De dorpskerk van Westende wordt een toeristische topper
Westende-dorp is gestart met de voorbereidingen om in de toekomst ook het chic volk uit Westende-bad te ontvangen in de dorpskerk. De familie Otlet en de almachtige ‘societeit ’‘La Westendaise’ wilden destijds van Westende een mondaine badplaats (‘Plage de l’Elite’) maken en er een exclusief en rijk cliënteel voor aantrekken. Toen de Marçunvins een standplaats moest krijgen, vonden ze dat een vakantiekolonie voor armere en soms zieke kinderen niet in hun badplaats paste. Dat was nogmaals het geval toen men in de dertiger jaren een jeugdherberg wou oprichten in Westende.
Ze zouden zich in hun graf omdraaien moesten ze weten dat de gelovigen uit Westende-bad voortaan hun wekelijkse kerkelijke plicht moeten vervullen in de Westendse dorpskerk. Nu zullen ze zeker heimwee hebben naar de tijd dat de mis in de Sint-Theresiakapel nog in het Frans gebeurde en de Vlaamse gelovigen lang hebben moeten protesteren om daar een einde aan te stellen. Waarom ze die lijdensweg zullen moeten ondergaan? Middelkerke koopt de kapel langs de Badenlaan voor de symbolische prijs van 1 euro maar moet er een toegankelijke socioculturele functie aan geven.
Wat gebeurt er toch met die eens zo machtige katholieke kerk? De ontkerkelijking neemt toe. Middelkerke telt 8 gemeentekernen en het is altijd vanzelfsprekend geweest dat iedere kern zijn eigen kerk had. De badplaatsen Middelkerke en Westende hebben er dan nog elk een kapel bij (met dezelfde naam, trouwens) en Westende heeft daarbij nog een zomerkerk, het Cenakel. Bij elke kerk hoorde een pastorie en meestal werd de onderpastoor dan nog ondergebracht in een burgerhuis, niettegenstaande de pastorieën zeer ruim waren. Als je natuurlijk in het geld zwemt!
De kerk van Sint-Pieterskapelle werd al eerder ontwijd en nu volgt de kapel van Westende-bad. Het Cenakel wordt afgebroken en het zou mij zeer sterk verwonderen als daar geen groot appartementsgebouw in de plaats komt.
Het aantal diensten is nu al beperkt tot de grotere kerken in Middelkerke, Westende-Dorp en Lombardsijde. Moest je vroeger aan een inwoner van Schore gezegd hebben dat hij/zij ooit minstens 10 kilometer zou moeten afleggen om een kerkdienst bij te wonen, ja, dan zou die je zeker gevraagd hebben of je je soms niet goed voelde.
De ontkerkelijking is natuurlijk wel een logische beslissing Volgens de cijfers van ‘Kerk en Leven’ van 28 november 2018 noemt meer dan de helft van de Belgen zich katholiek. De vraag rijst dan: wat betekent dat? Zijn dat de wekelijkse kerkgangers? Nee, want slechts een dikke negen procent noemt zich praktiserend. En wanneer de kerkgangers daadwerkelijk worden geteld, blijken dat er nog een pak minder te zijn, nog geen drie procent. Hoe kan dat nu? Omdat er nu eenmaal geen vaste definitie bestaat van wat we onder ‘katholiek’ verstaan. Wie gedoopt is, is in principe katholiek, maar doet daar niet noodzakelijk iets mee. Niet iedereen die katholiek en gelovig is, gaat wekelijks naar de mis. En ook wie slechts af en toe naar de mis gaat, kan zichzelf toch praktiserend noemen. Er zijn ook heel wat mensen die zich laten ontdopen. Behalve de eucharistie gaan ook de andere kerkelijke sacramenten en belangrijke momenten achteruit: doopsels, vormsels, kerkelijke huwelijken, communies en kerkelijke uitvaarten. Er zijn ook veel minder priesters en kerkmedewerkers om de diensten in elke kerk van een deelgemeente te verzekeren. Vandaag heeft Middelkerke nog slechts drie geestelijken in dienst, die gehuisvest zijn in de pastorie van Middelkerke. De andere pastorieën werden allemaal verkocht. De drie pastoors moesten alle kerkelijke diensten verdelen en men kan begrijpen dat dit niet langer kon. Ongeacht of een kerkgebouw veel of weinig wordt gebruikt of gesloten is, er zullen steeds onderhouds- en/of instandhoudingswerken nodig zijn, zo niet bestaat het risico om spoedig herschapen te worden tot een bouwvallige constructie… terwijl de kosten ten laste van de gemeenschap verder lopen, via de lokale overheden. Het is dus logisch de leegstaande kerken voor een ander doel te gebruiken. Maar welk doel? Voor socioculturele doeleinden! De kerkelijke overheid stelt dat als voorwaarde voor de verkoop. Zo wordt voor de kapel langs de Badenlaan als belangrijkste voorwaarde gesteld dat de kapel een toegankelijke socioculturele functie moet krijgen. Als niet aan die voorwaarde voldaan wordt, dan zou alsnog 465.000 euro moeten betaald worden. De burgemeester beweert weliswaar dat het niet zover zal komen, maar zijn er dan in elke deelgemeente voldoende socioculturele evenementen die in een kerk kunnen plaatsgrijpen? Ik denk niet dat het zo eenvoudig wordt om daarvoor nieuwe bestemmingen te vinden. Vandaag wordt de Theresiakapel van Westende-Bad wel al eens gebruikt voor culturele activiteiten en is het een vaste locatie voor de kunsttriënale Beaufort.
Sint-Theresiakapel Westende Westende-Bad werd opgericht in totaal ongerept duinengebied en volledig los van het kerkdorp Westende. Dorp en bad waren van bij de start van de badplaats twee verschillende werelden en de toeristen waren zeker niet echt geneigd om de kerkdiensten in de dorpskerk bij te wonen en ijverden daarom voor een eigen kerkgebouw in de badplaats.
Het allereerste kerkgebouw in het centrum van de badplaats was een bescheiden bijgebouwtje aan de elektriciteitscentrale. Edouard Otlet, de stichter van de badplaats, versierde het met kunstvoorwerpen uit Latijns-Amerika die hij selecteerde uit zijn eigen kunstcollectie. Ondertussen werd een comité van vooraanstaande toeristen opgericht die ijverden voor een echt kerkgebouw. Deze stenen kapel werd nog voor de oorlog gebouwd naar plannen van de bekende architect Maurits Van Ysendyck. Ziehier een tekening ervan uit 1912.
De Eerste Wereldoorlog spaarde de gloednieuwe kapel niet.
Naar plannen van de Brusselse architect Victor Rubbers werd, in 1930 op een andere plaats, een nieuwe gebouwd: een neo-romaans getint kerkgebouw omringd door een plantsoen en pal in het centrum van de badplaats. Het werd een één-beukig gebouw met transept, uitgevoerd in gele baksteen op een natuurstenen plint in bossage, d.w.z. een steen met een ruw gehakte, oneffen voorkant.
De kapel werd in september 1944 door beschietingen zwaar beschadigd. (Foto verzameling Els Bloes, hieronder))
In 1954 werd de kapel hersteld en uitgebreid naar een ontwerp van de Oostendse architect Maurice Dinnewet.
Ziehier een foto vóór de verlenging en één erna.
Opmerkelijk zijn het roosvenster en het voorgeplaatst atrium met drie traveeën dat een Scandinavische invloed onderging. Wit beschilderd sober interieur met overwelving door middel van tongewelven. Bedaking uitgevoerd in leien.
In de jaren zestig werden er in het gebouw mooie glasramen aangebracht naar ontwerp van de befaamde glazenier Cor Westerduin.
Ziehier nog een buitenzicht in kleur en een binnenzicht.
Het Cenakel Toen de zondagse kerkdiensten steeds drukker bezocht werden, bleek de kapel op zeker ogenblik niet meer alle gelovigen te kunnen bevatten. Daarom werd een vroegere garage, aan de overkant van de laan, omgebouwd tot zomerkerk. Hieronder zien jullie het inwijdingsbord. Je zou bijna zeggen ‘spijtig dat zoiets moet verdwijnen!’
En zo zag het cenakel er vanbinnen uit:
Besluit Ik mag dus niet schrijven dat er weer een stuk erfgoed verdwijnt, want de kapel blijft bestaan. Wat wel juist is: de ontkerkelijking is een onderdeel van de afbouw van ons maatschappelijk leven.
Middelkerke aan de Vlaamse kust! Is onze kust wel Vlaams?
We kunnen niet ontkennen dat Facebook naast al zijn nadelen ook voordelen biedt. Onder andere krijgen blogschrijvers er inspiratie door om een artikel te schrijven over wat op de mensen hun lever ligt en dan, voor mij althans, in het bijzonder op die van de Westendenaar.
Eén van de voorbije weken ging het over de kennis van onze Vlaamse taal van het personeel van het petanquecomplex op het Middelkerks sportterrein en van sommige syndics van appartementsgebouwen.
Iemand vindt het gebrekkig Nederlands van de aankondigingen (zie hieronder) en het feit dat de barbedienden er geen woord Nederlands kennen, wraakroepend.
Hij krijgt daarbij steun van andere, die dat een 'schande', 'verraad' of 'provocatief gedrag' vinden. Sommige vergelijken dat met wat zij ervaren tijdens de eigenaarsvergaderingen van appartementsgebouwen waar nochtans zowel Nederlands als Frans gesproken wordt maar waar sommige eigenaars dat niet in dank aanvaarden. Die weigeren zelfs in het Nederlands te praten, hoewel zij reeds lang aan onze kust wonen.
Iemand suggereert, dubbelzinnig wat zijn mening betreft, dat de klagers misschien 'bij nacht en ontij' in een zwart gewaad en met een pet diep over de oren getrokken, de muren van Westende-bad en Middelkerke vol kunnen kladden met 'de kust Vlaams'. Hij voegt eraan toe dat dit ons zou terugbrengen naar de jaren 70 'waarnaar vaak nostalgisch verwezen wordt'. Daarmee bedoelt hij de acties die destijds ondernomen werden om de verfransing van de kust tegen te gaan.
Daar wil ik het hier verder over hebben.
Een kort overzicht van de geschiedenis van de Vlaamse Beweging De Belgische staat werd vanaf de onafhankelijkheid in 1830 eentalig Frans, aangezien de heersende klasse zowel in Vlaanderen als Wallonië deze taal sprak. Het Frans ging het openbare leven domineren en werd de taal van het gerecht, de administratie, het leger, de cultuur, de media. Frans was de taal van de politieke en economische elite. De Nederlandstaligen hadden nauwelijks politieke of economische macht. Ze werden bestuurd, onderwezen en berecht in een taal die de meesten niet begrepen. Hof, regering en parlement zetel(d)en in Brussel. Rond dat politieke centrum groeide geleidelijk ook een financieel-economische elite. In een razendsnel tempo kreeg Brussel een Franssprekende boven- en middenlaag. Lager en middelbaar onderwijs kon men nagenoeg enkel in het Frans volgen.
Toch brak de culturele en politieke eigenheid van duizend jaar Vlaamse cultuur stilaan door. Vanaf 1876 werd opnieuw in het Nederlands les gegeven, maar dan gemengd Frans-Nederlands. Volledig Nederlandstalig onderwijs kwam er pas in 1930, toen de Gentse universiteit vernederlandst werd, en in 1932 voor het secundair onderwijs. In 1938 werd Nederlands ook een voertaal binnen het leger.
Tegen deze jarenlange verregaande achterstelling kwamen steeds meer reacties op gang. De Vlaamse Beweging ijverde voor sociale en politieke gelijkberechtiging van de Vlamingen. Gedurende de twee wereldoorlogen collaboreerde een deel van de Vlaamse Beweging met de Duitse bezetter. Niettemin bereikte ze meer en meer resultaten. Zo werd het Nederlands terug ingevoerd als onderwijstaal en in de administratie in Vlaanderen.
Maar het liep niet allemaal van een leien dakje. De kustbewoners konden tijdens de seizoenen ervaren dat de kust bijlage nog niet vernederlandst was. De Franstalige invloed kwam van twee kanten: van de kerk en van de handelaars.
Vanaf 1960 werden daartegen verschillende acties ondernomen. Dit zowel onder invloed van het Davidsfonds als van de Vlaamse VolksBeweging (VVB). De gedeeltelijk of volledig Franstalige missen zoals te De Panne, Oostende, Koksijde, Knokke en Westende werden door de plaatselijke bevolking en de toeristen niet meer klakkeloos aanvaard. Spontane acties begonnen vanaf dan. Oorspronkelijk verliet men demonstratief de kerk toen de priester op het Frans overging, later begon men luid het lied 'Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen' te zingen tijdens deze gewraakte passages. Of men begon luidop te bidden in het Nederlands. Een ander protestmiddel was de boycot van de Franstalige preken door tijdens de omhaling kartonnen nep-penningen in de schaal te gooien en zo expliciet het doel van de Franse preken in vraag te stellen onder het motto 'Geen Vlaams, geen centen'. Deze penningen werden in groten getale aangemaakt en buiten de kerk verkocht aan de gelovigen. De opbrengst diende als steun voor de acties. Na de mis, buiten de kerk, klonken heftiger tonen. Daar werden andere liederen gezongen. De kreten lieten niets aan duidelijkheid over. En de acties en incidenten in en buiten de kerk bleven aanhouden, zondag na zondag. En er verschenen steeds meer nationalisten, van alle leeftijden.
