De hoofdverpleger van het home waar m'n moeder verblijft had me enkele dagen geleden gebeld voor een afspraak... ik weer in alle staten want wat krijgen we NU weer... ja de laatste 10 jaren heb ik m'n handen vol gehad aan m'n ma... kliniek in en uit... verpleegsters opbellen en afbellen... schoonmaakhulpen idem dito... rekeningen bekijken en nalopen... toen ze naar het home vertrok was dat een hele opluchting voor ons... we dachten na de verhuis eindelijk eens wat rust te krijgen... ze is nu na 10 weken kliniek eindelijk weer thuis en ik krijg al een oproep... gelukkig was het niet zo erg als ik gedacht had... meer enkele administratieve zaken te regelen voordat... ja op de gezegende leeftijd van 98 moet je steeds op het ergste voorbereid zijn... na dat gesprek zijn we haar gaan ophalen in haar kamer en naar het cafetaria gereden... het was warm en we zijn weer buiten gaan zitten... daarom de titel verluchten... het gaat geleidelijk aan beter met haar... ze is alerter aan het worden maar stappen gaat nog niet... die beentjes zijn net stokjes geworden en ma had vroeger stevige stappers... hoe men met ouder worden toch kan aftakelen... bangelijk gewoon.
We hadden hier in Antwerpen net een fiks onweer... gelukkig zonder hagel en extreme toestanden... het is overgewaaid en ik hoop maar dat dat definitief is want met onweer zou ik het liefst in een holletje wegkruigen... jammer genoeg vind ik geen hol dat groot genoeg voor mij is... heb altijd schrik gehad van erge wind, harde regen of hagel en nog zo van die dingen... en toen m'n kinderen klein waren wilde ik ze dat niet tonen en stond dan vaak met hen aan het raam te kijken terwijl de bliksems je om de oren vlogen... en dan maar zeggen van: "kijk hoe mooi... wat prachtig" terwijl m'n knieën hoorbaar tegen elkaar kletterden van de zenuwen... maar het heeft gewerkt want geen van beiden hebben m'n fobie geërfd dus is dat alles niet tevergeefs geweest... flink van me nietwaar... ja wat 'n moeder lijden kan.
Heb zoeven m'n computerke eens een flinke poetsbeurt gegeven want er stond me daar een hoop rommel op en de sukkel geraakte haast niet meer vooruit... hij is nu een pak lichter en huppelt bijna (computer is toch een manneke nietwaar of moet ik zeggen zij)
Lieve passanten ik stop ermee voor vandaag... morgen komt er weer een dag... en dat zal strijken worden want m'n zoon heeft hier gisteren z'n vuile was komen dumpen... ik ben nu al aan de 4de lading was bezig... nog mijn witwas erdoor jagen en dan kan ik me morgen weer heerlijk uitleven op m'n strijkijzer... groetjes van Myette

03-06-2005 om 21:02 geschreven door laathi