Naam : Myette, woon in Antwerpen, heb 1 man, 1 dochter, 1 zoon, 1 schoonzoon, geen kleinkinderen, 1 schildpad, ben Boogschutter, verjaar in november, ik hou van lezen, crypto- grammen, schrijven, com- puteren, bloggen, minigolf, nieuwe contacten maken, pret maken met vrienden.
100% 150% 200% LOEP
REAGEER EENS OP MIJN SCHRIJFSELS ZODAT IK WEET DAT IK NIET TEGEN DE MUREN PRAAT
Terwijl ik dit alles opschrijf dringt het meer en meer tot me door dat we tegenwoordig toch in een heel andere wereld leven... het gaat ongemerkt... je laat je meedrijven met de stroom... dan krijg je een oude foto onder ogen en de herinneringen komen bovendrijven... voor mij was het die foto van pa die het deed... als de bobonne in deze tijd terug zou opduiken zou ze maken dat ze weer wegkwam denk ik... ik denk soms ook aan mijn dood... wat ik het ergste vind aan sterven is dat ik niet meer kan meemaken hoe alles gaat evolueren maar dan komt toch de gedachte bij me op : "zou ik eigenlijk wel willen leven in die mij onbekende wereld, zou ik me er wel in thuisvoelen"... ach ja zo troost ik mezelf dan maar... :-?
Ja die wereld van toen... alhoewel het volop oorlog was hadden wij er niet alteveel last van... ja door de rantsoenering aten we niet culinair maar echt honger heb ik nooit geleden... als kind kende ik niet anders en wat je niet kent kan je ook niet missen... dat zal voor m'n ouders wel anders aangevoeld hebben maar dat besefte ik pas later toen ik zelf dagelijks met het probleempje zat van "wat ga ik vandaag weer eens op tafel zetten"... de wereld rondom mij kabbelde rustig verder... de school... het huiswerk... een boek nadien als ik iets te lezen kon bemachtigen... als de sirene van het luchtalarm begon te loeien tijdens de lesuren waren wij de koning te rijk... dan mochten we onze bank uit en op een rij onder de vensterbank gaan zitten wat we geweldig vonden... nóg plezanter als we in het hok onder de trap mochten... voor ons kon dat niet lang genoeg duren... wat ik me ook nog fel herinner waren de toiletten op de speelkoer... ik was toen al nogal kieskeurig uitgevallen en hield m'n plas zolang mogelijk op om maar niet op die vieze WC te moeten... die waren uitgerust met van die "saloondeurtjes"...konden niet op slot en stonken steevast...één memorabele dag staat nog in m'n geheugen gegrift... tijdens het speeluur had ik weer eens zolang getreuzeld tot het te laat was... de bel ging en ik moest met "volle inhoud" terug de klas in... dat werd natuurlijk erger en erger maar ik was zo verlegen dat ik m'n vinger niet wilde opsteken uit schrik de aandacht van de hele klas op mij gericht te krijgen... tot... het te laat was en ik alles liet lopen... die schaamte zal ik nooit vergeten... het is me nog één keer overkomen... in de kerk nota bene... terwijl we in de rij voor de biechtstoel zaten te wachten om onze ziel te zuiveren van die afschuwelijke zonden die je als 8-jarige pleegt... weer hetzelfde scenario... te bang om de aandacht te trekken... en lap... ineens kreeg ik alle schijnwerpers op mij gericht... ik weet niet wie de boel heeft opgekuist... denk dat ik toen in shocktoestand verkeerde... :-)
Ik ging dus graag naar school... de enige manier voor mij om eens buiten te komen en m'n vriendinnetjes te ontmoeten want... hoe raar het ook klinkt... niettegenstaande ik het "febbeke" van de nonnen was werd ik er nooit mee gepest... integendeel ik werd steeds in de kring opgenomen en vaak zochten de "buitenbeentjes" me op... misschien dachten ze op die manier ook in de gratie van de nonnen te komen... ik weet het niet maar ik liet het me welgevallen... vond het wel interessant... op de speelplaats hadden we onze vaste spelletjes... ik kan ze jammer genoeg niet meer opnoemen... er was zoiets als "klein Anna zat in haren hof" en dan iets met "nen blauwen steen"... we sprongen in de koord... deden hardloopwedstrijden... in de winter gooiden de nonnen water op de koer zodat we konden glijden... dan was er die periode waarbij iemand van ons een sleutel moest meedragen... wij werden verondersteld ABN te praten... het doel was die sleutel door te geven aan degene die betrapt werd op het gebruik van dialect... dat plannetje van de nonnen is echter grandioos mislukt want wij praatten thuis allemaal dialect dus die gewoonte schudt je niet zomaar af en vermits er maar één sleutel was... :roll:... ik had daar sowieso een hekel aan want na de speeltijd moest iedereen die de sleutel had ontvangen haar hand opsteken... ik was steeds de pineut want ik weigerde steevast dat ding door te geven maar gezien m'n goeie "staat van dienst" werd ik niet al te hard aangepakt.... dan hadden we ook nog "aflaten" verzamelen... wel mij kan er niets meer gebeuren... ik mag zonden plegen zoveel ik wil de hemel staat toch al voor me open.... op dit moment schiet er me niets meer te binnen... zal er eens een nachtje over slapen... tot dan!
