we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. en dat mag wel eens hoor ! een dagje, een verwenmoment, een uitstapje... ieder vrouw houdt ervan. er is iets waar ze me altijd plezier mee doen en dat is een flesje parfum. zo'n vleugje parfum zorgt ervoor dat we ons goed voelen. en ieder heeft zo zijn eigen keuze. vorige week vond ik in een blad een lijstje met de top 10 van de parfums, en dat wil ik hier toch eens meegeven. op één staat onbetwist : Chanel n°5 (1921) op twee : Eternity van Calvin Klein (1988) op drie : Eau de toilette Prada (1994) op vier : Cool Water Davidoff (1988) op vijf : Rush van Gucchi (1999) op zes : Romance van Ralph Laurence (1998) op zeven : Lovely by Sarah Jessica Parker (2005) op acht : l'Eau d'Issey van Issey Myake (1992) op negen : Beautifull van Estée Lauder (1984) en tenslotte op tien :Tom Ford's Black Orchid (2007) zit je geurtje er niet bij? dat kan want er bestaan ontelbare parfums, maar je kan altijd eens één uit de top 10 proberen.
dinsdag was ik in Antwerpen om Vic en Anita te ontmoeten. dat is een echtpaar waar ik als zestienjarig meisje, op vakantie ging om voor de kindjes te zorgen. dat was indertijd in een villa in Kapellen (bij Antwerpen) maar nu wonen ze op de kaai in Antwerpen. daar hebben ze een prachtig appartement, met uniek uitzicht over het water. ze waren net thuis van een vier maand durend verblijf in New York waar één van hun dochters, Aileen, woont met haar man en dochtertje. Aileen heeft zopas haar eerste kinderboek uit:" Hugging Hour! ", dat spijtiggenoeg hier niet verkrijgbaar is. voor mij hadden ze een exemplaar mee, en ook nog één van een kinderboek waarvan ze alleen de illustraties voor maakte. hun schoonzoon, John Rocco, heeft ook al twee kinderboeken uit en het derde wordt straks gedrukt. echt indrukwekkend! met deze vier boeken kon ik weer naar huis. omdat jullie toch even zouden kunnen meegenieten van de prachtige tekeningen (zie inzet) van Aileen : www.aleijten.com ze heeft echt zo'n eigen stijl, die ik heel mooi vind. het was een leuke namiddag in Antwerpen, en om van deze stad een beetje te genieten was ik met de trein gegaan en dan tevoet naar de kaaien. ik moet zeggen dat het Centraal Station, nog maar pas enkele weken volledig af, de moeite op zich is om eens te bezoeken. hoe ze dat allemaal gemaakt hebben, daar neem ik mijn petje voor af! in de stationshal is er een kleine tentoonstelling : "34 beelden tegen vergetelheid". het is een foto-tentoonstelling die nog tot 10 oktober plaatsvind. "aandacht voor een humanitaire crisis is er vaak maar even. de ene ramp wordt opgevolgd door de andere. de aandacht verplaatst zich. de crisis raakt vergeten... maar voor de slachtoffers gaan de gruwelijkheden door. daarom zochten vierendertig internationale fotojournalisten voor Dokters van deze Wereld een foto uit, die precies deze vergetelheid uitdrukt en aanklaagt. Vrijwilligers en journalisten vulden deze beelden aan met hun verhalen en getuigenissen. om ons te herinneren aan de bevolkingsgroepen die, ver weg van de tv-camera's, verdrinken in vergetelheid. deze foto's en getuigenissen staan in de "Donkere Kamer" van de medische NGO Dokters van de Wereld." (deze tekst staat op de flyer die ze uitdelen) ik moet zeggen dat ik er stil van was....
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... misschien kunnen we aan deze toestanden niet altijd wat doen, maar waar we iets kunnen doen, zoals bijvoorbeeld bij verwaarlozing... de bevoegde instanties waarschuwen ! gelukkig bestaan er dierenrechtenorganisaties die steeds ijveren voor de dieren , om rechten van die dieren aan te kaarten bij de regeringen... zij verdienen onze waardering ! bij deze dank ik alle mensen die zich op één of andere manier inzetten voor dieren. ik kijk heel graag naar documentaires over dieren. het is wonderlijk hoe alles zo goed in elkaar zit, hoe ze leven, hun eten zoeken, nestjes bouwen....
in welke wondere wereld leven wij, zonder dat we het soms beseffen? moesten we daar elke dag een paar minuutjes aan denken, ik ben er zeker van dat we ons héél gelukkig zouden voelen. de laatste jaren word ons leven overheerst door onrustwekkende berichten, zoals de financiële crisis met alle gevolgen van dien, méér en méér koppels die uit elkaar gaan, kindermishandeling, parnergeweld, drug, onverdraagzaamheid .... je zou er depressief van worden ! daarvoor heeft God de wereld niet geschapen. Zijn bedoeling was Vrede en Geluk voor iedereen. als we nu eens kijken wat daar van overschiet....!!!! "het gezin" is voor mij nog altijd de hoeksteen van de maatschappij. daar zouden we ons goed moeten voelen, kinderen zich veilig moeten voelen, met al onze zorgen bij elkaar terecht kunnen en er zijn voor onze kinderen.... al teveel zijn kinderen de speelbal tussen gescheiden ouders, ze voelen zich nergens meer geborgen, krijgen niet de nodige aandacht en affectie. alles moet snel gaan, geen tijd om tot rust te komen. ouders komen gestresseerd thuis en kunnen niets verdragen van de kinderen... STOP deze sneltrein!!! neem tijd om eens rond te kijken... hoe mooi alles is, neem tijd om mekaar te knuffelen... en zo liefde te ondervinden. zoek het goede in de mens, inplaats van altijd kritiek te uiten, en de mindere kantjes naar boven te halen... het doet pijn te zien dat man en vrouw soms zo weinig "vechten" voor hun relatie, het zo rap opgeven.... plezier en vertier wordt al teveel buitenshuis gezocht, en kost handenvol geld. geld waarvoor hard gewerkt moet worden, maar oh... zo rap weer uitgegeven is ! daar waar gezellig thuis zijn met het gezin zo leuk kan zijn en ons de kans geeft om elkaar opnieuw te ontdekken... en het kost geen geld. ik schrijf hier nu gewoon op wat me zo vaak bezighoud : vanuit onze bezorgdheid voor de medemens, ons inzetten voor minderbedeelden, zien we veel miserie, waar mensen niet kunnen aan doen. waarom zouden we dan niet proberen miserie op te lossen, waar we soms zelf voor verantwoordelijk zijn. als iedereen gewoon eens zijn best deed om beter en aangenamer met elkaar om te gaan, zou de wereld er al anders uit zien. en daar hoop ik dat het stilaan weer naartoe gaat : EEN BETERE WERELD VOOR ONS ALLEMAAL !!!! het is de toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen waaraan wij nu bouwen, vergeet dat niet.
