vrijdag was de postbode langsgeweest met een pakje voor mij, maar daar ik niet thuis was, moest ik het deze middag in de post gaan afhalen. ik vermoedde dat het het deken was , die Katty uit Hoogstraten gemaakt had. en ja, een prachtig deken, mooi afgewerkt. proficiat, Katty, het is heel mooi !!! ik heb er een foto van gemaakt, die je hier op mijn blogje vind. deze namiddag heb ik het meegenomen naar Annie. om 14 uur kwam de journaliste van 'de streekkrant'. elke week staat daar een artikel in van iemand die een bijzondere hobby heeft. de journaliste had een sos-je van Annie gezien die wol vroeg voor onze actie, en daarop heeft ze zelf contact met ons opgenomen. ze wilde eens weten wat wij met die wol doen. we hadden een heel aangenaam gesprek. ze vond het prachtig wat wij doen, maar toen ze de dekens en truitjes zag, was ze er helemaal weg van. ze heeft toen wat foto's genomen, normaal gezien komt het artikel met foto volgende week in de streekkrant. we kijken er heel erg naar uit....
'geef onze jongeren weer hoop, anders creëren we verloren generaties', zo luidt kinderpsychiater Peter Adriaenssens de alarmklok. nooit eerder werden onze jongeren zo met crisissen om de oren geslagen, nooit eerder kregen ze zo massaal te horen dat hun toekomst er slecht uiziet. en dat heeft nefaste gevolgen : tieners hebben nu vaak niets meer om zich voor in te zetten. de oproep komt er na een tournee van Peter Adriaenssens en de mensen van het onderwijsblad Klasse langs enkele Vlaamse culturele centra. het succes was enorm. ruim 4.500 ouders daagden op. 'Hoe kijken we naar jongeren?' was het uitganspunt van het debat. 'daaruit bleek dat ouders hongerig zijn naar ideeën over opvoeding. ze zijn bezorgd en willen dat hun kinderen worden behandeld als er problemen zijn. maar toch zien ze daarbij één ding over het hoofd. vele denken dat pakweg een echtscheiding de ergste effecten heeft vooropgroeiende tieners, maar in feite is het vooral de maatschappelijke onrust die jongeren parten speelt.' ouders zien sinds de eerste bankencrisis in 2008 in dat studeren opnieuw belangrijk is, maar tegelijkertijd duikt er een en ander zeer de kop op, stelt Adriaenssens. 'de recente bankencrisis heeft voor nog meer pessimisme gezorgd. het lijkt wel of onze generatie er niet meer in gelooft en dat op een ongelukkige manier wil overbrengen op kwetsbare tieners tussen 14 en 16 jaar. soms houd je het niet voor mogelijk waarover er aan de keukentafel gesproken wordt. een eigen huis kopen later? vergeet het manneke, want dat is te duur. een goed pensioen later? vergeet het, want de centen zullen op zijn.' op den duur wonen we in een land dat alleen nog plaats heeft voor winnaars. 'getalenteerde leerlingen zullen zich wapenen tegen de negatieve berichten. maar de grootst groep tieners, met taal- en gedragsproblemen, voelt de druk en haakt af. het aantal gedemotiveerde jongeren neemt dan ook toe. zelfs al halen we een diploma, er is toch geen werk voor ons, redeneren ze.' jongeren moeten weer hoop krijgen. en ouders kunnen daarin een belangrijke rol spelen. 'volwassenen moeten meer bescheiden zijn. want zo succesvol zijn ze niet. op het vlak van economie en milieu loopt het grondig fout. en niemand van ons kon dat voorspellen', aldus de professor. 'inplaats van de kinderen mee te sleuren in de negatieve spiraal, kan je hen beter stimuleren om iets creatiefs te doen. uiteraard moet je de realiteit onder ogen blijven zien. maar dat wil niet zeggen dat we niet hoopvol mogen zijn. werken moet opnieuw een positieve bijklank krijgen. er wachten nog voldoende uitdagingen, op onder meer vlak van energie, milieu en mobiliteit. laat de jongeren daarom dromen over een mooie toekomst, want dat houdt onze tieners gezond. (het nieuwsblad) psychiater Dirk De Wachter stelt dat veel ouders problemen hebben met opvoeden. ze zijn zelf verdwaald in het leven, hebben geen echte modellen meer en durven geen grenzen meer te trekken. het hoge aantal echtscheidingen en de nieuw samengestelde gezinnen maken het er niet makkelijker op. voor kinderen wordt materieel doorgaans goed gezorgd, ze worden dikwijls zelfs verwend, maar het schort aan gerichte en zelfverzekerde opvoeding. niet dat we terug moeten naar de jaren vijftig, maar het laissez-allez van de jaren zestig en zeventig breken ons zuur op en laat de balans al te zeer naar de verkeerde kant overslaan. kinderen zijn trouwens vragende partij. zij hebben nood aan bakens, richtlijnen en grenzen. geef hun die dan ook, anders voelen ze zich ouderloos, en missen ze hechting. dus moeten ouders, via onder meer media en het creëren van een ander mentaliteit, worden gesteund in hun manier van opvoeding. veel ouders zijn echter zelf nog kinderen, lijkt het wel. dat is een gevolg van de verkleutering van de samenleving, te wijten aan de media, vooral televisie en reclameluchtbel. dat zet mensen ertoe aan problemen uit de weg te gaan. vandaar het succes van games, maar ook van second life en facebook, waar mensen een illusionair leven leiden, dat nog weinig linken heeft naar de realiteit . in de media, de publiciteit en op het internet wordt het leven voorgesteld als een voortdurend feest, een aaneenschakeling van kicks en hevige emoties. men schetst een wereld waarin iedereen doorlopend het perfectie zelve is en zweeft van geluk. zo is het leven echter niet !!! het leven is een afwisseling van leuke momenten en tegenslagen, niet te vermijden verdriet... we gaan zo massaal mee met de dwanggedachte dat we doorlopend gelukkig zijn, dat we elke tegenslag als onoverkomelijk zien. dan zoeken we heil in pillen. de consumptie is niet enkel de schuld van dokters of de farmaceutische industrie het is vooral een samenlevingsprobleem : mensen willen een pil die hun de illusie geeft dat het probleem er niet is. het hoog zelfdodingscijfer hier in ons land is onrustwekkend. wat blijkt? 'eenzaamheid' is reden nummer 1. jongeren in de steden, die van jongs af al een fundamentele eenzaamheid ervaren, door het verlies aan hechting met de ouders. stress is voor velen dé grote boosdoener, uiteraard spelen werkdruk en onzekerheid mee.... vroeger trouwde men voor het leven, nu gaat men uiteen als de relatie zogezegd is 'opgeleefd'. het gaat om instant consumeren, geduld hebben en iets opbouwen is er niet meer bij. maar laat ons niet alle schuld op de maatschappij afschuiven, we hebben zelf een verantwoordelijkheid om geregeld eens na te denken over onze positie in het leven, om ons eigen doen en laten kritisch te evalueren. dat op zich kan al helend zijn en je wapenen tegen de tegenslagen die iedereen vroeg of laat moet incasseren in het leven. praten met onze kinderen, zodat ze niet meer opgroeien in eenzaamheid, en ze de toekomst niet meer zo somber inzien. dat is onze taak als ouders, en het is ook een investering in de toekomst : DE JEUGD IS DE TOEKOMST !
