|
Zes december 2000 zal in de Westendse annalen geboekstaafd blijven als een rampzalige dag.
Hoe zouden wij dat ooit kunnen vergeten? Er werd toen namelijk een bom gedropt op ons dorp met zware financiële schade voor de handelaars en eigenaars. Er werd ook een aanslag gepleegd op het rechtvaardigheidsgevoel, op de morele waarden en op het vertrouwen in de politiek van veel andere inwoners.
De ministerraad besloot die dag, onder impuls van onze socialistische streekgenoot Johan Vande Lanotte, een deel van Zon en Zee, eigendom van het ACW, aan te kopen voor de prijs van bijna 14 miljoen euro om er een opvangcentrum voor 750 asielzoekers in te richten.
Wij denken met weemoed terug aan ons bloeiend toeristisch dorp van vroeger
Een toeristisch centrum dat in het jaar 2000 nog 144.000 overnachtingen mocht boeken, moest plots verdwijnen om plaats te maken voor een centrum met (onbemiddelde) asielzoekers. Buitenstaanders, die er jarenlang druk het zwembad bezochten, waren er plots niet meer echt welkom.
Dat viel allemaal niet in goede aarde bij de Westendenaars. Die vonden trouwens dat er nog heel wat andere redenen tot ontevredenheid waren. Westende zou minder aantrekkelijk worden voor toeristen met minder inkomsten voor de handelaars tot gevolg. De eigendommen zouden in waarde verminderen. Het aantal voorziene asielzoekers was veel te hoog in verhouding tot 1000 dorpbewoners. Het leefmilieu van de dorpsbewoners zou geschonden worden. Het familiaal karakter van het dorp zou verdwijnen. Er werd gevreesd voor hogere onveiligheid (door criminaliteit en op medisch gebied). Bovendien vonden de mensen het opvangen in zon luxueus centrum en het onredelijk veel (belastings)geld besteden aan personen, waarvan de meeste vluchtten uit economische redenen, ongepast.
Er werd dan ook een actiecomité opgericht dat hardnekkig weerstand bood met pamfletten, boeken, fakkeltochten, symbolische acties maar vooral via een klacht bij het gerecht op basis van het feit dat Zon en Zee een centrum was voor verblijfsrecreatie waar niemand mocht wonen, terwijl asielzoekers dat wel deden.
De antihelden van de Zon en Zee story
   
Wij kunnen en zullen de talloze blunders van Michel Landuyt niet vergeten
De steun van de gemeente verlenen aan het asielcentrum zal ook de Westendse geschiedenis ingaan als de allergrootste blunder van burgemeester Michel Landuyt. Als jurist meende hij natuurlijk alles beter te weten. Hij vond het niet nodig ook maar één keer met de leden van het actiecomité te overleggen. Integendeel, hij strooide eerst zand in hun ogen door te doen alsof hij zich tegen de vestiging van het centrum zou blijven verzetten. Daarna maakte hij een bocht van 180 graden en werd hij de aartsvijand van de actievoerders. Hij gedroeg zich als Judas tegenover de Westendenaars.
Dat hij juist op zijn eigen (gerechtelijk) terrein gevloerd werd, bewijst natuurlijk dat zijn inschattingsvermogen te wensen overlaat. Dat bewees hij nogmaals toen hij de leden van het actiecomité wilde intimideren door ze in de gaten te laten houden, ja zelfs inlichtingen over hen te laten inwinnen door de politie. Zijn klacht bij het 'Centrum voor Gelijkheid van Kansen' tegen de schrijver van de boeken over het asielcentrum, werd door iedereen weggelachen, zelfs door Johan Leman.
