deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent. zoals ik al eerder vertelde is dit een opvangtehuis voor daklozen, van de Broeders van Liefde. we hadden een goed gesprek met Werner Van de Weghe, coördinator van het centrum. onze dekens en truitjes zijn daar heel geliefd, in de eerste plaats omdat ze nieuw zijn, en zeker omdat ze superwarm zijn. dat er in ons land mensen zijn, die de nacht op straat, in een station, onder een brug moeten doorbrengen, is wraakroepend. Huize Triest tracht daklozen een bed aan te bieden voor de nacht. ze mogen er vier dagen overnachten, kunnen er een douche nemen, 's morgens ontbijten. op de middag kunnen mensen daar een warme maaltijd krijgen voor 2 euro. overdag komen veel mensen naar het centrum, om de eenzaamheid te ontvluchten en daar contact te hebben met anderen, deel te nemen aan de namiddagactiviteiten, een spel te biljarten, een kaartje te leggen.... het is er gezellig en men doet er alles aan omdat de mensen zich daar thuis zouden voelen. gisteravond leerde ik een les van de vrouw in "hart voor mekaar", die terminaal was : blij zijn met wat je hebt ! wel, deze les kreeg ik vandaag weer . 't is maar waar je wiegje stond hé. wij hebben niets te kort, dat we met de crisis moeten besparen, en zuiniger leven... maar die mensen die niets hebben, die daar opgevangen worden , kunnen helemaal niet besparen, ze hebben gewoonweg niets. ze zijn blij met wat men hen in Huize Triest biedt. ik heb een torenhoge bewondering voor het werk dat men daar doet. chapeau voor Werner Van de Weghe en de talrijke vrijwilligers van Huize Triest ! zij maken het leven van veel arme mensen draaglijker, en geven hen een beetje een "thuis". spijtig genoeg kunnen ze op weinig steun rekenen, vooral financieel. want voor dit alles is geld nodig ! er is al een reportage geweest op televisie, en men zou eens komen kijken vanuit de regering, maar veel heeft dat nog niet opgebracht. in plaats van geld te stoppen in prestige-projecten, zou er meer geld moeten gaan naar dergelijke initiatieven. het zou niet mogen zijn dat in onze tijd mensen in armoede leven.... iets om eens over na te denken !
wie eens wat meer wil weten over Huize Triest, kan een kijkje nemen op hun website : www.huizetriest.be ik dank iedereen die de moeite wil doen om dit eens te doen.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal. haar man had een mailtje gestuurd naar de programmamakers : zijn vrouw is een heel grote dierenvriendin en hij wou haar een heel mooie dag bezorgen waar de dieren zeker centraal stonden. eerst en vooral gingen ze naar de dolfijnen in het Boudewijnpark in Brugge. ze mocht er met de dolfijnen zwemmen, een unieke ervaring ! vervolgens mocht ze met de dierenverzorgers van de Zoo in Antwerpen op pad. je zag dat ze er erg van genoot. er was echter iets dat haar bezighield : haar oudste zoontje doet op 3 mei zijn eerste communie, en daar zou ze heel graag nog bij zijn.... Rani vroeg haar of ze het tof zou vinden als ze het voor mekaar kregen dat haar zoontje vroeger zijn eerste communie zou doen, en een bijbehorend feest .... dat vond ze natuurlijk super. en zo geschiede... vijf weken later deed het jongetje, in aanwezigheid van zijn klasgenootjes en familie, zijn eerste communie en was er een groot feest. ik hoop voor haar dat ze 3 mei nog kan meemaken... op een bepaald moment vertelde ze dat iemand haar gevraagd had wat ze nog wilde. ze antwoordde dat ze alles heeft ! en dat voor iemand die weet niet lang meer te zullen leven. we zouden er een les moeten uit trekken : blij zijn met wat we hebben ! we staan bij veel dingen niet stil, we vinden alles normaal. als je kind zijn eerste communie doet, denkt wel niemand : gelukkig dat ik dat kan meemaken. als deze vrouw op 3 mei nog leeft, zal ze heel blij zijn dat ze er nog bij is.... begrijp je wat ik bedoel?