Een verharding van de acties kwam er vanaf de organisatie van een autokaravaan na de IJzerbedevaart op 18 augustus 1963. Deze werd georganiseerd om de aandacht te vestigen op de problemen betreffende het taalgebruik aan de kust. Tot 1963 waren de acties vooral gericht tegen de gemeentebesturen en privéfirma's, van zodra er onregelmatigheden werden vastgesteld.
Wat de handelaars betreft, riep het Vlaams Aktie Komitee de Vlamingen op om
-een aanwezigheids- en geen afwezigheidspolitiek te voeren aan de kust; -bewust en kordaat op te treden waar dit nodig bleek; -beschaafde taal en beschaafde omgangsvormen in acht te nemen.
Ook vroeg het Komitee om het Nederlands aan de kust de plaats te geven die het toekomt en de gemeentebesturen en handelaars te dwingen rekening te houden met de Vlamingen. Vervolgens stond de voorlichting van toeristen op het verlanglijstje.
Zo werden bijvoorbeeld in Knokke oproepen aan de handelaars verspreid met de vraag de juiste taalverhouding in acht te nemen. In dit document werd erop gewezen dat 4-talige folders (met het Nederlands vooraan) getuigen van een veel grotere handelsgeest en zin voor internationaal toerisme. In april 1964 riep Vlaamse Volksbeweging (VVB)-Oostkust de andere VVB-kaderleden ter hulp om tot een versnelde vernederlandsing van de kust te komen. De oproep aan de Vlamingen gold: 'Spreek Nederlands, blijf er niet weg!'
En die besturen reageerden ... of reageerden niet.
Het gemeentebestuur van Middelkerke stuurde een brief aan alle eetgelegenheden. Ziehier één paragraaf uit de brief: 'We geloven dat in alle Horecabedrijven mits een kleine inspanning, de Nederlandstalige toeristen in het Nederlands kunnen bediend worden. Het zou naar onze mening ondenkbaar zijn dat er in hotels en restaurants te Namen, Dinant, La Roche e.a. geen spijskaart in de streektaal, uiteraard het Frans, zou voorhanden zijn of dat het personeel aldaar fransonkundig zou zijn'.
Volgende instellingen zegden hun medewerking toe: Zeedijk: Casino, pension-restaurant Derby, hotel Terminus, hotel La Siesta; Leopoldlaan: restaurant du Centre; de Smet de Naeyerstraat: Regent, pension-restaurant Were Di;
De burgemeester van Westende reageerde als volgt: 'De inhoud treden we volledig bij, doch het is ons momenteel materieel onmogelijk een rondschrijven te sturen aan alle Horeca-exploitanten'.
Wat kunnen wij vandaag nog doen? Heden ten dage worden de missen aan de kust in het Vlaams gelezen en preken doen de pastoors helemaal niet meer, althans niet vanaf de preekstoel. Op het gebied van menu's en bediening in de restaurants en bars, lijken er mij, op enkele eerder zeldzame uitzonderingen na, geen problemen te zijn.
Middelkerke telt onder de talrijke tweede verblijvers en onder de zomertoeristen uiteraard heel wat Franstaligen. De gemeentelijke financies varen er wel bij en het gemeentebestuur, de horeca-uitbaters en de kleinhandelaars zien ze dus graag komen.
Als men toch nog te doen krijgt met een Vlaamsonwillige tweede verblijver of bewoner van de gemeente of een tewerkgestelde in de horeca, groot warenhuis of kleinhandel of als men ergens een ééntalige of in gebrekkig Vlaams opgestelde Franse affiche of menukaart in handen krijgt, dan wordt een autochtone Vlaming kwaad of misschien nog één of meerdere graden hoger. Dan vraagt die zich af hoe men daartegen kan reageren en waarom de gemeente daar niets tegen doet. En men eist dat Franstaligen die aan de kust komen wonen, hoe oud ze ook mogen zijn, Nederlands leren. Iemand suggereert zelfs op FB dat een inburgeringscursus voor Franstaligen moet ingericht worden. Tussen haakjes, wie dat vrijwillig wil volgen, kan terecht in het Buurthuis in de Meeuwenlaan.
Men is dus rap geneigd om zijn gal te spuwen op Facebook of nog andere middelen aan te wenden om uiting te geven aan zijn wrevel.
Maar, maar ... niet te snel de 'Brugse Metten' nabootsen of leuzen schreeuwen zoals in de 'Leeuw van Vlaanderen' van Hendrik Conscience want ... wat lees ik in de Vlaamse taalwetgeving?
Privé heeft iemand de vrijheid om de taal te gebruiken die hij/zij verkiest. Zo kunnen privépersonen onderling, bedrijven naar hun klanten en verenigingen naar hun leden, de taal gebruiken die ze willen. Bijvoorbeeld: Een bedrijf verspreidt reclameaffiches of reclamebrochures via de post in Vlaanderen: het bedrijf mag zelf kiezen in welke taal de reclame voor hun klanten wordt opgesteld. Een culturele vereniging in Vlaanderen met veel Spaanse leden mag zijn leden nieuwsbrieven sturen in het Spaans.
Op een aantal terreinen kan die taalvrijheid worden ingeperkt, en moet rekening gehouden worden met de bestuurstaal van de gemeente of de regio:
contacten van overheidsdiensten met burgers en ondernemingen
het gerecht (het taalgebruik in gerechtszaken)
het taalgebruik in het onderwijs
contacten in bedrijven tussen werkgevers en personeel.
Oppassen dus ... niet te snel met jullie reacties!!!
Middelkerke: Dood … maar niet vergeten!? Maar ook dood en verwaarloosd!
We lezen het zeer vaak op bidprentjes: “Dood maar niet vergeten”. Is dat gemeend? Over het algemeen wel natuurlijk. Niet iedereen onderhoudt echter het graf van het familielid door regelmatig onkruid te verwijderen of door het graf te ontmossen of de kalkaanslag op de arduinen graven te verwijderen of ze gewoon eens af te kuisen, of er zelfs eens een plantje of een bloemetje bij te zetten. Sommige doen dat één keer per jaar vóór Allerheiligen. Nog andere kijken er niet meer naar om en zo kan het graf terechtkomen op de gemeentelijke lijst van ‘verwaarloosde en te verwijderen graven’. Lezen jullie daarover maar eens mijn artikel van 3.11.2014 in de map ‘Godsdienst – Kerken’ met als titel “Kerkhof Westende: oude graven in ere houden of niet?” Ja, de gemeente wenst absoluut dat haar kerkhoven er altijd verzorgd en proper bijliggen. Ze doet dat, onder andere, om aan regelmatige of toevallige bezoekers (bij begrafenissen) te bewijzen dat ze de laatste rustplaats van haar overleden inwoners in ere wil houden. Om dat te bereiken heeft het bestuur aan de ingang van het kerkhof van Westende en van Lombardsijde een bord geplaatst met enkele regels voor de bezoekers.
Maar niet enkel de graven moeten onderhouden worden. Dat vergt van de groendienst van de gemeente die de begraafplaats in zijn geheel proper moet houden, heel wat werk: de bloemenweiden en de parkjes moeten regelmatig onder handen genomen worden. De bomen, struiken en gazons moeten gesnoeid, bemest en gemaaid worden. Schadelijke en hinderlijke planten moeten uitgeroeid worden. Columbariumnissen, strooiweiden en urnegraven vragen wel minder werk, maar ze moeten er altijd verzorgd uitzien.
Mooi, zou ik zeggen maar wat komt er daarvan terecht? En, wat stelde ik vast? Al dat werk wordt schijnbaar niet meer uitgevoerd want de door mij bezochte begraafplaatsen van Lombardsijde en Westende bieden een zeer verwaarloosde aanblik. Waarom toch? Insecten of onkruiden werden vanouds bestreden met chemische middelen, maar die zijn wel schadelijk voor het milieu en voor onze gezondheid. Met de campagne “Zonder is gezonder” richt de Vlaamse overheid zich naar openbare diensten, huisgezinnen en land- en tuinbouwers. Omdat openbare diensten een voorbeeldfunctie hebben, verbiedt de Vlaamse overheid hen om vanaf 1 januari 2004 nog gebruik te maken van chemische bestrijdingsmiddelen, tenzij een goedgekeurd afbouwplan kan worden voorgelegd. Dat maakt de taak van de groendienst natuurlijk niet gemakkelijker.
Vooreerst staan de bordjes waarover ik het had in bovengenoemd artikel, er in Westende nog steeds, maar de regen en de wind, hebben de teksten verwijderd. De bordjes hebben dus geen enkel nut meer. Zie hieronder rechts een voorbeeld:
Het onkruid tiert welig in de paden, de hagen werden al een hele tijd niet meer gesnoeid en de grasoppervlakken niet meer gemaaid zodat de klaver en de ‘beddepissers’ er ondertussen bezit konden van nemen. Iemand heeft zelfs een gieter en een emmer achtergelaten bij een graf. Ziehier de toestand op het kerkhof van Westende (op 1 juli 2016)
Wat ooit het dodenhuisje was, nu het bergkot, heeft dringend een schilderbeurt nodig voor de ramen. Ook de omgeving ervan, aan de zijde van het toilet, ziet er niet te best uit.
In Lombardsijde is het iets minder erg, maar toch… De gazonstukken op het nieuw stuk zijn wel afgemaaid, maar naar het onkruid in de paden wordt niet meer omgekeken. Ziehier ook enkele afbeeldingen:
Zonder dat er een verwittigingsbordje bijstaat, zijn ook hier enkele graven in een lamentabele staat.
Als de overheid het voorbeeld niet geeft, dan vrees ik dat al deze nalatigheden een weerslag zullen hebben op het werk van familieleden die verondersteld worden het graf van hun geliefde afgestorvene te onderhouden en te versieren
Ja maar, zeggen de verdedigers In de Facebookgroep ‘Je bent van Lombardsijde’ werd in de voorbije maanden al enkele keren van gedachten gewisseld over de toestand van het kerkhof van Lombardsijde en eigenaardig genoeg niet in de groep ‘Je bent van Westende als’, tenzij ik het overzien heb. Dat de burgemeester die berichten ook leest, dat lijkt me nogal vanzelfsprekend. Wordt er daarom aan het probleem gewerkt? Het is er voor het ogenblik nog niet aan te zien. Iemand suggereerde zelfs dat enkele vrijwilligers die klus eens zouden moeten aanpakken. Dat bleek niet in goede aarde te vallen. Terecht vind ik! Iemand (lid van gemeentepersoneel of aanbidder van de schepen voor Groen Francine Ampe – Duron?) meende de verdediging van zijn idool of idolen te moeten opnemen. Er zou personeel te kort zijn! Zo plots? Werd er dan afgedankt? Toen ik op 4 oktober 2015 tijdens de ‘Open Bedrijvendag’ een bezoek bracht aan de technische dienst van de gemeente werd mij meegedeeld dat daar 100 mensen tewerkgesteld zijn en dat het er 160 zouden worden als de lokale afdelingen van Leffinge en Westende zouden verdwijnen.
Hebben jullie ook reeds de kunstwerken bewonderd in een bloemperk tegenover ‘La Rotonde’ langs de Parklaan en aan het rond kruispunt van de Oostendelaan en de Kalkaartweg? Naar wat ik in 'Bruisend Middelkerke' lees, zou de groendienst ook een rotonde 'omgetoverd' hebben tot Jurassic Park. Mooie reclame voor de uitbaters, natuurlijk., maar ... Hieronder zien jullie twee van die kunstwerken. In Westende-bad:
Aan de Rotonde Oostendelaan – Kalkaartweg:
Met alle respect voor de mensen die dat allemaal ontwierpen en aanmaakten, maar ... het normale werk mag daarvoor toch niet verwaarloosd worden! Of wordt er te veel gemeentepersoneel ingezet voor evenementen, wielerwedstrijden of tenniswedstrijden? Ik hoop dat voor het gemeentebestuur het basiswerk van de technische dienst ten voordele van de lokale bevolking niet op de laatste plaats komt. Men zou het haast denken!
Stelt dat onkruidprobleem zich dan enkel in Middelkerke? Schijnbaar niet, want ik lees in ‘Het Nieuwsblad’ van 6 juli 2016: “Veel klachten over welig tierend onkruid in Veurne’. Daar wordt het verbod op het gebruik van pesticiden natuurlijk ook als de schuldige aangewezen. De tweede schuldige zou de overvloedige regen van de voorbije weken zijn, gecombineerd met zon, waardoor het onkruid sneller bloeit. Eigenlijk gaat het in het bewust artikel over straten en goten en niet over kerkhoven. De verantwoordelijke schepen aldaar zegt dat het bestrijden van onkruid voortaan op een nieuwe, milieuvriendelijke gezondere manier gebeurt. Ze zegt niet hoe, maar ze stelt de inwoners gerust want ze hebben een veeg-borstelmachine op voertuig aangekocht om de aarde op de straten en in de goten weg te vegen om aldus de voedingsodem van het onkruid weg te nemen. En om te eindigen wil ze de inwoners ook aanmoedigen om het onkruid voor de eigen deur te verwijderen. Misschien moeten die dan geen gemeentebelasting meer betalen?
