gisteren was de moeilijkste dag voor mij sinds fien in het uz ligt. ze moest een rugmerpunctie hebben en ook die zware chemo zou ze toegediend krijgen. ze is daar echt heel bang, want telkens heeft ze heel veel pijn. in de voormiddag hadden we nog plezier gehad en samen gekleurd. jan kwam in de namiddag na zijn werk ook. we wisten dat ze elk moment konden komen om haar mee te nemen naar de onderzoekskamer. toen het zo ver was, wachtten we gespannen tot het voorbij was. ondertussen kwam de dokter bij ons en vertelde dat haar bloed kankervrij is, het merg moeten ze nog onderzoeken. ze reageert heel goed op de chemo en als alles goed bleef mag ze vandaag, dinsdag naar huis. we moeten ook geen masker en schort meer dragen, doordat ze een grotere weerstand heeft. woensdag moet ze dan even terug voor een scan, en elke dag voor bloedafname. op maandag en dinsdag wordt ze dan opgenomen voor de punctie en zware chemo, en de vrijdag een dagopname voor de gewone chemo. een zware opdracht, maar het feit dat ze nu eens in haar eigen bedje zal slapen en thuis kan zijn, zal haar allicht veel deugd doen. ondertussen mocht jan fien weer naar de kamer dragen. ze zag er echt niet goed uit en weende van de pijn. zoiets breekt je hart. ze duwde op mijn hand zo hard ze kon, om haar pijn wat te verdragen. ze moest plat blijven liggen voor de rest van de dag en nacht. samen zijn we toen bij haar gebleven geen van ons beiden wilde naar huis. de verpleegster had het ook moeilijk. voor hen is dit een loodzware job. al de kinderen die daar terechtkomen hebben kanker en komen voor een hele periode naar het ziekenhuis. ze bouwen echt een band op met de kinderen. inge kwam s 'avonds om bij fien te slapen. ik hoop dat ze ondanks alles toch een vrij rustige nacht had. straks maak ik me klaar om nog een dag door te brengen bij haar. ik kijk er al naar uit.
er zijn ergere vormen van armoede dan die van geldgebrek want een leven zonder liefde maakt zelfs een miljonair nog gek er zijn vele vormen van armoede al heeft iemand nog zoveel geld als ziekte iemands leven binnenkomt zijn ook zijn dagen geteld geniet daarom van elke dag van de kleine dingen uit het leven want die zijn o zo waardevol en worden je GRATIS gegeven
dit gedicht vond ik op een wandeling door blogland. ik vind het heel mooi . zondagnamiddag toen ik bij fien in het uz was, kwamen mijn jongste dochter tamara en haar man sven op bezoek. ik vertelde al dat zij twee honden hebben (cockers) . zij gaan vaak op een forum voor hondenliefhebbers en maken ook wandelingen samen met die mensen van het forum. natuurlijk had tamara over ons fientje gesproken. die mensen hadden daar massaal op gereageerd door kaartjes te sturen en sommigen stuurden zelfs een mooie knuffelhond. die kaartjes en knuffels bracht tamara zondag naar fien, die ook een grote dierenvriend is . de blik in haar oogjes maakten me zo blij. mij raakte het heel erg dat die mensen, die fien niet persoonlijk kennen toch zo begaan zijn met haar. zelf kreeg ik ook al kaartjes van mensen, die mij kennen of gebreid hebben voor de dekens voor pakistan, talloze mails om te informeren naar fien en haar en onze familie sterkte te wensen deden ons zoveel deugd en daarom wil ik iedereen danken hiervoor. die dingen tonen ook aan dat er echt liefde onder de mensen heerst en dat is waar het allemaal om gaat. het zijn de kleine dingen die het hem doen.
dappere fien, mijn klein, lief prinsesje om je zo te zien liggend in je ziekenhuisbedje ...altijd welgezind 't zonnetje in huis door ieder van ons bemind. we bidden allen en zijn overtuigd je komt hier genezen uit !