Hij verkoos de vriend te blijven van de socialistische minister, zogezegd in het belang van Middelkerke, door een verschrikkelijk en waardeloos protocolakkoord met hem af te sluiten. Bovendien kwam daar nauwelijks iets van terecht. Geen enkel pestmiddel tegen de Westendenaars was hem trouwens te min. Het mooiste voorbeeld daarvan was de 'farce met de afsluiting van de vakantiestraat, die later vervangen werd door een onverlichte afval- en onkruidstraat met slecht wegdek. Landuyt bleef altijd maar volhouden dat de ontevredene slechts een kleine groep vormden. Niettegenstaande de feiten het tegendeel bewezen, met als pijnlijk hoogtepunt een beestachtige overval door een asielzoeker op een winkel in Nieuwpoort- bad, waarbij de winkeljuffer gruwelijk mishandeld werd, bleef hij beweren dat er helemaal geen criminele feiten gepleegd werden door bewoners van het centrum. Hooguit een paar zwartrijders op de tram. Toen het kalf verdronken was, werd dan maar een schijnveiligheidsplan opgesteld.
Michel vond bij de pers gretige afnemers toen hij het centrum een toeristische voltreffer noemde, de renaissance van Westende, een positieve balans. Aan de oppositie werd nauwelijks een antwoord gegund.
Toen het comité een kortgeding inspande, moest het bewijzen dat er schade geleden werd. Maar wat doet een rechter als de burgemeester het tegendeel blijft beweren? Dat heet op zijn minst ondermijning van de gerechtelijke acties door het comité.
Wij moesten helaas ook opbotsen tegen de arrogante acties van de directrice van het centrum
Michel Landuyt vond in Claudia Larsen een fanatieke medestander. Zij gedroegen zich beide als kampioenen in de desinformatie. De directrice vatte alles (veel te) groots op en zette alle middelen in maar vooral financiële, om in de belangstelling te komen. Een goede pers was haar voornaamste betrachting. Er kwam maar geen einde aan haar peperdure integratieprojecten. Door ijspistes te installeren en informatiedagen en opendeurdagen met dure attracties te organiseren, goot ze telkens olie op het vuur. Om toch maar succes te hebben, liet ze autobussen met asielzoekers uit andere centra aanrukken om haar werk te bewonderen.
Begreep ze dan niet dat ze de actievoerders daarmee een grote dienst bewees? Door haar ondiplomatieke, arrogante en misprijzende houding wakkerde ze onrechtstreeks hun motivatie aan.
Dat Vande Lanotte de handen boven haar hoofd hield, dat was voor iedereen duidelijk.
Initiatieven die veel kwaad bloed zetten, waren het plaatsen van een nutteloze maar dure afsluiting rond het centrum, de naamswijziging in De Passage en de invoering van educatief - sociale vakanties. Deze laatste moesten de indruk wekken, in het vooruitzicht van de volgende rechtszaken, dat Zon en Zee nog steeds een centrum voor verblijfsrecreatie was. De deelnemers moesten deelnemen aan het leven in het centrum om aldus een beter inzicht te krijgen in de asiel- en migratiepolitiek en in de internationale solidariteit.
Zoals voorzien werd daarmee enkel een weliswaar groot maar reeds geïnformeerd en reeds geëngageerd/ overtuigd publiek bereikt. Daarnaast meldden zich ook, maar in veel mindere mate, gewone toeristen- profiteurs aan.
We betreuren nog steeds de dubbelzinnige tussenkomsten van Jean-Marie Dedecker
Bij het vernemen van het nieuws dat in Westende een asielcentrum zou gevestigd worden, vond de ex-Lombardsijdenaar, dat het beter op zijn plaats zou geweest zijn in het voormalig militair hospitaal van Oostende, maar dat dit handig in het duinendecreet gemanoeuvreerd was, zodat enkel veldmuizen en konijnen er nog konden logeren. Hij moest toch ook iets zeggen!!!
Op de stichtingsvergadering van het comité in De Kroon beweerde de toenmalige senator nogmaals dat een asielcentrum in Westende - dorp niet kon en dat hij zich achter de inwoners zou zetten. Maar Jean-Marie vergat zijn mooie beloften en liet zich nooit meer zien, behalve toen hij de reuk van het geld van het integratiefonds opsnoof en de kans zag ijspistes te leveren, eerst aan het centrum en daarna aan de gemeente. Ik heb nooit begrepen waarom hij niet lastig gevallen werd in de rechtszaak tegen Michel Landuyt.
