WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
27-06-2007
Computeroma: allen daarheen!
(hiernaast een door mijn schat beschilderd kussen; want oma tekent niet alleen met computermuis, computerpen of schminkgerei maar ook met textielverf)
Ik heb, met steun van sommigen van onze (klein)kinderen, mijn kunstzinnig aangelegde wederhelft eindelijk zo ver gekregen dat ze een eigen blog (in de categorie Kunst) heeft gecreëerd, waarop haar computertekeningen en fotos van haar schilderijen beter tot hun recht kunnen komen, en niet meer slechts als randversiering van mijn kommaneuker-blog moeten dienen.
Ga dus eens kijken op http://blog.seniorennet.be/computeroma/ . En wees gerust: zo overdreven uitgebreid als opas komma-blabla (soms?) is, zo weinig tekst hoeft u te vrezen op omas blog. Vaak zal ze zelfs geen titel van haar werken vermelden. Die tegenstelling tussen onze twee blogs is trouwens maar goed ook: ik moet er niet aan denken dat ik me aan de beeldende kunst zou wagen en zij zich aan het schrijven zou zetten: het zou een dubbele ramp worden en dat willen we onze bezoekers niet aandoen.
TOE(kom)MAATJE.Hoofdpunt uit het VRT-radionieuws van vanmorgen: De Koning heeft vannacht goed geslapen.
Hiernaast een krantenknipsel uit 1980; Kommaneuker zit ergens onherkenbaar achteraan
In 1979 kwamen vier piepjonge gasten (ik was toen al iets minder piep) mij vragen om als pianist toe te treden tot een groot Jazz-orkest in oprichting. Ik had namelijk al enige ervaring met big bands, maar die waren intussen ter ziele gegaan (of dat mijn schuld was, laat ik maar in het midden). Ik wou me niet onmiddellijk engageren maar beloofde bij wijze van proef enkele repetities mee te draaien alvorens definitief te beslissen.
Welnu, die enkele repetities werden er stilzwijgend en ongemerkt meer dan duizend en zo was het gisteren na een proeftijd van 28 jaar mijn laatste repetitie. Je zou dus eigenlijk kunnen zeggen dat ik gisteren na zééééér rijp beraad heb beslist om toch maar niet tot de Big Band toe te treden! Dat zou trouwens niet kunnen want van de oorspronkelijke Big bezetting van zon 20 man is al jaren geen sprake meer: door allerlei oorzaken haakten er meer muzikanten af dan er bijkwamen en moest het concept Big Band op den duur worden herbekeken, ook de naam onderging een logische amputatie: de Big werd geslacht en we heetten voortaan Bluebirds Band.Het resultaat was een combo-achtige groep van meestal 6 à 8 man, met aangepaste arrangementen.
Dat alles klinkt misschien triester dan het werkelijk was: ondanks het ontbreken van openbare optredens bleef het enthousiasme van de overgebleven muzikanten voor de wekelijkse repetities overeind: ook zonder publiek is het samen musiceren (of dat nu klassieke kamermuziek of jazz is) steeds weer een hartverwarmende belevenis.
En zo heb ik dan gisteren afscheid genomen van een van mijn hobbys. Mijn leeftijd speelde daarbij uiteraard een rol, want al vind ik mezelf nog niet echt stok, ik ben toch ook allang niet meer piep. Mijn afscheidspijn werd wel verzacht door een prachtig afscheidscadeau dat ik van mijn vrienden mocht ontvangen maar ik zou nog liever weten dat mijn opvolging verzekerd was, en dat blijkt geen sinecure. En zonder pianist(e) ziet de toekomst van onze band er somber uit. Ik hoop dus uit de grond van mijn hart dat we tegen het nieuwe seizoen (september) iemand vinden die aan het gewenste profiel beantwoordt.
TOE(kom)MAATJE. Vanmorgen weer eens genoten van typische VRT-journalistiek. Radionieuws 9 uur: 1) bij de opsomming van de hoofdpunten: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen. 2) eerste afzonderlijk punt: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen 3) een geïnterviewde hoge pief van de politie: klopt, wij hebben een instrument om tachograaffraude op te sporen 4) vraag van interviewster: betekent dat dus dat de politie voortaan tachograaffraude kan opsporen? 5) politie-pief: inderdaad. 6) herhaling van de hoofdpunten: de politie heeft een instrument om tachograaffraude op te sporen. (Zelfs voor mijn slecht geheugen is dit van het goede teveel. Of ben ik nu een echte kommaneuker, d.w.z. een muggenzifter?)