mijn dappere meid omringd door de beste zorgen komt voor jou een nieuwe morgen het is nog een lange weg te gaan het eind van de tunnel is nog niet in zicht stap voor stap...maar je zal er staan ! dat voorspel ik je in dit gedicht.
kent iemand de weg naar Poeke? ooit van het kasteel van Poeke gehoord? het is een heel klein, pittoresk dorpje in de nabijheid van Lotenhulle, Vinkt en Aalter. het dorpje alleen al is geweldig mooi, maar de parel is wel "het kasteel van Poeke". op een mooie voorjaarsdag is het echt eens de moeite om daar eens een wandeling te maken en het prachtige kasteel te bewonderen. de stad Aalter heeft het aangekocht en renoveert het nu. het gemeentebestuur van aalter gaat de komende vier jaar maar liefst 2,5 miljoen euro besteden aan de verdere uitbouw van het kasteeldomein. het zou zonde zijn om zo'n gebouw te laten vervallen. elke eerste zondag van april tot en met september is er een klassiek apéritiefconcert. het is de bedoeling dat er regelmatig activiteiten plaatshebben van of door de mensen van aalter. om meer te weten te komen over het kasteel van poeke kan je eens een kijkje nemen op de site : www.poeke.net gisteren was ik er met patriek, je raadt het nooit....er is momenteel een biljarttornooi aan de gang! in de verschillende zalen worden er op verschillende biljarts wedstrijden gespeeld in voorbereiding van de finale op zondag. ook binnenin is het echt de moeite om te zien. gisteren was ik ook even bij ons fientje, want er werd karnaval gevierd op de kinderafdeling van het uz. fien ging zich verkleden in een fee. dat is dan toch eens een fijne gelegenheid tijdens hun lange verblijf in het ziekenhuis. ik druk nogmaals mijn bewondering uit voor de jonge mensen die dit allemaal op zich nemen, om dit allemaal waar te maken! gisteren had fien ook geen koorts meer, maar krijgt nog steeds antibiotica, waardoor men de behandeling met chemo heeft moeten stilleggen. zodra ze helemaal beter is, starten ze de behandeling met chemo opnieuw. mijn grootste wens is dat ze eind volgende week naar huis mag komen.
zaterdag mocht ik eindelijk weer naar fientje, ook zondagnamiddag heb ik bij haar doorgebracht. ik was heel blij te zien dat het zo goed ging. als alles goed ging mocht ze deze avond naar huis en moest in het vervolg tweemaal in de week binnen voor een dagopname. spijtiggenoeg deze morgen kreeg ze plots koorts, en mag ze voorlopig niet naar huis. het is wel een zware opdoffer, maar we leven in hoop. vandaag kreeg ik ook telefoon uit meulebeke. angèle belde me dat ze weeral één en ander klaarstaan heeft. dus van zodra ik wat tijd heb, gaat het richting meulebeke.