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". in maart 2008 maakten twaalf inwoners van Lovendegem, Waarschoot, Zomergem en Nevele een verkenningsreis naar Senegal. ze bezochten Keur Moussa, Pout en Diender, drie jonge , vrij landelijke gemeentes ("Kemopodi") ze werden er heel gastvrij ontvangen en legden de eerste contacten, zowel met bestuurders als met de burgers. de hele reis werd begeleid door Enda Graf, een senegalese NGO, die daar het democratiseringsproces ondersteunt. met "de vrienden van Kemopodi" willen ze de basis leggen voor de ontwikkeling van een stevige vriendschapsband tussen de vier gemeenten hier en Kemopodi. er zijn regelmatige contacten, sensibilisering : fototentoonstelling, informatierondes in scholen, verenigingen.... er zal ook regelmatig een tweetalige nieuwsbrief verspreid worden. ik sprak op de vergadering over Trees Van Hove, omdat zij toch elk jaar twee weken onder de bevolking van Senegal leeft en werkt. dat vonden ze heel interessant en zullen contact met haar opnemen. onze dekens zijn voor het ogenblik niet interessant voor hen omdat er nog heel veel werk aan de winkel is , en het is ook niet de bedoeling om kleren, dekens enz... naar Senegal te sturen. ze willen méér ter plaatse iets realiseren, toch vond ik het heel interessant. op de vergadering waren mensen die meegeweest waren naar senegal, onder andere de burgemeester van Zomergem Jo Deconinck, maar ook Mong (van de vieze gasten) die we nog allemaal wel kennen van zijn liedje "het apekot". ik moet zeggen dat die mens een enorme indruk op me maakte. ik ben eens gaan kijken op internet en ik vond een tekst van hem die ik jullie niet wil onthouden : optimist tot in de kist, was de lijfspreuk van mijn familie. ik kreeg het met de paplepel mee. ik word regelmatig op mijn optimisme aangesproken en sommige mensenkunnen er helemaal niet bij dat ge vandaag optimist kunt zijn en blijven. eerlijk gezegd, als ik de krant open sla of ik volg de nieuwsbeelden op tv, dan kan ik wel eens in elkaar krimpen. hoe kan dat toch? we leven in 2009, we vinden ons o zo vreselijk beschaafd en ontwikkeld. waarom slagen we er dan niet in om conflicten op een geweldloze manier op te lossen? waarom laten we zoveel mensen letterlijk in de kou staan? we produceren elk jaar voor 12 miljard mensen voedsel maar meer dan 1 miljard lijdt elke dag honger. en zo zou ik bladzijden lang kunnen doorgaan. maar dan zie ik de hotelbaas die gratis kamers aanbiedt aan daklozen. ik zie duizenden mensen de kou trotseren om op te komen voor mensen zonder papieren en nog meer stappen door de straten om de waanzinnige agressie te stoppen in Gaza. ik zie de inzet van al die vrijwilligers in wereldwinkels en alle andere derde wereld organisaties, in buurthuizen en straatcomités, in kringloopwinkels en niet in eht minst in onze eigenste "bij de vieze gasten". ik zie zoveel actieve medeburgers opkomen voor hun eigen rechten en die van hun buren. ik zie zoveel positieve dingen gebeuren en als vanzelf komt mijn optimisme terug boven drijven. een optimist is niet iemand met oogkleppen aan. het is geen passieve flierefluiter. net niet, het is iemand die naar de andere kant van de heuvel kijkt, niet om te zien hoe groener het gras daar wel is, maar om bij te leren. 't is niet voor sebiet, 't is niet voor moren, twee stappen vooruit en één terug, maar toch zijn we -traag maar zeker- op weg naar een (h)eerlijke, sociale en duurzame wereld en die zekerheid geeft ons de kracht om door te gaan.
als dat niet mooi gezegd is.... dat is écht... Mong. wil je nog meer over hem lezen en over "de vieze gasten", dan kan je alles terugvinden op www.deviezegasten.be
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat. en liefde was ook het woordje dat in de uiteenzetting van Ingeborg (gisteren in het inloophuis voor kankerpatiënten in Brugge) centraal stond. wie is Ingeborg? Ingeborg Sergeant (1966) werd bekend als zangeres, maar is ook één van de vertrouwde gezichten op de Vlaamse Televisie. ze vertegenwoordigde ooit ons land op het Eurovisiesongfestival. in het kader van Wondere Wereld, een programma rond esoterie en gezondheid, kwam zij in contact met Roland Verschaeve. deze ontmoeting veranderde haar leven. Roland Verschaeve (1950) verdiept zich sedert jaren in het ontwaken van het lichtlichaam en de regenboog van kleuren die onze persoonlijke evolutie weerspiegelen. op de ontmoeting met Roland volgen intense cursusjaren. hij werd haar leraar. deze momenten leidden tot nieuwe inzichten, vreugde en liefdevolle openbaringen. samen met Roland schreef ze een boek : "wie ben je eigenlijk?" in Brugge is er " de evolutie ", een centrum waar Ingeborg Dru Yoga geeft, samen met nog andere docenten. je kan het ganse programma en nog veel meer over Ingeborg en het centrum weervinden op www.ingeborg.ws echt de moeite om daar eens te gaan kijken.
alle mensen die gisteren in het inloophuis naar haar kwamen luisteren, waren ontroerd na afloop. we hadden allemaal een enorme rust ervaren... we kregen allemaal een bon om een gratis les Dru Yoga te gaan volgen. iets wat ik zeker ga doen. ik kocht ook enkele meditatie cd's die Ingeborg ingesproken heeft. haar boek had ik al in mijn bezit maar heb het nog niet volledig gelezen, dat ga ik nu zeker doen.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
als het ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dan in de rest?
het is misschien simpel gezegd, maar misschien wel waar... vandaag was het ook " dikke truiendag ", en een dikke trui konden we best wel gebruiken... deze morgen ben ik naar het inloophuis voor kankerpatiënten geweest in brugge. deze voormiddag was Ingeborg er te gast. het was heel interessant. morgen vertel ik er meer over. ik wens jullie alvast een fijn weekend.
