WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
31-03-2009
Hugo Claus loog (of niet, of toch??!)
Een boeiende terugblik op het leven van Hugo Claus, onlangs op de tv, bevatte o.m. een interview met de schrijver-kunstenaar. Op een bepaalde vraag van de interviewster antwoordde Claus: ik ben een geboren leugenaar; alles wat ik u zeg, is gelogen!. Als ik de interviewster was geweest, zou ik onmiddellijk gereageerd hebben met Weet u dat zeker, meneer Claus? en ik zou razend nieuwsgierig geweest zijn hoe de knappe Claus zich uit die onmogelijke stelling gered zou hebben; maar helaas, die vraag kwam niet
TOE(kom)MAATJE. Een van mijn kleindochters (15 jr) is blijkbaar erg gesteld op haar privacy. Op de deur van haar kamer heeft ze een berichtje uitgehangen met daarop het volgende verzoek: Niet storen aub, ik ben al gestoord!
En hieronder twee familiefotos uit de oude doos
Tijdens een boswandeling, zon 40 jaar geleden, maakte ik deze dia van oma (toen nog mama!) en onze vier kinderen (intussen zelf de ouders van onze dertien kleinkinderen). Vier van de vijf hebben duidelijk plezier, maar de middelste vraagt zich af wat er eigenlijk te lachen valt
Onze dochter, vergezeld van een nichtje, bekijkt zichzelf in een speelgoedspiegeltje, voorgehouden door mama:
Onze zoon N., oud-student van het Lemmensinstituut en daar nu zelf docent, had ons 2 vrijkaarten bezorgd voor de Mattheüspassie van Bach, die vorige donderdag 26.3 zou worden uitgevoerd in de schitterende concertzaal van het instituut. Hij zei wel dat de plaatsen in het betreffende vak vrij ongemakkelijk zaten en we dus best een kussen zouden meebrengen Enkele dagen later stuurde hij een nieuwe mail: hou rekening met de namiddag- en avondfiles rond Brussel; reken op minstens 2 uur reistijd (normaal minder dan 1 uur). Nu heb ik sowieso al een hekel aan autorijden (als enige goede chauffeur de weg te moeten delen met al die slechte rijders u kent dat gevoel?! ) en bij die laatste onheilsboodschap van mijn nageslacht dacht ik: voor mij hoeft het niet meer! Maar dan dook een reddende engel op: een koppel in de buurt, bevriend met N., had eveneens vrijkaarten en bood ons vriendelijk aan om met hen mee te rijden. Een sympathieke geste die ons over de streep trok. En zo startten we om 16.45 uur voor een trip van Sint-Niklaas naar Leuven; het concert zou beginnen om 19 uur. Rond 18.45 uur waren we nog niet verder dan de Brusselse ring, waar we afwisselend stilstonden of stapvoets reden. In het beste geval zouden we dus pas lang na het begin van het concert aankomen. Plots gsmde N. ons dat ook hij vastzat op dezelfde ring, al was hij een uur vóór ons vertrokken (de muzikanten moeten uiteraard lang vóór het publiek aanwezig zijn). Maar hij had intussen vernomen dat het concert al met een half uur was uitgesteld want zelfs enkele solisten zaten vast in de files! N. nam het dan ook nogal filosofisch op en maakte van de nood een deugd: bij elke gedwongen stop verwisselde hij om wat tijd te winnen een van zijn gewone kledingstukken voor het equivalent onderdeel uit zijn chique zwart concertuniform. Op zeker moment meldde hij ons dat hij in zijn onderbroek achter het stuur zat, en even later dat hij al half in smoking was!!! Maar ondanks dit humoristisch kantje bleven de spanning en ergernis natuurlijk bestaan, al was de stress voor mij als niet-rijder natuurlijk minder dan voor onze chauffeur. Plots bleek N.s gsm uitgeschakeld en we vermoedden dus dat hij aangekomen was en zijn plaats op het podium had ingenomen. Maar toen we uiteindelijk arriveerden uiteraard veel te laat, het concert was ondanks het uitstel al een kwartier bezig bleek zijn stoel nog onbezet !!?? (gelukkig ontbraken ook nog andere orkestleden ). Na pas een half uur kwam concertmeester N. discreet het podium op. Achteraf snapten we waarom hij nog NA ons aangekomen was: onze chauffeur had op een bepaald ogenblik een gaatje gezien om de ring te verlaten; met ware doodsverachting, een flinke dosis geluk en feeling, talloze omwegen en zijn gps was het hem gelukt om N. onderweg te passeren! Ik moet eerlijk toegeven dat ik, als ik zelf had moeten rijden, de spanning niet had aangekund en bij de eerste gelegenheid rechtsomkeert had gemaakt: dan maar geen Mattheüspassie! Maar gelukkig konden we nu toch nog het grootste deel beleven van Bachs meesterwerk, schitterend uitgevoerd door twee koren, twee orkesten en prachtige solisten. De akoestiek is adembenemend, niet verwonderlijk als je weet dat deze concertruimte speciaal gebouwd is om precies die Mattheüspassie in optimale condities te kunnen uitvoeren. Ondanks onze wat ongemakkelijke stoelen hebben we nog drie uur volop kunnen genieten. Een ware troost voor de drie verschrikkelijke uren die eraan vooraf waren gegaan. En onze terugreis? Minder dan een uur!
