|
Onze vrienden Roland en Juliette zijn echte Westendenaars van oorsprong maar beroepshalve zijn ze in Brussel verzeild geraakt. Net als wij zitten zij al maanden ‘in hun kot’ of moet ik schrijven ‘zitten zij al maanden opgesloten in hun appartementje’ op een vijfde verdieping in een drukke winkelstraat van onze hoofdstad?
Dat zijn geen soepele jonge mensen meer. Hun aanpassingsvermogen aan de moderne tijd verloopt soms wel wat stroef. Zij hebben noch computer noch GSM. Juliette houdt heel veel van ‘funshoppen’ of recreatief winkelen. Zij wil niet echt gerichte inkopen doen, maar het gaat haar eerder om de beleving. Sommige noemen dat ‘geld uitgeven om geld uit te geven’ maar dat past niet bij Juliette. Zij weet maar al te goed hoe hard men moet werken om een euro te verdienen.
Roland ging in de oude tijd (dat is vóór corona) één keer per week naar zijn stamcafé ‘Central’ in de Duivenhokstraat om een kaartje te leggen of om een potje te biljarten.
Moet ik nog zeggen dat die mensen heimwee hebben naar vroeger? Moet ik nog zeggen dat zij eens uit hun kot willen of zelfs ‘moeten’? Zij begrijpen uiteraard dat strenge maatregelen nodig zijn om het monster ‘corona’ te overwinnen. Natuurlijk eerbiedigen ze die nu al een jaar, zonder protest, overtuigd dat enkel zware beperkingen de cijfers kunnen doen dalen. Ja, zoals iedereen zijn ze wel ontgoocheld omdat er maar geen einde aan komt, grotendeels te wijten aan overtreders, niet enkel jongeren, die het beter schijnen te weten dan een overlegcomité van ‘slimme’ politici en hun nog ‘slimmere’ raadgevende virologen. Zij denken er zelfs niet aan dat onze verantwoordelijke bestuurders wel eens zouden kunnen tekortschieten in hun taak door onbekwaamheid of door gebrek aan vastberadenheid.
Ze gaan wel graag wandelen en gelukkig zijn ze nog goed te been, maar waar ben je vandaag nog veilig? Zo’n mooi weer! Dan moet je toch eens weg uit dat appartementje! Ze zetten hun mondmaskers op en met bus 38 reden ze naar Ter Kameren bos. Een ramp! Ze wisten natuurlijk niet dat iemand een zogezegde aprilvis gelanceerd had voor een nepfeest ‘La Boum’. Ze wisten nog minder dat duizenden mensen, (een 'honderdtal jongeren'!, volgens sommige media) die erop uit waren om feest te vieren, zonder mondmaskers en natuurlijk zonder de sociale afstand te eerbiedigen, daarvoor present zouden tekenen. Dat de politie daartegen moest optreden, dat vonden ze vanzelfsprekend. Helaas kwam het tot een heuse veldslag. Pepperspray, waterkanonnen, honden en zelfs agenten die te paard chargeerden kregen de massa niet uit elkaar. Aanhoudingen, gewonden langs beide zijden, dat was de zware balans.
En wie droeg daarvoor de schuld? Uiteraard de politie, althans volgens sommige media, die vonden dat men aan de feestvierders beleefd had moeten vragen of ze alstublieft het park wilden vrijmaken en of ze even hun honden en paarden wilden strelen.
Roland en Juliette waren gedegouteerd en hun bus kon hen niet vlug genoeg naar huis brengen.
Met de trein naar zee
Teneergeslagen vroeg Juliette ‘en als we nu eens naar de zee reden’. Met de trein, bedoelde ze, want een auto hebben ze niet. 'Daar komen wij toch altijd tot rust. In ons geliefde Westende.' Ze hadden nochtans ook de TV – beelden gezien en vastgesteld dat de kustburgemeesters een heilige schrik hadden voor de massa die tijdens het paasweekend op de dijk, het strand en de zee zouden afstormen. Ze zagen de taferelen op de perrons van vertrek en aankomst en de overvolle treinwagons. Moesten zij nog het risico lopen om besmet te worden enkele dagen vooraleer ze ingeënt zouden worden?
Niet dat dit zoveel zou veranderen want zelf al wordt beweerd dat men na één inspuiting voor 52% beschermd is, absolute zekerheid en veiligheid kan men daar voorlopig nog niet voor garanderen.
Zou de NMBS een oplossing vinden voor de mensen op de trein? Natuurlijk, en wat voor één!
Ze gaven in eerste instantie de gouden raad ‘Ga NIET naar de kust’? Eenvoudig toch? De West-Vlaamse gouverneur die geen kiezers meer in de watten te leggen heeft, raadde dit ook aan. Verloren moeite, natuurlijk, dus andere oplossing! Een plaats reserveren op de trein, zoals voor de Hoge Snelheidstrein? Om dat nu nog in elkaar te steken, was het al te laat! En dat zit niet in de traditie van de NMBS!
Minder personeel op de wagons? Dat moest het worden! Volgens Van Ranst (weer hij!) zijn de treinen goed geventileerd en slechts de helft van de zitjes laten innemen, dat moest de oplossing zijn. De passagiers de plaatsen aan het raam doen innemen, dan kunnen ze ook nog goed naar buiten kijken. Bijkomende stewards en politie zouden daar streng op toezien. De hilarische noot daarbij is dat deze regeling slechts geldt voor de rit naar de kust en niet voor de terugreis, terwijl het aantal reizigers dan juist hoger is.
En als er te veel kandidaten zijn voor één trein?