maandag was ik al weer blij dat ik bij fien kon zijn, dinsdag was ik ook paraat. maar 'savonds laat voelde ik al dat er iets mis was. woensdagmorgen mocht ik naar de dokter gaan : een lichte keelontsteking, verkoudheid, en een hoge bloeddruk. verdict : rusten en medicatie. dus niet naar het uz. fien begreep het allemaal niet : ik ben toch ook ziek zei ze, dus kon ik zowel bij haar komen.... inge legde haar uit dat ik haar wel erg ziek zou maken. dus noodgedwongen zit ik hier een paar dagen thuis. maar ik moet toegeven, het is echt wel nodig, ik voel me zo slapjes en dan nog eens die vervelende verstopte neus. nu ja, dan kan ik even op mijn blogje schrijven. gisteren belden ze uit evergem, dat ze weer een viertal zakken lapjes staan hebben. ze gaan nu proberen deze aan elkaar te zetten. dat zou al veel werk gespaard zijn. dan wou ik ook nog zeggen dat ik maandagavond een goed gesprek had met de nieuwe burgemeester van eeklo : koen loete. hij heeft mijn actie in de coulissen gevolgd en sprak zijn waardering uit. ik vroeg hem een plaats om de lapjes en dekens op te slaan en waar we één keer in de week een namiddag zouden kunnen komen naaien. morgen ziet hij de heer van hauwenhuyse , directeur van de psychiatrie, waar ik nu een plaatsje heb, doch binnenkort wordt dit gebouw gesloopt en dan zou ik graag een nieuwe lokatie hebben. de burgemeester zal het er samen met de heer van hauwenhuyse over hebben. ik hoop spoedig nieuws te krijgen. misschien dat er dan nog wat mensen zijn die zin hebben om ook eens een namiddagje te komen lapjes aan elkaar zetten. zo heeft iedere week zijn goeie en minder goeie momenten. zo is het ook in het leven.
stilaan worden de gevolgen van de chemo merkbaar... fientje krijgt meer pijn en ongemakken. als ouder, grootouder, zou je hen willen helpen, maar je staat machteloos. wel ondervind ik dat ze blij is dat er altijd iemand bij haar is. daarom ook wil ik iedereen bedanken die ons of haar een kaartje stuurde, informeerde hoe het met haar is... al die steun doet zo veel deugd.
vandaag ga ik even niet naar het uz gent, en wil van de gelegenheid gebruik maken om eens te vertellen hoe goed de kankerpatiëntjes daar opgevangen worden. dezeafdeling van het uz is eigenlijk overal vermaard in binnen en zelfs buitenland. dat ons fientje nergens beter kan zijn dan daar, kan ik alleen maar beamen. ik vind sowieso het beroep van verpleger/verpleegster, één van de mooiste beroepen die er bestaan. het is meer een roeping. die mensen zetten zich dag in dag uit in voor de zieke medemensen. we weten ook allemaal dat er eigenlijk véél te kort zijn, de werkdruk ligt heel hoog. op de afdeling waar fien ligt, worden de patiëntjes enorm goed begeleid en opgevolgd, verzorgd en zelfs een beetje verwent... voor alle onderzoeken worden ze verwittigd, ze leggen uit wat ze gaan doen en waarom, zodat de kinderen niets onverwachts ondergaan. en dit alles op een manier opmaat van de kindjes. ook over hun ziekte worden ze stap voor stap ingelicht, het is echt bewonderenswaardig hoe ze dit allemaal doen. gisteren kwamen ze een soort camera en schermpje installeren gekoppeld aan de telefoon, hetzelfde wordt in de klas van fien gedaan, zodat ze met haar klasgenootjes kan bellen en ze zelfs zien. dit , en ook heel veel andere dingen wordt de patiënten GRATIS aangeboden door het KINDERKANKERFONDS. ik ga hier geen lange tekst over dit fonds neerschrijven, maar ik raad jullie aan op de volgende websites langs te gaan, om eens te lezen wat deze mensen allemaal doen om het lange verblijf van kinderkankerpatiëntjes en hun ouders aangenamer te maken : www.kinderkankerfonds.be en www.simonodil.com je ziet de mensen al eens staan in een grootwarenhuis met kleine leuke dingen die je kan kopen ten voordele van het kinderkankerfonds, maar eigenlijk sta je er niet bij stil, dat het je eigen kinderen of kleinkinderen kan overkomen, tot er een moment komt dat het gebeurt..... plots krijgt dat alles je volle aandacht en besef je wat een mooi werk deze vzw eigenlijk doet. ze verdienen werkelijk onze steun !!! voor de dekens van pakistan vroeg ik de mensen enkel om wol en lapjes, maar deze vzw kan alleen werken met de geldelijke steun van de mensen, door de verkoop van artikels, door de opbrengst van evenementen die georganiseerd worden ten voordele van het kinderkankerfonds. een bezoekje aan deze twee websites zal jullie zeker overtuigen van het vele goede die ze voor de kankerpatiëntjes doen.