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij... dinsdag zijn Antoinette en ik naar de missiekring in Ruiselede geweest, die voor het eerst na de zomervakantie samenkwam. we hebben wat gepraat, er werd wol uitgedeeld, gebreid.... en ter gelegenheid van Illud Mane, die elk jaar plaatsheeft in de maand september in het klooster van Ruiselede, kregen we eerst een voorstelling te zien van ongeveer 200 fotos van de zusters in hun gewone doen : bidden, eten, de was doen, deelnemen aan jubileum, op vakantie, bij het overlijden van een medezuster.... deze fotos werden gemaakt door Norbert Maes. na het zien van deze voorstelling waren we allemaal een beetje stil... het was echt héél mooi en iets helemaal anders dan we gewoon zijn. in de kapel hingen er grote fotos van alle zusters van Ruiselede. eenvoudig gefotografeerd en toch indrukwekkend. nadien werden we nog koffie en koeken aangeboden, terwijl we nog eens heerlijk konden napraten over alles en nog wat. toen we naar huis gingen kregen we alle breiwerk mee die ze liggen hadden. gistermorgen ben ik langs geweest bij Rosette van Watervliet. het was door haar dat de breigroep van Watervliet voor onze actie is beginnen breien. ik wist dat dit een bijzondere vrouw was, en dat ze heel creatief is.... maar na het zien van wat zij zo allemaal gemaakt heeft in de loop der jaren, was ik sprakeloos. zij en haar man hadden vroeger een bloeiende zaak van fietsen, vuren, huisgerief... en hebben heel veel gewerkt. al 19 jaar genieten ze van een welverdiende rust. maar stil hebben ze niet gezeten . ik kon de Quilts bewonderen die Rosette maakte, en waaraan geen naaimachine te pas komt. ze naait alles met de hand. haar man daarentegen maakt patchwork en naait alles aan elkaar met de naaimachine. echt mooie dingen, en dan nog voor een man ! Rosette maakte ook kleine borduurwerkjes die net schilderijtjes zijn. het is zo fijn geborduurd dat je het niet ziet en denkt dat het geschilderd is.... boven heeft ze een echte hobbykamer om jaloers op te zijn : helemaal ingericht om zich uit te leven in haar hobbies. ze kan werkelijk alles... zo zie je maar dat je op latere leeftijd nog heel wat kan leren en maken. volgende week is er in Watervliet een hobbytentoonstelling, waar de leden van de breiclub "de vierkantjes" werk tentoon zullen stellen. dit gaat door nabij de kerk in een zaaltje van de school, en je kan er een kijkje gaan nemen op zaterdag 10 oktober van 13 tot 18u, en zondag 11 oktober van 10 tot 18 uur. het is prachtig wat ze daar allemaal maken.... niet alleen de tentoonstelling is de moeite, Watervliet op zich is al de moeite om eens te bezoeken.
donderdag was het mijn verjaardag, ik werd 56 jaar. een blije dag... vroeger vond ik het niet zo bijzonder meer, dat jarig zijn, maar sinds de gezondheidsproblemen van de laatste jaren, waardeer ik dat des te meer : ik ben er nog !!! ik kreeg enkele héél mooie kaartjes, waaronder eentje van Oma die ik zeker zal bewaren. in de voormiddag kwam Christine, iemand die ik reeds van vroeger ken. maar ik keek het meest uit naar de namiddag want Annie zou langskomen, Tamara, en na school, Inge en Fientje. het was héél gezellig !!! 's avonds ben ik zelf naar Antoinette geweest, die het heel druk had, en we moesten daar toch in de buurt zijn. Patriek had donderdag en vrijdag verlof genomen. zo werd het een lang weekend. zaterdagmorgen vernamen we het overlijden van de zoon van iemand die we goed kennen : in de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg hij een hersenbloeding. 35 jaar, echtgenoot, vader van drie jonge kinderen, pas de zaak van zijn vader overgenomen , grootse plannen.... dan staat de wereld heel even stil : waarom????
vandaag begint weer een nieuwe week, en de eerste dag begint voor mij altijd met opruimen, ons appartementje kuisen, de was doen.... morgennamiddag komt de missiekring van Ruiselede weer samen, en ik heb zuster Cécile en zuster Noëlla beloofd om te komen. Antoinette zal me waarschijnlijk vergezellen. er staat al weer één en ander klaar voor Huize Triest, en dat probeer ik deze week ook te brengen.