De bazin van de NMBS vond dat hele systeem ondoenbaar en dreigde ermee de treinen niet te laten rijden ‘Geen sprake van’ vond haar voogdijminister. Dan vond de NMBS dat ze alleszins toelating moest krijgen om haar ganse capaciteit in te zetten en moest de maatschappij van haar controlefunctie ontslagen worden.
Waarom willen al die mensen toch naar de zee?
Dat is volgens mij een goeie vraag? Voor Roland en Juliette was het antwoord duidelijk: ze wilden er eens tussenuit!
Ze kennen nochtans de toestand hier: alle gratis parkeerplaatsen bezet, restaurants, cafés en strandbars inclusief terrassen gesloten. Wie wandelt op de dijk moet opletten om niet door een andere wandelaar omvergelopen te worden. En hoe zit het met de vele winkeltjes? Moet men een afspraak gemaakt hebben om daarbinnen te geraken? Ja, maar dat kon ook nog aan de deur. En als men een wafel wilde eten of als al die kinderen een ijsje wilden? Dan moesten ze gewoon aanschuiven in één van de files, die nu nog langer worden omdat men de sociale afstand moet eerbiedigen.
En op één van de blauwwitte banken op de dijk plaatsnemen, maar die zijn maar twee meter breed en bieden dus slechts plaats aan twee personen. En als iemand een kleine of grote boodschap moet doen? Zijn er toiletten genoeg? Is er voldoende personeel om die te bemannen?
Maar ons gemeentebestuur, of is het onze burgemeester zelf, heeft de nodige voorzieningen getroffen
Roland en Juliette waren niet af te brengen van hun goesting om nog eens Westende weer te zien.
Het was helaas slecht weer, veel wind en ijzige koude, maar toch.
Ze stelden vast in Brussel-Noord dat het weer toch wel veel toeristen afgeschrikt had. Ze hadden op de trein al de plaats van de wereld. Zo comfortabel hadden ze het nog nooit gehad. In de opeenvolgende stations was men op de hoogte van de bezettingsgraad van hun aankomende trein en enkel de nog vrije plaatsen mochten bezet worden. En meer niet! Wat een luxe!
Toen werd Oostende veilig bereikt en ze stapten dus welgemutst op de kusttram. De sporen waren ontzand en zo werd de dijk van Westende bereikt in alle vrede en comfort. Nu alleen nog iets vinden om de innerlijke mens te versterken.
Maar eerst moest Juliette, na die lange reis, aan een kleine behoefte voldoen. Geen probleem, toiletten genoeg! De restaurants waren dicht en hun terrassen ook. Maar een menu afhalen mocht wel en Roland had al lang een verlangen naar verse mosselen, uiteraard met frieten. Juliette’s goesting ging eerder naar Oostendse tongen. Zo gezegd, zo gedaan! Maar waar moesten ze dat verorberen? Toch niet rechtstaande? Maar neen! Ze kenden toch ook de Jean-Marie! Ze wisten dat hij al langer oplossingen zocht om de inname van zijn gemeente rustig te laten verlopen. Ze hadden zelfs, zoals wij allemaal, zijn ruzie met ‘zijn’ gouverneur gevolgd. Hij wilde de terrassen op de dijk en de strandbars geopend zien. Maar dat werd hem niet gegund.
Hij had onlangs een besluit goedgekeurd waarbij de mogelijkheden voor raamverkoop uitgebreid werden. De horeca-uitbaters mochten nu hun aanbod maximaliseren en hun sanitair openstellen. Ze moeten er wel op waken dat er zich geen grote samenscholingen voor hun zaak vormden en dat de omgeving er netjes bij blijft. Tot de verrassing van onze ‘Brusselaars’ was er een unieke oplossing uit zijn brein gesproten.
Ze zagen dat de gemeente dan maar zelf terrassen of picknicktafels geplaatst had om de take-away drukte te beheersen. De burgemeester zag daarin geen ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’ maar ‘burgerlijke wijsheid. (Bron artikel van 2.4.2021 door Jeffrey Roos en Dany Van Loo.
“Om ervoor te zorgen dat de mensen niet her en der samentroepen op de dijk, plaatsen we tijdens de paasvakantie 30 extra tafels en 120 stoelen waar de mensen met de nodige afstand hun ijsje, hun meeneemhap of -drankje of hun afhaalmaaltijd uit een restaurant comfortabel kunnen nuttigen. We rekenen erop dat de mensen die tafels netjes houden. Ze tafels staan er iedere vakantiedag tussen 10 en 20 u. Ze worden vastgemaakt aan de balustrades en de stoelen worden om 20 uur opgehaald door de gemeente. We spreiden de take-away-tafels netjes tussen onze traditionele blauwwitte zitbanken in Middelkerke en Westende zodat we extra zitruimte voor etende en drinkende mensen creëren. Mensen mogen niet verwachten dat ze daar bediend of geholpen zullen worden. Het is een louter praktische maatregel om de druk op de bestaande zitbanken en -plaatsen weg te nemen en een compensatie voor de gesloten horecaterrassen,” benadrukt burgemeester Dedecker.
Ernaast waren ook bijkomende vuilbakken geplaatst en extra sanitaire units waren toegevoegd aan de bestaande openbare toiletten.
Juliette en Roland kenden de hevige wind en de kilte van de nabije zee maar al te goed en ze hadden hun kledij daaraan aangepast. Gezellig was het niet echt, maar ze waren gelukkig dat ze hun willetje hadden kunnen doordrijven.
Einde goed, alles goed, dus! En vrolijk Pasen!
Beste lezer, dit is geen aprilgrap! Wij hebben wel geen vrienden in Brussel.
|
