je kan er niet om heen, Kerst nadert... de straatverlichting, de mooie etalages, de versierde balkons, de kerstbomen.... het is een prachtige tijd, de mooiste tijd van het jaar !!!! het belangrijkste, en dat wordt soms eens over het hoofd gezien, is dat Kerst het feest is van Christus' geboorte, de geboorte van een bijzonder kindje. zelfs in eigen familie is de geboorte van een kindje heel speciaal. er worden kadootjes gekocht, een doopfeest gegeven.... iedereen komt naar het kindje kijken. zo is het ook een beetje met Kerst. het is een heel intieme sfeer, meestal in huiskring gevierd. ik kijk er enorm naar uit. dit jaar hebben we ook een kindje bij : ons Floortje. ze is nu vijf weken oud. ik kreeg een foto van mijn dochter, die me een beetje aan het kerstekindje deed denken. ik stuurde het door aan een goede vriend van me en zijn antwoord ontroerde me diep :
als ik lang naar deze foto kijk, dan worden de zorgen tot 'nul' herleid en krijg ik goesting om in te dommelen. in feite moeten wij zo kunnen leven, in de zekerheid dat onze Heer voor ons zorgt. elkeen moet in zijn leven leren kruipen, opstaan, vallen, weer opstaan en lopen. zo ook met onze problemen en tegenslagen. het doet soms pijn maar alles komt in orde !
iets om over na te denken, vind ik. donderdag ga ik eindelijk naar meulebeke bij angèle om lapjes op te halen. ze denkt dat ze niet allemaal in mijn auto zullen kunnen, dat belooft.... maar het maken van dekentjes is nu prioriteit, want de eerste vrieskou heeft ons al overvallen...
met het begin van deze nieuwe week, wil ik iemand bijzonder in de bloemetjes zetten : Liliane. zij is een vriendin van Annie. ze geeft op regelmatig tijdstip lapjes aan Annie mee. met de laatste 50 lapjes voor dit jaar komt haar teller op 1.500 te staan ! maar in totaal is dat al 5.550 !!!!! om U een ideetje te geven wat dat betekent rekende Annie uit dat dat ongeveer 40 dekens en 300 truitjes zijn..... je ziet met heel kleine dingen kan men grootse dingen realiseren. volgende week doet Annie haar een doos Mercitjes mee, om haar te bedanken. morgenochtend ga ik naar Deinze naar De Bosrank bij Elke. daar breien ze naarstig van alles en nog wat voor de kerstmarkt die volgend weekend plaatsheeft. dan verkopen ze hun breiwerk, en de opbrengst is voor Trees Van Hove, die elk jaar naar Senegal gaat en daar materiaal mee kan kopen om mee te doen. Antoinette komt me daar dan vervoegen, en we breien dan ook wat mee. vandaag kreeg ik ook een grote doos breiwerk van Lena De Zwarte. deze dame werkt met haar broers in een familiebedrijf maar maakt tussendoor tijd om te breien, en heeft nog andere vrouwen aangezet om te breien zodat het een serieuze levering is.... morgen gaat Annie naar Huize Triest, en zelf zal ik ook eens langs moeten want k heb ook nog veel klaar. en stilaan nadert het jaareinde.... Kerst en Nieuwjaar zijn niet meer ver af en we zijn wel allemaal al bezig met cadeautjes te kopen... we willen onze kinderen en kleinkinderen verwennen, het zijn dagen dat we allemaal samen vieren, dagen dat we ons echt goed voelen bij elkaar. denk ook eens aan de mensen die deze dagen alleen doorbrengen. een kaartje, een leuke attentie, een klein bezoekje... doet hen deugd. ik wens jullie allemaal een fijne week !
al van in het begin breit Denise uit Liedekerke lapjes. als ze er een hondertal heeft, brengt ze ze samen met haar man naar mij thuis. Denise en haar man zijn 80-gers, die nog graag eens op uitstap gaan . één van hun lievelingsuitstapjes is naar Sluis. en Eeklo ligt op hun baan als ze in Drongen van de autostrade rijden, richting Maldegem, Sluis. zondag bracht ze weer een grote zak lapjes, en ze vertelde met heel veel terechte fierheid, dat ze nu al 4.100 lapjes gebreid heeft !!!! dat mensen op deze leeftijd nog zo graag breien, daar neem ik mijn hoedje voor af..... en Denise is zo blij dat ze nog iets kan doen met haar breiwerk voor het goede doel. vorige woensdag deed ik een ganse auto dekens naar huize Triest. daar waren ze superblij . wat me heel erg trof, was een jonge moeder die daar met een drie weken oude baby was, en daar de nacht had doorgebracht... ik moest even slikken en dacht aan onze Floor, die zo zalig in haar bedje ligt, niets te kort heeft, met heel veel liefde omringt wordt... hoe kan het allemaal zoveel verschillen? gelukkig had ik een doos mee uit Waterliet, van een dame die speciale dekentjes maakt voor babies, en elk deken samen met nog wat kleinigheden, verpakt. ze wilde dat deze pakketjes uitsluitend aan jonge moedertjes gegeven werden. dit moedertje kreeg het eerste ! dat zijn dan van die mooie momenten, die het allemaal waard maken. daarom vertel ik dit allemaal op mijn blog, zodat jullie een beetje kunnen meeleven met wat het allemaal teweegbrengt. weer een nieuwe week, weer naarstig dekentjes maken... de winter nadert...
op 9 november werd Floor geboren, ons derde kleinkindje. Tom en Fien zijn ondertussen al 11 en 9 jaar, en nu komt daar Floortje bij. tientallen foto's zijn al genomen door de fiere mama en papa, en ik pikte er eentje uit om aan jullie te tonen. ze is nu vandaag 14 dagen oud, en woog vorige maandag al 3,800 kg, dus dat zal nu al wel 4 kg zijn. ze eet goed, krijgt borstvoeding !!!!! en slaapt ook heel veel. we zijn allemaal heel blij met dit nieuw leven in onze familie. binnen een week of vier is het kerstmis. ik ben druk bezig mijn kerstkaarten te maken, en naai ook in snel tempo lapjes aan elkaar.... de winter komt eraan, en we hebben weer een groot aantal dekens, die we deze week gaan afleveren in Gent. velen hebben wel de reportage gezien op teevee of het artikel in de krant over de daklozen die welzijnswerkers gevonden hebben en die in erbarmelijke omstandigheden leven... zo dicht bij ons.... het is onvoorstelbaar dat dit zich in onze omgeving afspeelt. wij hebben niks tekort, en ik vind het niet meer dan normaal dat we alles doen om hier toch ons steentje bij te dragen. "warmte en kleding" is één van de noodzakelijkste levensbehoeften, zonder overleef je niet. onze dekens geven warmte maar zijn ook met heel veel liefde (= warmte voor de medemens) gemaakt. daarom ben ik ook zo fier om weer heel wat breiwerk van heel veel mensen met een goed hart, naar daar te kunnen brengen.