ondertussen zet ik s avonds nog altijd lapjes aan elkaar, en hou ik ook contact met de mensen en zoals nu, schrijf ik nog eens op mijn blog.
vrijdag en zaterdag bracht ik bij fien door in het ziekenhuis. we spelen paardjesspel, ze leest of tekent. ze is altijd heel actief geweest. deze week wordt het zwaarder, wordt medicatie aangepast en zullen de gevolgen merkbaar worden. ik kijk al uit om deze namiddag weer naar mijn kleine schat te gaan. maar gisteren ben ik er even "uit" geweest . er was in kortemark, een jaarlijkse grote biljartprijskamp waar we naartoe gaan, waar patriek al eens derde werd. er waren meer dan tweehonderd biljarters op post. maar met negen biljarts , viel alles nog wel mee. ik had me alvast voorzien en lapjes meegenomen om truitjes te maken. af en toe vroeg wel eens iemand wat ik aan het maken was. tegen de avond kwamen de kinderen, die mee waren met hun ouders binnen en die kwamen kijken naar de truitjes die ik al gemaakt had , die namiddag. ze vroegen ook voor wie ze waren? ik vertelde hen over de actie van pakistan en haalde een deken, en andere truitjes, die altijd in de wagen liggen (als voorbeeld) . ze vonden het heel mooi. ik vond het echt wel geweldig dat die jonge kinderen zoveel interesse vertoonden. k gaf hen dan een tekst mee over de aktie en het adres van mijn blog, zo kunnen ze er eens op bezoek komen, en wie weet is er weer een klas die beslist om te breien voor het goede doel. patriek werd derde, dus we waren allebei tevreden. vandaag is weer een nieuwe dag en zoals ik al zei : we nemen dag per dag en hopen dat alles voor ons fientje in orde komt. ik wil ook langs deze weg iedereen bedanken die een mailke stuurde of even langs kwam voor fien.
DONDERDAG 1 FEBRUARI STOND DE WERELD EVEN STIL....
woendagavond belde mijn oudste dochter me op, om te vragen of ik donderdagvoormiddag met fien, mijn kleindochtertje van zes, even om 11 uur in het ziekenhuis van eeklo bij de kinderspecialiste kon gaan. ze was heel bleek en zag er echt niet goed uit. ik ging haar donderdagmorgen halen en we gingen nog eens naar de dagbladwinkel . daarna gingen we naar de afspraak. de dokteres vond ook dat ze héél bleek zag en vond anders niets speciaals dus besloot ze bloed te nemen en grondig te laten onderzoeken. nog geen uur later belde ze mijn dochter op, op haar werk, dat fien leukemie heeft... dan staat de wereld toch even stil... we moesten onmiddellijk met haar naar het uz in gent en daar werden de onderzoeken gestart en medicatie toegediend. het zal lang duren, maar als alles maar goed komt, dat is wat telt. ik ben nu heel veel in het ziekenhuis , daar ben ik nu eigenlijk liefst... dicht bij haar. ze zit in het eerste leerjaar, zou haar eerste communie doen... vorige week zei ze nog tegen me dat ze dokter wilde worden, gisteren zei ze dat de dokter heel lief is en haar gaat genezen. de verpleegster vroeg haar toen als ze nog wil voor dokter leren , en ze knikte overtuigend. hopelijk komt het allemaal goed. maar als ik zie met hoeveel liefde de dokters en het verplegend personeel daar hun werk doen, dan weet ik dat er echt alles aan gedaan wordt om het kind zich goed te doen voelen in de situatie dat ze zijn, en dit draagt zeker bij tot hun herstel. we moeten ons nu sterk houden voor ons kleine meisje en hopen dat alles goed komt.