Het gemeentebestuur heeft dan toch zijn zin doorgedreven of zoals sommige beweren ‘volhard in de boosheid’. De liefhebbers van ons erfgoed, die het gebouw als dorpsgezicht wensten bewaard te zien, werden dus eens te meer ontgoocheld. De lokale verenigingen van Lombardsijde mogen fluiten naar een ontmoetingscentrum of bezoekerscentrum. De ‘ziel van het dorp’ wordt niet gespaard. Bij een eerste poging tot openbare verkoop op 17 september 2015 was niemand geïnteresseerd (‘te hoge instelprijs was de enige reden’, volgens de burgemeester). Van de dertien aanwezigen (nieuwsgierigen) bracht zelfs niemand een bod uit. Het leek toen wel een komedie. De instelprijs werd met 60.000 euro verlaagd. Lode Maesen van het Progressief Kartel noemt die prijs ‘belachelijk laag’: 'je dorp in de solden zetten’. Men kan die eerste poging gerust vergelijken met de opvoering van een komisch stuk.
Fred Vandenbussche, onze gelegenheidsblogger wilde zijn bedenkingen kwijt bij deze verkoop van een stuk erfgoed. Hij beschrijft daarna op treffende wijze hoe de tweede poging van de verkoop verlopen is.
Mijn vorige artikels daarover: 21.9.2015 “Lombardsijde: wat gebeurt er met de pastorie van bijna 100 jaar oud? Houdt ons gemeentebestuur dan echt niet van ons erfgoed?” Map Erfgoed 19.12.2015 ‘Moet die pastorij nu echt verkocht worden?’ map ‘Godsdienst – Kerken’
Leve ons erfgoed! Middelkerke heeft een schepen voor erfgoed, de onvermijdelijke Landuyt. Middelkerke heeft een gemeentelijke dienst voor Erfgoed. Middelkerke neemt deel aan (en betaalt grof voor) een intergemeentelijke Erfgoedcel. En als Middelkerke een onroerend goed verkoopt waar een erfgoedbeestje op zit zegt het: “we weten het niet”, of “we weten het, maar niet met zekerheid”, “misschien”, “vermoedelijk”. Hetgeen neerkomt op: zoekt u het vooral zelf uit, trek uw plan. Gelooft u dat? Ja, dus. De verkoop van de Lombardsijdse pastorie bracht dat weer eens aan het licht. Wat zitten al die erfgoedhoeders en erfgoed-ologen hele dagen te doen, als ze er zelfs niet in slagen kandidaat-kopers uitsluitsel te geven over al de mogelijkheden en eventuele problemen van een onroerend goed, dat bovendien eigendom is van de gemeente zelf? Met de vingers draaien? Al langer dan een jaar was beslist dat de pastorie te koop zou gesteld worden, een beslissing die op zichzelf al heel betwistbaar is. De schepen van erfgoed en zijn gemeentelijke dienst hadden dus ruimschoots de tijd om de intergemeentelijke cel en alle hogere besturen te raadplegen en om zelf op te zoeken wat kan en wat beslist niet kan met de ex-pastorie, al was het maar om de kandidaat-kopers correct voor te lichten. Allicht zullen een aantal kooplustigen zich op eigen initiatief links en rechts geïnformeerd hebben. Wat ze daar hoorden weten we dus niet, ook niet of ze allemaal hetzelfde hoorden dan wel of de ene al meer info kreeg dan de andere, het à la tête du client waarvoor Middelkerke berucht is. Ja, we moeten vooral oppassen voor een teveel aan transparantie en openheid van bestuur nietwaar. Wat onze erfgoed-”kenners” en-“deskundigen” en -liefhebbers hadden kunnen doen is een openbaar document opstellen waarin objectief het erfgoedaspect van de pastorie wordt belicht zodat iedereen voor de verkoop al wist waaraan zich te houden en wat te verwachten. De lat voor alle kandidaat-kopers gelijk leggen dus. Of is dat nu net wat “ze” wilden vermijden? Ik durf het bijna niet denken. Fred Vandenbussche
Voor 321.3OO euro mogelijkheden en onzekerheden
Het is bij de tweede poging dus toch gelukt: de pastorie van Lombardsijde is verkocht. Wie de koper precies is (een relatief jong koppel, volgens de ene bron uit Ledegem, volgens de andere uit Edegem), en wat de plannen zijn met het toch wel charmante gebouwtje is tijdens de openbare verkoping niet duidelijk geworden. Wel kennen we de prijs: de pastorie kost de koper 321.300 euro, zijnde 280.000 voor de vroegere eigenaar (het gemeentebestuur dus) en 41.300 aan allerhande (notaris)kosten en taksen. De verkoping, onder leiding van notaris Isabelle Verhaeghe (geflankeerd door de état major van het gemeentehuis – Janna, Michel, Liliane en Pierre, zoals we sedert 'The Sky Is The Limit' allemaal de gemeentesecretaris mogen noemen) - startte met zes aanbiedingen en liep uit op een duel van twee gegadigden. Sprongsgewijs schoven we daardoor op van 210.000 naar 280.000 euro, afgehamerd met een flessenopener van Coca-Cola want de notaris was haar hamer vergeten. Is dat veel, of is dat weinig? Daar had ieder van de ongeveer dertig aanwezigen achteraf zijn eigen mening over. De discussie ging er vooral over dat in het bijna honderd jaar oude gebouw behoorlijk nog wat zal moeten geïnvesteerd worden om het enigszins bruikaar te maken. De elektrische installatie is twijfelachtig, er zijn veel kamers, maar allemaal piepklein. De pastorie is, in tegenstelling tot wat het volksgeloof wil, niet wettelijk beschermd of geklasseerd, maar ze staat wel op de lijst van het bouwkundig erfgoed. Dat betekent dat ze in elk geval niet mag gesloopt worden en dat elke verandering onderhevig is aan de voorafgaande zegen van een commissie die niet alleen notoir traag is, maar ook onvoorspelbaar. Met andere woorden: het gebouw biedt, zoals de notaris zei, veel mogelijkheden, maar daar tegenover staat ook een lange reeks onzekerheden. Wat mag en kan verbouwd worden? Kan bijvoorbeeld een horecazaak? We weten het niet met zekerheid. En hoe overleeft een eventueel beginnende zaak daar de op handen zijnde renovatie van het dorpscentrum en de doortocht tussen Nieuwpoort en Middelkerke, met alle bijhorende verkeersperikelen? Schepen Liliane Dewulf zei al dat een deel van die werken zeker voor de volgende legislatuur zal zijn, na 2018 dus. Voor 1 april moet de koper zijn 280.000 euro afleveren aan de gemeentekas. Zal onze schatkist nog wel dicht kunnen? Geen paniek! De Janna’s en Michels en Pierres van deze wereld zijn allicht al volop op zoek naar deuren en vensters om dat leuke bedrag door te kieperen. Fred Vandenbussche
Moet die pastorij van Lombardsijde nu echt verkocht worden?
In 'Het Nieuwszblad' van 9.1.2015 draagt een artikel van Dany Van Loo als titel ‘Lombardsijde wil pastorie verkopen’. Eigenlijk is het niet Lombardsijde maar de Middelkerkse meerderheid, VLD – CD&V die dat wil.
Is die pastorie dan niet meer nodig? De pastoor Lionel Pollet ging onlangs met pensioen en de vervanger zou een in eer herstelde priester geworden zijn die in 2008 ontslagen werd nadat hij een minderjarige had aangerand. Maar dat kon niet, vond burgemeester Janna Opstaele, gesteund door het schepencollege, in naam van een aantal verontwaardigde ouders, die vonden dat zo iemand geen omgang meer mag hebben met minderjarige kinderen.
De bewuste priester besliste toen maar zelf de benoeming niet te aanvaarden en de bisschop verontschuldigde zich. De raadsman van de priester blijft toch met een wrang gevoel zitten: “Eigenlijk heeft het volk mijn cliënt een beroepsverbod opgelegd. Op juridisch vlak was de toestand glashelder en hij verdiende zeker deze tweede kans, vooral omdat hij na al die jaren daarvoor meer dan klaar was. Zeker de manier waarop de burgemeester tewerk is gegaan, stemt mij tot nadenken. Na haar uitspraken was er voor Tom geen enkele mogelijkheid meer. In onze grondwet staat duidelijk dat de staat het recht niet heeft zich te bemoeien met de benoeming of de installatie der bedienaren van enige eredienst. Zij handelde in strijd met de scheiding der machten.”
Geen vervanger dus en pastorij overbodig! Eigenaardig toch!
Middelkerke vormt namelijk een kerkfederatie. Daartoe behoren Sint-Willibrordus Middelkerke (en de Sint-Theresiakapel Middelkerke), Sint-Laurentius in Westende (met de Sint-Theresiakapel in Westende en de Cenakelkerk) en Onze-Lieve-Vrouwbezoeking in Lombardsijde. Twee priesters maken er deel van uit. Natuurlijk zijn er steeds minder gelovigen, minder huwelijken en minder begrafenisplechtigheden in onze kerken, maar voor zover ik dat als leek kan beoordelen, moeten de federatiepriesters het niet onder de markt hebben. En ze zijn ook al niet meer van de jongste! Misschien komt er toch nog ooit een priester bij, maar daar gaat het hier niet over: er wordt een koper gezocht voor de pastorij!
Waarom? Geert VERDONCK (progressief kartel): “De pastorie is geen beschermd gebouw en is niet beschermd tegen afbraak. Nochtans is het college bevoegd om het dorpsgezicht te beschermen. Ook de Belle-Vue kent geen bescherming in die zin. Nu, we weten allemaal dat de burgemeester en haar gevolg geen oog hebben voor ons onroerend erfgoed omdat zij liever de belangen van de immobiliënsector verdedigen. Waarom de pastorie van Lombardsijde nu te koop wordt gesteld laat zich gemakkelijk raden: de huidige meerderheid is natuurlijk op zoek naar middelen om hun megalomane projecten te financieren, zoals een nieuw casino en een tropisch zwembad in Middelkerke. Wat het nieuwe casino betreft, mogen we er van uitgaan dat dit minstens €80.000.000 zal gaan kosten. Om deze prestigeprojecten te realiseren is men bereid om de ziel van onze dorpen op het spel te zetten. Dit is, samen met de sluiting van de Calidris, de zoveelste gemiste kans om onze lokale verenigingen te ondersteunen en zo mee te werken aan een samenleving op mensenmaat.”
Waarom kan en mag dat niet? Gemeenteraadslid Lode MAESEN (progressief kartel) en inwoner van Lombardsijde: ”Men dreigt hiermeede ziel van het dorp te verkopen. Een 1ste keer toen men bij de fusie met Westende het gemeentehuis liet afbreken. Bij de fusies in de jaren 70 besliste de burgemeester van Westende om het gemeentehuis met de grond gelijk te maken om de doorgang van de tram te vergemakkelijken.
In de jaren ‘90 werd al de kans gemist om een mooi gemeenschapscentrum te voorzien bij de verkoop van café-feestzaal ‘Oud Lombardsijde’, nu de Evangelische Kerk. Het gemeentebestuur had toen de kans om dit gebouw aan te kopen en uit te bouwen tot ontmoetingscentrum voor de Lombardsijdse verenigingen. Men kan tenminste in overleg gaan met de verenigingen en de inwoners” .
En Lode gaat verder: “En Lombardsijde kan nog veel meer. Denk maar aan de rijke geschiedenis van het dorp. Een bezoekerscentrum dat de geschiedenis vertelt van de visserij, van de periode waarin Lombardsijde stad was, van de haven, van de folklore rond de ezelcavalcade, de hoveniers, onze sportheld Freddy Maertens... Zeker nu de eventuele oude trambedding een directe link zou bieden met de site rond het Albertmonument en de jachthaven. dit zijn toch extra troeven. Maar ook in het dossier van de tram en de dorpskernvernieuwing blokkeert de onkunde van het Middelkerks gemeentebestuur elke vooruitgang. Jammer voor de gemeente en vooral voor ons dorp Lombardsijde”
Het gebouw Aangezien er geen steen meer op de andere stond in Lombardsijde, na de eerste wereldoorlog, was ook de pastorie met de grond gelijkgemaakt. Ze werd heropgebouwd in 1920 naar een ontwerp van de architecten C. Pil & H. Carbon (Oostende). Bevoegd schepen Liliane Pylyser-Dewulf (CD&V) stelde wel al eerder dat een eventuele koper de pittoreske gevel van de pastorie zal moeten bewaren.
