WIE ZIJN WIJ? Mijn vrouw en ik zijn twee “oudere” senioren met een jong hart, vier kinderen en dertien kleinkinderen. We zijn beiden lid van een tafeltennis- en een wandelclub, genieten van klassieke muziek en moderne kunst. Ik speel af en toe piano in een nostalgisch salonorkestje, lees en praat graag over het heelal en ben sterk geïnteresseerd in veel aspecten van de Nederlandse taal en verkeers(on)veiligheid. Verder ben ik sinds 1995 bestuurslid van een zogenaamd "OKRA-trefpunt", een lokale afdeling van de grootste seniorenbeweging in ons land Vrouwlief schildert en tekent niet alleen, maar is ook een creatieve kokkin, houdt van bloemen en onderhoudt de tuin, naait graag en maakte vroeger avontuurlijke exploratiereizen naar Nepal, India, Mongolië, Atlasgebergte, … (is daar op mijn aandringen in 2005 mee gestopt). Ze leest snel en veel en houdt van Franse films.
oma tussen haar verfjes, kwastjes, papier, doek, javel enz.
Sommigen noemen me een kommaneuker (muggenzifter). Of ik die bijnaam verdien, moeten mijn bezoekers maar beoordelen. Op dit blog wordt in elk geval niet geneukt, misschien wel geluld (voor het eerste bestaan andere wipsites, pardon, websites). Op dit blog schrijf ik zowel persoonlijke “dagboek-notities” als commentaren, ernstig of luchtig, op uiteenlopende onderwerpen. De afbeeldingen zijn – tenzij anders vermeld – meestal geschilderd of op computer getekend door mijn echtgenote, waarbij haar 12 jaar academie-opleiding en workshops goed van pas komen. Tot eind 2008 toonde ze haar creaties trouwens op een eigen blog: http://blog.seniorennet.be/computeroma maar ze ziet meer in één gezamenlijk blog voor ons beiden.
29-02-2012
Groen licht voor voetgangers kan (nog) korter!
Senioren, gehandicapten, mensen met kinderen en gewone voetgangers klagen vaak over een te korte groenfase bij zebrapaden: voordat je aan de overkant bent, springt het licht alweer op rood. Ik zou zeggen So What?, Nou én? Die klacht berust nl. op een verkeerde interpretatie van het verkeersreglement. Een voetganger mag op elk moment van de groenfase aan zijn oversteek beginnen (eigenlijk logisch!). Of die groene fase nu lang of kort duurt, ook een laat overstekende voetganger, die al na enkele stappen het groen licht op rood ziet springen, zal nog veilig de overkant kunnen bereiken. Dat veronderstelt uiteraard dat alle lichten op het betrokken kruispunt correct op elkaar zijn afgesteld, en daar knelt soms het schoentje: als er te weinig tijd verloopt tussen die groen/rood-sprong voor de voetgangers en het eerste kruisend groen, kan een late maar nog correct gestarte voetganger de overkant niet tijdig bereiken. De bevoegde diensten dat te korte tijdsverloop eenvoudig verlengen door gewoon de groenfase voor de voetgangers met enkele seconden in te korten, uiteraard zonder iets te wijzigen aan de cyclus voor het kruisend verkeer. Jaren geleden heb ik de bevoegde instanties in mijn gemeente kunnen overtuigen om voor een bepaald kruispunt de voordien zeer krappe tussentijd met een viertal seconden te verlengen door het voetgangersgroen terug te brengen van 14 naar 10 sec., een winst dus van 4 seconden voor de voetgangers (zonder dat het kruisend verkeer ook maar een fractie van een seconde moest inleveren ).
Op aanraden van onze jongste zoon zijn oma en ik de voorbije donderdag gaan luisteren naar de 17-jarige veelbelovende Belgisch-Senegalese blueszangeres Aissata Djiby. Ze zong, begeleid door drie ervaren muzikanten en een aantal speciale gasten, een mix van klassiekers, vergeten parels uit honderd jaar Amerikaanse muziek en eigen nummers. Voor een volledig uitverkochte zaal van de Sint-Niklase Casino bewees ze dat ze ook de grote podia aan zal kunnen. Omdat ik (met moeite) slechts één arm kan gebruiken (de andere zit voorlopig nog dag en nacht in een draagverband) is autorijden dus sowieso onmogelijk; daarom waren we met de zoon meegelift. Zijn jongste dochter (12), die het concert ook had bijgewoond, keek na afloop belangstellend toe hoe haar 80-jarige oma mij via veel ingewikkelde manoeuvres weer in mijn jas wurmde en mijn wollen muts over de oren trok; het tafereel kwam op haar blijkbaar nogal vertederend over, want ze riep: ach hoe schattig!!