op 9 november om 21.45u is Floor geboren. ze weegt 3,640 kg en meet 54 cm. het is een wolk van een baby. het is het eerste kindje van mijn jongste dochter Tamara en haar man Sven. ze zijn apetrots op hun dochtertje. en ik ook natuurlijk. het is mijn derde kleinkind, na Tom en Fien. ik ben superblij, het is een heel mooi kindje. ze slaapt goed , eet flink en is heel rustig tussendoor... zodra ik fotos heb zet ik er wel op mijn blog. een trotse oma, Dino
op dinsdag 20 oktober was ik uitgenodigd door Elke van de Bosrank. de gynecoloog van Mbour/ Senegal, waar Trees Van Hove elk jaar naartoe gaat, was op doorreis in Deinze. hij wou kennismaken met de dames die zoveel breiwerk meegeven met Trees, voor de kindjes in Senegal. het werd een gezellig samenzijn, we werden getracteerd op pannekoeken met koffie, en konden een praatje doen met de gynecoloog. hij kon zich goed uitdrukken in het frans. ondertussen werd er ook naarstig verdergebreid. alles word georganiseerd en begeleid door Elke, coördinator in de Bosrank. ik heb heel veel bewondering voor haar, het is een toffe vrouw.
in oktober was het ook kermis in Watervliet en de dames van breiclub 'de vierkantjes' stelden hun werkjes tentoon in het 'dorpshuis.' deze mensen zetten zich een gans jaar in voor verschillende goede doelen. zij maken heel wat dekens voor onze actie. de bezoekers van de tentoonstelling waren echt onder de indruk van de vele mooie bedspreien, sokken, mutsen... en andere handwerkjes. het was een heel geslaagde tentoonstelling, zeker voor herhaling vatbaar.
vorige week las ik in de krant het Nieuwsblad over een veertigtal Roma's die in de buurt van de Gentse Rabotwijk, in erbarmelijke omstandigheden leven. ze werden opgemerkt door welzijnswerkers. het terrein waar ze 'wonen' bestaat uit enkele vroegere volkstuintjes. het was een vergeten hoekje Gent geworden. meer dan vier maanden trekken ze zich hier uit de slag : een kot van geen twee bij twee meter, opgetrokken uit een paar planken en golfplaten. een matras en een stoel, meer kan er niet binnen. voor de deur staat een groot, zwartgeblakerd conserveblik, dat dienst doet als kachel. overal zowat hetzelfde interieur : één of twee matrassen, een stoel, soms een zetel, hier en daar een deken om de boel te isoleren. ze bricoleren een afvoer bij die naar buiten leidt, maar niet veel effect lijkt te hebben... overal slaat de zware lucht meteen op de longen. de geur is chemisch. ze gooien er alles op : hout en papier, ook plastic, vullingen van matrassen die echt niet mer bruikbaar zijn... als het maar warmte geeft. welzijnswerken Lieven De Pril zegt dat hij dit nog nooit gezien heeft. nergens raken ze aan werk zodat ze op bedelen aangewezen zijn. met de winter in aantocht hebben ze dringend regenbestendige kledij nodig en dekens. daarom nam ik contact op met KRAS, de Gentse koepel van armoedewerking. ze kunnen onze dekens heel goed gebruiken ! zo zie je maar dat we nog altijd goed werk doen met ons breien !!!!
het was een heel drukke week. vorige donderdag is mijn ma van een stenen trap gevallen, en had een grote wonde in het achterhoofd. volgens de dokter heeft ze echt een bijzondere engelbewaarder, want voor hetzelfde was ze er niet meer... zo was ik vorige week met mijn zus Ann op pad om haar slaapkledij, ondergoed, enz... naar het ziekenhuis te brengen. een onderzoek en scan hadden juist aan het licht gebracht dat het een zware hersenschudding was. de dokter raadde aan nog enkele dagen in het ziekenhuis te verblijven. ze maakte zich natuurlijk zorgen over de bloemen die niet op het kerkhof zouden staan, en haar bril die stuk was, en papa die nu alleen thuis was... er was dus werk aan de winkel. maar dat is ondertussen allemaal opgelost en sinds maandagnamiddag is ons mama thuis. ze moet zich nu natuurlijk stil houden en rusten. we zorgen om beurten voor eten en gaan langs om de vaat te doen en andere huishoudelijke taken. in het weekend is een oom van patriek overleden, die wordt vrijdag begraven. deze nacht is een vriendin van me overleden, na vier operaties en zes weken op intensief. ze is pas 52 jaar! ik vind het zo erg. haar man was al een jaar thuis omdat hij sukkelt met zijn hart en als vrachtwagen chauffeur mocht hij niet meer rijden. hij vond dat heel erg want het was zijn leven, maar stillaan had hij zich neergelegd bij de situatie en begonnen ze een beetje te genieten van het samenzijn. en nu dit... het zijn van die dingen die gebeuren in het leven, maar soms is dat wel heel hard hoor. langs de andere kant kijken we dan uit naar de geboorte van ons derde kleinkindje die nu wel ieder moment kan gebeuren, en dat is dan weer goed nieuws. op vtm loopt nu een nieuwe serie : "de stille weldoeners". miljonairs gaan undercover bij de armsten van de samenleving. ze leven en wonen onder deze mensen en naderhand maken ze zich bekend en schenken een deel van hun fortuin weg . Huize Triest uit Gent komt ook aan bod, dus kijken maar zou ik zeggen. Mariette uit Drongen heeft een zware val gedaan, is een beetje in het ziekenhuis moeten verblijven, maar nu is ze terug thuis. randjes rond de dekens haken zal ze voorlopig wel niet kunnen doen, maar dat is nu niet het belangrijkste. ik hoop dat ze spoedig herstelt, en gespaard blijft van verder leed. heel veel groetjes, Mariette en tot binnenkort eens. Angèle Perdu uit Meulebeke belde ook dat ik met een lege auto moet komen, dat wil zeggen dat er heel wat klaarstaat.... het is weer druk voor ons, want de winter nadert, en dan komen onze dekens goed van pas.
