WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
21-05-2011
Heelal voor leken
Sinds ik als kind toevallig het boek Het Lied van de Hemel van ene meneer Lenz in handen kreeg, is mijn fascinatie voor het heelal tot op de dag van vandaag alleen maar toegenomen en ik laat nog steeds geen gelegenheid voorbijgaan om over het onderwerp te praten, te lezen en na te denken. Nog heel wat andere bezigheden en hobbys hebben mijn astronomische kennis echter beperkt tot een bescheiden amateurniveau, al heb ik toch twee keer het genoegen gehad om voor een lekenpubliek een voordracht over het onderwerp te geven zonder dat ze me hebben uitgejouwd Mijn laatste spreekbeurt was in 2002, voor mijn eigen OKRA-afdeling (toen nog KBG geheten); daarvan heb ik achteraf een syllabus geschreven, die ik als bijlagebij dit blogje toevoeg. (Sommige vergelijkingen slaan op plaatselijke situaties, hetgeen inhoudelijk echter geen belang heeft)
Een van mijn kleine ergernissen in dit leven zijn de voortdurende versprekingen van VRT- radiopresentatoren, volgens mij het gevolg van hun jachtige manier van presenteren (bedoeld om vlotjes over te komen?). Wie s morgens vroeg radio1 (de ochtend) of het nieuws op Klara op zet, hoeft hooguit enkele minuten te wachten om de spreker (M/V) over zijn/haar woorden te horen struikelen. Na zon struikelblok zijn er verschillende mogelijkheden: ofwel gaat de hakkelaar van dienst gewoon verder das soms nog het beste als de fout daardoor minder opvalt maar vaak krijgt de verspreking juist extra aandacht als ze gevolgd wordt door de correcte variant, zeker als die juiste versie ook nog eens het label beter of liever opgekleefd krijgt (zie de titel van dit blogje). Helemaal te gek wordt het, als de spreker ten onrechte denkt gestruikeld te zijn en daarom de juiste versie nog eens nadrukkelijk verbetert: tijdens het korte nieuws van 7.30 uur op 17 mei (dag van de beslissende voetbalfinale Genk-Standard) zei de (Klara-)nieuwsklepster letterlijk: Standard moet winnen, Standard moet winnen liever ( . om kampioen te worden) Ik geef toe: er zijn ergere dingen om kritiek te spuiten, eh.. spuien beter maar het ligt al zo lang op mijn liever, eh.. lever liever.
TOE(kom)MAATJE. Gazet van Antwerpen 5 mei blz. 5: Enkele tips om hartfalen te voorkomen: verminder uw zoutgebruik, . Zelfde krant, blz.6: Veel zout verkleint kans op hartaanval
(Wegens gebrek aan inspiratie, en om nog eens een teken van leven te geven, een tekstje dat ik al eens eerder heb geblogd:) Iedereen heeft het misschien al wel eens meegemaakt. Je nodigt goede vrienden of familie uit voor een gezellig etentje bij je thuis, maar je hebt het zóóó gezellig gemaakt dat ze véééél langer blijven plakken dan je eigenlijk lief is, waardoor een deel van je eigen plezier eigenlijk verloren gaat. Om niet onvriendelijk of onbeleefd over te komen, laat je niks merken maar kijk je toch hoopvol uit naar het moment waarop ze het zelf ook welletjes vinden en uit eigen beweging rechtstaan.
Daarom een tip uit mijn eigen zeer recente ervaring. Een van mijn drie zussen had ons telefonisch uitgenodigd voor een Kerst-diner, met het volgende programma: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, koffie en opdonderen.Het werd zoals verwacht een kei-gezellige en gastronomische belevenis, we hielden ons uiteraard aan het programma en waren dus op tijd weer weg.
Ik geef toe: de formule is niet aan te raden als u de Koning of president Huppeldepup van een belangrijk land uitnodigt op een vretentje bij u thuis: in dat geval werkt de truc niet, of misschien juist wel: die mannen komen immers toch niet en dan is er dus ook geen probleem van blijven plakken.
Nog een goede raad: kom nooit in de verleiding om na zo'n geslaagde avond bij uw gasten aan te dringen om toch nog maar een tijdje te blijven, het zou u bij een volgende gelegenheid ongeloofwaardig maken. TOE(kom)MAATJE. Uit de school geklapt (bron onbekend): * We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en -gangsters.