Bronnen Persbericht van Lode Maesen op 12.1.2015 Artikel van Dany Van Loo in HNB van 13.1.2015 ‘Oppositie is verbolgen over verkoop van pastorie’ Artikel van Dany Van Loo van 3.11.2014 ‘Omstreden priester ziet af van benoeming’
Kerkhof van Westende: Oude graven in ere houden of niet?
Ook dit jaar zag men op 1 november, een officiële Belgische feestdag maar deze keer op een zaterdag, op onze kerkhoven weer een massa mensen en niet enkel gelovigen, rondlopen. Ik heb al eens op 29 oktober 2012 een artikel geschreven met als titel ‘Allerheiligen: welke betekenis heeft dat voor jullie?’. Daarin belichtte ik die betekenis en wat er overgebleven is van deze traditie. Ik beschreef daarin ook de geschiedenis van het Westendse kerkhof en ik haalde ook een aantal weerspreuken aan die te maken hebben met Allerheiligen. (zie verder)
De voorbereiding van de herdenkingsdag Heel wat nabestaanden trekken vóór 1 november al naar de begraafplaats om de grafsteen van hun overleden dierbaren schoon te maken. Dat deed ik dus ook! Het was hard nodig want mijn ouders zijn al meer dan 60 jaar overleden. Toen waren de graven nog in arduin, vele kwamen van ‘Bossaert Diksmuide’. Ook dat van mijn ouders, want onderaan rechts is die naam ingegraveerd. Na al die jaren heeft hun graf wel te lijden gehad onder kalkuitslag. Het is bovendien gelegen tegen de haag onder de bomen, rechts als men van op de straat naar het kerkhof kijkt. Omdat de zonnestralen er niet in slagen hun graf te bereiken, zet de groene mosaanslag zich ook gemakkelijk daarop neer. Dat een laag gevallen/ vallende bladeren het zerk bedekt, daar erger ik mij al lang niet meer aan, want het is nu eenmaal herfst!
Toen ik enkele dagen vóór 1 november het kerkhof betrad, vielen mij uiteraard onmiddellijk de bordjes op die vóór heel wat graven opgesteld stonden. Dat is meestal in blokken 2, 3 en 8 want daar staan de oudste graven. Hier zien jullie dat het niet om slechts één graf gaat.
En wat staat daarop te lezen?
BEKENDMAKING
De burgemeester deelt mee aan de eigenaars, afstammelingen, erfgenamen of belanghebbenden van dit graf dat de onvergunde periode ten einde is.
blok grafnummer overledene 2 21 Pieter Lefevere
Deze periode kan eventueel met 40 jaar verlengd worden. Om deze verlenging te bekomen moet vóór 31.12.2015 een aanvraag aan het gemeentebestuur gericht worden. Gelieve het nummer van het blok, het grafnummer en de op het graf vermelde naam in deze aanvraag te vermelden. Indien vóór 31.12.2015 geen enkele aanvraag is toegekomen, zal dit bestuur eigenaar worden van de vergunning en van de materialen en monumenten die er op geplaatst werden en zal het zelf de bestemming ervan regelen.
Waarvan akte Middelkerke de burgemeester Janna Rommel-Opstaele
Dat bordje roept bij sommige wel vragen op. Waarom staat dan op veel graven ‘voor eeuwig’? Dat slaat toch op die vergunning? Maar, heeft zo’n eeuwige vergunning nog wel zin in een tijd waarin de as van sommige overledene uitgestrooid wordt op zee of op een speciaal grasveld van het kerkhof? De kans op verwaarlozing is zo nog veel groter en welke nakomelingen leven er nog na 100 jaar? Nergens worden nog ‘eeuwige vergunningen’ uitgereikt. Vijftig jaar is de langste termijn. Alle gemeenten zijn verplicht gratis vergunningen uit te reiken voor 10 jaar.
Een andere vraag is: hoeveel kost die verlenging? Ik heb die vraag gesteld aan onze dienst burgerlijke stand, die ik bedank voor hun antwoord. Ik had daarvoor eerst de website ‘Belastingen’ van de gemeente geraadpleegd. Daar zijn een aantal tarieven vermeld, maar er is nergens sprake van ‘verlenging’. Een vergunning voor 40 jaar kost voor een inwoner van de gemeente 372 euro . De familie van een niet-inwoner betaalt 1.860 euro. Middelkerke is één van de goedkoopste, Oostende is de duurste met 2.250 euro voor 50 jaar. Het verlengen van een vergunning kost € 8 /jaar zodat een verlenging met 40 jaar dus 320 € kost. Wie slechts voor korte tijd, bijvoorbeeld 5 jaar, wenst te verlengen, betaalt 40 €. Een eeuwigdurende vergunning kan gratis verlengd worden voor 50 jaar. Er zijn ook graven zonder vergunning zoals jullie hierna kunnen lezen. Wie daarvoor nu wel een vergunning wil nemen voor 40 jaar, betaalt 372 €, zoals voor een nieuwe. Wie een verlenging wenst aan te vragen, wordt aangeraden contact op te nemen met de dienst burgerlijke stand.
Ik mis op de ‘Bekendmaking’ hierboven wel de handtekening van de gemeentesecretaris. Is zo'n document dan wel geldig?
Het graf van Pieter Jacobus Lefevere
Pieter was een nonkel van mijn vader. Hoewel hij twee maal huwde, had hij geen kinderen. Wie zou er dan eigenaar van zijn graf kunnen zijn? Hij stierf in Westende op 16 april 1922. Er werd nooit een vergunning aangevraagd, vandaar de tekst ‘onvergunde periode’ want normaal zou daar staan ‘einde vergunning’. Er zijn dus zeker geen afstammelingen en ik zou niet weten wie erfgenaam of belanghebbende zou kunnen zijn.
Het overlijden heeft dus 92 jaar geleden plaatsgehad en je kunt je dus afvragen waarom niemand er ooit aanstoot aan genomen heeft, dat er geen vergunning was voor dat graf. Jullie zien rechts welk mooi kleurtje het gekregen heeft onder de ‘tand des tijds.’
Er zal dus ook geen verlenging aangevraagd worden.
Vinden jullie het normaal dat de gemeente de graven waarvoor niemand nog interesse vertoont, wenst te verwijderen? Er staan op het kerkhof van Westende nog andere graven die ‘niet meer toonbaar’ zijn. Het kerkhof kan niet meer uitbreiden. Er is dus plaatsgebrek. Zie hieronder voorbeelden van totaal verwaarloosde graven. Zoiets mag toch weggehaald worden? Mocht iemand hiervoor een verlenging van de vergunning aanvragen, dan zou die moeten verplicht worden eerst de nodige herstellingen uit te voeren.
Er zijn ook heel wat graven met onleesbare namen. Moeten die leesbaar zijn of is het voldoende dat de familieleden het weten? Ik ben toch voorstander van het ‘opschonen’. Een kerkhof mag toch niet op een stort gelijken?
Zijn er overledene die op het kerkhof een voorkeurbehandeling verdienen? In principe vind ik dat we minstens op een kerkhof allemaal gelijk zijn. Maar ‘helemaal gelijk’ zal het nooit zijn! De ene familie kan een duurder zerk betalen dan de andere of kan de grafomgeving beter onderhouden of laten onderhouden, bijvoorbeeld door mooie bloemen of planten ervoor te kiezen. Niet dat ik daar iets op tegen heb, maar er zijn al personen die bij het begraven op een bijzondere manier behandeld worden. Zo liggen de geestelijken rond het kruis aan de kop van het kerkhof. Voor de oudstrijders is er een speciaal perk voorzien. Ik vind niet dat er voor ex-burgemeesters een plaats moet voorbehouden worden. Ik ga wel akkoord met een lezer van deze blog die mij schrijft dat er tegenwoordig (terecht) zoveel aandacht besteed wordt aan ‘100 jaar grote oorlog’ en dus aan de vele monumenten en militaire kerkhoven maar dat er anderzijds op onze kerkhoven graven van ‘onze’ oudstrijders dreigen verwijderd te worden.
Zijn er graven die als erfgoed kunnen beschouwd worden? Daarvoor moeten ze wel speciaal zijn en zo zie ik er niet veel op ons kerkhof. Maar misschien zijn er bij die de geest van een bepaalde tijdsperiode weerspiegelen? Misschien kan de gemeentelijke ‘Dienst ‘Erfgoed’ zich eens over die vraag buigen! Voor één van de volgende erfgoeddagen? Men zegt immers dat een kerkhof het verhaal vertelt van de cultuur, tradities en geschiedenis van de lokale bevolking.
Allerheiligen 1 november 2014 Het zag er al een hele tijd naar uit dat de spreuk "Als het met Allerheiligen sneeuwt, leg dan uw pels gereed." in 2014 niet van toepassing zou zijn. Daaruit volgt dan ook dat we misschien geen zacht voorjaar krijgen in 2015 althans als we de spreuk “Sneeuw met Allerzielen voorspelt een zacht voorjaar.” mogen geloven. En wat als de temperatuur op die dag 19 graden bedraagt? Dan luidt een spreuk:"Geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn."
Westende zendt zijn zonen en dochters uit en krijgt er broeders en zusters voor terug op de ĀRoepingsdagĀ op 27 augustus 1961
Wat houdt een roeping eigenlijk in? Volgens Wikipedia is dat het subjectieve idee dat iemand heeft dat hij een taak te volbrengen heeft. Deze taak kan ook maatschappelijk zijn (arts, verpleegster, leerkracht, Ā ) maar ik wil het hierna enkel hebben over de geestelijke roeping waardoor iemand predikant, priester, broeder, zuster, missionaris of diaken wordt. Dat houdt natuurlijk heel wat meer in dan het Āvolbrengen van een taakĀ. Laten we daar eens wat nader op ingaan. Het ligt geenszins in mijn bedoeling de katholieke kerk te bewieroken of af te breken. Mijn kernpunt is de roepingsdag die op 27 augustus 1961 in Westende plaatsvond. In het kader van deze druk bijgewoonde bijeenkomst, kon ik niet anders dan mij afvragen waarom er in de voorbije decennia een geleidelijke maar grote terugloop was van het aantal roepingen. Jullie zullen het ook wel vanzelfsprekend vinden dat ik, als leek, zelf niet in staat ben het antwoord daarop te geven. Ik moest dus de mosterd halen bij beter geĆÆnformeerde die ook meer betrokken zijn bij de materie. Getuige daarvan de onderstaande paragraaf die soms wat geleerder aandoet dan wat jullie van mij gewoon zijn.