In het weekend las ik een verhaal die ik vandaag even op mijn blog zet, het is heel mooi, het is een liefdesgeschiedenis... op een morgen, het moet rond 8u geweest zijn, komt er een oude man van een jaar of 80 om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. hij zei dat hij gehaast was, want hij had een afspraak om 9u. ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met geen andere patiënt bezig was , besloot ik om zijn wonde na te zien. ik zag dat alles goed genas, en na overleg met de dokter heb ik het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen en zo de wonde te verlichten. terwijl ik bezig was met zijn wonde vroeg ik hem of hij een afspraak had met een andere dokter, diezelfde morgen. de man antwoordde van niet, maar dat hij naar een instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten. hij zei dat ze daar al enige tijd verbleef en de ziekte van Alzheimer had. ik vroeg hem of ze kwaad zou zijn als hij te laat kwam. hij antwoordde dat ze niet meer wist wie hij was, dat ze hem sinds 5 jaar niet meer herkende... ik was verbaasd en vroeg : "en u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?" hij glimlachte en tikte even op mijn hand al zeggende : " ze herkent me niet, maar ik weet nog wie zij is." ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen... toen dacht ik : dit is het soort liefde die ik in mijn leven wil. de ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch de ware liefde is het aanvaarden wat is, wat geweest is en wat nog zal zijn de gelukkigste mensen hebben niet steeds het beste van alles, ze trekken hun plan met wat ze hebben. het leven is niet ontsnappen aan het onweer, maar dansen in de regen...
een man en een vrouw kijken televisie, wanneer de vrouw plots zegt : "ik ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen." ze gaat naar de keuken om het onbtijt van morgenvroeg voor te bereiden, spoelt alle popcornschaaltjes uit, neemt vlees uit de diepvries voor het avondeten van morgen, controleert of er nog cornflakes zijn, vult de suikerpot, legt lepels en zet schaaltjes op de tafel en zet de koffie klaar voor morgenvroeg. dan stopt ze de was in de droger, een nieuwe was in de machine, strijkt een hemd en naait er een knoop aan. ze maakt de wasmanden leeg en legt de handdoeken gespreid om te drogen. ze geeuwt, rekt zich uit, en wanneer ze richting badkamer gaat, stopt ze bij het bureau, schrijft een briefje voor de leraar van haar zoon, legt er geld bij en neemt een boek mee dat op een stoel lag. ze tekent een feestkaartje voor een vriend, schrijft er het adres op en plakt er een postzegel op. daarna maakt ze ook nog haar boodschappenlijstje. ze legt de kaart en het briefje naast haar tas en schrijft nog drie dingen op het briefje die ze morgen nog moet doen. ze gaat naar de badkamer, brengt een nachtcrème op haar gezicht aan, poetst haar tanden . haar man zegt : "ik dacht dat je ging slapen". "ja, ga ik ook", antwoordt ze. ze vult de schaal met water voor de hond en zet de kat buiten, dan controleert ze of alle deuren dicht zijn. ze loopt nog eens langs de kamer van de kinderen, geeft een hoestpastille aan het kind dat hoest, legt de sokken in de wasmand en praat nog even met één van de grotere kinderen dat nog zijn huiswerk maakt. eenmaal in de slaapkamer stelt ze de wekker in en legt haar kleding voor morgen klaar. terwijl ze dit doet, zet haar man de televisie af en zegt doodleuk : "ik ga ook slapen". hij gaat naar de slaapkamer, stapt in bed en gaat slapen.
doet dit alles je denken aan iemand die je kent? bovendien moet ze altijd mooi en sexy zijn, altijd lachen en goedgezind zijn en zeker niet chagrijnig! zo zie je maar wat voor SUPERRAS wij vrouwen zijn !
ik denk dan zeker ook aan mijn mama die ondertussen toch al 78 jaar is, maar nog heel energiek en nog altijd zo bezorgd is. nu zorgt ze natuurlijk meest voor ons papa die al 81 is.
met deze fijne tekst, sluit ik deze week af, en wens jullie allemaal een heel fijn weekend. mijn jongste dochter wordt zondag 30 jaar en is morgen 6 jaar getrouwd, en straks wordt ze mama van een dochtertje! voor mij kan het weekend niet meer stuk !!!!
gisteren was het eindelijk zo ver... Rita, Annie en Leen van Jabbeke kwamen hun breiwerk brengen, en we hadden afgesproken rechtstreeks naar Huize Triest te rijden, zodat ze met eigen ogen konden zien waar hun dekens terechtkomen. Patricia, een vrouw van Zegelsem, die vorig jaar nog al haar wol wegschonk aan ons, heeft nu ook de breimicrobe te pakken en zou samen met Annie ook meegaan. Bij Huize Triest aangekomen stond Werner Vandeweghe ons op te wachten. eerst werden de auto's uitgeladen en geparkeerd, daarna kregen we uitleg van Werner en praten we over de noden van het centrum. En volgde een uitgebreide rondleiding. we waren van plan, om daarna met ons zessen ergens een kopje koffie te gaan drinken om nog wat na te praten, maar toen men ons in Huize Triest een kopje koffie aanbod, kwam Patricia met het voorstel om onze koffie daar te betalen, als steun... dat vond ik geniaal. alle kleine beetjes helpen en in een tea-room moesten we ook betalen, dus... we vonden het heel interessant wat we allemaal gehoord hadden, en ieder voor zich hebben we plannen om in de mate van het mogelijke bij te dragen , niet alleen met ons breiwerk ... ik wil bij deze eens vermelden wat ze bij Huize Triest allemaal kunnen gebruiken : voedsel, onderhoudsprodukten, kousen, ondergoed, schoenen, propere kleding.... dit weekend zijn er opendeurdagen in Huize Triest, in de gezondheidsstraat in Gent (rechtover Sint Ghislain). iedereen is welgekomen en kan dan zien wat daar allemaal gedaan wordt. momenteel sparen ze voor een nieuwe keuken, geen gewone, maar één die voldoet aan de normen die worden opgelegd aan zo'n instelling. dat kost natuurlijk heel veel geld. wat mij tegen de borst stoot is dat er van de staat heel veel geld uitgegeven wordt aan mooie gebouwen en zo, maar dat die instellingen geen subsidies krijgen. er gaat veel geld verloren aan nutteloze zaken. één maaltijd voor een arme kost daar 2 euro. daarvoor krijgen ze soep, aardappelen, vlees en groentjes en een dessertje. als wij 2 euro betalen voor een koffietje op een terrasje, wil dat zeggen dat we daarmee één arme een volledige warme maaltijd kunnen schenken. misschien iets om eens over na te denken.... stof tot nadenken hadden we alleszins toen we afscheid namen en weer huiswaarts keerden. we zijn alle zes mensen met het hart op de juiste plaats en zoiets laat je niet onberoerd. we zullen er dan ook alles aan doen om ons steentje bij te dragen. misschien zijn er nog mensen die dit lezen en ook hun steentje willen bijdragen ? (giften van 30 euro en meer zijn fiscaal aftrekbaar) als vele mensen een kleine bijdrage leveren, kunnen ze misschien binnen een redelijke periode over hun nieuwe keuken beschikken.... ik hoop het alvast in hun plaats !