wie kent er niet de treffende spreuken van de Bond Zonder Naam? je ziet ze op veel plaatsen, en je kan het niet nalaten van eens te lezen wat er voor deze maand opstaat.... ik ben ook zo !!!! en ik ontvang ze nu ook elke maand. maar naast die spreuken... wat doet BZN? ik citeer wat op hun website staat, om zeker niets te vergeten : BZN is overtuigd dat 'waarden' de inspiratie zijn voor individuele en maatschappelijke verandering. BZN ontwikkelt daarom, vanuit de grondhouding 'no one claims, everyone supports', pluralistische initiatieven en samenwerkingsverbanden die het beste in de mens versterken. BZN vertaalt waarden naar concrete acties met focus op de eigen omgeving. In het verleden heeft BZN vooral initiatieven opgezet voor de gemarginaliseerde mens. de eerste beschutte werkplaats in Vlaanderen, het eerste vluchthuis voor vrouwen en ex-gevangenen waren allemaal BZN initiatieven. Naast blijvende aandacht voor deze doelgroepen wil BZN vandaag ook werk maken van : - Waarden in onze samenleving - Kinderrechten en opvoedingsondersteuning - Armoedebeschrijving en gelijke kansenrecht - Maatschappelijke bewustwording - Sociale samenhang met de bedrijfswereld - Interlevensbeschouwelijke dialoog - Zingeving
dit jaar bestaat Bond Zonder Naam 50 jaar en ik vind dat echt geweldig. wil je er meer over weten, ga dan eens kijken op hun website. je kan ook boekjes met spreuken, een poster met alle spreuken, kaarsen, kalender.... bestellen. met dit alles kan je hen helpen om hun werk verder te zetten, want in tijden van crisis, is dat niet gemakkelijk.
woensdag ga ik naar Integraal in Brugge, breiwerk ophalen, en eind deze week vertrekt Trees Van Hove naar Bolivië en neemt dekens, mutsjes en sokjes mee voor de babies die geboren worden in het 'ziekenhuis' waar haar zoon stage doet als gynecoloog. onze breiwerkjes komen zo stilaan overal ter wereld terecht.... we mogen er fier op zijn !!!! ik wens iedereen een fijne week.
deze week kreeg ik een mailtje van Patricia en Annie : een 54 jarige vrouw uit Roeselare , Maggie, had contact opgenomen . ze had mijn blog gelezen en wou ook graag breien. dat doet ze eigenlijk al heel haar leven graag, en nu wil ze ons ook helpen met haar breiwerk. Patricia heeft haar een mail teruggestuurd met enkele tips en richtlijnen. zo hebben we weer een fan bij.... ons clubke groeit.... en daar zijn we blij om! Hartelijk welkom bij onze familie, Maggie !!! want je zult het zelf wel ervaren, we zijn een beetje familie van elkaar geworden. via mijn actie leerde ik Annie en Antoinette kennen, die héél goede vriendinnen geworden zijn, eigenlijk zijn we precies drie zussen... door de jaren hebben we steeds meer mensen leren kennen die breien en dekens maken, we houden ze op de hoogte via mijn blog . zo leerde ik ook Patricia kennen, die jij op jou beurt gemaild hebt..... je kan het ganse verhaal van de actie lezen van in het begin. de breisters zitten overal verspreid. van aan de kust, tot kortrijk, zelfs borgerhout.... ik weet niet of je deze zomer de eeuwelinge , Georgine uit Kruiseken, zag op teevee die nog in haar huisje woont en ook breit, wel... zij is er bij van in het begin. ik ben haar zelfs gaan bezoeken, dit vond ik echt uniek. en het zijn allemaal mensen met het hart op de juiste plaats, anders doe je hier niet aan mee. het kan dus niet anders dat we een hechte band hebben...
nadat ik deze morgen mijn medicatie genomen had en warme thee dronk, zocht ik op televisie naar iets dat me interesseerde. op Canvas was Terzake bezig, meerbepaald een reportage over het grootste vluchtelingenkamp in Pakistan. mijn belangstelling was gewekt. dit kamp is gelegen nabij de grens met Afghanistan. er leven zo'n 30.000 vluchtelingen, waarvan de helft kinderen, in tenten. op de achtergrond hoorde men regelmatig geweerschoten.... de kinderen zagen er echt verweesd uit.... de mensen hadden ook geen uitzicht op een menselijke situatie. wat daar nog bijkomt is dat telkens er slachtoffers vallen van Amerikaanse raketaanvallen op de Taliban, zij daar gebruik van maken om jongens te recruteren. de jongelingen worden verscheurd door de keuze voor de Taliban, of voor het Pakistaans Leger. er werden twee boezemvrienden getoond, die elk een verschillende keuze gemaakt hadden. een engelse journaliste vroeg of ze, moesten ze in de strijd tegenover elkaar zouden komen te staan, ze de andere zouden doden. allebei antwoorden ze positief.... het is lijkt allemaal zo ongelofelijk, en toch is het realiteit. Sinds ik met de actie voor Pakistan begon, heeft dit land mij altijd bekoort. van de nederlandse hulporganisatie die ooit nog dekens voor ons meenam hoorde ik enkele jaren terug dat het er heel moeilijk en onveilig is, en dit werd nu nog eens beaamt door Bruno De Cordier, iemand die een boek geschreven heeft over die toestand daar. er is al zoveel armoede, en dan is er de Taliban, en rebellen die de streek onveilig maken en geen wetten erkennen... het raakt me heel diep die kinderen daar te zien in het vluchtelingenkamp, die niets hebben om van te dromen, niets om naar uit te kijken....soms zelfs geen ouders meer hebben.... honger.... wat zijn wij hier gelukkig ! als we kijken naar onze kinderen en kleinkinderen, hoop ik dat ook die kinderen ooit eens kunnen dromen..... wij proberen met onze actie een klein steentje bij te dragen, veel is dat misschien niet, en spijtiggenoeg geraakt het niet in Pakistan voor het ogenblik.... maar wie weet....