TOE(kom)MAATJE. Zoals gezegd, is deze concertzaal van het Lemmens speciaal ontworpen voor Bachs Mattheüspassie. Probeer u even voor te stellen: dirigent beneden in het midden, links resp. rechts van hem de twee podia met elk een orkest, een koor en een of meer solisten, en vóór en achter hem de rijen zetels voor het beneden-publiek. Die opstelling bood vanaf onze plaats (boven) een grappig effect telkens als de dirigent de beide orkesten en/of koren tegelijk moest leiden: hij kon zich moeilijk tot één van beide podia keren (dus met de rug naar het andere!), keek dus recht vooruit en zo stond hij in feite naar die helft van het publiek te zwieren!!
Je hoefde geen helderziende te zijn om te voorspellen dat deze man voor zijn afschuwelijke misdaden de zwaarste straf zou krijgen: hij zal tot aan zijn dood in de gevangenis blijven. En dat is maar goed ook. Heel wat mensen vinden die vrijheidsberoving zelfs nog veel te licht, en zouden hem met alle plezier persoonlijk hebben gelyncht, met messen bewerkt en/of op andere wijzen gefolterd. Ik ben het niet eens met die reacties maar kan ze van één kant wel begrijpen en heb het zelf ook moeilijk met de gedachte dat de uitgesproken straf eigenlijk niet in verhouding staat tot de vreselijke wandaden waaraan Fritzl zich gedurende zo veel jaren schuldig heeft gemaakt.Maar geen enkele straf, hoe zwaar ook, kan het leed van zijn slachtoffers goedmaken. Stel bv. dat we zoals in de middeleeuwen opnieuw lynchpartijen, brandstapels of andere wraakoefeningen zouden toelaten, dan verloochenen we de basisprincipes van onze democratische rechtsstaat. Is een democratie dan zo ideaal?, neen! Winston Churchill zei ooit: Democratie is een slechte vorm van samenleving, maar hij voegde eraan toe: alle andere vormen zijn nog slechter. En ten slotte nog dit: volgens psychologen en psychiaters is het statistisch bijna zeker dat ook een of meer van de Fritzl-slachtoffers zelf vroeg of laat op hun beurt potentiële criminelen worden (Fritzl werd trouwens als kind ookmisbruikt ); ik huiver bij de gedachte dat zij, na alles wat ze al hebben meegemaakt, ook nog eens (levenslang?) opgesloten moeten worden om de maatschappij tegen hen te beschermen. Maar ik geloof niet dat ik ze ook nog zou willen lynchen
Vindt u dat Fritzl het recht heeft onherkenbaar te blijven?, met die vraag nodigde GVA van 17.3 haar lezers uit, te antwoorden met ja of nee. Ik vond die vraag al direct verkeerd gesteld: onherkenbaar blijven?, die onherkenbaarheid bestond al lang niet meer: de hele wereld wist al weken lang hoe de man eruitzag. Maar kom, de vraag verwees natuurlijk naar de blauwe ordner (klasseur) waarachter Fritzl zich verborg om zijn anonimiteit (!!) te bewaren. Je hoefde geen helderziendete zijn om te voorspellen dat de grote meerderheid neen zou stemmen: het werd 88%. Toch zat ik zelf bij de 12% ja-stemmers. Ik vond namelijk dat als deze moordenaar, verkrachter, beul, psychopaat, zich ook nog eens wilde tonen als een volslagen belachelijke naïeveling, hij daartoe het recht moest hebben.
TOE(kom)MAATJE. In mijn blog van 12.3 toonde ik twee fotos van schilderijen die computeroma maakte, geïnspireerd op het wereldberoemde Carnaval van Venetië. Hieronder nog twee stuks uit de collectie. N.B. Bij het tweede schilderij heb ik wel even goed moeten kijken (maar dat vind ik juist zo boeiend!) voordat ik zag dat het een kus voorstelde.
