soms lijkt het of alles niet meer lukt, of er steeds maar slecht nieuws komt, je aan het eind van je krachten bent.... en dan zie je een stipje aan de einder, een klein lichtje, dat steeds feller wordt, de zon gaat weer schijnen, en alles wordt beter. dat gevoel heb ik de laatste week. twee jaar van ziekenhuisbezoeken, behandelingen, medicatie voor fien en mezelf, ik heb nooit de moed verloren, maar soms dacht ik toch wel even : stopt dat nu nooit ? maar vorige week kwam dan eindelijk het goede nieuws dat bij fien alle kanker verdwenen is, en ze geen medicatie meer moet nemen. dat is supernieuws. k heb het gevoel dat dit een begin is van een opwaartse spiraal. het goede weer brengt ook een gelukzalig gevoel. ik heb zin om veel te doen. straks ga ik naar antoinette met een levering dekens bestemd voor werelmissiehulp. ik heb al heel veel pakketjes gemaakt om dekens te maken op de samennaaidag, die neem ik ook mee. ik hoop dat jullie een zalig lentegevoel ervaren en genieten van de mooie dagen.
donderdag kregen we goed nieuws : alle testen van fien waren goed ! ze mag stoppen met alle medicatie en zodra haar witte bloedcellen weer op peil zijn, mag ze weer gaan zwemmen en met dieren in contact komen. daar kijkt ze geweldig naar uit. er valt een enorme last van ons af, en we kunnen een moeilijke periode afsluiten. ze moet nog onder controle blijven maar die wekelijkse bloedafnames en puncties zijn er niet meer bij. deze morgen was het heel mooi weer, spijtiggenoeg gevolgd door regen , maar je kan er niet om heen : het wordt lente !
daarom voor alle toffe mensen : een mandje lentewensen ! een portie zonneschijn voor iedere dag een handjevol vlinders die je zelf vangen mag een buikje vol lentekriebels kan er ook wel bij een potje met veel glimlach zo wordt je superblij een doosje vol dromen mogen we ook niet vergeten een emmer vol vriendschap...zeker weten ! we proppen er ook nog wat vreugde bij en natuurlijk nog een zakje geluk, dan kan deze lente niet meer stuk en nu nog mijn lentegroetjes er bovenop zo nu zijn mijn lentewensen op.
gisteren is één van mijn favoriete actrices overleden : Jenny Tanghe. Jenny Tanghe werd 82 jaar. ze is vooral bekend van haar rol als moeder Cent in "wij heren van Zichem". maar ze speelde ook in "de Collega's", "FC De Kampioenen", en speelde enkele gastrollen onder meer in "Wittekerke" en "Verschoten&Zoon". meestal speelde ze het bazige type. Jenny Tanghe groeide op in Gent. ze trouwde in 2003 met haar levensgezel Antoine, met wie ze al 32 jaar samen was. op haar tachtigste verjaardag werkte ze nog mee aan de film "Encore une fois" van de Gentse theatermaker Stijn Brouns over haar eigen leven. ze steunde de in 2008 opgerichte Gentse Toneelschool Stijn Brouns die volgens "het acteerprincipe van actrice Jenny Tanghe" doceert. met Jenny verliezen we een legendarische actrice.
zondagnamiddag zag ik weer mijn klein oogappel, arthur(mijn metekindje) hij was met zijn ouders op bezoek bij mijn schoonma. hij is al een flink kereltje geworden en praat honderduit. als je hem zo bezig ziet, zou je vermoeden dat hij later een voetbaltalent wordt. hij is verzot op zijn bal. hij is ook zeer leergierig, en ziet alles. de taart beviel hem enorm. nadien ging hij op ontdekkingstocht door oma haar huis. op de slaapkamer had hij het gevonden : hij klauterde op het bed, en begon te springen als op een tramboline. en wat raad je, hij wou er niet meer weg. toen hij zag hoeveel toeschouwers hij had, vond hij dat super natuurlijk. ik vermoed dat hij onderweg naar huis wel in slaapgevallen is.... 's avonds was het mijn beurt om voor de teevee in slaap te vallen... deze week heb ik de raad van de dokter heel ter harte genomen. maandagmorgen hield ik me bezig met pakketjes maken voor de samennaaidag. zo kunnen de mensen dan hun pakketje nemen en onmiddelijk aan de slag gaan. na de middag heb ik me in de zetel gevleid en geslapen. het was kwart over vier toen ik wakker werd. gisteren zelfde scenario, na de middag geslapen. k werd gewekt om kwart voor vier door de telefoon. nu pas voel ik echt dat het rusten deugd doet, en ik het nodig heb. 'tis moeilijk om dat toe te geven, maar 't is zo. gisteren had inge gebeld naar het uz gent om te vragen of ze nog geen nieuws hadden over de onderzoeken van fien. ze konden alleen al vertellen dat bij de puncties geen enkel spoor meer van kankercellen gevonden waren. dat is toch al heel goed nieuws ! de rest van de uitslagen krijgen ze donderdagnamiddag. hopelijk zijn ze even goed. vandaag ga ik tom halen aan school. dan is hij een ganse namiddag bij mij, en dat vind hij reuze. ik probeer dat iedere woensdag te doen, sinds hij op die nieuwe school zit. we doen dan samen iets leuks . en donderdag is dan de grote dag voor ons fientje. zij en haar ouders moeten om 14 uur bij de professor komen en dan worden de resultaten besproken, en ook wat er de komende tijd verder moet gebeuren. ik hoop dat het allemaal goed is. donderdagnamiddag is het breinamiddag in het oud gemeentehuis van watervliet. breiclub "de vierkantjes" komt daar elke maand samen en ik breng hen een bezoek.