ik wens iedereen een mooi weekend en ik denk terug aan iets wat Patricia gisteren zei : elke avond voor ze slaapt, bid ze een 'onze vader' en 'een weesgegroetje'.... het duurt niet lang, en het kan zeker geen kwaad...in onze moderne tijd wordt het gebed al rap vergeten... mijn vader zegt altijd : "moest er een oorlog komen, de kerken zijn te klein, dan lopen ze allemaal gaan bidden...." we zijn beter dat we op tijd eens bidden en niet alleen als we in nood zijn....
maandag was voor mij een heel belangrijke dag want ik moest een coloscopie ondergaan om te zien of de kanker niet weer de kop opsteekt... alles is redelijk vlot gegaan, alleen hebben ze mij moeten beademen, daar ik een heel grote verkoudheid had en voortdurend moest hoesten. de uitslag was positief, dus dat maakte veel goed. dinsdag ben ik dan naar de huisdokter geweest die een zware bronchitis vaststelde. gevolg : antibiotica en hoestsiroop, en de raad om veel te rusten. ik heb mij enkele dagen heel stil gehouden, veel geslapen, en mijn medicatie op tijd genomen. deze namiddag ben ik dan tot bij Annie geweest. Patricia was er ook met veel wol... ik had veel dekens mee, en ook truitjes. de gang van Annie stond weer vol ! we hebben samen wat gepraat en lekker warme thee gedronken en geproefd van de lekkere cake die Annie voor ons gebakken had. toen ik rond 17 uur naar huis ging, was ik al een heel ander mens. een superdikke knuffel van Annie deed zo veel deugd. vanavond weer vroeg in mijn bedje, en morgen zal het nog beter zijn.
we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. en dat mag wel eens hoor ! een dagje, een verwenmoment, een uitstapje... ieder vrouw houdt ervan. er is iets waar ze me altijd plezier mee doen en dat is een flesje parfum. zo'n vleugje parfum zorgt ervoor dat we ons goed voelen. en ieder heeft zo zijn eigen keuze. vorige week vond ik in een blad een lijstje met de top 10 van de parfums, en dat wil ik hier toch eens meegeven. op één staat onbetwist : Chanel n°5 (1921) op twee : Eternity van Calvin Klein (1988) op drie : Eau de toilette Prada (1994) op vier : Cool Water Davidoff (1988) op vijf : Rush van Gucchi (1999) op zes : Romance van Ralph Laurence (1998) op zeven : Lovely by Sarah Jessica Parker (2005) op acht : l'Eau d'Issey van Issey Myake (1992) op negen : Beautifull van Estée Lauder (1984) en tenslotte op tien :Tom Ford's Black Orchid (2007) zit je geurtje er niet bij? dat kan want er bestaan ontelbare parfums, maar je kan altijd eens één uit de top 10 proberen.
dinsdag was ik in Antwerpen om Vic en Anita te ontmoeten. dat is een echtpaar waar ik als zestienjarig meisje, op vakantie ging om voor de kindjes te zorgen. dat was indertijd in een villa in Kapellen (bij Antwerpen) maar nu wonen ze op de kaai in Antwerpen. daar hebben ze een prachtig appartement, met uniek uitzicht over het water. ze waren net thuis van een vier maand durend verblijf in New York waar één van hun dochters, Aileen, woont met haar man en dochtertje. Aileen heeft zopas haar eerste kinderboek uit:" Hugging Hour! ", dat spijtiggenoeg hier niet verkrijgbaar is. voor mij hadden ze een exemplaar mee, en ook nog één van een kinderboek waarvan ze alleen de illustraties voor maakte. hun schoonzoon, John Rocco, heeft ook al twee kinderboeken uit en het derde wordt straks gedrukt. echt indrukwekkend! met deze vier boeken kon ik weer naar huis. omdat jullie toch even zouden kunnen meegenieten van de prachtige tekeningen (zie inzet) van Aileen : www.aleijten.com ze heeft echt zo'n eigen stijl, die ik heel mooi vind. het was een leuke namiddag in Antwerpen, en om van deze stad een beetje te genieten was ik met de trein gegaan en dan tevoet naar de kaaien. ik moet zeggen dat het Centraal Station, nog maar pas enkele weken volledig af, de moeite op zich is om eens te bezoeken. hoe ze dat allemaal gemaakt hebben, daar neem ik mijn petje voor af! in de stationshal is er een kleine tentoonstelling : "34 beelden tegen vergetelheid". het is een foto-tentoonstelling die nog tot 10 oktober plaatsvind. "aandacht voor een humanitaire crisis is er vaak maar even. de ene ramp wordt opgevolgd door de andere. de aandacht verplaatst zich. de crisis raakt vergeten... maar voor de slachtoffers gaan de gruwelijkheden door. daarom zochten vierendertig internationale fotojournalisten voor Dokters van deze Wereld een foto uit, die precies deze vergetelheid uitdrukt en aanklaagt. Vrijwilligers en journalisten vulden deze beelden aan met hun verhalen en getuigenissen. om ons te herinneren aan de bevolkingsgroepen die, ver weg van de tv-camera's, verdrinken in vergetelheid. deze foto's en getuigenissen staan in de "Donkere Kamer" van de medische NGO Dokters van de Wereld." (deze tekst staat op de flyer die ze uitdelen) ik moet zeggen dat ik er stil van was....