hebben wij echt nood aan water in flessen? water in flessen kost tientallen keer meer dan de prijs van het kraantjeswater. flessenwater is slecht voor de portemonnee! een Noord-Amerikaan geeft jaarlijks meer dan 400 dollar uit aan water in flessen. ...de gezondheid kan worden aangetast door uitwasemingen van de flessen (onder andere door het kankerverwekkende bisfenom-A) ...het milieu dat aangetast wordt door het transport, de verpakking en het afval, veroorzaakt door de lege flessen. in 2004 werd 26.000.000.000 liter flessenwater verbruikt in Noord-Amerika. dat zijn ongeveer 28.000.000.000 plastieken flessen in een jaar... waarvan 86 procent bij het afval terechtkomt, hetzij 1500 flessen per seconde. (volgens Earth Policy Institute van de U.S.A) 28.000.000.000 flessen betekenen dat er 17.000.000 vaten ruwe olie gebruikt werden om te flessen te vervaardigen genoeg petroleum om 100.000 auto's een jaar lang te laten rijden 2.500.000 ton koolstofdioxyde (CO2) in de lucht terechtkwam voor de vervaardiging ervan honderd miljard dollar is het bedrag dat jaarlijks door de verbruikers uitgegeven wordt aan water in flessen. hierbij is het bedrag dat door de staat uitgegeven wordt aan sociale hulp maar wat drinkgeld. studies tonen aan dat voor een fractie van deze som, alle bewoners van onze planeet zouden kunnen beschikken over drinkbaar water en gezonde leefomstandigheden. denk je niet dat ook jij je steentje kan bijdragen? ken je alle feiten, als je alleen maar water in flessen drinkt? neen??? verwacht je dan aan een verrassing : ...je geeft onnodig veel geld uit ...je vervuilt de aarde en ...je riskeert het grondwater en andere waterbronnen te vervuilen studies tonen aan dat 35 procent van de drinkers van flessenwater, ten onrechte, denkt dat dit water veiliger is dan kraantjeswater laat je flessen water in je auto liggen? praktisch is het niet... maar weet jij dat plastiek flessen die aan warmte blootgesteld worden, stoffen vrijgeven die borstkanker en andere soorten kanker verwekken? en zelfs, indien je ze niet in de auto hebt laten liggen, weet je dan zeker of zij niet aan hoge temperaturen blootgesteld geweest zijn? ...tijdens de opslag ligt de temperatuur tussen 35 en 65 graden. ...tijdens het laden en lossen meten we temperaturen tussen 5 en 35 graden ...en dan thuis...
wat je er ook mag van denken... het niet meer gebruiken van water in flessen beschermt de natuur en je portemonnee ! deze boodschap is gratis ! als hiermee slechts één enkele persoon gebruik zal maken van water in flessen, dan zal dat jaarlijks 200 flessen minder zijn van de afvalberg!!!
donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland. ik schreef al eens over die mensen : ze maken eigenlijk al langer dan wij dekens van lapjes, gebreid in wol maar ook met stof, dus patchwork. toen ik even niet wist waar naartoe met alle dekens, had Rosette die vereniging leren kennen, en vroeg ze mij of ze hun dekens naar daar mochten doen. zo komt het dat ze van Watervliet regelmatig naar Kattendijke rijden, met breiwerk. die stichting brengt alles zelf naar hun projecten. op enkele fotos stonden kinderen, die 'wees' werden na de tsunami en opgevangen werden door een zuster en een medewerkster van de stichting. zij zorgen voor die kindjes, en zijn blij met de hulp die ze vanuit Kattendijke krijgen. op 4 september vierde de stichting hun tweede lustrum. ruim 52 donateurs, medewerksters van de stichting vierden dit in de tuin van hun voorzitster Ilona Schmit . al ruim 10 jaar stelt die vrouw belangeloos haar atelier en woonruimte beschikbaar voor de maandelijkse bijeenkomsten. Ideeën worden uitgewisseld onder het genot van een kopje thee of koffie. zelfgemaakte dekentjes en truitjes worden getoond. kortom, het is bij haar een gezellige ontmoetingsplek. gezamelijk werken ze aan hun doel : warmte en vreugde brengen in kindertehuizen en gezinnen die het niet breed hebben, waar ook ter wereld. (dezelfde instelling als de onze!) daarom hebben ze in 1999 hun stichting opgericht en maken ze sindsien quiltdekentjes en breien ze kindertruitjes. tot op vandaag hebben ze al 1795 kinderdekentjes, 578 zelfgebreide kindertruitjes en precies 400 grote gebreide dekens ingeleverd. deze zijn allemaal goed terechtgekomen bij kindertehuizen overal ter wereld. steeds blijven ze zoeken naar nieuwe goede doelen. tot nu toe lukte hen dat aardig goed. ze zijn apetrots op hun stichting "geef je mens(je) warmte" en hopen er nog jaren mee door te gaan. op 2 oktober probeer ik mee te gaan met Rosette naar Kattendijke. ik kijk uit om kennis te maken met deze mensen. toen ik na de breinamiddag weer naar huis keerde was mijn auto volgeladen. daarom ben ik vrijdagmorgen met dit alles naar huize Triest gereden, waar ze heel blij waren. aanstaande dinsdag komen een paar mensen uit Jabbeke met hun breiwerk , en rijden we samen naar huize Triest om het af te geven. de warme dekens zullen goed van pas komen deze winter..... ik wil ook nog vermelden dat het komend weekend Opendeur is in huize Triest. iedereen is welkom. dan rest mij niets anders meer dan jullie allemaal een zonnig weekend te wensen !
