morgen is een bijzondere dag voor ons.   en met ons bedoel ik  mijn broer en zussen  en partners, en mijn ouders.
30 jaar geleden is mijn pa naar de AA gestapt,  omdat hij besefte dat het zo niet verder kon.   hij dronk altijd thuis,  maar méér dan goed voor hem was.
het heeft zijn  leven ,  maar dat van zijn gezin veranderd in de goede zin.
daarom gaan we morgen met ons gezin eens lekker gaan eten.
30 jaar  tis een hele tijd,  en nog elke week gaat hij twee keer trouw naar de bijeenkomsten van AA. 
ik bewonder mijn pa enorm.  hij betekent héél véél voor mij,  hij is mijn grote voorbeeld.  daarom ook dat ik zo blij ben dat we hem morgen eens kunnen vieren.

ik wens iedereen in blogland een fijn weekend.  misschien zijn er onder jullie ook die iets te vieren hebben...  dan feliciteer ik jullie bij deze.  groetjes,  dino

de week begon voor mij met een triestige dag : maandag,  22 jaar geleden overleed mijn man,  danny,  plots aan een hartafwijking.   het is elk jaar een moeilijke dag voor mij.  eigenlijk ben ik dan liefst van al alleen  die dag.     maar... het leven gaat voort en woensdag ben ik een ganse dag  op toer geweest om dekens en lapjes op te halen.
het begon al in de voormiddag. 
de eerste stop was het dagcentrum Herdershove.   iemand van de info-balie leidde me mee.  "ben je bang voor honden? " vroeg hij mij.  natuurlijk niet,  ik hou heel veel van alle dieren. 
in het dagcentrum woont een golden retriever!!!  wat een prachtige, lieve hond,  die de mensen daar gezelschap houdt!   ik had daar wel al eens over gehoord op teevee,  maar daar hebben ze dus wel degelijk zo'n toffe mensenvriend  bij zich wonen.  
een ganse lading lapjes stonden er voor mij klaar.  alles kon maar net in de koffer van mijn wagen.
vandaar  reed ik naar régine  in  brugge.   zij is een echte engel : de mensen die breien in brugge kunnen  bij haar terecht om de lapjes af te geven,  ofwel gaat zij ze bij  hen afhalen.  ook zuster noëlla van integraal had er weer heel wat prachtige dekens en truitjes afgegeven.  zo zat mijn auto bijna helemaal vol.   
na de middag ging het richting sint-michiels,  je weet wel waar het boudewijnpark is.   daar moest ik twee adressen doen. 
bij de eerste dame was ik al een paar keer. 
voor de tweede lading lapjes moest ik bij lieve zijn.
ik had al af en toe contact met haar via de computer, en  
had  altijd het gevoel dat we op dezelfde golflengte zitten.  ik  keek er enorm naar uit om haar te ontmoeten.
een héél charmante en lieve vrouw  ( eigenlijk zoals ik ze mij had voorgesteld ) opende de deur .  het was  een fijne namiddag,  het deed me echt deugd eens zo'n gezellige babbel bij een kopje koffie.  
lieve was 33 jaar lang verpleegster,  en is heel sociaal voelend.  ze houdt er ook van te breien voor pakistan.
we hadden het ook over hoe de dekentjes nu verstuurd worden en over hoe het allemaal begonnen is.
dank je ,  lieve, voor de fijne namiddag !

deze  week kreeg ik een mail van een journalist met de vraag of hij eens langs mocht komen voor wat informatie ,  om een artikel over de actie te schrijven,  nu we reeds een jaar bezig zijn met de dekens.     ik was daar heel zeker voor te vinden,  maar ik vond dat antoinette er ook bij moest zijn.    zonder haar had ik dit nooit allemaal kunnen doen.    en ze was er  ook hoor!
normaal gezien komt het artikel morgen in het laatste nieuws ,   verzekerde de journalist ons.    wij kijken er naar uit!  het doet altijd plezier wanneer mensen geïnteresseerd zijn in wat je doet. 
vandaag kreeg ik ook enkele fotos toegestuurd door rosette.    dat is de dame die in watervliet de breiclub  "de vierkantjes "  voorzit.  zij had contact met mensen van de krabbendijk   in nederland.  daar had ze de dekens en truitjes voorgesteld,  en ze zijn heel enthousiast en willen er ook maken.  zo gaat de actie buiten de grenzen. 
alleen  maar goed nieuws dus....
ik wens jullie allemaal een héél fijn weekend !