Lut is een zeer veelzijdige vrouw, is lector en onderzoeker aan de Arteveldeschool, zij zetelt in acht verschillende instanties, bezocht al heel veel derdewereldlanden o.a.met leerlingen van de Arteveldeschool voor diverse projecten, en is bovendien mama én pleegmoeder. laat mij toe dat ik wat meer vertel over deze sociaal bewogen, bijzondere vrouw. naast haar eigen zoon zorgt Lut ook nog voor twee adoptiekinderen en twee pleegkinderen. al twintig jaar staat zij ten dienste van pleegkinderen, die door de één of andere reden best niet thuis worden opgevoed. 'ik had evengoed zelf meer kinderen kunnen krijgen. ik voelde mij echter geroepen om zorg te dragen voor kinderen die een plaats verdienen in de maatschappij maar die door omstandigheden jammergenoeg niet kunnen krijgen.' het eerste kindje dat bij Lut kwam wonen was amper vier dagen oud. 'de mama was ongewenst zwanger geworden en zag het niet zitten om het kindje op te voeden. ik heb dat in haar plaats gedaan. zes maanden later had ze spijt van haar beslissing en koos ze wel voor de baby. na al die maanden een kind waaraan je ondertussen al gehecht bent weer moeten afstaan doet pijn. maar het doet deugd tegelijk. telkens een pleegkind weer terug naar de ouders kan, voel ik mij geslaagd in mijn opzet.' ondertussen heeft Lut al meer dan tien kinderen voor korte of langere tijd opgevangen. 'soms sta je wel eens voor een moeilijke situatie. ik probeer het pleegkind altijd zo rustig mogelijk te benaderen. in elk kind zit veel en mijn roeping is daar zoveel mogelijk uit te halen. en dat lukt best aardig. het doet deugd kinderen die door omstandigheden een slechte start namen in het prille leven te zien openbloeien', zegt Lut. voor de pleegmama heeft de opvang en de opvoeding van de kinderen nooit problemen met zich meegebracht. 'ik heb altijd heel dankbare kinderen gekregen. ik geef hen liefde en krijg van hen heel veel liefde, tederheid en genegenheid terug. dat betekent heel veel voor mij.' uit cijfers blijkt dat het aantal aanvragen voor pleegopvang het aanbod overschrijdt. 'uit de laatste berichten die ik opving zijn 90 aanvragen binnen waarvoor nog geen opvanggezin is gevonden. ik kan de pleegzorg nochtans alleen aanraden voor wie graag met kinderen bezig is. financieel wordt je er niet beter van. de kleine vergoeding en het kindergeld dekken enkel de kosten. maar ik klaag niet. bovendien krijgt een opvanggezin veel steun van verschillende instanties. pleegouders staan er niet alleen voor,' zegt Lut. Cynthia (18) woont al vijf jaar bij Lut. 'mijn mama kon niet meer voor mij zorgen. het was zwaar haar te moeten missen. ik dacht dat ik haar nooit meer zou weerzien. ik ben blij dat mensen als Lut zich willen inzetten om kinderen als ik op te vangen. ik hou van mijn mama en ga nog regelmatig bij haar. maar ik besef heel goed dat ik zonder het pleeggezin nooit die kansen zou krijgen die ik nu krijg.' (Fanny Lauwerier - het Nieuwsblad) dan wou ik nog iets bijzonders vertellen over Lut : dans-en bewegingsmethode ontwikkeld door Lut. met de dans en bewegingsmethode Moving Math krijgen jongeren meer vertrouwen in hun wiskundig en abstact denken. dat blijkt uit een onderzoek door de Arteveldehogeschool eind 2009 bij 779 leerlingen tussen tien en veertien jaar. MovingMath laat jongeren via dans en bewegine ontdekken dat ze spontaan wiskundige begrippen en vaardigheden gebruiken binnen een andere context dan die van wiskunde zelf; dans, ritme, muziek en het creëeren van eigen choreografieën staan bij MovingMath centraal. abstract en probleemoplossend denken of aan wiskunde doen, is niet het uitgangspunt, maar wel het spontane gevolg. veel kinderen, jongeren en zelfs volwassenen kunnen niet meer spontaan en creatief oplossend denken zodra ze dit kaderen binnen 'wiskunde'. die context blokkeert hem. MovingMath zoekt hier via dans en beweging een uitweg voor. deze dans en bewegingsmethode werd ontwikkeld door Lut De Jaegher, lector en onderzoeker in de opleiding 'Bachelor in het onderwijs : secundair onderwijs' aan de Arteveldeschool. ze voerde daarvoor een onderzoek bij 779 leerlingen in 24 scholen in Vlaanderen. op 18 maart stelde Lut haar boek 'MovingMath' voor. meer op www.movingmath.be
als ik deze morgen door de venster kijk, heb ik de indruk dat het lente is. het is alsof de natuur helemaal in de war is..... wij kunnen natuurlijk genieten van dit mooie weer, het is zalig om een fikse wandeling of fietstocht te maken. in de bloembak voor ons appartementsgebouw bloeien al bloemen ! gisteren was ik bij Antoinette, die nog steeds hersteld van een vervelende operatie. het gaat traag vooruit, zegt ze, en dat brengt mee dat ze zich nog wat stil moet houden. ik had wat breiwerk mee van Meulebeke, heel mooie gebreide kleedjes, brassièrkes, sokjes, dekens..... ze zal eens navragen of ze die kunnen gebruiken in het opvangtehuis in Astene, waar al sjaals en mutsen van ons naartoe gingen. via mijn blog kreeg ik een mailtje van Katty uit Hoogstraten, die me vertelde dat ze ook zou breien. ondertussen kreeg ik al bericht dat één deken af is, en ze het zal opsturen. dit vond ik echt zo tof, naast al die mensen die al breien, hebben we nu ook iemand uit Hoogstraten. de dekentjes komen zo een beetje van overal..... Annie had ook goed nieuws : in de streekkrant kan je vanaf nu een berichtje plaatsen, en Annie had daarop gereageerd met een berichtje om wol te vragen voor onze actie. een journaliste nam contact op met Annie, en komt maandagnamiddag even met Annie en mij praten over onze actie, een foto nemen, en dat zou dan in de streekkrant komen. ik kijk er al naar uit. een artikel in de streekkrant is een mooie reclame voor onze actie. we krijgen altijd al heel veel goede en aangename reacties, maar zoiets zet ons wat in de belangstelling, en das mooi meegenomen. een beetje belangstelling is heel belangrijk voor het voortbestaan van onze actie. we bereiken zo méér mensen, en kunnen dan misschien weer wol krijgen om verder te werken. misschien zijn er ook andere organisaties, die zich inzetten voor minderbedeelden, die onze dekens of breiwerk kunnen gebruiken, en ons dan contacteren. ik wil hier nog eens vermelden dat Patricia aan een website werkt van onze organisatie. je kan er al eens een kijkje nemen : www.debreimadammen.be