het is nog koud maar het ziet er goed uit voor vandaag. ik kan weer een beetje genieten, want gisteren was echt niet mijn dag. ik moest de ganse tijd aan ons fientje denken die al die onderzoeken moest doormaken en op het einde van de dag nog een ruggemerg én een beenmergpunctie. gelukkig is alles goed verlopen. tis zo'n flinke meid, ze heeft het allemaal goed doorstaan. nu is het afwachten of alles wel degelijk oké is. het was daar weer superdruk gisteren in het uz op die afdeling. je vraagt je af hoe het mogelijk is dat zoveel kinderen al op jonge leeftijd met kanker geconfronteerd worden... er zal een nieuw kinderziekenhuis worden gebouwd maar eigenlijk moest het er al lang gestaan hebben. van overal komen ze naar uz gent met kinderen die kanker hebben. het is er supergoed ! alleen al de aanpak van de patiëntjes... ze worden voortdurend begeleid, en alles wordt hen , op hun manier uitgelegd, zodat ze weten welk onderzoek ze krijgen, waarom, hoe lang het zal duren.... er komt elke dag iemand rond met een ganse kar spellen, er komen ook meisjes spelen met de kinderen op hun kamer, en dan heb je nog de talrijke vrijwilligers die komen voorlezen, knutselen of iets anders doen. elke week de dinsdagmiddag komt een vrijwilligster appelsienen persen, en dan gaat ze rond met haar kar, en krijgt iedereen (ook bezoekers) een glas vers geperst fruitsap. ik heb daar moeilijke dagen meegemaakt toen fien ziek was, maar ook fijne momenten beleefd. je leert er ook hoe kwetsbaar het leven is. en dat we moeten proberen genieten van de kleine dingen, en blij zijn als we gezond zijn. en blije mensen leven langer.... héél zeker ! fijn weekend gewenst. dino
ik kan niet slapen, k lig al een uur wakker en dus sta ik maar op. ik moet het even van me afschrijven... 1 februari twee jaar geleden, begon als een heel gewone dag... inge had me gevraagd om eens met fien bij de kinderspecialiste te gaan : ze zag nogal wit en inge was er niet gerust in. we gingen nog naar standaard boekhandel, en om 11 uur moesten we op de afspraak zijn. alles leek heel normaal, dus zouden ze bloed prikken en zien wat dat opleverde. een uur later belde inge me in paniek : "ons fientje heeft leukemie, mijn kindje gaat dood, mama..." ik wist niet wat ik hoorde. dit kon toch niet.... het was net 11 september, de impact was even erg voor ons ganse gezin, we waren allemaal in shock. inge kwam naar huis van haar werk, ik haalde tom van school, we moesten met fien naar het uz in gent. 's avonds, toen ik tom in zijn bedje gelegd had en hij eindelijk sliep, liet ik mijn tranen de vrije loop. LEUKEMIE, iets waar ik wel al over gehoord had, maar veel wist ik er niet van . toen ik in het vierde leerjaar zat was een klasgenootje van mij gestorven van leukemie. ondertussen was er al veel veranderd en behaalde men met de chemo goede resultaten. de overlevingskansen waren 80 pct, verzekerde de professor. inge belde me nog dat ze al puncties gedaan hadden, dat ze fien al bloed en bloedplaatjes gegeven hadden. de volgende dag moest ik met fien overal rond om onderzoeken te laten doen : scans, foto's, echo's...... en dan begon de zware strijd : maanden ziekenhuis, af en toe thuis, dan langere tijd thuis, om de tien weken een punctie, elke week bloedonderzoek, chemopillen. nu is de nabehandelingsfase voorbij en vandaag moet onze kleine meid weer naar het uz in gent om al die onderzoeken van de tweede dag nog eens over te doen, inclusief ruggemerg en beenmergpunctie. het wordt een zware dag voor haar, maar optimist zoals ze is, heeft ze gisteravond goed gegeten, want ze moet nuchter zijn voor een paar onderzoeken. het is zo'n sterk kind, ongelofelijk. ik hoop dat alle uitslagen goed zijn . volgende donderdag mogen ze bij de professor om de resultaten te bespreken en te luisteren hoe het nu verder moet. nog drie jaar, en ze is genezen... ik duim voor mijn klein prinsesje.