Voelen jongeren zich dan niet meer geroepen? Het woord 'roeping' is een geladen woord. Jongeren geven vaak te kennen dat ze er een zekere achterdocht tegenover koesteren. Wellicht hangt dit samen met het feit dat zij het soms moeilijk hebben met engagementen op lange termijn. Een andere oorzaak van deze achterdocht ligt bij de expliciet religieuze invulling van het begrip hoewel roepingen zich op vele manieren kunnen manifesteren. In de media wordt ook dikwijls over de religieuze roeping gesproken met een negatieve (of spottende) connotatie. Het zijn vooral berichten in de aard van Āin het seminarie te X schreef geen enkele kandidaat zich inĀ of Āhet aantal roepingen is weer gedaald ten opzichte van vorig jaarĀ, enz. Het aanzien van de kerk, dat in de voorbije jaren een lelijke deuk gekregen heeft, speelt daarbij ook een rol. Mensen laten zich tegenwoordig zelfs ontdopen. Op de website http://www.knr.nl/documenten/lezingfrBianchi.pdf heb ik een opsomming gevonden van de redenen die aan de basis zouden kunnen liggen van het laag aantal roepingen dat vandaag genoteerd wordt. Allereerst sociologische : het teruglopen van de geboortes, het feit dat je steeds zeldzamer grote gezinnen aantreft (en verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat veel roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven voortgekomen zijn uit gezinnen met veel kinderen), het verminderen van het aantal christenen (het christendom is in de minderheid geraakt). Op economisch vlak heeft de algemeen toegenomen welstand het panorama radicaal veranderd, vergeleken met de naoorlogse jaren die een opbloei hadden laten zien van priester- en kloosterroepingen in een context van armoede en gebrek. Op cultureel niveau wordt gesproken over onze maatschappij als over de eerste posttraditionele maatschappij. De breuk met de traditie vormt een belangrijk element in de crisis van het geloof en in de overdracht ervan, hetgeen ook leidt tot een zwakkere greep van het kerkelijk instituut op het leven en bewegen van personen. De secularisatie, en heden ten dage misschien de Āsecularisatie van de secularisatieĀ, is nĆ³g een oorzaak, vanwege de opkomst van een cultuur die gekenmerkt wordt door het nihilisme en door de technologie- en informaticasamenleving. Al deze factoren hebben ertoe bijgedragen de ĀchristelijkeĀ wereld te verwijderen van een maatschappij die tot op de dag van gisteren veelal doordesemd was van de Kerk. Deze crisis van het christendom brengt vanzelfsprekend een crisis van het religieuze leven met zich mee. Een groot deel van de congregaties die gesticht zijn met een bepaald doel Ā sociaal, hulpgevend, caritatief... Ā hebben inmiddels de ervaring opgedaan, dat het zo specifieke principe dat aan hen leven heeft gegeven, zich nu transformeert tot een principe dat leidt naar de dood : het maakt hun tegenwoordigheid doelloos en misplaatst. Andere factoren, die beslist niet gunstig zijn voor het ontstaan van nieuwe roepingen, vinden we op kerkelijk gebied : de onbekendheid met de fundamentele waarheden van het geloof, zelfs onder christenen die praktiseren, het feit dat de geloofswoorden en Ā gebaren vandaag niet meer voor zichzelf spreken maar steeds weer moeten worden uitgelegd, hernieuwd, gerechtvaardigd, de stemming van vermoeidheid en frustratie tenslotte, die men bespeurt in talloze christelijke gemeenschappen. Zij ontdekken immers dat de doelen waarvoor ze zich inzetten efficiĆ«nter en zonder celibaatsverplichting via andere vormen van werk en verbintenis kunnen worden bereikt. De groei van het welzijnswerk heeft duidelijk gemaakt dat het religieuze leven in feite niet nodig is om bepaalde vormen van getuigenis en dienstbaarheid ten gunste van armen en noodlijdenden gestalte te geven. Om tot de wereld van de jongeren te komen, moeten we denken aan de snelle antropologische verandering, die een sterke dissymmetrie heeft geschapen tussen de verplichtingen die het religieuze leven met zich meebrengt en de verwachtingen van jonge mensen. Denken we alleen al aan wat men tegenwoordig bij heel veel jongeren opmerkt : de moeite die zij hebben om een keuze te maken en tot zich te laten doordringen dat die definitief zou kunnen zijn, alsook om vol te houden en trouw te blijven. Of ook aan hun onbegrip voor ascese en zich iets ontzeggen, hun behoefte aan zelfbevestiging op professioneel en economisch vlak, hun zoeken naar van de ene kant onafhankelijkheid, van de andere bescherming, hun vluchten voor lijden en vermoeidheid, hoe onpopulair celibaat en kuisheid bij hen zijn, niet alleen door hetgeen de communicatiemiddelen propageren, maar deels misschien door de nadruk waarmee kerkelijke middens het gezin ophemelen. Tenslotte Ā maar dat is niet de geringste reden Ā is er het analfabetisme wat het geloof betreft, hetgeen het nodig maakt, dat aan jongeren die toch naar de kerk zijn blijven gaan, elementaire catechese wordt gegeven. Het valt goed te begrijpen dat al deze gegevens het religieuze leven voor de jongeren vreemd maken, ver weg, niet erg aantrekkelijk. En we moeten niet vergeten, dat die Ājeugdige breekbaarheidĀ het volharden juist voor hen die erin slaagden in te treden, ook uiterst precair maken.
Wat is een roepingsdag? Het is een dag waarop in een parochie alle priesters en zusters die er geboren zijn of die er geleefd hebben, bijeenkomen met de bedoeling nieuwe roepingen los te weken bij de parochianen. Op initiatief van de toenmalige pastoor, kanunnik Wannyn, werd op 27 augustus 1961 ook in Westende zoĀn samenkomst georganiseerd. Dat was een groot succes. Niet minder dan 11 paters of priesters en 18 zusters hadden gehoor gegeven aan de oproep om deel te nemen aan een mooie dag in ĀhunĀ dorp, samen met hun broeders en zusters en met hun familie. Jullie zien hieronder het prentje dat een blijde herinnering moest blijven aan de dag.
Het verloop van de dag Om 10 uur was de vergadering met familieleden en vrienden gepland waarna onder begeleiding van de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia uit Moeskroen naar de kerk gestapt werd, onder de leiding van de voltallige gemeenteraad, de leden van de kerkfabriek en natuurlijk de ĀgeroepenenĀ uit Westende. De plechtige dankmis werd opgedragen door Pieter Renty, pastoor in Sint-Pieterskapelle, bijgestaan door een viertal priesters-Westendenaars. De mis werd opgeluisterd door het parochiaal zangkoor. Pater Morel ontroerde met een gelegenheidssermoen de talloze aanwezigen. Daarna ontving burgemeester Van Huffel het gezelschap op het gemeentehuis, waar een glas geheven werd op Āhet edel en hoogverheven werk van deze uitgelezen schaar oud-WestendenaarsĀ. De huldiging werd verder gezet in het klooster met ĀAlte Kameraden Ā door de harmonie en ĀLooft de HeerĀ door het zangkoor. Hieronder zien jullie de groepsfoto met alle aanwezigen en hun families.
Wie van bovengenoemde geestelijken is er nog in leven? Voor zover ik weet en op basis van gevonden bidprentjes, zouden de volgende geestelijken overleden zijn: Hendrik Coulier (Westende 3.8.1923 Ā Roeselare 14.5.1997) Marcel Deschacht (Middelkerke 15.10.1921 Ā Brugge 31.12.1968) Camiel Morel (Westende 14.10.1909 Ā Leuven 8.5.1969) Pieter Renty (Westende 22.12.1911 Ā Oostende 1.9.2005) Gerard Verstegen (Westende 28.9.1928 Ā Bikschote 11 juli 1997)
Uitgetreden Volgende zusters zouden uitgetreden zijn: Hilda Maes, Aline Viaene, Huguette Mollet, Suzy Constandt. Raphaƫl Verstegen zou de enige uitgetreden priester zijn.
Geen verdere gegevens beschikbaar Madeleine Vannecke en Prosper Verslype (beide naar Frankrijk getrokken), Joseph Renty, Raymond Coulier.
Andere geestelijke afkomstig uit Westende Leonie Vanhoutte (zuster Marie-Henriette): (Westende 13.9.1861 Ā Kortemark 5.12.1956)
Allerheiligen: welke betekenis heeft dat voor jullie?
Ook dit jaar zullen we rond 1 november op onze kerkhoven weer een massa mensen en niet enkel gelovigen, zien rondlopen. Dat is dan telkens een ongewoon beeld want de traditie is toch niet meer wat ze vroeger ooit geweest is. Waarom wordt dat eigenlijk gedaan? Uit gewoonte? Uit plichtsbesef?
Betekenis van de feestdag De katholieke kerk kent al sinds de eerste jaren van het christendom vele martelaren. Martelaar (van het griekse woord martus = getuige) was de bijzondere eretitel voor degenen die gedurende de christenvervolgingen in het Romeinse rijk hun trouw aan het christelijke geloof met de dood moesten bekopen. Deze martelaren werden oorspronkelijk afzonderlijk herdacht. In grote gemeenschappen, zoals Rome, was het na verloop van tijd niet meer mogelijk om elke martelaar op zijn eigen dag te vieren en zo ontstonden de eerste gemeenschappelijke feesten. In Rome gebeurde dit op 13 mei. In de achtste eeuw breidde paus Gregorius III het feest voor de martelaren uit voor alle heiligen, dus ook diegene die niet waren gestorven voor het christelijk geloof. In 843 vroeg Lodewijk de Vrome aan paus Gregorius IV om de datum van 13 mei te verschuiven naar 1 november, omdat men dit boven de Alpen reeds algemeen deed bij het begin van het winterseizoen. Het woord ALLErheiligen slaat op het feit dat alle heiligen, die niet op een kalender voorkomen, maar in de hemel verblijven, gevierd worden en als voorbeeld gesteld worden voor een goed christelijk leven. Die dag, een vrije dag voor de Belgen*, worden missen opgedragen aan al die heiligen en worden de kerkhoven bezocht. De graven worden met bloemen versierd. Op Allerzielen (2 november, geen officiƫle feestdag) worden alle doden herdacht. Met "alle zielen" worden die overledenen bedoeld die niet rechtstreeks naar de hemel zijn gegaan, maar naar een fase die daaraan voorafgaat: het vagevuur. Allerheiligen en Allerzielen zijn dus de dagen waarop in de rooms-katholieke kerk de onderwerpen dood en leven na de dood aan de orde komen.
*In Nederland werd deze vrije dag afgeschaft in 1960.
De voorbereiding De dagen vĆ³Ć³r Allerheiligen zijn de gemeentearbeiders druk in de weer om de laatste hand te leggen aan de paadjes en perken. In Westende krijgen normaal ook het erepark voor oudstrijders en de begraafplaatsen van drie gesneuvelde Britse militairen een opknapbeurt. Op zondag 28 oktober was daar echter niets van te merken. Maar misschien gebeurt het nog deze week. Voor de families is het verboden werken (# onderhoud) uit te voeren van 25.10 tot en met 5.11. Heel wat nabestaanden trekken vĆ³Ć³r 1 november al naar de begraafplaats om de grafsteen van hun overleden dierbaren schoon te maken. Sommigen ergeren zich dood aan de gevallen/ vallende bladeren die hun werk steeds weer ongedaan maken. Maar het is nu eenmaal herfst! Vaak worden dan ook al bloemen op het graf gezet. Meestal wordt gekozen voor chrysanten, omdat dat herfstbloeiers zijn. Traditioneel zijn die wit of geel, al valt het wel op dat er tegenwoordig steeds vaker voor kleurrijkere bloemen wordt gekozen. We onderscheiden twee soorten chrysanten: grootbloemige en kleinbloemige. Vroeger werden uitsluitend witte grootbloemige gebruikt. Ik vind die nog steeds veel mooier.
De naam Chrysanthemum stamt uit het Grieks: 'chrys-' is goud en '-anthemon' is bloem. Sommige chrysantentelers en Ā verkopers beweren dat steeds minder chrysanten verkocht worden, zeker de grootbloemige, ten voordele van bloemen- en plantenstukjes. Een bloemstukje gaat veel langer mee, soms tot drie maanden. Een pot grote chrysanten kan bij vriesweer al na enkele dagen stuk gaan. Ik heb op internet veel gedichten teruggevonden in verband met Alle heiligen. Ze worden uiteraard meestal opgedragen aan een dierbare overledene. Ik heb er eentje uitgepikt (een stukje daarvan), van een zekere Tessa Snellinx.
We brengen bloemen naar je graf, een gele of een witte crysant want dat is de traditionele bloem.
Maar ik breng liever een roos Een roos is het teken dat ik geef aan jou omdat ik van je hou, niet voor even maar voor heel mijn leven! Wie gaat op Allerheiligen nog naar het kerkhof? Vijftig tot zestig procent van alle Belgen zou ter gelegenheid van Allerheiligen nog naar het kerkhof gaan om de overledenen te herdenken. Dat blijkt uit onderzoeken uitgevoerd door het Onderzoeks- en Informatiecentrum van de Verbruikersorganisaties (OIVO). Het kerkhofbezoek op Allerheiligen, dat toenam tussen 2005 en 2008, nam af tussen 2008 en 2009, om vervolgens weer toe te nemen in 2010. Dat is eigenlijk verwonderlijk omdat het een rooms-katholieke feestdag is en het aantal rooms-katholieken gestadig afneemt. Soms hoor je Āik wil niet enkel op Allerheiligen het graf van mijn grootouders, ouders, echtgenote, broer of zus of kinderen bezoeken. Ik heb dat niet nodig want ik denk voortdurend aan hen!Ā De traditie leeft sterk in WalloniĆ« en bij vijftigplussers, maar gaat stilaan verloren bij jongeren tussen 18 en 29 jaar. Meer dan acht op de tien kerkhofbezoekers nemen bloemen mee. Ook hier is enkel de leeftijdsgroep van 18-29 jaar minder geneigd bloemen te kopen. Omdat het Allerheiligenverlof samenvalt met de herfstvakantie zoals in 2012 (van maandag 29.10 tot zondag 4.11) bezoeken veel mensen het kerkhof enkele dagen voor de feestdag vooraleer op reis te vertrekken. Dat bezoek is voor veel families een traditie geworden. Voor mij persoonlijk is dat altijd een vanzelfsprekendheid geweest. Als kleine Āvrome katholiekeĀ jongens liepen wij Ās namiddags mee in de processie van de kerk naar het kerkhof, met de priesters van de parochie en met de hoogwaardigheidsbekleders van de gemeente. Men ziet er veel ouderen maar ook bezoekers in gezinsverband. De bezoekjes duren meestal niet lang. De ene beperkt er zich toe enkele ogenblikken te mijmeren voor het graf van zijn/ haar ouders, de andere lopen langs alle graven in alle rijen en frissen even de herinnering op aan ooit gekende Westendenaars: ĀAh ja, dat is toch de moeder/ vader van Ā .Ā ĀWas die niet gehuwd met Ā Ā ĀIs die al zolang dood?Ā ĀTiens, was die maar zĆ³ oud toen die stierf?Ā tot zelfs ĀMaar allez, ik wist niet dat die al dood is.Ā Sommige staan toch even stil bij de vergankelijkheid van het leven en worden er nostalgisch door. Tranen ziet men er weinig. Het kerkhofbezoek is ook een sociaal gebeuren. De bezoekers voelen een zekere sociale verbondenheid door hun gemeenschappelijk verlies van een dierbare, lang geleden maar vooral recent. Het gebeurt dat ze er ook een oude kennis terugzien, die lang geleden uitweek naar andere oorden en nu zijn jaarlijks bezoek aan Westende brengt. Als het weer een beetje van de partij is, dan zie je ze hier en daar in een groepje staan keuvelen.