wij, en dat zijn Antoinette, Annie, Patricia en ik (de breimadammen) wensen jullie allen van harte een gelukkig en gezond 2012. en al beloofd de crisis niet veel goeds, en heel veel besparingen, het is toch wat je er zelf van maakt. met eenvoudiger en goedkopere middelen, een kleedje minder kopen, wat minder uitstapjes..... gaat het ook, en zullen we misschien wat kreatiever worden. mijn mama zei altijd : je moet zaaien naar de zak. en dat is wel zo. laat ons dus ons best doen om wat minder uit te geven, en we zullen daar ook plezier aan beleven. wij vier hebben er in elk geval zin in, dit nieuwe jaar willen we meer dan ooit onze actie succesvol houden. Patricia is bezig met onze website "de breimadammen", ik probeer U zoveel mogelijk op de hoogte te houden met mijn blogje, en de breisters, die breien naarstig voort, waarvoor onze dank. eerst en vooral wil ik vermelden dat we nieuwjaarskaartjes kregen van Huize Triest, die iedereen die meewerkt met ons aan de dekentjes, van ganser harte bedankt. Rita uit Heestert stuurde een prachtig, zelfgemaakt kaartje naar ons, om ons een gelukkig 2012 te wensen. van het Rode Kruiscentrum in Sint Niklaas waar we alle bewoners ( en dat zijn er een 200-tal !) verwenden met een mooi deken, kregen we volgende mail :
Dag Patricia, Annie, Antoinette en Nadine, eerst en vooral een heel warm, gezond, plezierig en gezellig 2012 toegewenst !! dankzij jullie knusse dekentjes is voor onze bewoners het jaar alvast warm van start gegaan ! Iedereen stond versteld bij het aanschouwen van de kleurrijke wollen berg ! de bewoners en het team van het Rode Kruis Opvangcentrum van Sint Niklaas wensen alle brei- en haaksters hartelijk te bedanken voor de enorm bewonderenswaardige inzet ! bij deze nogmaals een 'welgemeende merci' in naam van alle collega's, en bewoners, jullie hebben een enorm fijn project op poten gezet ! warme groetjes, Silvie
als dat geen mooie woorden zijn.... zoiets doet echt deugd. het is de eerste keer eigenlijk dat wij onze dekens rechtstreeks aan de mensen konden uitdelen. bij Huize Triest geven we dat af aan de verantwoordelijken, die ze dan verder uitdelen, maar in Sint Niklaas konden we ze aan de mensen zelf geven. we gaan zeker nog terug naar daar. ik richtte een mail aan Jacques Braet uit Maldegem, die met zijn actie vzw VLA-ROM (Vlaanderen helpt Roemenië) regelmatig met hulpgoederen naar Roemenië gaat. enkele jaren geleden gaven we al dekens mee met hem, en door hem zijn we eigenlijk begonnen met de truitjes te breien. graag zou ik nog eens wat gerief meegeven naar Roemenië, omdat de toestand in die weeshuizen daar zeer schrijnend is. de heer Braet en zijn medewerkers bezorgen elk jaar heel veel Roemeense kinderen hier een maand vakantie in een gastgezin. ze zoeken ook nog gastgezinnen die zo'n kindje een maand in hun midden willen opnemen. zoals U leest zijn er zeer veel mensen die zich inzetten voor anderen, op verschillende terreinen, en dat voelt goed ! met de crisis zullen nog meer mensen het moeilijk krijgen . maar als er zoveel goede mensen zijn, zoveel vrijwilligers, dan kan het niet anders dan dat ze toch op één of andere manier geholpen worden. dat is één van mijn wensen voor dit jaar. laat ons uitkijken naar een betere toekomst voor iedereen.
vannacht herdenken we de geboorte van Jezus. in sommige kerken, wordt nog een nachtmis opgedragen. Kerstmis is voor mij altijd speciaal geweest, want 59 jaar geleden gingen mijn pa en ma naar de nachtmis in Blankenberge. ze waren al twee jaar getrouwd, en nog steeds was mijn moeder niet zwanger, voor die tijd een beetje ongewoon.... maar het lukte niet. tijdens de nachtmis, deden mijn vader en moeder , zonder van mekaar te weten, een wens : een kindje ! en wat raad je : negen maanden later op 24 september ben ik geboren. mijn ma zegt altijd , dat je op kerstnacht om 12 uur een wens moet doen, dat die dan uitkomt. sindsdien doe ik dat steeds.
maar sinds dit jaar heeft Kerstmis nog een speciale betekenis. sinds vandaag, kom je , als je op Google 'De Breimadammen' intikt, op een website terecht, die Patricia aan het samenstellen is. deze website gaat een beetje hand in hand met deze blog. het gaat over onze actie, hoe het is begonnen, de vier die samen alles in goede banen leiden en de dekens verzamelen, en ook bezorgen aan hulpbehoevenden..... kortom, je kan er alles over ons lezen. deze website wordt is een initiatief van Patricia, die zowat onze Public Relation - vrouw is. ze kan werkelijk van alles. de website maken is nieuw voor haar, maar stillaan komt alles in orde. ik moet zeggen dat ik het resultaat verbluffend vind. van harte proficiat, Patricia ! voor Antoinette, Annie en ik is dat een meerwaarde voor onze actie. in de blog vertel ik over wat er nu gebeurt, maar Patricia gaat terug naar het begin. dus mensen die nu eens een kijkje op onze blog nemen, kunnen via de website méér te weten komen. ga gerust even kijken........ ik wens iedereen , in naam van Antoinette, Annie, Patricia en mezelf een zalige kerst, en vergeet niet een wens te doen !