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. het centrum is een weeshuis dat warmte, voeding ontwikkeling en onderwijs biedt aan ongeveer 100 kinderen in de leeftijd van 0-8jaar. door armoede en AIDS/HIV is het aantal weeskinderen in Tanzania sterk toegenomen. de kinderen worden door maatschappelijke werkers van verschillende instelling opgespoord en geplaatst in het centrum. er zal gestreefd worden naar een zo spoedig mogelijke terugplaatsing naar familieleden of pleeggezinnen, in elk geval rond de schoolleeftijd (8jaar). er werken ongeveer 20 mensen in het centrum, vrijwilligers niet meegerekend. het centrum wordt gefinancierd door Mr Shirima, die hoopt op toekomstige steun van de regering en privé personen om de exploitatie langdurig mogelijk te maken. de activiteiten zullen deels erop gericht zijn het centrum "zich zelf voorzienend" te maken (moestuin, boerderij en mogelijk een lodge). ter ondersteuning van het centrum (bv door middel van speciale kindgerichte projecten) is er een stichting opgericht : de "Cornel Ngaleku Childrens Centre Foundation", opgericht en gezeteld in Nederland.
het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in de Verenigde Republiek van Tanzania, de Kilimanjaro regio, in het Rombo district. de naam Tanzania is gevormd door de combinatie van het vroegere Tanganyika en Zanzibar. Tanzania is een groot land (940.000 km2), 23 keer Nederland. het ligt in Oost-Afrika aan de kust tussen Kenya en Mozambique. het bestaat vooral uit hoogland plateaus, die door de "Rift Valley" doorsneden worden. langs de "Rift Valley" bevinden zich diverse slapende vulkanen, waarvan de Kilimanjaro de grootste is , tevens de hoogste berg van Afrika. bevolking : 34.825.000 hoofdstad : Dodoma taal : Kiswahili en Engels (beiden de officiële taal), inheemse talen godsdiensten : christendom, islam en animisme Tanzania is vooral beroemd om de fabelachtige mooie wildparken en de natuur , voor het beklimmen van de Kilimanjaro.
de Kilimanjaro-regio de berg "Kili" is één van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden in Tanzania. de top is van diverse punten in Noord-Tanzania te zien, zelfs vanuit het Tsavo- en Amboseli park in Kenya. vooral door zijn eenzame hoogte, zonder bergen rondom, komt zijn indrukwekkende gestalte goed uit. de berg is 5.895 meter hoog! het is daarmee de hoogste solitaire berg in de wereld. als men de met eeuwige sneeuw en ijs bedekte top wil zien moet vroeg opstaan, anders bedekken de wolken de top. de dichtsbijzijnde grotere plaats is Moshi (191.000 inwoners) ligt 3 uur autorijden van het Ngaleku Childrens Centre vandaan. Moshi is een handelsplaats voor koffie en een centrum voor bergbeklimmers, het heeft hotels, banken en vele winkelfaciliteiten. eveneens is er een groot ziekenhuis. het Rombo district ligt ten oosten van de berg, de Kilimanjaro. het is één van de armere districten van Tanzania, dicht bevolkt (400.000 inwoners) en vruchtbaar (koffie, banaan). de inwoners zijn afhankelijk van kleine landbouw en handel, vooral met Kenya en houtproductie. het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in het dorp Leto, vlakbij de grens van Kenya. dit centrum bereiken onze dekentjes dus ook....
ik vertelde reeds over "de vierkantjes" in Watervliet : een groep vrouwen die iedere maand een namiddag samenkomt om lapjes te breien. zij maakten reeds talrijke dekentjes en truitjes. ze kwamen in contact met dames uit Nederland die reeds jaren dekens maken van gebreide lapjes en deze naar Tanzania , en andere plaatsen brengen. Rosette vroeg me of ze dekens met deze mensen mocht meegeven. dat vond ik een goed idee, want de bedoeling is om mensen te helpen, waar ook ter wereld. dus gaan reeds een tijdje dekens naar Tanzania. enkele dagen geleden kreeg ik een mail van Rosette uit Watervliet met brief die de nederlandse dames haar toegestuurd hadden : beste allemaal, het laatste bericht van Olga en Piet De Haas uit Tanzania. het gaat allemaal naar wens. onze dekentjes doen goed dienst. er wordt gezocht naar een nieuw te bouwen centrum elders en dan zullen onze dekentjes weer een toepassing vinden. verder kan ik berichten dat er 50 dekentjes meegegeven worden aan Stichting Luludi die voedselpakketten brengt naar zigeuners in het arme Skopje in Macedonië. via Miranda Selim-Joosse uit Goes hebben we inlichtingen gekregen. zij heeft daar met haar man gewoond en kent de situatie in de zeer arme zigeunerwijken goed. in juni gaat de familie er weer naartoe en komen onze dekentjes op de juiste plek aan. hierover is in de Weekkrant De Bevelander van woensdag 25 april 2007 een artikel verschenen, waarop onze Stichting heeft gereageerd. met vriendelijke groet, Femmy Pauptit secretaris (voor alle mensen die geïnteresseer zijn in het Cornel Ngaleku Children Centre : www.ngalekucentre.com )