Geschiedenis van het Westendse kerkhof In de zitting van 27.06.1921 keurde de Westendse gemeenteraad de inrichting van een nieuw kerkhof goed. Het oude, rond de kerk, werd door de oorlogsfeiten gans vernield en wat er van overbleef was te klein en de heren (ja, dames waren er toen nog niet bij) vonden ook dat een kerkhof in de dorpskom indruiste tegen de regels van de openbare gezondheid. Het Armbestuur (= huidige OCMW) had reeds op 22.02.1921 grond ter beschikking gesteld buiten het dorp. Einde 1923 werd het kerkhof voltooid na meerdere zittingen daarover (over kruisbeeld, bredere wegels, haag, afsluiting, ingangshekken, enzĀ ) in de gemeenteraad. De begraafplaats heeft in de loop van de jaren een gedaanteverwisseling ondergaan. Tegenwoordig hebben de nabestaanden andere keuzemogelijkheden, naast de klassieke teraardebestelling. Het stoffelijk overschot kan gecremeerd of verast worden. Ook de bestemming voor de as kan gekozen worden. Een klassieke begrafenis zou duurder zijn dan een crematie, vooral door de kosten achteraf, bijvoorbeeld door de installatie van een grafzerk. Een ander voordeel, vinden sommigen, is dat een crematie hygiĆ«nischer is. Wat gebeurt er dan verder met de as? Het meest gangbare is dat de urne in een columbarium geplaatst wordt. Dat is een muur of muurachtig bouwsel met nissen waarop een plaatje met de persoonsgegevens (naam en het jaar van geboorte en van overlijden) aangebracht wordt. Elke familie krijgt maar weinig plaats voor bloemen om de Allerheiligen traditie in eer te houden. Er zijn in Westende ook urneplaatsen bijgemaakt in de grond. De as kan ook uitgestrooid worden op een ĀweideĀ of een stuk grasperk. Ik vind dat akelig. Daar wordt dan een zuil bijgeplaatst met koperen plaatjes met de gegevens van de overledene.
>
Ik ben nog steeds voorstander van de klassieke begrafenis maar ik weet dat ik daardoor voor ĀouderwetsĀ versleten wordt of zal worden. In ĀHet Laatste NieuwsĀ lezen we op 27 oktober 2012 dat de nationale federatie van begrafenisondernemers verklaard heeft dat vorig jaar in BelgiĆ« voor het eerst meer crematies dan begrafenissen plaatsvonden. Het aantal crematies bedroeg 51.972, goed voor 48,75 procent van het aantal uitvaarten. In 2012 zouden er dat nog meer zijn! Er zijn wel grote regionale verschillen. De ongelijkheid tussen stad en platteland blijft groot. In stedelijke omgevingen staan crematies al gemakkelijk voor 80 procent van het aantal uitvaarten. Verklaringen voor de stijging van het aantal crematies zijn de terugval van het kerkhofbezoek (in tegenstrijd met hierboven vermelde studie!!), het wegvallen van het taboe en het stijgende aantal begrafenissen in een rouwcentrum in plaats van in de kerk.
>
Weerspreuken Allerheiligen "Houden de kraaien voor Allerheiligen school, zorg dan voor hout en kool." "Als het met Allerheiligen sneeuwt, leg dan uw pels gereed." "Met Allerheiligen vochtig weer, sneeuwbuien volgen keer op keer." "Brengt Allerheiligen de winter aan, dan doet Martinus (11 nov.) de zomer staan." "Geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn." "Na het zomertje van Allerheiligen, kan u voor de winter niet beveiligen." ĀVan Allerheiligen tot adventstijd zijn we wind en regen kwijt.Ā ĀHet laatste weer van oktober reikt Allerheiligen de hand.Ā ĀNa helder weer, nu sombre mist: heeft zeker ook nog vorst in de kist.Ā ĀSneeuw met Allerzielen,voorspelt een zacht voorjaar.Ā
De kerk van Westende-dorp heet de Sint-Laurentiuskerk omdat Laurentius de patroonheilige van de parochie is. Ik wilde daar wat meer over weten. Ziehier het resultaat van mijn opzoekingen.
Ik maakte me weinig illusies omdat ik besef dat er slechts weinig getuigenissen bestaan over de eerste eeuwen van onze tijdrekening. Ik heb ook gelezen dat heiligen vaak beter voorgesteld werden dan ze in werkelijkheid waren. Op elke ernstige website die je raadpleegt, wordt ervoor gewaarschuwd dat geschiedschrijvers het vaak niet al te nauw nemen met de geschiedkundige waarheid en dat datums wel eens bij het haar gegrepen zijn, dat namen van keizers en pausen wel eens verwisseld worden en dat legenden over bepaalde personen wel eens toegepast worden op andere personen of in een verkeerde tijdsperiode geplaatst worden. De legende probeert soms een aantal zaken te combineren die historisch gesproken niet gecombineerd kunnen worden. Je kunt dus bijna zeggen dat niets uit dat verre verleden (200-300) met absolute zekerheid kan/mag beweerd worden.
De ĀLegenda AureaĀ is een bundeling van allerlei verhalen, legenden en wetenswaardigheden rond heiligen en kerkelijke feesten die in de middeleeuwen de ronde deden. De samensteller, de dominicaan Jacobus de Voragine, bisschop van Genua (Ā 1298), steunde daarbij op tientallen verschillende bronnen. Als goede middeleeuwer zocht Jacobus overal een religieuze betekenis achter; soms plaatste hij een kritische aantekening. Zijn werk heeft een zeer grote invloed gekregen op de vroomheid en op de kerkelijke beeldende kunst van de late middeleeuwen. Wie dus wil schrijven over een heilige zoals Sint-Laurentius, kan best zo dicht mogelijk aanleunen bij Voragine.
Hoe lang bestaat de parochie Westende reeds? Vermits er reeds sprake is van de Āprochie van WesthendeĀ in een oorkonde van 1196, mag redelijkerwijs aangenomen worden dat de kerk reeds bestond in dat jaar. Volgens oude schrijvers (aldus R. de Beaucourt, blad 58) zou zij nog vĆ³Ć³r Robrecht de Fries gesticht geweest zijn, vermoedelijk in of rond 1070, dus onder het bewind van Arnold, graaf van Vlaanderen van 1070 tot 1072 of van zijn voorganger Boudewijn van Bergen, graaf van Vlaanderen van 1067 tot 1070. Het ĀpatronaatĀ ervan was namelijk aan de graven voorbehouden. Dit blijkt uit het feit dat hun nazaten nog op het einde van de 15de eeuw de pastoors van de parochie aanstelden of minstens hun benoeming voorstelden. Dit oeroud recht was gewoonlijk gebonden aan het ĀpatronaatĀ dat aan de stichters en hun nakomelingen voorbehouden bleef.
In de oude oorkonden wordt spijtig genoeg de parochietitel niet vermeld. Het is dus niet bekend sinds wanneer Sint-Laurentius de patroon is van de parochie. Het lijkt onwaarschijnlijk dat onze kerk reeds in de 13de of zelfs in het begin van de 14de eeuw gewijd was aan deze heilige. Er bestond immers reeds een gelijknamige kerk op korte afstand, namelijk waar nu nog de ruines van de Duivelstoren in Nieuwpoort te zien zijn. Deze kerk werd herbouwd in 1281 maar tijdens de belegering van Nieuwpoort door de Engelsen in 1383 zodanig geschonden dat zij niet verder gebruikt kon worden (zie ĀGeschiedenis van NieuwpoortĀ door K. Loppens) Ze werd in 1387 door Philips de Stoute als versterkt kasteel ingericht. Het is mogelijk dat na de vernieling de relikwieĆ«n van de kerk overgebracht werden naar het naburige Westende en dat onze kerk vanaf dat ogenblik gewijd werd aan de H. Laurentius.
Van 253 tot 260 was Valerianus I Romeins keizer. Hij vond dat het maar eens uit moest zijn met dat ketterse christelijke gedoe. Daarom zon hij op een methode om de kerkelijke bezittingen verbeurd te verklaren en de kerkelijke leiders te vermoorden. In het jaar 257 ontnam hij de christenen niet alleen het recht van vergadering, maar sloot hij hun godshuizen en verbood ze de eigen begraafplaatsen te gebruiken. In 258 droeg paus Sixtus II toch het misoffer op in de catacomben, hetgeen dus tegen de wet van de keizer inging. Sixtus werd verraden en op 6 augustus samen met vier van de zeven diakens ter dood gebracht. Laurentius werd wel gevangengenomen, maar niet meteen gedood. Hij weende omdat hij niet samen met de heilige vader mocht sterven. De paus troostte hem met de woorden'Ween niet,mijn zoon, na drie dagen zult gij mij volgen.' En zo gebeurde het ook. De stadsprefect van Rome wist, dat de kerk gouden en zilveren vaten en sieraden bezat en gelden tot ondersteuning der armen; hij eiste, dat Laurentius hem die schatten zou overleveren, samen met de heilige boeken. De keizer had namelijk veel geld nodig om het grote rijk te verdedigen tegen aanvallen van Germanen en andere vreemde volkeren, en ook de keizerlijke eredienst kostte veel geld. De aartsdiaken beloofde, dat hij hem na drie dagen de rijkdommen van de kerk zou voorstellen. De kerkschatten die hij moest inleveren, verkocht hij echter ten bate van de armen. Hieronder zien jullie, links hoe paus Sixtus II de schatten van de kerk overhandigt aan Laurentius en, rechts, hoe deze de armen van het nodige voorziet.
1448/50. Fresco door Fra Angelico. Rome, Museum van het Vatikaan, Capella Niccolina.
Hij vergaderde dan de armen, blinden, lammen en ongelukkige, en ze aan de prefect tonend zei hij : 'Het goud, dat gij zoekt, heeft geen waarde vergeleken bij deze schatten. Doe hun goed, en gij zult de keizer en de staat meer bevoordelen dan door alle schatten en kostbaarheden'. De rechter was woedend. Hij liet Laurentius naakt vastbinden op een rooster waaronder een langzaam vuur brandde. Met vreugde aanhoorde Laurentius het vonnis. Te midden van de hevige foltering, die een uur duurde, schitterde zijn gelaat van hemelse blijdschap. 'Laat mij omkeren', riep hij uit, 'aan ene zijde ben ik genoeg gebraden. Gij kunt van mij eten.'
Deze openbare marteling was een belangrijk keerpunt voor de kerk. Van dan af groeide de christelijke gemeenschap. Veel rechtenloze slaven, arme landlieden en minder bedeelden zagen hoe de maatschappelijk bovenlaag van de bevolking niet meer besefte hoe extreem decadent ze wel waren. Corruptie van de keizerlijke macht, honger naar geld, moordpartijen en onderdrukking van de eigen bevolking waren schering en inslag. Mensenlevens telden niet meer en iedereen trachtte zichzelf schaamteloos te verrijken ten koste van medeburgers en slaven. En juist deze laatste zagen dit goed en bekeerden zich massaal als protest.
Verering en Cultuur Er zijn geleerden die menen dat het niet Laurentius was die op een rooster de marteldood stierf, maar zijn Spaanse landgenoot Vincentius, eveneens diaken. Laurentius zou dan met het zwaard om het leven zijn gebracht. Wat er ook van zij, Laurentius is de geschiedenis ingegaan als de heilige met het rooster. Zo vinden we hem door de eeuwen heen afgebeeld in vele kerken over de hele wereld. Hij wordt vereerd als patroon van de armen; van diakens en bedienend personeel (een diaken was immers een kerkelijke bediende van de bisschop!), dus ook van wasvrouwen, strijksters en daardoor ook weer van textielarbeiders, alsmede van traiteurs, herbergiers en hotelhouders; van bibliothecarissen en archivarissen (omdat hij als diaken de heilige boeken in bewaring diende te houden); van andere beroepen die met boeken te maken hebben, zoals scholieren, studenten en informatici (ook vanwege zijn rooster?), advocaten, rechtsgeleerden, schrijvers, klerken, administrateurs en boekhouders; van bierbrouwers en kroegbazen (vanwege zijn jolige humor?); van beroepen waar vuur een rol bij speelt, zoals brandweerlieden, glazeniers en glasblazers, kolenbranders, koks en koekenbakkers. Hij wordt aangeroepen tegen appendicitis, brandwonden, huiduitslag, huidziekten, ischias, jeuk, kiespijn, koorts, pest, puisten, rugpijn, spit. Zijn voorspraak wordt ook gevraagd voor de zielen in het vagevuur (omdat hij weet wat branden is!); tegen aardappelziekten, en voor een goede groei van de wijnoogst...
Hij wordt afgebeeld met een braadrooster, met een vuur en een martelaarspalm.