* Mijn zus is nog wel in het klooster, maar ze heeft geen kleren meer aan.
* Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak.
* De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. * Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat.
Iemand die vervallen eten uit supermarktcontainers haalde, werd daarvoor veroordeeld en Met zijn allen gooien we zo jaarlijks voor 1 miljard euro voedsel weg (Gazet van Antwerpen 5 mei). Het stuit mij tegen de borst dat nog eetbaar voedsel zomaar in de vuilnisbak belandt; uit ervaring weet ik dat bepaalde producten ook na hun officiële vervaldatum vaak nog een tijd(je) perfect eetbaar zijn. Anderzijds kan ik wel begrip opbrengen voor handelszaken die geen risicos willen lopen door vervallen producten te verkopen of anderszins ter beschikking van het publiek te stellen. Over vervaldata gesproken: de Nederlandse en de Franse teksten op de verpakkingen zijn bijna nooit identiek, wat verwarring kan scheppen: ten minste houdbaar tot tegenover à consommer de préférence avant , wat toch niet helemaal hetzelfde is. Mijn krant schrijft dat een gemiddelde Vlaamse vuilnisbak voor 11 procent weggegooid voedsel bevat dat eigenlijk nog bruikbaar is; ik vind zoiets onbegrijpelijk en decadent; in onze vuilniszak belandt zelden of nooitbruikbaar voedsel om de eenvoudige reden dat wij nog bruikbaar voedsel consequent ook inderdaad gebruiken, voedselresten meestal door mijn creatieve echtgenote verwerkt onder een andere dan de oorspronkelijke vorm.
TOE(kom)MAATJE.Mijn (superzuinige) moeder zaliger kon moeilijk iets weg doen dat later misschien nog wel eens kon dienen: Wie wat bewaart, die heeft wat, zei ze altijd. In mijn elektronische Taalpost vond ik ooit een geestige woordspeling op dit (Hollandse? ) spreekwoord: Wie wat bejaard, die beeft wat (past wel op seniorennet vind ik )
Zonder protocol maar wel lekker, met z'n tweetjes.....
.... of ongedwongen zelfbediening, met de kinderen erbij
Mijn stad organiseert binnenkort een "workshop" met als titel: "OMGAAN MET BEJAARDE OUDERS". Ik vermoed dat de workshop bedoeld is voor volwassen kinderen die zich vragen stellen over hoe ze zouden moeten (kunnen) omgaan met hun bejaarde ouders. Als ik denk aan de traditionele bejaarden-grens van 65 jaar dan ligt die al bijna 15 jaar achter ons en zijn we volgens die norm dus eigenlijk meer dan bejaard, zeg maar gerust HOOGbejaard. Desondanks voelen oma en ik ons nog lang niet bejaard, laat staan hoogbejaard. We doen intensief aan sport (zie mijn blog van 30.4), maken wekelijks een wandeling van 10 à 15 km, hebben nog talloze andere hobby's en engagementen en hebben een uitstekende wederzijdse verhouding met onze kinderen, die momenteel dus zeker geen interesse hebben voor zon workshop. Precies daarom vond ik het wel leuk idee, hen het volgende mailtje te sturen:
Een "TIP"?....................
We lezen zojuist dat er te Sint-Niklaas op 16 mei een "workshop" plaats heeft met als titel: "OMGAAN MET BEJAARDE OUDERS".
't Is maar dat jullie 't weten...
Groetjes,
Pa en Ma
Ik wist dat zij de humor van mijn tip zouden inzien, en inderdaad: prompt reageerde onze jongste zoon al direct met volgend antwoord:
Is nie voor ons... Wij wachten op workshop "WAT MET OUDERS DIE NIET BEJAARD GERAKEN?"
------------------------------------- TOE(kom)MAATJE. Het zaad van de Ooievader. Een heel oud mopje uit die heerlijk-romantische tijd toen de kindjes nog uit de bloemkool kwamen of door een ooievaar gedropt werden. Klein Jantje wil er meer over weten en vraagt het aan Papa. Die legt uit: als we een kindje willen, dan strooit papa elke dag wat zaadjes op het dak, de ooievaar pikt die op en brengt na een tijd een kindje. Een tijdje later vertelt Jantjes buurmeisje in de kleuterklas dat zij die nacht een broertje erbij heeft gekregen. Jantje reageert verrast en zegt: dat is vast van het zaad van mijn vader!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