toen mijn jongste dochter, Tamara twee jaar was, zat ik zonder werk en moest ik gaan stempelen. als ik de oudste naar school voerde, reden we voorbij een pand dat te huur stond, dichtbij de school. ik praatte erover met mijn man, dat ik daar wel een winkeltje wou beginnen. dan moest ik Tamara niet naar de kinderopvang doen, en woonden we aan de school... mijn man was ook enthousiast en we gingen het huis bekijken. het pand in kwestie, was ooit een winkel. de eigenares, die 106 jaar geworden is, had die winkel uitgebaat tot ze in de 90 was... er was dus een heel grote ruimte om een winkel in onder te brengen. verder was er een grote living, een grote keuken, een bijkeuken, boven waren nog eens vijf slaapkamers, een badkamer, en nog een zolder van zomaar eventjes 115 m2 ! we huurden het huis en starten met de inrichting van de winkel : ik wilde schoolgerief verkopen, wat evident was, daar we aan de school woonden. breien was reeds van kindsaf aan mijn hobby, dus wilde ik breiwol verkopen. snoep en frisdrank mochten niet ontbreken, en puzzels en spellen wilde ik ook . we noemden ons winkeltje : 't speelmanneke. we hadden drie mooie ramen waar we een beetje etalage konden maken. mijn jongste zus, die etalagiste is, maakte er juweeltjes van. en zo kon ik startten. al vlug moest ik mijn assortiment snoep uitbreiden.... enige tijd nadien moest ik de wol uitverkopen om plaats te maken voor copieermachines en alle soorten papier om te copiëren. dat werd onze nieuwe uitdaging, we maakten er tienduizenden per maand. we bonden ook eindwerken in . toen mijn man plots overleed, liet ik de winkel over, dat was in 1985. de kinderen die toen pas 12 en 5 jaar waren hadden me heel hard nodig.
vorige week was ik er om de affichekes van de samennaaidag te laten copiëren. door mijn ziekte was ik er in lange tijd niet meer geweest : de winkel was volledig opnieuw ingericht en ze hadden zelfs een groot stuk van de vroegere living bijgenomen ! de huidige uitbaatster troonde me mee in de rest van het gebouw waar ook grote renovatiewerken gebeurd waren. het pakte me echt nog eens rond te gaan in het huis waar ik zo gelukkig was. te zien dat de winkel nog steeds goed draait en verder uitbreid, deed me zoveel plezier. ik wou dat mijn man dit zag. hij was ook altijd zo fier op "ons winkeltje". fotocopies maken deed hij heel graag, en zelfs snoep helpen bestellen deed hij me de glimlach. het was zo'n mooie tijd, en we hielden enorm veel van het huis, een huis met een hart.
er zijn zo van die tijden in je leven, die je nooit vergeet. wel die twee jaar dat we daar woonden, zal ik nooit vergeten. de winkel draagt niet meer de naam : 't speelmanneke, maar wat ze er doen is nog steeds waar wij mee begonnen.
het idee van Antoinette om een samennaaidag te organiseren krijgt stilaan vaste vorm. we hebben al een datum : dinsdag 21 april. we beginnen om 9.30u 's morgens en gaan door tot 17 uur. tijdens de middag is er een pauze en is er soep met brood. in de namiddag is er koffie. dit alles gaat door in de Oude Jongensschool aan de Aarseleweg in Vinkt (tussen Aalter en Deinze). we vragen om een maasnaald, een schaartje en/of een haakpen mee te brengen, én...een goed humeur. we willen er een heel gezellige dag van maken. de crea hobby club van Antoinette is alvast van de partij, en we hopen dat Trees Van Hove even langs komt om te vertellen over haar werk in Mbour, Senegal. misschien kunnen we wat foto's bekijken van haar reizen, en we zullen informatie geven over de projecten waar we dekens voor maken.
de bedoeling van die dag is een beetje door onze voorraad lapjes te komen, en er heel mooie dekens van maken. én als we dat in aangenaam gezelschap kunnen doen, is dat nog eens mooi meegenomen. om praktische redenen vragen we om je in te schrijven !!! en dan ook zeker te komen. voor verdere inlichtingen kan je me mailen via mijn blog.
jaarlijks sterven in ons land honderdduizend dieren in laboratoria en onderzoekscentra. "broodnodig" beweren wetenschappers. " onzin" zegt Danny Flies van Anti Dierproeven Coalitie, een actiegroep protesteert tegen het gebruik van dieren voor onderzoek. "er moet een einde komen aan die barbaarse folterpraktijken. er zijn voldoende alternatieven voor de overigens niet eens zo betrouwbare dierenproeven." proefdieren worden gebruikt om meer te weten te komen over effecten van medische behandelingen, van nieuwe of experimentele medicijnen. in labo's wordt gebruik gemaakt van dieren , meestal gaat het om apen, honden , katten, ratten of muizen. ze worden daar helemaal niet behandeld als "dieren", maar eerder als een wegwerpproduct. "dierenactivisten spelen in op de emoties van het publiek", zeggen wetenschappers die bij dierenproeven zweren. "maar ze zeggen er niet bij dat het hondje dat op de foto zo zielig kijkt als proefdier het leven van heel wat mensen kan redden." " je kan het ook omkeren", zegt Danny Flies, "het zijn de wetenschappers die emotionele en morele chantage plegen. zij zijn het die het doen uitschijnen alsof mensen maar twee keuzes hebben : of dierenproeven, of het leven van hun kinderen op de helling plaatsen?