Wij zullen Johan Vande Lanotte zijn vijandige acties nooit vergeven
Vande Lanotte was de initiatiefnemer en de gangmaker van het asielcentrum in zijn achtertuin.
Hij wilde maar niet toegeven dat hijzelf daartoe het initiatief nam en niet het ACW, dat weliswaar graag op de kar sprong.
Hij geloofde niet meer in sociaal toerisme wegens te duur en wegens betere buitenlandse alternatieven. Hij was/ is ervan overtuigd dat een minister de wet mag omzeilen.
In zijn eigen stad wilde hij zon centrum niet wegens te dicht bij Engeland.
Hij zorgde er voor dat de directrice over overvloedige financiële middelen kon beschikken en dat voor alles en nog wat een beroep kon gedaan worden op allerlei fondsen, waaronder vooral het Europees integratiefonds. Hij vond de opvang in het luxecentrum sober.
Hij beweerde dat hij de wet zou wijzigen als het gerecht hem ongelijk gaf en dat hij het centrum nog liever zou laten verkrotten dan er opnieuw vakantiegangers in te steken.
De Westendenaars hebben bij vorige parlementsverkiezingen al met hem afgerekend. Misschien blijven ze dat ook in de toekomst doen.
En toch werd het asielcentrum uiteindelijk gesloten
Het actiecomité was overtuigd van zijn gelijk en hield voet bij stuk. Ook nu heeft de aanhouder gewonnen. In tegenstelling tot wat Michel Landuyt hoopte, nam de weerstand niet af en na verschillende rechtszaken in Veurne, Brugge, Gent en Brussel werd dan toch op 19 juni 2003 een rechtvaardige rechter gevonden die oordeelde dat het centrum dicht moest binnen de 6 maanden (namelijk op 19 december 2003). Het feit dat de asielzoekers woonden in een centrum voor verblijfsrecreatie gaf dus de doorslag.
Er was die dag grote blijdschap en opluchting in het dorp. En nu maar uitkijken naar een nieuwe toekomst voor Zon en Zee!!! Kon het ooit weer een toeristisch centrum worden???
en ook verkocht, maar na onwaarschijnlijk veel hindernissen genomen te hebben
In de zitting van 14 oktober 2003 verklaarde de Ministerraad zich akkoord met de verkoop in 2003 van het opvangcentrum voor zover de verkoopprijs de geschatte waarde van 9.660.000 euro bereikte.
Maar de bodemattesten, als die al ooit bestaan hadden, bleken verstreken te zijn. Zonder geldige attesten kon de verkoop niet doorgaan. Op 31 januari 2004 schreef Het Laatste Nieuws dat het een vergetelheid betrof.
Zodra de attesten er waren, werd verondersteld dat het centrum nu wel te koop zou aangeboden worden. Weer mis!! Op 21 mei 2004 liet de kalfvleessector via de rechter beslag leggen op het domein omdat ze eerst een tegoed aan te veel betaalde belastingsgelden wilden terugkrijgen.
De overheid tekende daartegen verzet aan en dat betekende weer uitstel.
Het Federaal Agentschap voor de opvang van Asielzoekers (Fedasil) bleef tot eind oktober 2004 verantwoordelijk voor gebouwen en personeel. Op 3 november 2004 werden de sleutels overhandigd aan de Regie der Gebouwen. Zij betaalden het personeel verder tot 1 januari 2005.
Op 2 november 2005 werd eindelijk beslist dat Zon en Zee mocht verkocht worden. De kandidaat-kopers dienden tegen 1 december 2005 een schriftelijk bod uit te brengen.
Diegene die dat deden, werden uitgenodigd op een mondelinge opbieding op 12 december 2005.
Het hoogste bod bedroeg 9.005.000 euro.
