************Populaire muziek van de vorige eeuw tot nu************
15-01-2013
Pop goes classic in 1971
Pop goes classic in 1971
April 1971 was de maand waarop deze Argentijnse orkestleider onze hitparades binnenkwam met een moderne bewerking van een klein gedeelte van de 40ste symfonie van Wolfgang Amadeus Mozart. Het jaar voordien had hij de instrumentale track van 'A Song Of Joy' van de Spanjaard Miguel Rios al verzorgd, met muziek uit de 9de van Beethoven. De puristen schreeuwden moord en brand maar de jeugd leerde op die manier de klassiekers kennen.
Links mijn tuintje onder de sneeuw. De winters van begin jaren '70 waren heel streng.
Belgische productie uit 1971. Platenmaatschappij Biram en producer Daniel Bangalter (aka Daniel Vangarde) moeten gedacht hebben "wij slaan munt uit de klassieke hype" en brengen dit plaatje uit. Helaas bleek het een eendagsvlieg te zijn. Daniel Bangalter is een Fransman en de vader van Thomas die deel uitmaakt van Daft Punk. Toevallig ontmoette ik de Vlaamse zanger in september 1971 en hij was zo ontgoocheld dat hij resoluut koos voor een carrière in het leger. Ik heb nadien niets meer van hem vernomen.
Deze Nederlandse band met o.a. Jan Akkerman en Thijs van Leer zag ik in 1971 optreden in Vorst-Nationaal als voorprogramma van de Britse groep 'Ten Years After'. De debuutsingle van onze Noorderburen was meteen een schot in de roos.
Om in dezelfde "royale" sfeer te blijven post ik deze mooie slow met een prachtige melodie uit het jaar 1971. Het is de accordeon die bij mij de melancholie oproept. Deze Britse groep evolueerde uit de 'Flower Pot Men' met wisselende bezettingen, maar de hits werden toch altijd gezongen door studiozanger Tony Burrows.
Deze novelty song en tevens one-hit wonder werd reeds uitgebracht in mei 1970 en bereikte de Top-10 hit in het VK maar in de Benelux raakte dit pas in 1971 bekend. De progressieve band speelde gewoonlijk folk, jazz en gipsy music maar deze single was een buitenbeentje.
Uitstekende single en gelijknamige elpee uit 1971 van de ex-drummer van Electric Flag en Band of Gypsys. Helaas is de boodschap niet goed overgekomen en heeft de mens nog altijd niet geleerd met zijn naaste in vrede samen te leven. Huidskleur, taal, geslacht, seksuele voorkeur en andere uiterlijke kenmerken zijn helaas voor sommigen een onoverkomelijk struikelblok.
In februari 1971 kwam deze zanger uit Wales met de formidabele stem de hitparades terug binnengestormd met een compositie van Paul Anka. De b-kant was zijn versie van 'My Way' waarvan de Engelse lyrics ook door Anka werden geschreven. Over de gitarist op deze single bestaat onzekerheid: volgens Wikipedia en Marc Brillouet van Hitriders is het Jimmy Page, volgens andere bronnen zou het Big Jim Sullivan zijn want Page zat toen al in de band Led Zeppelin.
In 1970 maakte deze Schotse groep een tournee doorheen Italië en daar pikten de muzikanten een popsong op van ene Lally Stott. Een jaar later werd het een Europese hit niet in het minst dankzij de hotpants van zangeres Sally Carr. In dit geval dekte de groepsnaam volledig de lading: pretentieloze popmuziek uit maart 1971. Door het succes van Middle of the Road werd de single van Lally Stott opnieuw uitgebracht in 1971.
De protestsong bij uitstek kwam ook uit maart 1971. John Lennon en zijn Plastic Ono Band geven hier alle macht aan het volk. Met Yoko Ono als achtergrondzangeres aan de piano, Bobby Keys (saxofoon), Billy Preston (toetsen), Klaus Voormann (bas) en Alan White (drums). De vredesactivist Lennon predikte nu de revolutie.
Deze song van meer dan 11 minuten werd alweer in twee stukken geknipt voor de single: Part I+II.
Vele jonge kerels waren toen stiekem verliefd op de mooie benen van Sally Carr.
Toen waren de piratenzenders nog actief en deze song werd hevig geplugd door Radio Noordzee Internationaal, die naast het Nederlands ook uitzond in het Engels en het Duits. Peter Gosling schreef en producete de song en Peter Hallett was de zanger. Het werd een top-10 hit in Nederland en bij het beëindigen van de Golfoorlog in 1991 werd de single nogmaals uitgebracht.
Deze Britse slapstick komiek was fan van Charlie Chaplin en vice versa. Hill bleef heel zijn leven vrijgezel en woonde bij zijn moeder. Hij vroeg driemaal een vrouw ten huwelijk en werd driemaal afgewezen. Op Kerstmis 1971 was deze novelty song een onwaarschijnlijke nummer 1 hit in Engeland.