(zie ook mijn blog van 17.2) 7 maart 2009 zal in mijn geheugen gegrift blijven als een leuke maar hectische dag. Een onzer kleinzoons (J., 18jr), had zon 200 deelnemers (waaronder een flink stuk van mijn familie ) gemotiveerd (zeg maar opgevorderd ) om artistieke en/of organisatorische medewerking te verlenen aan Regenboogrock, zijnde een grootscheepse benefiethappening (details op www.regenboogrock.be ). Op verschillende podia van het College in Sint-Niklaas traden tussen 13 uur en s avonds laat muzikanten, acteurs en dansers op. Onze J. liep van hot naar her: hij wou per se zelf overal het verloop van de verschillende programmas in de gaten houden, maar stond ook zelf voortdurend wel ergens op een of ander podium te musiceren, toneel te spelen of in te leiden (hij volgt aan de academie zowel muziek als woordkunst) Eigen familie inschakelen was niet zo moeilijk: opa (liefhebber jazzpianist), zijn pa (beroepsviolist) en twee van zijn neven (hoorn en drums) zouden samen met hemzelf (saxofoon/klarinet) op het Cool & Classic-podium als familiaal jazz ensemble een uurtje vullen; een grotere prestatie echter vond ik dat hij ook nog twee bigbands (waarvan hij zelf spelend lid is) op het podium wist te krijgen en bovendien zelf een éénmalig jazz-orkest met een15-tal muzikale vrienden bijeen had gekregen en dirigeerde. Ik ben natuurlijk wel trots op zon talentvolle kleinzoon; maar juist zijn jeugdige overmoed zal hem allicht nog wel eens parten spelen. Hopelijk ziet hij dan wel in dat niet alles vanzelf gaat Dat was trouwens al het geval op deze happening, toen hij vaststelde dat hij zijn klarinet thuis had laten liggen en dus hals-over-kop iemand moest zoeken om het ding op te halen. Overigens mag Opa hem niet teveel verwijten want twintig minuten vóórdat ons familiaal jazz-ensemble moest optreden, merkte ik tot mijn schrik dat ik een partituur vergeten was; dus rap heen en weer naar huis gereden en nog net op tijd terug om hijgend het podium op te klauteren. Uiteraard wou ik zo weinig mogelijk van deze dag missen en liep dus voortdurend van het ene programma(onderdeel) naar het andere, en hield het rond 22 uur doodmoe voor bekeken.
Hieronder een foto (uit GVA van 10.3) van een J.s Big Bands, en onder dat knipsel een stukje uit mijn pianopartij van Take Five, een van de nummers van ons familiaal jazz ensemble.
De Fortis-commissie werkt nog saaier dan was voorspeld, maar gelukkig voor de kranten en andere media was er gisteren de dodelijke schietpartij op een Duitse school. Weeral echte sensatie, heerlijk heerlijk! De krokodillentranen dropen van het TV-scherm en de voorpaginas van de kranten. Het ergste voor de media zou zijn dat zulke dramas zich nooit meer zouden voordoen, maar ook het omgekeerde (elke dag zon drama) zou niet leuk zijn: dan wordt het net zo vervelend als de Fortis-saga en is de lol er af. Neen, het mooiste is zoals nu: zo af en toe een tragedie Maar even ernstig: zouden de getroffen families echt zo getroost zijn met die zwaar overdreven media-belangstelling? Ik denk dat zij meer hebben aan de echte troost die ze krijgen van professionele slachtofferhelpers.
TOE(kom)MAATJE. Mijn volgende komma, wat lichter van toon, ligt klaar voor een van de komende dagen en beschrijft een hectische dag die ik vorige week met mijn familie heb beleefd. En hieronder ter afwisseling twee fotos uit een hele reeks recente schilderijen van oma, volgens weeral een nieuwe techniek en waarvoor ze zich inspireerde op het beroemde Carnaval van Venetië.
Kamperen aan de schoolpoort: eindelijk schot in de zaak?
Een jaar geleden (15.2.08 en 3.3.08) luchtte ik mijn hart over het onmenselijke en discriminerende schoolkamperen tijdens de inschrijvingsperioden. Ik schreef o.m.: alles is beter dan kamperen, desnoods via een soort loterij, das alvast comfortabeler dan kamperen. Een jaar later (26.2.09) schrijft journalist Lex Moolenaar in GVA bijna letterlijk hetzelfde: alles is beter dan dit, desnoods moeten de inschrijvingen maar worden bepaald via lottrekking Een jaar geleden besefte ookonderwijsminister Van den Broecke dat er iets moest gebeuren maar er gebeurde niets: de huidige inschrijvingsperiode wordt opnieuw gekenmerkt door allerlei kampeerdramas aan heel wat schoolpoorten. MIJN BASIS-IDEE zou zijn: elke aanvraag binnen een bepaalde periode wordt genoteerd (volgorde zonder belang!!); zijn er meer aanvragen dan beschikbare plaatsen, dan worden ze (bv. via een puntensysteem?) gerangschikt volgens bepaalde objectieve criteria, vast te leggen door onderwijsdeskundigen (afstand huis/school?, reeds andere kinderen van hetzelfde gezin in die school?, enz. enz.; het is niet aan mij om criteria vast te leggen). Bij eventuele ex-aequos kan men dan het lot laten beslissen. Conclusie: eindelijk eerlijke kansen voor iedereen. Of ben ik te naïef?
TOE(kom)MAATJES. 1) foto van oma, tijdens een van onze zondagse wandelingen, georganiseerd door aangesloten wandelclubs.
2) op elke wandeling zijn er onderweg steeds comfortabele stopplaatsen met cafetaria. Daar liggen altijd duidelijke prijslijsten; nou ja, duidelijk op deze prijslijst ontbraken ... de prijzen!
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