ooit al eens gedroomd om even de plaats van de kerstman te mogen innemen? kadootjes uitdelen aan kinderen en grote mensen ? wij mochten dat gisteren doen ! met 'wij' bedoel ik Annie, Patricia , ik en Antoinette. hoewel Antoinette er lijfelijk niet bij was, wegens een onverwachte operatie waarvan ze nu moet herstellen, toch was ze er 'voor ons' bij. wij zijn gewoon een geheel, alles doen we samen, alles bedenken we samen, we kunnen in deze actie niet zonder elkaar. gistermorgen reed Patricia tot bij Antoinette, alwaar ze 120 dekens ging ophalen voor het opvangtehuis van Sint Niklaas. haar Jeep zat stampvol. ondertussen was ik al bij Annie, om mijn auto vol te laden. ik had de dekens van Stalhille mee, en bij Annie konden we de dekens van Drongen inladen. hoewel ze van het opvangtehuis gezegd hadden dat we geen truitjes of zo moesten meebrengen, had ik er toch enkele mee om eens te tonen. met een beetje meer dan 200 dekens samen, reden we naar Sint Niklaas. eerst stopten we bij het Shoppingcenter Waasland, om wat te eten, en nog wat inkopen te doen, want we waren maar tegen 15 uur verwacht in de kasteelstraat. toen we daar toekwamen, stonden Sylvie en enkele bewoners versteld van wat allemaal in onze auto's zat.... ze hadden zich geen gedacht kunnen geven wat wij maakten. de mooie kleuren van de dekens trokken heel wat aandacht. kleine kinderen gingen hun ouders halen, om hen de dekens te tonen. alle dekens werden naar de refter gedragen waar ze op de tafels werden gelegd. één voor één mochten de families binnenkomen om hun dekens uit te kiezen. er was voor iedereen een deken voorzien. elk zocht een mooi deken uit, zelfs de mannen waren heel enthousiast . we gaven de hele kleinsten een kleedje en de iets grotere kindjes truitjes ..... hun oogjes spraken boekdelen ! ze waren zo blij, zo uitgelaten, en ze zagen er zo supermooi uit in ons breiwerk. er waren enkele kinderen bij die goed nederlands praatten, doordat zij al een hele tijd hier naar school gaan. zij verstonden ons goed, sommige volwassenen konden een beetje engels, maar er waren er ook die vreemde talen spraken, die wij niet kenden. de bewoners kwamen van overal ter wereld. het opvangtehuis is een heel oud gebouw, maar er wonen wel een 200 tal bewoners. wij hadden alle drie te doen met die mensen, die van zo ver komen, en hier eigenlijk nog niet goed weten waar het naartoe gaat, wat staat hen te wachten? ze wonen daar wel goed, maar het is tijdelijk. wij hopen dat er een goed oplossing komt voor hen, dat ze hier een bestaan kunnen opbouwen, dat hun kinderen hier verder kunnen naar school gaan. wij waren heel blij, dat wij hen tenminste een warm deken konden schenken, waar ze zich kunnen induffelen, als ze naar teevee kijken, als ze eens een minder moment hebben, als ze hun slaap niet kunnen vatten..... het was eigenlijk de eerste keer dat we 'zelf' onze dekens konden uitdelen, en dat gaf echt heel veel voldoening. we zetten ons nu al meer dan zes jaar in , maken dekens voor minderbedeelden, allochtonen, daklozen.... en we doen het supergraag. toen we naar huis gingen hebben we beloofd om zeker nog terug te keren. dan zullen we meer truitjes meedoen, waar dat vonden ze heel mooi. wat ze vroegen : of we geen wantjes konden breien? dat is voor de kinderen, voor als ze met de klas op stap gaan, gaan schaatsen.... daar gaan we proberen voor zorgen. we gaan vragen aan onze breisters, of erbij zijn die wantjes kunnen breien. zo kunnen we weer een artikel toevoegen aan ons assortiment. onze uitstap bezorgde ons zo'n heerlijk gevoel, onze Kerst kan niet meer stuk. gisteravond heb ik Antoinette gebeld om haar alles te vertellen. zodra ze beter is, gaan we zeker nog eens terug naar het opvangcentrum met haar.
ik wens iedereen een zalige Kerst , gezellig samenzijn met de familie. ik hoop dat zoveel mogelijk mensen geluk mogen kennen, en dat diegenen die het niet zo goed hebben, betere vooruitzichten mogen verwachten. laat ons eens aan die mensen denken . dank U
vanavond om 20.45u in het programma KOPPEN op één, gaat het over breien die weer 'in' is. ik dacht dat dat heel interessant kan zijn voor allen onder ons, die graag breien, maar ook voor diegenen, die een leuke hobby zoeken; kijken dus.....
gistermorgen was het echt 'hondenweer' zoals we dat noemen. liefst van al was ik thuis gebleven in de gezellige warmte van ons appartementje, maar ik had beloofd om bij Angèle in Meulebeke en bij Antoinette in Rumbeke langs te gaan. ze hadden veel breiwerk staan, en dat kunnen we nu goed gebruiken in deze tijd van het jaar. rond 10.15u was ik bij Angèle. haar inkomhal stond vol met dozen en zakken dekens, sjaals, mutsen, truien.... ongelofelijk. we laden alles eerst in de auto. ik had de achterbank platgelegd zodat ik een grote laadruimte had, maar die zat helemaal vol, en ik moest zelfs nog gerief vooraan leggen aan passagierszijde ! we praten wat bij , bij een kop koffie en zelfgebakken 'lukken' van haar. heerlijk ! er belde nog een breister om te vragen of ik het gerief al afgehaald had, en toen Angèle zei dat ik er nog was, kwam ze onmiddelijk af, om toch nog haar laatste breiwerk mee te geven, en eens kennis met me te maken. de dame in kwestie is 65 jaar en zegt dat het breien een echte 'verslaving' voor haar is. vandaar reed ik naar Antoinette in Meulebeke. zij had ook aardig wat gebreid. er lag nog een deken die Maggy aaneengezet had, en vele lapjes van Antoinette zelf. dit alles vulde de rest van de passagierszetel, en zelfs op de vloer van de auto lag alles vol. gelukkig kon ik er net nog zelf bij.... bij lekkere sandwiches en een kop koffie praten we over de actie, onze familie en de komende feestdagen. ik realiseerde me dat ik best eens naar zuster Cécile van Ruiselede belde om te vragen of ik daar lapjes kon afzetten voor de missiekring. zij naaien veelal de lapjes van Meulebeke aan elkaar. het zijn ook uitzonderlijk mooie, gelijke lapjes, en dat werkt gemakkelijk. het was oké, zuster Cécile was thuis en ik mocht langskomen. een grote opluchting voor mij ! zo was ik ongeveer de helft van mijn lading kwijt. de rest (= afgewerkt breiwerk) heb ik thuis gesorteerd om verder te verdelen. er waren ook mooie gebreide slaapsokjes bij, die we misschien kunnen meenemen naar die kinderhome.... ondertussen leven we in volle verwachting naar volgende week donderdag. de dekens voor het opvangcentrum van het Rode Kruis in Sint Niklaas liggen klaar, en het is meteen weer een blij weerzien van ons vier : Antoinette, Annie, Patricia en ik. we hebben heel wat bij te praten, en te regelen voor de verdere verdeling van ons breiwerk. ondertussen hebben we al contacten voor nieuwe afzet-initiatieven. we proberen zoveel mogelijk mensen te bereiken. in de loop van de maand januari weten we hier meer over. Patricia heeft een gesprek met Lut, als het lukt kunnen we misschien gerief meegeven naar Rwanda. ik wil hier eens benadrukken als iemand weet heeft van transport naar arme landen, of ook van tehuizen in ons land, waar men de dekens en ander gerief kan gebruiken, U ons dit altijd mag melden. ondertussen breien wij verder.....