Het duo 'Bill & Buster' bestond uit Billy Moeller (echte naam: William Moeller, broer van Tommy Moeller uit de band 'Unit 4+2') en Buster Meikle (echte naam: David Ian Meikle, eveneens 'Unit 4+2'). 'Unit 4+2' scoorde in 1965 in de Benelux ook een one-hit wonder met 'Concrete And Clay'. Alles bleef dus bij het oude.
Brian Keith was de leadzanger van deze "congregatie", die met deze cover van een song uit 1967 van het duo 'David & Jonathan' in het Verenigd Koninkrijk scoorde en een jaar later in de VS. Om verwarring met gelijknamige groepen te vermijden moest de groep toen zijn naam omdopen tot 'The English Congregation'.
David & Jonathan was een pseudoniem voor Roger Cook en Roger Greenaway die de originele song schreven en uitbrachten in 1967:
Phil Cordell was de Britse muzikant die onder het mom van 'Springwater' een Top-5 hit scoorde in het VK en het zelfs tot nummer 1 schopte in Zwitserland. En hij hield woord want in 1973 keerde hij terug als 'Dan The Banjo Man' en scoorde hij alweer een one-hit wonder met de single... "Dan The Banjo Man". I'll be back!
Een one-hit wonder dankzij Radio Noordzee Internationaal, een piratenzender.
Tijd voor een vleugje Frans chanson uit 1971. Samen met Brel en Brassens wordt hij tot de grote drie van dat genre gerekend. De Monegask stond bekend om zijn groot voorhoofd en warrige, grijze haardos. 'As time goes by' oftewel 'tijd heelt alle wonden'...
Tweede track die ik post uit het fantastisch album 'Tapestry' van deze Amerikaanse singer/songwriter en zelfs in 1971 waren er aardbevingen en ook lang daarvoor, toen er nog geen sprake was van de gevolgen van klimaatveranderingen.
Jean-Marc Bridge alias Billy Bridge scoorde in 1971 onder de naam 'Black Swan' vanuit Frankrijk een one-hit wonder met deze single, waarin de kazoo een prominente rol speelt. ♫♫♫ Don't you know, don't you know? ♫♫♫
Ondertussen begon countryrock zich volledig te ontwikkelen als een apart genre in de VS. The Byrds en Dylan hadden al de voorzet gegeven en deze "broeders" sloegen dezelfde weg in. Spilfiguren waren hier Gram Parsons en Chris Hillman. De bekendere groepen zoals The Eagles of The Outlaws moesten nog doorbreken. Linda Ronstadt en Emmylou Harris zouden in hun kielzog volgen.
Toen ik de eerste noten van deze single in februari 1971 hoorde wist ik meteen dat deze Brit een hele grote zou worden. Hij kwam uit dezelfde stal als Tom Jones en Engelbert Humperdinck en o.l.v. manager Gordon Mills zou hij de eerstvolgende jaren hit na hit scoren en zeer opvallend daarbij was zijn outfit. Nieuwe trend in 1971: minder gitaren en het accent lag meer op de piano en de violen. Oh ja, nog een leuk weetje: in 1972 bezong O'Sullivan een zekere 'Clair'. Dat bleek later het driejarig dochtertje te zijn van Gordon Mills.
De BRT Top-30 van januari 1971 stond nog vol met muziek van het jaar voordien. Als The Iveys werden deze vier kerels onder de vleugels van The Beatles bij Apple genomen. Zij speelden mee op de drievoudige LP-box van George Harrison 'All Things Must Pass' maar ze hoopten stiekem op een eigen carrière. Het begrip 'power pop' was geboren.
Nog dezelfde maand kwam deze nieuwe band de hitlijsten binnen. De samenstelling was: Tom McGuinness (ex-bassist Manfred Mann), Hughie Flint (ex-drummer John Mayall's Bluesbreakers), Benny Gallagher & Graham Lyle (later een bekend duo) en Dennis Coulson (toetsen). Alhoewel het onderwerp nogal luguber is, werd het een vrolijke song. ♫♫♫ Ooh, lalalala ♫♫♫...
Het Amerikaanse trio 'Dawn' kwam eveneens de hitlijsten binnengeslopen in januari 1971. De eigenlijke zangers op het plaatje zijn Tony Orlando, Toni Wine en Linda November, nog vóór 'Dawn' werd opgericht met Orlando en de zangeresjes Telma Hopkins en Joyce Vincent Wilson (die hieronder op het hoesje staan). Nadat deze song op nr. 1 had gestaan in de VS werd de groepsnaam gewijzigd in 'Dawn featuring Tony Orlando' en nog later in 'Tony Orlando & Dawn'. Maar hun grootste succes moest nog komen...
Januari 1971 sluit ik af met deze nieuwkomer in de BRT Top-30: een onwaarschijnlijk duet van Motown's bestverkopende groepen. Zonder Diana Ross evenwel maar met de formidabele stem van Levi Stubbs. Een geslaagde cover van Tina Turner's lijflied zonder The Wall of Sound van Phil Spector, maar geproducet door Nickolas Ashford en Valerie Simpson.
Badfinger was een tragische groep want drie van de vier leden zijn vroeg gestorven.