(hiernaast: de -op maat uitgehouwen!- graven van Montmajour; zie ook het fotootje bij mijn vorige blog)
Jacques Tati en Provence
In mijn vorige blog had ik het over de driedaagse reünie, na 55 jaar!, van elf nog levende klasgenoten-met-partners, reünie die we vorige week hielden in de Provence (Zuid- Frankrijk).
Bij ons bezoek aan de eeuwenoude Abbaye de Montmajour (Arles) kreeg het opperhoofd van onze groep aan de kassa een strook met genummerde toegangsbiljetten, die hij onder ons individueel verdeelde. Elk biljet bevatte een afscheurstrookje met hetzelfde nummer als het biljet zelf. Althans: dat was de bedoeling, want plotseling riep iemand: Ik heb een ticket met nummer 38 maar met een strookje nr. 39.
Lichte paniek: ook bij de anderen bleken kaart en strookje telkens met één nummer te verschillen. Onze vertegenwoordiger had in zijn verstrooidheid (op onze leeftijd lopen sommige dingen niet steeds op wieltjes ) de hele reeks toegangskaartjes telkens op de verkeerde plaats afgescheurd. Dus volgde een kwartier van heen-en-weer-geroep, zo van: wie heeft nummer 25, ik heb 26!, en ik heb 37 en 36, enz. enz., waarbij bovendien meestal niet duidelijk was of die roepers nu eerst hun kaartnummer dan wel het controlenummer afriepen.
Kortom: een kwartier lang een complete chaos, die deed denken aan de film Monsieur Hulot en vacances van Jacques Tati. Intussen lagen we natuurlijk dubbel van het lachen (bij sommigen ging dat trouwens vanzelf: zij liepen al jààààren krom, maar dat terzijde).
Maar goed, uiteindelijk trokken we naar de ingang, ieder gewapend met toegangskaartje en (bijpassend!) controlestrookje. Maar wie schetst onze verbazing dat we zomaar binnen konden stappen zonder dat er ook maar iemand was om ons te controleren!! En dat na al die moeite die we gedaan hadden! En dus overwogen we om bij de receptie een controleur te EISEN; dat idee werd afgewezen maar we spraken af dat we niet zouden vertrekken zonder alle hoeken van de abdij doorzocht te hebben op zoek naar een kaartjesknipper. Enkelen van ons klommen zelfs tot de bovenste regionen van de ruïne (zie foto vorige blog) maar ook daar was geen controleur te bekennen.En als er ons geen feestelijk Provençaals avondmaal te wachten had gestaan, zouden we nu nog op jacht geweest zijn Of misschien hebben we de graven niet grondig genoeg onderzocht?
TOE(kom)MAATJE. Wielrennen wordt weer interessant: de kans om te winnen is immers opnieuw voor iedereen gelijk, nu wel vaststaat dat iedere wielrenner onder de dope zit:! (om misverstanden te voorkomen: deze zin is ironisch bedoeld; zolang doping niet grondig uit de wielrennerij is verdwenen, interesseert die sport mij geen barst)
(foto hiernaast: twee van mijn vroegere klasgenoten en mevrouw kommaneuker kijken na een klim van 125 treden neer op de tombes de Montmajour bij Arles in de Provence)
Ik ga terug naar juli 1952. Mijn laatste jaar middelbaar (retorica) op het Sint-Michielscollege in Brasschaat, geleid door de paters Norbertijnen van Averbode, zat er op; idem voor de overige klasgenoten. We zwermden uit over de verschillende windstreken van Vlaanderen en zouden elkaar misschien voor altijd uit het oog verloren zijn indien een viertal ondernemende vrienden van de klas geen initiatief hadden genomen om enkele jaren later een eerste reünie te organiseren. Het werd een geslaagd etentje in een taverne op de Antwerpse Frankrijklei en het initiatief werd nadien nog meerdere keren herhaald, zij het soms met enkele jaren ertussen en met de nodige afwisseling wat de formule betreft. Na zekere tijd werden ook de partners bij de reünie betrokken en ook dat bleek een goeie gok.