01. ontvoerders zijn niet meer geïnteresseerd in uw persoon 02. in een gijzelsituatie bent u één van de eerste gijzelaars die bevrijd worden 03. niemand verwacht van u dat u de dingen snel uitvoert 04. mensen bellen u uiterlijk om 21 uur 05. mensen zien u niet meer als een zwartkijker wanneer u kwade dingen spreekt 06. men kan u niets meer gedwongen leren 07. de kleding die u nu koopt verslijt nooit meer 08. u kan uw middagmaal om 16 uur nemen 09. u kan leven zonder seks maar niet zonder bril 10. u hebt fantastische ideëen voor als u met pensioen gaat 11. u denkt niet meer dat snelheidsgrenzen een uitdaging zijn 12. u trekt uw buik niet meer in, ongeacht de persoon die bij u aanwezig is 13. u zingt mee met de liftmuziek 14. uw standpunten zullen niet meer verslechteren 15. uw investering in uw aanvullende verzekerin begint resultaat op te leveren 16. uw gewrichten zijn beter meteorologen dan die van de nationale meteorologische dienst 17. uw geheimen zijn veilig bij uw vrienden, daar zij ze ook niet meer herinneren
gisteravond heeft de Russische Regering besloten de jacht op babyzeehondjes rond de Witte Zee te verbieden. het doodknuppelen van babyzeehondjes is al jaren een doorn in het oog van dierenrechtenorganisaties. zelf vind ik het verschrikkelijk dat zoiets bestaat ! hoe kan je zo'n klein mooi kwetsbaar diertje op zulke manier pijn doen en doden... het kan er bij mij niet in, of ligt het aan mij? ik was dan ook blij te lezen in de krant het Laatste Nieuws, dat er toch nog mensen zijn, die dat inzien ... en verbieden. premier Vladimir Poetin zei vorige week al dat het doodknuppelen van de drie weken oude dieren "een bloederige zaak is die duidelijk al veel eerder verboden had moeten worden." de zeehondenjacht is vooral te vinden in Canada, Groenland en Namibië. jaarlijks worden werelwijd 900.000 zeehonden gedood ! de EU werkt aan een totaalverbod op de handel in zeehondenbont. gisteren keurde de commissie interne markt en consumentenzaken van het Europees Parlement een voorstel hiertoe goed. eindelijk een lichtje in de strijd tegen dit onrecht. dierenvrienden zullen dit graag lezen.
't is de week van de vrijwilliger ! daarom wil ik iedereen eens extra bedanken die zich rechtstreeks of onrechtstreeks inzet voor de medemens. de hulp van vrijwilligers is van onschatbare waarde voor de maatschappij, en het mag gerust eens gezegd worden : dank U wel, lieve mensen. het zijn niet altijd grote verhalen, het zijn geen superhelden die je op teevee ziet, neen... het zijn heel gewone mensen die vrije tijd investeren in mensen of initiatieven, die zich inzetten voor mensen die het minder goed hebben, die armoede kennen, die ziek zijn, die niet zo goed meer te been zijn.... door hun goedheid en hulp maken zij het leven van deze mensen draaglijker en aangenamer. de vrijwilligers in de bloemetjes zetten is dan ook niet meer dan normaal, en zij verdienen allen onze diepste waardering.
"vrouwen worden aardiger naarmate ze ouder worden. dat komt uit een recent Brits onderzoek naar voren. eenmaal de 50 voorbij voelen vrouwen zich minder bedreigd door jonge soortgenoten. daardoor gaan ze zich meteen ook minder jaloers en kattig gedragen en zijn ze veel vriendelijker voor hun seksegenoten. ze gaan zich niet zelden zelfs over hen ontfermen, zoals een moeder dat zou doen. heel begrijpelijk, zo menen onderzoekers; vrouwen na de overgang hebben immers al een heel leven achter zich en hebben een andere rol te vervullen in de maatschappij. daardoor valt de concurrentiedrang weg en verdwijnen meteen ook hun gevoelens van jaloezie ten aanzien van jongere en knappere vrouwen."