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... misschien kunnen we aan deze toestanden niet altijd wat doen, maar waar we iets kunnen doen, zoals bijvoorbeeld bij verwaarlozing... de bevoegde instanties waarschuwen ! gelukkig bestaan er dierenrechtenorganisaties die steeds ijveren voor de dieren , om rechten van die dieren aan te kaarten bij de regeringen... zij verdienen onze waardering ! bij deze dank ik alle mensen die zich op één of andere manier inzetten voor dieren. ik kijk heel graag naar documentaires over dieren. het is wonderlijk hoe alles zo goed in elkaar zit, hoe ze leven, hun eten zoeken, nestjes bouwen....
in welke wondere wereld leven wij, zonder dat we het soms beseffen? moesten we daar elke dag een paar minuutjes aan denken, ik ben er zeker van dat we ons héél gelukkig zouden voelen. de laatste jaren word ons leven overheerst door onrustwekkende berichten, zoals de financiële crisis met alle gevolgen van dien, méér en méér koppels die uit elkaar gaan, kindermishandeling, parnergeweld, drug, onverdraagzaamheid .... je zou er depressief van worden ! daarvoor heeft God de wereld niet geschapen. Zijn bedoeling was Vrede en Geluk voor iedereen. als we nu eens kijken wat daar van overschiet....!!!! "het gezin" is voor mij nog altijd de hoeksteen van de maatschappij. daar zouden we ons goed moeten voelen, kinderen zich veilig moeten voelen, met al onze zorgen bij elkaar terecht kunnen en er zijn voor onze kinderen.... al teveel zijn kinderen de speelbal tussen gescheiden ouders, ze voelen zich nergens meer geborgen, krijgen niet de nodige aandacht en affectie. alles moet snel gaan, geen tijd om tot rust te komen. ouders komen gestresseerd thuis en kunnen niets verdragen van de kinderen... STOP deze sneltrein!!! neem tijd om eens rond te kijken... hoe mooi alles is, neem tijd om mekaar te knuffelen... en zo liefde te ondervinden. zoek het goede in de mens, inplaats van altijd kritiek te uiten, en de mindere kantjes naar boven te halen... het doet pijn te zien dat man en vrouw soms zo weinig "vechten" voor hun relatie, het zo rap opgeven.... plezier en vertier wordt al teveel buitenshuis gezocht, en kost handenvol geld. geld waarvoor hard gewerkt moet worden, maar oh... zo rap weer uitgegeven is ! daar waar gezellig thuis zijn met het gezin zo leuk kan zijn en ons de kans geeft om elkaar opnieuw te ontdekken... en het kost geen geld. ik schrijf hier nu gewoon op wat me zo vaak bezighoud : vanuit onze bezorgdheid voor de medemens, ons inzetten voor minderbedeelden, zien we veel miserie, waar mensen niet kunnen aan doen. waarom zouden we dan niet proberen miserie op te lossen, waar we soms zelf voor verantwoordelijk zijn. als iedereen gewoon eens zijn best deed om beter en aangenamer met elkaar om te gaan, zou de wereld er al anders uit zien. en daar hoop ik dat het stilaan weer naartoe gaat : EEN BETERE WERELD VOOR ONS ALLEMAAL !!!! het is de toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen waaraan wij nu bouwen, vergeet dat niet.
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij... dinsdag zijn Antoinette en ik naar de missiekring in Ruiselede geweest, die voor het eerst na de zomervakantie samenkwam. we hebben wat gepraat, er werd wol uitgedeeld, gebreid.... en ter gelegenheid van Illud Mane, die elk jaar plaatsheeft in de maand september in het klooster van Ruiselede, kregen we eerst een voorstelling te zien van ongeveer 200 fotos van de zusters in hun gewone doen : bidden, eten, de was doen, deelnemen aan jubileum, op vakantie, bij het overlijden van een medezuster.... deze fotos werden gemaakt door Norbert Maes. na het zien van deze voorstelling waren we allemaal een beetje stil... het was echt héél mooi en iets helemaal anders dan we gewoon zijn. in de kapel hingen er grote fotos van alle zusters van Ruiselede. eenvoudig gefotografeerd en toch indrukwekkend. nadien werden we nog koffie en koeken aangeboden, terwijl we nog eens heerlijk konden napraten over alles en nog wat. toen we naar huis gingen kregen we alle breiwerk mee die ze liggen hadden. gistermorgen ben ik langs geweest bij Rosette van Watervliet. het was door haar dat de breigroep van Watervliet voor onze actie is beginnen breien. ik wist dat dit een bijzondere vrouw was, en dat ze heel creatief is.... maar na het zien van wat zij zo allemaal gemaakt heeft in de loop der jaren, was ik sprakeloos. zij en haar man hadden vroeger een bloeiende zaak van fietsen, vuren, huisgerief... en hebben heel veel gewerkt. al 19 jaar genieten ze van een welverdiende rust. maar stil hebben ze niet gezeten . ik kon de Quilts bewonderen die Rosette maakte, en waaraan geen naaimachine te pas komt. ze naait alles met de hand. haar man daarentegen maakt patchwork en naait alles aan elkaar met de naaimachine. echt mooie dingen, en dan nog voor een man ! Rosette maakte ook kleine borduurwerkjes die net schilderijtjes zijn. het is zo fijn geborduurd dat je het niet ziet en denkt dat het geschilderd is.... boven heeft ze een echte hobbykamer om jaloers op te zijn : helemaal ingericht om zich uit te leven in haar hobbies. ze kan werkelijk alles... zo zie je maar dat je op latere leeftijd nog heel wat kan leren en maken. volgende week is er in Watervliet een hobbytentoonstelling, waar de leden van de breiclub "de vierkantjes" werk tentoon zullen stellen. dit gaat door nabij de kerk in een zaaltje van de school, en je kan er een kijkje gaan nemen op zaterdag 10 oktober van 13 tot 18u, en zondag 11 oktober van 10 tot 18 uur. het is prachtig wat ze daar allemaal maken.... niet alleen de tentoonstelling is de moeite, Watervliet op zich is al de moeite om eens te bezoeken.
donderdag was het mijn verjaardag, ik werd 56 jaar. een blije dag... vroeger vond ik het niet zo bijzonder meer, dat jarig zijn, maar sinds de gezondheidsproblemen van de laatste jaren, waardeer ik dat des te meer : ik ben er nog !!! ik kreeg enkele héél mooie kaartjes, waaronder eentje van Oma die ik zeker zal bewaren. in de voormiddag kwam Christine, iemand die ik reeds van vroeger ken. maar ik keek het meest uit naar de namiddag want Annie zou langskomen, Tamara, en na school, Inge en Fientje. het was héél gezellig !!! 's avonds ben ik zelf naar Antoinette geweest, die het heel druk had, en we moesten daar toch in de buurt zijn. Patriek had donderdag en vrijdag verlof genomen. zo werd het een lang weekend. zaterdagmorgen vernamen we het overlijden van de zoon van iemand die we goed kennen : in de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg hij een hersenbloeding. 35 jaar, echtgenoot, vader van drie jonge kinderen, pas de zaak van zijn vader overgenomen , grootse plannen.... dan staat de wereld heel even stil : waarom????
vandaag begint weer een nieuwe week, en de eerste dag begint voor mij altijd met opruimen, ons appartementje kuisen, de was doen.... morgennamiddag komt de missiekring van Ruiselede weer samen, en ik heb zuster Cécile en zuster Noëlla beloofd om te komen. Antoinette zal me waarschijnlijk vergezellen. er staat al weer één en ander klaar voor Huize Triest, en dat probeer ik deze week ook te brengen.
