WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
28-06-2006
De violist en zijn spiegeltje
Een van onze zoons droomde er al op zijn vierde van, om ‘later’ viool te spelen. Toen hij acht was, mocht hij eindelijk naar de muziekschool. Het eerste jaar, uitsluitend notenleer, vond hij gelukkig niet saai en had het er graag voor over als hij maar ‘ooit’ een instrument mocht bespelen. Wat uiteraard geschiedde. Hij zal een jaar of 10 geweest zijn toen we het ventje een keer op zijn slaapkamer (waar hij zijn vioollessen oefende) aantroffen, in eigenaardige houdingen heen en weer bewegend achter zijn lessenaar: half door zijn knieën gezakt, rug gebogen, hoofd krampachtig schuin, schouders afwisselend omhoog en omlaag, kortom: volgens ons een onmogelijke houding voor viooloefeningen. We keken hem verwonderd aan en vroegen waarom hij daar zo raar stond te kronkelen. Zijn ‘antwoord’ was niet bepaald verhelderend, integendeel: “Ja papa en mama, mijn leraar heeft gezegd dat ik mijn houding moet verbeteren (!!??) en dat ik die moet oefenen voor een spiegel…” -“Ja maar manneke, hier heb je toch helemaal geen spiegel!” -“O jawel hoor, kijk maar, hier op mijn ‘pupiterke’!” En inderdaad: op de hoek van zijn muziekstandaard had hij een …zakspiegeltje gezet!! We hebben hem dan maar naar de badkamer gestuurd, waar hij zijn musicerende spiegelbeeld ‘levensgroot’ kon beoordelen. Toen we zijn leraar het verhaal vertelden, kon die er uiteraard hard om lachen. Intussen verdient onze zoon al weer ettelijke jaren zijn boterham als professioneel violist in orkesten, als solist en als leraar. En zijn eigen verleden indachtig raadt hij zijn leerlingen aan om hun houding steeds ‘voor een GROTE spiegel’ te controleren!
TOE(kom)MAATJE. Het is voor niemand een geheim dat de beruchte groene milieubox uit 1992 een kolossale flop was, behalve dan voor enkele handige jongens die er een flinke duit aan verdiend hebben. Het kinderslot werkte zo “goed” dat ook volwassenen het niet open kregen. Ik heb het onding al meerdere keren bij het “groot vuil” gezet maar zelfs die mannen willen (mogen?) het niet meenemen!
De VOLGENDE KOMMA (komend weekend?): nog geen flauw idee (heeft iemand een tip?)
In lezersbrieven (onlangs nog in Humo) duiken ze af en toe nog op: chauffeurs die er prat op gaan dat ze ondanks hun vele kilometers “steeds braaf de verkeersregels respecteren”. Welnu, ik beweer dat ze ofwel bewust liegen ofwel naïevelingen zijn. Als zelfs de zgn. “bevoegde overheden” erkennen dat ons land krioelt van onduidelijke, misleidende, tegenstrijdige en zelfs onwettige verkeerstekens, dan is het per definitie gewoon onmogelijk om je steeds te houden aan wat er op een welbepaalde plaats en tijdstip precies verplicht, toegelaten of verboden is.
Bij een dubieuze signalisatie probeer ik te handelen naar wat in de concrete situatie het meest logische lijkt, hopend dat ik in mijn goede trouw geen boete oploop. Soms maak ik foto’s voor mijn “plakboek”, als illustratie voor de slordigheid waarmee de verkeers”deskundigen”(?) te werk gaan. (voorbeeld: het bord op de foto betekent gewoon dat je moet betalen om te parkeren; het bordje ‘met geldige bewonerskaart’ dat ze eronder hebben gehangen slaat uiteraard nergens op; misschien hadden ze er een over?)