ik denk dat het ook komt door wat we al allemaal meegemaakt hebben, eens we de 50 voorbij zijn. je leert meer te relativeren, en je geniet meer van het leven. zo ervaar ik het toch. deze morgen moet ik op controle bij de specialist. ik hoop dat het allemaal goed meevalt. tom en fien gaan vandaag weer naar school na een weekje vakantie, en vrijdag aanstaande, moet fien naar het uz gent voor allerlei onderzoeken die het einde van de nabehandelingstijd moeten afsluiten. ze is een beetje bang (vooral voor de puncties ) tot nu toe stond ze onder voortdurende controle, en moest chemopillen nemen om de witte bloedcellen laag te houden. na deze week stoppen ze met de medicatie, en dan is het afwachten hoe ze daarop reageert... ik hoop dat het allemaal goed afloopt, dat is het enige wat we kunnen doen. maar ze ziet er goed uit en ze is actief, en altijd welgezind en dat is toch al iets. volgende week weten we dan alle resultaten van de tests en hoe het nu verder moet. we kijken allemaal uit naar positieve resultaten. ik wens iedereen een fijne werkweek, en ik wens een goede vriendin van me, die vandaag een operatie moet ondergaan aan de schouder, heel veel beterschap.
toen Annie, Antoinette en ik vorige week op bezoek waren in Huize Triest in Gent, vertelde Werner Van de Weghe ons dat de voornaamste ziekte van deze tijd "de eenzaamheid " is. vandaag las ik volgend artikel in de krant over "eenzaamheid" : eenzaamheid verhoogt je bloeddruk, stressniveau en het risico op een depressie. daarmee zijn deze gevoelens even slecht voor je gezondheid als roken en overgewicht. de meest eenzame mensen uit het onderzoek hadden een bloeddruk van 30 punten hoger dan degenen met een erg actief sociaal leven. hierdoor is het risico bij eenzamen drie keer zo groot om hartziekten te ontwikkelen en hebben ze twee keer zoveel kans om hier aan te sterven. eenzamen slapen ook slechter, voelen zich vermoeiender tijdens de dag en nemen sneller slaappillen. ook hun immuunsysteem is zwakker. de onderzoekers ontdekten dat eenzame mensen meer cortisol in hun bloed hebben, dit kan je bloeddruk gevaarlijk verhogen zodat je hartaanvallen en beroertes kun krijgen. daardoor is eenzaamheid even ongezond als roken of obisitas. professor Cacioppo : "vooral bij ouderen kan eenzaamheid gevaarlijk zijn, omdat zij sowieso al zwakker zijn." hij zegt ook dat deze resultaten heel belangrijk zijn. "steeds meer mensen raken sociaal geïsoleerd. onze maatschappij is zo individualistisch, mensen communiceren eerder via internet dan met een persoonlijk gesprek. dit komt deels omdat de maatschappij vergrijst maar ook omdat we later trouwen en minder kinderen krijgen." daarom raadt de professor eenzame mensen aan om te proberen vrienden te maken via liefdadigheidswerk. het is beter enkele goede vrienden te hebben dan veel losse contacten.
het is een feit dat we heel veel vrienschap ondervinden in onze actie. je leert heel wat mensen kennen, sommigen worden vrienden voor het leven. je bent ook bezig met de medemens, want wat je doet is voor die medemens. kortom : het is goed voor je gezondheid.
op een dag, toen een arm jongen huis aan huis kleding probeerde te verkopen om zijn studie te betalen, realiseerde hij dat hij nog maar tien cent bezat. hij had honger en besloot bij het volgende huis wat eten te vragen. hij had ineens geen honger meer toen een mooie jonge vrouw de deur opende. inplaats van eten te vragen vroeg hij een glas water. zij zag dat hij erge honger had en daarom bracht ze hem een glas melk. hij dronk het erg langzaam op en vroeg : "hoeveel krijgt U van mij?" "je bent mij helemaal niets verschuldigd " antwoordde zij, " mijn moeder heeft ons geleerd nooit iets te accepteren als je iemand een goede dienst bewijst. " hij antwoordde : "dan dank ik U uit het diepste van mijn hart. " toen Howard Kelly het huis verliet voelde hij zich lichamelijk gesterkt en geloofde hij weer in de goedheid van een mens waarvan hij dacht dat die niet meer bestond.
jaren later, werd diezelfde jonge vrouw ernstig ziek. de plaatselijke doktoren stonden voor een raadsel en stuurden haar naar een grote stad, waarvan ze wisten dat daar specialisten waren die in staat zouden zijn een goede diagnose van haar vreemde ziekte te maken. dokter Howard Kelly werd geconsulteerd. toen hij haar naam hoorde en uit welke plaats ze kwam, twinkelden zijn ogen bij een herinnering die hem te binnen schoot. hij ging naar haar kamer en herkende haar meteen. hij ging terug naar de onderzoekskamer, vastbesloten zijn uiterste best te doen om haar leven te redden. vanaf die dag gaf hij extra speciale aandacht aan die ziekte. na een lange strijd werd de ziekte overwonnen. dokter Howard Kelly gaf instructies de nota voor authorisatie naar hem te sturen. bij ontvangst schreef hij iets in de kantlijn erbij en stuurde de nota daarna door naar haar kamer. zij dacht, toen zij de enveloppe opende, dat zij daar de rekening zou aantreffen, die ze dan voor de rest van haar leven zou moeten afbetalen. maar toen ze hem uiteindelijk inzag...viel haar oog op iets dat in de kantlijn van de rekening was bijgeschreven : volledig betaald met een glas melk. dokter Howard Kelly. tranen van vreugde welden in haar op. ze bad : "dank U Heer, omdat Uw liefde de handen en harten van de mens heeft samengebracht."
