|
Dit sprookje kreeg ik doorgestuurd per mail
Er leefde eens een arme houthakker, die heette Parihuana.
Hij had een hele bazige vrouw die Marihuana heette.
Ze hadden twee kinderen en die waren Hash en Wietje gedoped.
Wietje speelde met haar barbituraatjes en Hash speelde met Stuffie, zijn hondje en zijn kat Morfientje.
Marihuana zei; "we moeten iets doen".
Parihuana snoof eens diep ,maar wist niets te zeggen.
Ze hadden namelijk haast niets meer te eten.
Marihuana bedacht een boos plan.
Ze zouden met hun vieren een tripje gaan maken in het bos en daar zouden ze Hash en Wietje achterlaten.
Maar de slimme Hash had alles gehoord en stak een mesje in zijn broekzak.
De volgende dag gingen ze een tripje maken door het bos waar de wind door de bomen blowde, die zo high waren.
s 'Middags deden Hash en Wietje een dutje en hun ouders gingen er stilletjes vandoor.
Maar Hash had met zijn mes lijntjes getrokken in de sneeuw, dus konden ze gemakkelijk de weg naar 't dorp vinden.
Ze durfden echter niet naar huis, dus gingen ze naar Opium en Omium, die vredig op hun canabee naar de LSD-speler zaten te luisteren, waaruit juist de hit klonk;
" altijd rookt Kortjakje wiet,
midden in de week maar s' zondags niet,
s 'Zondags rookt zij heroïne,
met een snufje cocaïne,
altijd rookt Kortjakje wiet
midden in de week maar s 'zondags niet."
Toen Opium en Omium de kinderen zagen begroetten ze hen uitbundig;
"High" riepen Opium en Omium en "High" riepen Hash en Wietje.
Ze kregen een cracker aangeboden.
"Hebben jullie honger"? vroeg Opium.
"Jaaa" riepen Hash en Wietje, "laten we gaan Chinezen"
"Goed "zij Omium, "ik coke wel".
De volgende dag werden Hash en Wietje weer naar huis gebracht.
Parihuana was blij, maar Marihuana niet.
Toen ze weer een tripje gingen maken naar het bos, lette Marihuana extra goed op Hash, zodat hij geen kans zag lijntjes te trekken.
Toen ze weer alleen achter bleven, waren ze echt verdwaald.
Maar toen zagen ze een vogeltje dat floot; Wiedewiedewiet.
Ze volgden het en kwamen bij een huisje dat helemaal van coke was gemaakt. Zoveel coke hadden ze nog nooit bijelkaar gezien,
Ze begonnen meteen te snuiven, maar terwijl ze zo heerlijk snoven werden ze bespeed door de boze H-XCT, die in het huis woonde.
Ze hoorden een kraakstem :"sniffel snaffel snuifje, wie snuift er aan mijn huisje?"
"het is de wind, de wind, de highe wind" riepen Hash en Wietje in koor.
Dit herhaalde zich een paar maal, maar toen kreeg H-XTC argwaan en ze kwam naar buiten en zei met een lief stemmetje: "kom mee naar binnen, daar heb ik lekkere space-cake voor jullie". Maar eigenlijk had de boze H-XTC maar al te veel zin in Hash en Wietje.
Na een tijdje zaten Hash en Wietje helemaal stoned en uitgeteld bij H-XTC aan tafel. Nu wilde de H-XTC Wietje gaan drogen in haar drooghok en Hash samenpersen in haar persijzer om hem vervolgens in blokjes te snijden.
Nu konden ze niet meer ontkomen.
"Hennep" riep Hash," Hennep" riep Wietje.
Ze waren bang om opgerookt te worden.
Wietje moest gaan kijken of de kolen in het drooghok al heet genoeg waren.
Ze zei tegen de H-XTC dat ze het niet goed kon zien.
De H-TXC ging nu zelf kijken en Wietje duwde de H-XTC in het drooghok en deed de deur dicht. De H-XTC begon te schreeuwen "Hennep !"
Al gauw bleef er niet veel over dan een sissend groen hoopje blubber.
Wietje haalde Hash en ze waren blij.
Ze doorzochten het huisje en namen zoveel drugs mee als ze maar konden houden. Hun zakken puilden uit van de heroïne, morfine, methadon, hash, wiet , coke en vooral XTC. Ze staken het huisje achter zich in brand.
" Crack " zei het huisje.
Ze gingen met speed naar huis,
Het wiedewiedewietvogelje wees hun de weg.
Onderweg kwamen ze Rookkapje en Sneeuwwietje nog tegen.
Toen ze thuis kwamen was Parihuana heel blij.
Marihuana was dood en ze leefden samen nog high en gelukkig.
|