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten... spijtig genoeg heeft het niet geresulteerd in een overwinning, maar ja, deze vrijdag misschien beter. zaterdag kwamen de kinderen en kleinkindjes voor patriek zijn verjaardag. ze hadden me gevraagd inplaats van taart of zo, spaghetti te maken. iedereen is er zo verlekkerd op ! dus waarom niet... het was echt supergezellig. Tom vertelde over zijn school en de leefgroep waar hij nu de ganse week verblijft. hij is er heel graag. gelukkig maar, want als oma ben je altijd heel bezorgd, maar blijkbaar is dat ongegrond. Fien gaat nu naar het vierde en is heel goed bezig, ze kan haar tafels van vermenigvuldiging echt uit het hoofd, zonder probleem. Tom en Fien missen mekaar wel want ze spelen in het weekend veel samen en maken geen ruzie. zondag was het dan familie-bijeenkomst van patriek zijn kant. we doen dat al jaren, omdat families mekaar meestal maar eens zien bij begrafenis of huwelijken. elk jaar in september komen we samen voor een gezellig etentje in een goed restaurant waar ook een speeltuin bij is voor de kinderen. het is een namiddag gezellig samenzijn en bijpraten. maandag had patriek nog een extra verlofdag gevraagd en zijn we naar Maastricht geweest. dat is een héél mooie stad. het was dan ook heel mooi weertje . zo was het eigenlijk een lang weekend voor ons en we hebben er heel erg van genoten. maar dinsdag was het dan werken geblazen : het appartementje kuisen, de was doen en nog wat klusjes. deze namiddag heb ik Fientje op bezoek. we gaan naar de ruilbeurs in Delhaize voor haar Pixar-kaarten. morgennamiddag is het breinamiddag in Watervliet. ik kijk er al naar uit, het is daar een gezellige bedoening hoor. ik geniet daar echt van een namiddag met deze mensen door te brengen. vrijdag ga ik bij Tamara gordijntjes hangen op de kinderkamer want de bevalling komt steeds dichterbij.... nog een zevental weken en het is zo ver.
er stond een straatmuzikant aan de ingang van het metrostation "l'Enfant Plaza" in Washington DC. het was een koude ochtend in januari van dit jaar. hij speelde gedurende 45 minuten : om te beginnen met Bach, dan het Ave Maria van Shubert, muziek van Manuel Ponce, van Massenet en opnieuw Bach. het was bijna 8 uur 's morgens, een piek-uur, er kwamen bijna 1000 mensen voorbij, meestal op weg naar hun werk. na 3 minuten was er een man op wat rijpere leeftijd, die de spelende muzikant opmerkte. hij vertraagde even , stopte enkele seconden en stapte dan sneller door. een minuut later kreeg de vioolspeler zijn eerste dollar : zonder stoppen gooide een vrouw een biljet in zijn vioolkist. enkele minuten later, bleef er een knakker even staan luisteren, maar keek op zijn uurwerk en stapte vlug verder... hij was duidelijk te laat. de grootste aandacht kwam van een kleine, ongeveer driejarige jongen. zijn moeder trok en duwde hem, maar het kind bleef staan kijken naar de vioolspeler. uiteindelijk heeft de moeder hem flink aangepakt om verder te gaan. tenslotte, al stappend, hield het kind toch zijn hoofdje naar de muzikant gericht.
gedurende de 45 minuten dat de muzikant speelde, waren er amper 7 personen die echt bleven staan en luisteren. alles bij mekaar had hij 32 dollar verzameld. niemand heeft opgemerkt wanneer hij gestopt is. geen enkel applaus. slechts één enkele persoon uit de 1000 voorbijgangers heeft hem herkend.
niemand die er aan dacht de vioolspeler Joshua Bell was, één van de beste muzikanten ter wereld. hij heeft daar in de hall van de moeilijkste partituren gespeeld die ooit geschreven werden, en dat op een Stradivarius uit 1713 met een waarde van 3,5 miljoen dollar. twee dagen voor dit gebeuren in de metro, was zijn optreden in het theater van Boston op voorhand uitverkocht, en kostten de tickets bijna 100 dollar per plaats!!!
dit incognito optreden van Joshua Bell in een metrostation was georganiseerd door de "Washington Post" in het kader van een onderzoek naar perceptie, en de smaken en de prioriteiten van de mensen. dit waren de vragen : ° kunnen wij in een gewone omgeving op een ongewoon uur, schoonheid herkennen? ° houden we stil om het te apprecieren? ° kunnen wij in een onverwachte context talent herkennen?
één van de mogelijke conclusies van deze ervaring kan zijn : als we niet de tijd hebben om te stoppen en te luisteren wanneer één van de beste muzikanten ter wereld, één van de mooiste partituren speelt, hoeveel andere buitengewone zaken laten we dan ook aan ons voorbijgaan?
zaterdag... mooi weertje... de wereld lijkt precies anders vandaag. de laatste weken zijn voor mij nogal druk geweest, niet wat werk betreft, maar ik heb veel emoties te verwerken gekregen. voor veel mensen misschien gewone dingen, en dat zijn ze ook, maar die op mij sporen hebben nagelaten. sporen van geluk, ontroering, verwondering, verdriet.... in bepaalde periodes van je leven, neem je daar niet veel aanstoot aan, en gaat alles gewoon voorbij, andere periodes ga je op alles dieper in, en treffen je de gevoelens méér dan anders. en vandaag sta ik daar echt even bij stil, probeer ik alles een plaatsje te geven, en bedenk vooral : denk eens aan jezelf! dat lijkt voor velen egoïstisch, maar voor diegenen die me kennen, niet. toen ik kanker kreeg , zei de dokter : het wordt nu tijd dat je eens aan jezelf begint te denken. dat heb ik toen gedaan, ik voelde me rustiger, vocht tegen de ziekte... maar zodra ik me beter voelde was de trein weer vertrokken, als je begrijpt wat ik bedoel. zonder dat je het weet, leef je weer het leven van voorheen. deze week werd ik weer eens wakker geschud, toen we moesten wachten op het resultaat van Fien haar scan.... voorlopig is het weer goed, maar.... ik moet even op de rem trappen, even gas terug nemen, meer tijd nemen om tot rust te komen ....