vandaag was ik uitgenodigd op de nieuwjaarsvergadering van de missiekring in ruiselede. mijn mama was er graag eens bijgeweest, dus nam ik haar mee. zuster cécile en zuster noëlla, hadden me gevraagd een beetje te komen praten over de actie voor pakistan, en ook mijn plakboek mee te brengen. zo kunnen de mensen van de missiekring zich een beetje voorstellen waarvoor zij al dat prachtige en mooie breiwerk maken. ik had voor iedereen een klein bundeltje tekst mee , zodat ze alles thuis nog eens konden nalezen.
er zijn misschien gemeenten waar geen missiewerking is, maar in ruiselede is het tegendeel waar. er zijn talrijke leden, die met hart en ziel elke keer naar debijeenkomst komen en thuis nog verderwerken. elk jaar is er dan ook een missiefeest. maar vandaag werd er eens niet gebreid of genaaid. zuster noëlla opende de vergadering met een gebed en een paar nieuwjaarswensen. dan mocht ik over mijn geliefd breiwerk voor pakistan praten . we konden nog gezellig napraten bij een kop lekkere koffie met koeken. ik zag dat mama zichtbaar genoot, ik weet dat ze daar heel veel plezier aan beleeft en altijd blij is eens met één van haar kinderen te kunnen meegaan. het was dan ook behoorlijk laat als we huiswaarts reden. maar wel heel tevreden.
vandaag begint weer een nieuwe week. gisteren was een fijne dag voor mijn vader en ook voor ons natuurlijk. ik had een gedicht gemaakt voor zijn 30 jaar nuchter, en het ontroerde hem zichtbaar. over gedichten gesproken wil ik toch enkele bijzondere blogs onder jullie aandacht brengen. "begrijp het nietje" is een blog van merel. zij maakt héél prachtige gedichten. ik hoop dat ze ooit een bundel uitgeeft met haar werk. "met hart en ziel" van hartendame2 is ook zo'n mooie blog . "poëzie toplijst", het woord zegt het zelf, daar vind je ook prachtige gedichten terug. Lien heeft ook twee prachtige blogs : "ogentroost" en "onder de regenboog" zijn zeker het bezoeken waard. het zijn gewone mensen die niet bekent zijn als gerenomeerde dichters, maar die voor mij zeker evenveel talent hebben. ik geniet ervan eens bij hen langs te gaan om van hun gedichten te genieten. ik hoop dat jullie er ook eens op bezoek gaan.
deze week wordt een drukke week voor de dekens. het is weer serieus aan het worden hoor. de twee dames uit Beke komen met hun werk (dekens en truitjes) naar hier. deze week ga ik ook bij zuster cécile en zuster noëlla een grote hoeveelheid dekens ophalen. nog enkele mensen hebben gebeld om wol te brengen. en zo gaat het maar verder. er staat weer al een 125 kilo klaar en tegen het eind van de week zal dat weer al heel wat meer zijn. sowieso zal deze winter niets meer naar pakistan gaan. maar via wereldmissiehulp zal ik misschien een ander goed doel kunnen helpen. ik ga nu vlug aan de slag, want het werk thuis moet ook nog gebeuren, hé. het weekend is voorbij en nu eerst ons appartementje opkuisen. ik hoop dat het voor jullie allemaal een toffe week wordt, en hopelijk niet teveel nattigheid. we zien wel. tot later, dino
morgen is een bijzondere dag voor ons. en met ons bedoel ik mijn broer en zussen en partners, en mijn ouders. 30 jaar geleden is mijn pa naar de AA gestapt, omdat hij besefte dat het zo niet verder kon. hij dronk altijd thuis, maar méér dan goed voor hem was. het heeft zijn leven , maar dat van zijn gezin veranderd in de goede zin. daarom gaan we morgen met ons gezin eens lekker gaan eten. 30 jaar tis een hele tijd, en nog elke week gaat hij twee keer trouw naar de bijeenkomsten van AA. ik bewonder mijn pa enorm. hij betekent héél véél voor mij, hij is mijn grote voorbeeld. daarom ook dat ik zo blij ben dat we hem morgen eens kunnen vieren.