dinsdag was ik op de receptie van patriek zijn werk.  vele medewerkers (zo noemen ze in nederland hun personeelsleden)  waren er met hun gezin.  daardoor waren heel wat kleine kinderen,  sommige nog in een buggy of reiswieg,  andere al wat groter.  toen ik daar gezellig aan een tafeltje zat om een stukje taart te eten,  en een koffietje te drinken,  viel me een kleine kleuter op die rondkroop   tussen al dat volk.  het was een heel mooi meisje,  maar wat er precies aan de hand was,  ik weet het niet,  maar  het kon niet lopen en zelfs kruipen ging niet zo vanzelf.  ze kwam tot aan mijn stoel gekropen en keek zo lief naar mij.  ik nam haar handjes vast en ze trok zich heel moeizaam recht.  ze was hoegenaamd niet bang of vreemd.  ik probeerde met haar een eindje te wandelen.  en aan mijn beide handen hield ze me stevig vast en heel traag ging ze vooruit.   ze was zo blij en fier.  ik deed haar bij haar mama en vroeg hoe oud ze was : 16 maand.  ik ging terug naar mijn plaats en weer kwam de kleine terug naar mij.  dus ging ik opnieuw wandelen met haar,  tot ik verder moest met pat, want we moesten nog een vracht halen en lossen.  ik bracht het kleintje opnieuw naar de mama,  maar ze weende en wilde met me mee.  dat kon natuurlijk niet en met verdriet in mijn hart vertrok ik.  s'avonds bleef het beeld van het meisje me bij.  ik voelde me echt triest,  en besloot iets op papier te zetten.
met de weinige capaciteiten die ik heb om een gedichtje te maken,  probeerde ik toch het volgende :

je mooie oogjes keken me vragend aan
je handjes tasten omhoog om ze rond mijn vinger te slaan.
ik neem je beide handjes en trek je recht
...hoe je met gans je kleine lijfje vecht !
daar sta je dan plots rechtop
mijn kleine schat,  jij kleine levende pop.
plots krijg ik zo'n warm gevoel over mij
wou dat je mijn kindje was
zo hulpeloos en toch blij
ik zou graag je mama zijn.
'k zou je graag verzorgen
en koesteren, mijn leven lang
dan hoef je nooit meer bang te zijn.
ik leer je flink recht te staan,
te lopen....maar eerst te gaan.
ik leer je praten, ik leer je knuffelen.
je warme blik maakt mijn hartje week
ik wou dat je altijd zo naar me keek,
mijn kleine lieve engel....

