|
Dit artikel is mijn 156ste. Aangezien ik er elke week één lanceer, betekent dat dus dat ik er drie jaar mee bezig ben, zonder één week over te slaan.
Als men ouder wordt, dan rekent men niet meer met vijf of met tien jaar, respectievelijk blikken en tinnen jubileum genoemd. Jaar per jaar bekijken, dat is al lang genoeg! Om de officiële benamingen van jubilea te gebruiken, betekent dat nu na drie jaar mijn tarwe-jubileum of mijn derde katoenen jubileum. Kenden jullie die benamingen?
Levert het iets op? Dat is een moeilijk te beantwoorden vraag. In dit derde jaar mocht ik alvast een reactie van de blauwe en van de rode kant ontvangen. Mijn teksten worden dus toch gelezen aan het politieke front.
Op 29 maart 2008 mocht ik mijn 1000ste unieke bezoeker begroeten. De teller stond toen voor de viewers, op 1.796. Een gemiddelde dus, per week, van 40 bezoekers en 70 viewers.
Na twee jaar mocht ik mij verheugen in 7.656 bezoekers en 12.512 viewers, een gemiddelde van 75 unieke bezoekers en 120 viewers, bijna een verdubbeling dus. Vandaag, zijn we toe aan 18.142 bezoekers en 27.469 viewers, een gemiddelde per week over 3 jaar van 116 en voor het voorbije jaar van 202 unieke bezoekers en respectievelijk 176 en 288 viewers. Ik groei dus nog steeds, en dat op mijn leeftijd!!
In de populariteitsranglijst van het Seniorenforum sta ik nu op rang 248, dus 67 plaatsen opgeklommen. Niet dat dit veel uitmaakt.
En op naar mijn blikken jubileum (5 jaar), want voor de één of andere duistere reden bestaat er geen naam voor een 4-jarig jubileum.
Ik maak van het einde van een blogjaar gebruik om eens (opnieuw) te verwijzen naar een paar artikels uit het voorbije jaar.
Kunstwerken gevonden in de Steenstraat.
In de Steenstraat heb ik op 24 juni 2010 een kunstwerk ontdekt, dat volgens mij de aandacht verdient van het gemeentebestuur. Ik vermeld dit feit omdat het werk misschien in aanmerking kan komen voor de volgende Beaufort. In dat geval moet Middelkerke geen geld meer uitgeven voor de aankoop van een watertorenverlichting en nog minder voor een roestige Caterpillar van Wim Delvoye, de artiest die de Strontmachine maakte.
Misschien is er wel haast bij, want op de onderstaande fotos kan men zien hoe snel zon kunstwerk in waarde daalt. Die automobilisten en fietsers hebben toch nergens nog respect voor!!!
 
Op 28 juni 2010 groeide de kunstverzameling van de Steenstraat alweer aan met een prachtwerk.
Schijnbaar heeft de kunstenaar een voorkeur voor de omgeving (op 50 meter afstand!!!!) waar de werken van zijn/ haar kleinere viervoeters bewaard worden. Onvergeeflijk toch!
Nog over de Vacarsa
Op 15 november 2009 wijdde ik een artikel aan de Vacarsa. Sommige onder u weten nog dat Yvonne Strubbe, echtgenote van politieman Marcel Soete, er destijds huisbewaarster en verantwoordelijke was. Omdat ik graag nog wat meer informatie wou verzamelen, nam ik daarna contact op met de vzw Vacarsa, die nog steeds zijn zetel heeft in Boom.
Ik mocht mij verheugen over een vriendelijk antwoord van de secretaris Leo Hertman. Meer nog, een paar weken nadien stuurde de secretaris mij per email een brochure, die uitgegeven werd ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van de vzw in 1998. Daarin staat dat Vacarsa het pand verlaten heeft in 1977 (i.p.v. 1975) omdat het niet meer voldeed aan de veiligheidsvoorschriften en omdat een overeenkomst met de eigenaar voor aanpassingen aan het gebouw, uitbleef.
Ik kon daarin ook een verhaal lezen uit de pionierstijd van Vacarsa. Bij een tennispartijtje, gevolgd door een drankje, met de latere gouverneur van de provincie Antwerpen, Andries Kinsbergen en met Marcel Van Jole, ereschooldirecteur en kunstkenner en - criticus, achtte de toenmalige prefect van het koninklijk atheneum in Deurne, Frans Camerlinckx het ogenblik gekomen om zijn grote wens te uiten: hij wou voor zijn leerlingen een sociale vakantie inrichten aan de kust.
De Vereniging van oud-leerlingen der Antwerpse Athenea (VOLBA) was toen de grootste bond van de streek en bereikte alle athenea van de regio Antwerpen. Ere-voorzitter van VOLBA was de toenmalige gouverneur van de provincie, Richard Declerck terwijl Van Jole voorzitter was van de oud-leerlingenbond van een middelbare school in Antwerpen. Deze laatste paragraaf verklaart ook hoe de naam Vacarsa tot stand kwam: Vakantieverblijven voor leerlingen van athenea en lycea en rijksmiddelbare scholen van de provincie Antwerpen. In de periode 1947-1949 was Camille Huysmans Minister van Onderwijs.
De zoon van zijn zuster, Carlos Konings was de eerste secretaris van het pas gestichte Vacarsa. Deze nodigde Van Jole uit voor een etentje bij zijn moeder, die een uitstekende kokkin was. Daar konden beide de zaak bij de minister aankaarten en zo kregen ze bedden, matrassen en een fornuis voor de keuken in bruikleen, voor het reeds gehuurd vakantietehuis.
De minister werd natuurlijk uitgenodigd voor de inhuldigingsplechtigheid, die op een zondag zou plaatsgrijpen. Nu had Camille zich toch wel vergist zeker! Hij stond daar een dag te vroeg, op zaterdag. Hij besloot dan maar een dag te blijven logeren en vroeg mevrouw Soete- Strubbe hem als avondmaal gerookte haring en stoofkarbonaden te serveren, omdat zoiets bij officiële bezoeken nergens geserveerd werd. Eigenaardige combinatie, maar jullie weten ook wel hoe ministers zijn!
|
