|
Moeju kriek en?
Als iemand uit mijn omgeving zich al te fel opwindt over iets dat zijn beloop nog moet krijgen, zich dus voorbarig en volgens mij dus nutteloos ongerust maakt, dan zeg ik ‘Moeju kriek en’.
De krik of autoheffer is soms onontbeerlijk.
Dat ondervond ook Jan 'uut' Westende.
Nu reet me zu noto lanks u lantweg en ineeënuki … u platu bant! Nu goöt in zu kofru en … gotvurmielu djuu: gin kriek!!
Wa nuu? Nu belt an teeëstu tbestu uus e nu vraagt an du vint die oopndoet otnu ki zien kriek mag gubruukn.
‘Ken ik gin oto’ zegt die vint ‘mo ojier u kielomeetr verdurgoöt weunt ur eën die wel u kriek et, mo tis nogal u roörn en kweetn nie ot nem go wiln geevn.’
‘Budankt’ zeg Jan e nu bugint tu stapn. Oendurtusjhn peistn:
‘Zoendr egt mensjhun zien die zoen weigrn vanundur kriek tu geevn?’
En nu stapt nog oendurt meetrs verdur e nu grakt nog u bitju meir upguwoen. Nu peist weeru:
‘Da zoe tog straf, wa zegn kik oenmeënsjhuluk, zien va ju krik nie tu wiln geevn an utwieën die in noöt is!'
Tieëntaln meetrs verdur istn nog veelu duldur.
“Kzoen dadu ki wiln zieën dat die keërl zu kriek nie zoe wiln geevn!”
Oendurtusjhn an daduus gukomn, beltn en ot du deuru oopngoöt roeptn:
“Oet gotvurd… ju kriek, kmoeëtn em nie mir en!
Müller en Janssens in de loopgraven tijdens WO I
Dit verhaal speelt zich af tijdens de eerste wereldoorlog. Aan de ene kant van de IJzer lagen de Belgen in loopgraven, geweer in de aanslag, aan de andere kant de Duitsers, op korte afstand van elkaar.
Zoals jullie wel zullen weten, is ‘Müller’ een veel voorkomende Duitse naam, terwijl er in Vlaanderen veel rondlopen die ‘Janssens’ heten.
Natuurlijk werd vaak over en weer geschoten in onmenselijke omstandigheden maar er waren ook perioden waarin het muisstil bleef. Als die te lang duurden en onze soldaten niets om handen hadden, dan haalden ze weleens rare toeren uit. Dat was ook het geval voor Albert en Fons.
Ziehier welk duivels spelletje ze op zekere dag speelden met de naïeve Duitsers. Destijds vertelde een oudstrijder uit Westende mij volgend (natuurlijk fictief) verhaal.
Albeir was u negtu sjherpsjhutru. Foeëns addu kloaru stemmu e nu rieëp, goeët luudu dat du Duutsjhu an du noovurkant van twoatur em goeët kostn oorn “Müller!”
Iedrein wit dat du Duuts stief gudiessieplieneert is/was en Georg Müller dij wienu dattur van em vurwagt wieërt. Nu sproenk regtu, fieks in u stievu mielieteiru oediengu, klakkunt me zu nieln teegn mukoar e nantwoordu “Jawohl”. Da daatn nie moeëtn doeën want dodeuru kreeg Albeir em duudulluk in zu vizieër e nu mistu nie.
U tiedutju loatr rieëp Foeëns u twiddu ki “Müller” en vandeezuki wast Kurt Müller die ‘Jawohl’ antwoordu en reageerdu op duzeëfstu tugtvullu mannieëru vaan zu kolleega e naamgunoot. Ook nu sjhoot Albeir weeru juustu.
Eindulluk vieël toen tog du mark van du Duutsjhu. 'Da moeëtn mu wiedur tog ook kun, ee, peisdun zu' (int duuts natteurlik!). Ein vannundur riëep ‘Janssens!’. En Foeëns antwoordu zo rap of du wiend ‘Sind Sie es Müller?”. En Fritz Müller teikundu me zu “Jawohl” ook zu doödvonnissu.
Zo verloren drie jonge telgen van een bekende Duitse naamfamilie kort naeen het leven, langs de IJzer. Jullie zien hierna een beeld uit de (op dat ogenblik rustige) Belgische loopgracht en één van de Duitse loopgracht.
 
Otto zoendur plak
Kstoen gisturn an du lugtun in Lombartsieddu agtur zo u nottootju zoendur plak en zoendur riebuwies, ju wit wel ee, u Naksieam of zontwa. Twieërt groeënu en kzaagn datn du neigiengu at voe tu vurtrekn, mo nu bleef agliek stoan. Kzein i mu neign, alli vint, subiet ist weeru roöd. Ja, lap, twas zo loatu!
Twiërt weeru groeënu e nu bleef tog we weeru stoan, zeekr.
Kwierdn da beu e klopn up zu ruutu en kvroegn ‘Moatju, stoa ju nantfring musjhieën up?’ Nein, zeitn, mo kstoan vurzeekurs up u sjieklittu.
|