dit artikel las ik laatst in een weekblad. als dierenvriend trof dit me heel erg, en ik ben zeker dat U er ook niet onverschillig voor bent. ik hoop dat in de toekomst vanuit de overheid iets aan gedaan wordt, en hopelijk bereiken de actiegroepen tegen dierenleed resultaat. ik duim voor hen !
we zijn weer al in de helft van de week. deze middag ga ik onze Tom halen op school. normaalgezien brengt de bus de kinderen maar 's avonds naar huis en doen ze in de namiddag een activiteit op school, maar dat is niet verplicht. als het enigszins mogelijk is haal ik hem af en doen we iets leuks. hij kijkt er elke week naar uit en is dolgelukkig als ik aan de schoolpoort sta. zelf voel ik me er heel goed bij. gisteren had ik het over Lucas en de Missiekring in Ruiselede maar er kwamen ook weer veel lapjes richting Eeklo : de Caspers leverden een hele lading dekens af, in Meulebeke ging ik mijn wagen volladen met lapjes, Lena Dezwarte stuurde een grote doos lapjes op, en nog enkele mensen stuurden een pakketje op met lapjes... we zullen dus zeker niet zonder vallen, en ze zullen goed van pas komen op de "aanéénzetdag van de lapjes" op 21 april in Vinkt ! Annie gaat alvast verlof nemen, zo kunnen we met ons drieën deze dag in goede banen leiden. straks ga ik me aan het werk zetten om een mooi afficheke te maken.
om ons gemoed wat op te krikken een paar mopjes van Baziel : Zulma : "Baziel, je kiek zo rare. wa schilt er?" Baziel : "'k he juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende." Zulma : "en waffer boekstje is da? " Baziel : " ons spoarboekstje "
Zulma was zwaar ziek en moest berecht worden. vroeg de pastoor : "Baziel, heb je geen kaars, een beetje wijwater en een palm? " " een keirsse en wiewoter hemme" antwoordde Baziel, "mo gin Palm, is e Jupiler ook goed?"
zei de dokter : " Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst?" "ba neen 'k meneere den dokteur, 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen."
toen Baziel thuiskwam vroeg Zulma : "hoeveel heb je d'er nu weer gedronken? " Baziel : " Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen."
Baziel kwam weer een gat in de nacht thuis. zei hij tegen Zulma : " ieder ki dat er e kalant weggieng begosten d'andere kwood te klappen over zien vrouwe. 'k zoen nie willen da ze van joen kwood klappen Zulma, zo ' k zien gebleven toe den latsten."
hallo allemaal, je moest eens weten hoe gelukkig ik ben dat ik weer op mijn blogje kan schrijven. het waren triestige dagen zonder mijn pc. de gast die onze pc repareert was zich aan het voorbereiden voor zijn examen, en had vergeten de nodige stukken bestellen, en daardoor dat het zo lang duurde voor alles in orde kwam... maar gelukkig is al die miserie nu voorbij ! er is natuurlijk heel wat gebeurt in die tijd. als ik het over de dekentjes heb, was er Lucas, waarvan we de reportage konden volgen in Karrewiet op Ketnet. het was echt fantastisch om te zien hoe hij daar alles persoonlijk kon uitdelen. tijdens de uitzending op vrijdag zag ik verschillende van onze dekentjes! je kan alles nog eens bekijken (voor het geval je het niet gezien hebt) als je klikt op http://karrewiet.ketnet.be/ketnet/subsites/karrewiet/html/dossier/Senegal/index.html vorige week was er de nieuwjaarsvergadering van de missiekring van Ruiselede. een echtpaar uit Eeklo, waarvan de vrouw enkele weken geleden meedeed in Blokken, heeft enkele jaren geleden in Toubacouta, Senegal, de bouw aangevat van een schooltje waar de jongeren met de computer kunnen leren werken. ondertussen is dat schooltje bijna af en in april gaan William en Carine terug (met het geld dat ze verdiende in Blokken!) om alles te inspecteren en te zien of het geld die ze verzamelen met hun vzw goed besteed wordt. wel... die mensen zijn mogen komen vertellen over hun vzw Negro Y Rubia. de zusters Cécile en Noëlla, de mensen van de missiekring , Antoinette en ik hebben genoten van hun uiteenzetting. het is altijd interessant mensen te horen vertellen over de gebieden waar we onze dekentjes naartoe sturen. over de vzw van William en Carine kan je terecht op www.everyoneweb.com/vzwnegroyrubia wat die mensen daar allemaal al gedaan hebben om de plaatselijke bevolking te helpen, je kan het allemaal lezen op hun website. wenst u een gezin te adopteren in Toubacouta, dat kan voor 20 euro per maand. William en Carine hebben van alle gezinnen die het moeilijk hebben een dossier gemaakt, zodat je weet hoe ze leven, je kan ermee corresponderen, en hen eventueel een bezoek brengen. reeds tien gezinnen worden zo financieel geholpen, door de vzw van Carine en William. je kan hen ook bereiken via e-mail : vzwnegroyrubia@euphonynet.be voor verdere inlichtingen .