vorige week bracht Antoinette heel veel breiwerk mee van de missiekring in Ruiselede... waarvoor onze hartelijke dank, het is super wat zij daar allemaal breien !!! ik vond het heel spijtig dat ik niet meekon, maar ze waren blij dat Antoinette er tenminste was. ze heeft hen daar ingelicht over waar we de dekens allemaal naartoe doen in de komende weken. in Deinze was er een grote aktie om speelgoed in te zamelen voor kinderen waar de Sint niet langskomt, en daar had ze heel wat gerief naartoe gedaan. verder ligt alles nu klaar voor het opvangtehuis van het Rode Kruis in Sint Niklaas. en het is nu definitief : we gaan daar op donderdag 22 december naartoe. Sylvie van het centrum belde om de afspraak vast te leggen, en nog wat inlichtingen in te winnen. ze vroeg zich af of wij een vzw waren? ik heb haar kort uitgelegd, dat ik die actie gewoon begonnen ben, kort daarop geruggesteund werd door Antoinette, en daarna Annie en Patricia. ze vond het een wonderlijk verhaal, hoe het allemaal gekomen is, en dat er zoveel mensen breien en aaneennaaien. ze kijken uit naar onze komst. Annie is langsgeweest bij Huize Triest met dekens, en ze waren daar heel content, en ze moest alle breisters, en diegenen die helpen aan elkaar zetten heel hartelijk bedanken. de nood wordt nu echt hoog in die centra. gelukkig hebben we nog geen sneeuw gehad, maar wat niet is kan komen.... Angèle Perdu van de Ocra - Meulebeke belde dat iemand heel veel sjaals en mutsen gebracht had, en dat er ook veel ander breiwerk is binnengebracht. ik ga waarschijnlijk in de loop van volgende week naar daar, en dat zal allemaal goed van pas komen voor een tehuis van verlaten kinderen waar we binnenkort ook naartoe gaan. morgenvoormiddag komen de dames van Stalhille naar hier. ze komen ongeveer één keer per jaar met een volgeladen stationwagen. ik ben echt benieuwd hoeveel ze nu gaan bijhebben. hoe dan ook , t is allemaal welkom. en zoals ze in Huize Triest ons bedanken, wil ik zelf in naam van Antoinette, Annie , Patricia en mezelf al onze breisters, en naaisters en mensen die wol geven heel hartelijk bedanken, zonder jullie zouden we nergens staan , IEDEREEN IS BELANGRIJK ! jullie hielpen ons in de voorbije jaren een mooie actie op te bouwen, en heel veel mensen te helpen. DANK U !
na een week van ziekzijn, rusten en slapen..... was ik gisteren toch aan de beterhand. mijn agenda voor gisteren was leeg, dus ging ik naar Antoinette in Vinkt. het was al lang geleden, eigenlijk veel te lang, maar we zijn beiden zo druk bezig dat we op den duur geen tijd meer hebben voor onze beste vriendinnen en dat kan toch niet ! de bedoeling was om alle dekens voor het opvangtehuis van het Rode Kruis in Sint Niklaas klaar te leggen, zodat we eens een overzicht kregen van wat we nog allemaal hebben. bij Mariette in Drongen (de dame die de mooie randjes haakt rondom onze dekens) liggen een 70-tal dekens, dus moesten wij er nog een 120 tal klaarleggen. ondertussen konden we bijpraten over van alles en nog wat. in Deinze is een actie aan de gang om gebruikt en/of nieuw speelgoed te verzamelen voor kinderen die het geluk niet hebben dat de Sint langskomt.... ik heb de doos knuffeldieren, die ik vorige week afhaalde bij Rita in Heestert, afgezet bij Antoinette, die ze zaterdag gaat afgeven voor deze actie. U vindt er alles over op Reuzenblog. verder hadden we natuurlijk over onze actie, het bezoek aan het opvangcentrum in Sint Niklaas, en ook aan een opvangcentrum in Astene, in samenwerking met Elke van 'Ten Bossche'. vandaag telefoneer ik met Sylvie van het opvangtehuis in Sint Niklaas, om een datum af te spreken . zij denkt dat we best een paar dagen voor Kerst komen, zodat de bewoners elk een mooi kerstkado van ons krijgen (deken). we kunnen dan ook een praatje slaan met de mensen die zich daar inzetten voor daklozen, asielzoekers..... en met de bewoners. ik kijk er enorm naar uit, en met mij Antoinette, Annie en Patricia. vandaag is het breinamiddag in Ruiselede. ik had graag geweest, maar ik zorg voor Floortje vandaag, Antoinette gaat wel, en zo kan ze de mensen daar inlichten over waar we onze dekens gaan afgeven, en wat we eventueel nog kunnen doen. er staat ook heel wat breiwerk klaar die ze in Ruiselede voor ons breiden. maar het zal heel goed van pas komen de komende winter. op zolder zitten nog heel wat truitjes, sjaals, mutsjes, kousjes.... een deel daarvan gaat mee naar Astene. en zodra dat alles afgeleverd is, is er weer plaats voor nieuw breiwerk. ik moet zeggen, daar hebben we geen gebrek aan. de breisters zijn weer volop aan de gang. gisteren middag zei Antoinette dat het voorzeker breinamiddag was in Zeveren, iets verderop. ze keek eens in het parochieblad, en ja, twas zo. na het tellen en klaarleggen van de dekens, zijn we dan naar Zeveren gereden. daar waren ze heel blij dat we langs kwamen. Antoinette had het hen al lang beloofd, maar twas er nog niet van gekomen. en we vielen met ons gat in de boter : er was iemand jarig en er was heel lekkere taart met advokaat !!!! we hebben er met de mensen gepraat, en zij waren content om ons eens te zien, en hun breiwerk te kunnen tonen. het was supergezellig, spijtig dat de tijd altijd de grote spelbreker is, maar de namiddag was zo vlug om. we hopen zeker nog eens weer te gaan, want het is een goeie breigroep. en zo gaat het verder met onze actie......
deze week ontving Annie van haar collega Liliane het duizendste lapje van dit jaar, dat brengt haar totaal op 7500 lapjes !!!!! daarvoor verdient ze wel een pluim hé. Liliane zette zich van in het begin in voor onze actie, onder impuls van Annie uit Drongen. elke week gaf ze trouw lapjes mee met Annie. die worden dan verder verwerkt door Annie, die ze dan aan elkaar naait tot dekens. Liliane heeft een hart voor minderbedeelden, en met haar lapjes heeft ze al aardig bijgedragen tot het succes van onze actie. en niet alleen Liliane, natuurlijk, ook alle mensen die breien, dragen hun steentje bij. daarom probeer ik zoveel mogelijk mensen, of groepen die breien hier te vermelden met wat zij allemaal al gebreid hebben. Annie zei nog : moesten we eens al die lapjes samenzien, we zouden nogal verschieten....... en dat is waar, het zijn er duizenden !!!!!! ongelofelijk wat er al gebreid is. en we gaan door.... want er is veel nood. we zijn één grote familie, die warmte geeft aan daklozen, armen..... door ons mooi breiwerk, en dat is iets om terecht fier op te zijn. stilaan is het kouder geworden, we zijn ook al eind november. mensen die op straat slapen zullen dat ook heel hard voelen. onze dekens zullen heel erg welkom zijn. in deze koude, donkere winteravonden, is breien een plezier. dus als je zin hebt, brei rustig voort, de lapjes en dekens komen van pas. dinsdag is het breinamiddag in Ruiselede, en Antoinette en ik gaan er naartoe. de zusters hebben al laten weten dat er heel wat dekens en truitjes klaarstaan. een heel prettig weekend gewenst !