ik wens iedereen in blogland een fijn weekend. misschien zijn er onder jullie ook die iets te vieren hebben... dan feliciteer ik jullie bij deze. groetjes, dino
als je denkt : "ik ben verslagen" is de nederlaag een feit. als je denkt : "'k zal niet versagen" win je op den duur de strijd. moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. vechters winnen als door wonder, telkens weer de zwaarste race.
de week begon voor mij met een triestige dag : maandag, 22 jaar geleden overleed mijn man, danny, plots aan een hartafwijking. het is elk jaar een moeilijke dag voor mij. eigenlijk ben ik dan liefst van al alleen die dag. maar... het leven gaat voort en woensdag ben ik een ganse dag op toer geweest om dekens en lapjes op te halen. het begon al in de voormiddag. de eerste stop was het dagcentrum Herdershove. iemand van de info-balie leidde me mee. "ben je bang voor honden? " vroeg hij mij. natuurlijk niet, ik hou heel veel van alle dieren. in het dagcentrum woont een golden retriever!!! wat een prachtige, lieve hond, die de mensen daar gezelschap houdt! ik had daar wel al eens over gehoord op teevee, maar daar hebben ze dus wel degelijk zo'n toffe mensenvriend bij zich wonen. een ganse lading lapjes stonden er voor mij klaar. alles kon maar net in de koffer van mijn wagen. vandaar reed ik naar régine in brugge. zij is een echte engel : de mensen die breien in brugge kunnen bij haar terecht om de lapjes af te geven, ofwel gaat zij ze bij hen afhalen. ook zuster noëlla van integraal had er weer heel wat prachtige dekens en truitjes afgegeven. zo zat mijn auto bijna helemaal vol. na de middag ging het richting sint-michiels, je weet wel waar het boudewijnpark is. daar moest ik twee adressen doen. bij de eerste dame was ik al een paar keer. voor de tweede lading lapjes moest ik bij lieve zijn. ik had al af en toe contact met haar via de computer, en had altijd het gevoel dat we op dezelfde golflengte zitten. ik keek er enorm naar uit om haar te ontmoeten. een héél charmante en lieve vrouw ( eigenlijk zoals ik ze mij had voorgesteld ) opende de deur . het was een fijne namiddag, het deed me echt deugd eens zo'n gezellige babbel bij een kopje koffie. lieve was 33 jaar lang verpleegster, en is heel sociaal voelend. ze houdt er ook van te breien voor pakistan. we hadden het ook over hoe de dekentjes nu verstuurd worden en over hoe het allemaal begonnen is. dank je , lieve, voor de fijne namiddag !
deze week kreeg ik een mail van een journalist met de vraag of hij eens langs mocht komen voor wat informatie , om een artikel over de actie te schrijven, nu we reeds een jaar bezig zijn met de dekens. ik was daar heel zeker voor te vinden, maar ik vond dat antoinette er ook bij moest zijn. zonder haar had ik dit nooit allemaal kunnen doen. en ze was er ook hoor! normaal gezien komt het artikel morgen in het laatstenieuws , verzekerde de journalist ons. wij kijken er naar uit! het doet altijd plezier wanneer mensen geïnteresseerd zijn in wat je doet. vandaag kreeg ik ook enkele fotos toegestuurd door rosette. dat is de dame die in watervliet de breiclub"de vierkantjes " voorzit. zij had contact met mensen van de krabbendijk in nederland. daar had ze de dekens en truitjes voorgesteld, en ze zijn heel enthousiast en willen er ook maken. zo gaat de actie buiten de grenzen. alleen maar goed nieuws dus.... ik wens jullie allemaal een héél fijn weekend !