TOE(kom)MAATJE. Ik probeer meestal zo correct mogelijk Nederlands te schrijven (en te spreken). Mijn vrouw vindt me soms een echte … kommaneuker; voor haar geldt min of meer het principe: ‘als je mekaar maar begrijpt’. Maar ik geef toe dat haar spontaan taalgebruik wel eens tot verrassende vondsten leidt; ze werd onlangs getroffen door een pijnlijke zona en zei dat haar ene dij het ‘getroffenste’ lichaamsdeel was! Voor de VOLGENDE KOMMA (misschien pas tegen het volgend weekend?) heb ik nog niks; ik aarzel tussen enerzijds een reeks losse flodders en anderzijds iets over astronomie (niet te verwarren met astrologie a.u.b.!).
In mijn vorig bericht zag u een foto van mijn vrouw zonder tanden. Om aan te tonen dat ze er MET tanden toch iets voordeliger uitziet, ziet u hierbij een andere foto (hoewel ze daar nog een jaar ouder is), waarop we samen met een van onze 13 kleinkinderen naar het vogeltje kijken.
TOE(kom)MAATJE. “Er werd niet geschoten maar er ging een schot af”, las ik in GVA 19.6 ivm een per ongeluk op een vluchtende man afgeschoten politiekogel.
Mijn vrouw en ik delen heel wat hobby’s maar op andere terreinen lopen onze voorkeuren vaak sterk uiteen. Zij houdt b.v. van contacten met vreemde volkeren en culturen. Ze kan enthousiast vertellen en schrijven over haar ‘alternatieve’ reizen (met ‘Vreemde Kontinenten’) naar Egypte, Nepal, Marokko, India, Mongolië … maar ik ben telkens blij dat ik ‘niet mee hoef’: doodsbang om daar ‘iets’ tegen te komen en dan aan plaatselijke ‘dokters’ of andere medicijnmannen overgeleverd te zijn. Haar laatste grootste reis (2002) was een drie weken durende trektocht door de steppen van Mongolië met 7 andere Vlamingen.
Haar dagboek bevat heel wat interessante details, foto’s en leuke anekdotes. Zo schrijft ze over een ontmoeting met een tandenloze ‘eenzame oude cowboy: hij had mijn leeftijd. Toen hij me zag, vroeg hij of ik nog al mijn tanden had! Ik heb het moeten demonstreren, zie de foto; we lagen plat van het lachen!’ Nu moet u weten dat ze al ettelijke decennia valse tanden draagt, die bij het tafeltennissen al eens tot grote hilariteit hebben geleid (zie mijn blogje van 6.5 ‘een huppelend kunstgebit’). De vraag van de Mongoolse paardendrijver naar haar tanden-arsenaal werd dan ook op zeer aanschouwelijke wijze beantwoord: zie de (helaas nogal vage) foto waar ze zit met het losse kunstgebit in de rechterhand. Dat zij er ‘mét’ al haartanden’ wel wat gezelliger uitziet, wilde ik u laten zien op een andere foto maar het lukt me niet om twee foto’s in eenzelfde bericht toe te voegen (kluns die ik ben…). Kijk daarom alstublieft (alstublieft!) naar het afzonderlijk blogje dat ik onmiddellijk hierna toevoeg!
Enkele dagen geleden was zangeres Natalia betrokken in een enorme verkeerschaos op de E313. Volgens een trucker zou zij door plots te remmen aan de basis hebben gelegen van de problemen. Natalia zelf beweert dat ze, na een tijdje in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen gereden te hebben, inderdaad moest afremmen om via het rechter rijvak een uitrit te kunnen nemen.