ondertussen deed Antoinette het voorstel om een "aanéénzetdag van lapjes" te organiseren in Vinkt waar zij woont. samen met haar creaclub zouden we zoveel mogelijk lapjes aan elkaar zetten tot dekens. 's middags zou er soep met brood zijn en in de namiddag koffie. dit alles zou doorgaan op dinsdag 21 april e.k. je moet wel op voorhand inschrijven zodat we een overzicht hebben met hoeveel we zijn. voor wie Vinkt niet weet zijn : het is gelegen tussen Aalter en Deinze. ik maak nog een afficheke en zal later nog meer gegevens op mijn blogje schrijven. uitkijken dus... dit was zo een beetje het nieuws over de dekentjes. ik hoop dat U net als ik blij ben dat er weer wat nieuws op mijn blogje komt. morgen ben ik er terug.
héél even kom ik eens op mijn blogje. veel kan ik nu niet schrijven, want de pc is nog steeds niet in orde. ik mis jullie allemaal en zal heel wat te vertellen hebben, zodra mijn computerke gerepareerd is. alvast heel veel groetjes, en tot heel binnenkort. dino
vandaag ontving ik van Lies, de mama van Lucas een mail. ze laat weten dat van 12 tot 16 januari er op Karrewiet jeugdjournaal van Ketnet/Canvas om 18.10 u en 19.20u reportage zal zien van hun verblijf in Senegal , waar ze de hulpgoederen zelf zijn gaan uitdelen, die Lucas hier ingezameld heeft. ik zou zeggen, allemaal kijken want wat Lucas verwezenlijkt heeft is echt super, een voorbeeld voor onze jeugd !
gisteren heb ik de 18 dekens van de "Caspers" van Aalst afgehaald en die gaan binnen de kortste keren mee met Wereldmissiehulp, of naar Huize Triest. Angèle uit Meulebeke telefoneerde dat we dringend lapjes moeten komen halen van "ocra". binnen twee weken gaan Antoinette en ik de lapjes halen. we gaan ook een bezoek brengen aan de zusters van Ruiselede, dat is ondertussen ook al geleden van bij het missiefeest. het worden dus drukke tijden. maar dat hebben we graag.
deze namiddag is Lei Clijsters op 52-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker. het nieuws sloeg in als een bom, hoewel begin vorig jaar longkanker was vastgesteld bij hem, toch hoopte ik dat Lei dit wel zou overwinnen. hoewel ik niet echt een sportfanaat ben, kende ik Lei als ex-rode duivel, die zijn grootste successen bij KV Mechelen kende onder trainer Aad De Mos. in 1988 kreeg hij de gouden schoen. na zijn voetbalcarrière begeleidde hij Kim bij al haar tenniswedstrijden. ze reisden samen naar de talrijke tornooien, waarvan Kim er héél véél won. steeds zat Lei op de tribune en volgde de wedstrijden nauwgezet. Kim zette ons kleine landje op de wereldkaart. zij was onze nationale tennistrots ! toen ze in 2007 stopte met tennissen omdat ze mama wilde worden, werd Lei trainer van derdeklasser Tongeren. begin 2008 kwam toen het nieuws over de ziekte van Lei... Bob Verbeeck, directeur van het sportmanaging bureau Golazo, en vriend des huizes van de familie Clijsters, schreef een open brief aan Lei, en eindigt met de woorden : "Jij was één van de fijnste mensen die ik ooit heb gekend" België verliest een groot sportman, een héél bijzonder iemand. Kim en Elke verliezen een fantastische vader, en Jada een héél trotse opa....
het nieuwe jaar is weer gestart. onze pc is nog niet helemaal in orde, de nodige stukken zijn besteld en éénmaal die er zijn, kunnen ze hem volledig in orde stellen. ik maak dus dankbaar gebruik om weer een beetje op mijn blogje te schrijven. deze middag was ik aangenaam verrast toen ik naar het nieuws op vtm keek om 13 uur, om twee redenen : Lucas kwam terug in Zaventem, na zijn verblijf in Senegal, waar hij het gerief uit zijn container uitdeelde aan de mensen daar. we zagen er beelden van en er was een kort interview met Lucas. de tranen sprongen me in de ogen... het is onvoorstelbaar wat dat kereltje verwezenlijkt heeft ! de tweede reden die me blij maakte : er was een reportage over de vzw De Samaritanen. die mensen bieden hulp aan de daklozen in Brussel. ik ben onmiddelijk op zoek gegaan op internet en las daar dat ze ook dekens aan de daklozen geven. een mailtje van mij is al onderweg naar daar om te vragen of we hen kunnen helpen met onze dekens. wie weet....