TOE(kom)MAATJE. Dit geneesmiddel verwijdert de bloedvaten (uit: Een Slipje van de Sluier, taalkronkels verzameld door het Genootschap Onze Taal)
als een voorval in de samenleving me treft, heb ik nog altijd de neiging een gazet te schrijven (Gaston Durnez, bekend auteur/ex-journalist (83) tijdens een interview in Kerk&Leven 18.1). Toen ik dat las, dacht ik verdomme, dat gevoel heb ik ook! Er gaat inderdaad vrijwel geen dag voorbij of er is wel een voorval vaak zelfs meer dan één dat me treft en waarbij ik de neiging voel om er een hele gazet over vol te schrijven. Het verschil met Durnez is natuurlijk wel, dat mijn gazet meestal (wo)ordeloos in mijn bovenkamer blijft hangen en ik al tevreden mag zijn als er af en toe een bruikbaar stukje leesvoer via mijn vingers en mijn toetsenbord op mijn blog belandt. Een willekeurige greep uit wat er in mijn hersenpan rondspookt aan mogelijke onderwerpen waarover ik zou willen schrijven: Griekenland; het verontrustende korte termijn redeneren van veel burgers en organisaties; de hypocrisie bij (sommige) leidende figuren; verkeers(on)veiligheid; de vele verschillen en overeenkomsten tussen oma en mij inzake tv, muziek, humor, samenleving, (klein)kinderen, sport, kunst; mijn fascinatie voor het onmetelijke heelal; het grote verschil tussen taal en spelling In mijn blog van 22.1 slaakte ik ook al een noodkreet wegens de overvloed van onderwerpen waaruit ik niet kon kiezen
TOE(kom)MAATJE. Valentijn. 14 februari zal voor ons altijd een pijnlijke herinnering oproepen. Vandaag precies een jaar geleden vertelde onze dochter dat haar man s ochtends na een bezoek aan de dokter thuis was gekomen met de mededeling dat hij een ongeneeslijke kanker had. Hij overleed acht maanden later, 56 jaar. Onze troost is, dat onze dochter en de vier studerende kinderen het verlies moedig verwerken.
In mijn straat worden de GFT-containers (Groente-, Fruit- en Tuinafval) om de 14 dagen opgehaald; ze moeten buiten staan om 6 uur en worden meestal kort daarna opgehaald en daarom mogen we ze de avond daarvoor al buiten zetten. Zoals veel straatgenoten stelde ik vast dat bij de laatste ophaalronde mijn container geweigerd was, volgens de aangehechte sticker omdat de inhoud vastgevroren was, uiteraard niet zo vreemd, gelet op de uitzonderlijke koudegolf. Om zon weigering te voorkomen, wordt de bewoners aangeraden hun container tot 6 uur op een warme plaats te stockeren. Naar aanleiding van deze situatie zond ik volgende e-mail naar de bevoegde instantie (MIWA):
( ..) Ik begrijp de reden voor de weigering maar als ik dat wil voorkomen moet ik om 6 uur de container buiten zetten, voor mij en veel mensen om uiteenlopende ernstige redenen moeilijk of zelfs onmogelijk Tijdens zeer warme zomerperioden wordt huishoudelijk afval soms extra vroeg opgehaald; daarover krijgen de bewoners vooraf bericht. Helaas gebeurt het omgekeerde niet bij zeer koud weer; misschien kan dat toch eens overwogen worden? Zoniet, kan ik alleen maar hopen dat het vriesweer niet nog eens 14 dagen aanhoudt ( ) Ik ben benieuwd welk antwoord ik van MIWA zal krijgen