dinsdagmiddag vertrokken Annie en ik vanuit Drongen naar Heestert. we hadden nog allebei nooit over dit dorp gehoord, maar met ons madam van mijn navigatiesysteem, konden we niet verkeerd rijden. we hadden de keuze uit drie routes : 1 eco - route 2 kortste route 3 snelste route. we kozen voor de eco-route. ik dacht dat zal ecologisch zijn : weinig uitlaatgassen, groen..... en groen hebben we gezien. we reden langs smalle veldbanen, het uitzicht was prachtig, alleen waren we wat langer onderweg. sowieso, rond kwart over twee kwamen we op onze bestemming aan. Rita had me een tijd geleden gemaild dat ze een heleboel handgemaakte knuffels had, en nog wat dekens. die knuffels had ze indertijd gemaakt voor verkoop op een kerstmarkt, en de opbrengst was voor een goed doel. maar ze zijn toen gestopt met die actie, en ze had nog heel wat overschot en wilde die toch weer aanwenden voor een goed doel. via internet was ze op mijn blogje terechtgekomen. of wij met die knuffels niets konden doen? da is natuurlijk geen probleem als je weet dat we veel bij gezinnen en dus kinderen komen. we zijn van plan om in december naar het rode kruiscentrum van Sint Niklaas te gaan met dekens, maar dan kunnen we die kinderen daar ook verrassen met knuffels. het zijn prachtige in allerlei kleuren. Rita haar dochter Inne, was ook aanwezig. ze interesseerde zich duidelijk ook voor goede doelen, en minderbedeelden. ze luisterde naar alles wat we vertelden over onze actie. het was een gezellige namiddag, koffie en een lekkere zelfgebakken taart van Rita.... Rita breit verder en we hopen haar in de toekomst zeker terug te zien. je ziet dat dat recht uit haar hart komt en dat ze blij is dat ze anderen kan plezieren met haar breiwerk. omdat het toch al vroeg donker wordt, zijn we op tijd weer huiswaarts gekeerd. dit keer namen we de kortste route, maar.... de kortste route is niet altijd de snelste : we zijn tot in Waregem Centrum geweest, en dat op het drukste uur van de dag..... maar we hebben er heel veel mee gelachen, en nu weten we , volgende keer nemen we de snelste route !!! ik heb Rita gevraagd om de fotos van de knuffels nog eens door te sturen, en dan zet ik ze op mijn blogje. nog eens hartelijk bedankt Rita voor het mooie werk van jou !
een frisse ochtend... heb al een wandeling gemaakt... en eens nagedacht over vandaag. daar mijn vader heel erg geïnteresseerd is in de twee wereldoorlogen, heeft hij heel veel documentatie daarover, en heb ik die al eens ingekeken. ikzelf heb geen wereldoorlog meegemaakt, ben 58 jaar, maar vooral van mijn grootouders heb ik veel gehoord. ze hebben armoede, angst, verdriet meegemaakt. het waren gruwelijke tijden. ik heb heel veel eerbied voor de soldaten, die in onmenswaardige omstandigheden aan het front streden. ik heb de dodengang bezocht : je kan je niet voorstellen dat daar mensen leefden om ons te beschermen van de vijand. velen zijn gestorven, velen zijn teruggekomen na de oorlog. vorig jaar ging ik samen met mijn vader naar een namiddag hier in Eeklo, in het Zonneheem. daar kwam iemand praten die jaren in een concentratiekamp had doorgebracht, zijn broer en vriend daar was verloren, onmenselijke pijnen had doorstaan. met een vriend is hij na de oorlog thuisgekomen, maar getekend voor de rest van zijn leven. heel veel later is hij teruggegaan naar dat kamp, hij voelde opnieuw de pijn. hij had ook beeldmateriaal mee. iedereen zat er bewogen en stil bij..... de tranen rolden over zijn wangen toen hij vertelde.... hij doet regelmatig zijn verhaal voor groepen die dat vragen, maar hij gaat ook veel naar scholen. toen wij klein waren vertelden ons grootouders, die het meegemaakt hadden, maar hoe verder in de tijd, hoe minder mensen die er nog zullen zijn die het meegemaakt hebben en dat kunnen vertellen. hij wil de jeugd eens laten zien welke gruwel er bestaan heeft, om hen bij te brengen dat het niet altijd mooi en tof was.... daarom vandaag vind ik dat we speciaal aan die mensen moeten denken, die hun leven hebben gegeven voor ons land, voor ons. na de oorlog werd gezegd : NOOIT MEER OORLOG ! VREDE MOET ER ZIJN !!!
het is nu weer een triestige, gespannen tijd. het vormen van een regering lukt blijkbaar niet na al die dagen..... zeker niet bevorderlijk in de huidige situatie. grote problemen in Griekenland, Italië, Portugal..... en zeg maar ons land. het wordt soms allemaal rooskleuriger voorgesteld. na de oorlog moest er veel heropgebouwd worden, er was armoe, maar de mensen hadden de hel gezien en wilden vooruit, er kwam weer werk, er kwamen betere tijden. maar een mens zou een mens niet zijn als hij altijd maar méér wilde. en het ging goed, ze konden al eens een keer op reis gaan.... ze konden stilaan aan een eigen huis denken.... vrouwen gingen werken en met twee inkomens gaat dat gemakkelijk : twee, drie keren op reis, iedereen een auto, naar de fitness, op restaurant, dure kleren, schoenen die ze eigenlijk niet nodig hebben, maar gewoon omdat ze mooi zijn.... daartegenover staan heel veel mensen in de kou, die met een minimuum inkomen moeten rondkomen, armoede hebben, ja zelfs op straat leven. nu met de crisis, kan daar verandering in komen, en zullen alle gezinnen moeten inleveren, er zal moeten bespaart worden. en dat zal pijn doen. maar nog meest aan diegenen die het al niet gemakkelijk hebben. Radio JOE Fm doet een oproep voor gebruikt of nieuw speelgoed. het moet proper zijn en zeker niet kapot. op de site kan je zien waar ze in jou buurt rondkomen om het op te halen. met dat speelgoed gaan ze kinderen in instellingen, in arme gezinnen toch een eindejaarskadootje geven onder de kerstboom. heb je nog iets waar je kinderen niet meer mee spelen en in goede staat ? geef het aub aan die actie, het komt goed terecht en kan kinderen heel blij maken. Kerstmis is een feest van vrede, vrede die niet zo evident is in deze tijd, maar die er altijd zou moeten heersen. en het begint bij de gewone mensen, want, als wij als gewone mensen niet in vrede kunnen leven, hoe kan dat dan in een land, in de rest van de wereld..... beginnen we bij onszelf !