de eerste week van het nieuwe jaar zit er bijna op.  het was voor mij een week om eens ons appartementje grondig te kuisen,  nog wat kaartjes te versturen... kortom een nuttige week. 
één dag was voor mij bijzonder : donderdag.
eerst en vooral wil ik vertellen dat ik sinds jaren... steeds naar dezelfde krantenwinkel ga en daar ook trouw met een groep op de lotto speel.  françois en rita zijn heel toffe mensen,  en zo heb ik gedurende de vele jaren een goede band met hen gekregen.  veel geluk hebben ze met hun winkel nog niet gehad,  want thans zijn ze voor de derde keer van locatie moeten veranderen.  telkens kwamen wegenwerken voor hun deur,  of werden ze uit hun winkel gezet omdat de dochter van de eigenaar erin kwam.... je zou er alle moed bij verliezen. 
nu hebben ze eindelijk een onderkomen gevonden in een voormalig restaurantje.  omdat ze daar nogal wat ruimte hebben,  kan je er ook terecht voor een morgen ontbijt en voor belegde broodjes,  vanaf 's morgens 5.30u  en dit alles in een rustiek kader.  echt gezellig!  het is  nog langs de grote baan eeklo - gent gelegen, naast de  welgekende eeklose fabriek Buyck.       ik heb het over OKIDO.
dat is zowat de voorhistorie om beter te begrijpen hoe ik daar donderdag terechtkwam.  
door de hevige regen voerde ik patriek naar zijn vrachtwagen die geparkeerd staat aan het station.  het was zeven uur,  en normaal gezien ga ik de donderdag om een lekkere wafel naar de markt in eeklo.  nu bedacht ik van eens te gaan ontbijten bij rita en françois in okido.
de lekker verse ontbijtkoeken en de warme thee  smaakten enorm.   rita en ik raakten aan de praat en tussendoor kwam françois ook een kijkje nemen.  we begonnen te praten over de dekens en de truitjes die we maken voor pakistan.  ik heb er altijd bij me in de wagen, dus ging ik ze halen en toonde ze met trots.   beiden waren aangenaam verrast van het resultaat van de lapjes.
françois had in het begin van de actie reeds in zijn programma op donderdag heel vroeg,  op de radio  melding gemaakt van wat ik hier in eeklo opstartte.  hij wist echter niet dat ik daar nog volop mee bezig was,  en nu zelfs truitjes maakte voor groot en klein. 
op de grote trui wil ik nog "I love Pakistan" borduren.  françois zegt  je zou er beter "dino" opzetten.  dit is veel korter en verwijst toch ook naar de actie.
hoe meer ik erover nadenk,  hoe meer ik ervan overtuigd ben dat het inderdaad korter en makkelijker is dan een zin.
daarom ook noem ik vanaf vandaag mijn truitjes : dino's.  klinkt toch leuk hé : ik heb een dino.
 gisteravond was ik de dino eens aan het omschrijven :
hij is  lekker warm,  hij is gelijk van model voor groot en klein, man en vrouw.
hij is ruim,  dus kan gerust een tijdje mee,  dus ook niet duur!
met enkele bolletjes wol kan iedereen zo'n handige trui maken. 
het kan in alle kleuren,  je kan er al je creativiteit in kwijt.
je maakt het gewoon tussendoor, terwijl je tv kijkt.
in de zomer draag je hem zonder mouwen en in de winter brei je gewoon vier lapjes bij en je hebt mouwen!
hij is gemakkelijk te dragen,  zit niet strak
ook gemakkelijk aan te doen voor babies en oudere mensen.
hij maakt ook geen onderscheid tussen arm en rijk.
indien alle kinderen er dragen  op school,  zou geen sprake meer zijn van
merkkledij en pesten op school,   iedereen zou gelijk zijn!
autochtonen,  allochtonen,  iedereen  dezelfde gemakkelijke kledij. 
je kan er in de winter ook een kap aanzetten,  en vooraan een extra stuk waar je je handen kan in warmen....noem maar op....alleen voordelen.
het is een utopie hoor,  want velen willen gewoon opvallen en anders zijn dan anderen.    maar het zou wel eenvoudiger zijn en allemaal minder duur.
dus vandaag is  "de dino" geboren.
we gaan dus verder dekens en dino's maken voor pakistan.
het is ook  niet zo maar een truitje,  hé. 
en voor wie eens naar eeklo komt en je hebt zin in een koffietje of frisdrank,  spring gerust binnen bij okido.   je kan er  rustig verpozen.  heb je ook nog  restjes wol mag je ze daar gerust voor mij achterlaten.  of... misschien zien we er mekaar eens  !!!!!!!

het geschenk van de glimlach
***********************************
hij kost niets en verwezenlijkt veel,
hij verrijkt diegene die hem ontvangt
zonder de schenker te ontgrieven.
hij duurt slechts één ogenblik,
maar de herinnering eraan kan eeuwig zijn.
een glimlach is een verpozing voor 't vermoeide wezen,
moed voor de moedeloze ziel,
troost voor het rouwend hart.
hij is een kostbaar tegengif
dat de natuur in voorraad houd
voor elke vorm van leed.
en,  zo men de glimlach weigert
die u naar u meent,  niet verdient,
wees dan grootmoedig
en...schenk de uwe
want niemand heeft aan een glimlach groter nood
dan hij,  die hem niet schenken kan.

1  januari  2007   is het vandaag.  
eind vorig jaar had ik zo allerhande dingen in mijn hoofd die ik in 2007 wil uitwerken  op persoonlijk vlak.    nu moet ik dus beginnen met stillaan die plannen vorm te geven.     let op het zijn geen wereldschokkende dingen hoor,  gewoon  mijn tijd op een andere manier  indelen,  meer  georganiseerd.      maar vandaag komen mijn kinderen en kleinkinderen   nieuwjaren,  en ga ik zelf met patriek naar mijn ouders. 
ik ben altijd zo gelukkig als mijn ganse gezinnetje hier samen is.     tom en fien   waren blij verrast met hun pakjes,   mooie kleren van mij   en toffe spellen van tante tamara en nonkel sven.    de ganse namiddag probeerden ze de spellen uit.     ik had ze  nog  elk een leesboek gegeven op hun niveau,  en dat hebben ze ook al voor een groot stuk gelezen.
vanavond   ging het dan richting zomergem  waar mijn ouders wonen.     daar was het al gans de namiddag een komen  en  gaan van kinderen en kleinkinderen.
wij sloten het rijtje  af.
en nu wil ik dit alles nog eens aan jullie meedelen,   want morgen nog eens "zondigen" :  receptie bij Houbraken   (patriek zijn werk) .    en we gaan het nuttige aan het aangename koppelen  :   's morgens een lading meenemen naar Breda,  vandaar naar Bergeyck,   eventjes   een stukje taart en een glaasje drinken,   dan opnieuw laden en nog gaan lossen.  ' t  zal dus wel wat laat zijn als we thuiskomen. 
woensdag begint dan het serieuze  werk,   want die feestdagen kunnen niet blijven duren,   en 't is maar best ook.  je komt rap een paar kilootjes aan .....
dus zeg ik  2007...ik ga er het beste van maken !!!