Terwijl George Harrison de hele maand januari 1971 op nr. 1 stond met zijn single 'My Sweet Lord' kwamen deze vier Amerikanen de BRT Top-30 binnen met alweer een song over regen. In 1969 vroegen ze zich nog af wie de neerslag zou stoppen.
En na regen komt zonneschijn... en soms een regenboog. Uitstekende single van deze Gentse formatie, ditmaal met een nieuwe zanger. Guido Wolfaert was zijn naam en op het hoesje staat hij uiterst links (met de rode broek). Dit plaatje werd ook in Nederland heel vaak gedraaid.
Met deze song bracht de Amerikaanse drummer/zanger in 1971 een eerbetoon aan zijn vroegere 'buddy' Jimi Hendrix, die enkele maanden voordien overleden was. Vandaar dat er in het begin en op het einde een bekende treurmars gespeeld wordt.
En plots kreeg de vrouw die door Neil Sedaka werd bezongen in zijn single 'Oh Carol!' een gezicht. In een tijdperk zonder internet was dat niet evident. In 1971 moesten wij informatie vergaren via platenhoezen of in de HUMO. In februari van dat jaar bracht de Amerikaanse singer/songwriter haar album 'Tapestry' uit met daarop dit ontroerend lied. Een mijlpaal in de muziekgeschiedenis!
Buddy Miles had een Afrikaanse haardos waar je niet naast kon kijken!
Twee "buddies" onder elkaar: Buddy en Jimi.
Carole King schreef in de jaren '60 vele hits samen met haar toenmalige echtgenoot Gerry Goffin. In de jaren '70 brak zij zelf als singer/songwriter helemaal door.
Rariteit uit 1970: Steve Kipner en Steve Groves (2 Australiërs uit de band 'Tin Tin') bevinden zich in een Londense studio met Maurice Gibb en diens vrouw Lulu en haar broer Billy Laurie. Na een volle fles Johnny Walker Scotch soldaat gemaa...kt te hebben beginnen de opnames en Gibb parodieert Lennon met de riff van 'The Word', een vroegere song van The Beatles. In 1974 werd een U.S. copyright genomen door Abigail Music op naam van Kipner & Groves en verscheen deze song op verscheidene bootlegs. Lennon vond het een goede imitatie. In 1985 nam zelfs Yoko Ono een U.S. copyright voor Lenono Music. De geruchten van een mogelijke reünie van de Fab Four waren dan ook in het begin van de jaren '70 niet van de lucht.
In 1961 namen The Beatles de instrumental 'Cry For A Shadow' op als hommage aan Hank Marvin & zijn makkers. De instrumentale gitaargroepen hadden afgedaan en moesten plaats ruimen voor beatmuziek. Nu, een goede 10 jaar later, moesten The Beatles opzij gaan voor hard rock/heavy metal, al brachten deze Noormannen hun ode in de stijl van de jaren '30, Ã la 'When I'm 64' of 'Your Mother Should Know'. En in 1980, alweer 10 jaar later, moest de wereld afscheid nemen van John Lennon: inderdaad, 'cry for a Beatle'...
Op 11 december 1970 werd de LP 'John Lennon/Plastic Ono Band' uitgebracht. De voormalige Beatle kon rekenen op de medewerking van o.m. Ringo Starr, Klaus Voormann, Billy Preston en Phil Spector. Op dezelfde dag werd Yoko Ono's eerste avant-garde soloplaat 'Yoko Ono/Plastic Ono Band' op de markt gegooid met nagenoeg dezelfde hoesfoto. Lennon levert hier kritiek op het systeem van de sociale klassen in de maatschappij en de invloed van Dylan's 'Masters of War' (1963) is hier duidelijk te horen.
En hier een fragment uit die LP van Yoko Ono, niet mijn kopje thee...
En zijn ziel legde Lennon helemaal bloot in deze single die op 28 december 1970 verscheen en ook op het album 'John Lennon/Plastic Ono Band' stond. De song gaat over de moeilijke relatie die hij met zijn moeder had en uiteindelijk ook over zijn vader die matroos was en bijna nooit naar huis kwam. Na de scheiding van zijn ouders werd de kleine John dan ook door zijn tante opgevoed. Yoko had John geleerd de trauma's uit zijn jeugd van zich af te schrijven en van zich af te zingen.
Het jaar 1970 sluit ik hier officieel af met een instrumentale track. Jimi Hendrix, het gitaarwonder, was niet meer maar o.m. Duane Allman, Eric Clapton en Carlos Santana stonden te trappelen om de fakkel van hem over te nemen. Zo ook John McLaughlin die hier ritmische steun krijgt van Buddy Miles, de vroegere 'buddy' van Jimi. Op naar het jaar 1971.
De b-kant die bijna niemand ooit gehoord heeft.
Wat ooit als grap bedoeld was mondde uit in veelvuldige bootlegs. Hier een exemplaar uit 1975. Zelfs Yoko Ono liet zich bij de neus nemen.
'Cry For A Beatle' was de hommage van de Noormannen aan de vier Liverpudlians.