vorige week was ik bij Antoinette in Rumbeke. deze kranige vrouw breit al van in het begin van de actie, en sinds haar man twee jaar geleden overleed en ze altijd alleen zit, nog meer. ze had drie grote zakken lapjes staan. vroeger stuurde ze de lapjes op maar sinds mijn schoonbroer en schoonzus daar dichtbij wonen, ga ik ze afhalen. ze is altijd content als ik eens kom, we praten dan wat, drinken een kopje koffie, soms gaan we naar de Phildar winkel in de buurt, en dan rijd ik door naar mijn familie. van Lena Dezwarte uit Diksmuide kreeg ik een volle doos dekens toegestuurd, en donderdag was ik in Brugge in Integraal. daar trek ik altijd een volle namiddag voor uit. mijn mama was heel benieuwd en wilde eens meegaan. samen arriveerden we daar rond half drie. zuster Noëlla Lapon had een grote lading dekens, truitjes, sjaaltjes.... klaarstaan. zuster Maria Goretti was er ook. deze zuster is 82 jaar, en was 38 jaar in een missiepost in Belgisch Congo. ze kan er uren over vertellen. zij naait de lapjes aan elkaar die de vrijwilligsters en andere mensen binnenbrengen, en zelf breit ze ook. er was een vrijwilligster gekomen, een vrouw die vroeger les gaf bij de Maricolen. s avonds na school komt ze allochtone kindjes helpen bij hun huiswerk. ze breit lapjes , en zette een vriendin van haar ook aan om lapjes te breien. die vriendin gaat regelmatig thuiswachten bij een zieke vrouw. om zich daar wat bezig te houden had ze haar breiwerk meegedaan. de zieke vrouw vroeg waarvoor dat diende. ze vertelde van de lapjes waar we dekens van maken. de vrouw wilde ook breien, zo ging de tijd goed vooruit. en zo gebeurde.... de vrouw is zo blij dat ze zich niet meer verveelt, en wij hebben in feite weer een breister bij ! zuster Noëlla vertelde nog een leuk feit : op het Zand in Brugge in de ondergrondse parking, hebben ze nu toiletten gebouwd, en zoals overal is er daar een WC-dame. op een dag zat ze daar te breien en een Indiër (die in Integraal komt) kwam daar naar toilet. ze babbelden wat en hij vroeg haar wat ze breidde. zomaar wat, om de tijd te doden.... hij zei : je moet eens naar Integraal gaan, ze breien daar lapjes om dekens te maken.... en die vrouw is naar Integraal gekomen, uitleg gevraagd, en ze breit nu ook voor onze actie. dat zijn echt hartverwarmende verhalen. en zo weten we iedere keer wat verteld. mijn mama genoot zichtbaar. 43 dekens heb ik ingeladen, en nog heel veel andere breiwerkjes. gisteren ben ik alles bij Antoinette in Vinkt gaan afgeven omdat zij opslagruimte heeft. binnenkort gaan we eens een dagje tellen, en alles klaarzetten om naar het Rode Kruiscentrum naar Sint Niklaas te doen. we moeten daar 190 dekens voor apart houden, de rest gaan we voorlopig naar Huize Triest doen, want daar zouden ze er ook heel graag hebben met de winter die voor de deur staat. het geeft me een wrang gevoel : dat mensen die dekens nodig hebben , is door het feit dat ze niet in een gewoon bedje in hun eigen huis slapen, dat ze in de miserie zitten. met die crisis , zal het er niet op verbeteren. de kerstdagen naderen, een feest van vrede en hoop, en laat ons hopen dat het tij eens keert...... dat men inziet dat het zo niet verder kan. alles zou beter verdeelt moeten zijn. ieder mens zou een menswaardig bestaan moeten kunnen leiden, een dak boven zijn hoofd, voldoende voedsel, verzorging als ze ziek zijn, scholing, kleding.... hebben. het is misschien een utopie, maar eens....eens.... komt het wel goed. soms moeten we door een dal omdat alles weer goed zou komen. de crisis doet ons beseffen dat het minder goed gaat, de mensen moeten meer besparen, minder luxueus gaan leven, en net daardoor komt er misschien een kentering, gaan ze misschien eens beseffen wat het voor arme mensen moet zijn, die niet moeten minderen, maar helemaal niets hebben, eigenlijk véél tekort. toch ben ik gelukkig dat wij een klein beetje van hun miserie kunnen verlichten, door hen warmte te geven. en warmte is belangrijk voor de mens. de baby'tjes in Senegal hebben betere levenskansen als ze gewikkeld worden in een warm dekentje, vertelde Trees Van Hove, die elk jaar veertien dagen moedertjes helpt bevallen in Mbour, Senegal. ze neemt steeds dekentjes van ons mee naar daar. maar ook voor oudere , zwakkere mensen is de warmte heel belangrijk. ieder mens kan genieten van warmte, daar kan ik van meespreken. ik knuffel me zo graag in een deken, dat geeft me een fijn gevoel, is dat bij jullie ook niet zo? wel , die warmte en dat fijn gevoel geven wij door met onze dekens !
we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! maar bij mij is het elke keer een fijn moment als ik naar het graf ga van mijn echtgenoot, die ondertussen al 26 jaar overleden is. het is een moment van nog eens iets te kunnen zeggen tegen hem, gewoon eens in alle rust daar bij hem zijn ..... zo ervaren mijn dochters dat ook.
vorige maandag moest ik naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijks onderzoek. het is nu vier jaar geleden dat ik darmkanker kreeg. ik was deze keer best wel zenuwachtig, maar alles bleek in orde te zijn, binnen een half jaar moet ik dan voor een scan. ik was heel blij en met mij iedereen die me kent.
deze week heb ik nogal wat te doen, maar ik probeer eens naar Ruiselede te gaan waar op dinsdagnamiddag de missiekring samenkomt. ik moet dringend naar Rumbeke naar Antoinette waar heel veel lapjes klaarliggen, maar dat zal voor deze week niet meer zijn. ik wil heel graag eens een dagje in Vinkt doorbrengen om met Antoinette op haar zolder de voorraad dekens te controleren. we moeten 190 dekens hebben voor het opvangtehuis van Sint Niklaas tegen eind november, en verder wil ik zeker Huize Triest niet vergeten. het begint al koud te zijn , en dan komen de dekens van pas. het stemt me droef als ik op tv die daklozen zie in Brussel en andere gemeenten, die families die met kleine kinderen op straat moeten doorbrengen...... langs de andere kant zie je dan die politiekers die maar bakkeleien over van alles en nog wat, en geld uitgeven aan dure projecten..... dit kan toch allemaal niet !!!! als gewone mens kunnen we daar niet veel aan veranderen, maar met onze dekentjes kunnen sommige daklozen zich toch een beetje warmen. ik wou dat we ze allemaal een warme plaats in een huis of oude kazerne, of een ander gebouw dat toch leegstaat, en zo zijn er hoor, konden geven, zodat ze beschut zijn tegen de kou. dat zou toch al een begin zijn. laat ons dat hopen en eens speciaal bidden voor die problemen. wij hebben het hier goed, maar dat zou voor iedereen zo moeten zijn. wij zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal mensen onder elkaar.
mijn ouders zijn 60 jaar getrouwd, en dit komt niet zoveel meer voor. toen ze 50 jaar getrouwd waren, hoopte ik stilletjes dat ze de 60 zouden halen, en eindelijk is het zo ver. ze zijn allebei nog in redelijk goede gezondheid, buiten wat ongemakken die wel niet abnormaal zijn voor hun leeftijd. ze genieten nog beiden van hun hobby's : mijn pa heeft een indrukwekkende postzegelverzameling van wel 250 boeken, en hij vult alles nog verder aan. mijn mama heeft haar hart verloren aan kaarten. samen met haar nichten en een vriendin kaarten ze soms verschillende keren per week. mijn broer, mijn drie zussen en ik zijn heel blij dat we onze ouders nog bij ons hebben en hopen dat dat zo lang mogelijk zo blijft. zondag was er groot feest voor de familie. iedereen heeft er van genoten en het was tevens een gelegenheid om onze tantes en nonkel, neven en nichten nog eens weer te zien. als je ouder wordt gebeurt dat niet zo vaak meer, spijtiggenoeg. normaal moest ik vandaag naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse coloscopie, om te kijken of alles nog in orde is of dat de kanker weer de kop opsteekt....... maar de dokter is ziek, dus moet ik aanstaande maandag binnen.