In het weekend las ik een verhaal die ik vandaag even op mijn blog zet, het is heel mooi, het is een liefdesgeschiedenis... op een morgen, het moet rond 8u geweest zijn, komt er een oude man van een jaar of 80 om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. hij zei dat hij gehaast was, want hij had een afspraak om 9u. ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met geen andere patiënt bezig was , besloot ik om zijn wonde na te zien. ik zag dat alles goed genas, en na overleg met de dokter heb ik het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen en zo de wonde te verlichten. terwijl ik bezig was met zijn wonde vroeg ik hem of hij een afspraak had met een andere dokter, diezelfde morgen. de man antwoordde van niet, maar dat hij naar een instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten. hij zei dat ze daar al enige tijd verbleef en de ziekte van Alzheimer had. ik vroeg hem of ze kwaad zou zijn als hij te laat kwam. hij antwoordde dat ze niet meer wist wie hij was, dat ze hem sinds 5 jaar niet meer herkende... ik was verbaasd en vroeg : "en u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?" hij glimlachte en tikte even op mijn hand al zeggende : " ze herkent me niet, maar ik weet nog wie zij is." ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen... toen dacht ik : dit is het soort liefde die ik in mijn leven wil. de ware liefde is niet lichamelijk en niet romantisch de ware liefde is het aanvaarden wat is, wat geweest is en wat nog zal zijn de gelukkigste mensen hebben niet steeds het beste van alles, ze trekken hun plan met wat ze hebben. het leven is niet ontsnappen aan het onweer, maar dansen in de regen...
een man en een vrouw kijken televisie, wanneer de vrouw plots zegt : "ik ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen." ze gaat naar de keuken om het onbtijt van morgenvroeg voor te bereiden, spoelt alle popcornschaaltjes uit, neemt vlees uit de diepvries voor het avondeten van morgen, controleert of er nog cornflakes zijn, vult de suikerpot, legt lepels en zet schaaltjes op de tafel en zet de koffie klaar voor morgenvroeg. dan stopt ze de was in de droger, een nieuwe was in de machine, strijkt een hemd en naait er een knoop aan. ze maakt de wasmanden leeg en legt de handdoeken gespreid om te drogen. ze geeuwt, rekt zich uit, en wanneer ze richting badkamer gaat, stopt ze bij het bureau, schrijft een briefje voor de leraar van haar zoon, legt er geld bij en neemt een boek mee dat op een stoel lag. ze tekent een feestkaartje voor een vriend, schrijft er het adres op en plakt er een postzegel op. daarna maakt ze ook nog haar boodschappenlijstje. ze legt de kaart en het briefje naast haar tas en schrijft nog drie dingen op het briefje die ze morgen nog moet doen. ze gaat naar de badkamer, brengt een nachtcrème op haar gezicht aan, poetst haar tanden . haar man zegt : "ik dacht dat je ging slapen". "ja, ga ik ook", antwoordt ze. ze vult de schaal met water voor de hond en zet de kat buiten, dan controleert ze of alle deuren dicht zijn. ze loopt nog eens langs de kamer van de kinderen, geeft een hoestpastille aan het kind dat hoest, legt de sokken in de wasmand en praat nog even met één van de grotere kinderen dat nog zijn huiswerk maakt. eenmaal in de slaapkamer stelt ze de wekker in en legt haar kleding voor morgen klaar. terwijl ze dit doet, zet haar man de televisie af en zegt doodleuk : "ik ga ook slapen". hij gaat naar de slaapkamer, stapt in bed en gaat slapen.
doet dit alles je denken aan iemand die je kent? bovendien moet ze altijd mooi en sexy zijn, altijd lachen en goedgezind zijn en zeker niet chagrijnig! zo zie je maar wat voor SUPERRAS wij vrouwen zijn !
ik denk dan zeker ook aan mijn mama die ondertussen toch al 78 jaar is, maar nog heel energiek en nog altijd zo bezorgd is. nu zorgt ze natuurlijk meest voor ons papa die al 81 is.
met deze fijne tekst, sluit ik deze week af, en wens jullie allemaal een heel fijn weekend. mijn jongste dochter wordt zondag 30 jaar en is morgen 6 jaar getrouwd, en straks wordt ze mama van een dochtertje! voor mij kan het weekend niet meer stuk !!!!