bij velen vergaat het net hetzelfde, ik denk dat velen zich herkennen in mijn verhaal. soms is het echt beter een beetje af te remmen, eens stil te staan en te gaan, inplaats van te lopen... het leven gaat al snel genoeg. een fijn weekend gewenst !
pas telefoon gekregen van de professor. op de nmr scan is niets te zien. dus dat is wel goed nieuws, maar tijdens twee hersenonderzoeken de laatste maanden is op een bepaalde plaats verhoogde activiteit vastgesteld, wat hen deed besluiten dat er iets is. dat 'iets' is niet te zien op de scan. ze kunnen ons fientje nu aan allerlei onderzoeken onderwerpen, maar ze vinden het raadzamer gewoon alles zijn gang te laten gaan, en indien zich abnormale dingen voordoen zoals hoge koorts, moeilijkheden bij spreken.... onmiddelijk naar het ziekenhuis te komen. eigenlijk zouden we ons heel gelukkig moeten voelen maar er is altijd een 'maar...'. het enige wat we kunnen doen is hopen en heel alert zijn.
bij zo'n mooi weer, zwarte dagen.... dinsdagnamiddag kreeg ik telefoon van mijn oudste dochter : ze hadden bij een onderzoek in het uz gent 'iets' gezien bij Fien .... dat wilden ze verder onderzoeken en daarom moest ze gisteren voor een nmr-scan. het duurt nog tot vanavond voor we weten wat 'het' is... ik kan je verzekeren dat de uren traag voorbijgaan, de onzekerheid knaagt, er gaat van alles door mijn hoofd... goed nieuws zal het niet zijn, maar dan heb je slecht nieuws, of nog slechter nieuws.... na die moeilijke jaren van leukemie, dacht ik dat Fientje haar strijd gestreden had en alles nu wel goed zou komen. men zei wel dat je pas na vijf jaar 'genezen' verklaart bent, maar ze ziet er zo goed uit, dus je hebt vertrouwen... we kunnen alleen maar hopen dat het al bij al nog meevalt.... het kan niet snel genoeg avond zijn tot we weten wat ons nog te wachten staat....
tis weeral zaterdag en ik kijk echt met een voldane blik achterom. maandag begon al heel goed met de ontmoeting met oma uit Betekom en haar familie. dinsdag was ik bij Arthur, mijn metekindje , en bij Antoinette uit Rumbeke. woensdag ben ik even gaan kijken bij mijn schoonma. ze was superblij met de maaltijden die ze haar nu elke dag brengen en ik ben een microgolfoven voor haar gaan halen zodat ze de maaltijden voor de zaterdag en zondag kan opwarmen. donderdag bracht ik een bezoek aan mijn zus Ann, en mijn dochter Tamara. gisteren was dan een bijzondere dag voor Patriek, omdat het nieuwe competitieseizoen van de biljart begint. mijn mama was dan weer superblij met haar nieuwe wagentje, waar ze eerst wat moest mee leren rijden want het is een automatiekske... voor Tamara en Sven was het een heel speciale dag om twee redenen : Tamara kocht het (oude) autootje van mijn ma, als tweede wagentje, nu de baby er komt. én gisteravond hadden ze een 3D-echo. ze konden hun meisje op een bijzondere manier bekijken. ze weegt ondertussen al 1400 gr en is al 40 cm. wat men tegenwoordig toch allemaal kan hé... ze is heel mooi en heeft het neusje van haar papa, zegt Tamara. nog een maand of tweeënhalf en we zien ze in eigen persoontje. ik kijk er enorm naar uit. voor Tom en Fien kan het niet snel genoeg gaan. ze waren gisternamiddag een half dagje bij mij. ik kan ze zo moeilijk missen... vandaag moet mijn Patriek werken want het is heel druk, en ik probeer zo een beetje van alles en nog wat te doen. je kent dat hé. op mijn blogje schrijven hoort daar steevast bij. ik wens iedereen een heel fijn, zonnig weekend en hopelijk voelen jullie je ook zo gelukkig als ik.
maandag was het de grote dag : na jaren mailen zouden we mekaar voor het eerst ontmoeten ... ik had mij al voorgesteld hoe oma er zou uitzien : een lieve oma, gezellig om mee te praten, heel meevoelend, een oma met een gouden hart... toen ze van de tram stapte in Blankenberge, wist ik onmiddelijk : dat is oma ! en het plaatje klopte perfect !!! samen met opa, haar zus en kleinzoon Pieter-Jan kwamen ze van Middelkerke waar ze op vakantie waren naar Blankenberge om mij te ontmoeten. we gingen een gezellige zaak binnen om kennis te maken en te praten, over van alles en nog wat. Oma en haar zus zijn grootgebracht in Hoegaarden. we hadden het over het echt brabants trekpaard ! oma en opa wonen in Betekom. kleinzoon Maarten zou die dag net terugkomen van een drie weken durende trip naar Senegal. en oma had hem heel mooi breiwerk meegegeven. hij zou bij zijn thuiskomst veel te vertellen hebben, zei Pieter-Jan, en daar keken ze allen naar uit. Pieter-Jan is de jongste kleinzoon en is heel graag bij oma en opa. hij is een heel leergierige jongen, weet graag hoe alles in mekaar zit. dat is een heel goede eigenschap. oma vertelde over het breien, hoe ze daar echt graag mee bezig is. ze had ook wat dekentjes en sokjes mee. ze leest mijn blog zodat ze weet waar alles naartoe gaat. ze vroeg me ook hoe het nu met de gezondheid van Fien en mij is. dat heeft ze op de voet gevolgd via mijn blog en mailtjes. oma en opa zien er echt nog heel goed en gezond uit en dat heb ik haar ook gezegd. ze genieten van hun kinderen en kleinkinderen en maken er een punt van om de zus van oma, die weduwe is, mee te nemen naar zee op vakantie . ze zijn echt een prachtpaar. ik was zo blij dat het er eindelijk eens van gekomen is om mekaar te ontmoeten, en we zullen dat in de toekomst nog zullen doen. het werd dus niet echt een afscheid maar 'tot volgende keer' !