John Lennon/Plastic Ono Band
Yoko Ono/Plastic Ono Band Wie ziet de 5 verschillen?
De afsluiter op de elpee 'New Morning' was deze zeer korte song (amper anderhalve minuut lang). Toch blijft de ietwat religieuze melodie de hele dag in je hoofd rondspoken. De progressieve rockband Manfred Mann's Earth Band bracht hiervan een lange versie uit in 1974 en doopte ze om tot 'Father of Day, Father of Night'.
Alweer een track uit de elpee 'Titanic' van de groep Titanic die ik letterlijk grijsgedraaid heb. Ze kwamen uit het hoge Noorden en via Parijs veroverden ze een deel van West-Europa. Enkele jaren later viel ook Zuid-Amerika voor deze klanken.
Het jaar 1970 loopt op zijn laatste benen op mijn blog en daarom draai ik nog een laatste track uit het album 'Time And A Word' van deze Britse symfonische rockgroep die ik leerde kennen via de RTBf-radio. Ik onthou vooral de mooie zinsnede van Jon Anderson: "Love is the only answer, hate is the root of cancer".
En ook van het album 'John Barleycorn Must Die' draai ik een laatste track met een Steve Winwood die geweldig op dreef is zowel qua stem als op de toetsen. Morgen plaats ik nog een laatste reeks van 5 songs uit 1970 en dan blijft mijn blad leeg voor dat geweldig gevarieerd muzikaal jaar. De GPS van de teletijdmachine wordt dan gericht naar 1971.
Een nieuwe dag, een nieuw begin. De grootmeester bracht na 'Self Portrait' een tweede elpee uit in 1970. En die heette toepasselijk 'New Morning', zoals deze track. Hij stond ook op de b-kant van de single 'If Not For You'. Goedemorgen!
Het avontuur van Steve Winwood bij de supergroep 'Blind Faith' was van heel korte duur. In 1970 bracht hij met zijn makkers van Traffic (Chris Wood en Jim Capaldi) een meesterwerk uit: de LP 'John Barleycorn Must Die' waaruit deze mooie track is geplukt.
In 1970 won Samantha Jones met de Britse ploeg de Knokke Cup en dat leverde haar met deze mooie versie van 'My Way' een hit op in België en Nederland. Op de b-kant stond een cover van 'Non, je ne regrette rien' van Edith Piaf. In 1964 zong ze nog bij The Vernon Girls die als eersten een hulde brachten aan de Fab Four met hun singletje "We Love The Beatles".
De groep die ontstaan was uit de as van The Zombies, na het vertrek van Colin Blunstone, was aardig op weg om door te breken. Maar deze compositie werd pas een hit in een latere versie van Three Dog Night die ermee de Amerikaanse Top-10 bereikten. Wie het schoentje past trekke het aan, zeg ik altijd en aangezien dit uit 1970 komt moet Trickie Dickie toch af en toe raar opgekeken hebben toen hij dit op de radio hoorde.
Jon Anderson en zijn kompanen van de symfonische rockgroep Yes brachten in 1970 een versie uit van deze compositie van Stephen Stills in zijn 'Buffalo Springfield'-dagen. Wie goed luistert omstreeks 2:20 minuten of 5:55 minuten herkent meteen de 'kangoeroe'-jingle uit de BRT Top-30 van toen. Well, well, well...
Vandaag sluit ik af met een zeer dansbaar nummer uit de LP 'John Barleycorn Must Die'. Deze funky en jazzy instrumentale compostie van Steve Winwood was ook een veelgevraagde plaat in Jeugdhuis 'De Reinaert'. Studiobezetting: Steve Winwood - Hammondorgel, piano, bas, percussie; Chris Wood - saxofoon, fluit, percussie en Jim Capaldi - drums, percussie.
De groep Yes met vooraan in het midden de tengere Jon Anderson.
Vandaag vieren we het 'Driekoningenfeest', 'Dertiendag' in Nederland en in Engeland spreekt men nog altijd van 'Twelfth Night' omdat hiermee de 12 dagen durende kerstkring wordt afgesloten. Bij mijn weten zijn er onder de bluesgitaristen 3 koningen die deze naam waardig dragen: Albert King, Freddie King en deze B.B. King, die het in 1970 tot in de hitparade schopte met zijn lievelingsgitaar 'Lucille'.
Een van de laatste singles van deze Gentse beatgroep waarop Danny Sinclair zingt, want in december 1970 was de leadzanger Guido Wolfaert. De nieuwe bezetting van de New Inspiration zou nog meer succes hebben, vooral in Nederland. Maar dat is voor begin 1971.
Nog een track uit die geweldige debuutelpee uit 1970 van de Noorse groep die pas in 1973 een hit werd in Zuid-Amerikaanse discotheken. Hoe een dubbeltje rollen kan... Als je goed luistert hoor je hier al enige gelijkenis met hun hit 'Sultana' uit 1971.