Weerspreuken Een weerspreuk is uiteraard een gezegde of een spreekwoord dat betrekking heeft op het weer. Vroeger observeerden de mensen het weer goed. Na jaren werden vele van deze observaties omgezet in weerspreuken. Men mag dus wel zeggen dat veel daarvan volkswijsheid of volksgeloof zijn en niet wetenschappelijk bewezen. In deze over het weer op de korte termijn en deze over het weer in een vaste periode van het jaar zit echter dikwijls een kern van waarheid, terwijl voorspellingen voor de lange termijn doorgaans onjuist zijn.
Wie op zijn tijd wil rapen eten, moet Laurentius niet vergeten. Sint Laurentius' wind maakt de boekweit blind. Regen op Sint Laurentius schaadt suikermeloenen en augurken. Op Sint Laurentius regenvlagen, zes weken zal het water plagen. Regent het op Laurentius, dan heb je veldmuizen tot Niacius (14/12). Als men op Laurentiusdag een rijpe druif vindt,is er veel hoop op goede wijn. Laurentius zonneschijn,beduidt een jaar vol wijn. Is het op St. Laurentius klaar,er zal veel fruit zijn in 't jaar. Als het hoofd van Sint Laurentius goed staat, houdt men mooi weer tot laat.
Naar Laurentius genoemd in Westende Het strand van Westende-dorp heet het Sint-Laureinsstrand. Op enkele tientallen meters daar vandaan, staat het hotel ĀSint-LaureinsĀ. De zijstraat van de Duinenlaan achter de kerk heet de Sint-Laureinsstraat.
Is Middelkerke recordhouder van langste restauratie van een bouwwerk?
Geschiedenis van de kerk in Leffinge De huidige neogotische Onze-Lieve-Vrouwkerk (of is het ĀVrouwekerk?) van Leffinge, soms ook wel de kathedraal van het Noorden genoemd, werd gebouwd op een plaats waar al in de tiende eeuw een kerkgebouw stond en ze werd in de loop der eeuwen een paar keer herbouwd. Ze werd ontworpen door de Brugse architect Antoine Verbeke en kreeg 13 torentjes omdat de toenmalige bisschop Johan Joseph Faict geboren was in 1813 in Leffinge. De bouw ervan had 30 jaar geduurd. Ze werd in 1879 ingewijd. De kerk liep zware schade op tijdens de tweede wereldoorlog. Eind jaren Ā60 werd zelfs overwogen ze te slopen. En toch werd de kerk beschermd en dat bij K.B. van 6 juli 1976.
De geschiedenis van de restauratie In november 1980 besliste het schepencollege, samengesteld uit ĀStem van het VolkĀ en ĀGemeentebelangen (VLD)Ā onder de leiding van Andreas Inghelram over te gaan tot de restauratie van de kerk. De eigenlijke werkzaamheden zijn van start gegaan in 1983. Deze verliepen allesbehalve vlekkeloos. De eerste fase van de restauratie werd na 15 jaar afgesloten, de tweede ging ten onder samen met het aannemersbedrijf, de derde nam 18 jaar in beslag. De vierde is op een kortgeding uitgemond en de vijfde op het faillissement van het restauratiebedrijf. De zesde omvat onder andere het vernieuwen van de vloeren. Nu blijven nog schilderwerken en het aanpassen van de centrale verwarming, sanitair, verlichting en klankinstallatie. Als afsluiter komt het orgel aan de beurt. Termen als ĀnachtmerrieĀ, ĀlijdenswegĀ en ĀsoapĀ zijn hier werkelijk op hun plaats. Op de website http://www.denysnv.be/projects/index/nl/2/116/ kunnen jullie zien in welke belabberde toestand het gebouw zich bevond. Jullie kunnen er ook enkele ingrepen zien die uitgevoerd werden om daaraan te verhelpen. De slechte toestand van de huidige kerk was overigens voor een groot deel te wijten aan funderingsproblemen. Het gebouw scheurde op bepaalde plaatsen en de stabiliteit kwam in het gedrang. Volgens het artikel in ĀHet NieuwsbladĀ van deze week zou de inmiddels overleden ontwerper Walter Snauwaert destijds gezegd hebben dat het gebouw op twee soorten grond stond, slechte en zeer slechte. De kerk verzakte overal, de toren zelfs 20 centimeter. Daarom moesten eerst stabilisatiewerken uitgevoerd worden vooraleer met de eigenlijke restauratie kon begonnen worden. Ik hoop dat die voldoende garantie bieden zodat zich in de komende jaren geen nieuwe verzakkingen (en nieuwe kosten) voordoen. De kerk was vanaf oktober 1995 ontoegankelijk. Daardoor konden er geen belangrijke erediensten doorgaan in Leffinge. Voor begrafenissen, huwelijken of jubilea of concerten, moest uitgeweken worden naar de kerk van Slijpe, Wilskerke of Middelkerke. Dat heeft bij de inwoners nogal wat kwaad bloed gezaaid. Ze zullen nochtans moeten toegeven dat dit een geval is dat valt onder de wet van de Amerikaanse ruimtevaartingenieur Murphy, die aan veiligheid-kritieke systemen werkte. ĀNiets is zo eenvoudig als het lijkt Alles duurt langer dan verwacht Alles wat er fout kĆ”n gaan, gƔƔt ook gegarandeerd fout.Ā
Met fouten worden hier niet enkel toevallige fouten bedoeld, maar uiteraard ook menselijke. In welke verhouding die zich hier voorgedaan hebben, is natuurlijk moeilijk te achterhalen.
Vooral de organisatie van de eerste en plechtige communie stelden problemen. Daarvoor werd een noodkerk ingericht in de inkomhal van het Sint-Jozefsinstituut, die de directie wekelijks ter beschikking stelde.
Is dat een record? De restauratie heeft dus bijna even lang geduurd als de bouw. Is die periode van ongeveer 30 jaar een nieuw wereldrecord? Niet volgens burgemeester Landuyt. Deze Barcelonakenner (herinner u zijn vergelijking van de Westendse Meeuwenlaan met de ĀLa RamblaĀ) weet ons te vertellen dat het lang niet ongewoon is dat een restauratie zolang duurt, want Ā . in Barcelona duurt de restauratie van de kathedraal al langer. Deze week werd het echter: ĀWe hadden hier bijna onze eigen Sagrada Familia. Een echte lijdensweg was het.Ā Volgens Wikipedia zal de Catalaanse kathedraal pas in 2026 klaar zijn, maar ze kon/kan al die tijd wel verder gebruikt worden. Daar is de snelheid waarmee de bouw vordert, voor een groot deel afhankelijk van de hoeveelheid giften die bezoekers binnenbrengen. Dat was/ is ook zo voor de Dom van Keulen. Een vergelijking met Leffinge gaat dus niet op, maar ze ligt wel in de lijn van Michel. Moet ik nog vermelden welke van de beide onderstaande in Leffinge gelegen is?
Ik wil verder nog opmerken dat de restauratie van de Antwerpse kathedraal in 2015 zal beĆ«indigd worden Ā 50 jaar, 10 fasen en 52 miljoen euro na de start.
Het leverde wel historisch materiaal op Het heeft veel gekost, de gelovige Leffingenaar moest dertig jaar zijn/ haar kerk missen, maar er is ook een troost: er werden enkele belangrijke archeologische vondsten gedaan, die men als meerwaarde voor de kerk bestempelt. Zo werd een 17de eeuwse marmeren grafzerk ontdekt van Valentinus Schelhaver (1616-1678), destijds pastoor in Leffinge. Na de bouw van de huidige kerk in 1877 werd zijn zerk ingemetseld in de muur van het hoogkoor. Door de aanslepende renovatiewerken zou de tekst daardoor onopgemerkt gebleven zijn. Ik zie wel het verband niet! Naast het grafzerk ontdekten archeologen in 2003 het graf van een Tempelier en een oude trap onder de vloer die naar een al lang verdwenen toren leidde.
En de klassieke vraag: hoeveel heeft dat allemaal weer gekost? De kosten voor de geplande renovatie werden destijds geraamd op 1,7 miljoen euro. Tachtig procent daarvan zou gesubsidieerd worden door de overheid. Bij een latere raming, na het doorlopen van vijf fasen, was er sprake van ruim 5,3 miljoen euro. Deze week zegt Michel Landuyt: ĀHoeveel het allemaal gekost heeft, kan niemand precies zeggen.(!!) Maar het is in ieder geval meer dan 6 miljoen euro, waarvan 80 procent gesubsidieerd is door de Vlaamse overheid en de provincie'. Bij een beschermd monument betaalt de Vlaamse Overheid Onroerend Erfgoed hiervan inderdaad 60%, de provincie voorziet in 20%. Vergeten we nochtans niet dat de overblijvende 20 procent nog steeds een bedrag van 1,2 miljoen euro vertegenwoordigt. En het werk is nog bijlange niet af: ook die zesde fase wordt niet gratis uitgevoerd. Integendeel, die zal nog stukken van mensen kosten. Ik vraag me af hoeveel percent van het gemeentelijk deel er ten laste valt van de kerkfabriek? Logische vraag toch? En het is overal gebruikelijk!
Had men het destijds anders moeten aanpakken? Michel Landuyt: ĀMet veel minder geld dan nu al in de kerk van Leffinge werd gestopt, had een veel functioneler gebouw kunnen gezet worden. Alleen had Middelkerke dit dan zelf moeten betalen, terwijl de hogere overheid nu -- omwille van de bescherming Ā subsidieertĀ. Zo zie je maar weer hoe politici over subsidies denken. De burgemeester bevestigt daarmee al het negatieve wat ik reeds over subsidies geschreven heb. Als er geen subsidies waren, zouden heel wat onnodige werken niet eens aangevat worden.
Het lijkt dus logisch dat de beslissing tot restaureren destijds genomen werd. Nu zou men dat totaal anders aanpakken. Men zou vooreerst nagaan hoeveel het gemiddeld aantal kerkgangers bedraagt. Als de verhouding tussen het aantal kerkgangers en de oppervlakte van de kerk niet meer in balans is, dan zou men zich afvragen of het nog verantwoord is om dergelijke gebouwen warm te stoken en te onderhouden. De gelovigen zouden in dat geval een nieuw (en aangepast) onderkomen krijgen of de kerk zou verschillende functies moeten krijgen. Zo kan de eredienst verplaatst worden naar een deel van de kerk (bvb door een box in the box te bouwen). De rest van de kerk kan dan andere functies krijgen. Die moeten vanzelfsprekend zorgvuldig gekozen worden.
In gemeenten of steden met meerdere kerken moet nagegaan worden of het niet kan met een unieke kerk. Ik heb onlangs in Maastricht een prachtige boekenwinkel met cafetaria bezocht, ingericht in een voormalige kerk. Ook in Diksmuide doet de vroegere Paterskerk al sinds 24 mei 1986 dienst als Openbare Bibliotheek. De centen die vrij komen door het verkopen van kerkgebouwen zouden dan moeten/ kunnen aangewend worden voor het onderhoud van de resterende kerken, vooral voor restauratie. Vlaanderen moet dringend werk maken van dit debat. Ook in Middelkerke zou moeten nagezien worden of het niet met minder kan. Is er nog behoefte aan twaalf kerken in Middelkerke (2), Westende-bad (2), Westende-dorp (1), Lombardsijde (1), Leffinge (1), Schore (1), Mannekensvere (1), Wilskerke (1), Slijpe (1), Sint-Pieterskapelle (1). De discussie zou eens op een serene manier moeten gevoerd worden, met respect voor het verleden maar ook met het oog op de toekomst.
Een kerk behoort tot het erfgoed Natuurlijk zal elke gelovige van een deelgemeente vinden dat zijn/ haar kerk moet blijven. De historische waarde van het gebouw in Leffinge wordt volgens kenners ondergewaardeerd. Natuurlijk moet ze blijven bestaan en blijven functioneren, zeker nadat er zoĀn astronomisch bedrag aan gespendeerd werd. Jullie kunnen de beschrijving van dit waardevol erfgoed lezen op http://inventaris.vioe.be/dibe/relict/54806 Niet enkel de architectonische waarde speelt hier een rol. De geschiedenis van de plaats en van het gebouw zijn ook belangrijk. Mensen hebben er hun dierbaren begraven, mensen zijn er getrouwd of hebben er hun kinderen gedoopt,Ā
De inwijding op 15 januari 2012 Bisschop Josef De Kesel kwam op 15 januari de gerestaureerde kerk officieel in gebruik nemen met een eucharistieviering om 10 uur. Ziehier de uitnodiging die ik van internet plukte.