vorige week zijn Antoinette, Annie en Patricia bij mij op bezoek geweest om mijn verjaardag te vieren. Patricia was op reis op 24 september, dus hadden we dat uitgesteld. het was echt weer zalig om een namiddag samen door te brengen en wat te kunnen bijpraten. de winter komt eraan en dan hebben we weer veel brei-werk. we gaan weer op zoek naar wol want de voorraad is fel verminderd. we zijn dekens aan het maken voor het opvangcentrum van het Rode Kruis in Sint Niklaas, ook voor Huize Triest natuurlijk en er zal nog wel één of ander bijkomen. zo gaat ons leven verder hé, met één rode draad : onze actie. we hebben mekaar gevonden door de actie en vormen echt een klavertje vier, we vullen mekaar perfect aan. we gaan er weer tegenaan om arme mensen, daklozen te beschermen tegen de koude en een knus gevoel te geven, want zeg nu zelf, wat is er aangenamer dan je te kunnen wikkelen in een mooi , warm, gebreid deken !
sinds gisteren is het weer herfst ! jullie merkten het wellicht al aan de bladeren van de bomen, het is ook wel iets kouder. de dagen worden korter, het is vroeger donker, echt een tijd van het jaar dat je liever thuis in je zetel zit. het breiwerk wordt weer bovengehaald, er wordt méér televisie gekeken. zo heeft ieder tijd van het jaar zijn eigenheden. ik kreeg deze week een mail van Frieda. Frieda heeft Parkinson en breit vierkantjes. ze vroeg me of we verder doen met de actie? zeker en vast Frieda, en proficiat dat je zoveel moed hebt om dat allemaal te doen ! en net als Frieda zijn er nog heel veel die weer aan het breien zijn gegaan. gisteren was ik in Waarschoot-Beke bij Agnes. daar stonden heel veel dozen klaar. we hebben ze ingeladen en de auto zat echt vol ! we zijn er dan mee naar Huize Triest gereden. op de pad zaten vier kindjes te spelen, eentje ervan had één van onze gebreide truitjes aan ! zij waren zo blij toen ze ons zagen toekomen. op de binnenplaats was het heel druk, ik vermoed van allemaal mensen die opvang kwamen zoeken. ik heb de auto uitgeladen en ze kwamen nieuwsgierig kijken. alles werd in de voorraadkamer gezet om ze dan te verdelen. toen ik naar huisreed dacht ik : we zijn weer vertrokken hoor Nadine. gisternamiddag kreeg ik dan telefoon van het opvangtehuis van het Rode Kruis uit Sint Niklaas. we gaan eind november, begin december naar daar met dekens voor de bewoners (190). daar kunnen we dan eens samen koffiedrinken en een praatje slaan met de begeleiders en wie weet met de bewoners. dat zou eens leuk zijn.
twee weken geleden crashte onze computer ! we schrokken er heel erg van..... je verwacht dat niet. langs de andere kant hij was acht jaar, en naar het schijnt is dat een redelijke ouderdom voor een pc. maar, daar ik eigenlijk niet zoveel ken over de pc had ik geen back-ups gemaakt met als gevolg dat ik alles wat opgeslagen was kwijt was, inbegrepen alle e-mail adressen en zo....
daarom in de eerste plaats een oproep aan RITA : ik ben al je mailtjes kwijt, je e-mail adres, je gewoon adres..... wil je me aub eens mailen zodat ik weer contact met je kan opnemen.
ondertussen heb ik een reservecomputer zodat ik weer op mijn blogje kan schrijven en mailen (naar de adressen die ik heb) en ondertussen kreeg ik telefoon uit Waarschoot - Beke om dekens op te halen. in Ruiselede starten ze weer met breien op 26 september, we krijgen dan ook een rondleiding in de tentoonstelling van Illud Mane. Antoinette uit Rumbeke heeft ook weer heel wat vierkantjes klaar. bij mij thuis zijn er ook heel wat vierkantjes afgeleverd..... en zo zie je maar dat alles weer zijn normale gang gaat, en er weer meer gebreid wordt. ik had contact met het opvangcentrum in Sint Niklaas, en ze gaan ons binnenkort een afspraak geven. we mogen dan dekens brengen die ze dan als cadeautje aan de bewoners gaan geven. in Watervliet zijn ze ook weer aan het breien na de zomer. Huize Triest is ook weer open om gerief te brengen, dus zullen we daar zeker gebruik van maken. en daar zullen zij niet rouwig om zijn. laat ons dus maar met gerust hartje de winter tegemoet gaan, we zullen heel veel dekens, truitjes, mutsjes en sjaals hebben om te bedelen ! dank voor jullie inzet !
ik kreeg een heel mooie tekst van Bond zonder Naam die ik heel treffend vond.
Bond zonder Naam gaat samen met heel de samenleving door woelige tijden. elk systeem wordt vandaag in vraag gesteld. de grenzen van de democratie lijken bereikt. justitie is hopeloos verouderd. we lijken weinig geleerd te hebben van de financiële crisis van 2008. we hebben ons laten verleiden en misleiden door het verhaal van "steeds meer". met z'n allen zijn we weggedreven van het wezenlijke. vervreemding is het diepe trauma van het Westen. velen leven met een stil verdriet.
de mensen zijn moe. Hét moe. voelen zich uitgewrongen. de nood aan rust is groot. ze willen vrede, tijd voor zichzelf. stilte.
kost wat kost vasthouden aan antwoorden waarvan iedereen weet dat ze niet meer werken, is geen goede zaak. daarom kan een eerlijke "ik weet het niet meer" een zeer hoopvolle boodschap zijn. durven zeggen dat we het niet meer weten is een begin van waaruit we naar nieuwe en betere antwoorden kunnen zoeken. en daarvoor is stilstaan zo belangrijk.
de duurzame stilte is helend. zuiverend. ze maakt dat het lawaai aan de binnenkant verstomt en de zintuigen worden aangescherpt. omdat je vertraagt, ontstaat van binnen een open ruimte waarin nieuwe antwoorden kunnen groeien. willen we de problemen die op ons af komen aankunnen, dan zal deze oase van verstilling en verdieping een centrale plaats moeten krijgen.
ik denk dat dit een beetje de geest van de tijd weergeeft, daarom ook dat ik het zo treffend en mooi vond.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
Lut is een zeer veelzijdige vrouw, is lector en onderzoeker aan de Arteveldeschool, zij zetelt in acht verschillende instanties, bezocht al heel veel derdewereldlanden o.a.met leerlingen van de Arteveldeschool voor diverse projecten, en is bovendien mama én pleegmoeder.
na een week van ziekzijn, rusten en slapen..... was ik gisteren toch aan de beterhand. mijn agenda voor gisteren was leeg, dus ging ik naar Antoinette in Vinkt. het was al lang geleden, eigenlijk veel te lang, maar we zijn beiden zo druk bezig dat we op den duur geen tijd meer hebben voor onze beste vriendinnen en dat kan toch niet !
we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