Tijdens een van onze bijeenkomsten eind jaren 90 groeide het idee om in 2002 (50 jaar na ons college-afscheid!) iets bijzonders te organiseren. Nu moet ik weer even terug naar 1952. Hoewel onze klas bij de paters van het college een nogal kwalijke reputatie genoot we gaven b.v. een verboden satirisch krantje uit waarin vooral de leraren het moesten ontgelden kwamen er tot ieders verbazing niet minder dan zeven priesterkandidaten uit voort, waarvan er uiteindelijk vijf ook effectief priester zijn geworden! Een gelukkig toeval wilde dat een van de vier oorspronkelijke initiatiefnemers sinds 1992 abt was van een (Norbertijner-!)abdij in Frigolet (bij Avignon in de Provence) en op zijn voorstel besloten we om ons gouden jubileum in 2002 aldaar te vieren (naast de abdij ligt een hotel met een uitstekende accommodatie); dankzij het creatief organisatietalent van ons kwartet werd het een geslaagd driedaags verblijf, rijkelijk gevuld met diverse wandel-, culturele en gastronomische activiteiten.
Die jubileum-reünie werd zon succes dat afgesproken werd om ook in 2007 weer voor enkele dagen naar Frigolet te trekken. En zo beleefden we vorige week opnieuw drie warme, zonnige dagen in het Franse Zuiden met diverse mooie en interessante activiteiten. Iemand noemde onze groep gemakshalve de Frigoleters (met de nadruk op eters, want wie belang hechtte aan de culinaire component, kwam ruimschoots aan zijn trekken)
Helaas is het aantal deelnemers in 55 jaar onvermijdelijk wat geslonken: zo moesten we b.v. nog maar enkele weken geleden voor de achtste keer afscheid nemen van een klasgenoot van toen. Dat er van de nog levende vrienden toch nog elf (plus hun evt. partners) aan deze korte vakantie konden deelnemen, mag gelet op de afstand en andere persoonlijke situaties toch een succes genoemd worden.
Misschien kom ik in de volgende komma(s) nog terug op enkele details en plezante anekdotes (Jacques Tati was soms niet ver af ) die deze driedaagse reis een extra dimensie gaven.
TOE(kom)MAATJE. Uit een In Memoriam in Gazet van Antwerpen van gisteren 16.6, gewijd aan een ex-brandweercommandant: een hersentumor velde deze pompier in hart en nieren De man mag dan nog zo begaan zijn geweest met zijn job, ik zou de zin toch anders geschreven hebben; nu paste hij in het genre van eindelijk had zij haar chronische hoofdpijn onder de knie
Tweeling-dilemma. De kranten: een moeder eist van de vader alimentatie voor hun kind (aldus een bericht in mijn krant). Probleem: wie is de vader? Gelet op het DNA-profiel van het kind zijn er ondubbelzinnig twee mogelijke kandidaten, die echter de schuld op elkaar afschuiven en ze hebben daarvoor ijzersterke argumenten. De eeneiige tweelingbroers (met identiek DNA) erkennen beiden hun betrekkingen met de moeder. Het enige onderscheid tussen beiden zijn hun vingerafdrukken maar die brengen uiteraard geen duidelijkheid. En de broers zelf weten natuurlijk ook niet wie van de twee de vader is! Elk van hen kan dus te goeder trouw het vaderschap blijven ontkennen. Zolang dus geen van beiden bereid is de schuld op zich te nemen, staat de moeder machteloos in haar gevecht om alimentatie. Als leek zou je nog denken: laat de bevoegde rechter elk van de twee veroordelen tot de helft, maar dat is juridisch ondenkbaar want een van de twee is met zekerheid onschuldig. Tijdens een van de vele bezoekjes van onze eigen eeneiige tweelingkleindochters (14 jaar, foto) hadden we het met hen over bovenstaand dilemma. Het was opvallend hoe spontaan en ontspannen het gesprek verliep. Zon onderwerp