Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Ben zojuist begonnen met m'n blogronde en heb... omdat de B van Bojako bovenaan m'n lijst staat... haar laatste bijdrage dus ook eerst gelezen... en bingo... de herinneringen kwamen bovendrijven... dat GES syndroom waar ze het over heeft heb ik dus ook al jààààren maar wist niet dat het zo heette... nu ik het uit geleerde bron bevestigd krijg voel ik me een stuk beter... toen de kinderen ons kwamen vervoegen heb ik verkozen thuis te blijven... kinderdagverblijven waren toen zeker niet drukgezaaid en ik wilde m'n ouders niet opzadelen met de zorg voor 2 peuters... met één modaal loon was het niet bepaald grote luxe maar we kwamen rond en ik was er steeds voor man en kinderen... als thuiswerkende moeder heb je ook het voordeel je dagen te organiseren zoals je zelf wilt... heb je geen zin om de vaat te doen dan laat je die gewoon staan tot later... je doet je eigen zin en dat gedurende al de jaren dat je man werkt... maar... eens komt de dag dat manlief op pensioen moet... ik beken eerlijk dat ik niet bepaald stond te dansen van plezier toen het eindelijk zover was... beide kinderen woonden nog thuis... en dan plots zit je man de godganse dag thuis... loopt je voor de voeten... zit zich te vervelen... wil met je vrijen op alle mogelijke en onmogelijke uren... of de deur uit om ik weet niet wat te gaan doen... want hij is nu vrij en wil ervan profiteren... waar hij niet aan denkt is dat de vrouw niet op pensioen is en nog steeds evenveel werk in huis heeft... ik stelde toen voor eens naar de mini golf te gaan om hem bezig te houden... dat was direct een succes... we kwamen in contact met mensen die in een wandelgroep en fietsgroep zaten... dus wij op wandel- en fietstochten... allemaal heel leuk hoor maar als ik thuis kwam lagen de was en strijk me aan te gluren en... terwijl manlief lekker lui op de bank ging liggen kon ik het achterstallige werk te lijf gaan... wat met 2 kinderen in huis aardig kan oplopen... hij begon zich ook te moeien in het huishouden... mijn manier om de vaat te doen was niet de juiste... en waarom deed ik DIT en waarom deed ik DAT niet... ik ben nu bepaald niet begiftigd met een engelengeduld en het stormde dan ook regelmatig bij ons... na enkele weken stond ik op een ochtend op en duikelde terug neer... och... 't zal wel overwaaien dacht ik... niks van overwaaien... het werd langsom erger en erger tot ik gewoon niet meer alleen de straat opdurfde... dan maar naar de dokter die constateerde dat m'n bloeddruk op 19 zat... pillen gekregen... toen die op waren terug die duizelingen... weer pillen... de derde keer vroeg hij me wàt me eigenlijk dwars zat... waarop ik begon met te zeggen dat alles prima was bij ons thuis... geen problemen met de kinderen... alleen dat m'n man op pensioen was gegaan... ik moest niet verder vertellen want direct repliceerde hij dat dàt het probleem was... en weet je wat hij nog meer zegde... dat dit op de stress schaal gelijk stond met een sterfgeval in de naaste familie... dit voor het GES syndroom... nu hebben we ons min of meer... met de nadruk op "min"... aangepast maar die bloeddrukverlagende pillen slik ik nog steeds of de stoom komt bij tijden m'n oren uit... ik las dat Paz het heerlijk vindt haar ventje thuis te hebben... dat moet dan een extra super fantastisch ventje zijn want de meeste van mijn vrouwelijke kennissen denken er anders over... Boke ik hoop dat je het me niet kwalijk neemt te hebben ingehaakt op jouw logje maar toen ik het las moest het me even van het hart... en nu ga ik nog even verder op blogronde... tot de volgende...
Reacties op bericht (9)
17-11-2006
man over de vloer
Nou gelukkig dat ik dat probleem niet had zoals jij. Manlief kwam al thuis toen hij 53 jaar was en hoewel het eerste jaar zeer moeilijk was omdat hij zijn stoel niet uitkwam, uit schaamte omdat niemand aan hem zag dat hij ziek was, ben ik nog steeds blij hem geregeld in de buurt te hebben. Wat natuurlij niet wil zeggen dat ik het ook heerlijk vind wanneer hij weg is voor zijn hobby's. Maar ik ben blij dat hij er nog steeds is, iets waar het toendertijd niet naar uit zag. Wij proberen gewoon van de tijd te genieten, want tenslotte weet je nooit wat er morgen wacht. Groetjes en sterkte met ventje over de vloer, Thea
17-11-2006 om 17:52
geschreven door thea
16-11-2006
***
hallo Myette,
mijn ventje is werkloos geworden na "reorganisatie" hij is 57 en voelt zich nu afgeschreven op de arbeidsmarkt en voelt zich alles behalve goed met deze situatie. Hij is er depressief van geworden en ik kan u verzekeren als je zelf al maar een half zijt het niet gemakkelijk is 24 uur op elkaars gezicht te kijken, er hangt veel electriciteit in de lucht en spanningen, hij verveelt zich steendood, heeft weinig of geen vrienden en ik kan niks meer doen of hij staat erbij, ik ben gewoon mezelf niet meer, kan geen telefoontjes doen met kinderen of hij is erbij, ik ben op van mijn zenuwen en ben zo blij dat ik mijn blog heb da's het enige dat hem niet interesseert, nogal een geluk voor mij, als ik dat niet had zou ik het niet lang meer aangekund hebben daarbij komt nog dat hij met geen stokken buiten te krijgen is, liefs Nicole
16-11-2006 om 19:05
geschreven door nida1952
jaa...