Een allerlaatste track uit het album 'Share The Land' (1970) van deze rockformatie uit Winnipeg, Manitoba. Randy Bachman had de groep toen al verlaten en werd vervangen door twee (!) gitaristen: Kurt Winter en Greg Leskiw. Burton Cummings geeft hier, met zijn formidabele zangstem, als naar gewoonte weer van jetje.
Op 21 november 1970 verscheen een popdeuntje in de BRT Top-30, afkomstig uit een Amerikaanse sitcom. De serie ging over een weduwe (Shirley Jones) met 5 kinderen die carrière maakten in showbusiness. Een van de zonen was David Cassidy, haar stiefzooon in het echte leven. Onder de studiomuzikanten die op dit singletje speelden zaten o.m. Larry Knechtel (bas, toetsen) en Hal Blaine (drums).
Eerste single uit het debuutalbum 'Stephen Stills' (november 1970) van de Amerikaanse singer/songwriter en multi-instrumentalist. De titel kreeg hij cadeau van Billy Preston: "If you can't be with the one you love, love the one you're with". De background vocals werden verzorgd door Rita Coolidge, Priscilla Jones, John Sebastian, David Crosby en Graham Nash.
In 1971 zouden ze pas ècht bekend worden met hun single 'Sultana'.
De E.P. (Extended Play) was in 1970 fel in de mode. In feite was het een single (45 rpm) met een liedje meer.
Het jonge zangeresje uit The Partridge Family: Susan Dey.
De Italiaanse peetvader van de rock- en de popmuziek (°1938) is al sinds 1958 actief en hij scoorde in 1970 een Europese hit die iedereen spontaan kon meezingen. Een song met een titel die niets aan de verbeelding overlaat.
Tijd voor een 'one-hit wonder' uit 1970. Onbegrijpelijk dat een zanger met zo'n stem bij ons een eendagsvlieg blijft. In het Verenigd Koninkrijk scoorde hij datzelfde jaar met 'Go North' wèl een tweede hit. Beide songs werden gecomponeerd door Tony Hazzard, een Brits singer/songwriter die hits schreef voor o.a. The Hollies, Manfred Mann, Lulu, The Yardbirds, The Tremeloes, Herman's Hermits, Peter Noone en Gene Pitney. Als dat geen referenties zijn!
De Brit Gerry Monroe werd in 1933 geboren als Henry Morris en scoorde in de Benelux twee hitjes in 1970. In het Verenigd Koninkrijk scoorde hij begin van de jaren '70 vijf opeenvolgende hits. Hij stond bekend om zijn falsettostem en werd helaas amper 55 jaar oud.
En voor de opvolger van 'Sally' koos de zanger met de falsettostem een oud nummer dat iedereen nog kent in de versie van The Platters. Oorspronkelijk heette het nummer 'Avant de mourir' en werd het geschreven door Georges Boulanger in 1926. Jimmy Kennedy schreef de Engelse lyrics in 1939 en de song werd een wereldhit door toedoen van de versies van Glenn Miller en The Ink Spots nog datzelfde jaar en The Platters in 1956. De coverversies zijn bijna ontelbaar.
Het origineel uit 1926:
De Amerikaanse singer/songwriter en gitarist bekend van Buffalo Springfield; Crosby, Stills & Nash en CSN & Young, bracht op 23/11/1970 (US) en 27/11/1970 (UK) (mijn 19de verjaardag, nota bene) een uitstekende soloplaat uit met daarop deze schitterende song met niemand minder dan Jimi Hendrix op gitaar (helaas reeds overleden op 18/9/1970). Die goeie ouwe tijd?
Celentano had alweer het San Remofestival gewonnen.
Een geweldig goede eerste soloplaat van dit Amerikaans gitaarwonder.
Raad eens wie er constant in de hitlijsten stond in 1970 of wie niet weg te slaan was uit de radiogolven? The Guess Who natuurlijk! De song is in feite een medley van twee verschillende door elkaar geweven liedjes. Goed gevonden en dat deed mij beslissen een 'best of'-elpee van de band te kopen.
Northern Soul uit 1970 van deze Detroitse band. Aanstekelijke en zeer dansbare muziek die vele jaren later nog met succes gecoverd werd door Kylie Minogue (1991/1992).
Geloof het of niet maar de muziek van het Woodstockfestival (1969) had nog altijd een grote invloed, mede door het feit dat de documentaire van Michael Wadleigh pas in 1970 uitkwam. Dit lijflied van de hippies werd geschreven door Sylvester Stewart alias 'Sly Stone' en werd ook datzelfde jaar nog door Ike & Tina Turner gecoverd.
In 1970 werden enkele singles uit de periode van zijn verblijf bij platenmaatschappij 'Bang Records' heruitgebracht. In 1966 was deze single een hit in de VS, Canada en Australië maar niet in West-Europa. 'Girl, You'll Be A Woman Soon' werd gecoverd door Cliff Richard en 'Kentucky Woman' door Deep Purple (allebei in 1968). Neil Diamond stond op het punt bij ons door te breken als singer/songwriter.