tussen opa/oma en hun kleindochters zou vroeger ondenkbaar geweest zijn. Ik moest ook ineens denken aan een passage uit het boek De Eeuw van mijn Vader, dat ik momenteel aan het lezen ben en waarin auteur Geert Mak beschrijft hoe een gereformeerde arts in het jaar stillekes de huwelijksdaad omschreef als het mannelijk orgaan om het zaad naar buiten te brengen in verbinding stellen met het vrouwelijk bestanddeel !!Mak zegt dat seksualiteit in bepaalde kringen zover werd weggestopt dat er zelfs geen gebruikstaal voor bestond. (Inderdaad, het woord neuken is pas later ontstaan, komma)
TOE(kom)MAATJE.Bij dit ongeval vielen er geen doden , gelukkig wel enkele zwaargewonden (aldus een bericht, zoals het klonk uit de mond van een niet al te snuggere VRT-radiojournalist; de komma in die zin zal wel achter en niet vóór gelukkig gestaan hebben: geen doden gelukkig , wel )
(hiernaast: oma bij een van haar computercreaties) Ik heb altijd een hekel gehad aan alles wat met ongezonde sensatie te maken heeft.Toen de Nederlandse TV-zender BNN met veel bombarie aankondigde dat een doodzieke patiënte onder het oog van de cameras haar nier zou verloten (want daar kwam het op neer) onder drie kandidaat-ontvangers, vond ik dat zoals velen, gelukkig! een walgelijk idee. Onze eigen zoon heeft zelf een half jaar moeten wachten tot knappe specialisten na uitgebreide testen eindelijk een donor hadden gevonden om hem een nieuw hoornvlies te bezorgen; ik kan dus met enig recht stellen dat het spelen met vitale menselijke organen niet thuis hoort in een TV-show. Kortom: ik heb dus uiteraard niet gekeken naar dit sensatie-programma.
s Anderendaags ben ik echter bijgedraaid, toen ik de ware bedoelingen vernam van het spektakel, dat bijna volledig nep, fake, vals was: het enige echte was, dat de drie kandidaat-ontvangers weliswaar echte nierpatiënten waren maar voor de rest hadden zij bewust aan het complot meegewerkt. De donor was geen donor maar een actrice die deed alsof.De bedoeling van de programmamakers was: de kijkers wakker schudden voor het grote probleem van het donorentekort, en dat doel werd in eerste instantie alvast bereikt: nog vóórdat het nepkarakter van de show werd onthuld, hadden zich duizenden kandidaat-donoren gemeld. Bravo dus voor BNN!!
Maar wat ik in deze hele zaak zo jammer vind, is het feit dat er een amusementsshow voor nodig is om een breed en op sensatie belust publiek te lokken voor een op zichzelf prachtig en nobel doel. Anders gezegd: SOMS heiligt het (goede) doel de (slechte) middelen.
TOE(kom)MAATJE. Zoals iedere andere Belg die niet uitdrukkelijk weigert, ben ik zelf ook bewust kandidaat-donor, al was het maar uit respect voor die anonieme donor met wiens hoornvlies onze zoon nu al jaren rondloopt. Al twijfel ik eraan of ze ooit nog iets kunnen doen met mijn organen: ik vrees dat de houdbaarheidsdatum van mijn wisselstukken allang voorbij is
(hiernaast tante germaine, getekend op computer, naar een oude foto uit het familie-album)
Volgens sommigen kan ik af en toe wel eens een leuk stukje schrijven. Ik hoop maar dat het waar is, want buiten dat eventuele schrijftalent (?) heb ik maar weinig andere (of geen?) kwaliteiten.
Laat mij geen spijker in een muur slaan want dan is de muur om zeep. Een deksel van een pot losmaken, het mislukt gegarandeerd: ofwel trek ik terwijl ik had moeten draaien, ofwel draai ik in plaats van te trekken. Ik kan nog steeds niet zonder hulp de elektrische piano van mijn salon-orkestje aan- of loskoppelen, hoewel ik er al vijfentwintig jaar op speel.