Ik ben uiteraard niet bevoegd om in dit geval wie ook te (ver)oordelen – dat is een taak voor degerechtsdeskundigen – maar het verhaal van Natalieke doet me sterk denken aan wat ik zelf ook eens op die E313 heb meegemaakt. Ook ik reed in de linkerrijstrook achter een vrachtwagen, zeker vijf km vóór een afrit die ik wilde nemen. Die vrachtwagen passeerde op zijn beurt een collega maar hun snelheden waren bijna gelijk, gevolg: kilometers lang reden de twee truckers naast elkaar en ik besefte dat ik de rechtse niet meer tijdig zou kunnen passeren en moest dus proberen achter hem in te voegen. Pas op het allerlaatste moment, dus vlak voor de afrit, kreeg ik daarvoor eindelijk wat ruimte zodat ik in extremis de snelweg kon verlaten. Het verhaal van Natalia leek me dan ook niet zo ongeloofwaardig
TOE(kom)MAATJE Het 'Duits' van de grote Belgische doelman Jean-Marie Pfaff, die ooit aan Bayern München was verbonden, was hilarisch. 'Hij hast dahr viele penalties geschtopt en die Härte van die Mensche schneller doen slaan.' De mediagenieke doelman geeft (gaf?) vanaf 9 juni les in Duitse voetbalterminologie op een blog ter gelegenheid van het WK. Ganz toll!(kijk op http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1362-546 .bron: Taalpost 9.6.2006
De VOLGENDE KOMMA (21.6?) is geïnspireerd op het dagboek van mijn vrouw, toen ze in 2002 een trektocht ondernam in de steppen van Mongolië; daar horen wel twee foto’s bij en ik hoop dat het mij lukt om die aan de tekst toe te voegen.
In het Vlaams/Nederlands cultuurtijdschrift ‘Nederlands van Nu’ las ik de volgende uitspraak van onze Vlaamse ‘Buitenland’minister Geert Bourgeois:“We delen een gemeenschappelijke taal (…) maar zijn op een punt gekomen (…) dat we elkaar nog wel horen maar niet meer begrijpen. Ik ben een voorstander van ondertiteling via teletekst voor doven en slechthorenden, maar vind het verschrikkelijk dat Nederlandse tv-programma’s in Vlaanderen ondertiteld worden en vice versa. (…) Het gesproken woord groeit in Nederland en Vlaanderen al te zeer uiteen. Eenheid in de gesproken taal moet een prioriteit worden. Is hier niet een aanvullende taak voor de Taalunie (…)?” -
Bourgeois heeft groot gelijk, maar IK vind het erg dat sommige programma’s niet zozeer door het ontbreken van ondertiteling onverstaanbaar worden, maar vooral ook door het vaak onduidelijk gebroebel van de ‘Nederlands’(?)talige sprekers (naar mijn indruk zijn vooral tieners en sportbeoefenaars daar ‘sterk’ in).
TOE(kom)MAATJE. In GVA loopt al een tijdje een knap getekende strip ‘Kiekeboe’ met o.a. een jongedame wier vestimentaire uitrusting beperkt is tot enkele mini-lapjes op strategische plaatsen. Die juffrouw rent voortdurend als een wervelwind heen en weer door het beeld en het is me dan ook een raadsel hoe alles toch zo ‘mooi’ op zijn plaats blijft. Ik heb geen flauw idee waar het verhaal over gaat maar hoop iedere morgen (tot nog toe tevergeefs) dat de tekenaar op een goeie dag eens een kommavriendelijke ‘uitschuiver’ maakt…
Voor de VOLGENDE KOMMA (17 of 18.6?) weet ik echt nog niet met wat voor blabla ik de wereld nog eens kan verrassen…
De volgende teksten haal ik letterlijk uit een advertentie van Fortis (getting you there) in de Vlaamse media, waarin het bedrijf sollicitantenzoekt voor de volgende zes domeinen: “”Senior Advisors voor de afd. Reporting Policies; Project Managers voor de afd. Performance, Consolidation & Accounting en Reporting Office; Financials Analysts/Financial Manager voor afd. Structuring en Capital managemant; Manager Compliance Assurance in Financial Reporting voor afd. Reporting Office; Junior/Senior Tax Advisors voor Fortis Tax; Specialists Accounting, Reporting & Control voor afd. Performance, Consolidation & Accounting.””
Elke vacature wordt nader “verduidelijkt” met termen als implementatie van interne policies, mobiliseren van stakeholders, samenwerking met een performant team en commerciële businesses. Fortis noemt zich een community waar professionals het beste uit zichzelf halen met o.m. het managen van tax-issues en compliancebeheer. Ik ben uiteraard al veel te oud om nog te solliciteren, anders zou ik aan Fortis (getting you there!) de vraag gesteld hebben: “ik spreek ook nog Nederlands, is dat een bezwaar?” ….