dinsdag was ik op de receptie van patriek zijn werk. vele medewerkers (zo noemen ze in nederland hun personeelsleden) waren er met hun gezin. daardoor waren heel wat kleine kinderen, sommige nog in een buggy of reiswieg, andere al wat groter. toen ik daar gezellig aan een tafeltje zat om een stukje taart te eten, en een koffietje te drinken, viel me een kleine kleuter op die rondkroop tussen al dat volk. het was een heel mooi meisje, maar wat er precies aan de hand was, ik weet het niet, maar het kon niet lopen en zelfs kruipen ging niet zo vanzelf. ze kwam tot aan mijn stoel gekropen en keek zo lief naar mij. ik nam haar handjes vast en ze trok zich heel moeizaam recht. ze was hoegenaamd niet bang of vreemd. ik probeerde met haar een eindje te wandelen. en aan mijn beide handen hield ze me stevig vast en heel traag ging ze vooruit. ze was zo blij en fier. ik deed haar bij haar mama en vroeg hoe oud ze was : 16 maand. ik ging terug naar mijn plaats en weer kwam de kleine terug naar mij. dus ging ik opnieuw wandelen met haar, tot ik verder moest met pat, want we moesten nog een vracht halen en lossen. ik bracht het kleintje opnieuw naar de mama, maar ze weende en wilde met me mee. dat kon natuurlijk niet en met verdriet in mijn hart vertrok ik. s'avonds bleef het beeld van het meisje me bij. ik voelde me echt triest, en besloot iets op papier te zetten. met de weinige capaciteiten die ik heb om een gedichtje te maken, probeerde ik toch het volgende :
je mooie oogjes keken me vragend aan je handjes tasten omhoog om ze rond mijn vinger te slaan. ik neem je beide handjes en trek je recht ...hoe je met gans je kleine lijfje vecht ! daar sta je dan plots rechtop mijn kleine schat, jij kleine levende pop. plots krijg ik zo'n warm gevoel over mij wou dat je mijn kindje was zo hulpeloos en toch blij ik zou graag je mama zijn. 'k zou je graag verzorgen en koesteren, mijn leven lang dan hoef je nooit meer bang te zijn. ik leer je flink recht te staan, te lopen....maar eerst te gaan. ik leer je praten, ik leer je knuffelen. je warme blik maakt mijn hartje week ik wou dat je altijd zo naar me keek, mijn kleine lieve engel....
de eerste week van het nieuwe jaar zit er bijna op. het was voor mij een week om eens ons appartementje grondig te kuisen, nog wat kaartjes te versturen... kortom een nuttige week. één dag was voor mij bijzonder : donderdag. eerst en vooral wil ik vertellen dat ik sinds jaren... steeds naar dezelfde krantenwinkel ga en daar ook trouw met een groep op de lotto speel. françois enrita zijn heel toffe mensen, en zo heb ik gedurende de vele jaren een goede band met hen gekregen. veel geluk hebben ze met hun winkel nog niet gehad, want thans zijn ze voor de derde keer van locatie moeten veranderen. telkens kwamen wegenwerken voor hun deur, of werden ze uit hun winkel gezet omdat de dochter van de eigenaar erin kwam.... je zou er alle moed bij verliezen. nu hebben ze eindelijk een onderkomen gevonden in een voormalig restaurantje. omdat ze daar nogal wat ruimte hebben, kan je er ook terecht voor een morgen ontbijt en voor belegde broodjes, vanaf 's morgens 5.30u en dit alles in een rustiek kader. echt gezellig! het is nog langs de grote baan eeklo - gent gelegen, naast de welgekende eeklose fabriek Buyck. ik heb het over OKIDO. dat is zowat de voorhistorie om beter te begrijpen hoe ik daar donderdag terechtkwam. door de hevige regen voerde ik patriek naar zijn vrachtwagen die geparkeerd staat aan het station. het was zeven uur, en normaal gezien ga ik de donderdag om een lekkere wafel naar