gisteren was het eindelijk zo ver... Rita, Annie en Leen van Jabbeke kwamen hun breiwerk brengen, en we hadden afgesproken rechtstreeks naar Huize Triest te rijden, zodat ze met eigen ogen konden zien waar hun dekens terechtkomen. Patricia, een vrouw van Zegelsem, die vorig jaar nog al haar wol wegschonk aan ons, heeft nu ook de breimicrobe te pakken en zou samen met Annie ook meegaan. Bij Huize Triest aangekomen stond Werner Vandeweghe ons op te wachten. eerst werden de auto's uitgeladen en geparkeerd, daarna kregen we uitleg van Werner en praten we over de noden van het centrum. En volgde een uitgebreide rondleiding. we waren van plan, om daarna met ons zessen ergens een kopje koffie te gaan drinken om nog wat na te praten, maar toen men ons in Huize Triest een kopje koffie aanbod, kwam Patricia met het voorstel om onze koffie daar te betalen, als steun... dat vond ik geniaal. alle kleine beetjes helpen en in een tea-room moesten we ook betalen, dus... we vonden het heel interessant wat we allemaal gehoord hadden, en ieder voor zich hebben we plannen om in de mate van het mogelijke bij te dragen , niet alleen met ons breiwerk ... ik wil bij deze eens vermelden wat ze bij Huize Triest allemaal kunnen gebruiken : voedsel, onderhoudsprodukten, kousen, ondergoed, schoenen, propere kleding.... dit weekend zijn er opendeurdagen in Huize Triest, in de gezondheidsstraat in Gent (rechtover Sint Ghislain). iedereen is welgekomen en kan dan zien wat daar allemaal gedaan wordt. momenteel sparen ze voor een nieuwe keuken, geen gewone, maar één die voldoet aan de normen die worden opgelegd aan zo'n instelling. dat kost natuurlijk heel veel geld. wat mij tegen de borst stoot is dat er van de staat heel veel geld uitgegeven wordt aan mooie gebouwen en zo, maar dat die instellingen geen subsidies krijgen. er gaat veel geld verloren aan nutteloze zaken. één maaltijd voor een arme kost daar 2 euro. daarvoor krijgen ze soep, aardappelen, vlees en groentjes en een dessertje. als wij 2 euro betalen voor een koffietje op een terrasje, wil dat zeggen dat we daarmee één arme een volledige warme maaltijd kunnen schenken. misschien iets om eens over na te denken.... stof tot nadenken hadden we alleszins toen we afscheid namen en weer huiswaarts keerden. we zijn alle zes mensen met het hart op de juiste plaats en zoiets laat je niet onberoerd. we zullen er dan ook alles aan doen om ons steentje bij te dragen. misschien zijn er nog mensen die dit lezen en ook hun steentje willen bijdragen ? (giften van 30 euro en meer zijn fiscaal aftrekbaar) als vele mensen een kleine bijdrage leveren, kunnen ze misschien binnen een redelijke periode over hun nieuwe keuken beschikken.... ik hoop het alvast in hun plaats !
hebben wij echt nood aan water in flessen? water in flessen kost tientallen keer meer dan de prijs van het kraantjeswater. flessenwater is slecht voor de portemonnee! een Noord-Amerikaan geeft jaarlijks meer dan 400 dollar uit aan water in flessen. ...de gezondheid kan worden aangetast door uitwasemingen van de flessen (onder andere door het kankerverwekkende bisfenom-A) ...het milieu dat aangetast wordt door het transport, de verpakking en het afval, veroorzaakt door de lege flessen. in 2004 werd 26.000.000.000 liter flessenwater verbruikt in Noord-Amerika. dat zijn ongeveer 28.000.000.000 plastieken flessen in een jaar... waarvan 86 procent bij het afval terechtkomt, hetzij 1500 flessen per seconde. (volgens Earth Policy Institute van de U.S.A) 28.000.000.000 flessen betekenen dat er 17.000.000 vaten ruwe olie gebruikt werden om te flessen te vervaardigen genoeg petroleum om 100.000 auto's een jaar lang te laten rijden 2.500.000 ton koolstofdioxyde (CO2) in de lucht terechtkwam voor de vervaardiging ervan honderd miljard dollar is het bedrag dat jaarlijks door de verbruikers uitgegeven wordt aan water in flessen. hierbij is het bedrag dat door de staat uitgegeven wordt aan sociale hulp maar wat drinkgeld. studies tonen aan dat voor een fractie van deze som, alle bewoners van onze planeet zouden kunnen beschikken over drinkbaar water en gezonde leefomstandigheden. denk je niet dat ook jij je steentje kan bijdragen? ken je alle feiten, als je alleen maar water in flessen drinkt? neen??? verwacht je dan aan een verrassing : ...je geeft onnodig veel geld uit ...je vervuilt de aarde en ...je riskeert het grondwater en andere waterbronnen te vervuilen studies tonen aan dat 35 procent van de drinkers van flessenwater, ten onrechte, denkt dat dit water veiliger is dan kraantjeswater laat je flessen water in je auto liggen? praktisch is het niet... maar weet jij dat plastiek flessen die aan warmte blootgesteld worden, stoffen vrijgeven die borstkanker en andere soorten kanker verwekken? en zelfs, indien je ze niet in de auto hebt laten liggen, weet je dan zeker of zij niet aan hoge temperaturen blootgesteld geweest zijn? ...tijdens de opslag ligt de temperatuur tussen 35 en 65 graden. ...tijdens het laden en lossen meten we temperaturen tussen 5 en 35 graden ...en dan thuis...
wat je er ook mag van denken... het niet meer gebruiken van water in flessen beschermt de natuur en je portemonnee ! deze boodschap is gratis ! als hiermee slechts één enkele persoon gebruik zal maken van water in flessen, dan zal dat jaarlijks 200 flessen minder zijn van de afvalberg!!!
donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland. ik schreef al eens over die mensen : ze maken eigenlijk al langer dan wij dekens van lapjes, gebreid in wol maar ook met stof, dus patchwork. toen ik even niet wist waar naartoe met alle dekens, had Rosette die vereniging leren kennen, en vroeg ze mij of ze hun dekens naar daar mochten doen. zo komt het dat ze van Watervliet regelmatig naar Kattendijke rijden, met breiwerk. die stichting brengt alles zelf naar hun projecten. op enkele fotos stonden kinderen, die 'wees' werden na de tsunami en opgevangen werden door een zuster en een medewerkster van de stichting. zij zorgen voor die kindjes, en zijn blij met de hulp die ze vanuit Kattendijke krijgen. op 4 september vierde de stichting hun tweede lustrum. ruim 52 donateurs, medewerksters van de stichting vierden dit in de tuin van hun voorzitster Ilona Schmit . al ruim 10 jaar stelt die vrouw belangeloos haar atelier en woonruimte beschikbaar voor de maandelijkse bijeenkomsten. Ideeën worden uitgewisseld onder het genot van een kopje thee of koffie. zelfgemaakte dekentjes en truitjes worden getoond. kortom, het is bij haar een gezellige ontmoetingsplek. gezamelijk werken ze aan hun doel : warmte en vreugde brengen in kindertehuizen en gezinnen die het niet breed hebben, waar ook ter wereld. (dezelfde instelling als de onze!) daarom hebben ze in 1999 hun stichting opgericht en maken ze sindsien quiltdekentjes en breien ze kindertruitjes. tot op vandaag hebben ze al 1795 kinderdekentjes, 578 zelfgebreide kindertruitjes en precies 400 grote gebreide dekens ingeleverd. deze zijn allemaal goed terechtgekomen bij kindertehuizen overal ter wereld. steeds blijven ze zoeken naar nieuwe goede doelen. tot nu toe lukte hen dat aardig goed. ze zijn apetrots op hun stichting "geef je mens(je) warmte" en hopen er nog jaren mee door te gaan. op 2 oktober probeer ik mee te gaan met Rosette naar Kattendijke. ik kijk uit om kennis te maken met deze mensen. toen ik na de breinamiddag weer naar huis keerde was mijn auto volgeladen. daarom ben ik vrijdagmorgen met dit alles naar huize Triest gereden, waar ze heel blij waren. aanstaande dinsdag komen een paar mensen uit Jabbeke met hun breiwerk , en rijden we samen naar huize Triest om het af te geven. de warme dekens zullen goed van pas komen deze winter..... ik wil ook nog vermelden dat het komend weekend Opendeur is in huize Triest. iedereen is welkom. dan rest mij niets anders meer dan jullie allemaal een zonnig weekend te wensen !
