WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
28-03-2009
Getroost File-leed
Onze zoon N., oud-student van het Lemmensinstituut en daar nu zelf docent, had ons 2 vrijkaarten bezorgd voor de Mattheüspassie van Bach, die vorige donderdag 26.3 zou worden uitgevoerd in de schitterende concertzaal van het instituut. Hij zei wel dat de plaatsen in het betreffende vak vrij ongemakkelijk zaten en we dus best een kussen zouden meebrengen Enkele dagen later stuurde hij een nieuwe mail: hou rekening met de namiddag- en avondfiles rond Brussel; reken op minstens 2 uur reistijd (normaal minder dan 1 uur). Nu heb ik sowieso al een hekel aan autorijden (als enige goede chauffeur de weg te moeten delen met al die slechte rijders u kent dat gevoel?! ) en bij die laatste onheilsboodschap van mijn nageslacht dacht ik: voor mij hoeft het niet meer! Maar dan dook een reddende engel op: een koppel in de buurt, bevriend met N., had eveneens vrijkaarten en bood ons vriendelijk aan om met hen mee te rijden. Een sympathieke geste die ons over de streep trok. En zo startten we om 16.45 uur voor een trip van Sint-Niklaas naar Leuven; het concert zou beginnen om 19 uur. Rond 18.45 uur waren we nog niet verder dan de Brusselse ring, waar we afwisselend stilstonden of stapvoets reden. In het beste geval zouden we dus pas lang na het begin van het concert aankomen. Plots gsmde N. ons dat ook hij vastzat op dezelfde ring, al was hij een uur vóór ons vertrokken (de muzikanten moeten uiteraard lang vóór het publiek aanwezig zijn). Maar hij had intussen vernomen dat het concert al met een half uur was uitgesteld want zelfs enkele solisten zaten vast in de files! N. nam het dan ook nogal filosofisch op en maakte van de nood een deugd: bij elke gedwongen stop verwisselde hij om wat tijd te winnen een van zijn gewone kledingstukken voor het equivalent onderdeel uit zijn chique zwart concertuniform. Op zeker moment meldde hij ons dat hij in zijn onderbroek achter het stuur zat, en even later dat hij al half in smoking was!!! Maar ondanks dit humoristisch kantje bleven de spanning en ergernis natuurlijk bestaan, al was de stress voor mij als niet-rijder natuurlijk minder dan voor onze chauffeur. Plots bleek N.s gsm uitgeschakeld en we vermoedden dus dat hij aangekomen was en zijn plaats op het podium had ingenomen. Maar toen we uiteindelijk arriveerden uiteraard veel te laat, het concert was ondanks het uitstel al een kwartier bezig bleek zijn stoel nog onbezet !!?? (gelukkig ontbraken ook nog andere orkestleden ). Na pas een half uur kwam concertmeester N. discreet het podium op. Achteraf snapten we waarom hij nog NA ons aangekomen was: onze chauffeur had op een bepaald ogenblik een gaatje gezien om de ring te verlaten; met ware doodsverachting, een flinke dosis geluk en feeling, talloze omwegen en zijn gps was het hem gelukt om N. onderweg te passeren! Ik moet eerlijk toegeven dat ik, als ik zelf had moeten rijden, de spanning niet had aangekund en bij de eerste gelegenheid rechtsomkeert had gemaakt: dan maar geen Mattheüspassie! Maar gelukkig konden we nu toch nog het grootste deel beleven van Bachs meesterwerk, schitterend uitgevoerd door twee koren, twee orkesten en prachtige solisten. De akoestiek is adembenemend, niet verwonderlijk als je weet dat deze concertruimte speciaal gebouwd is om precies die Mattheüspassie in optimale condities te kunnen uitvoeren. Ondanks onze wat ongemakkelijke stoelen hebben we nog drie uur volop kunnen genieten. Een ware troost voor de drie verschrikkelijke uren die eraan vooraf waren gegaan. En onze terugreis? Minder dan een uur!
TOE(kom)MAATJE. Zoals gezegd, is deze concertzaal van het Lemmens speciaal ontworpen voor Bachs Mattheüspassie. Probeer u even voor te stellen: dirigent beneden in het midden, links resp. rechts van hem de twee podia met elk een orkest, een koor en een of meer solisten, en vóór en achter hem de rijen zetels voor het beneden-publiek. Die opstelling bood vanaf onze plaats (boven) een grappig effect telkens als de dirigent de beide orkesten en/of koren tegelijk moest leiden: hij kon zich moeilijk tot één van beide podia keren (dus met de rug naar het andere!), keek dus recht vooruit en zo stond hij in feite naar die helft van het publiek te zwieren!!
Reacties op bericht (2)
30-03-2009
oeps
Bij het bekijken van mijn razendsnel geschreven reactie besef ik dat je misschien denkt dat ik omwille van die foto de krant nu een frut blad vind
Nee hoor, ik bedoel .... sinds de lay out gewijzigd is heb ik de indruk dat er ....euh..... ik kan er mijn vinger niet op leggen ... iets mis is met mijn krant.
Enfin, ge verstaat wel wat ik bedoel hé!
Groetjes,
30-03-2009 om 16:52
geschreven door bojako
..
Ik zie er tegenwoordig ook zo tegen op om ergens naartoe te rijden, gewoon wegens die files. Wij gaan eens graag naar het winkelcentrum van Sint Niklaas, maar in ons achterhoofd denken we dan al aan de file vanaf Kruibeke, gelukkig kunnen we er meestal nog af en via Temse naar huis rijden.
Vroeger gingen we in de winter naar zee - familiebezoekjes - maar zelfs in de winter is het nu niet te doen. In de week zijn er de vreselijke twee rijen camions en 's zondags, de zondag rijders. Nichtje vroeg gisteren om binnenkort even op de koffie te komen om haar nieuw huis te bewonderen en ik zie al tegen de rit op.
Baai de wee : heel mooie foto van je jonge familie in de Frut Komma! Bibieke heeft het weer gezien hé. Vind jij ook niet dat de krant meer en meer op een sensatieblad begint te lijken of ben ik het alleen? Ik kan al evengoed een Story of een Dag Allemaal kopen vind ik.
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