een goede daad die je vandaag doet kan eens naar jou of iemand van wie je houdt terugkeren, als je dat niet verwacht. mocht het niet naar je terugkeren, dan heb je tenminste een verschil in deze wereld gemaakt. en is dat niet waar het allemaal om draait?
zo voel ik me ook bij onze actie : we maken tenminste een beetje een verschil...
vandaag zaterdag...weer weekend! de weken vliegen voorbij, en elke week denk ik : deze week zal het eens wat rustiger zijn, maar nee hoor... gisteren was voor mij wel een bijzondere dag : ik ging op bezoek bij een lieve vrouw in Rumbeke, die al van heel in het begin breit voor de dekentjes. op zich misschien niet zo bijzonder maar : het was de eerste keer sinds ik ziek werd dat ik alleen zo ver ben geweest met de auto ! tot nu toe deed ik alleen korte afstanden, gewoon omdat ik het nog niet zag zitten om alleen ver te rijden. de laatste weken gaat het weer beter, na de serieuze winterdip die ik had. ik moet zeggen dat het geweldig meeviel, en ik heel blij was nog eens op bezoek te gaan bij die toch wel bijzonder vrouw : ze leeft gewoon om te breien voor ons, en ook haar man leeft er enorm mee mee. maar twee weken geleden is hij plots overleden, en toen ik vorige week zijn doodsbericht in mijn bus vond, heb ik haar onmiddelijk gebeld dat ik langskwam. voor alle mensen, maar zeker voor twee oudere mensen die altijd samen zijn, valt het afscheid heel zwaar. daar het overlijden heel plots kwam, blijft ze met veel vragen achter. praten over haar man doet haar zichtbaar deugd, het breien is een beetje achterwege gebleven de laatste weken, je zou voor minder. er stonden vier dozen prachtige lapjes op de tafel klaar, die ik graag meebracht naar huis. ze was heel blij met het bezoek . daar mijn metekindje Arthur in Roeselare woont, ben ik bij hem langsgeweest. hij wordt in mei twee jaar, en begint al aardig te praten. hij is zo lief en heel braaf. telkens als ik hem zie, is hij veel verandert. ik hou zo van hem. vandaag ga ik dan weer verder doen met lapjes te sorteren voor de samennaaidag. er hebben al verschillende mensen toegezegd. het zal best gezellig worden. volgende week is er krokusverlof en hopelijk een rustige week, al durf ik dat niet meer zeggen... ik wens jullie alvast een prettig weekend, en voor diegenen die houden van karnaval : veel amusement !
deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent. zoals ik al eerder vertelde is dit een opvangtehuis voor daklozen, van de Broeders van Liefde. we hadden een goed gesprek met Werner Van de Weghe, coördinator van het centrum. onze dekens en truitjes zijn daar heel geliefd, in de eerste plaats omdat ze nieuw zijn, en zeker omdat ze superwarm zijn. dat er in ons land mensen zijn, die de nacht op straat, in een station, onder een brug moeten doorbrengen, is wraakroepend. Huize Triest tracht daklozen een bed aan te bieden voor de nacht. ze mogen er vier dagen overnachten, kunnen er een douche nemen, 's morgens ontbijten. op de middag kunnen mensen daar een warme maaltijd krijgen voor 2 euro. overdag komen veel mensen naar het centrum, om de eenzaamheid te ontvluchten en daar contact te hebben met anderen, deel te nemen aan de namiddagactiviteiten, een spel te biljarten, een kaartje te leggen.... het is er gezellig en men doet er alles aan omdat de mensen zich daar thuis zouden voelen. gisteravond leerde ik een les van de vrouw in "hart voor mekaar", die terminaal was : blij zijn met wat je hebt ! wel, deze les kreeg ik vandaag weer . 't is maar waar je wiegje stond hé. wij hebben niets te kort, dat we met de crisis moeten besparen, en zuiniger leven... maar die mensen die niets hebben, die daar opgevangen worden , kunnen helemaal niet besparen, ze hebben gewoonweg niets. ze zijn blij met wat men hen in Huize Triest biedt. ik heb een torenhoge bewondering voor het werk dat men daar doet. chapeau voor Werner Van de Weghe en de talrijke vrijwilligers van Huize Triest ! zij maken het leven van veel arme mensen draaglijker, en geven hen een beetje een "thuis". spijtig genoeg kunnen ze op weinig steun rekenen, vooral financieel. want voor dit alles is geld nodig ! er is al een reportage geweest op televisie, en men zou eens komen kijken vanuit de regering, maar veel heeft dat nog niet opgebracht. in plaats van geld te stoppen in prestige-projecten, zou er meer geld moeten gaan naar dergelijke initiatieven. het zou niet mogen zijn dat in onze tijd mensen in armoede leven.... iets om eens over na te denken !