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten... spijtig genoeg heeft het niet geresulteerd in een overwinning, maar ja, deze vrijdag misschien beter. zaterdag kwamen de kinderen en kleinkindjes voor patriek zijn verjaardag. ze hadden me gevraagd inplaats van taart of zo, spaghetti te maken. iedereen is er zo verlekkerd op ! dus waarom niet... het was echt supergezellig. Tom vertelde over zijn school en de leefgroep waar hij nu de ganse week verblijft. hij is er heel graag. gelukkig maar, want als oma ben je altijd heel bezorgd, maar blijkbaar is dat ongegrond. Fien gaat nu naar het vierde en is heel goed bezig, ze kan haar tafels van vermenigvuldiging echt uit het hoofd, zonder probleem. Tom en Fien missen mekaar wel want ze spelen in het weekend veel samen en maken geen ruzie. zondag was het dan familie-bijeenkomst van patriek zijn kant. we doen dat al jaren, omdat families mekaar meestal maar eens zien bij begrafenis of huwelijken. elk jaar in september komen we samen voor een gezellig etentje in een goed restaurant waar ook een speeltuin bij is voor de kinderen. het is een namiddag gezellig samenzijn en bijpraten. maandag had patriek nog een extra verlofdag gevraagd en zijn we naar Maastricht geweest. dat is een héél mooie stad. het was dan ook heel mooi weertje . zo was het eigenlijk een lang weekend voor ons en we hebben er heel erg van genoten. maar dinsdag was het dan werken geblazen : het appartementje kuisen, de was doen en nog wat klusjes. deze namiddag heb ik Fientje op bezoek. we gaan naar de ruilbeurs in Delhaize voor haar Pixar-kaarten. morgennamiddag is het breinamiddag in Watervliet. ik kijk er al naar uit, het is daar een gezellige bedoening hoor. ik geniet daar echt van een namiddag met deze mensen door te brengen. vrijdag ga ik bij Tamara gordijntjes hangen op de kinderkamer want de bevalling komt steeds dichterbij.... nog een zevental weken en het is zo ver.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
je kan er niet om heen, Kerst nadert... de straatverlichting, de mooie etalages, de versierde balkons, de kerstbomen.... het is een prachtige tijd, de mooiste tijd van het jaar !!!!
met het begin van deze nieuwe week, wil ik iemand bijzonder in de bloemetjes zetten : Liliane. zij is een vriendin van Annie. ze geeft op regelmatig tijdstip lapjes aan Annie mee. 
al van in het begin breit Denise uit Liedekerke lapjes. als ze er een hondertal heeft, brengt ze ze samen met haar man naar mij thuis. Denise en haar man zijn 80-gers, die nog graag eens op uitstap gaan . één van hun lievelingsuitstapjes is naar Sluis. en Eeklo ligt op hun baan als ze in Drongen van de autostrade rijden, richting Maldegem, Sluis. 
op 9 november werd Floor geboren, ons derde kleinkindje. Tom en Fien zijn ondertussen al 11 en 9 jaar, en nu komt daar Floortje bij. tientallen foto's zijn al genomen door de fiere mama en papa, en ik pikte er eentje uit om aan jullie te tonen. ze is nu vandaag 14 dagen oud, en woog vorige maandag al 3,800 kg, dus dat zal nu al wel 4 kg zijn. ze eet goed, krijgt borstvoeding !!!!! en slaapt ook heel veel. we zijn allemaal heel blij met dit nieuw leven in onze familie. 
op 9 november om 21.45u is Floor geboren. ze weegt 3,640 kg en meet 54 cm. het is een wolk van een baby. 
op dinsdag 20 oktober was ik uitgenodigd door Elke van de Bosrank. de gynecoloog van Mbour/ Senegal, waar Trees Van Hove elk jaar naartoe gaat, was op doorreis in Deinze. hij wou kennismaken met de dames die zoveel breiwerk meegeven met Trees, voor de kindjes in Senegal. 
deze week kreeg ik een mailtje van Patricia en Annie : 
nadat ik deze morgen mijn medicatie genomen had en warme thee dronk, zocht ik op televisie naar iets dat me interesseerde. 
maandag was voor mij een heel belangrijke dag want ik moest een coloscopie ondergaan om te zien of de kanker niet weer de kop opsteekt... alles is redelijk vlot gegaan, alleen hebben ze mij moeten beademen, daar ik een heel grote verkoudheid had en voortdurend moest hoesten. de uitslag was positief, dus dat maakte veel goed. 
we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. 
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... 
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij...
een man en een vrouw kijken televisie, wanneer de vrouw plots zegt : "ik ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik maar eens ga slapen."
gisteren was het eindelijk zo ver...
hebben wij echt nood aan water in flessen?
donderdagmiddag was het breinamiddag in Watervliet. altijd héél gezellig. Rosette, de voorzitster, kwam onmiddelijk bij mij met een tekst en foto's van de stichting "geef een mens(je) warmte" uit Kattendijke, Nederland.
vorige vrijdag was het mijn ventje zijn verjaardag. daar het (door de regen) niet druk was op zijn werk, mocht hij van de baas thuisblijven. hij kon zich dus goed voorbereiden op de competitiematch van vrijdagavond : een wandeling, een fietstochtje en goed eten...
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