De a-kant van 'Like Honey' uit 1970. Rod Argent (orgel, elektrische piano, vocals); Russ Ballard (gitaar, vocals); Jim Rodford (bas, gitaar, vocals) en Robert Henrit (drums, percussie) maakten deel uit van die nieuwe groep, nadat The Zombies ter ziele waren gegaan. En dat kon je enigszins horen aan het geluid van de elektrische piano en de manier van drummen.
Deze single kwam onze BRT Top-30 binnen op 12 december 1970 maar werd prompt door sommige radiostations verbannen vanwege vermeende reclame voor verdovende middelen. Peter Tetteroo, de zanger met de 'zwarte' stem, hield echter vol dat de song ging over een kruidenvrouwtje. In de middeleeuwen zou zo iemand als heks bestempeld worden...
1970 was ook het jaar van de progressieve, symfonische rock. De Britse groep Yes bestond toen uit Jon Anderson (vocals, percussie); Peter Banks (elektrische en akoestische gitaar, vocals); Chris Squire (bas, vocals); Tony Kaye (piano, orgel) en Bill Bruford (drums, percussie). Banks werd net voor het uitbrengen van de LP 'Time And A Word' ontslagen. In de VS werd onderstaande hoes natuurlijk verboden en vervangen door een groepsfoto van de band. Het nummer is een cover en werd geschreven door Richie Havens.
Brian Auger is van alle markten thuis: zo musiceert hij met het grootste gemak in diverse stijlen zoals o.m. jazz, rock, pop en zelfs klassiek. Mooie track uit het album 'Befour' (1970) met de geweldige basgitaar van Dave Ambrose.
'Me Tarzan, you Jane' denk ik altijd als ik Lou Reed in deze song hoor. De Amerikaanse rocker had de band al verlaten toen de LP 'Loaded' in november 1970 uitkwam. Een jaar later nam hij een soloplaat op met Steve Howe en Rick Wakeman van de groep Yes. In december 1972 kwam dan 'Transformer' uit met David Bowie en Mick Ronson als co-producers, maar dat is voor later.
Dave Dee had de groep verlaten voor een solocarrière in september 1969. Hij scoorde een kleine hit ('My Woman's Man') maar zijn vier makkers hadden iets meer geluk. Eerst met 'Tonight, Today' (november 1969) en daarna met dit singletje uit april 1970. Het was dan ook een van mijn eerste plaatjes en vooral de bridge met de Moog synthesizer vond ik heel leuk. Geloof het of niet maar deze aanklacht was rechtstreeks gericht aan de president van de VS i.v.m. de oorlog in Vietnam. En dat was in dit geval Richard Milhous Nixon oftewel Trickie Dickie.
Maar de grootste verrassing kwam in november 1970 uit Cardiff, Wales. 'Back to basics' zal gitaarwonder Edmunds gedacht hebben toen hij deze rocker van Smiley Lewis uit 1955 afstofte en daarmee op nummer 1 kwam in nagenoeg alle hitlijsten.
Het muzikaal jaar 1970 loopt op zijn laatste benen hier in mijn blog. Toch wil ik jullie dit lied van de Vlaamse singer/songwriter niet onthouden die voor enige controverse zorgde toen hij zong: "trek je witte jurkje uit"... Hij werd gisteren 69 jaar. Gelukkige verjaardag, Jan!
Geen grote hit in 1970 maar toch knappe muziek van die nieuwe band van Rod Argent die hij had opgericht na het uiteenspatten van The Zombies. En vergeet niet dat je met azijn geen vliegen vangt. Met honing daarentegen...
Deze Nederlandse rhythm & bluesformatie doet het altijd goed in de eindejaarsoverzichten bij onze Noorderburen. Hier zijn ze met hun hit uit 1970. Drie jaar later scoorden hun collega's van de Golden Earring in de USA en verdwenen de Bintangs uit ons gezichtsveld.
Na het megasucces van 'Lola' moest er voor een opvolger gezorgd worden. Dat werd dan in november 1970 deze leuke single die helaas maar al te vaak over het hoofd wordt gezien. Bij de composities van Ray Davies hoeven eigenlijk geen videoclips want hij weet telkens in 3 Ã 4 minuten een verhaaltje te vertellen dat zich zo voor mijn ogen afspeelt.
Een laatste track uit dat geweldig album 'Fire And Water' van de Britse band. Niet te verwarren met de gelijknamige Nederlandse groep. Paul Rodgers - vocals; Paul Kossoff - gitaar; Andy Fraser - basgitaar; Simon Kirke - drums.
John Fogerty tapt nog eens uit datzelfde vaatje en bekomt zo die geweldige sound van Creedence Clearwater Revival: een stem als een brulboei omgeven door jengelende gitaren en een ritmesectie om duimen en vingers af te likken. Broer Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford zijn hier ook op hun best!
Jan De Wilde is een bescheiden man en hij mijdt de spotlichten. Vandaar dat er heel weinig over hem te vinden is op het internet. Dan maar een hoesje van een andere single uit dezelfde periode.