wie eens wat meer wil weten over Huize Triest, kan een kijkje nemen op hun website : www.huizetriest.be ik dank iedereen die de moeite wil doen om dit eens te doen.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal. haar man had een mailtje gestuurd naar de programmamakers : zijn vrouw is een heel grote dierenvriendin en hij wou haar een heel mooie dag bezorgen waar de dieren zeker centraal stonden. eerst en vooral gingen ze naar de dolfijnen in het Boudewijnpark in Brugge. ze mocht er met de dolfijnen zwemmen, een unieke ervaring ! vervolgens mocht ze met de dierenverzorgers van de Zoo in Antwerpen op pad. je zag dat ze er erg van genoot. er was echter iets dat haar bezighield : haar oudste zoontje doet op 3 mei zijn eerste communie, en daar zou ze heel graag nog bij zijn.... Rani vroeg haar of ze het tof zou vinden als ze het voor mekaar kregen dat haar zoontje vroeger zijn eerste communie zou doen, en een bijbehorend feest .... dat vond ze natuurlijk super. en zo geschiede... vijf weken later deed het jongetje, in aanwezigheid van zijn klasgenootjes en familie, zijn eerste communie en was er een groot feest. ik hoop voor haar dat ze 3 mei nog kan meemaken... op een bepaald moment vertelde ze dat iemand haar gevraagd had wat ze nog wilde. ze antwoordde dat ze alles heeft ! en dat voor iemand die weet niet lang meer te zullen leven. we zouden er een les moeten uit trekken : blij zijn met wat we hebben ! we staan bij veel dingen niet stil, we vinden alles normaal. als je kind zijn eerste communie doet, denkt wel niemand : gelukkig dat ik dat kan meemaken. als deze vrouw op 3 mei nog leeft, zal ze heel blij zijn dat ze er nog bij is.... begrijp je wat ik bedoel?
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". in maart 2008 maakten twaalf inwoners van Lovendegem, Waarschoot, Zomergem en Nevele een verkenningsreis naar Senegal. ze bezochten Keur Moussa, Pout en Diender, drie jonge , vrij landelijke gemeentes ("Kemopodi") ze werden er heel gastvrij ontvangen en legden de eerste contacten, zowel met bestuurders als met de burgers. de hele reis werd begeleid door Enda Graf, een senegalese NGO, die daar het democratiseringsproces ondersteunt. met "de vrienden van Kemopodi" willen ze de basis leggen voor de ontwikkeling van een stevige vriendschapsband tussen de vier gemeenten hier en Kemopodi. er zijn regelmatige contacten, sensibilisering : fototentoonstelling, informatierondes in scholen, verenigingen.... er zal ook regelmatig een tweetalige nieuwsbrief verspreid worden. ik sprak op de vergadering over Trees Van Hove, omdat zij toch elk jaar twee weken onder de bevolking van Senegal leeft en werkt. dat vonden ze heel interessant en zullen contact met haar opnemen. onze dekens zijn voor het ogenblik niet interessant voor hen omdat er nog heel veel werk aan de winkel is , en het is ook niet de bedoeling om kleren, dekens enz... naar Senegal te sturen. ze willen méér ter plaatse iets realiseren, toch vond ik het heel interessant. op de vergadering waren mensen die meegeweest waren naar senegal, onder andere de burgemeester van Zomergem Jo Deconinck, maar ook Mong (van de vieze gasten) die we nog allemaal wel kennen van zijn liedje "het apekot". ik moet zeggen dat die mens een enorme indruk op me maakte. ik ben eens gaan kijken op internet en ik vond een tekst van hem die ik jullie niet wil onthouden : optimist tot in de kist, was de lijfspreuk van mijn familie. ik kreeg het met de paplepel mee. ik word regelmatig op mijn optimisme aangesproken en sommige mensenkunnen er helemaal niet bij dat ge vandaag optimist kunt zijn en blijven. eerlijk gezegd, als ik de krant open sla of ik volg de nieuwsbeelden op tv, dan kan ik wel eens in elkaar krimpen. hoe kan dat toch? we leven in 2009, we vinden ons o zo vreselijk beschaafd en ontwikkeld. waarom slagen we er dan niet in om conflicten op een geweldloze manier op te lossen? waarom laten we zoveel mensen letterlijk in de kou staan? we produceren elk jaar voor 12 miljard mensen voedsel maar meer dan 1 miljard lijdt elke dag honger. en zo zou ik bladzijden lang kunnen doorgaan. maar dan zie ik de hotelbaas die gratis kamers aanbiedt aan daklozen. ik zie duizenden mensen de kou trotseren om op te komen voor mensen zonder papieren en nog meer stappen door de straten om de waanzinnige agressie te stoppen in Gaza. ik zie de inzet van al die vrijwilligers in wereldwinkels en alle andere derde wereld organisaties, in buurthuizen en straatcomités, in kringloopwinkels en niet in eht minst in onze eigenste "bij de vieze gasten". ik zie zoveel actieve medeburgers opkomen voor hun eigen rechten en die van hun buren. ik zie zoveel positieve dingen gebeuren en als vanzelf komt mijn optimisme terug boven drijven. een optimist is niet iemand met oogkleppen aan. het is geen passieve flierefluiter. net niet, het is iemand die naar de andere kant van de heuvel kijkt, niet om te zien hoe groener het gras daar wel is, maar om bij te leren. 't is niet voor sebiet, 't is niet voor moren, twee stappen vooruit en één terug, maar toch zijn we -traag maar zeker- op weg naar een (h)eerlijke, sociale en duurzame wereld en die zekerheid geeft ons de kracht om door te gaan.