Klusjes uitvoeren bij mijn kinderen?, forget it: als ik het nog maar suggereer (wat ik dus al jaren niet meer doe), krijg ik steevast als bezwerend antwoord: A.u.b. pa, blijf er af!. Ik heb uren lang geprobeerd mijn huisthermostaat naar zomerregime om te schakelen; volgens de handleiding is dat een fluitje van een cent, jawadde, niet voor kommaneuker dus: het ding is nu compleet tilt geslagen en mijn alles kunnende en wetende schoonzoon zal ons moeten depanneren.
Vraag me niet om een ei te bakken: het ei breken op de rand van de pan zal nog wel gaan, maar veel kans dat ik de inhoud naast i.p.v. in de pan laat vallen (echt al eens gebeurd!). Ik zou mijn blogs nooit hebben kunnen schrijven als mijn zoon (IJzerwinkel) niet had gezorgd voor de passende infrastructuur.
Enfin, ik kan zo nog wel een tijdje voortgaan.Kortom, als er ooit een prijs voor de grootste kluns wordt uitgeloofd, dan zal ik heel beslist mijn kandidatuur stellen. Alleen acht ik mijn kans op succes erg klein: niet omdat ik geen kluns zou zijn (het tegendeel is wel duidelijk) maar omdat ik er zeker van ben dat ik het aanmeldingsformulier wel verkeerd zal invullen waardoor mijn kandidatuur ongeldig wordt
TOE(kom)MAATJE (gepikt uit: Taalpost): De 15-jarige Nikki Allers uit Haelen heeft de prijs gewonnen voor het beste smoes-sms'je: "B&iw! srry dak 2L8 b&: b& mt mn nwe gbrde trui Rgns 8ter blyvn Hkn: mst ds 1st nr Oma, om 'm te ltn mkn!" Bron: Stichting 4 D Nwe Taal, http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?1998-670 (kan iemand mij zeggen wat dat jw! betekent?, de rest heb ik met enige moeite kunnen ontcijferen; kommaneuker)
Hiernaast: dezelfde tweeling als in vorige blog, maar dan zon 13 jaar later, tijdens een kei coole verkleedpartij
Dankzij mijn zuinig surfgedrag betaalde ik voor mijn Internet-verbindingen (ADSL Time-formule) niet meer dan zon 6 à 10 euro per maand. Maar sinds mijn dierbare wederhelft de geneugten van het Internet heeft ontdekt, vrees ik het ergste voor mijn volgende factuur Zij correspondeert met de (klein)kinderen dat de stukken er af vliegen en begint nu ook al te surfen. Als ik denkend aan mijn portemonnee - haar heel voorzichtig en discreet probeer te bewegen tot een zekere matiging, krijg ik de wind van voren: och, jij kommaneuker!!
Maar ik blijf toch maar in de buurt als ze on line is, en dat werkt dan weer op haar zenuwen. Anderzijds is ze dan wel weer zo lief en sportief om op te biechten dat ze soms van mijn afwezigheid profiteert om er nog eens in alle rust in te vliegen (zie voetnoot *), daarin nota bene aangemoedigd door onze jongste zoon! Zo was die enkele dagen geleden even bij ons; ik moest weg en had nog maar net mijn hielen gelicht of hij zei: Allez kom, ma (! ), pa is er nu toch niet, ga nog eens on line! enz. enz.
Om kort te gaan: ik vrees dat ik toch eens bij Belgacom moet informeren naar een ander abonnement, dat beter aangepast is aan onze toegenomen behoeften.
(*) ze kon het trouwens moeilijk verbergen, de schat: ik zag een aantal uitgeprinte info-bladzijden liggen over de Elisabethwedstrijd en hoefde niet lang na te denken om te weten hoe lang de schuldige daarvoor on line bezig geweest was.
TOE(kom)MAATJE. Kardinaal Van Roey zaliger stond er om bekend dat hij bij het spreken nogal eens letters verwisselde; toen hij tijdens een etentje geen bordje had gekregen om de schillen van zijn appel op te leggen, vroeg hij aan zijn buurvrouw: mag ik mijn billen op uw schortje leggen? Maar mijn Chris lijdt aan hetzelfde (soms grappige) euvel; tijdens een gesprek over huidziekten had ze het over de gevaren van te lang in de zon te zitten: ze wou zeggen dat je daar een melanoom van kan krijgen maar ze zei melomaan (en das natuurlijk héél wat anders!)
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
