005
	09-2005
	08-2005
	07-2005
	06-2005
	05-2005
	11--0001

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Myette's Eigen Hoekje

07-02-2006

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Vervolg op Vervolg

Ik was 29... we zaten in ons eigen huis... waren klaar voor kinderen en gingen er eens serieus aan beginnen... ik had me altijd voorgenomen om kinderen te nemen en daarvoor thuis te blijven dus de tijd was er rijp voor... de tijd wel maar ikke blijkbaar niet... het in verwachting raken was ook geen probleem dat was zó gefikst... na enkele weken kreeg ik een miskraam... de dokter raadde me aan ongeveer 1 jaar te wachten en het dan weer te proberen... zo gezegd zo gedaan... weer direct prijs... dadelijk naar de dokter voor allerlei testen en daar kwam men tot de ontdekking dat ik suiker aanmaakte... ik werd op platte bedrust gezet met elke dag een insuline injectie... na 3 maanden naar het plafond te hebben liggen staren weer een miskraam... toen moest ik naar het UZ in Leuven voor nog een grondiger onderzoek waar ze me vertelden dat het heel onwaarschijnlijk was dat ik ooit een volgroeid kind op de wereld zou kunnen zetten... mijn dokter zegde me het nog eens te proberen weer na 1 jaar... vermits ik toen al de 30 voorbij was en ik geen zin had die hele pijnlijke geschiedenis keer op keer te moeten meemaken besloot ik ermee te stoppen... maar met al dat was mijn kinderwens niet vervuld en die was zeer groot... ik kon gewoon op straat geen kinderwagen zien of ik begon te huilen... ik was in die periode een emotioneel wrak... maakte ook een soort postnatale depressie door denk ik... ik ben echter een doordrijver en als ik eenmaal iets wil geef ik niet makkelijk op dus besloot ik een kind te adopteren... ik zeg nu wel ik maar manlief was daar niet voor te vinden... die vond het zonder kinderen ook goed zo... om een lang verhaal kort te maken... ik heb het pleit gewonnen en we gingen op informatie uit... ook vlugger gezegd dan gedaan... het bleek helemaal niet zo eenvoudig te zijn een kind te adopteren... in die tijd (dat is ondertussen gelukkig veranderd) moest je 35 zijn en een attest kunnen voorleggen dat je onvruchtbaar was... ik was toen 31 en kon dat attest niet krijgen omdat er altijd een kans bestond dat enz. enz... in A'pen vingen we overal bot... toen zijn we aan een adres in Brussel geraakt via via... ik noem hier geen namen... en daar werden we wèl aanvaard... moesten wel allerlei testen en doktersonderzoeken ondergaan maar uiteindelijk werden we geschikt gevonden een kind op te voeden... we werden op een wachtlijst gezet en na ongeveer 2 jaar werden we opgebeld met de mededeling dat er een dochtertje op ons lag te wachten... en dat we het pakketje mochten komen ophalen die en die dag in dat ziekenhuis in Charleroi... in afwachting van deze heuglijke gebeurtenis had ik intussen op kantoor kunnen bekomen dat ik kon blijven werken tot die dag en dan gewoon thuis blijven zonder verdere vooropzeg... het was me het weekje wel... de spanningen liepen hoog op toen... afscheid moeten nemen van de collega's die natuurlijk allen diep meeleefden... m'n stapels werk afmaken... alles klaarmaken voor de baby... geboortekaartjes laten drukken... enfin de hele reutemeteut... ik heb me er doorgeworsteld en na de laatste (slapeloze) nacht als kinderloos stel stonden we klaar om naar Charleroi te rijden voorzien van babykleertjes.
Voor degenen die zouden willen weten hoe het met die suiker zit... wel dat is heel eigenaardig... van de eerste dag van mijn zwangerschap maakte ik suiker aan tot de dag dat die zwangerschap afbrak... dan suiker weg... mijn gynecoloog heeft me nog jaren nadien regelmatig op controle gestuurd voor testen want hij beweerde dat ik dan op latere leeftijd heel waarschijnlijk diabetes zou krijgen... na een tijd heb ik die arts en zijn testen het bos ingestuurd... laat elk jaar een bloedonderzoek doen en tot op heden functioneer ik nog heel normaal... goed van mij he.

Geef hier uw reactie door

Uw naam *
Uw e-mail
URL
Titel *
Reactie *
	Persoonlijke gegevens onthouden?
(* = verplicht!)

Reacties op bericht (6)

08-02-2006

IVF

In die tijd was er nog geen sprake van IVF of draagmoeders en zo... maar adoptie was ook makkelijker dan nu... men was maar juist met "de pil" begonnen en er kwamen meer ongewenste kinderen... abortus was ook nog verboden dus... ik heb een hele week met weeên in de kliniek gelegen vooraleer de vrucht op een "natuurlijke" manier loskwam want de dokter mocht er gewoon niets aan doen... dat was echt geen pretje... en dan achteraf een ferme depressie... gelukkig allemaal voorbij...

08-02-2006 om 21:25 geschreven door Myette34

Zwangerschap

Mijn nichtje Jolanda (link naar haar log is op mijn blog) heeft
van alles geprobeerd om zwanger te raken.
Jaren van vergeefse pogingen gingen voorbij.
Uiteindelijk slaagde ze via de zoveelste IVF-poging
en kreeg vorig jaar een tweeling.
Ze heeft vreselijke tijden meegemaakt en daarom weet ik een
heel klein beetje hoe je je moest voelen.

08-02-2006 om 21:14 geschreven door Chia

twee dagen geen computer en ik moet heel wat bijlezen. Ik zal het langs de positieve kant trachten te benaderen want natuurlijk begrijp ik hoe erg het voor je moet geweest zijn. Ik heb maar één miskraam gehad. Ik meen op te maken uit alles wat ik al gelezen heb dat je toch uiteindelijk prachtige kinderen hebt gekregen.

08-02-2006 om 15:59 geschreven door bojako

07-02-2006

Ik zou liegen wanneer ik je moest zeggen dat ik begrijp wat je doormaakte, want zwanger worden en kinderen baren was geen probleem voor mij. Dus nee, ik zal nooit voelen wat jij toen doormaakte. Maar ik wil je wel zeggen dat ik blij ben dat je kinderwens alsnog in vervulling is gegaan. Groetjes en tot de volgende

07-02-2006 om 22:17 geschreven door huismusje/troubadoerke

Bedankt

voor het medeleven Ludo... dat was een zeer zwarte periode maar die is gelukkig voorbij... het vervolg op vervolg op v... komt later...

07-02-2006 om 15:24 geschreven door Myette34

Hoe is het verder gegaan?????? Kan niet zeggen"ik weet hoe het voelt". Maar mijn eerste vrouw heeft het ook tweemaal meegemaakt. Tweede maal ook nog na twee maand bedrust. Teleurstelling zo groot dat we verder er niets meer voor gedaan hebben. Leef toch met je mee hoor.