de markt in eeklo. nu bedacht ik van eens te gaan ontbijten bij rita en françois in okido. de lekker verse ontbijtkoeken en de warme thee smaakten enorm. rita en ik raakten aan de praat en tussendoor kwam françois ook een kijkje nemen. we begonnen te praten over de dekens en de truitjes die we maken voor pakistan. ik heb er altijd bij me in de wagen, dus ging ik ze halen en toonde ze met trots. beiden waren aangenaam verrast van het resultaat van de lapjes. françois had in het begin van de actie reeds in zijn programma op donderdag heel vroeg, op de radio melding gemaakt van wat ik hier in eeklo opstartte. hij wist echter niet dat ik daar nog volop mee bezig was, en nu zelfs truitjes maakte voor groot en klein. op de grote trui wil ik nog "I love Pakistan" borduren. françois zegt je zou er beter "dino" opzetten. dit is veel korter en verwijst toch ook naar de actie. hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat het inderdaad korter en makkelijker is dan een zin. daarom ook noem ik vanaf vandaag mijn truitjes : dino's. klinkt toch leuk hé : ik heb een dino. gisteravond was ik de dino eens aan het omschrijven : hij is lekker warm, hij is gelijk van model voor groot en klein, man en vrouw. hij is ruim, dus kan gerust een tijdje mee, dus ook niet duur! met enkele bolletjes wol kan iedereen zo'n handige trui maken. het kan in alle kleuren, je kan er al je creativiteit in kwijt. je maakt het gewoon tussendoor, terwijl je tv kijkt. in de zomer draag je hem zonder mouwen en in de winter brei je gewoon vier lapjes bij en je hebt mouwen! hij is gemakkelijk te dragen, zit niet strak ook gemakkelijk aan te doen voor babies en oudere mensen. hij maakt ook geen onderscheid tussen arm en rijk. indien alle kinderen er dragen op school, zou geen sprake meer zijn van merkkledij en pesten op school, iedereen zou gelijk zijn! autochtonen, allochtonen, iedereen dezelfde gemakkelijke kledij. je kan er in de winter ook een kap aanzetten, en vooraan een extra stuk waar je je handen kan in warmen....noem maar op....alleen voordelen. het is een utopie hoor, want velen willen gewoon opvallen en anders zijn dan anderen. maar het zou wel eenvoudiger zijn en allemaal minder duur. dus vandaag is "de dino" geboren. we gaan dus verder dekens en dino's maken voor pakistan. het is ook niet zo maar een truitje, hé. en voor wie eens naar eeklo komt en je hebt zin in een koffietje of frisdrank, spring gerust binnen bij okido. je kan er rustig verpozen. heb je ook nog restjes wol mag je ze daar gerust voor mij achterlaten. of... misschien zien we er mekaar eens !!!!!!!
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
verdict : rusten en medicatie. dus niet naar het uz. fien begreep het allemaal niet : ik ben toch ook ziek zei ze, dus kon ik zowel bij haar komen.... inge legde haar uit dat ik haar wel erg ziek zou maken. dus noodgedwongen zit ik hier een paar dagen thuis. maar ik moet toegeven, het is echt wel nodig, ik voel me zo slapjes en dan nog eens die vervelende verstopte neus. nu ja, dan kan ik even op mijn blogje schrijven. 
vandaag was ik uitgenodigd op de nieuwjaarsvergadering van de missiekring in ruiselede. mijn mama was er graag eens bijgeweest, dus nam ik haar mee.
vandaag begint weer een nieuwe week. gisteren was een fijne dag voor mijn vader en ook voor ons natuurlijk. ik had een gedicht gemaakt voor zijn 30 jaar nuchter, en het ontroerde hem zichtbaar. over gedichten gesproken wil ik toch enkele bijzondere blogs onder jullie aandacht brengen.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