Aangezien dit bod de geschatte waarde van 9.660.000 euro niet bereikte, moest het voorgelegd worden aan de Ministerraad. Deze aanvaardde tenslotte toch het 655.000 euro lagere bod in de zitting van 14 december 2005 zodat de verkoop kon doorgaan. Tegenover een aankoopprijs van 13,6 miljoen euro, betekende dat dus een verlies van meer dan 4,5 miljoen euro. Reken daarbij nog gedane investeringen (194.428 euro) en onderhoudskosten (94.970 euro) en verwarming tijdens leegstand (47.924 euro) en gerechtskosten (13.071 euro), dan komt het totaal geleden verlies volgens het Rekenhof op 5.177.724 euro (meer dan 200 miljoen BFr!). of 37%.
Bij akte van 22 december 2005 heeft de Belgische Staat het centrum verkocht. Een feestelijke dag voor Westende!!!
Amper één dag na de verkoop en na het feesten werd het enthousiasme in Westende echter alweer bekoeld. De Brugse rechtbank van eerste aanleg besliste namelijk dat de verkoopsovereenkomst niet mocht goedgekeurd worden. Er was immers een klacht van de nv Parsifal Ontwikkeling uit Wilrijk.
De klager had op 1 december een offerte ingediend. Op 5 december zouden de verkoopsvoorwaarden eenzijdig gewijzigd geweest zijn waardoor de rechten van Parsifal zouden geschonden zijn.
Er moet dus gewacht worden tot de rechter daarover een uitspraak ten gronde gedaan had.
Op 8 maart 2006 besliste een rechter in Brugge dat de federale overheid eindelijk het centrum mocht verkopen.
Het is haast niet te geloven dat zoiets allemaal mogelijk is!!
Wie zijn de nieuwe eigenaars?
Op 8 januari 2007 verscheen de verkoop in het Staatsblad, met de volgende tekst
Art. 8. De akte van 22 december 2005 houdende verkoop door de Belgische Staat aan :
- de NV "leperse Bouwmaatschappij", afgekort "IEBO", koper voor 25 %;
- de NV "IMMOGROUP JOYE", afgekort "IMMO JOYE", koper voor 12,50 %;
-de NV «TWIN INVEST», koper voor 50%;
-de NV IMMO KAMAR», koper voor 6,25%;
-de NV «SISSAU IMMOBILIËN», koper voor 6,25%
van een complex van gronden, gebouwen en constructies gelegen Vakantiestraat 1, +1, en 2 te Middelkerke, met een totale oppervlakte van 5 ha 28 a 94 ca voor de prijs van 9.005.000 EUR.
Met al die groepen/ vennootschappen is het nooit eenvoudig om te weten wie daar juist achter zit.
De Ieperse (?) bouwmaatschappij NV (IEBO) heeft zijn zetel in de Albert I laan 234 in Nieuwpoort.
Volgens de notulen van de jaarvergadering van 4 mei 2005 is ze samengesteld uit de volgende rechtspersonen tot aan de jaarvergadering van 2011:
BVBA IMMAD, met zetel in de Albert I laan 234 in Nieuwpoort, met als vaste vertegenwoordiger Luc Wille, Emile
Verhaerenlaan 34 in Nieuwpoort.
NV FABIOLA, met zetel in de Lagaenestraat 5 in Diksmuide, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq, Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke.
NV NOORDZEEPARKEN, met zetel in Duinenweg 493 in Middelkerke, met als vaste vertegenwoordiger Louis Dobbelaere, wonende op hetzelfde adres.
NV ZEEPARKEN, met zetel in Generaal Notermanlaan 22 in Oostduinkerke, vast vertegenwoordigd door Guido Declercq op hetzelfde adres.
De NV FABIOLA werd benoemd tot voorzitter van de raad van bestuur, de andere werden benoemd tot gedelegeerd bestuurder.