TOE(kom)MAATJE. Geleerderikken hebben vastgesteld dat de TV-documentaire met en over koningin Paola werd bekeken door 755.738 kijkers (bericht in GVA 8.6); dus geen 755.737 of 755.739! Nooit geweten dat ze de kijkcijfers zó precies konden berekenen.
VOLGENDE KOMMA: Spreken wij Vlamingen wel dezelfde taal als de Nederlanders?
In een van de items in “Taalpost” van 5.4.2006, elektronische nieuwsbrief van het Genootschap Onze Taal, werd mijn aandacht getrokken door het woord … kommaneuker! Ik citeer: <<In het Engels heten ze 'nitpickers': mensen (…) die speelfilms bekijken (…) om er fouten in te ontdekken. Sporen (…) van de wereld buiten de film, inconsistenties in het decor - van die dingen. Ook in het Nederlands is 'nitpicker' een gangbare aanduiding hiervoor. Maar sinds kort worden zulke nitpickers in het Nederlands ook wel omschreven als 'foutspotters'. (…) Het is niet uitgesloten dat dit Nederlandse equivalent het woord 'nitpicker' op den duur zal verdringen, al was het maar omdat 'nitpicker' (kommaneuker, muggenzifter) een nogal negatieve bijklank heeft.>> Waarvan akte…!
TOE(kom)MAATJE. Mijn vrouw herstelt momenteel van een pijnlijke aandoening, nl. een Zona. (het gaat intussen al veel beter, dank u). Een kennis vroeg: “Wablief? een zoon A, hebben jullie soms ook een zoon B?” (Hahaha).
In de VOLGENDE KOMMA (10 of 11.6?) vraag ik me ironisch af of kennis van het Nederlands soms nadelig kan zijn voor Vlamingen die solliciteren voor een job.
Ouderdomsdementie is een verschrikkelijke ziekte. ‘Meer voor de omgeving dan voor de patiënt zelf’’, hoor ik soms zeggen. Ik weet het niet, ben tenslotte geen neuroloog, psycholoog of psychiater, maar ik denk er vaak over na. Natuurlijk is het steeds meer ‘afscheid’ moeten nemen van een geestelijk aftakelende dierbare verwante een beproeving voor zijn/haar familie. Maar ik begin me af te vragen of een A-patiënt misschien niet permanent gevangen zit in een angstige droom. Een van mijn typische dromen is dat ik in een ‘stad’ mijn gezelschap kwijt ben en tevergeefs blijf ronddwalen om weer aansluiting te vinden; ik voel me dan steeds meer beklemd, ik wil ‘naar huis’ bellen, dat lukt niet, het wordt steeds beangstigender, totdat ik uiteindelijk het zielsgelukkige moment beleef dat ik wakker word. En daar ligt natuurlijk het grote verschil met een A-patiënt: die be’leeft’ misschien ook zo’n nachtmerrie, maar dan zonder ooit echt ‘wakker’ te worden en te beseffen dat het ‘maar’ een droom was? … TOE(kom)MAATJE. Het zal niet gauw gebeuren maar als ik ooit ’s NACHTS zou opstaan om een blogje te schrijven dan heeft een van mijn muzikale vrienden een toepasselijke naam voor die producten: ‘NEUCTURNES’! Ja, in het bedenken van woordspelingen steekt die vriend met neuk en schouders uit boven alle concurrentie, geen neuk-aan-neukrace dus. Hij schudt ze desnoods voor een neukvolle zaal uit zijn mouw of belt ze door via zijn neukia-GSM terwijl hij naar Pineukkio zit te kijken. Zelf begin ik er niet aan: het zou fneukend zijn voor mijn reputatie. (Ik hoor u vragen: ‘is dat nu geen ‘zever-in-blogskes’ ? JA!…) De VOLGENDE KOMMA wordt ofwel een kort item over “foutspotters” ofwel een hoogst ondeskundig verslagje van het eindexamen piano van mijn kleindochter aan het conservatorium.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
