WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
19-09-2013
GENT "verbiedt" Nederlandse woorden!
Het
Gentse stadsbestuur heeft beslist, opnieuw enkele gewone Nederlandse woorden uit
de gemeentelijke woordenschat te verwijderen.
Eerlijk gezegd, ik zat er op te wachten. Nadat ik onlangs las dat Gentenaars het
woord "allochtoon" niet meer mochten gebruiken, vreesde ik onmiddellijk
dat nu ook wel vlug een verbod op een woord als "gehandicapt" zou
volgen. En ja hoor, het is er al! Als het woord bij sommige mensen een negatieve
perceptie oproept, dan is dat eigenlijk hun
probleem; waarom moet de samenleving dan geforceerde pogingen doen om betere (?) alternatieven uit te vinden? Denken
ze in Gent nu echt dat bv. chauffeurs met een handicap voortaan niet meer
spreken over hun "gehandicaptenkaart" maar over hun "kaart voor
personen met een beperking" (want zo
heet die kaart voortaan!) ?... Politicus Siegfried Bracke reageerde zeer ad
rem: "Personen met een beperking: mensenlief! Wie heeft er géén beperking,
hè?" Of Herman Brusselmans, met een knipoog: "Noemen we een dwerg dan
ook 'verticaal niet volledig volgroeide medemens'?" De Gazet van Antwerpen
van vandaag 19.9 sloeg spijkers met koppen door een artikel aan het onderwerp
te wijden onder de terechte titel "Woord schrappen is gewoon zelfbedrog".
Ik ben geen helderziende maar ik denk
dat er in de toekomst nog wel vaker nieuwe alternatieven zullen opduiken en
weer verdwijnen. We kenden al "invaliden", dat moest toen "mindervaliden" worden, ook
weer niet goed, dus werd het "andersvaliden", weer verkeerd, zelfs
even "mensen met een bijzondere uitdaging" en nu dus sinds enige tijd
"mensen met een beperking". Binnenkort is de cirkel misschien weer
rond en mogen we personen met een handicap weer gewoon ..... "gehandicapten"
noemen! Eigenlijk komt het gewoon hierop neer: het zijn
niet het de woorden die belangrijk
zijn maar de toon waarop en de context waarin we ze gebruiken (c'est le
ton qui fait la musique!). Klinkt een smachtend "ik hou zo van je, mijn lieve
klootzak" niet veel liever dan
"schat, ik ben je al lang kotsbeu,
ik ga definitief terug naar mijn moeder!" ? Ik heb soms de indruk dat men in
Nederland minder verkrampt met zulke zaken omgaat. Tijdens een interview op
Radio 1 (eergisteren?) bv. sprak een ernstig gehandicapte Nederlandse dame met
een belangrijke functie in de maatschappij herhaaldelijk en zonder complexen
over "mensen met een handicap"...
Mijn P.S.-hulpkreet op het einde van
mijn vorige blog werd vrijwel
onmiddellijk beantwoord: een van mijn favoriete bezoekers (blogster BOJAKO) bracht
me op het goeie spoor (nogmaals dank, Bo!) En zo kan ik hier enkele details uit mijn vorige tekst alsnog
met foto's ondersteunen:
onze geliefde Val d'Anniviers met uitzicht op enkele van de
vierduizenders, waarvan we er in een ver verleden verschillende hebben
beklommen en onze kinderen destijds de namen van links naar rechts uit het
hoofd konden opdreunen:
de Matterhorn zoals we ze met het blote oog zagen vanuit de drukke winkelstraat
van Zermatt:
dezelfde Matterhorn, maar dan uitvergroot naar haar volle glorie:
hier een heel oude dia-opname van oma (toen nog gewoon "mama")
die tijdens een rotsbeklimming door Gids Gabriël "gezekerd" wordt:
hier onze onverwachte ontmoeting met diezelfde Gabriël nu
amper tien dagen geleden!
Mijn vorige blog dateert van een maand
geleden, maar wij zijn pas sinds enkele dagen terug van een reis met zo'n 250
andere OKRA-oudjes naar Zinal, een prachtig gelegen plaatsje aan het einde van
de Val d'Anniviers, volgens ons de mooiste vallei ten Zuiden van de
Rhone in Zwitserland. Niet alleen die vallei zelf is adembenemend mooi (ondanks
- of juist mede dankzij - de 17 haarspeldbochten), op heel wat plaatsen heb je
een prachtig zicht op verschillende "vierduizenders" (in de
Saasvallei daarnaast moet je in Zermatt al zoeken naar een plekje waar je de -
overigens indrukwekkende - Matterhorn kunt aanschouwen...) Het is bijna veertig jaar geleden (om
precies te zijn: in 1974) dat we de Val d'Anniviers en andere valleien
ontdekten, toen nog samen met onze vier kinderen. Het duurde destijds niet lang
of we kregen alle zes de microbe van het alpinisme te pakken; we volgden
cursussen ("en passant" goed voor ons Frans!), sliepen in talloze
berghutten, en trokken dan van daar uit onder leiding van berggids Gabriël naar
een of andere top... We hebben daarna nog
verschillendekeren (met of zonder de
kinderen, van wie de partners niet steeds dezelfde ambities hadden...) in
dezelfde of andere valleien van Valais (Wallis) geklommen. Na heel wat
jaren onderbreking zijn Oma en ik in 2009 nog eens naar de streek getrokken; we
huurden een deel van de chalet van onze vroegere gids Gabriël, maar van
alpinisme was uiteraard - gelet op onze leeftijd! - geen sprake meer en
beperkten we ons tot (stevige) wandelingen.. Stom toevallig - "de wereld is
klein" -kwamen we vorige week op
een van onze wandelingen Gabriël tegen. We wilden onze groep niet ophouden en
dus bleef het weerzien beperkt tot een korte begroeting, net genoeg voor een
"hé comment ça va?!" en een fotootje....)
P.S. ALLICHT DOMME MAAR DRINGENDE
VRAAG: IK WOU HIER ENKELE FOTO'S
VANUIT MIJN HARDE SCHIJF TOEVOEGEN MAAR HET LUKT ME NIET OM ZE BINNEN DE DOOR
SENIORENNET TOEGELATEN GROOTTE TE VERKLEINEN.
WIE GEEFT MIJ EEN GOUDEN TIP?
(IK WERK SINDS KORT MET WINDOWS 7 MAAR DE HANDBOEKEN MAKEN WE NIET WIJZER) Zie mijn volgende blog van 11.9)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