Gebaseerd op de 9de Symfonie van Ludwig van Beethoven en geproducet door Waldo de los Rios, de neef van Miguel Rios die zelfs tot in de VS scoorde met deze single. Toepasselijke hymne (een ode aan de vreugde) voor deze eerste januari van het jaar 2013. Gelukkig Nieuwjaar!
Mooie cover van deze Franse classic die op de soundtrack van de film 'La Maison' staat. De componist Jean Lenoir is aanwezig op de openlucht set in Châteauvallon nabij Toulon voor de opname van een Frans TV-programma. Lucienne Boyer zong dit in 1930.
In 1970 bracht deze blinde Puertoricaan een kerstsingle uit die ook voor Nieuwjaar kan gebruikt worden: ♫♫♫ "Feliz Navidad, prospero año y felicidad! From the bottom of my heart..." ♫♫♫
Na een oudejaarsfuif of een nachtje stappen voelen de meesten onder ons zich niet meer zo lekker. Maar met mij gaat alles goed, dank u. "Oh, you don't know the shape I'm in." Alweer knappe muziek uit 1970 en The Band was goed op dreef.
Sinds haar optreden op het Festival 'Isle of Wight' begon de Canadese singer/songwriter bekender te worden in West-Europa. Wie met de feestdagen te diep in het glas heeft gekeken mag niet meer achter het stuur plaatsnemen. Het is veiliger een grote gele taxi te nemen.
Een van de mooiste, ingetogen composities uit de elpee 'Elton John' van Elton John uit het boeiend muzikaal jaar 1970. Met indringende klanken van cello, harp en viool. Een meesterwerk van het schrijversduo Bernie Taupin/Elton John.
Ditmaal geen "Roll over Beethoven" maar een echte ode aan de grootmeester!
Een zeer jonge Elton John, toen hij nog veel haar had.
In januari 1970 verliet Diana Ross de groep en werd zij vervangen door Jean Terrell. Vele Amerikanen dachten dat deze song uit oktober een pleidooi was voor het gebruik van drugs. Niets is minder waar. Het is een aansporing om meer van elkaar te houden (versteende, onveranderlijke liefde) en om oorlogen en conflicten te vermijden of te beëindigen, in het bijzonder de guerilla in Vietnam. Vergelijk met "I'm stone in love with you". In december 1970 kwam het vernieuwd trio 'The Supremes' onze hitlijsten met deze single binnengestormd.
En het eindeloos gewapend conflict in het zuidoosten van Azië beroerde de hele wereld meer en meer, tot in Jamaica toe. De vaandeldrager van de reggae had er zelfs een hele grote dansbare hit mee in 1970.
Op 12 december 1970 was het weer "huilen met de pet op", want de componist van 'Get Ready' bracht alweer een aanstekelijk deuntje op de markt dat je -zonder het te beseffen- zó meefluit. Na de lachende clown van Manfred Mann uit 1967 was het nu de beurt aan de treurende pretmaker. Hou die zakdoeken maar klaar!
Deze opvolger van 'I Want You Back' was ook een schot in de roos en werd vooral gesmaakt door de Amerikaanse troepen gelegerd in Vietnam. Michael was de jongste van de vijf broers die in 1968 werden ontdekt door Diana Ross toen ze nog optraden onder de naam 'The Jackson Brothers'. Aanstekelijke bubblegumpop uit 1970.
Maar mijn voorkeur ging in 1970 uit naar zuivere 'soul music' zoals deze jazzy/funky bewerking van een compositie van Isaac Hayes/David Porter, geschreven in 1966 voor Sam & Dave. Met veel blazers, een vleugje orgel hier en een riedeltje basgitaar daar. De stem van de zangeres roept bij mij de herinnering aan Janis Joplin op. Ook een van mijn allereerste singles. Geweldig goede versie!
De allereerste single zonder Diana Ross als leadzangeres.
Michael Jackson was de jongste van de 5 broers.
Een overwegend blanke groep met "zwarte" muziek op het repertoire.
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Crow, Equals, CCR, Eli Bonaparte, Clapton & Guess Who in 1970
Op die debuutelpee van Black Sabbath stond ook een cover van 'Evil Woman (Don't Play Your Games With Me)' van Crow uit 1969. En een jaartje later scoorde de Amerikaanse blues/garage-rockgroep zelf met een cover van een rocksong van Larry Williams, ooit nog gecoverd door The Beatles. Kan iedereen nog volgen?
Alweer een knappe compositie van Eddy Grant uit 1970 op het 'President Records' platenlabel. The Equals waren een multiraciale groep en ze dachten een oplossing gevonden te hebben voor het probleem van de rassendiscriminatie. Geweldige dansplaat!
Ook John Fogerty bleef maar hits uit zijn mouw schudden in 1970. Toch was de sound van Creedence lichtjes veranderd: er kwamen meer geluiden van saxofoon en toetsen aan te pas en minder gitaren. Op de achterflap van de LP 'Pendulum' stond Tom Fogerty apart van de drie andere bandleden. Was dit al een teken aan de wand dat hij de groep weldra zou verlaten?