Hoe zou ik het zeggen ,ben dus ook altijd een thuiswerkende moeder geweest (wat niet anders kon als je op je 20ste al 3 kinderen hebt!) en aangegroeid in de loop der jaren naar 7,(heb er nog altijd ééntje thuis he) maar daar gaat het dus niet over ,de eerste 20à25 jaar was ventje bijna nooit thuis(hoe geraak je dan aan zoveel kinderen,hoor ik je denken)haha ,maar ik overdrijf niet als ik zeg dat hij met zijn werk getrouw was ,(in de bakkerij ) dikwijls van 19u tot 's anderendaags 15 à16 u,en dat 7 op 7 (echt waar zenne) dus toen hij op zijn 50ste zijn 1ste hartinfarct was ik langs éne kant blij dat hij het wat minder deed,al heeft dit niet lang geduurd )of hij was terug bezig !Het is pas toen zijn baas zelf op pensioen ging ,dat hij gestopt is ,maar nu hij zo'n 5 jaar thuis is krijg ik het ook wel eens op mijn heupen ,maar krijg er nog geen boebels van (komt misschien nog ,haha!)
16-11-2006 om 19:03
geschreven door hotlips
groetjes van Vif en kwispel
Myette jong wat kan ik hier nu opschrijven ...weet het niet want ik heb dat probleem niet alhoewel wij beide gaan werken zijn waren wij ook beide bezig met de taken verdeling en dat is gelukkig zo gebleven. een extra zoentje Myette. Vif.
16-11-2006 om 12:06
geschreven door vif
..
Hoe krijg ik die smily's er toch op verdorie????
16-11-2006 om 11:56
geschreven door Ludovikus
..
Nu weet ik niet wat zeggen http://img297.imageshack.us/img297/6797/10fy6.gifIk durf het ook niet vragen aan ons vrouwtje. Zou het bij ons ook zo erg zijn zonder dat ik het merkhttp://img297.imageshack.us/img297/6797/10fy6.gif.Dju, dat houdt me nu zo bezig dat ik er echt gestresserd door raakhttp://img297.imageshack.us/img297/6797/10fy6.gif
16-11-2006 om 11:44
geschreven door Ludovikus
..
Bij mij is het net zoals bij Paz, ik ben toen de jongste zes was terug beginnen meewerken en eigenlijk zijn ventje en ik bijna samen gestopt met werken. Het was even wennen maar ook hij is met de jaren enorm soepel geworden. Ik vind het ook heel plezant om hem thuis te hebben al vind ik het ook wel eens plezant als hij eens alleen op trot gaat en ik heerlijk alleen in huis ben. Maar ja, ik ben nooit echt alleen thuis geweest. Toch vind ik het boeiend dat de reportage schijnt te kloppen. Die vrouwen waren dus ook écht ziek en jij beschrijft exact hun symptomen. Ik denk ineens ook aan je boebels - die vrouwen kregen ook boebels, exeem enz... dikke kus en doorbijten, het komt misschien nog goed. Zet hem aan de afwas en de strijk zoals ventje!
16-11-2006 om 10:10
geschreven door bojako
Voila se
Dat is nu wat ik ook bedoel. Jaren voor alles alleen gestaan, en dan plots Wim. Een schat van een man, wat zeg ik, een droom van een man, maar..... Hij wil naar buiten, hij verveeld zich in huis, ik nooit. Hij helpt mij met poetsen, afwassen, koken, boodschappen doen, maar..... Hij doet het nooit op mijn manier, want die gaat hem te traag. En toch wil ik hem nooit meer missen, want de uren dat we niet in de clinch liggen oven huishoudelijke toestanden, zijn o zo zalig,hahaha
16-11-2006 om 06:06
geschreven door huismusje/troubadoerke
ai...
Myetteke toch...en ik nog zeggen tegen Bojako, dat alle mij bekende vrouwen zo blij zijn met hun gepensioneerde man; het spijt me echt dat het voor jou op GES uitdraaide. jouw situatie lag wel anders, doordat je zolang eigen baas in huis was. mijn ventje en ik hebben 24 jaar samengewerkt bij dezelfde firma, onze bureau's stonden zelfs tegen elkaar, we waren het dus al lang gewoon om veel samen te zijn. hij is op de koop toe een heel zachtaardige man, waar gemakkelijk mee te leven is. neemt niet weg dat ik af en toe ook wel eens op hem foeter zene.(als 'm zo eens echt de stoeme man is, verdomme)
- die vrouwen kregen ook boebels, exeem enz...