Georgine Deleu uit Wervik is honderd jaar geworden, en woont nog altijd alleen in haar huis. ze krijgt hulp van Familiehulp, maar redt het voor de rest nog prima alleen. de vrouw is op haar verjaardag in de bloemetjes gezet door Familiehulp en kreeg een champagne ontbijt geserveerd. ze was er graag bij om het glas te heffen op haar honderste verjaardag. de kranige vrouw is nog altijd goed bij de pinken, en heeft naar eigen zeggen niks bijzonders gedaan om 100 te worden. haar man is in 1955 overleden en georgine bleef achter met vier kinderen. nu woont Georgine nog altijd in haar huis in Wervik, waar ze 77 jaar geleden introk. Familiehulp doet het huishouden. en Georgine geniet van het leven. na een paar valpartijen moest Georgine naar het ziekenhuis, maar telkens kon ze niet snel genoeg thuis zijn. en ze is van plan om de rest van haar leven in haar huis in Wervik te blijven wonen.
misschien hebben sommigen van jullie haar gezien in de nieuwsuitzending van donderdagavond, en gezien dat ze nog altijd breit. toen ik met de actie begon belde haar dochter me om te vragen of Georgine ook nog mocht breien voor de actie. dat vond ik zo bijzonder dat ik beloofde haar te bezoeken, wat ik ook gedaan heb. van harte proficiat, Georgine en hopelijk nog enkele jaren...
oma uit Betekom is een breister van het eerste uur, als je begrijpt wat ik bedoel. we mailen regelmatig met elkaar en ze leest mijn blog zodat ze op de hoogte blijft van de dekentjes, waar ze naartoe gaan, wie breit.... we hadden mekaar eigenlijk graag eens ontmoet, zodat mekaar eens in "levende lijve" zien. door de gezondheidsproblemen van Fien en van mij was het er nog niet van gekomen. maar dit lang weekend komt oma naar zee. we hebben afgesproken maandag in Blankenberge. dat is trouwens mijn geboortestad. we kijken er allebei heel erg naar uit. het zal trouwens een welkome ontspanning zijn. dinsdag ga ik op bezoek bij mijn metekindje Arthur, en ondertussen ga ik lapjes ophalen bij Antoinette in Rumbeke. ze is altijd blij met een bezoekje want sinds haar man deze zomer onverwacht overleed, voelt ze zich erg eenzaam. hij moedigde haar altijd aan en was geïnteresseerd in wat ze deed, ze waren altijd samen. dat maakt het nog eens extra verdrietig. ik ben er al een paar keer geweest sinds ze alleen is, en dan ga ik in de voormiddag, we gaan naar de phildar winkel om wol, we eten samen, en dan praten we nog wat bij over van alles en nog wat. in de namiddag keer ik dan huiswaarts. zo heeft ze weer eens een dagje gezelschap, en ik ben graag eens bij haar. wat ik de rest van volgende week doe, weet ik nog niet, maar dat zal rap veranderen. er zijn geen dagen dat ik niet weet wat gedaan. k probeer nu wel regelmatig tijd te maken voor mijn hobby : kaartjes maken. de laatste maanden was het zo druk , maar nu maak ik er tijd voor.
deze week was mijn schoonmama opgenomen in het ziekenhuis voor een operatie, en van haar afwezigheid heb ik gebruik gemaakt om bij haar thuis de grote kuis te doen, en de inkomhal te behangen. deze namiddag mag ik haar afhalen in het ziekenhuis. ze is heel benieuwd naar het resultaat van mijn werk. daar was ik dus deze week mee zoet ! elke avond kwam ik uitgeteld thuis en kon mijn slaap heel goed gebruiken.
Trees Van Hove, de vrouw die elk jaar naar Senegal gaat om moedertjes te helpen bevallen, werd voor de eerste keer oma ! haar dochter werd op 3 augustus mama van Mads. het jongetje is de trots van de familie Van Braekel - Van Hove, dat is wel zeker ! ik stuurde Trees een mailtje om haar te feliciteren en vroeg haar ondertussen of ze weer naar Senegal gaat. daar haar zoon in Bolivië verloskundige- en spoedstage doet, gaat Trees en haar man in november naar daar. Catchabamba ligt op 2500 m hoogte, dus het kan daar behoorlijk koud zijn. truitjes, mutsjes en dekentjes kunnen ze daar zeker gebruiken. dit wordt dan weer één van onze bestemmingen... ondertussen breien ze in de Bosrank in Deinze elke dinsdagvoormiddag van 9 tot 11.30u, en elke tweede en laatste donderdag van de maand in de namiddag van 14 tot 16 uur, onder leiding van Elke Kerkhofs. ik probeer zo vlug mogelijk nog eens te gaan om mee te breien en ondertussen zie ik Elke en haar dames nog eens terug.
elke vakantie ga ik het breiwerk ophalen in Integraal in Brugge. ik schreef het eerder al : Integraal is een welzijnsschakel. vrijwilligers geven er les aan allochtonen, helpen de kinderen hun huiswerk maken... er is nu een veertiental dagen 'de zomerschool'. in de voormiddag is er les van 8.30u tot 12u. er zijn een 50-tal leerlingen uit 26 verschillende landen ! ze krijgen nederlandse les. ze zijn in drie groepen verdeeld naargelang hun kennis van de nederlandse taal. in groep 1 zitten diegenene die geen enkel woordje nederlands kennen.