als dat niet mooi gezegd is.... dat is écht... Mong. wil je nog meer over hem lezen en over "de vieze gasten", dan kan je alles terugvinden op www.deviezegasten.be
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat. en liefde was ook het woordje dat in de uiteenzetting van Ingeborg (gisteren in het inloophuis voor kankerpatiënten in Brugge) centraal stond. wie is Ingeborg? Ingeborg Sergeant (1966) werd bekend als zangeres, maar is ook één van de vertrouwde gezichten op de Vlaamse Televisie. ze vertegenwoordigde ooit ons land op het Eurovisiesongfestival. in het kader van Wondere Wereld, een programma rond esoterie en gezondheid, kwam zij in contact met Roland Verschaeve. deze ontmoeting veranderde haar leven. Roland Verschaeve (1950) verdiept zich sedert jaren in het ontwaken van het lichtlichaam en de regenboog van kleuren die onze persoonlijke evolutie weerspiegelen. op de ontmoeting met Roland volgen intense cursusjaren. hij werd haar leraar. deze momenten leidden tot nieuwe inzichten, vreugde en liefdevolle openbaringen. samen met Roland schreef ze een boek : "wie ben je eigenlijk?" in Brugge is er " de evolutie ", een centrum waar Ingeborg Dru Yoga geeft, samen met nog andere docenten. je kan het ganse programma en nog veel meer over Ingeborg en het centrum weervinden op www.ingeborg.ws echt de moeite om daar eens te gaan kijken.
alle mensen die gisteren in het inloophuis naar haar kwamen luisteren, waren ontroerd na afloop. we hadden allemaal een enorme rust ervaren... we kregen allemaal een bon om een gratis les Dru Yoga te gaan volgen. iets wat ik zeker ga doen. ik kocht ook enkele meditatie cd's die Ingeborg ingesproken heeft. haar boek had ik al in mijn bezit maar heb het nog niet volledig gelezen, dat ga ik nu zeker doen.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
als het ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dan in de rest?
het is misschien simpel gezegd, maar misschien wel waar... vandaag was het ook " dikke truiendag ", en een dikke trui konden we best wel gebruiken... deze morgen ben ik naar het inloophuis voor kankerpatiënten geweest in brugge. deze voormiddag was Ingeborg er te gast. het was heel interessant. morgen vertel ik er meer over. ik wens jullie alvast een fijn weekend.
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. het centrum is een weeshuis dat warmte, voeding ontwikkeling en onderwijs biedt aan ongeveer 100 kinderen in de leeftijd van 0-8jaar. door armoede en AIDS/HIV is het aantal weeskinderen in Tanzania sterk toegenomen. de kinderen worden door maatschappelijke werkers van verschillende instelling opgespoord en geplaatst in het centrum. er zal gestreefd worden naar een zo spoedig mogelijke terugplaatsing naar familieleden of pleeggezinnen, in elk geval rond de schoolleeftijd (8jaar). er werken ongeveer 20 mensen in het centrum, vrijwilligers niet meegerekend. het centrum wordt gefinancierd door Mr Shirima, die hoopt op toekomstige steun van de regering en privé personen om de exploitatie langdurig mogelijk te maken. de activiteiten zullen deels erop gericht zijn het centrum "zich zelf voorzienend" te maken (moestuin, boerderij en mogelijk een lodge). ter ondersteuning van het centrum (bv door middel van speciale kindgerichte projecten) is er een stichting opgericht : de "Cornel Ngaleku Childrens Centre Foundation", opgericht en gezeteld in Nederland.