Om 09u45 zat de kerk al stampvol Ā vooral met oudere gelovigen en politici. Zo te zien, ziet de toekomst er niet rooskleurig uit voor het bisdom. Mijn eerste indruk van de kerk zelf was negatief. Waarom huldigt men een kerk in, die in de verste verten niet afgewerkt is? Draden voor toekomstige verlichting hangen te zwaaien, de zoldering en de muren hebben nog geen lek verf gekregen en er is nog geen orgel. Vooral dat laatste, samen met de nog ontbrekende klankinstallatie beletten dat de viering een plechtig en feestelijk cachet kreeg. Het zangkoor deed zijn best, samen met een geĆÆmproviseerde orgelist maar een paar kleine luidsprekers volstonden niet om de juiste sfeer te creĆ«ren. ZoĀn viering is ook niet geschikt voor doven of gehoorgestoorden, zoals ik. Ik heb geen woord verstaan van alle toespraken. Dat ligt natuurlijk in eerste instantie aan mij, maar een betere geluidversterking zou daar zeker aan verholpen hebben. De inwendige constructie van een kerk laat ook niet toe het verloop van de viering te volgen tenzij men op de eerste rijen van de middenbeuk zit. Niets horen en niets zien doet zeker de kerken niet vollopen!
Na de mis volgde een receptie in zaal Āde ZwerverĀ. Daar werd, bij een hapje en een drankje, een mooie fotoshow getoond van het verloop van de restauratie.
Bronnen Artikels in ĀHet NieuwsbladĀ van 13 maart 2003 Artikels in ĀHet NieuwsbladĀ van 20 september 2011 en van 13 januari 2012 (door Dany Van Loo)
De eerste en belangrijkste is natuurlijk de toegankelijke Sint-Theresiakapel in Westende-bad. Het is eigenlijk al meer een kerk dan een kapel. Juist voor de eerste wereldoorlog werd ze gebouwd door toedoen van vooraanstaande toeristen. Helaas werd de kapel niet gespaard door de oorlog en in juni 1926 werd een nieuwe gebouwd naar de plannen van architect Victor Rubbers. De kapel was toen eigendom van de ĀAssociation pour le Service et lĀEntretien du culte catholiqueĀ. In de laatste dagen van de tweede wereldoorlog werd de kapel opnieuw beschadigd. In 1948 werd ze overgedragen aan de kerkfabriek van Westende, samen met de bekomen rechten voor herstel dat hetzelfde jaar reeds uitgevoerd werd. Door de uitbreiding van het toerisme werd de kapel te klein. Daarom werd ze in 1954 verlengd en op 25 juli 1954 ingewijd. De glasramen werden in de jaren zestig ontworpen door de bekende glazenier Cor Westerduin, overleden in Oostende in 1980. De kapel is opgenomen in de lijst van het Vlaams instituut voor het onroerend erfgoed. (gegevens gedeeltelijk overgenomen uit ĀKronijke van Westende-badĀ van Marc Constandt)
Recht voor de in-/uitgang van de Theresiakapel staat een Mariabeeld (=staakkapel), dat Westende-bad op 19 juni 1966 oprichtte ter ere van Maria. De onmiddellijke omgeving van het beeld, net zoals de ganse omgeving van de kapel, aan die zijde, is spijtig genoeg niet te best onderhouden (toestand 29 september 2009).
Het derde kapelletje is een pijlerkapel in de Schuddebeurzeweg, ter hoogte van de Langestraat. Het werd opgericht ter ere van Onze-Lieve-Vrouw te lande op 23 oktober 1961. Het draagt verder de inscriptie ĀBid voor onsĀ en ĀKWPW (?). Hoewel mooi bebloemd, zou het kapelletje ook wel wat beter onderhouden mogen zijn. (toestand 29 september 2009). De kapel wordt vermeld in het boek van Degrande, zonder verdere beschrijving, maar er bestaat daarover wel een door de auteur opgestelde fiche, raadpleegbaar in het Provinciaal Archief in Brugge.
Eigenlijk had ik jullie wat meer willen vertellen over de staakkapel in Westende-bad en de pijlerkapel in de Schuddebeurzeweg. Meestal worden die namelijk opgericht voor een welbepaalde reden. Als dank voor een verhoord gebed (overleven in oorlog, goede oogst, genezing) of gewoon uit godsvrucht? Ik had ook willen weten wie er de oprichter en/of eigenaar van is. Wie is er voor verantwoordelijk? In de gemeente Middelkerke bestaat een dienst ĀErfgoedĀ. Omdat religieus erfgoed een essentieel deel is van ons cultureel patrimonium, dacht ik me dus tot deze dienst te kunnen wenden. Als het dan misschien nog aanvaardbaar kan zijn dat ze niet over meer informatie beschikken (alhoewel!), meen ik toch te mogen verwachten dat een vraag tenminste beantwoord zou worden. Dat noem ik dienstverlening en beleefdheid. Mijn twee emails bleven echter beide zonder gevolg. Wat doet die dienst dan wel?
*Ik heb ooit iemand gekend die geen kapelletje kon voorbijgaan. Hij ging eerst naar de kerk en dan naar de kapel.
Nu krijg ik misschien de banbliksems van de vrome Westendenaars en andere rooms-katholieke lezers over me heen. Natuurlijk weten zij dat. Ik ben er echter van overtuigd dat niet iedereen dat weet, vandaar Ā Ik heb gezien dat er al enige tijd een geel bord naast de ingang van de Sint-Laurentiuskerk in Westende - dorp staat. Die wordt namelijk gerestaureerd. Ziehier de tekst op dat bord.
Uit een meestal zeer goed ingelichte bron, verneem ik vandaag dat Westende-dorp er weldra weer een curiosum bij krijgt. Op het vroegere terrein van het zwembad van Zon en Zee, zouden namelijk de werken gestart zijn voor het optrekken van een moskee.
Abdelkader-Zaaf-Mokhrab, woordvoerder van de Westvlaamse moslimunie verheugt zich bijzonder over dit vooruitzicht. Hij is van mening dat moslims en katholieken perfect moeten kunnen samenwerken.
De actiegroep ĀWestende-dorp aan de rooms-katholieken!Ā deelt deze mening niet en overweegt gerechtelijke stappen om de bouw alsnog te verhinderen. Er wordt namelijk aan getwijfeld of dit project te rijmen valt met het gewestplan ĀOostende-MiddenkustĀ en met het ĀBijzonder Plan van Aanleg ĀZon en ZeeĀĀ.
De kans om bij het gerecht gehoor te vinden, is volgens ingewijden bijzonder klein, zolang de minaret, van waaruit vijf officiƫle oproepen tot gebed (de salat of salah)per dag, via een geluidsinstallatie, zullen weerklinken, niet boven de wettelijke hoogte uitsteekt. Een andere voorwaarde wordt waarschijnlijk dat er duidelijke afspraken moeten gemaakt worden, zodat de kerkklokken niet gelijktijdig geluid worden.
Het zou gaan om een Maghrebijnse moskee, waar alle Arabisch sprekende (soennitische) moslims afkomstig uit Marokko, Algerije en TunesiĆ« terecht kunnen.Het zou een indrukwekkend gebouw worden met een zeer bijzondere architectuur. Omdat de islam afbeeldingen van levende wezens verbiedt, zullen de muren van het gebouw versierd zijn met mozaĆÆeken en sierlijk geschreven teksten uit de koran. Hieronder ziet u een ontwerpfoto van de geplande moskee en van een minaret.
Omdat wij, westerlingen, meestal niet zo vertrouwd zijn met de islam, volgt hierna een korte uitleg over hoe moslims hun geloof belijden.
Op vrijdag is het voor mannelijke moslims verplicht om naar de moskee te gaan voor het gezamenlijke middaggebed. De imam gaat daarin voor. De gelovigen knielen tijdens het bidden met hun voorhoofd naar de grond en draaien zich daarbijin de richting van Mekka.
Traditioneel hebben mannen en vrouwen gescheiden gebieden. Dit komt waarschijnlijk voort uit de gedachte dat deze maatregel zou helpen in het uitbannen van 'onreine' gedachten, die de aandacht van het gebed kunnen afleiden. Ook de rituele reiniging voorafgaand aan het gebed vindt hierin zijn oorsprong. Deze vindt plaats in een fontein in de ruimte vlak na de ingang. Bij die ingang zijn lange rijen met planken voorzien om de schoenen op te zetten. De moskee moet altijd schoon en rein zijn, omdat het Gods huis is.
Welke gevolgen zou de nieuwe moskee nu kunnen hebben voor de Westendse bevolking? Aangezien West-Vlaanderen slechts een beperkt aantal moskeeƫn telt (7?) zullen moslims uit de wijde omgevingwaarschijnlijk hier de gebedsdiensten komen bijwonen. De gemeente zal dus voldoende parkeerplaatsen moeten voorzien. De gemeenteraad zou zich tijdens de volgende zitting uitspreken over een toelage om de werken te helpen financieren. Volgens een vooraanstaand lid van het college zou de moskee een verrijking betekenen die misschien de wedergeboorte van het dorp zou kunnen inluiden.
De aandachtige lezer heeft natuurlijk onmiddellijk begrepen dat dit blogbericht, gepost op 1 april, als enige bedoeling had hem of haar op het verkeerde been te zetten.
Toch beetgenomen? Niet getreurd! In elke aprilgrap zit natuurlijk een schijn van waarheid.
Zolang ik mij kan herinneren staan op het graspleintje tussen de kerk en de pastorij van Westende twee grafkelders en een grafzerk.
Dat laatste is tamelijk beschadigd en geen van de drie kan als kunstwerk doorgaan.
Maar wie ligt daar eigenlijk begraven? Dat wou ik nu eens weten. Waren dat Āzeer belangrijke personenĀ? Waren dat geestelijken die rond de kerk wilden liggen?
Felix werd geboren in Moereop 1 maart 1829, Sophie in Westkerke op 8 mei 1848.
Zoals het grafopschrift is ook het bidprentje van Felix in het Frans opgesteld. Ik vraag mij af waarom. Niettegenstaande talrijke navragen en meerdere opzoekpogingen ben ik er tot op heden niet in geslaagd te weten te komen wie of wat Felix Jonckheere was. Kan iemand mij misschien helpen?
Op het tweede grafkeldertje is enkel een kruis te zien.Ik heb ooit in mijn archief de naam Marie Platteaugenoteerd in verband daarmee, maar ik vind er niets meer van terug.
Het grafmonument ter hoogte van de pastorij draagt volgende gegevens
Gedachtenis
Pieter Depoorter
Geb Steenkerke 23 8ber 180. (afgebrokkeld)
Alhier overl. 14 7ber 1886
En van
Jacoba Fieren of Pieren
Zijn eerste vrouw
Geb Veurne 22 april 1803
Alhier overl 12 aug 1843
En van
Idonia Liebaert
Ā° Steenkerke (onleesbaar wegens afbrokkeling)
Alhier overl 25 9berĀ Ā (Ā)
Op de achterzijde
Joanna Depoorter
Geb Veurne
Overl 1878
Maria Depoorter
Sophia Depoorter
Petrus Joannes Depoorter, geboren in Steenkerke op 23 oktober (ca. 1801) en Idonia Joanna Victoria Liebaert, geboren in Steenkerke op 11.01.1806, die huwden in Veurne op 31-01-1844, waren namelijk de ouders vanGodgaf Pieter Aloys Depoorter die burgemeester was van Westende van 03.02.1903 tot aan het begin van de eerste wereldoorlog en die geboren werd in Veurne op 14.12.1844.
Maria (geboren 1834) en Sophia (geboren 1838) waren halfzusters van Godgaf en Joanna (geboren 1847) was een zuster.
In de zitting van 27.06.1921 keurde de Westendse gemeenteraad de inrichting van een nieuw kerkhof goed. Het oude, rond de kerk, werd door de oorlogsfeiten gans vernield en wat er van overbleef was te klein en de heren (ja, dames waren er toen nog niet bij) vonden ook dat een kerkhof in de dorpskom indruiste tegen de regels van de openbare gezondheid.
Het Armbestuur (= huidige OCMW) had reeds op 22.02.1921 grond ter beschikking gesteld buiten het dorp. Einde 1923 werd het kerkhof voltooid na meerdere zittingen daarover (over kruisbeeld, bredere wegels, haag, afsluiting, ingangshekken, enzĀ ) in de gemeenteraad.
Ze liggen niet echt in mijn weg, maar waarom werden die graven toen niet naar het nieuw kerkhof overgebracht? Kan iemand daar op antwoorden?
BEKENDMAKING
Natuurlijk moest de plaats van het gebeuren het klooster zijn dat in 1885 gesticht werd en al die tijd afhing van de orde van de zusters van de heilige Vincentius Ć Paulo van Kortemark. Niet minder dan elf zusters van die orde konden op de gelegenheidsfoto vastgelegd worden. Jullie zien ze hieronder.
Het zijn:
Jullie zien dus ook dat de namen ĀMorelĀ en ĀVerslypeĀ de meest voorkomende namen zijn onder de genoemde geestelijken. Het gezin van schrijnwerker Cyriel Morel en CĆ©line Jonckheere, die in de Lombardsijdelaan 5 woonden, werd gezegend met een groot aantal kinderen (15). Camiel werd pater Capucijn en de zusters Madeleine, Maria en EspĆ©rance traden in het klooster. 
De naam Chrysanthemum stamt uit het Grieks: 'chrys-' is goud en '-anthemon' is bloem.
>
Ik ben nog steeds voorstander van de klassieke begrafenis maar ik weet dat ik daardoor voor ĀouderwetsĀ versleten wordt of zal worden.
>