Monique van de Caspers gaf drie zakken met achttien dekens mee naar hier. voor wie nog niet zo lang mijn blogje leest : de Caspers zijn kinderen die niet zo goed kunnen sporten door één of andere handicap. toch komen zij elke zaterdagvoormiddag samen in een sporthal in Aalst , daar maken ze kennis met één of andere sport en leren die dan. de mama's zitten samen te kijken terwijl hun kinderen sporten. van zodra ze over mijn aktie wisten, namen ze contact op en zijn beginnen breien. ik kreeg al heel veel dekens van hen. Monique is zowat de contactpersoon, die ondertussen een mailvriendin van me is. het liedje dat jullie horen, bij het bezoek aan mijn blog is het liedje van de film "Casper", dit herinnert me steeds aan die Caspertjes in Aalst, die met zoveel plezier de zaterdagmorgen sporten, terwijl hun mama's met evenveel plezier dekentjes maken voor mijn aktie ! dank je Monique en alle ander mama's van de Caspertjes !
onze pc heeft de laatste tijd nogal kuren, en straks komt de pc dokter hem halen om eens helemaal na te zien. het kan dus zijn dat ik een aantal dagen niet meer op mijn blog kan schrijven. ik hoop dat het niet te lang duurt, zodat jullie me niet vergeten.... ik neem dus afscheid van jullie voor een paar dagen met een mooie tekst over het nieuwe jaar :
een nieuw jaar kun je beginnen met de mooiste kleren aan dat is wel erg gezellig maar je hebt er niet veel aan
een nieuw jaar kun je beginnen met een grote zak goud maar dat heeft weinig waarde als niemand van je houdt
een nieuw jaar kun je beginnen met een lekker glaasje wijn maar als dat op is, wat dan nog? er moet iets beters zijn...
een nieuw jaar kan je beginnen met een heel mooi gedicht maar het beste is nog altijd... begin met een blij gezicht !
ik wens jullie allen een heel gelukkig én gezond 2009 en hoop zo spoedig mogelijk weer op mijn blogje te kunnen schrijven.
het einde van dit jaar nadert... wat zal het nieuwe jaar ons brengen? ik denk dat veel mensen er niet zo veel goed in zien, als we de berichten in de kranten lezen en wat we horen op teevee, is niet zo hoopgevend. mensen denken minder gelukkig te zijn als ze niet meer alles kunnen kopen wat hun hartje verlangt, als ze niet meer op reis kunnen gaan... maar misschien moeten we "geluk" nu in kleinere dingen zoeken. voor mensen die niets hebben, is een kleinigheid al heel veel. voor een eenzame is het bezoek van een vriend, fantastisch. voor een zwaar zieke mens, is het bericht van beterschap hoopgevend. zo zijn er talrijke dingen die een mens toch gelukkig kunnen maken ondanks de financiële crisis, want geld alléén maakt niet gelukkig. we zullen misschien leren anders met geld om te gaan . onze tijd zullen we misschien ook op een andere manier invullen. inplaats van te gaan fitnessen, zullen we misschien eens een fikse wandeling maken in openlucht met onze kinderen... kost veel minder en is veel gezonder. de oudere generatie herinnert zich wel de tijd dat we met een pop of een doos lego-blokken tevreden waren in ons pakjes onder de kerstboom..... benieuwd wat er dit jaar onder de kerstboom ligt ?
het waren drukke dagen deze week. dinsdag en woensdag was ik aan de kookpotten te vinden. mijn twee dochters hadden gevraagd om een hoofdschotel voor hun kerstdiner klaar te maken. woensdagavond was het dan zo ver : alles klaar en piekfijn in orde, maar doodmoe begon ik aan het kerstmenu. het werd een gezellige avond bij ons Tamara en Sven. opa en oma waren er ook . we doen dit al jaren, het is een echte traditie geworden. Tamara is kampioen in het maken van lekkere hapjes en creeëren van een gezellige sfeer. de hondjes zijn tevreden dat het bij hen thuis is, zo kunnen ze genieten van ons gezelschap. zonder dat je het weet is het heel laat. woensdagmorgen brachten we de kerstschotel, die ik klaarmaakte, naar ons Inge, die 's namiddags bezoek kreeg, en daar deed ik me tegoed aan de koude hapjes die ze klaargezet had. ik vergat erbij dat rauwkost voor mij absoluut te mijden is !!!!! woensdagnamiddag waren we bij mijn ma uitgenodigd. zoals elk jaar, groeit de familie aan. dit jaar zijn Nathan en Janne erbij gekomen. ondertussen kan Frauke al lopen en ze genoot volop om haar toertje te doen. bij mijzelf ging het niet zo best, mijn darmen lagen overhoop en ik voelde me verre van goed. de meesten merkten op dat ik er heel wit uitzag. het was mijn eigen schuld, ik vergeet wel eens als ik al dat lekkers zie staan dat ik nog altijd moet opletten wat ik eet... maar ja... ben dan ook 's avonds heel vroeg in mijn bed gekropen en heel veel geslapen want ik was heel moe. gisteren was het ook niet bijzonder goed met me. vandaag begint het een beetje te beteren ... ik hoop dat het bij jullie beter verlopen is met Kerst. mijn gedachten gingen dit jaar vooral uit naar de mensen van huize Triest, en anderen , die zorgen hebben omdat ze geen werk hebben of onzeker zijn over hun toekomst. de berichten van de laatste weken over ontslagen en faillissementen moeten hard aankomen bij veel gezinnen. met heel veel moed doe ik verder met de dekentjes, want soms denk ik dat er in de toekomst nog méér zullen nodig zijn. de derde wereld komt soms heel dichtbij...