de twee laatste dagen ben ik eigenlijk te laat gaan slapen.   maar ja, patriek heeft verlof,  en dan gaat hij naar elke biljartprijskamp  die er is in de buurt.    als je laat thuiskomt ,  is dat dan meestal,  omda je  het ver gebracht hebt.     gisteren was dat desondanks toch niet de reden.    we zijn blijven plakken!!!!!    ik ontmoette enkele mensen   met wie ik een aangenaam gesprek had.   soms ken je mensen al jaren van zien,  en dan plots heb je er een gesprek mee,    en ontdek je   dat je eigenlijk echt goed kan praten met mekaar,   en over veel dingen dezelfde mening hebt.   dat doet deugd!   
ik had ook een gesprek met iemand,   die in een rouwperiode is   en héél blij was er eens te kunnen over praten.    dat zijn zo allemaal van die gesprekken die  zich plots voordoen,  en waar je  er achteraf een goed gevoel bij hebt.

maar vanavond is het feest!   over enkele uren beginnen we een nieuw jaar.   
het voorbije jaar was weer gekruid  met van alles en nog wat,   maar wat mijn werk voor Pakistan betreft,  groei  ik.    nog heel veel mensen die van in het begin breiden,  doen dat nu nog.     vriendschappen zijn verder uitgebouwd.      ik mag me gelukkig prijzen,  met een paar hele goeie "vriendinnen voor het leven " :   antoinette,  zuster cécile en zuster noëlla,  annie van drongen....
allemaal leerde ik hen dit jaar kennen  en zij zijn van onschatbare waarde voor mij.      bij  hen voel ik me goed,     en  er is   een  bijzondere  band  die ons   bindt :  de mensen in Pakistan.

ik wil   HEN   héél  in het  bijzonder,  en ook ALLE  andere mensen die wat dan ook gedaan  hebben  voor de actie,    EEN   HEEL    GELUKKIG  EN   GEZOND   NIEUW    JAAR .     hopelijk  kunnen we nog vele mensen helpen  die armoede en koude kennen,    en die niet het geluk hadden om hier geboren te worden.    mijn gedachten gaan nu vooral uit naar al die mensen in Pakistan die nog in tentenkampen leven,  of in een schamele woonst.      hopelijk zijn daar velen bij,   die zich kunnen warmen aan één van onze dekentjes......

graag zou ik ook iedereen die mijn blog bezoekt,  en alle andere bloggers,   een gelukkig nieuwjaar wensen,  en hopelijk  blijven we contact houden in 2007,   dat is mijn grootste wens voor jullie.

de laatste dag van 2006 nadert.  op kerstmis in de namiddag kwamen we allen samen voor kerst bij mijn broer.   er is daar voldoende ruimte voor onze grote familie,  die elk jaar nog uitbreid.  het is altijd een gezellig samenzijn !
papa en mama zijn altijd zo fier als ze al hun kinderen en kleinkinderen samen hebben.   ik hoop dat ze dit nog vele jaren kunnen beleven.
de rest van de week heb ik van de rust gebruik gemaakt om af en toe een flinke wandeling te maken,  en ondertussen cadeautjes te kopen voor tom en fien en voor mijn beide dochters en hun partner. 
patriek en ik kopen geen pakjes voor elkaar,  voor ons is ieder dag samen een geschenk, zeg ik altijd.  straks op 25 mei,  zijn we 20 jaar samen.  ik ben nog altijd even gelukkig dat ik met hem mijn leven mag delen. 

gisteren is verleden tijd
morgen is een mysterie
vandaag is een geschenk,
daarom heet het ook "the present"
ik denk dat dit leven bijzonder is...
leef en geniet van elk moment.

zo hebben  we  samen op kersavond ons diner klaargemaakt,  en daarna smakelijk gegeten  en genoten van heel wat moois op teevee.  en met oudejaarsavond zal dat niet anders zijn.  we genieten echt van een avondje thuis,  zeker in de winter. 