het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in de Verenigde Republiek van Tanzania, de Kilimanjaro regio, in het Rombo district. de naam Tanzania is gevormd door de combinatie van het vroegere Tanganyika en Zanzibar. Tanzania is een groot land (940.000 km2), 23 keer Nederland. het ligt in Oost-Afrika aan de kust tussen Kenya en Mozambique. het bestaat vooral uit hoogland plateaus, die door de "Rift Valley" doorsneden worden. langs de "Rift Valley" bevinden zich diverse slapende vulkanen, waarvan de Kilimanjaro de grootste is , tevens de hoogste berg van Afrika. bevolking : 34.825.000 hoofdstad : Dodoma taal : Kiswahili en Engels (beiden de officiële taal), inheemse talen godsdiensten : christendom, islam en animisme Tanzania is vooral beroemd om de fabelachtige mooie wildparken en de natuur , voor het beklimmen van de Kilimanjaro.
de Kilimanjaro-regio de berg "Kili" is één van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden in Tanzania. de top is van diverse punten in Noord-Tanzania te zien, zelfs vanuit het Tsavo- en Amboseli park in Kenya. vooral door zijn eenzame hoogte, zonder bergen rondom, komt zijn indrukwekkende gestalte goed uit. de berg is 5.895 meter hoog! het is daarmee de hoogste solitaire berg in de wereld. als men de met eeuwige sneeuw en ijs bedekte top wil zien moet vroeg opstaan, anders bedekken de wolken de top. de dichtsbijzijnde grotere plaats is Moshi (191.000 inwoners) ligt 3 uur autorijden van het Ngaleku Childrens Centre vandaan. Moshi is een handelsplaats voor koffie en een centrum voor bergbeklimmers, het heeft hotels, banken en vele winkelfaciliteiten. eveneens is er een groot ziekenhuis. het Rombo district ligt ten oosten van de berg, de Kilimanjaro. het is één van de armere districten van Tanzania, dicht bevolkt (400.000 inwoners) en vruchtbaar (koffie, banaan). de inwoners zijn afhankelijk van kleine landbouw en handel, vooral met Kenya en houtproductie. het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in het dorp Leto, vlakbij de grens van Kenya. dit centrum bereiken onze dekentjes dus ook....
ik vertelde reeds over "de vierkantjes" in Watervliet : een groep vrouwen die iedere maand een namiddag samenkomt om lapjes te breien. zij maakten reeds talrijke dekentjes en truitjes. ze kwamen in contact met dames uit Nederland die reeds jaren dekens maken van gebreide lapjes en deze naar Tanzania , en andere plaatsen brengen. Rosette vroeg me of ze dekens met deze mensen mocht meegeven. dat vond ik een goed idee, want de bedoeling is om mensen te helpen, waar ook ter wereld. dus gaan reeds een tijdje dekens naar Tanzania. enkele dagen geleden kreeg ik een mail van Rosette uit Watervliet met brief die de nederlandse dames haar toegestuurd hadden : beste allemaal, het laatste bericht van Olga en Piet De Haas uit Tanzania. het gaat allemaal naar wens. onze dekentjes doen goed dienst. er wordt gezocht naar een nieuw te bouwen centrum elders en dan zullen onze dekentjes weer een toepassing vinden. verder kan ik berichten dat er 50 dekentjes meegegeven worden aan Stichting Luludi die voedselpakketten brengt naar zigeuners in het arme Skopje in Macedonië. via Miranda Selim-Joosse uit Goes hebben we inlichtingen gekregen. zij heeft daar met haar man gewoond en kent de situatie in de zeer arme zigeunerwijken goed. in juni gaat de familie er weer naartoe en komen onze dekentjes op de juiste plek aan. hierover is in de Weekkrant De Bevelander van woensdag 25 april 2007 een artikel verschenen, waarop onze Stichting heeft gereageerd. met vriendelijke groet, Femmy Pauptit secretaris (voor alle mensen die geïnteresseer zijn in het Cornel Ngaleku Children Centre : www.ngalekucentre.com )
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
donderdag kregen we goed nieuws : alle testen van fien waren goed ! ze mag stoppen met alle medicatie en zodra haar witte bloedcellen weer op peil zijn, mag ze weer gaan zwemmen en met dieren in contact komen. daar kijkt ze geweldig naar uit.
gisteren is één van mijn favoriete actrices overleden : Jenny Tanghe.
zondagnamiddag zag ik weer mijn klein oogappel, arthur(mijn metekindje) hij was met zijn ouders op bezoek bij mijn schoonma. hij is al een flink kereltje geworden en praat honderduit. 
01. ontvoerders zijn niet meer geïnteresseerd in uw persoon
gisteravond heeft de Russische Regering besloten de jacht op babyzeehondjes rond de Witte Zee te verbieden. 
"vrouwen worden aardiger naarmate ze ouder worden. 
toen Annie, Antoinette en ik vorige week op bezoek waren in Huize Triest in Gent, vertelde Werner Van de Weghe ons dat de voornaamste ziekte van deze tijd "de eenzaamheid " is.
deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal.
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". 
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