Reacties op bericht (6)
21-02-2007
Kind zijn is niet makkelijk
O ja, gruwelijk, die piepkleine toiletjes met die saloondeuren! Ellendig! Ge zag er onderdoor en zag al die kniekes met die onderbroekskes op hun voetjes hangen... En maar plaskes ophouden... Hoe heeft onze blaas die tijd overleefd?
Wij speelden ook iets met "een blauwe steen". Dat was de arduinen rand van de speelplaats. Het was een soort tikkertje en iemand kon u vangen, maar als ge rap naar die blauwe steen liep en daarop ging staan dan waart ge onaantastbaar. Ge mocht natuurlijk niet heel de tijd daarop blijven staan want anders was er geen uitdaging aan voor diegenen die u moest "aantikken" en vangen. Ik vond het geen leuk spelletje. Maar ja, ik vond de meeste van die spelletjes niet leuk. Hoop en al vond ik het een vreselijke tijd. Ik werd geplaagd omdat ik graatmager was en vreselijke spillebenen had. En mijn "kazakske" was te oud, te klein en te kinderachtig. Ons ma kocht mij dan een boekentas de manager van Sabena waardig, en daar werd ik dan natuurlijk ook mee uitgelachen want die was dan te nieuw, te groot en te volwassen. Kind zijn was niet makkelijk...
Leuk geschreven je jeugdherinneringen. Wie heeft die niet. Wat geweest is komt niet weer en blijft als een zoete herinnering, die gekoesterd wordt, achter. Benneke
18-02-2007 om 14:54
geschreven door Benneke
Klein Anna
"Klein Anna waarom weende gij zo, weende gij zo, (2 x) Omdat ik morgen sterven moet, sterven moet, sterven moet (2x) Waarom moet gij dan sterven, sterven (2x) Hier weet ik het niet meer, maar op het einde was het: Dan gaan wij Anna begraven, begraven (2x) Al onder ene blauwe steen, blauwe steen.... (2x) En dan verstopten wij de Anna (die in 't midden van de cirkel op haar hurken zat) onder onze zwarte schorten. Was dat bij jou ook?;-)
18-02-2007 om 00:22
geschreven door madame
17-02-2007
..
nu gaat het goed, maar nu ben ik ondertussen wel vergeten wat ik wou schrijven hoor ik vind het wel heel plezant om je verhalen over vroeger te lezen Myette! Blijven schrijven hé. Kuske
17-02-2007 om 20:48
geschreven door bojako
bezoekje uit Zarren
Myette, het feest kan beginnen, want wij zijn binnen en laat je nu maar gaan. Nog een fijn carnalvalweekend en tot nog eens. Franske
17-02-2007 om 19:34
geschreven door Franske
hallo
Terwijl ik hier aan het lezen was drong het pas tot me door dat jij ook de oorlogsjaren meemaakte, nu dacht ik echt dat jij nog een vijftigplusser was maar dan wel dichter bij de vijftig natuurlijk. Ik ben nog eens je foto gaan bekijken en ik kon er bijna niet van over, als dat geen compliment is! zo te lezen heb jij het nog redelijk goed gehad tijdens oorlogsjaren , ik kan er niet van meespreken (gelukkig) maar mijn mama wel, was minder fraai wat zij allemaal vertelde.Je schooltijd jij weet er nog veel van, ik niet hier en daar nog een flits zullen de hersentjes zijn zeker. Aan sterven moet je nog niet denken hé, blijf nog maar een beetje bij ons Ik zou liegen als ik moest zeggen dat ik er niet aan denk ,spijtig dat er nog niemand terugkwam om te vertellen hoe het is hé, ik wil u ook bedanken voor uw reakties bij mij en ens u nog een fijne zondag met of zonder uw ventje , veel liefs, Nicole
nu gaat het goed, maar nu ben ik ondertussen wel vergeten wat ik wou schrijven hoor
ik vind het wel heel plezant om je verhalen over vroeger te lezen Myette! Blijven schrijven hé.
, veel liefs, Nicole