laat ons even stilstaan bij wat we hebben, en dankbaar zijn ! laat ons bidden voor die mensen die véél minder hebben, dat alles een beetje beter verdeeld wordt, dat alle mensen recht hebben op een menswaardig bestaan, dat alle kinderen op de wereld recht hebben aan onderwijs, kledij, en vooral liefde van hun ouders en medemensen. laat ons bidden dat iedereen een beetje zijn best doet om van deze wereld weer een thuis voor iedereen te maken.
Mieke Van Noppen zoekt helper voor project in Malawi + oproep Mieke Hendrickx (55), de weduwe van Karel Van Noppen die vorige week in het afrikaanse land Malawi onverwachts haar nieuwe partner Johan De Mulder (60) , verloor, zoekt mensen die met haar ter plaatse in Malawi hun ontwikkelingsproject mee willen dragen. twee jaar geleden startten Mieke Hendrickx en Johan De Mulder het ontwikkelingsproject Yoce in Malawi. niemand die kon voorzien dat een hartaanval zo snel een einde zou maken aan zijn engagement. begin januari keert Mieke terug naar Malawi om er hun gezamelijke droom, een betere toekomst voor de kinderen van Sitima, voort te zetten. als blanke vrouw alleen terugkeren wil ze niet, want de positie van de vrouw in Malawi is niet zoals hier. in januari gaat haar vriendin daarom voor een maandje mee. Mieke zoekt nog mensen in Malawi of België die samen met haar het project een tijdje willen dragen. het verlies van Johan heeft een gat geslagen. hij was gepensioneerd leerkracht en leidde kandidaat-onderwijzers op. Johan was samen met de lokale mensen volop bezig met de bouw van een tweede school. de kinderen krijgen er niet alleen onderwijs, maar ook een middagmaal en er is opvoedingsondersteuning voor de moeders. omdat Mieke geen onderwijsopleiding heeft gehad, zou het ideaal zijn als een leerkracht de verdere uitbouw van Yoce komt ondersteunen, maar dat hoeft niet noodzakelijk. er moet bijvoorbeeld ook voedsel worden aangedragen. het mag een man of een vrouw zijn, het huis van Mieke in Zomba is groot genoeg om er met twee te wonen. Mieke weet nog niet hoe de mensen en kinderen in Sitima het verlies van hun "onculo" reageren, maar zij wil hun droom verder zetten, dat heeft Johan haar in zijn laatste minuten te kennen gegeven. wie interesse heeft om het project Yoce in Malawi samen met Mieke Hendrickx mee te dragen kan contact opnemen via dit e-mail adres : yocevim@hotmail.com
deze oproep vond ik de moeite om eens op mijn blog te vermelden, en ik hoop dat Mieke iemand vind zodat het project niet doodbloed. vandaag is voor onze kinderen/kleinkinderen de laatste schooldag en begint het kerstverlof. mijn Patriek heeft ook zijn laatste werkdag van dit jaar en dan heb ik hem twee weken thuis. daar ben ik heel blij om. ik wens iedereen dan een gezellig kerstverlof !
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal.
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". 
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. 
jaarlijks sterven in ons land honderdduizend dieren in laboratoria en onderzoekscentra. "broodnodig" beweren wetenschappers. " onzin" zegt Danny Flies van Anti Dierproeven Coalitie, een actiegroep protesteert tegen het gebruik van dieren voor onderzoek. "er moet een einde komen aan die barbaarse folterpraktijken. er zijn voldoende alternatieven voor de overigens niet eens zo betrouwbare dierenproeven."
we zijn weer al in de helft van de week. deze middag ga ik onze Tom halen op school. normaalgezien brengt de bus de kinderen maar 's avonds naar huis en doen ze in de namiddag een activiteit op school, maar dat is niet verplicht. als het enigszins mogelijk is haal ik hem af en doen we iets leuks. hij kijkt er elke week naar uit en is dolgelukkig als ik aan de schoolpoort sta. zelf voel ik me er heel goed bij.
hallo allemaal, je moest eens weten hoe gelukkig ik ben dat ik weer op mijn blogje kan schrijven. 
deze namiddag is Lei Clijsters op 52-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker.
het nieuwe jaar is weer gestart. onze pc is nog niet helemaal in orde, de nodige stukken zijn besteld en éénmaal die er zijn, kunnen ze hem volledig in orde stellen. 
onze pc heeft de laatste tijd nogal kuren, en straks komt de pc dokter hem halen om eens helemaal na te zien. 
het einde van dit jaar nadert... wat zal het nieuwe jaar ons brengen? 
het waren drukke dagen deze week. dinsdag en woensdag was ik aan de kookpotten te vinden. mijn twee dochters hadden gevraagd om een hoofdschotel voor hun kerstdiner klaar te maken. 
Mieke Van Noppen zoekt helper voor project in Malawi + oproep
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