In een ver verleden, toen mensen met een handicap nog gewoon gehandicapten genoemd mochten worden (sindsdien doken er allerlei krampachtige alternatieven op: met een beperking, met een bijzondere uitdaging, met het syndroom van xxx enz.), in dat ver verleden dus volgde mijn eega een uitgebreide vrijwilligersopleiding bij het Rode Kruis, waaronder een langdurige stage in een ziekenhuis. Tijdens die praktijkperiode leerde oma (toen nog mama ) enkele trucs om bepaalde handelingen makkelijker, efficiënter en sneller uit te voeren dan op de klassieke manier. Een daarvan was het met een schaar in kleine stukjes KNIPPEN van biefstuk en vergelijkbare vleessoorten in plaats van ze met een mes te lijf te gaan. Toegegeven, u zal bij een etentje in een sterrenrestaurant niet gauw een schaar tussen uw bestekken zien liggen, maar ik verzeker u: het is echt een gerief, vooral als het vlees wat minder mals is. Ook als uw tafelgenoten niet of moeilijk met een mes overweg kunnen (kinderen, bejaarden, zieken, gehandicapten), zullen ze u dankbaar zijn als u hun rosbief in handig eetbare stukjes klein wilt KNIPPEN. En ik weet waarover ik spreek, nu ik zelf (hopelijk slechts tijdelijk) noodgedwongen tot het leger der fysisch gehandicapten ben toegetreden (zie mijn blog van 28.1) en aangewezen ben op de ervaren handen van oma om mijn vlees te knippen.
TOE(kom)MAATJE. Ik vind mensen helpen uit medelijden verschrikkelijk. Je moet anderen iets geven omdat je zelf te veel hebt, niet omdat je de andere een sukkelaar vindt. Dat heeft al snel iets negatiefs. (Bert - zonde van de zendtijd - Gabriëls)
De Koning ontving deze week een groot aantalhoge gezagsdragers en prominentenop zijn nieuwjaarsreceptie; die van vorig jaar ging niet door, want Albert was kwaad omdat er toen ..nog altijd geen regering was (sic!). Die belangrijke mensen worden in het officiële jargon de gestelde lichamen genoemd, een afgrijselijke vertaling van het Franse corps constitués. Ik geef wel toe dat ik ook geen goed Nederlands alternatief ken, ik ben tenslotte maar een eenvoudige taalliefhebber en geen taalkundige. Iemand van mijn bezoekers misschien? À propos, ik kan er niks aan doen maar telkens als ik die woorden gestelde lichamen hoor of lees, vraag ik me af of er onder al die lichamen dan echt geen ongestelde exemplaren tussen zitten? .
TOE(kom)MAATJE Waar u al jaren op hebt zitten wachten...
Eindelijk. Oef! Aan de Antwerpse Universiteit publiceerde een geleerde meneer een studie over "Het 3', 5'-cAMP metabolisme in hogere planten; bijdrage tot de karakterisatie van adenylyl cyclase en cAMP-afhankelijk proteïne kinase"
En ook de volgende zal u niet willen missen: "Selectivity in the electro-organic synthesis of phenylene vinylene oligomers"
GRAAG UW COMMENTAAR op mijn schrijfsels! Laat me vooral weten wanneer u het ergens mee oneens bent. Ik ben trouwens niet bang voor kritiek, integendeel: het kan me aanmoedigen om (beter) na te denken voordat ik iets schrijf. Ik krijg liever kritiek dan nietszeggende plaatjes of andere (goedbedoelde) “boodschappen” die niks met mijn blabla te maken hebben.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De meeste afbeeldingen uiterst LINKS zijn FOTO'S van schilderijen (op papier, doek of andere materialen) die vrouwlief in haar schildersatelier gemaakt heeft. In deze RECHTERkolom staan afbeeldingen die ze op computer heeft getekend. U kan er ook vinden op haar eigen seniorennet-blog ("computeroma") maar de laatste tekeningen daar dateren van 27.10.2008: ze haat nl. de rompslomp van een eigen blog.... Maar gelukkig mag ik op mijn blog af en toe een of meer van haar creaties tonen. Ze inspireert zich meestal op het familiealbum, foto’s uit de media of bestaande kunstwerken, maar ze houdt niet van braaf copiëren en het eindresultaat wijkt dus nogal eens af van het origineel en benadert soms zelfs het abstracte, waarbij ze haar aangeboren kleurgevoel de vrije loop laat (tijdens haar academie-opleiding kreeg ze daarvoor felicitaties).