als ik kon toveren
gaf ik de hele wereld
gezondheid en geluk
zinloos geweld kwam niet meer voor
geen relatie liep nog stuk

maar ik kan helaas niet toveren
alleen sommige dingen wensen
daarom veel gezondheid en geluk
voor U en alle mensen

*******


kies een spar
omdat je houdt van het leven
stop in de kerstballen
je mooiste herinneringen
van het hele jaar
hang aan de slingers,
je vurigste verlangens
schik de lichtjes
vol goede gedachten
en hef het glas
op het feest met elkaar

*********

geen grote woorden
niets wat je in de winkel kan kopen
maar alles wat je stilletjes hoopt
dat wens ik jullie voor 2007

ik heb al héél wat verteld over de dekentjes,  en over mezelf en andere mensen waar ik mee omga, mee bevriend ben. 
vandaag wil ik het even hebben over mijn vader.  toen ik héél klein was,  reed ik veel mee met mijn pa die varkenshandelaar was.  hij reed van boer tot boer om varkens,  die slachtrijp waren, te kopen.  het was de tijd dat je nog één bank had voorraan, dus zat ik naast mijn pa.   hij leerde me alle auto's kennen, gelukkig waren er toen nog niet zoveel verschillende merken.
vandaar komt ook mijn liefde voor de dieren op de boerderij,  en voor het plattelandsleven,  en ook de bijzondere band met mijn vader.
maar daar wil ik nu niet verder over uitwijden.  mijn vader heeft een leven van hard werken achter de rug en geniet nu op 78-jarige leeftijd van zijn hobby's : postzegels verzamelen en biljarten... én AA.
het klinkt misschien raar : eerst en vooral AA zijn dus de Anonieme Alcoholisten.  volgend jaar is mijn vader 30 jaar bij de AA.
vroegere jaren dronk hij veel, maar altijd thuis.  terwijl hij 's avonds klanten opbelde, en zijn werk regelde genoot hij (soms al te veel)  van een lekker glaasje wisky.
hij was niet agressief en zo, maar voor mijn moeder was dat echt niet leuk.  op een bepaald moment heeft hij dat ook ingezien en ging naar de vergadering van AA.  en nu, dertig jaar later,  doet hij dat nog elke week tweemaal.  hij heeft ook al voordrachten gegeven in scholen en verenigingen, en begeleid ook mensen met een drankprobleem.  dit vind ik echt fantastisch!  hij lééft er echt voor, en het neemt een belangrijk deel van zijn tijd in beslag.
laatst gaf hij mij een gedicht,  die richard van de AA schreef,  en ik vind het zo mooi dat ik het hier wil neerschrijven, zodat jullie er ook kunnen van genieten :

wat ik leerde op school

ik heb leren lezen, eerst het alfabet
en dan de tien geboden,  en jantje zag eens pruimen hangen
maar nooit heb ik geleerd te lezen
in het dagblad van het leven

ik heb leren schrijven, eerst het abc
den dan wat de anderen voorschreven
en over de herfst, de blaadjes vallen van de bomen
nooit heb ik mogen schrijven wat als zuurkool op mijn maag ligt,
over de hypocrisie en over de ellende in de wereld

ik heb leren tellen,  één en één is twee
ik heb vraagstukken opgelost, zoals,
deze trein vertrekt op dat uur, die op dat uur
hoe laat zullen ze elkaar kruisen.
levensvraagstukken bleven onaangeroerd

en in de geschiedenis heb ik geleerd dat de mensen
sinds lang wachten, over de oorlog,  haar oorzaak
haar aanleiding en verloop
maar nooit heb ik geleerd
hoe de oorlog kon vermeden worden

en ik heb aardrijkskunde geleerd, over de ardennen
dat de belangrijkste stad spa is
dat wist ik allang, meneer de schoolmeester
maar nooit, nee nooit heb ik geleerd
waar in deze wereld mijn dorst
naar rechtvaardigheid te lessen

ik ben ..jaar nuchter in AA
in de AA-vergaderingen heb ik veel meer geleerd,
over het werkelijke leven
ik ben niet van plan om de AA te verlaten
daar kan ik nog bij leren, en eventueel
doorgeven aan andere mensen.
ik ben niet perfect en zal het nooit worden.

ik hoop jullie het mooi vinden,  het is in ieder geval geschreven door iemand,  die nog elke dag zijn leven op het goede pad houd door AA. proficiat, richard,  met je mooie gedicht.