samen met zuster Maria Gorretti en zuster Noëlla, die de leiding heeft in dit huis, hebben we gezellig gepraat over wat er allemaal te doen is in het huis, over de dekentjes, over wereldmissiehulp, Senegal.... zuster Maria Gorretti is reeds 62 jaar in het klooster. ze is 80 jaar, maar dat zou je zeker niet zeggen!!!! sinds vijf jaar is ze terug uit Congo waar ze missiezuster was, en ze kan honderduit vertellen over de tijd dat ze daar verbleef. nu breit ze heel veel en helpt waar ze kan. zoals ik al zei heeft zuster Noëlla de leiding en gaat ook gezinnen bezoeken waarvan de kinderen daar cursus komen volgen. ze vertelde gisteren een merkwaardig verhaal : tijdens de genocide in Rwanda vluchtte een grootmoeder met twee kleinkinderen en kwam in Brugge terecht. de twee jongens Thomas en Yves zijn reeds goed ingeburgerd en lopen school in het Brugse. jaren later kwam een nicht van de jongens met haar kindje de familie vervoegen. ondertussen zijn nog twee zusjes van de jongens via het Internationaal Rode Kruis met hun familie verenigd in Brugge ! dat is toch wel heel bijzonder... de mensen die bij Integraal komen hebben soms al een lange weg afgelegd, soms gevlucht uit hun land zoals deze familie... en vinden in Integraal steun en vriendschap. zuster Noëlla geniet als ze verteld, ze lééft voor die mensen en begroet iedereen met een hartelijkheid om jaloers van te worden. het is een unieke vrouw, neem dat van me aan! gisteren was er ook een vrijwilligster die wiskunde lessen geeft, en ook een vrijwilliger die nederlandse les geeft in de zomerschool. hij zocht documentatie om vandaag les te geven over 'de familie' : vader, moeder, kinderen, ooms, tante.... en dat moeten ze natuurlijk doen met foto's of als het over voeding gaat met echte voedingsmiddelen, die ze dan moeten proeven ook. zo leren ze onze soorten fruit, brood enz.. kennen en met naam benoemen. je ziet, het is daar echt een 'thuis' voor velen, een aangenaam huis om te vertoeven, en dat dank zij de vele vrijwilligers en zuster Noëlla. nu is het weer tot de herfstvakantie, dan ga ik er weer heen.
ik kreeg deze avond een berichtje van Annie. ze vertelde me dat bij Liliane, een collega en breister van het eerste uur, de teller voor 2009 op 1000 staat. das goed hé, maar ik vertel er onmiddelijk bij dat het totaal al 5050 lapjes bedraagt !!!!! en Annie zou Annie niet zijn als ze daar iets speciaals voor doet : elke keer als Liliane 1000 lapjes had, gaf ze haar een doos 'Merci-tjes' om haar extra te bedanken. En nu wil ik Annie en Antoinette eens speciaal bedanken omdat zij in Drongen, Vinkt en Deinze alles coördineren, zonder hun beide zou onze actie nooit zijn wat ze nu is. het was al lang gedaan geweest met de dekentjes. samen zijn we sterk, das nog maar eens het bewijs.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. 
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... 
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij...
een man en een vrouw kijken televisie, wanneer de vrouw plots zegt : "ik ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen."
gisteren was het eindelijk zo ver...
hebben wij echt nood aan water in flessen?
donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland.
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten...
dit is echt gebeurd.
zaterdag... mooi weertje...
tis weeral zaterdag en ik kijk echt met een voldane blik achterom. maandag begon al heel goed met de ontmoeting met oma uit Betekom en haar familie. dinsdag was ik bij Arthur, mijn metekindje , en bij Antoinette uit Rumbeke. woensdag ben ik even gaan kijken bij mijn schoonma. ze was superblij met de maaltijden die ze haar nu elke dag brengen en ik ben een microgolfoven voor haar gaan halen zodat ze de maaltijden voor de zaterdag en zondag kan opwarmen. donderdag bracht ik een bezoek aan mijn zus Ann, en mijn dochter Tamara. gisteren was dan een bijzondere dag voor Patriek, omdat het nieuwe competitieseizoen van de biljart begint. mijn mama was dan weer superblij met haar nieuwe wagentje, waar ze eerst wat moest mee leren rijden want het is een automatiekske... voor Tamara en Sven was het een heel speciale dag om twee redenen : Tamara kocht het (oude) autootje van mijn ma, als tweede wagentje, nu de baby er komt. én gisteravond hadden ze een 3D-echo. ze konden hun meisje op een bijzondere manier bekijken. ze weegt ondertussen al 1400 gr en is al 40 cm. wat men tegenwoordig toch allemaal kan hé... ze is heel mooi en heeft het neusje van haar papa, zegt Tamara. 
maandag was het de grote dag : na jaren mailen zouden we mekaar voor het eerst ontmoeten ...
Georgine Deleu uit Wervik is honderd jaar geworden, en woont nog altijd alleen in haar huis. ze krijgt hulp van Familiehulp, maar redt het voor de rest nog prima alleen. de vrouw is op haar verjaardag in de bloemetjes gezet door Familiehulp en kreeg een champagne ontbijt geserveerd.
Trees Van Hove, de vrouw die elk jaar naar Senegal gaat om moedertjes te helpen bevallen, werd voor de eerste keer oma !
elke vakantie ga ik het breiwerk ophalen in Integraal in Brugge. ik schreef het eerder al : Integraal is een welzijnsschakel. vrijwilligers geven er les aan allochtonen, helpen de kinderen hun huiswerk maken... er is nu een veertiental dagen 'de zomerschool'. in de voormiddag is er les van 8.30u tot 12u. er zijn een 50-tal leerlingen uit 26 verschillende landen ! ze krijgen nederlandse les. ze zijn in drie groepen verdeeld naargelang hun kennis van de nederlandse taal. in groep 1 zitten diegenene die geen enkel woordje nederlands kennen.
ik kreeg deze avond een berichtje van Annie. ze vertelde me dat bij Liliane, een collega en breister van het eerste uur, de teller voor 2009 op 1000 staat. das goed hé, maar ik vertel er onmiddelijk bij dat het totaal al 5050 lapjes bedraagt !!!!!
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
