WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-02-2011
VRT-taaladviseur zucht !
Ruud Hendrickx is sinds jaren taaladviseur bij de VRT. Zijn taak bestaat er ondermeer in, het dagelijks taalgebruik van nieuwslezers en andere VRT-presentatoren te beoordelen en waar nodig te corrigeren. Ik heb hem al vaak gevraagd hoe het komt dat die medewerkers desondanks hardnekkig dezelfde taalfouten blijven maken. Hij kan mij moeilijk schrijven, niks te vertellen te hebben, hoewel . Toen hij onlangs reageerde op een van mijn opmerkingen over een van die voortdurende taalfouten van zijn collegas, voelde ik in zijn antwoord een zekere berusting en ik schreef hem dat. Hij antwoordde mij letterlijk: Berusten doe ik niet. Het was eerder een zucht van "jongens, hoe vaak zal ik het nog moeten zeggen". Van machteloosheid gesproken Gelukkig vervult R.H. bij de VRT nog een andere opdracht, die hem hopelijk wel voldoening geeft, nl. de verzorging van een 2x per week via internet verschijnende gratis taalmail met uitstekende eenvoudige taaltips, geïnspireerd op reële taalfouten uit de dagelijkse actualiteit. Ik raad iedere taalliefhebber aan, zich voor een gratis abonnement in te schrijven via http://taalmail.net .
TOE(kom)MAATJES, uit de school geklapt (uithttp://www.onzetaal.nl/tijdschr/1010.php): * Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb.
* Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
* We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
* Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
* Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken.
Oma en ik zijn al decennia aangesloten bij een bloeiende tafeltennisclub met zon 200 leden, verdeeld over verschillende categorieën: recreanten, competitiespelers, ukkies (van 3 tot 7 jaar!), jeugd en mindervaliden (à propos, waarom mag je mensen met een handicap tegenwoordig geen gehandicapten meer noemen? ). Na enkele recente sterfgevallen genieten mijn eega en ik nu de twijfelachtige eer, de oudste clubleden te zijn, maar dat weerhoudt ons er niet van, 2 à 3 keer per week enkele uurtjes samen of met andere leden een match(ke) te spelen aan een van de 13 tafels in de ruime speelzaal. De club organiseert regelmatig gezellige nevenactiviteiten, al dan niet in combinatie met een pretentieloos minitoernooi. Zo was er onlangs de jaarlijkse wafelbak, gecombineerd met een clubtoernooi. Ik overleefde de eerste ronde, maar ging in de volgende onderuit tegen een .. 7-jarig talent (dat even later het dubbeltoernooi zou winnen!) "Jitske" kwam nauwelijks boven de tafel uit maar het lukte mij niet, haar effectrijke opslagen gepast te retourneren. Het is overigens een schat van een kind, gelukkig zonder kapsones maar bezeten door tafeltennis en volgens kenners een toekomstige kampioene. Haar mama, eveneens clublid, vertelde dat dochterlief ook thuis voortdurend met een pingpongracket en balletje rondhuppelt Naast de speelzaal biedt een gezellige cafetaria ruime mogelijkheden om bij pot en pint de sociale contacten te onderhouden. De gesprekken gaan van bloedserieuze onderwerpen als kunst en cultuur tot sport of de gebruikelijke toogpraat. Overigens lopen die items nogal eens parallel. Onlangs hadden we het over de grenzen van gezond sporten, niet zon verrassend onderwerp in pingpongmiddens. Je lichaam zal wel zeggen wat je moet doen of laten; luister dus gewoon naar je lichaam, zei iemand. Ik reageerde met: Klopt! Ik luister ook altijd naar mijn lichaam. Als mijn lichaam zegt: Je zou me eigenlijk een borreltje moeten geven, dan dóe ik dat!
De foto's hierna komen van de website van de club.
Hieronder rechts Jitske met haar prijs, met aan haar zijde onze kleindochter, die het ook niet slecht deed..."
En dan onze dochter (links), moeder van onze kleindochter hierboven, in volle concentratie samen met haar jeugdige dubbelpartner:
Het was te voorspellen: een tragisch ongeval waarbij een zware terreinwagen een kleuter doodreed, deed een discussie losbarsten over de vraag of zulke wagens niet van de openbare weg gehouden zouden moeten worden. Vooreerst dit: voor de ouders en andere familieleden is zon plotseling verlies van een onschuldig kind een verschrikkelijke ervaring en zij verdienen ons oprecht medeleven. Ik kan me ook levendig indenken dat zij voortaan in elke zware wagen een potentieel moordwapen zien. Toch zou ik een verbod op dergelijke voertuigen onlogisch en eigenlijk hypocriet vinden. Ten eerste zijn auto-ongevallen bijna nooit te wijten aan de wagens maar aan mensen. Ten tweede vallen er in het verkeer wereldwijd alle dagen honderden slachtoffers onder allerlei soorten autos, dus om consequent te zijn zouden alle autos uit het verkeer moeten blijven . Maar niemand wil terug naar de middeleeuwen. Conclusie: hoe cru het ook klinkt, we zullen moeten leren leven met de doden En over gevaarlijke wagens gesproken: er rijden nog steeds 4-persoonswagens in het verkeer met slechts twee deuren vooraan. Passagiers op de achterzetels zitten als ratten in een val als ze bij een ongeval niet of niet tijdig uit zo'n wagen kunnen ontsnappen of bevrijd worden. Verontrustend vind ik het, dat eigenaars en medereizigers van zulke "tuigen" zich van dat gevaar meestal niet eens bewust zijn. Een wereldwijd verbod op de fabricage van dergelijke wagens zou dus misschien nog nuttiger zijn dan een verkeersverbod van terreinwagens. Voor alle duidelijkheid: ik rij niet met een terreinwagen maar in een gewone auto
TOE(kom)MAATJE: de volgende keer hoop ik met een wat luchtiger onderwerp te komen...
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