De NV Immogroup Joye (IMMO JOYE), met zetel in de Normandielaan 13 in De Haan, is gevormd rond de onafscheidelijke tweelingbroers André en Roger Joye, twee West-Vlaamse selfmade men die ooit waren begonnen als arbeiders op een scheepswerf en later furore maakten met de eerste lunaparken en dancings aan de kust. Casinobazen zijn ze ook geworden, met de hulp van die andere grote naam aan de kust, Luc Rammant (+ maart 2010), ooit uitbater van het Middelkerks casino.
Charles Depoorter is de man achter de NV Immo Kamar Middelkerke, zeedijk 63.
De NV «TWIN INVEST», Albert I laan 96 Oostduinkerke, soms ook vermeld als Twin Properties, maakt deel uit van de NV Gromabel, een gerenommeerde vastgoedholding, actief in projectontwikkeling met jarenlange ervaring in nieuwbouwprojecten, tweede verblijven en vakantieparken aan de Westkust, Limburg en Noord-Frankrijk.
Daarachter gaan ook de voormalige Unilin investeerders (Quickstep) schuil, die gespecialiseerd zijn in isolatie, laminaten en isolerende daksystemen.
De NV «SISSAU IMMOBILIËN», Zeedijk 127 of Leopoldlaan 101 Middelkerke.
Ik dacht eerst dat de groep Caenen ook mede-eigenaar was, maar de heer Gregory Caenen antwoordde mij dat dit niet het geval is. Misschien zijn er nog wel andere. Ik heb ze echter niet teruggevonden.
Einde februari 2007 verkondigden de kranten dat de gebeden van de Westendenaars zouden verhoord worden. Het consortium van nieuwe eigenaars zal het gele hoofdgebouw uitbesteden aan een koppel van echte Westendenaars, Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont, die actief zullen zijn onder de naam Zeester Vakanties. Zij zullen zich specialiseren in de korte verblijfsformule en zullen tegen de paasvakantie 2007 starten met het Aparthotel Zon en Zee met 22 appartementjes en 8 studios.
Door op het volgende URL adres te klikken kunnen jullie kijken naar het filmpje dat de regionale zender Focus draaide ter gelegenheid van de opening. http://www.youtube.com/watch?v=54KuEvPIDis&feature=related
Buiten het hoofdgebouw en één gebouw in de Matthieulaan werd alles afgebroken en zo ligt het er nog steeds op het einde van 2010, 7 jaar na de sluiting. In een volgende bijdrage zal ik eens uitleggen welke de redenen daarvoor zijn.
Ondertussen is Westende dorp nog slechts de schaduw van weleer. Dat de verantwoordelijken daar maar eens over nadenken!!
Bronnen
Artikel in De Zeewacht van 23.02.2007 van xtmhttp://www.dekamer.be/FLWB/pdf/51/2779/51K2779001.pdf
http://www.ejustice.just.fgov.be/tsv_pdf/2005/06/07/05079809.pdf
Artikel in De Morgen van 10.01.2004 van Douglas De Coninck
http://www.vldmiddelkerke.be/?content=wie foto Michel Landuyt
http://www.johanvandelanotte.be/ foto Johan Vande Lanotte
http://www.lijstdedecker.com/nl/jean-marie-dedecker-186.htm foto Jean-Marie Dedecker
Artikel Het Nieuwsblad van 19.08.2002 Foto van Piet Van Belle
Rechtzetting ingevolge een email ontvangen vanwege Jan Dobbelaere
De groepen die de gronden en gebouwen aankochten vormen op heden de NV Zon en Zee.
Louis Dobbelaere zit in de firma IEBO via Kriss Vakantieservice BVBA, Henri Jasparlaan 179. Deze laatste firma kocht kort na de openbare verkoop de hotelgebouwen (gele gebouwen) over van de NV Zon en Zee. Jan Dobbelaere en Stefanie Surmont baten dus het Aparthotel uit in opdracht van Kriss Vakantieservice BVBA, waarvan vader Louis Dobbelare de zaakvoerder is.
|