Eind november 1970 schoot de Brit Clapton met deze uptempo cover van een Amerikaanse compositie pijlsnel de hitlijsten binnen. De laidback versie van de auteur, J.J. Cale, zouden we pas in 1972 leren kennen toen het op diens elpee 'Naturally' werd uitgebracht.
Deze song stond al op de elpee 'Canned Wheat' van de Canadese groep uit september 1969 maar werd heropgenomen in een iets snellere versie en verscheen op de 33- toerenplaat 'American Woman' die uitkwam in 1970.
De LP zou ik later voor een prikje op de kop kunnen tikken.
Een van mijn favoriete groepen uit de jaren '70 met de geweldige Paul Kossoff en Paul Rodgers, zonder Simon Kirke en Andy Fraser te vergeten. De vinylelpee 'Fire And Water' was dan ook een van de eerste platen uit 1970 die in mijn collectie terechtkwam.
Deze mooie compositie wordt niet zo vaak meer gedraaid en toch stond ze op de b-kant van de single 'My Sweet Lord' en zelfs in twee versies op het drievoudig album 'All Things Must Pass' van november 1970.
Barry, Maurice en Robin hadden hun ruzie bijgelegd en schreven dit juweeltje samen met 'How Can You Mend A Broken Heart' tijdens dezelfde sessie. En plots stonden de drie broers weer aan de top van de hitparades vanaf november 1970 tot in het voorjaar van 1971.
Maar de Bee Gees kregen af te rekenen met geduchte concurrentie van deze nieuwe lichting hardrockers. Deze single uit december 1970 stond, voor alle duidelijkheid, niet op de LP 'In Rock' maar werd in 1995 wel als bonustrack bijgevoegd op de cd t.g.v. de 25ste verjaardag van de legendarische plaat.
En plots stond daar een Duitse heks te schaterlachen in de hitlijsten van december 1970. Bij het horen van deze single (een schoolvoorbeeld van een eendagsvlieg) moet ik altijd denken aan die elpeehoes van Black Sabbath.
Wat me dan weer naadloos brengt tot die heavy metal-groep met de song die begint met een basgitaar. De songtitel betekent in feite niets volgens Geezer Butler die dacht aan het sikje van Bill Ward (a nib). Om het mysterieus te maken schreef hij N.I.B. en de LP was nog maar pas uit of de rockjournalisten hadden er al 'Nativity In Black' of 'Name In Blood' van gemaakt. Volgens de co-auteur vertelt de song het verhaal van Lucifer, de gevallen engel, hoe hij verliefd wordt en verandert in een goed persoon. Ook dit was muziek uit 1970 gecomponeerd door Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler en Bill Ward. Na de basgitaar en de wah-wah geluiden doet de intro mij altijd weer denken aan 'Sunshine Of Your Love' van Cream.
De ene keer leek Harrison op een tuinkabouter, de andere keer op de Messias.
Zo iemand wil je niet tegenkomen tijdens een boswandeling.
Classic van Burt Bacharach en Hal David. Broer en zus Carpenter hadden in 1969 al een cover uitgebracht van 'Ticket To Ride' van The Beatles, zonder al te veel succes in de VS. Deze single was wel een schot in de roos in augustus 1970. Net zoals Dave Clark kon Karen Carpenter drummen èn zingen. Het duo hield op te bestaan toen Karen in 1983 stierf en broer Richard verweesd achterbleef.
Ook uit augustus 1970 is deze mooie ballade gezongen door David Gates, de frontzanger van 'Bread'. Het genre kreeg meteen het label 'softrock' opgespeld. De band kwam uit Los Angeles en vanaf 1971 werd Larry Knechtel ingelijfd om bas, gitaar, keyboards en mondharmonica te spelen. Hij was een beroemd sessiemuzikant die in de sixties nog had samengewerkt met o.a. Simon & Garfunkel, Duane Eddy, Mamas & Papas, The Monkees, The Doors en Elvis.
In oktober 1970 waren de broertjes Jackson uit Gary, Indiana aan de beurt om deze mooie slow naar de top van alle hitparades te zingen met de 12-jarige Michael Jackson in een glansrol als hoofdzanger.
In 1959 nam Ray Peterson deze song op met succes en in 1964 kwam zijn single opnieuw de Amerikaanse charts binnen. De versie van Elvis werd live opgenomen in Las Vegas en nooit in een studio. Leuke anekdote: toen Presley de toestemming vroeg aan Peterson om die song op te nemen antwoordde deze: "You don't have to ask permission; you're Elvis Presley." En Elvis antwoordde: "Yes, I do. You're Ray Peterson!"... Deze draag ik op aan mijn 87-jarige moeder, een fervente fan van The King.
Kijk, dit vind ik nu eens een prachtige slow met een intelligente tekst bovendien. Volgens mij verwees deze in Kenya geboren singer/songwriter naar het zinloze van de oorlog in het algemeen en gezien de periode waarin deze single binnenkwam in de hitlijsten (juni 1970) naar de gruwel van de oorlog in Vietnam in het bijzonder.
Elvis zag er toen al slecht uit. Zeven jaar later viel het doek definitief over The King.
Pop goes classic in 1971
